თავი 3

ალინა ძალიან კარგი გოგონა იყო როგორც კი კლასში შევიდა პირველივედღეს ანიტასთAნ დაჯდა. გაკვირვებულმა ანიტამ წვრილი ლამაზი თვალებით შეხედა რომელიც ეუბნებოდა ალინას : "აქ რა გინდაო". ალინამ ლამაზი ღიმილით გაუღიმა და უთხრა.
-მე ალინა ტალაშვილი ვარ შენი ახალი კლასელი და შენი გაცნობა მინდა.
-ჩემიიი? - გაკვირვებული იყო ანიტა.
- ხო შენი.
- მე ანიტა ანთაძე ვარ.- ლოყებ აწითლებულმა ანიტამ თავი ჩახარა.
- ვაიმეეეეეე.... რა საყვარელი ხარრრრ...- თქვა ალინამ და ლოყაზე აკოცა. ასეთი სითბო მშობლების და ძმების გარდა არავისგან ეგრძნო აქამდე. დამეგობრდნენ სულ რაღაც ერთ დღეში ერთმანეთზე ყველაფერი გაიგეს. ანიტა ასეთ სიტუაციას არ იყო შეჩვეული ამიტომ სულ დარცხვენილი იჯდა ან იდგა. ყველაზე მეტად ის გაუხარდა ალინას როცა გაიგო რომ ერთი გზა ქონდათ გსავლელი და ეღტმანეთთან ახლოს ცხოვრობდნენ. როგორც კი მათი ქუჩის ეგრედ წოდებულ "ბირჟას" მიუახლოვდნენ მაშინვე ფერი დაკარგა ანიტამ. ალინამ ეს შენიშნა და იმ მხარეს გაიხედა სადაც ალექსანდრე, მისი ახალი გოგო და ძმაკაცები იდგნენ. ალინა მიხვდა ყველაფერს ხელი მაგრად ჩასჭიდა და გზა გააგრძელა.
-ოპააა... აი ისევ მოვიდა საჭმელების მახე. - როგორც ყოველთვის მისი გამოჩენა გაახმოვანა ალექსანდრემ და ყველა ანიტასკენ მიახედა. ალინა გაჩერდა და ალექსანდრეს მკაცრი მზერით შეხედა.
- ალინა არ გინდა წავიდეთ სახლში რაა.- მაშინვე ცრემლები გადმოსცვივდა ანიტას.
- არა ანიტა. ამას არ შევარჩენ როგორ ითმენ ან? - გაბრაზებულმა შეხედა ალინამ.- ეიიი... შენნ.. - მიმართა ალექსანდრეს. ალექსანდრემაც მისკენ გაიხედა და გაკვირვებულმა ირონიული იმილით საჩვენებელი თითი გულმკერდზე მიიდო.- ხოო შეენ.. შეხედე .. ხოოო ... შეხედე ანიტას. დასცინი იმიტო რო შენი ნაშების წონა არ აქ ხო? დასცინი იმიტო რო შენი ნასების ნაირი ფორმები არ აქ? იმიტო დასცინი რო იცი არაფერს გეტყვის... კიდე იცი რატომ დასცინი ახლა ან ადრე რატო დასცინოდი იცი? მოდი გიპასუხებ... იმიტო დასცინი რომ იცი მასთან ახლოსაც ვერ მიხვალ შენზე იმდენად მაღლა დგას. იცი კიდე რატომ? იმიტო რო შენი უტვიობა გადაფარო. კიდე იმიტო რო ... როო..-იმდენად იყო ალინა გაბრაზებული რო ვეღარ ლაპარაკობდა. აჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა და გააგრძელა.- იდე იმიტო დასცინი რომ ამისნაირ გოგოზე უნდა იოცნებო. შეიძლება ფუმფულააა, არ აქ კაი ფორმები მარგრამ გული აქ, თავმოყვარეობა აქ და არ გეპასუხება შენ გამოხტომებზე. თქვენ კი დანარჩენებო. ყოჩაღ ამ არსებისგან არაფერით არ განსხვავდებთ იცი რატომ? იმიტო რო ამისი ფინიები ხართ. - თითი ძარღვებდაბერილი ალექსანდრესკენ გაიშვირა ალინამ სდა როცა ჩაკეცილი და მომტირალი ანიტა დაინახა მასთან დაიხარა და ხელები მაგრად მოხვია. - ნუ ტირი ანნნ... შენი ცრემლების ღირსი არ არიან ან.. ნუ ტირი ლამაზო... ჩუუუ.- თბილი ტონიტ ამშვიდებდა ალინა ანიტას. მერე სახლში აიყვანა. ვის მიხვდა რაშიც იყო საქმე. შვილშ თავზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა.



დღეები გადიოდა. ალინას სიტყვების მერე ალექსანდრე აღარც კი ჩანდა. ანიტას მონატრება ტანჯავდა. იმდენად ენატრებოდა რომ უკვე სხეული ტკიოდა. აღარც შოკოლადი უნდოდა და არც არაფერი. შაბათ-კვირა იყო. ანიტა სახლში მარტო იყო. დედა და ძმები სოფელში იყვნენ ბებიასთან და პაპასთან. კარზე ზარის ხმა იყო, იფიქრა ალბათ ალინააო და ცრემლები არც მოუწმენდია ისე გავიდა კარების გასაღებად. აბა წარმოიდგინეთ ვინები იდგნენ კარის ზღურბლს იქით. ტატო, დათო, რეზო და თაზო. ალექსანდრეს ძმაკაცები ხელში ანიტას უსაყვარლესი შოკოლადებით. ანიტამ გაკვირვებულმა ათვალიე-ჩაათვალიერა ოთხივე და ცრემლები მოიწმინდა.


გამარჯობა ... როგორ ხართ? იცით წინა თავს ისეთ პატარას არ ვაპირებდი უბრალოდ უცებ 'დამატებას' დამეჭირა და ასე დაემატა :D თუ მოგწონთ ან არ მოგწონთ დააკომენტარეთ რაა... ასე მგონია არავის მოსწონს და გაგრძელებას აღარ ვაპირებ.. ხო კიდე დიდი მადლობა "ჭპრფლებიან გოგონას" რომ შემისწორა. ინგლისური კარგად ვიცი უბრალოდ მექანიკურად შემეშალა :დ :) აბაა ველი კომენტარებს....