სიყვარული-ტანჯვა, წამება, ტკივილი, ბევრი ცრემლები მაგრამ ბოლოს მაინც ბედნიერება შეგრჩებათ ხელში. სიყვარული არანაირად არ გაიშიფრება სიტყვიურად, ის ფიზიკურად უნდა გაშიფრო. სიყვარულის გარეშე ცხოვრება არ იარსებებს, ცხოვრების გარეშე კიდე სიყვარული. ვინც ამბობს რომ სიყვარული ტანჯვაა და არა ბედნიერება, მე მას არ დავეთანხმები. სიყვარულს ვერანაირი გრძნობა ვერ გადაუსწრებს. სიყვარული გრძნობაც არ არი ის თვითონ ცხოვრებაა.
მე ვარ ალექსანდრა დადიანი. ვარ 21 წლის, გრძელი წაბლისფერი თმითა და ცისფერი თვალებით. ყველა ამბობს რომ დედას ვგავარ, მაგრამ სამწუხაროდ მე არ მინახავს არც დედა და არც მამა. დედა მშობიარობას გადაჰყვა ხოლო მამა ნერვიულობით გარდაიცვალა. დედის მარტო ფოტოები მაქვს ნანახი ის ულამაზესი ქალი იყო, მას მე ხუმრობით ნეფერტიტს ვეძახი რადგან ძველ ეგვიპტურად ის "სრულყოფილ ქალს" ნიშნავს. ამჟამად დეიდაჩემთან ვცხოვრობ. სამწუხაროდ დეიდაჩემი არაა შეძლებული ქალი.
-ალექსანდრა გაიღვიძე, უნისვერსიტეტში გაგვიანდება-დეიდაჩემი. ხოლო რაც შეეხება უნივერსიტეტს, მე მეორე კურსზე ვარ და იურიდიულზე ვსწავლობ. მეგობრები? მეგობარი მთელ ჩემ ცხოვრებაში არ მყოლია რადგან ყველა გაჭირვებულად მთვლის. ასეტი ადამიანების მე არასდეს მესმოდა, ისინი რომ ჩემ ადგილზე ყოფილიყვნენ არვიცი... მემგონი ტონარულის და სხვა ჰიგიენური საშვალებების უკმარისობით, თავს მოიკლავდნენ.
- კარგი ნეფერტიტ II-დეიდაჩემს გაეცინა. მე მასაც ნეფერტიტს ვუწოდებ რადგან ის უნაკლოა.
-ნუ მეძახი მაგას, არ ვარ მე 'სრუნლყოფილი ქალი"-სერიოზული სახით შმომხედა დეიდამ, მაგრამ მე ხო ვიცი რომ გულში სიცილით უკვე დაფრინავდა.ავდექი და ჩავიცვი შავი დიდი ქვედაბოლო და შავი დიდი მაიკა. სულ ასე ვიცმევ რადგან მეტი შესაძლებლობა სამწუხაროდ არ მაქვს. ჩანტა მოვიკიდე და გაუყევი გზას. გზასი, ერთი კაი ბაბულილიკონების ბანდას შევხვდი (ასე უწოდებ მე ვითომდა ცუდ ბიჭებს). ყველამ ისე შემომხედა თითქოს გაფუჩებული ყველი ვყოფილიყავი. ამაზე მე გამეცინა და ჩაუარე მათ. ოთახში როცა შევედი უკვე სიცილის ხმა მესმოდა და თითი გამოშვერილი ჩემკენ, არადა მათ რომ შეხედოთ ტონარილით გარემონტებულები არიან. ამაზე მე გამეღიმა, მე არ მადარდებს ის აზრი ჩემზე რა აზრის არიან. ლექციები რომ დამტავრდა სასაუზმეში ჩავედი ფუნთუშის საყიდლად. გზად ერტი ბიჭი დამეტაქა და წავიკეცი, ძალიან მეტკინა ზურგი მემგონი გაჩხაპნილი იყო.ის ბიჭი კი ვიცი ვინც იყო სანდრექსა ავალიანი. როგორ არ მეცოდინებოდა მთელი უნი მის სიმპატიურობაზე ლაპარაკობს. ისე მართალი რომ გითხრათ ძალიან სიმპატიური იყო, აი ისეტი მარტო ზღამპრებში რომ იოცნებებდი, მაგრამ მე არ მაინტერესებს ვიზუალორობა მტავარია შინაგანად ვინ იყო. დაუბრუნდები სანდრექსას, ის ირონიით სავსე მზერით მიყურებდა და წასასვლელად ემზადებოდა.
-ბოდისი მომიხადე-მკაცრი ხმით გამომივიდა რომელსაც ირონია არ აკლდა. მან ისეთი მზერით შემომხედა შუბლზე ეწერა რას მეკითხებოდა გულში "ცოტა მაინც არ დაგევასე?"
-ამას ვინ მიბედავს ღარიბი, მათხოვარი გოგო? აქეთ გაქ მოსახდელი ბოდიში რომ შეგეხე-ისევ ირონია
-შენთვის ბოდიშის მოხდას მირჩევნია მტკვარში ჩამაგდო
-სიამოვნებით, კიდევ ერთხელ გამიბედავ ასე საუბარს და მაგ ენას გავაკრავ კედელზე-ისეთი სერიოზული ხმით მელაპარაკებოდა ვერ მოვითმინე და გამეცინა, ამაზე მან სიბრზათინ არსავსე მზერა მომაპყრო და გაეცალა ჰორიზონტს. ყველა ბავშვი მე მიყურებდა გაკვირვებული და მემგონი მეკიტხებოდენენ "მას ეს როგორ გაუბედეო".