******

-ელენუშკა, გამარჯობა ჩემო საყვარელო, ლამაზო, სარძლოვ და მეგობარო!-მიესალმა ნიკუშა კარებში მდგარ გაყინულ ელენეს,-როგორ ხარ გოგო?-გადაკოცნა ნიკუშამ და პირდაპირ შევიდა სახლში.ანა და ნია მისაღებ ოთახში ისხდნენ და საუბრობდნენ. ნიკუშას დანახვაზე ორივე გაჩუმდა და გაშეშდა. ნია მოსყწდა ამ ქვეყანას, გული აღარ ჰქონდა, თითქოს შეუჩერდა გულისცემა.
-ანჩო, როგორ ხარ?-ჰკითხა ნიკუშამ და „უნებართვოდ“ ჩამოჯდა ნიაკოს წინ. ნიკუშას უკან გაოცებული ელენე შემოჰყვა და ანას სავარძლის კიდეზე ჩამოჯდა.
-კარგად ნიკა, შენ როგორ ხარ?-ძლივს ამოიღო ხმა ანამ
-არ გინდა სწერვობები რა, ეხლა არ დამიწყო. რამსისქე ხარ! რას ჭამ ამდენს?-სიცილით იკითხა ნიკუშამ
-აუ, ნიკუშ! გცემ!-გაბრაზდა ანა და მუშტი დაანახა
-რას გაჭმევს დავითა ამდენს შეიძლება ასე?-აგრძელებდა ნიკუშა ანასთან მასხარაობას. ნიასთვის არც შეუხედავს ისე ეკონტაქტებოდა ანას.
-ნიკუშა! შენი ცოლი ჩემზე სქელი იყო, როცა მარიამზე იყო ფეხმძიმედ!-გაბრაზებულმა უპასხუხა ანამ
-ყოჩაღ დათუნას. კარგად უმუშავია, არადა თითქოს მოტეხილი მომეჩვენა რაღაც. შენ როგორ ხარ ნი?-თქვა ნიკუშამ და ღიმილით გახედა ნიას.
-მე, მე.. არამიშავს..-უპასუხა ნიაკომ და აარიდა თვალი.
-ადექი,- თქვა ნიკუშამ და ადგა
-არსადაც არ წამოვა!-წამოენთო ელენე
-ელო, დამშვიდდი ეხლა! თორემ დავრეკავ სადაც საჭიროა..-ღიმილით უთხრა ნიკუშამ ელენეს, ნიას ხელი მოჰკიდა და გაარბენინა სადარბაზოში. ელენე და ანა გაოცებულები იდგნენ.
-ეს რა იყო გეხვეწები?მიჩქმიტე რა,-უთხრა ანამ.
-სიზმარი იყო ანა, სიზმარი! ბიჭებმა არ იცოდნენ ნეტა?
-კაი, რომ ცოდნოდათ ხო წამოცდებოდა რომელიმეს,-უპასუხა ანამ და მორიგი ნამცხვარი გადაიდო თეფშზე.
-აუ, ანა! მორჩი რა ჭამას მართლა ძალიან გასივდი მგონია, რომ უნდა გასკდე! 6ე თვეში ამხელა რომ ხარ 9ში რა იქნები არც მინდა წარმოგიდგინო,-უთხრა ელენემ და თეფში გამოსტაცა ანას.
-ჩემი შვილი არ გაპატიებს ამ ერთ ნაჭერს იცოდე!-ბუზღუნით უპასუხა ანამ
-კაი ჰო!-ანას გაბუშტულ სახეზე გაეღიმა ელენეს და ის თეფში მიაწოდა. ისე გემრიელად შეექცეოდა ანა ნამცხვარს, თითქოს არასოდეს არ უჭამია და ეს- ესაა გასინჯაო.
-რა ვქნათ?-იკითხა ელენემ
-რაზე?
-რა რაზე? ბიჭებს არ დავურეკოთ?-იკითხა ელენემ
-შენ თუ ვატოსთან დარეკვა გინდა ნუ იმიზეზებ ნიას და ნიკუშას,-სიცილით უპასუხა ანამ.
-აუ, ეგ რა შუაშია??-მსუბუქი მუჯლუგუნი გაჰკრა ელენემ ანას
-კაი რა! შენც ხომ იცი რომ ნიაკო აუცილებლად კარგად იქნება ნიკუშასთან? ხოდა, მოდი ბიჭებისთვისაც ისეთივე სიურპრიზი იყოს ნიკას ჩამოსვლა, როგორიც ჩვენთვის! მომენდე პროსტა!- ეშმაკურად გაიღიმა ანამ.
-გოგო ორი შვილის დედა ხდები და კიდე მაიმუნობაში გძვრება სული!-გაიცინა ელენემ და თვითონაც გადაიღო ნამცხვარი.



******

ხელი დასტაცა ნიკუშამ ნიაკოს და სადარბაზოს კიბეები ჩაარბენინა. მანქანის კარი გაუღო და თვითონ მეორე მხრიდან მოუარა.
-გახსოვს ნი? ესე, ვიქცეოდით მე და შენ პატარები რომ ვიყავით და გამოვდიოდით საიდანმე ერთად,-ღიმილით უთხრა ნიკუშამ და ანერვიულებულ ნიას გახედა. ნია ხმას ვერ იღებდა. ნიკუშამ დაძრა მანქანა და დაადგა გზას. გზა ნაცნობი იყო, მთაწმინდისკენ. ადგილი სადაც ნიკუშა პირველად მიხვდა ნიას მიმართ გრძნობებს, სადაც უთხრა სიტყვა მიყვარხარ და ამ ყველაფერში მთელი გული და სული ჩააქსოვა, ადგილი სადაც პირველად აკოცა და ადგილი სადაც ნიას მუცელში პატარას არსებობა გაიგო.
-გეცნო ადგილი?- ჰკითხა ნიკუშამ და მანქანა გააჩერა-აქ დაიწყო ყველაფერი
-და აქვე დამთავრდება,-უპასუხა ნიამ თამამად. ამის პასუხად ნიკუშამ უბრალოდ გადაიხარხარა.
-გჯერა შენი სიტყვების ნი? უბრალოდ ეგ გამორიცხულია ხომ იცი!
-რატომ არის გამორიცხული? მე აღარ ვაპირებ ცხოვრებას ადამიანთან, რომელმაც ჩემზე ხელი აწია და არ ვიცი როდის და რანაირად მოუფრენს კიდევ მსგავსი რაღაცები!-ასევე თამამად უთხრა ნიამ.
-ხომ იცი ეგრე არ იქნება,-მშვიდად უპასუხა ნიკუშამ
-საიდან ვიცი? შენ გგონია რადგან გამოჯანმრთელდი და ჩამოხვედი და ამდენი დრო გავიდა დამავიწყდა ყველაფერი? შენ გგონია ადვილია იმ ყველაფრის დავიწყება?-გაცხარდა ნია. ის უფრო აგიჟებდა, რომ ნიკუშა ამ ყველაფერს ღიმილით პასუხობდა.
-კარგი ჰო! ვნანობ ნიაკო, ვნანობ! რაც წასული ვიყავი დღე არ გასულა არ მენანოს ჩემი საქციელი, დღე არ გასულა შენზე და მარიამზე არ მეფიქრა, მაგრამ დრო ყველაფერს უძლებს! აღარ გიყვარვარ? გთხოვ, ეგ არც გაიფიქრო და არ მითხრა! შენს თვალებში ვხედავ ყველაფერს, ჩემი ერთი გამოხედვა და მაშინვე ყველაფრის აღქმის უნარს კარგავ. იცი, რატომ? იმიტომ რომ მეც ეგრე ვარ! ჩვენი სიყვარული სხვანაირია ნიაკო არ გავს არც დათუნა და ანასი და არც ელენე და ვატოსი! ჩვენი სიყვარული ერთი ნახვით შეყვარება იყო, ამ სიყვარულის გამო სიგიჟეებს ჩავდიოდით! ჩუმად ვხვდებოდით ერთმანეთს, ჩუმად ვაკეთბდით ყველაფერს. ეს აზარტული სიყვარულია, სხვანაირი არც კი შეგვეფერება! უერთმანეთოდ ვერ ვიცოცხლებთ ხომ იცი არა?- უთხრა ნიკუშამ და ნიაკოსთან ახლოს მიიწია.
-და მე რომ მტკივა კიდევ?-გულიბრყვილოდ უპასუხა ნიამ.
-გადმოდი მანქანიდან,-მშვიდად უთხრა ნიკუშამ. ნიაც დაჰყვა ნიკუშას ნათქვამს. ხელი მოჰკიდა ნიკუშამ და გადაახედა თბილისზე.:
-ხედავ? ეს ის თბილისია სადაც ყველა ყველას იცნობს, სადაც არავინ არავინს ინდობს, ერთ შეცდომას არ პატიობს და ელემენტარულს-ტრაგედიად გარდაქმნიან! ამ თბილისში უპატიებელი ბევრი ხდებდა, მაგრამ შეუძლებელი არაფერი!ეს ის თბილისია, სადაც ნიკუშა გელაშვილმა თავდავიწყებით შეიყვარა ნიაკო ალავიძე და ამ თბილისში მის გაშვებას არ აპირებს!-უთხრა ნიკუშამ და ჩახედა ნიაკოს აცრემლებულ ცისფერ თვალებში. ნიაკოსგანაც იგრძნობოდა ანალოგიური ემოცია.
-ეს ის თბილისია სადაც ერთ შანსს ყველა იმსახურებს!ეს ის თბილისია, სადაც ნია ალავიძემ ნიკოლოზ გელაშვილი შეიყვარა და არც ის აპირებს მის გაშვებას! - უპასუხა ნიაკომ და წამოიყვირა- მიყვარხარ ნიკუშა! მე ღმერთის წინაშე ვთქვი, რომ ჭირსა თუ ლხინში შენთან ვიქნებოდი და მზად ვარ ყველაფრისთვის, რაც არ უნდა მოხდეს ერთად ვიქნებით!- მოძალებული ემოციები, მონატრების გრძნობა, დიდი სიყვარული, რომელმაც ლამისაა გაგხეთქოს შუაზე, გული რომ ამოვარდნას გაქვს და თვეების მანძილზე მონატრებული კოცნა..!


******


ბიჭები სახლში გადათიშულები დაბრუნდნენ. ბავშვებმა მთაწმინდის ყველა ატრაქციონზე მოინდომეს ასვლა, შემდეგ საჭმელად წამოვიდნენ, იქაც სასრიალოებზე გაერთნენ და ბიჭები გადაიწვნენ. როგორია შვილს უარი უთხრა რაღაცაზე თუნდაც კვირაში ერთხელ.
-აუ, კოტე საღოლ რა! იმენა მოწოდებით ძიძა ყოფილხარ შენ,-უთხრა გადათიშულმა დათუნამ ძმაკაცს.
-აზრზე არ ხართ არც ერთი რა!-თავმომწონედ თქვა კოტემ.
-გადაიღალე დავით?-გაიცინა ვატომ
-კი შენ ძმობას ვფიცავარ, არაფრის თავი არ მაქვს მართლა!-უპასუხა დათუნამ და წამოწვა სავარძელში. ამასობაში გოგონებმა ბავშვები დააბინავეს ოთახებში და შემოვიდნენ ბიჭებთან მისაღებში.
-მესამე სად დაკარგეთ?-იკითხა ვატომ
-ო,ო,ო...-წაიმღერა ანამ და ელენეს თვალი ჩაუკრა
-რა, „ო“?- დაიძაბა ვატო
-საქმეზე გავიდა,-მშვიდად უპასუხა ანამ
-რა საქმეზე?-გასწორდა დათუნა
-თავისმა თანამშრომელმა დაურეკა ნიტო ვაკო ნიტო ვახო ზუსტად კი არ ვიცი, გამოიპრანჭა და წავიდა რა,-მშვიდად უპასუხა ანამ. ბიჭები უცებ გამოფხიზლდნენ და გასწორდნენ. სახე დაეძაბათ და აელეწათ.
-რა თქვი გოგო?-დაიძაბა დათუნა
-ხო, დათუნ გავიდა და მალე მოვალო,-უპასუხა ანამ და ვითომც არაფერი
-ანა, გაგიჟდი? როგორ გაუშვით ვიღაც ვაკო , ვახო თუ ჯუმბერთან?- გაბრაზდა კოტე
-რა დაგემართათ! წავიდა რა მოხდა!- აჰყვა ანას ხუმრობაში ელენე
-ელენე! გამაგებინე რა ხდება! სულ არ არის სასაცილო!-მკაცრად უთხრა ვატომ ელენეს.
-რა დაგემართა ვერ გავიგე? არ აქვს ადამიანს უფლება ვინმეს შეხვდეს?-გაიოცა ელენემ და გაიცინა.
-შენ გოგო სულ გაგიჟდი? ვაფშე არ არის სასაცილო რა! რა ხდება თქვით დროზე!-დაიყვირა ვატომ
-აუ, რა ბანძები ხართ! ნიკუშამ მოაკითხა ნიაკოს და გავიდნენ გვრიტები სალაპარაკოდ. ვერ გავიგე თქვენ უნდა გკითხონ აზრი ან ერთმა ან მეორემ?-ვითომ გაბრაზებულმა უპასუხა ანამ. გაგიჟდნენ ბიჭები. კოტე მაშინვე წამოხტა და დაიწყო კლინიკაში დარეკვები, ვატო ნიკუშასთან რეკავდა, დათუნა კი უბრალოდ დაძაბული და გადათიშული იჯდა და ფიქრობდა, არავინ იცის რას))))))))
-წამოსულა იქიდან ეგ ავადმყოფი!-თქვა კოტემ, როცა ლაპარაკს მორჩა
-ღადაობ ტო? რა სიურპრიზების მოწყობა დაიწყო!- ამოისუნთქა ვატომ და ელენეს გახედა საყვედურის თვალებით. ელენემ მხრები აიჩეჩა რა გინდა ვერ გავიგეო. თითქმის მოსაღამოვდა და გელაშვილი-ალავიძის წყვილი არსად ჩანდა. უკვე ნერვიულობა დაიწყეს ანამ და ელენემ, მარიამიც უკვე ნიაკოს ითხოვდა. დაძაბულები ისხდნენ მეგობრები, როდესაც კარი ნიკუშამ და ნიაკომ შემოაღო.
-მომილოცეთ! ცოლი ხელმეორედ მოვიყვანე!..-დაიყვირა ნიკუშამ და გადახედა სახეაწითლებულ ნიაკოს.