მივხვდი რომ მაგრად დამერხა,საერთოდ როდის იყო რომ ცხოვრებაში მიმართლებდა ახლა რომ გამმართლებოდა,არ მახსოვს სააწოლიდან როგორ წამოვდექი დ სააბაზანოს ან როგორ მივაგენი ან როგორ შევედი შიგნით,გონება მაშინ დამიბრუნდა ცივი წყალი რომ ვიგრძენი სხეულზე,საერთოდ ცივი წყალი ჩემი მშვეელელი იყო და მალევე მაფხიზლებდა,დაახლოებით თხუთმეტი წუთი ვიყავი სააბაზანოში,მეტხანს იმ სახლშ გაჩერება აღარ შეეძლო უნდა წასულიყო,თუმცა ნუცასთვის რა ეთქვა მთელი ღამე სად იყო? თვითონაც არ იცის რა პასუხს გასცემს მაგრამ ამაზე ახლა ნაკლებად ფიქრობდა,ეს ამ შემთხვევაში ყველაზე უმნიშვნელოც კი ეჩენა,თბილი წყალიც მოუშვა და გადაიბანა,უკვე შემოდგომა იყო და გაციება არ უნდოდა,გაგეცინებათ და ახლა მის ადგილას სხვა რომ ყოფილიყო სიკვდილს ინატრებდა,მაგრამ ნია როდი იყო ყველა,მართალია სწუხს ამ ყველაფერს თავს შეურაცყოფილად და დამცირებულად გრძნობს მისი ამ საქციელის გამო მაგრამ სინანულის ძლა არ აქვს, ისე გაიზარდა მამამისი რამდენჯერმე ყავს ნანახი,რატომ?ალბათ იმიტომ რომ დედამისთან გაერთო,შემდეგ კი როცა მისი ორსულობა გაიგო მართალია ქალისთვის მისი მოშორება არ უთხოვია თუმცა პასუხისმგებლობა ბოლომდე არ უღია,რადგან ცოლ-შვილი უკვე ყავდა,თუმცა არც ქალი და არც მისი შვილი უყურრედდღებოთ არ დაუტოვებია.დედამისს როგორც ჩანს დაორსულება თავიდანვე გათვლილი ქონდა და მამუკას ცოლად მოყვანა მოსთხოვა,რაზეც უარი მიიღო,მერე იყო ისტერიკები,გაფრენები და ჩვეული მანიპულირება ბავშვით,რაც არ გამოუვიდა თუმცა ამ დავიდარაბამ ნიას ჯანმრთელობაზე იმოქმედა და ასთმით დაავადებული დაიბადა,ეს შემდენ აღმოაჩინეს თუმცა როგორც გაირკვა დედის არასწორი ცხოვრების წესის ბრალი იყო,კარგად ახსოვს 6 წლის იყო დედამისს არც კი იცნობდა როცა გააჩინა დედამისსს დაუტოვა გასაზრდელად თვითონ კი კაცებზე სანადიროდ უცხოეთში წავიდა,მამას იცნობდა ძმასაც და ერთადაც ხშირად იყვნენ,მამას მისი წაყვანა ნდომია რაზეც თორნიკეს დედას მტკიცე უარი უთქვამს თუმცა შვილს მასთან ურთიერთობას არ უშლიდა რადგან იცოდა მეტი შვილი არც ეყოლებოდა და თორნიკეს უდედმამიშვილოდ ვერ დატოვებდა და დედისეერთას მძიმე ხვედრს რომელიც თვითო ნათიას გამოცდილი ქონდა ვერ გაიმეტებდა.სკოლაში რომ შევიდა იცოდა რომ ასთმა ქონდა და აწუხებდა კიდეც,ხშირად ქონია შეტევა,მასწავლებლები გაფრთხილებულები იყვნენ ამის შესახებ.კლასში როცა შევიდა ყველამ ამმრეზით შეხედა საი=ოცრად ლამაზი ნაკვთების ბავშვს რომელსაც ჭაობისფერი თვალები სიხარულით უბრწყინავდა.თუმცა ბავშვები საკმაოდ ბოროტები აღმოჩნდნენ ისინი ხომ განებივრებული მამიკოს და დედიკოს შვილები იყვნენ რომლებიც საუკეთესოს იღებდნენ,ახსოვს როგორ დაცინეს,როგორ დაამცირეს მისი სიმსუქნისთვის ახსოვს ეთმა ისიც უთხრა მახინჯი თვალის ფერი გაქვს არ ვიცი რა ფერიაო მაშინაც ასთმის შეტევა დაემართა,ასე იყო მეშვიდე კლასამდე შემდეგ უკვე მედიცინამ მისი რაღაც დონემდე მორჩენაც კი შეძლეს და ასთმის შეტევები აღრც ემართებოდა თუ წამალს მიიღებდა
თავი გააქნია აბეზარი ფიქრები განდევნა რა თემიდან რა თემის გახსენებაზე გადავიდა? პირსახოცი შემოიფარა და კარები გაღო ოთახში მალევე კიდა მის ტანსაცმელს თვალ კაბა ამოიცვა ზედაც ჩაიცვა,ფეხსაცმელებისაკენ დაიხარა როცა უცნაური ხმა გაიგონა
-ჰმმმმმ-ეს ის ბიჭი იყო,დაიძაბა და თავლი საწოლისკენ გააპარა,უკვე საწოლზე წამომჯდარიყო და მზის სხივებზე მისი სხეული უფრო მიმსიდველი ჩანდა,თმები წოლისგან საშინლად აბურდვოდა რაშიც ნიას დიდი წვლილი მიუძღოდა,ერთი ხელით თვალს იფშვნეტდა მეორე კი თავზე ქონდა შემოდებული და თმებზე ისვამდა.ხელი ჩამოიღო თვალებიდან საოცრად ლამაზმა და მიმზიდველმა თვალებმა შეანათეს,ბიჭის სახე ახსოვს თუმცა მისი თვალები არა.ნიას ხომ რაღაც ლამაზი თვალის ფერი ქონდა მაგრამ ამ ბიჭს ისეთი ლამაზი მწვანე თვალები ქონდა რომ მეტი არ შეიძლებოდა,თვალი მისი ტუჩებისაკენ გააპარა სადაც ბიჭის ირონიულ მზერას გადააწყდა,ნიამ ფეხსაცმლის ჩაცმა განაგრძო ფეხზე წამოდგა და ოთახიდან გასვლა დააპირა ისე რომ უკან არ მოუხედავია,იგრძნო უკან მოძრაობა თუმცა მისი გზა განაგრძო,ოთახიდან გავიდა თუმცა ახლა სად წასულიყო ვერ გაეგო როგორც ჩანს ეს ბინა კიარა კერძო სახლი იყო,თანაც საკმაოდ დიდი
-ასე სად მიდიხარ?-კითხა ბიჭმა ბოხი თუმცა საკმაოდ სასიამოვნო ხმით რაზეც ნიას დააჟრჟოლა
-სახლშ შენთნ სტუმრობა გამიგრძელდა-უთხრა ნიამ და თვალით მიანიშნა გასასვლელი მანახეო
-მაგას მანამდე არ გეტყვი სანამ არ მიპასუხებ-დაიწყო მალევე ვაწრობა-ჯერ მითხარი რა გქვია?
-ნია
-დემეტრე ყიფშიძე
-ახლა მითხარი სადაა კარები რომ წავიდე
-კიდევ შევხვდებით იმედია
-რაღაც არა მგონია
-არადა გამიხარდებოდა საწოლში საკმაოდ კარგი იყავი,გეყბა პროფესიონალი ხარ-ნიას სისხლა აასხა,მას გონია რომ ის მეძვია? თუმცა მისთვის არაფრის თქმას არ აპირებს,იყოს ასე არ ახსოვს და ნუ ახსოვს სულ არ აქვს თავი მას რაიმე უხსნას
-სად არის კარები?
-აქეთ-მიანიშნა -ისე შენ გვარსაც ვერ მეტყვი?
-ცერცვაძე -გავეცი ზერელედ პასუხი და კარებისკენ წავედი გზად ჩემი ჩანთაც ვნახე და სახლის კარებიც გამოვიხურე.
ამ ამბიდან უკვე დაახლოებით 6 წელია გასული. და რატომ გავიხსენე? ალბათ იმიტომ რომ ეს დღე მისთვის საბედისწერო აღმოჩნდა, ახლა მამამისთან და მის ძმასთნ ცხოვრობს ერთ აბეზარასთან ერთად.სიახ მამასთან და ძმასთნ ერთად, ორივეს შეურიგდა და წარსული წყენა დაივიწყა,მამის უბრალო თინეიჯერული წყენა ქონდა რომელმაც დიდი როლი იქონია იმაზე რომ მამას დიდი ხანი არ ეკონტაქტებოდა თუმცაა ახლა შეუდარებელი მამა-შვილობა გვქონდა,ჩემ ძმას კიდე უყურედღებობა ვაპატიე და ახლა უკვე წრსულისგან თავისუფლები ვცხოვრობთ, ნათიას თავიდან ჩემი შეგუება გაუჭირდა თუმცა მალევე შემეჩია და ისევე მიმიღო როგორც მისი შილი,ხოლო დიკო ისე როგორც მისი შვილიშვილი, დიახ შვილიშვილი დიკო იმ ღამიდან ცხრა თვეშ მოევლინა ქვეყანას,ბევრჯერ დავფიქრებულვარ ორსულობისას ჩემს უტვინო საქციელე და თავიც კი დამიძრახავს თუმცა როცა დიკო გულზე დამიწვინეს ყველაფერი დამავიწყდა და მაშინ ვაღიარე რომ ასეთი უტვინო თუმცა საუკეთესო საქციელი ჯერ არ ჩამიდენია და ის დანაშაულის გრძნობა რომელიც მანამდე გულს მიღრღნიდა სრულიად გაქრა.მამას და თორნიკეს ეს ამბავი თვიდანვე ვუთხარი,დამალვა შეუძლებელიც კი იყო,ცუდად რომ გავხდი თორნიკე და მე უკვე შერიგებულები ვიყავით და ჩვენს ბინაში სამივე ყავას ვსვავდით და ნამცხვარს ვაყოლებდით როცა გულისრევამ შემაწუხა ა ტვალეტში გავიქეცი, თორნიკე და ნუცა მალევე მომყვნენ უკან თორნიკეს ისეთი სახე ქონდა ასე ცუდად რომ არ ვყოპილიყავი გამეცინებოდა. მალე გავსწორდი წელში თუმცა თვალებში დამიბნელდა და თონიკეს მკლავებში ჩავეშვი.იმ ღამიდან ორი თვე იყო გასული ასეთი სიმპტომები მანამდეც მქონდა და ვხვდებოდი რაც მჭირა თუმცა დაზუსტება არ მინდოდა, თორნიკემ საავადმყოფოში წამიყვანა რადგან ვერ მომასულიერეს სადაც ჩემი ორსულობის ამბავი დამტკიცდა და გაცხადდა მეგონა თორნიკე არ მაპატიებდა თავიდან გაბრაზებული იყო შემდეგ კი გაეხარდა ბიძა ბიძა ვხდებიო, მამა კი ამ ამბავს ცრემლებით შეხვდა და გაეხრდა მიუხედავად ყველაფრისა ის მამაჩემი იყო რომელსაც მისი სიყვარული არაერთხელ დაუნახვებია ჩემთვის მაგრამ ჩვენ შვილები ხომ უმადურები ვართ.
დიკო დღეს 5 წლის გახდა და დიდ დაბადების დღეს იხდის.სახლის ბაღი მსახურებთან ერთდ მოვრთეთ და ბავშვების მოსვლას დაველოდეთ,ჩვენ დილაუთენია მივულოცეთ დაბადებისდღე ჩვენს პატარა პარაზიტს, ასე ეძახის თოკო რადგან ყოველდღე შვიდ საათზე აღვიძებს რასაც ჩემი ძლის მოყვარული ძმა ვერ ეგუება, თუმცა უკვე მიეჩვია.დიკოს ბაღის ამხანაგები უნდა მოსულიყვნენ და მათ ვუცდიდით,მანამდე კი კაბა ჩავაცვი რომელიც სპეციალურად დღევანდელიდღისთვის მაყიდია
-დე იცი დღეს ჩემი შეყვარებული უნდა გაგაცნი- მეუბნებოდა საყვარელი ხმით
-ვინ უნდა გამაცნო?- მოვირგე ტიპური ეჭვიანი დედის ოლი,თუმცა ასეთი ისედაც ვიყავი
-ვინ და დღეს ლუკა უნდა გაგაცნო ჩემი შეყვარებულია უკვე ამდენი ხანია- ხელით დროის ჩვენებას ცდილობდა და თან საყვარლად ტიტინებდა თავისთვის, კოცნით დახრჩობა მომინნდა მისი ისეთი საყვარელი იიყო. კისერში გემრიელად ვააკოცე როცა ამომხედა და მამისის ზუსტი ასლის თვალები შემომანათა
-დედიკო მამიკო არ მოდის ხოლმე ჩემთან?-ეს კითხვა მან პირველად დამისვა რაზეც პასუხი არ მქონა, დული დამიმძიმდა რადგან მას მამა ჭირდებოდა რაც ჩემზე უკეთ არავინ იცოდა ეზოდან ჟრიამულის ხმა მოგვესმა და მივხვდით რომ სტუმრები მოსვლას იწყებდნენ
-აუუ სადაა რა ეს ბიჭი ამდენ ხანს- ამბობდა გაბუტული დიკო ლუკაზე და გაბრაზებული ტუჩემს კიმავდა და ადგილე ხტოდა, თოკო და ნუცა მას სიცილით უყურებდნენ მეც მეცინებოდა მალევე მოგვიახლოვდა საყვარელი და უსიმპატიურესი პატარა კაცი
-გილოცავ დიკო დაბადების დღეს- დიკო ასეთი გახარებული მაშნ ვნახე თოვლის ბაბუამ ბარბის სახლი რომ აჩუქა აზალ წელს, ბავშვები ერთმანეთს გადაეხვივნენ, ლუკამ ლოყაზ აკოცა და დიკოს საჩუქარი გამოუწოდა ლამაზი კულონი იყო საყვარელი მინიონის ბობი გამოსახულებით რომელიც დიკოს სიგიჯემდე უყვარდა
-მადლობა დეეე გამიკეთებ?
-მოდი ჩემო სიცოცხლე -მალე გავიგონე ჩახველების ხმა თავი ზემოთ ავწიე და იმ მწვანე თვალებს წავაწყდი ბოლოს ზუსტად 5 წლისა ცხრა თვის უკან ვნახე!

ძალიან ძალიან გამხარდა კომენტარები რომ ქონდა ჩემს წინა თავს ახლა ამას უფრო დიდი ენთუზიაზმით ვწერ იმედია ზოგიერთებს იმედები არ გაგიცრუეთ,შემდეგი თვი უფრო დიდი იქნება. <3 გამიხარდება თუ შენიშვნებს მომცემთ ჩემს ნაწერთან დაკავშირებით და კიდევ ამ ისტორიის უმეტესი ნაწილი გათვლილი არ მაქვს რაც მომაფიქრდება იმას ვწერ,ამიტომ შეგიძლიათ იდეებიი მომაწოდოთ,ერთი უკვე გავითვალისწინე <3 შემდეგსაც გავითვალისწინებ. შეცდომებისთვის კი ბოდიში გადახედვას ვეღარ ვასწრებ