-გისმენთ-ვუთხარი ცივად და თითქოს სულერთია ვის ველაპარაკები, მაგრამ გული ადგილს ვერ პოულობდა, სიხარულით ფრიალებდა
-გამარჯობა, მარი შენ ხარ?-მკაცრი ხმა გაისმა,მაგრამ გულში მაინც სითბო ჩამეღვარა
-როგორ ხარ? ესეიგი შენია ეს ტელეფონი? მე გიგასი მეგონა, ისე როგორ არის?- ამას ისე ვეუბნები თითქოს გული დამწყდა რომ ლაშამ დაკარგა და არა გიგამ
- ერთ საათში შეგიძლია გადმომცე ტელეფონი?- ჩემი კითხვა დააიგნორა, თითქოს არც კი გაიგოს
- ჰმ, ერთ საათში ?-გიო სიხარულო მოვასწრებთ წასვლა და მერე წამოსვლას ერთ საათში?
-მოკლედ, არ მაინტერესებს, ერთ საათში შენს კორპუსთან გელოდები და არ დაიგვიანო- ეს ისე მითხრა ტელეფონის აქეთაც კი დავინახე მისი სიბრაზიზსგან დაჭიმული ძარღვები
- კაი ვეცდები ლაშა.
ოხ რა მაიმუნები ვართ ეს გოგოები რა.ნეტა ვის ეშინია მისი მკაცრი ტონის, მე კი სიცილით ვკვდები ხოლმე. გეუბნებით რა მე დალაგებული ვარ? არადა რა გიო ? რის გიო? საერთოდ არ არსებობს. ამ ყველაფერზე იდიოტივით მეღიმება. ამ დროს კი თეკლა თვალებგაფართოებული მიყურებს
-რა ესმის ჩემს ყურებს? თვით მარიამ გაბაშვილი ბიჭს აეჭვიანებს, როდესაც აქამდე ბიჭთან ნორმალურად 3 სიტყვასაც ვერ ამბობდა ხოლმე. სად გაქრა ჩემი დაქალი?
-ეჰ, თეკლა მორცხვი მარი აურთქლდა, გაქარა, მას შემდეგ რაც ლაშას შეხვდა
-მარი, მაგარ შარში ხარ. თუ შეგიყვარდა უკან დასახევი გზა არ გექნება, თუ წახვალ ბოლონდე უნდა გახვიდე. თუ ამ ბრძოლაში წახვედი უნდა გაიმარჯვო, თუ არა და არ უნდა ჩაება ამ უთანასწორო ბრძოლაში
-კარგი რა თეკლა, უბრალოდ ვხუმრობდი, რა სიყვარული- მისი სიტყვები ხუმრობაში გავუტარე, მაგრამ სერიოზუსად ჩავფიქრდი მის სიტყვებზე.
-კაი თეკლა წავედი, თორე ლაშა ტყავს გამაძრობს რომ დავიგვიანო.
-კაი რა, სულ ცოტა ხანი დარჩი რა, ყავაც კი არ დაგილევია
-კაი ცოტა ხანი-მაგრამ ეს ცოტა რომ ნახევარი საათი გამოდგა, ამიტომ კისრისტეხვით ჩავრბოდი კიბეებზე.ოხ ჩემი მოუხერხებლობა რას არ დაგმართებს. ფეხები ერთმანეთში ამებლანდა და კიბეებზე დავგორდი. გავითიშე კიდეც. თვალები გავახილე და საავადმყოფოში ვარ. პირველი რაც ვიფიქრე ლაშა, მასთან დამაგვიანდა და იდოტურად ტირილი დავიწყე.
ექიმი შემოვიდა
-გამარჯობათ, გახსოვთ რა შეგემთხვათ?-მკითხა ექმიმმა მზრუნველად
-დიახ, კიბეებზე დავგორდი-ამოვისლუკუნე საწყლად
-რამე სერიოზულია?
-არა უბრალოდ რამდენიმე ანალიზს ჩაგიტარებთ და შეგიძლიათ სახლში წახვიდეთ
-კარგი, უკაცრავად, მაგრამ აქ ვინ მომიყვანა?-ვკითხე დარცხვენილმა
-ა, ხო, ახალგაზრდა ყმაწვილმა მოგიყვანა, უკვე წავიდა , მაგრამ დამაბარა გადმომეცა მობილური უკვე დაიბრუნა
-გასაგებია-ეს ვთქვი და მოვემზადე რომ 5 წლის ბავშვითი ტირლი დამეწყო. საერთოდ არ ვაინტერესებ, მეკიდე რამხელა ილუზიებს ვაწყობ. არც კი დარჩა და აქ დამტოვა. აბა რა მეგონა გულში ჩავუვარდებოდი. დროა მწარე რეალობას შევხვდე, მეკიდე რამხელა იმედები მქონდა.
სახლში წავედი. ლიფტით ავდივარ და კარებს გასაღებს ვარგებ,მაგრამ დაბლა რაღაც დევს. დავიხარე და ერთი წითელი ტიტა, ჩემი საყვარელი ყვავილი. პატარა ბარათიც ლამაზი ბანტით მიბმული აქვს. ,,იმედი მაქვს რომ სვა დროს კიბეებზე უფრო ფრთხილად ივლი"
მაინც ჩემი ლაშაა, აი ასე. ჩემია და აბა ვინმემ ხელი დააკაროს. მორჩა ამ უთანასწორო ბძოლაში ვებმევი ბედთან და არ გეგონოთ რომ დავმარცხდები. ეს ხომ სიყვარულია, იგი გაგიჯებს. აბა მე ამას ოდესმე ვიტყოდი.


ლაშა:
თვალები გამიფართოვდა, რა პატარა ბავშვია, მან კიდე ჩემი ძამაკაცი სიცოცხლეს გადარჩინა. თვალები შიშისგან უელავს, პატარა ბავშვით ცკმუტავს, მაგრამ რა ჭკვიანი და მზრუნველია. არც კი მიფიქრია რომ გიგას შეიძლება ნაკერები გაეხსნას.
მისი პიჯამო.ოჰ როგორი ბავშურია და თან როგორი ქალური. არა მასზე არ უნდა ვიფიქრო. ის ხომ ჯერ ბავშვია. ღამე თვალი ვერ მოვხუჭე. ის გვერდძე ოთახში უშფოთველად თვლემს, მეკიდე ბატარა ბიჭივით ვცქმუტავ. არა უნდა ვნახო. ღირს? არა! თუ კი? არა თავი უნდა შევიკავო.
ოჰ როგორ ფუსფუსებს სამზარეულოში. ერთდრულად ათას რამეს აკეთებს.
როგორ საყვარლად გაიბუტა ჩემს ღიმილზე, არადა ბედნიერების ღიმილი იყო. მე მასთან ახლოს ვიყავი და მას ვუყურებდი. რას მიშვრება ეს პატარა ქალბატონი.
გიგა სახლში მივიყვანე. ადგილზე ვერ ვჩერდები. მარისთან უნდა წავიდე. სადღაც მიდის, ნეტა სად. მიდის და ტელეფონზე ლაპარაკობს. დაქალს ელაპრაკება, მგონი თეკლას თუ სწორედ გავიგე მისი სახელი. დავურეკე ზურას(ერთ-ერთი ძმაკაცი) ტელეფონიდან. როგორ ცდილობს რომ მაეჭვიანოს, მაგრამ მე რისი ჯელნტმენი ვარ რომ თამაშში არ ავყვე? მასაც როგორ უხარია, თვალწინ მიდგას მისი ღმილი, რა ლამაზია. მუქი წაბლიფერი თმებით და ღია ყავისფერი თვალებით, რომლებიც უჟუჟუნებს სიცილის დროს. რა მხიარულია.
არ ჩანს . რატო? უკვე დროა, უნდა გამოვიდეს. ავიდე მაღლა, რო არ ვიცი რომელ სართულზე ავიდა? მარი გთოვ გამოჩნდი რა. არა ავალ იქნებ.. რა იქნებ უბრალოდ კიბეებს ავივლი და ეგ არის. რას ვხედავ. დაბლა აგდია უგონოდ. გული მომიკვდა იმ წუთას. ათას ნაფლეთად გაიხლიჩა. როგორი ნაზია. ასეთ მდგომარეობაშიც კი როგორი მშვენიერია. საავადმყოფოში მივიყვანე. ტელეფონზე მირეკავენ
-ლაშა გიგა თავს ცუდად გრძნობს, სიცხე აქვს. რა გავაკეთოთ
- მე რას მირეკავთ , საავადმყოფოში წაიყვანეთ. ჯანდაბას ყველაფერი წაიყვანეთ და მერე მოვაგვაროთ
-კი მაგრან..
-არავითარი მაგრამ, წაიყვანეთ და მერე გავარკვევთ ყველაფერს. მალე მოვალ.
როგორ უნდა მივატოვო მარი, მაგრამ გიგასაც ვერ მივატოვებ. არაუშავს დანაშაულს მერე გამოვისყიდი. ტიტას ვაჩუქებ, საუკეთესო ყვავილია, არა ვარდი ძალიან ბანალურია, ჩემი გოგო კი უფრო მეტს იმსახურებს. თანაც ტიტა ძალიან მიყვარს.


აბა როგორია??? გუშინ ვერ მოვასწარი დაწერა, გაკვეთილები და ასე შემდეგ, ხო იცით რა. შემიფასეთ, თქვენს კომენტარებს ველოდები სულმოთქმელად.