მე და ანა მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია, არც ცოტნიკო იღებდა ხმას,მაგრამ მე ვგრძნობდი მის დაჟინებულ მზერას.მივაღწიეთ კაფემდე, ალილუიაააა.
-თუ გინდათ თქვენც შემოდით-თქვა ანამ. არა! გთხოვ ცოტნიკო! ოღონდ არა!
-დღეს არა, საქმე მაქვს. ნახვამდის გოგოებო-კიდევ კარგი თორე მის დაჟინებულ მზერას ვინ გაუძლებდა?.მე და ანა შევედით კაფეში და ავიღციეთ კუთხეში მდგომი პატარა მაგიდა.
-აბა მომიყევი შენზე-თქვა ანამ.
-კარგი. მე ვარ ტასო კალანდაძე, 21 წლის, ამისში გავხდები 22-ის. მშობლები ავარიაში მოყვნენ და გარდაიცვალენ. ძმა ან და არასდროს მყოლია. ბებიაჩემი მივლიდა მთელი თხუტმეტი წელი, მერე ისიც გარდაიცვალა. ეს ექვსი წელი საიდან გავძელი მეც არ ვიცი, მეგონი ნიას, ჩემი საუკეთესო მეგობრის დამსახურებაა. უნივერსიტეტში ვერ დავდივარ ფინანსების გამო მაგრამ, სკოლა ოქროს მედალზე დავამთავრე. ფსიქოლოგიაზე მინდოდა ჩაბარება. შენ ნიას აუცილებლად გაგაცნობთ, ის ისეთივე თბილია როგორ შენ. მეგობრები? მეგობრები, მთელ ცხოვრებაში მარტო ერთი მყავდა.-ამას როცა ვყვებოდი ძლივს ვიკავებდი ცრემლებს. ეს ანამ შენიშნა.
-არ იტირო რა გთხოვ.არ იმსახურებ ასეთი ადამიანი ტირილს-დამამშვიდა ანამ. მაგრამ ანას ეტყობოდა რომ ჩემ მოყოლილ ისტორიაზე ძლივს იკავებდა ცრემლებს.
-კაი, ეხლა შენ მომიყევი შენზე.
-მე ვარ ანა ახვლედიანი, 21 წლის. მეც დამეღუპნენ მშობლები. დედაჩემი მკერდის კიბოთი გარდაიცვალა ხოლო მამცემი სიმსივნით. მე დეიდაჩემი მზრდიდა რომელსაც მთლად არ ვეხატებოდი გულზე. ძმა ან და მეც არ მყავს. უნივერსიტეტში მეც არ ცამიბარებია ისე მინდოდა ხელოვანი გამოვსულიყავი. მეგობრები? მეგობრებმა მიმატოვეს უცნობი მიზეზის გამო. მე არ მყავს საუკეთესო მეგობარი, მაგრამ ვიცი რომ ჩვენ აუცილებლად ვიმეგობრებთ. როგორ დაინახე მე სამოდელო სააგენტოში ვმუშაობ, დიზაინერად. - არა, ეს ადამიანი არ იმსახურებდა ამდენ ტანჯვას.
-ხო, მე და სენ ძალიან ბევრი საერთო გვქონია.-ჩავიცინე.-ბატონ ცოტნეზე მომიყევუი რამე, ხო უნდა ვიცოდე როგორი უფროსი მყავს.-გამეღიმა, ანასაც გაეღიმა.
-ბატონი ცოტნე ძალიან მკაცრია, მეთვითიონ გამიკვირდა რომ მიგვიყვანა თავისი მანაქნაით ჭავჭავძეზე. მართალი რომ გითხრა, მექალთანეა თან საშინელი.-აჰა, ვიცოდი, ვიცოდი-ცოტნემ არ იცის უარის თქმა. ისე აღიარე რომ საშინლად სიმპატიურია. ხოდა ამ სიმპატიურობამ მოკლა, ქალები ბუზებივით ეხვევიან.-ჩაიცინა-არსოდროს არ თქვა მასთან "არა" თორე შეგწვავს და ისე დაგმარხავს.
-ოუ ძალიან მკაცრი ყოფილა, მაგრამ მეც ვაღიარებ რომ ძალიან სიმპატიურია. -ჩავიცინე და ყავა მოვსვი- არც კი მიკვირს ქალები ბუზებივით რომ ეხვევიან.
-ეგ არავის არ უკვირს-გაეღიმა ანას. ნუ მოკლედ ასე ვიყავიტ კაფეში ნახევარი საათი სანამ ანას დაუმტავრდა შესვენება. მეც ავირე ცანთა და გაუყევი გზას. ბნელოდა მაგრამ ემ სიბნელე მიყვარს. ერთი მიყრუებული ქუჩის გავლა მომიწია.
-საით გაგიწევია ლამაზო?-მომესმა მთვრალი კაცის ხმა.
-ბებიასთან კექსები უნდა მივიტანო შენ?-ვკითხე ირონულად კაცს რომელსაც სახე სიბრაზით შეცვლოდა.
-ენა დაიმოკლე, ლაწირაკო თორე რაც მოხდება შენ თავს დააბრალე.- განეისხებული მომვარდა კაცი და მაჯაში მტაცა ხელი.
-ენა დაიმოკლე ქალთან თორე რაც მოხდება შენ თავს დააბრალე-ოუუუუ,ცოტნიკო საიდან გამოცნდა? მოიცა მითვალტვალებდა?
-შენ რა მითვალთვალებდი?-ვკიტხე ცოტნიკოს და მაჯა გავინთავისუფლე.
-საიდან მოიტანე-მკითხა განრისხებულმა ცოტნიკომ.
-საიდან მოვიტანე და ამ ქუჩაში შენ არ იცხოვრებდი მამიკოს განებირვებულო ბიჭოვ-გონება ამუსავდა.
-ნუ მოგაქ სისულელე, შენ კი რატომ დაეხეტებოდა ღამის 11 საათზე ქუჩაში?-რა მსი საქმეა რატომ დავეხეტებოდი ქუჩაში რამე.
-მე დაგტოვებთ-თქვა დაბნეულმა თვრალმა.სულ გადამავიწყდა მთვრალის აქ ყოფნა და ამაზე ავხარხარდი ცოტნიკოც ამყვა. უკვე იმხელაზე ვხარხარებდით რომ მთელ ქუჩას მემგონი ჩვენი ხმა ესმოდა.
-წაგიყვან ,გინდა?-თქვა ცოტნიკომ სიცილით.
-კარგი ოღონდ იმ თვრალტან არ წამიყვანო-ვთქვი მეც სიცილიტ. მივედით სახლამდე, არა მოიცა საიდან იცის ამ დეგენერატმა ჩემი სახლი?
-საიდან იცი ჩემი სახლი?-არაფერი პასუხად-საიდან იცი ჩემი სახლი თქო!
-არსაიდან შენტვითონ მიდიოდი , მე მოგყვებოდი-ეხლა გავიხსენე როგორ მივათრევდი ცოტნიკოს ქუცაზე.
-ბოდიში-ვთქვი სინანულით. ცოტნიკოს ჩაეცინა და ჩემთან მოიწია, კიდე იწევა, კიდე და უცებ ჩვენი ტუჩემი შეეხო ერთმანეტს.
-ბოდიში მიღებულია