-ვიცეკვოთ? მე ნიკა მქვია
-მმ, იცით..
-უარი არ მიიღება
ხელი მოკიდა და საცეკვაო მოედანზე გაიყვანა. ვალსის, ნაზი მელოდია ისმოდა. ნიკა ბარბარას თვალებში უყურებდა და ძლიერად იკრავდა სხეულზე.
-ლამაზი ხარ. ძალიან (ნიკა)
-მადლობა.

ბარბარას შერცხვა და თავი დაბლა ჩახარა. არ იყო მიჩვეული ბიჭთან ასე ახლოს ყოფნას.

-რა გქვია?
-ბარბარა
-ლამაზ გოგოს ლამაზი სახელიც ჰქვია.
-გმადლობ
-ოხ, კარგი რა არაა ამდენი მადლბა საჭირო.

ბარბის ბაგე მორცხვა ღიმილმა გააპო. მთელი საღამო მხიარულად გაატარეს, იცინოდნენ, ცეკვავდენ და ბევრს სვავდნენ.ბარბი სასმელს მიუჩვეველი იყო, ამდენი არასდროს დაელია. დილას ძვლივს გაახილა თვალი. ხო, ჯერ ერთი თვალი, მერე მეორე. ოთახს მოავლო თვალი, მაგრამ ეს მის ოთახს არ გავდა. პანიკა არ აუტეხია ნელა ადგა მაგრამ ძვლივს. მთელი სხეული საშინლად ტკიოდა. საწოლს დახედა, და გაშეშდა, მთელმა დედამიწამ ამ წამს, მისთვის მოძრაობაც კი შეწყვიტა, როცა ზეწარზე წითელი ლაქა შენიშნა.

-აააააა

იკივლა მთელ ხმაზე, რაც ძალა ქონდა და იქვე იატაკზე ჩაიკეცა, თავი ხელებში ჩარგო და ხმით ატირდა. კარების გაღების ხმაზე თავი ნელა მიატრიალა. ახლა ნამდვილად ჭკუიდან შეიშლებოდა.

-ნ..ნ..ნიკა
გაოგნებისგან ენა დაება, ვეღარაფერს ამბობდა.

-რა გატირებს? ჩუუ ნუ ტირი. ყველაფერი კარგად არის.
ნიკა ისე უახლოვდებოდა როგორც მტაცებელი პატარა დაუცველ შველს. მიუახლოვდა და გულში ჩაიკრა. ამ დღის მერე ბარბის ცხოვრება შეიცვალა. სახლში არ მიდიოდა, სულ ნიკასთან იყო.

-ორსულად ვარ.

(აწმყო)

თვალებია გახელა უნდოდა, მაგრამ ვერ ახელდა. მთელი სხეული ისე ეწვოდა. გვერდით გაატრიალა თავი და შიშისგან ხმამაღლა იკივლა.

-ღმერთო, ხო კარგად ხართ? ახლავე ექიმს დავუძახებ.

აზრზე ვერ მოდიოდა რა ხდებოდა უცებ გაახსენდა ყველაფერი
სახე ტკვილისგან დაემანჭა.
-ოღონდ ჩემი პატარა არა ღმერთო არა..არა დეე შენ ჩემთან ხარ დედას არ დატოვებდი ასებარ გაეტებდი დე არა ჩემო პატარა ღმერთო დამიფარე.

კარებში ექიმი შენიშნა.
-ექიმო ჩემი პატარა აქ არის ხომ ? ხომ არ წასულა დედა ხომ არ დაუტოვებია ექიმო?
ექიმს თვალები ცრემლებით აევსო .

-სამწუხაროდ ბავშვი ვერ გადავარჩინეთ.