სიტუაცია იყო საშინელი!ამას კიდევ ქართულ მამა-პაპურ სუფრაზე ჯდომა და უთავბოლო სადღერძელოების მოსმენა მერჩივნა.მოწყენილობისგან ლამის მაგიდასთან მდგომს ჩამეძინა.თითო მაგიდასთან სამი,ოთხი ადამიანი თუ იდგა.ნერვები მომეშალა და ოფიციანტს ერთი ბოკალი წითელი ღვინო გამოვართვი.ხალხის თვალიერებით ვიყავი გართული როცა დარბაზში ზუზუნი ატყდა,ჟურნალისტების მთელი ამალა,რომელიც მხოლოდ ახლა შევამჩნიე კარებისკენ მიიწევდა ყიჟინით.ყველას კარებისაკენ ჰქონდა მიმართული ვიფიქრე ახლა აქ ვინმე " მდიდარი,ჩაპუტკუნებული დიკაბრიო შემოვა" დასწორედ მაშინ შემივიდა თუ შემოვიდა...
მაღალი,შავგრიმანი,ათლეტური აღნაღობის.....ცხოვრებაში პირველად,გეფიცებით მართლა პირველად "დავდებილდი" მამაკაცის ნახვისას.
რისი დიკაბრიო,რასი დეკაბრიო ნერწყვის დიდი გორგალი გაჭირვებით გადავაგორე სასულეში,ფიქრების მოსაშორებლად თავი გავაქნიე ღვინო მოვწრუპე და მზერა დაკვირვების ობიექტს მოვაშორე.
ოთახში გამეფებული ყიჟინა წყნარმა,ჰარმონიულმა მელიდიამ ჩაახშო.ალბათ უკვე გითხარით რომ ნამდვილი " მელომანი" ვარ.ნეტარებისგან თვალები მივლულე და მუსიკას ტანი ავაყოლე.სამწუხაროთ მუსიკა მალე მიუახლოვდა კულმინაციას და დარბაზიც განათდა.
-ევა,მოდი ბატონ ერეკლეს სურს შენი გაცნობა!-ხელით მანიშნა მასთან მისვლა გერდით მაგიდასთან მდგომმა ნათლიამ.ღრმად ამოვისუნთქე და ღიმილით მივუახლოვდი მაკას.
-სალამი ულამაზეს ქალბატონს-გრაციოზულად მომესალმა დაახლოვებით ორმოცდაათი წლის კაცი და ხელზე მაკოცა.
-გამარობა.ევა ქარსელაძე-მის ხელს ჩემი შევაგებე და გავუღიმე.
-ერეკლე დადეშქელიანი-
-სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა ბატონო ერეკლე!-
-არავითარი ბატონო!ძალიან მომეწონა შენი ცეკვა პატარა ქალბატონო
-გმადლობთ-გავუღიმე.საოცარი ადამიანი აღმოჩნდა ბერეკლე ბიძია!ძალიან თბილი და მოსიყვარულე როგორც გავიგე ორი ვაჟი ჰყოლია და წარმატებული ბუზნესმენი ყოფილა.მისი მეუღკეც გაციცანი ქალბატონი ნინო,ყველაზე მეტად იმ ფაქტმა გამახარა რომ ისიც მოცეკვავე ყოფილა ჩემსავით შემდეგ კი ფეხმძიმობის გამო მიუნებებია თავი.
-მხოლოდ ცეკვით ხარ დაკავებული შვილო?-მკითხა ბატონმა ერეკლემ.
-არა,წელს ვამთავრებ სკოლას და ვაპირებ,არა უფრო სწორედ იძულებული ვარ უნივერტიტეტშიც გავაგრძელო სწავლა.-
-მშობლები გაიძულებენ?-სიცილით გამომეხმაურა ქალბატონი ნინო.
-ოჰ არა მამა არასოდეს არაფერს მაიხძულებს...ხოლო ბებო კი სულ იმას მიჩიჩინებს რომ უცოდინარი და გაუნათლებელი არავის არაფრად სჭირდება.მეც ვხვდები რომ,მას კარგი უნდა ჩემთვის და ვუჯერებ-გავიღიმე მე.
-მეც ასე ვიყავი გენაცვალე მხოლოდ ცეკვა მაინტერესებდა,ჩემები კი სულ იმას მაშაყირებდნენ გაუნათლებელს ვინ წაგიყვანსო ახლა კი ხომ ხედავ როგორი კარგი მეუღლე მყავს?-ღიმილით გადახედა ქალბატონმა ნინომ მეუღლეს.
-მეც ასე ვარ,ბებოს კი იმით ვაიმედებ რომ ვინმეს ვიპოვი ჩემსავით უცოდინარათქო-
-მიშა შვილო მოდი რაკარგ გოგონას გაგაცნობ-დაუძახა შვილს ნინო დეიდამ.
-გამარჯობა-მომესმა საოცრად ბოხი ბარიტონი და დემონსტრირებულად მიბრუნდი უკან დაა...
დიკაბრიო....ჰო მართალი ხართ ჩემს წინ იდგა სწორედ ის ბიჭი რომლის გამოჩენამაც გამოიწვია წევეულებაზე აჟიოტაჟი.მთელს ჩემს გონებას მოვუხმე და ვცადე მთლად არ მივშტერებოდი კაცს და მზერით არ გამომეაშკარავებინა ჩემი ერთგვარი "სიმპატია".თუმცა კი,უნდა მოგახსენოთ რომ ჩემთვის სულაც არარის მნიშვნელოვანი ფიზიკურობა და ა.შ. მთავარია ღრმად,გიცემდეს გული!
-გამარჯობა-მეც მივესალმე კაცს.
-მიშო დადეშქელიანი-ხელი გამომიწოდა და მეც მის მარჯვენაში მოვაქციე ჩემი ხელი.ათას რამეზე საუბრობდნენ მაგრამ ყურს არ ვუგდებდი,როგორც მივხვდი ნათლიაჩემი და ბატონი მიშო კარგად შეეწყვნენ ერთმანეთს.
თავს უხერხულად ვგრძნობდი,თან მთელი დაღლილობა ერთად მომაწვა ახლა მხოლოდ ძილი მინდოდა და არაფერი სხვა.სულ არმადარდებდა რამდენი წყვილი თვალი მოჩერებოდა ჩვენს მაგიდას,არც ის რომ ჩემგან რამდენიმე ნაბიჯზე იდგა მიშო დადეშქელიანი რომელმაც მომხიბლა.
ასე ვიცოდი,შეიძლება მომწონებოდა ადამიანი მაგრამ სულ მალე გადამივლიდა ხოლმე და მივიწყებას მიეცემოდა ხოლმე ჩემი სიმპატიები.არმიყვარს ზედმეტი პრანჭვები ადამიანს ვეცნობი ყოველთვის ისეთი როგორიც ბუნებრივად ვარ,ზოისთვი ნაზი ზოგისთვის უხეში...ტელეფონის ხმამ გამომაფხიზლა დავხედა და გული ამიფართხალდა როცა ეკრანზე დიდი ასოებით დაეწერა "ლევანი"(მამა).მაკას კითხვის ნიშნებით სავსე თვალებს ტუჩებით ვანიშნე ლევანითქო და საპირფარეშოში გავედი.
საიცრად მომნატრებია ჩემი თბილი მამიკო,თავი ძლივს შევიკავე ერთი გემრიელად რომ არ ავზლუქუნებულიყავი.აქამდე არადროს არ დავშორებივარ ოჯახს და აი უკვე მონატრებისგან მოწოლილ ცრემლებს ვერაფრით ვიკავებ...
ბავშვი ხარო,დიდი ბავშვი.მხოლოდ ასაკი და შეხედულება გაქვსო დიდი გოგოსი.მეუბნებოდა ხოლმე ბებო და მართალიც გაოდგა.მახსოვს შარშან ახალწელს როგორ მოთოვა მეკიდევ მეზობლის პატრა ბავშვებთან ერთად ვაკეთებდი თოვლის ბაბუს.ბებო კი აივნიდან მიყურებდა აწყლიანებული თვალებით და მეუბნებოდა ისევ პატრა კულულა გოგო ხარო.ახლა ისე მომენატრა ბებოს ლექციები,ბაბუს ჯუჯღუნი და ძველი ამბების მოსმენა რომ მზად ვიყავი თავქუმოგლეჯილი გავქცეულიყავი საქართველოში.
მამასთან საუბრის შემდეგ დარბაზშიდავბრუნდი მაკა გავაფრთხილე და ტაქსით სასტუმროში დავბრუნდი.ფეხსაცმელები კარებშივე გავიხადე და შუქი ავანთე.საწოლზე ვარდების უზარმაზარი თაიგული იდო.
უცნაურად ამიფართხალდა გული,თითქოს ვგრძნობდი რომ ის "უცნობი" იყო ავტორი ამ ყვავილებისა.სწრაფად მივუახლოვდი საწოლს და ხარბად შევუსუნთქე ვარდების სურნელი.მათში,ისევ იდო პატრა,თეთრი ბარათი.ხელებ აკანკალებულმა გავხსენი და წაკითხვის შემდეგ ნერვიულად გამეცინა.

ესეც მესამე თავი.ვიცი რომ პატარაა თან შეცდომებით გატენილი.უბრალოდ გადახედცასაც ვერ ვასწრებ და ბოდიში.იმედია ძალიანაც არ გამლანძღავთ გამოხატეთ თქვენი აზრი ღირს თუარა გაგრძელება??