-ვერ გავიგე?! -თითქოს მომესმა ხმა. მაგრამ როცა გავიაზრე ფეხებმა კვეთა დაიწყო.
-რაც გაიგე! -დაიყვირა ხმამაღლა და დათოს საფეთქელზე იარაღი უფრო მჭიდროდ მიადო. -მე ვარ ის ქალი რომელმაც ვითომ მიგატოვა! ვითომ მამაშენს მიუგდო შენი თავი და სხვა ქვეყანაში გაიქცა! ვითომ მხოლოდ თავის თავზე ფიქრობდა! სიმართლე კი სულ სხვა რამ არის! სულ სხვა!
-მამა ამიხსენი რას ლაპარაკობს! ამიხსენი! -ხმას ვეღარ ვიღებდი. ცრემებმა დენა დაიწყო.
-გაინტერესებს სიმართლე?! რატომაც არა! მე რომ დავფეხმძიმდი, მამაშენმა აბორტის გაკეთება მთხოვა. მითხრა რომ ასეთ ასაკში შვილი და ოჯახი არ უნდოდა. ეს ამბავი კი შენ სულ პირიქით იცოდი, ვითომ მე მინდოდა აბორტის გაკეთება! ასე არ არის დათო?! ასე არ არის?!
-კ... კ....კ..კი -მამაჩემმა ძლივს ამოილუღლუღა და თვალები დახუჭა.
-კი რათქმაუნდა! ახლა მაინც არ მოიტყუები როცა სიკვდილის პირას ხარ! როცა შენ გაგაჩინე მითხრეს რომ ცოცხალი არ იყავი! კვირები გეძებდი და ამაოდ! ვეღ გიპოვე! მამაშენს კი არ აწყობდა ეს ყველაფერი და გამიტაცეს, სადღაც მთაში! იქ ვიღაც კაცებმა გამაუპატიურეს და შემდეგ მცემეს. გონება დაკარგული ვიყავი, მაგრამ რომ მოვედი ონზე აღარაფერი მახსოვდა. ვინ ვიყავი ისიც არ ვიცოდი! მახსოვს როგორ გამოვქეცი იმ მიტოვებული სახლიდან. დიდ ხანს ვიხეტიალე და ბოლს გზაზე აღმოვჩნდი. ისე ცუდად იყავი რომ ვეღარც დავდიოდი. ერთმა კაცმა, მანქანით ამოიარა და მან გადამარჩინა. ერთი დღე მასთან ვიყავი. ჭრილობები დამიმუშავა, შემდეგ კი ქალაქში ჩამომიყვანა. საავადმყოფოში ამნეზია დამიდგინეს და მითხრეს რომ უცხოეთში უნდა წავსულიყავი სამკურნალოდ. მართლაც წავედი და ათი წელი ვიმკურნალე. თანდათან მახსოვრობა მივრუნდებოდა. ყველაფერი რომ გამახსენდა კიდევ დარჩენა ვარჩიე. აი თვეების წინ კი სამშობლოს დავუბრუნდი და შენც კარგად ხედავ ეხლა რაც ხდება! -ლაპარაკის დამთავრების შემდეგ კი ირონიულად ჩაიცინა ვითომც არაფერი.
ეს ყველაფერი ჩემთვის დაუჯერებელი რამ იყო. ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდი. ასე როგორ მომატყუა და ასე როგორ გამიმეტა საკუთარმა მამამ რომ დედას დამაშორა. ნუთუ ასე ვძულდი.
-და მე! -ვუყვირე უეცრად დათოს. -მე რა მიქენი!
დათო თავ ჩახრილი იჯდა და ხმას არ იღებდა.
-ააა, შენ, ხო შენ! შენ ბავშვთა სახლში ჩაგაბარა და გმალავდა! შემდეგ შენ სუნთქვაზე პრობლემა შეგექმნა და ერთი წლის მერე რომ ვერ გამოჯამრთელდი, შეეცოდე, მამობის ინსტიქტი დაუბრუნდა და თავისთან წაგიყვანა!
-და შენ ვატო! -ეხლა კი ერთ ერთ ჩემთვის საინტერესო კითხვაზე გადავედი. მამაკაცი რმელიც მიყვარდა, ისიც ჩემს საწინააღმდეგოდ იდგა.
-ვატო? მჰ.... -ირონიულ სიცილს არ წყვეტდა და დაუფქრებად კითხვაზე ასუხს მცემდა. -ვატო უბალოდ შენზე ერთგვარ იმფორმაციას მაწვდიდა. ესეც ჩემი გეგმის, ერთგვარი ნაწილი იყო... რომ გავიგე რომ თქვენ მტრები იყავით, შევთავაზე რომ დამხმარებოდა და უარი არც მიმიღია.
-სოფი გთხოვ მაპატიე! -ვატომ ამოილაპარაკავდა ჩემსენ წამოვიდა.
-რა გაპატიო ვატო, რა! მოღალატე რომ ხარ?! არაკაცი ხარ ვატო არაკაცი!
-თქვენი სასიყვარულო რომანი თქვენთვის შეინახეთ! -დაიყვირა მაიამ.
ნიკა, ლუკა და საბა ხმას ვერ იღებდნენ. არც მიკვრს.
უეცრად პოლიციის მანქანების, სირენების ხმა გაისმა.
-პოლიცია ვეღარ გშველით! მინდა შენი შვილი ვეღარასდროს ნახო! მაგრამ შვილს კი არ მოგაშორებ დათო! შენ მოგაშორებ მისგან!
-არა ეს არ გააკეთო! -დავიყვირე თუ არა მაშინვე სროლის ხმა გავიგე. დავინახე როგრ გაასხა სისხლმა მამაჩემის თავიდან. იქვე ჩავიკეცე. პოლიცია უეცრად შემოვარდა მაგრამ უკვე გვიანი იყო. გაშტერებული ვიყურებოდი. უკვე ამ სამყაროს გამოვეთიშე. მხოლოდ ყვირილის ხმები მესმოდა. ბუნდოვნად დავინახე როგორ დაადეს მაიას და ვატოს ბორკილები და შენობიდან გიყვანეს. დავინახე როგორ დასტიროდა მამაჩემის ცხედარს ეკა. შემდეგ კი მისი ცხედარიც მოეფაა ჩემს თვალებს. ლუკამ და ნიკამ ფრთხილად წამომაყენა. საბა კი ეკას ეხმარებოდა. გარეთ რომ გავედი, ასობით ხალხი იყო. მანქანაში რომ ჩამსვეს ბიჭებმა, სახლში წამიყვანეს. იმის მერე აღარაფერი მახსოვს.

გავიდა რამდენიმე დღე. მამა დაკრძალეს. მაიას და ვატოს შესახებ არაფერი მსმენია და არც მაინტერესებდა. დაკრძალვიდან მე, მარიმ და ბიჭებმა სახლში წამიყვანეს, ეკას კი თავის სანათესაო ედგა თავზე და ყურადღებას არ აკლებდნენ. სახში რომ მივედით, შუადღის ორი საათი იყო. მე საძინებელში შევედი, მარი და ბიჭები კი მისაღებში შევიდნენ. ისეთ დაღლილი ვიყავი მალევე ჩამეძინა. ცოტახანში რაღაც უცნაურმა შეგრძნებამ გამომაღვიძა. საბანი გადვწიე და რას ვხედავ. სისხლისგან ვიცლები.
-ააააააა! მარიიი! მიშველეეეეეე! -ისეთი დავიკივლე, მარი მაშინვე შემოვარდა
-მარი ბავშვი მარი! გთხოვ! მარი ბავშვს ვკარგავ!

---------
შემიფასეთ <3 ცოტა კი "დაგგრუზეთ" მაგრამ არუშავს, ხან როგორ ხან როგრორ