-რა თქვი? -ხმა შეეცვალა ვატოს და ჩემსკენ რამდნიმე ნაბიჯი გადმოდგა ჩემსკენ.
-რაც გაიგე ვატო! ფეხმძიმედ ვარ! -ბოლო ორი სიტყვა დავუმარცვლე.
ვატო მე მიყურებდა. შემდეგ მზერა მუცელზე გადაიტანა. ასე იყურებოდა დიდხანს.
-ვატო?? -ფიქრებიდან გამოვიყვანე და ხელი ჩემს გვერდით, სავარძელზე დავარტყი რომ დამჯდარიყო. ვატო მოვიდა და დაჯდა.
-არ გიხარია? -ვკითხე და გავუღიმე.
-კი... კი მიხარია. -დაბნეულმა თქვა.
-არ გეტყობა. -ღიმილი, მოწყენილობაში გადავიტანე.
-არა! არა მე ეგ არ მიგულისხმია. უბრალოდ მოულოდნელი იყო ჩემთვის.
-ხო... ვიცი, მართლაც რომ მოულოდნელი იყო.
ცოტახანს დარჩა ვატო კიდევ ჩემთან. ისეთ არაფერზე გვილაპარაკია. ძალიან დაბნეული იყო. მერე ეკამ დამირეკა, ჩემთან გამოდიო. ვატომ მითხრა გაგიყვანო და მეც უარი არ მითქვამს. ეკასთან რომ მივედი მარტო დამხვდა სახლში. მამა როგორც ჩანს მუშაობდა. მე როგრც ყოველთვის პირდაპირვე სამზარეულოში შევედი და კარგად მოვკალათდი სკამზე. ეკაც ჩემს წინ დაჯდა და ღიმილიანი სახით დამიწყო ყურება. ელზა რაღაც საჭმელს ამზადებდა. როგორც კი მაწვნისუპი მაგიდისენ წამოიღო, საჭმლის ანახვა და ჩემი აბაზანისკენ გაქცევა ერთი იყო. გავიგე რგორ გამომეკიდა ეკა. ასე საშინად საჭმლის დანახვაზე არ მიღებინებია. როცა ღებინება შემიწყდა, ეკამ ოთახში გამიყვაა და წამომაწვინა.
-სოფი, გამაგებინე რა გჭირს ამ ბოლოდროს! -ანერვიულდა ეკა.
-არაფერი ეკა დამშვიდდი. ყველაფერი რიგზეა.
-სოფი სიმართლე მითხარი ძალიან გთხოვ!
-ეკა არაფერია დამიჯერე.

აგვისტომაც თვალის დახამხამებაში ჩაიარა. უკვე უნივერსიტეტი მეწყებოდა მაგრამ ეს ფეხმძიმობა არ მიწყობდა ხელს იმაში რომ მეგბრბთან ერთად, ასე ვთქვათ მეგულავა. საბა და ლუკაც დაბრუნდნენ საქართველოში. მარი, ნიკას სასწავლებელში მოხვდა და სხარულისგან მეცხრე ცაზე იყო. ჩემი ფეხმძიმობის შესახებ მხოლოდ მარიმ იცოდა, მაგრამ მუცელი უკვე ცოტა მოზრდილიც მქონდა და რამდენ ხანს დავმალავდი არ ვიცი. რაც შეეხება ვატოს ყველდღე მკითხულობდა. თუ ვერ მოვიდოდა მირეკავდა მაგრამ ეს სამი დღე არ გამოჩენილა და ცოტა არ იყოს ვნერვიულობ.

ერთი ლამაზი საღამოა. აივანზე ვზივარ, ჩემთვის. სასიამოვნო სიოს ვგრძნობ და თან მუცელზე ვისმევ ხელს. ვერ ვგრძნობ ჩემს პაწაწინა არსებას მაგრამ უკვეისე მიყვარს რომ ყველას მრჩევნია. ამ ფიქრებიდან მობილურის ზარმა გამომიყვანა. ეკა რეკავდა. ამ დროს არასდოს დაურეკავს და ცოტა არ იყოს გამიკვირდა.
-გისმენ ეკა, ხომ კარგად ხარ?
-სოფ...ფი! მიშველე! მამაშენი! დათო არ გამოჩენილა მთელი დღეა! გთხოვ!
გევეწები! -ეკა ძალიან ანერვიულებული იყო.
-ეკა დამშვიდდი, დაწყნარდი. მოვძებნი არ ინერვიულო!
ეკას მობილური გავუთიშე. ფეხზე ჩავიცვი, გასაღები ამვოვიღ და დაბლა ჩავედი. მანქანაში რომ ჩავჯექი, ბიჭებს მივწერე რომ დათოს კომპანიაში მისულიყვნენ. მე ხუთ წუთში შენობის წინ ვიყავი. სინათლე არსაიდან გამოდიოდა. გიჟივით შევვარდი. ჯერ მამას კაბინეტში ავედი. იქ არავინ დამხვდა. მერე თითოეული კაბინეტი შევამოწმე მაგრა ამაოდ. ბოლოს შენობის მთავარ კართან მივედი როცა დავინახე, ნიკა, ლუკა და საბა როგორ მორბოდნენ ჩემსკენ. რცა მოვიდნენ მაშინვე მკითხეს ვიპოვე თუ არა მაგრამ ჩემი უარყოფითი პასუხი რომ გაიგეს სახე ეცვალათ.
-პადვალი! -წამოიყრა ნიკამ.
-რა პადვალი?! -მეც გაკვირვებულმა ვკითხე.
-ხო პადვალი! -დაეთანხმა საბა. -მამაშენის საიდუმლო ადგილი არის. არავინ არ იცის იქ რას მალავს!
-თქვენ საიდან გაიგეთ? -ჩავეძიე ბჭებს.
-რა დროს ეგარის სოფი! წამოდით დროზე! -დაიყვირა ლუკამ და კიბეებს ქვევით ჩაუყვა. ჩვენც ხურით ჩავყევით კიბეებს. ნიკა რაღაც ხის არებს მიუახლოვდა. გაღება სცადა მაგრამ ამაოდ.
-ვინ არის! -ბუნდოვნად გაისმა ვიღაც ქალის ხმა, რომელიც შიგნით იმყოფებოდა. ცოტა შევცბი. ნუთუ დათოს საყვარელი ყავდა?! ამის გაფქრებამ გულში რაგაც ჩამწყვიდა. ბიჭებმა რკინის იარაღები მოიტანეს. სამამდე დაითვალეს დ ერთდროულად დაარტყეს. მეოთხე ცდაზე კარები მართლაც შეიმტვრა. იქ ნანახმა გამაოცა და მარტო გაოცებას ვერ დავარქმევდი ამას.
დათო სკამზე იყო დაბმული. ვიღაც ქერა თმიან ქალს კი, საფეთქელზე ჰქოდა იარაღი მიდებლი. ოთახის ბოლოში კი მამაკაცის სილუეტი სჩანდა რომელის ზურგით იდგა და არც გამოძრავებულა.
-არ მომიახლოვდეთ თორემ მოვკლავ! -დაიძახა ქალმა და იარაღი გადატენა. -ვინ არის ეს ქალი გამაგებინეთ! -დავიყვირე და მუშტები შევკარი.
-უთხარი დათო, უთხარი! აუხსენი ვინც ვარ, რომ იცოდეს სიმართლე!
-მამა ვინ არის ეს ქალი!
ამ დროს დავინახე როგორ შემობრუნდა მამაკაცი და მის სახეში ვატო ამოვიცანი. ის მომიახლოვდა და იქვე გაქვავდა. მის თვალებში სიძულვილს ვერ ვხედავდი. ეს რაღაც სინანული იყო. მაგრამ მე მაინც მას ჩემს მტრად მივიჩნევდი. ვატოს თვალი მოვაშორე და დათოს პასუხს დავლოდე. მამამ რომ ხმა არ ამოიღო კიდევ დავიყვირე რომ ეთქვა.
-სოფი ეს.... ეს..... ეს დედაშენია სოფი!


-----------
ძალიან დიდი ბოდიშით. აი არ ვიცი როგორ მოგიბოდიშოთ. უკვე სამი კვირაა რაც ვერ დავდებ ისტრია. პატარა პრობლემა მქოდა გვერდზე შემოსვლის. და პაროლი ვერ აღვადგინე მაშინვე და უკვე დავბრუნდი და იმედებს არ გაგიცრუებთ ... ბოდიშით კიდევ ერთხელ.. და ველი თქვენს კომენტარებს.