მამასთან საუბრის შემდეგ დარბაზში დავბრუნდი მაკა გავაფრთხილე და ტაქსით სასტუმროში დავბრუნდი.ფეხსაცმელები კარებშივე გავიხადე და შუქი ავანთე.საწოლზე ვარდების უზარმაზარი თაიგული იდო.
უცნაურად ამიფართხალდა გული,თითქოს ვგრძნობდი რომ ის "უცნობი" იყო ავტორი ამ ყვავილებისა.სწრაფად მივუახლოვდი საწოლს და ხარბად შევუსუნთქე ვარდების სურნელი.მათში,ისევ იდო პატრა,თეთრი ბარათი.ხელებ აკანკალებულმა გავხსენი და წაკითხვის შემდეგ ნერვიულად გამეცინა. "ძალიან გიხდება აწითლებული ლოყები" .აკანკალებული ხელი ოფლით დაცვარულ შუბლზე გავისვი და სერიოზულად დავიწყე ფიქრი თუ ვინ შეიძლება ყოფილიყო ამ ყველაფრის ავტორი.ჩემი გუნდიდან ყველა გამოვრიცხე "ვატოს" გარდა.ამდენი ფიქრით გონება სულ გამეთიშა ახლა შხაპი გჭირდება, ცხელი შხაპი! ვესაუბრებოდი ჩემს თავს თან ისევ იმ უცნობისაკენ მივდიოდი გონებით.
აბაზანიდან გამოსულმა საკაიპი ჩავრთე რომ ანასთან მეჭორიკნა.ძალიან მომენატრა ეს საზიზღარი.
-როგორც იქნა მიკადრე-უცებ დამგესლა ანამ.
-რავი არამიშავს.შენ როგორხარ?-მისი კითხვა არ შევიმჩნიე.
-აუ ნიკიტა მალე ჩემოდი რა მენატრები-აზლუქუნდა ანა და მეც ავყევი.
-გაარკვიე ყვავილების გამომგზავნი ვინ არის?-იკითხა სიტუაციით დაინტერესებულმა ანამ.
-ეგ არმიხსენო დღესაც დამხვდა ყვავილები პატრა ტექსტით და გაგიჟებას ვარ!ნეტავ ვიცოდე ვინ არის!-
-რა რომანტიკულია-თვალების ჟუჟუნი დაიწყო ანამ.დიდი ხანი ვჭორიკნობდით მედა ანუშკი მერე კი დავიძიბე რადგან ხვალ მძიმე დღე მელოდა.
მაღვიძარას გაბმულმა ტიკტიკმა და ტელეფონის ზუმერმა გამაღვიძა.გაჭირვებით გაცახილე თვალები და ელდა მეცა როცა საათს დავხედე.სასწრაფოდ წამოვხტი საწოლიდან ტანისამოსი ჩავიცვი და თმის სწორებით გავვარდი ნომრიდან.დაგვიანებულმა შევაღე დარბაზის კარები,რეპეტიცია უკვე დაწყებული იყო ამიტომ სწრაფად ჩავდექი მწყობრში და ბავშვებს შევურთდი გენერალური რეპეტიციის გასავლელად.
-ქარსელაძე!-დასჭექა ვახო მასწავლებლის ხმამ,მეც აკანკალებული შევბრუნდი მისკენ ლექციის მოსასმენად.
-მოიშორე სახიდან ეს მჟავე გამომეტყველაბა!-მითხრა ბატონმა ვახომ დაზურგი მაქცია.მეძინება და იმიტომაა თცალებდაცუჭული რომ ვცეკვავ თორე კიარმიხარია.
ხუთი საათი გაგრძელდა ჩვენი რეპეტიცია.შემდეგ დარბაზი დავტოვეთ და მაკიაჟისა და ფორმის ჩაცმას შევუდექით.მაკამ როგორც თქვა უამრავი ხალხი ელოდა ჩვენს ცეკვას და რომ იმედები უნდა გაგვემართლებინა...ასეც მოხდა,ხალხის ოვაციებს არ ჰქონდა ზღვარი,გახარებული გავედი ბოლო ცეკვის შესასრულებლად და როცა ველოდი ვატოს როდის გამომიცეკვებდა მაშინ შევამჩნიე,მიშო...რაღაც მომენტში ჩვენი მზერა ერთმანეთს შეეჩეხა,გამიღიმა.სასიამოვნოდ ჩატეხა ტუჩუს კუთხე და მეც უცნაურად ამიფართხალდა გული.
ცეკვამ და ზოგადად კონცერტმა გადასარევად ჩაიარა!მაკა აღფრთოვანებული იყო შედეგით,ერთი ორი სიტყვა ვახო მასწაცლებელმაც გვითხრა და შემდეგი რეპეტიციის დროც მოგვახსენა.დაღლილი შევედი გასახდელში და გული უარესად შემიღონდა როცა სარკესთან აღარ დამხვდა ჩემი "უცნობი თაყვანისმცემლის" ვარდები.მოწყენილმა გამოვიხურე კარები და ბავშვების შემოთავაზება წავულიყავით კლუბში დაღლილობით ავიცდინე.მძიმე ნაბიჯებით შევაღე ნომრის კარები და კივილით მივუახლოვდი საწოლზე მიწვენილ ვარდებს.-მგონი გავაფრინე!- ვთქვი ხმამაღლა და ვარდების კონიდან ბარათი ამოვაძვრინე. "უკვე ტრადიციათ მექცა შენთვის ვარდების გამოგზავნა და დღეს როცა ამას არ ვაპირებდი შენმა ნაღვლიანმა სახემ შემაგულიანა." -საზიზღარი თურმე არ გეგმავდა! ან ეს ინიციალები რა არის?-ხმამაღლა ვესაუბრობდი ჩემს თავს.

როცა ოთახში მარტო ჯდომა მომბეზრდა ავდექი და გასეირნება გადავწყვიტე თან,ანასთვის რამე საჩუქარს ვიპოვიდი.
საკმაოდ შეღმებული იყო და მგონი უკვე მეასედ ვურტყავდი წრეს ერთსა და იმამავე სკვერს.არმინდოდა საკუთარ თავთან გამემხილა რომ დავიკარგე!ბამბის ნაყინი ვიყიდე და საქანელაზე ჩამოვჯექი.-ნეტავ ვინ ხარ!-ვინ ხარ!-ვამბობდი ჩურჩულით თან ნაყინს გემრიელად ვილუკმებოდი.ტელეფონის ხმამ გამომაფხიზლა ეკრანზე მაკას ფოტო დაეხატა.
-ხო მაკა-
-სად ხარ ევა?-
-რავი დავიკარგე მგონი-ვუთხარი უდარდელად.
-რასამბობ სად ხარ?-აღელვება შეეტყო ხმაში ნათლიაჩემს.
-სკვერში შენ სად ხარ?-
-მე ნინოსთან ვარ სახლში მერე მოგიყვები მიშო მოგაკითხავს ფეხი არ მოიცვალო მანდედან-მკაცრად ჩაიაპარაკა და ტელეფონი გათიშა.

გამარჯობა ესეც შემდეგი თავი.ბოდიში გუშინ ძალიან ცუდად ვიყავი და სუცხიანმა ვერაფრის დაწერა ვერ შევძელი ახლაც ბევრი წვალების შემდეგ არც კი ვიცი რა გამომივიდა.მადლობა ყველას ვინც მიკომემტარებთ და თბილ სიტყვებს არ იშურებთ.
გამიზიარეთ თქვენი აზრიი