მანქანა როგორცკი დავძარი ესევე „kristina Si- Mama Boss“ ჩვრთე და ბოლოხმაზე ავუწიე, უაზროდ ვიცი სიმღერების ამოჩემება და რატომღაც ახლა ეს დამჩემდა, მუსიკა ყოველთვის გამოხატავს შენს შინაგან მდგომარეობას ან უბრალოდ გავიწყებს ყველაფერს და ბოლომდე გითრევს, მუსიკა მიყვარს მაგრამ ცეკვა მირჩევნია :დ
შუქნიშანს რომ მივუახლოვდი ვიფიქრე გავძვრებითქო მაგრამ, ვინ გაცალა გზა მოტომ გადამიჭრა და ჩემ გვერძე დადგა, ოხ როგორ გავმწარდი, ჩემთვის ახლა წამის მეასედიც კი მნიშვნელოვანია ეხლა ელოდე როდის აინთება მწვანე, ზიზღით მივატრიალე თავი გვერძე და ოოოოოო.... საოცრად სიმპატიური ბაიკერი შემრჩა, უცებ მანაც მოატრიალა თავი და ირონიული ღიმილი მტყორცნა, ამაზე უფრო გავბრაზდი მაგრამ არშევიმჩნიე, თავი გავატრიალე გვერძე. უკვე ორი წამიღა რჩებოდა და გზას განვაგრძობდი მაგრამ ვინ მაცალა, როგორცკი მწვანე აინთო გზა ისევ გადამიჭრა თავხედმა, მერე მოტო ერთ თვალზე დააყენა და გზა ისე განაგრძო, აი ახლა აივსო ჩემი მოთმინების ფიალა, რისი სვანივარ ამას ესთუ შევარჩნოთქო და სიჩქარეს ვუმატე ისე ჩავუქროლე ვაჟბატონს პირღია მიყურებდა, ამაზე საკმაოდ ვიცინე, არა რაა სისწრაფე მომიღებს მე ბოლოს.
ჩვენ შეკრების ადგილზე ბავშვებს მოეყარათ თავი და აშკარად მეღა მელოდებოდნენ დაბღვერილი სახეებით, მანქანა გვერძე გავაჩერე ისიყო უნდა გავსულიყავი საოცრად სასიამოვნო და ამავდროულად ირონიული ხმა მომესმა
-მეტს მოველოდი შენგან, დაგაგვიანდა პატარავ
-სჯობს გვიან ვიდრე არასდროს
ეს რამ მათქმევინა მეც არვიცი, შემოვბრუნდი თავი მაღლა ავწიე და გავეცალე სიმპატიურ ბაიკერს.
- ერთი, ორი და სამი...... დავიყვირე რაც ძლა მქონდა და ლუკაჩოს შევახტი წელზე
- ოხ მობრძანდა გიჟქალა (ლუკაჩო) მითხრა და სწრაფად ტრიალი დაიწყო
-ვაიმე ლუკა გული მერევა კარგი დამსვი... დავიწყე ყვირილი მაგრამ ვინ მისმინა, რტიალს არწყვეტდა ლუკა ბოლოს მარტლა აგარშემეძლო და ძლივს გავაჩერე, ფეხზე დგომა მჭირდა და ვხვდებოდი რომ ვიქცეოდი, მხოლოდ ერთი ამოკნავლებაღა მოვასწარი ლუკამეთქი და ალბათ მიწას დავამშვენებდი რომ არა ის, ოხ ეს ბიჭი როგორ მიშლის ნერვებს
-ფრთხილად გოგონი თორემ დაეცემი
მითხრა ირონიით და ფეხზე წამომაყენა
- არაა საჭირო ჩემითაც მოვახერხებ, ვუთხარი უკმეხად დაწონასწორობა შევინარჩუნე
-ვაა ნიკა ძმაა, რავახარ? რამდენი ხანია აღარ მინახიხარ ბიჭო (ლუკა)
- ხო უკვე 6 წელი გავიდა. უთხრა ოდნავ სევდა ნარევი ხმით და ძმურად გადაეხვია
მე ვუყურებდი გაკვირვებული, ესენი რა ერთმანეთს იცნობენ? და მე რატო არმეცნობა? კითხვისნიშნიანი თვალებით ავხედე ლუკას და მანაც დაიწყო
- ნიკუშ გაიცანი ეს ჩვენი გიჟქალა სვანია(ლუკა) ამის გამო კარგად ვუჩქმინტე ლუკამ კი სახე საწყლად დამანჭა, ნიკას გაეცინა ოოოო რა ღიმილიაქ ამბიჭს, დაგადნობს ადგილზე
-ხო ეტყობა სვანიროა, მე ნიკა ქეთელაურივარ სასიამოვნოა(ნიკა)
- ჩემთვის ნაკლებად. დავუბრიალე თვალები და ბავშვებისკენ წავედი
მაინც და მაინც არმეხატება გულზე ბევრი ამ სასტავიდან მაგრამ ლუკას გამო ვიტან, მივედი და გადავკოცნე ყველა, მათშორის თაბაგარიც ( ლევან თაბაგარი, ფუფ მეზიზღება ეს ტიპი, გოგოების გულთამპყრობელია და აუფ ყოველ წუთას იცვლის გოგოებს, ვერვიტან ეგეთ ტიპებს), უცებ ტაშის ხმა გავიგე და ნიკა შემრჩა ხელში, ლევანს ზიზღიანი თვალებით უყურებდა და ნელნელა მათშორის მანძილს ამცირებდა
-ოხ როგორ მახარებს ძვენი მეგობრების ნახვა(ლევანი)
-განსაკუთრებით, თუ ამ მეგობართან ბევრი რამ გაკავშირებს(ნიკა)
ამის თქმა და მუშტის გარტყმა ერთი იყო, ლევანი დაბლა დაეცა და სისხლი წამოუვიდა
-რასაკეთებ შენ სრულ ჭკვაზეხარ. ვუყვირე და ლევანს მივვარდი
-რაო ლამაზო გული მოგიკვდა?!(ნიკა)
-არა გამებზარა, კრეტინო. ვუთხარი და ლევანს ხელსახოცი მივაწოდე