-ხო ხვდები უკვე მაგრად რო ატ*რაკებ?-გაბრაზებულმა გავხედე „შეყვარებულს“ და ხელები გულზე გადავიჯვარედინე
-გოგო ნუ მეუზრდელები-გაიწელა გუგა
-მოდი გუგიკო რა ვქნათ იცი?-ვითომ დავითბე ხმა მე ხელები კი ბეჭებზე შემოვაწყვე
-რა ვქნათ?-მოლბა ისიც
-შენ დაახვევ ჩემი ცხოვრებიდან და ხმას თუ აუწევ მაგრად გცემ-მუჭი მოვუღერე და გადავიხარხარე
-რას ქვია შენი ცხოვრებიდან დავახვევ?-დაიყვირა მან
-რას და უნდა აახვიო ბიჭო, არმჭირდება მე შენნაირი შეყვარებული-მეც ხმამამღლა ვუთხარი და მზერა ჯიუტად გავუსწორე
-ქრისტინა-დაბღვერილმა მომხვია წელზე ხელი და გულზე ამიკრა
-ვერ გაიგე ბიჭო რა გითხარი?-ვიყვირე, მუჭი მუცელში ჩავარტყვი და მისი ხელი მოვიშორე
-რა ქაჯი ხარ-გამწარებულმა თქვა და მუცელზე ხელი მიიჭირა
-სამაგიეროდ შენ ხარ ნაზიკო, ისე კი ვავსებდით ერთმანეთს-დანანებით ვთქვი და გზას გავუყევი, სახლში ავედი და ქურთუკი გავიხადე, როგორც ყოველთვის დივანზე მივაგდე ჩანთასთან ერთად და დედას შევუვარდი სამზარეულოში
-მშიაა! მშიაა!-დავიწყე ყვირილი და მაგიდასთან დავჯექი
-ადექი, ქურთუკი დაკიდე თავის ადგილზე, ჩანთა ოთახში გაიტანე, გამოიცვალე, ხელები დაიბანე და მერე შეჭამ-წყნარად მითხრა დაზეპირებული ტექსტი დედამ და მანიშნა სასწრაფოდ დამეტოვებინა სამზარეულო.
-ბებიაააა-დავიყვირე იმ იმედით რომ ბებია მაინც მიშველიდა თუმცა სულ ტყუილად.
-გააკეთე რასაც გეუბნება-მითხრა წყნარად ბებიაჩემმა და მანიშნა გავსულიყავი, ბუზღუნით ავდექი, ჯერ ქურთუკი დავკიდე მისაღებში საკიდზე, შემდეგ ჩანთა დავაბინავე სამეცადინო მაგიდასთან, თბილი ელასტიკი ჩავიცვი, რომელიც ძირითადად სახლში მეცვა, სახლის უგები ამოვიცვი და ზემოთ თბილი სვიტერი გადავიცვი, ხელები დავიბანე და ისე გავედი სამზარეულოში
-ეგრე არ ჯობია ბები?-მითხრა თბილად ბებიამ
-მაჭამე რა-ვუთხარი ბებიას და პირი გავაღე რომ საჭმელი თავის ხელით ეჭმია
-დედა! არ აჭამო, ეგრე რომ გყავს გათამამებული იმიტომაა ეგეთი გათავხედებული, ადგეს და თავიხ ხელით ჭამოს, 17 წლისაა უკვე-შეუბღვირა დედამ ბებიას და ჭურჭლის რეცხვა განაგრძო
-პროტესტს ვაცხადებ, იცოდეთ საერთოდ არ შევჭამ-გამოვაცხადე ბებიას საყურადღებოდ, ვიცოდი აუცილებლად მოულბებოდა გული
-ხოდა არ ჭამო, წადი იმეცადინე-მკაცრად მითხრა დედამ და სამზარეულოდან კულტურულად გამაძევა
-არ შევჭამ, ვიშიმშილებ-გამოვაცხადე და ჩემს ოთახში შევედი ჩუმი ფხუკუნით, ლოგინზე წამოვგორდი და ჩანთის ამოლაგება დავიწყე რომელიც იქვე მედო, ზეგის გაკვეთილები გადავაწყვე და მეცადინეობა დავიწყე, ბოლოს და ბოლოს წელს სკოლას ვამთავრებ, ღამის 10 საათი იყო, ეს ის მომენტი იყო როდესაც მიხაროდა სახლში ადრე მოვდიოდი, დანარჩენ დღეებში ღამის 12ამდეც კი მიწევდა აქეთ იქეთ წანწალი.
-ბები, ცოდო ხარ, მოდი ჭამე-ოთახის კარი შემოაღო ბებიამ, ხელში საჭმლიანი თეფშით რომ დავინახე გახარებული წამოვხტი ფეხზე
-ჩემი ყველაზე მაგარი ბებო, ჩემი ბებო-დავუწყე კოცნა და მისი ხელით გამოწვდილი ლუკმა გემრიელად ჩავიდე პირში
-ბები, მართალია დედაშენი, გაიზარდე უკვე, შენხელა რომ ვიყავი ბიძაშენი უკვე მყავდა, დედაშენი კი მერე გავაჩინე მაგრამ, შენ კიდევ ხელით გინდა ამხელა გოგოს ჭამა-გამკიცხა სიყვარულით ბებიამ.
-მერე რა, მე არ ვაპირებ ჯერ გათხოვებას-ენა გამოვუყავი-მერე ჩემი ქმარიც ესე მაჭმევს, აბა თუ არ მომიარა ისე როგორ-სიცილით ვამბობდი და თან ვჭამდი
-მოდი ბებო ჭამე-მითხრა და კიდევ ერთი ლუკმა ჩამიდო პირში
-ხვალ კვირაა, თავისუფალი დღე მაქვს და მამასთან უნდა გავიდე-მოვახსენე ბებიას და წიგნი გადავშალე, თან ვჭამდი, თან ვმეცადინეობდი და თან ბებიას ვეჭორავებოდი
-ოხ მამაშენი, დარჩები ხო?-მკითხა და ღრმად ამოიოხრა.
-არვიცი, გააჩნია სიტუაციას, ის ტუტუციც თუ სახლში იქნება არ დავრჩები-ტუტუცში ჩემი უფროსი ძმა ვიგულისხმე
-კარგი რა ბებო, შენი ძმაა, მართალია აქ არ ცხოვრობს მაგრამ უნდა გაუგო
-ვუგებ ბებო, კარგი აღარ მინდა მეტი-ვუთხარი და საჭმლიანი ხელი უკან გავაწევინე
-კაი ჩემი ცხოვრება, მიდი იმეცადინე და გვიან არ დაიძინო იცოდე-გამაფრთხილა ბებიამ და კარი გაიხურა
-როდის მოვა ზაფხული დავისვენოოოოო-დავიყვირე და თავი ბალშში ჩავრგე. ხვალ მამასთან მივდიოდი, არ მეცლებოდა მეცადინეობისთვის ამიტომაც დღეს ვმეცადინეობდი ზეგის გაკვეთილებს, ღამის ორი საათი იყო რომ მოვრჩი, ფეხზე თბილი უგები გავიძრე და პირდაპირ ტანსაცმლით შევწექი საწოლში, თუმცა ვერ მოვისვენე და ისევ ჩემი პიჟამოები ჩავიცვი, ჩუმათ გავედი ბებიასთან და ლოგინში შევუგორდი
-ჩემი პატარა გოგო-მძინარმა გადამისვა თავზე ხელი და გულზე მიმიხუტა
-ჩემი ბებოო-ბედნიერმა ვაკოცე, ტკბილად დამეძინა, აბა სხვანაირად როგორ, თქვენც გექნებათ თქვენს ბებოებთან ტკბილად ძილი გამოცდილი, ეს ხომ ყველაფერს ჯობს?.

დილით გავიგე როგორ გამოძვრა ლოგინიდან მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე, საბოლოოდ რომ გავიღვიძე 9 საათი იყო. გარეთ ოდნავ თბილოდა, მარტი იყო თუმცა ჩემი მცივანა ხასიათი ვიცი ამიტომ ქურთუკით დავდივარ ჯერჯერობით. თხელი სვიტერი ჩავიცვი და მასზე ტყავის ქურთუკი მოვიცვი, ქვემოთ ლურჯი ჩვეულებრივი ჯინსი და უგები. ტელეფონი ჯებეში ჩავიდე, ყურსასმენებიც არ დამვიწყებია და ისე გავუყევი გზას მამაჩემის სახლისკენ, ნახევარ საათში მის სახლთან ვიყავი. კარზე დავაკაკუნე და დაველოდე როდის გამიღებდნენ
-ვინარის?-გავიგე თორნიკეს ხმა კარს იქეთ
-მგელი ვარ და უნდა შეგჭამოოო-სიცილით გავძახე და კიდევ ერთხელ მძიმედ დავაკაკუნე კარზე
-სხვაგან მოხვდით-მითხრა და ნაბიჯებით მივხვდი რომ კარს მოშორდა
-გააღეთ კარები, პოლიციიააა-ორივე ხელებით დავიწყე კარზე ბრახუნი
-ღიაა გოგო ნუ მო*ყანი ტვინი-უხეშად გამომძახა ჩემმა ძამიკომ, სახელური უნებურად ჩამოვწიე, მართლაც ღია იყო, მისაღებში გავედი, თვალებშეშუპებული, თმააბურდული და წელსზემოთ შიშველი დივანზე წამოგორებულიყო ჩემი ძმა, იქვე „კრესლოში“ კი ვიღაც ბიჭს მშვიდად ეძინა
-ამას რატო ძინავს?-გაკვირვებული მივუბრუნდი თორნიკეს და იმ ბიჭზე ვანიშნე
-გუშინ დავლიეთ და პახმელიაზეა-თვალები აატრიალა და თავქვეშ ხელები ამოიწყო
-მამა სადაა?-ვკითხე და მის ფეხებზე ისე დავჯექი არც შევიმჩნიე
-აეგდე გოგო, ამხელა ძროხა რომ ფეხებზე დამაჯდები ხომ მომტყდება?-იყვირა ჩემმა ძმამ და სწრაფად ამაგდო ფეხზე
-კაი ნუ ატრა*კებ ეხლა, მითხარი მამა სადაა, იცოდე შენს პრინცს გააღვიძებ-ვუთხარი და ბიჭისკენ გავიხედე რომელსაც თვალები უკვე დაეჭყიტა და გაკვირვებული მიყურებდა
-რას მიყურებ? ამ დებილის და ვარ-უხეშად მივმართე და ისევ თორნიკეს მივუბრუნდი
-მივლინებაშია წასული, სვანეთში-მიპასუხა და ფეხზე წამოხტა
-ბიჭო, ის შენი ძმაკაცი რო იყო, გუგა? რა ს*ირი ტიპია არა?-სიცილით ვკითხე და სამზარეულოში გასულს უკან გავყევი
-რაგინდოდა შენ გუგასთან-მკითხა ისე ჩემსკენ არც გამოუხედავს, წყლის მადუღარა ჩართო და კარადიდან მინის ჭიქა გადმოიღო
-მეც გამიკეთე რა ძმურად-ოთახში ის ტიპი შემოვიდა, მისი ხმა კი ზედმეტად ბოხი მეჩვენა, ალბათ სიგარეტს ეწეოდა
-აუ მშიერი ვკვტები ტოო. შეწვი კარტოფილი-უთხრა თორნიკემ ძმაკაცს
-შენმა დამ რომ შეწვას არა?-გადმომხედა მე და შემდეგ თორნიკეს
-ღადაობ?-სიცილი აუტყდა თორნიკეს, მასთან ერთად კი მეც
-რატო?-გაიკვირვა მან
-ცხოვრებაში რა საჭმლის გაკეთებაზეა საუბარი, 15 წელი ვიცხოვრეთ ერთად და საჭმელს ბებიაჩემი აჭმევდა, დარწმუნებული ვარ ეხლაც ის აჭმევს-ხარხარებდა სულმოუთქმელად თორნიკე
-მოიცა 15 წელი ერთად რომ იცხოვრეთ შენ ორი წელია აქ ცხოვრობ და ეს 13 წლის ლაწირაკს რატომ ჰგავს?-წარბი აწია ბიჭმა
-უკაცრავად რაა, ახალგაზრდა რომ ვჩანვარ, თქვენსავით ბებერი კიარავარ-დაცინვით გავხედე ბიჭს
-აუ რატო მოხვედი?-გამომხედა მობეზრებული სახით თოკომ
-მომენატრე-ვუთხარი და თვალი ჩავუკარი
-აფირისტი-ჩაილაპარაკა სიცილით და ცხელი წყალი ჭიქებში დაასხა
-მამამ მითხრა გამოდიო, თორემ შენს სანახავად იცი, ათასი წელი არ გამოვალ-ცხვირი ავიბზუე და თოკოს ძმაკაცს გავხედე
-შენც მასსავით უჟმური იქნები-ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი
-აბა ძმებო! მე უნდა დაქტოვოთ, სამშობლოსთვის საჭირო საქმე მაქვს გასაკეთებელი! გუშინ შეყვარებულს დავშორდი და უნდა ვიგლოვო!-გამოვაცხადე, საფეთქელთან 4 თითი მივიტანე შემდეგ კი ისევ ჩამოვუშვი
-წადი მოგვშორდი რა-მობეზრებულად ამიქნია ჩემმა ძმამ ხელი.
-ჯერ მამას უნდა დავურეკო-ენა გამოვუყავი და მამაჩემის ნომერზე ზარი გავუშვი, მალევე მიპასუხა
-აბა კვირას გამოდიო რომ მითხარი?-პირდაპირ ვუთხარი ვითომ ნაწყენმა
-მერე ხომ გამოდი მა?-მკითხა გაკვირვებულმა
-და შენ სად ხარ?-გავბრაზდი მე
-სამსახურში ვარ, შესვენებაზე გამოვალ, უფროსს ვეტყვი გამომიშვას და მთელ დღეს შენტან გავატარებ-მითხრა თბილად
-აბა ამან რომ მითხრა მივლინებაშიაო?-გაბრაზებულმა გადავხედე ჩემს ძმას რომელსაც სახეზე ირონია აღბეჭდვოდა
-კარგი, არ მცალია, მოვალ სახლში 2 საათისთვის-მითხრა და ტელეფონი გამითიშა
-ყველაზე საზიზღარი ძმა ხარ, აი ვერ გიტან, მეზიზღები-ვეუბნებოდი გაბრაზებული და თმებს ვწიწკნიდი
-კაი გეყო ეე-მობეზრებულმა მომიშორა თავიდან და ყავა მოსვა
-აუ საზიზღაროოო-ვუყვირე ბოლო ხმაზე და ხელები გულზე გადავიჯვარედინე გაბრაზების ნიშნად
-გაბრაზდა-გადაულაპარაკა ძმაკაცს და თითი ჩემკენ გამოიშვირა
-მოგამტვრევ ბიჭო მაგ თითს-ვიყვირე კვლავ და მისკენ წავედი თუმცა წინ სიცილით გადამიდგა უცნობი ბიჭი
-დღეს არგინდა, მთვითმხილველი არ მინდა გავხდე საზარელი თითის მოტეხვის-ირონიულად მითხრა და მას და ჩემს ძმას ორივეს ერთად აუტყდათ სიცილი
-ბებიას დავურეკავ-თითი გამაფრთხილებლად დავუქნიე თოკოს
-და ბებია რას მიზავს კარგი რა?-გაიცინა მან
-ვეტყვი რომ დედას ნახვა გსურს-პირდაპირ მიზანში გავარტყვი! აბა რა! დავინახე სიბრაზისგან როგორ დაებერა ძარღვები, ცხვირის ნესტოები გაუფართოვდა და შუბლზე ძარღვები გამოეკვეთა. ხელის ერთი მოძრაობით ჩამოიშორა უცნობი ბიჭი გზიდან და პირდაპირ ყელში წამიჭირა ხელი, კედელზე ამაკრა და მთელი ძალით მომიჭირა ხელი
-მაგ ბო*ს ისევ ახსენებ და მოგკლავ, არ გაცოცხლებ, მითუმეტეს ჩემს თანდასწრებით დედას დაუძახებ, იცოდე მაგ ბო*ს თუ კიდევ ახსენებ ჩემი თანდასწრებით მოგკლავ-ყვიროდა გამწარებული, მაგრამ იმას ვერ აჩევდა რომ უკვე მკლავდა, ვეღარ ვსუნთქავდი, სახეზე სულ აწითლებული ვიყავი ალბათ, ხელებს მაგრად ვუჭერდი ძლიერ ხელზე და ვცდილობდი გამეთავისუფლებინა, უცნობიც ცდილობდა მოშორებას, საბოლოოდ როგორც იქნა მომაშორა, გაბრაზებული სწრაფად გაიყვანა ოთახში და გარედან ჩაკეტა. მალევე გაისმა მტვრევიხ ხმა. მე კი ფილტვები მეწვიდა, ძლივს ვსუნთქავდი და ინსტიქტურად ყელზე ვისმევდი ხელებს, საშინლად მტკიოდა, თვალები ცრემლებით ამევსო, იქვე იკატაკზე ჩავიკეცე და სუნთქვის დარეგულირება ვცადე
-გამომართვი დალიე-ჩემს წინ ჩაიმუხლა უცნობი და წლით სავსე ჭიქა მომაწოდა, აკანკალებული ხელით გამოვართვი და პირთან მივიტანე, ყელის ტკივილმა არ მომცა უფლება წყალი გადამეყლაპა, ხველებით გადმოვაფურთხე უკან და უარესად ავტირდი
-მოდი ადექი, დივანზე დაგსვავ-სწრაფად მომხვია წელზე ხელი და ფეხზე წამომაყენა. ფრთხილად დამსვა დივანზე და ნაზად გადამიწია თმა სახიდან.
-როგორ ხარ?-მკითხა და ისევ მომაწოდა წყლიანი ჭიქა
-მანქანა გყავს?-ამოვიხავლე ხმაწართმეულმა სლუკუნით
-კი, გინდა სახლში წაგიყვანო?-მკითხა თბილად და ხელი წყლით დაისველა, შემდეგ კი სახეზე ფრთხილად მომისვა, თავი უხმოდ დავუქნიე და ფეხზე წამოვდექი, მის გამოწვდილ ხელს დავეყრდენი, მალევე დავტოვეთ სახლი და ლიფტით პირველ სართულზე ჩავედით
-რომ გახვალ, პირველივე მანქანაა, შავი მერსედესი, აი გასაღები, რომ დააჭერ გაღების ღილაკს ფარები აციმციმდება იქ დაჯექი, მალე მოვალ-მითხრა ბიჭმა და გასაღები ხელში მომაჩეჩა და კიბეებს სირბილით აუყვა
სიცივისგან მობუზული ჩავჯექი მანქანის უკანა სავარძელზე. ვინანე შესვლისას ქურთუკი რომ გავიხადე. ყელი ჯერ კიდევ მეწვოდა, და ხელები მიკანკალებდა, თვალებიდან ცრემლები სწრაფად მოვიწმინდე და ვცდილობდი სლუკუნი როგორმე შემეკავებინა. დაახლოებით ათი წუთი ვიჯექი ესე, ბოლოს მანქანის კარი რომ გაიღო და მძღოლის ადგილი დაიკავეს მისკენ შევბრუნდი, მუჭში მოქცეული გასაღები მივაწოდე ბიჭს და მზერა ავარიდე.
-მანდ ქურთუკი დევს, შეგიძლია შაიცვა, თუმცა მე მაინც ცავრთავ გამათბობელს-მითხრა და სარკეში გამომხედა, უხმოდ დავუქნიე თავი და მისი ქურთუკი მოვიხურე.
-ვერ გაგეცანი, მათე მქვია, შენ ქრისტინა, მგონი-სარკეში გამომხედა კვლავ მან.
-ხო-ვუპასუხე მოკლედ და სახლის მისამართი ვუთხარი. 10 წუთი ვმგზავრობდი ჩუმად. მალევე გაჩერდა ჩემს კორპუსთან მანქანა.
-მადლობა-ვუთხარი ჩუმად, ქურთუკი ისევ თავის ადგილზე დავაბრუნე და მანქანიდან გადავედი
-მოიცადე სახლამდე მიგაცილებ-გამომყვა უკან და ჟაკეტი ეხლა თვითონ მოიცვა, მხოლოდ ეხლა შევხედე, ამ სიცივეში უმაიკოდ რომ იყო სახლიდან წამოსული.
-ბოდიში რომ შეგაწუხე-ვუთხარი ჩემს ბინასთან მისულმა და კარზე ზარი დავრეკე
-რაიყო ბებია? რასახე გაქვს?-გამოვარდა კარში ბებია, ჯერ ლოყებზე მომითათუნა ხელები შემდეგ კი კარგად ამათვალიერა
-არაფერი ბებია, გაიცანი ეს მათეა, იმ კრეტინის ძმაკაცი, სახლამდე მომაცილა, ეხლა კი მიდის-მათეს თვალი დავუბრიალე და ვანიშნე მოეკეტა
-შემოდი ბებია სახლში! ამან არ იცის სტუმარი, მიდის უკვეო, შემოდი, ყავა ან ჩაი დალიე-სახლში შეიპატიჟა მათე ბებიამ
-შედი ბებია, ყავა გააკეთე, მათეც შემოვა-ჩახლეჩილი ხმით ვუთხარი და ვანიშნე შესულიყო
-რა დღეში გაქვს ბებია ხმა? ლიმნიან ჩაისაც გაგიკეთებ-სახლში სწრაფად შევიდა ბებია
-წავალ მე, იმედია კიდევ შევხვდებით ერთმანეთს-ფრთხილად გადამკოცნა და კიბეებზე სირბილით დაეშვა, გუნებაწამხდარი შევედი სახლში და სამზარეულოში გავედი
-დედა სადაა?-ვკითხე ბებიას და მომზადებული ჩაი გამოვართვი
-ის ბიჭი სად წავიდა?-გარემო მოათვალიერა ბებიამ
-წავიდა-ვუთხარი და ჩაი მოვსვი
-სად წავიდა?-გაიკვირვა მან
-რავიცი, წავიდა-მხრები ავიჩეჩე მე
-რატო წავიდა?-მორიგი კითხვა დამისვა ბებიამ
-ჯანდაბაში რავიცი მე?-გაბრაზებულმა გავხედე ბებიას
-კარგი ბებია, მე ვიფიქრე თქვენ ერთად იყავით-მითხრა და სწრაფად დატოვა სამზარეულო.
-ჩვენ ერთად არვართ და არაც არასდროს ვიქნებით-გაბრაზებულმა ვთქვი და ჩემს ოთახში წავედი, ტელეფონი რომ მოვიძიე შემდეგ გამახსენდა რომ თორნიკესთან დამრჩა ისევე როგორც ქურთუკი. ვაპირებ ბებიას ტელეფონიდან მამას დავურეკო და ვთხოვო სახლში მომიტანოს. მაგრამ არაფრის თავი არმაქვს, აბაზანაში შევდივარ და შხაპს ვიღებ, თითქოს თბილმა წყალმა მომთენთაო, სასწრაფოდ ვიცმევ ჩემს პიჟამოებს და ლოგინში ვწვები, მითუმეტეს იმისა ვიცი რომ დაძინება არ გამომივა, ემოციურად ისე ვარ გადაღლილი მინდა რამოდენიმე წამი თვალები დავხუჭო და აქაურობას მოვწყდე, ჯერ 14 წლის ვიყავი, მაშინ მხოლოდ მათემატიკაზე და უცხო ენაზე დავდიოდი, ზამთარი იყო, ინგლისური კი 7 საათზე მიმთავრდებოდა, ღამე იყო, ამიტომაც თორნიკე მოდიოდა ჩემს წამოსაყვანად, იქვე უბანში ბიჭების ბირჟა იყო და იქ მიცდიდა ხოლმე მაშინ თვითონ 19 წლის იყო. ისეთი ბედნიერი ვიყავი, მეორე დღეს 15 წლის ვხდებოდი, დიდი დაბადების დღის გადახდა მინდოდა, დაახლოებით 30 კაცი მყავდა რესტორანში დაპატიჟებული და ძალიან აჟიტირებული ვიყავით, სახლში რათქმაუნდა თორნიკეს ძმაკაცებთან ერთად წავედით, ის მათ ესაუბრებოდა მე გვერდით მოვჩანჩალებდი, ისედაც მორცხვი ბავშვი ვიყავი. სახლში მისულს მამას ყვირილი გავიგონეთ, შეშინებული თორნიკეს ავეკარი, მამა ხომ არასდროს ყვიროდა, მას არ უყვარდა ყვირილი, მშვიდად და წყნარად ერჩივნა ყველაფრის მოგვარება
-რახდება?-იღრიალა თორნიკემ და მე ჩემს ოთახში შემაგდო, მერე რარაცის ლეწვის ხმები იყო, თორნიკეს ყვირილი, თუმცა ვერ ვარჩევდი რა ხდებოდა, ჩემთვის ვტიროდი, მაშინ ბებია ჩვენთან არ ცხოვრობდა. 11 საათი იყო ოთახის კარი თორნიკემ რომ შემოაღო
-1 საათში შენი დაბადების დღეა, დედამ კი ისეთი სიურპრიზი გაგვიმზადა მეტიც რომ არ შეიძლება-ირონიულად თქვა და ლოგინზე წამოგორდა
-თორნიკე, რახდება?-აკანკალებული ხმით ვკითხე მას
-გადი, ისინი გეტყვიან-მანიშნა სწრაფად დამეტოვებინა ოთახი, გავედი, მისაღებში თითქმის ყველაფერი დალეწილი დამხვდა, მამა ხელებში თავჩარგული იჯდა, დედა კი იატაკზე იჯდა და ტიროდა
-რახდება?-ვკითხე და ხან დედას შევხედე ხან მამას, ორივეს დავუსვი შეკითხვა მაგრამ ორივემ დამაიგნორა
-რახდებამეთქი?-გავიმეორე კითხვა
-ჩვენ ვშორდებით-მითხრა მამამ, ფეხზე წამოდგა, ნელი, დინჯი ნაბიჯებით შევიდა თორნიკეს ოთახში და კარი მიიჯახუნა. დედა უფრო ატირდა, გაურკვეველი ვითარება იყო, ჩემთვის. შემდეგ ესე მოხდა, მამა და თორნიკე დილით ისე გადიოდნენ დედას ნაცვაც არ უნდოდათ. თორნიკეს რომ დავუწყებდი საუბარს სულ მაჩუმებდა, ვერ აღიქვამდა რომ ერთ სახლში ცხოვრობდნენ, თუმცა ერთმანეთს არც ნახულობდნენ, არც დედა და არც მამაშვილი. მამა თორნიკეს ოთახში იყო, დედა იგივე ოთახში, თორნიკე კი ჩემს ოთახში იყო გადმოსახლებული. ესე 2 თვე ვიყავით, შემდეგ თორნიკემ მითხრა რომ გადადიოდნენ, მე დედასთან დარჩენა მოვინდომე, ბებიაც ჩვენს მეზობლად ცხოვრობდა, გვითხრა ჩემს ბინას გავაქირავებ, თქვენთან გადმოვალ მარტო რომ არ იყოთო. მას შემდეგ არც მამას მოუდგავს ფეხი ჩვენთან არც თოკოს, მამასთან ძველებური ურთიერთობა მაქვს მაგრამ თორნიკესთან საშინლად დამეძაბა. ვფიქრობდი, დიდხანს ვფიქრობდი რამ შეაძულა ეგრე თორნიკეს დედა, როდესაც 2-3 წლის წინ აღმერთებდა, თუმცა დასკვნამდე ვერ მივდიოდი..
საღამოს ბებია შემოვიდა ოთახში, დალურჯებული ყელი რომ არ დაენახა საბანი ცხვირამდე ავიწიე, ვუთხარი ჩაი მანდ დადე და დავლევთქო, მარტო ყოფნა მინდათქო, დამიჯერა, დამჯერი ბებია მყავს. 8 საათი იყო კვლავ რომ დამეძინა, აღარც გამღვიძებია ორშაბათ დილამდე, ისიც ბებიამ გამაღვიძა სკოლაში გაგვიანდებაო, ზლაზვნით წამოვდექი ფეხზე და კარადა გამოვაღე, ყველაზე დიდი კაშნე გადმოვიღე, კრემისფერი სვიტერი ჩავივი, შავ შარვალთან, თეთრი კაშნე გავიკეთე და შავი ტყავის ქურთუკი მოვიცვი, თმა კოსად ავიკარი, კლასიკურ ჩანთაში წიგნები ჩავაწყვე და სკოლისკენ წავედი. როგორ გრძელდებოდა კვირა? მამაჩემს არ ეცალა მობილურის და ქურთუკის დასაბრუნებლად, თორნიკესთან შეხვედრაზე უარს ვამბობდი და ვმეცადინეობდი, დილით სკოლა, შემდეგ სახლში მოვდიოდი წინა ღამით ნასწავლ მასალას ვიმეორებდი და მასწავლებლებთან მივდიოდი, სახლში შუა ღამეს ვბრუნდებოდი და ღამის 3-4 საათამდე ვმეცადინეობდი. ოთხშაბათი დილა იყო, არ მიყვარდა ეს დღე, თუმცა რას ვიზავდით, ტრადიციულად ავდექი და ჩავიცვი, მხოლოდ მაშინ შევამჩნიე რომ ის ქურთუკი მეცვა რომელიც მამასთან დამრჩა, გაოცებულმა დავიხედე ტანზე და ოთახის თვალიერებას მოვყევი. ბალიშის ქვეშ რომ ტელეფონს მივაგენი გაოცებისგან ყბა ჩამომივარდა
-ბებიააა-დავიყვირე და სწრაფად გავვარდი მისაღებში
-გისმენ-გამოვიდა სამზარეულოდან ის
-ეს ქურთუკი და ტელეფონი აქ საიდან გაჩნდა?-ვკითხე მე
-ამ ბიჭმა მოგიტანა, იმ დღეს რომ მოგაცილა, ესე გადმოგცა, ტელეფონი გაჩხრიკოსო-გადმომცა ბებიამ მისი დანაბარები, მხიარულად ავიღე ჩანთა და კიბეებზე ნელა დავეშვი, ჯერ მესიჯებში შევედი, მერე ფოტოებსი, ბოლოს ზარებში, კონტაქტებშიც რომ ვერაფერს მივაგენი ნერვები მომეშალა, სწრაფად დავბლოკე ტელეფონი და ჩანთაში ჩავაგდე. სკოლაში მხოლოდ რამოდენიმე ბავშვი იყო. როგორც ყოველთვის რამოდენიმე გაკვეთილს დავესწარი და სახლში გამოვიქეცი რომ საჭირო წიგნები ამეღო თან გადამემეორებინა, კორპუსთან მისულს სადარბაზოსთან აყუდებული ჩემი ძმა და მათე რომ დავინახეცივად მოვვბრუნდი უკან თუმცა უკვე შემჩნეული ვყავდი
-ქრისტინა-დამიძახა ჩემმა ძმამ, არ გავაგონე, გზა გადავჭერი და ისე დავდექი რომ ვერ დამინახავდნენ. ეხლა რა უნდა ვქნა? თითქმის 3 წელია თორნიკე ამ უბანში არ გამოჩენილა და ეხლა რამ აიძულა აქ მოსვლა? თუ გგონიათ რომ ბოდიშის მოსახდელად მოვიდა ცდებით.. მისგან ესეთ ქცევას უკვე მიჩვეულიც კი ვიყავი. წიგნები უნდა წამომეღო სახლიდან, ოღონდ არ ვიცი როგორ, ერთადერთი გამოსავალი ის იქნებოდა ალბათ გვერდი ამევლო და ისე შევსულიყავი, თუმცა ეხლა არც ეგ გამოვა. შენობის კედელზე მიყრდნობილს მალევე ამესვეტა ორრი სილუეტი წინ
-ვინ გნებავთ?-ირონიულად ვკითხე და ხან მათეს ვუყურებდი ხან თოკოს
-ნუ ბავშვობ, წამოდი საქმე გვაქვს-ხელი უხეშად ჩამავლო თორნიკემ და ნაცნობი მანქანისკენ წამიყვანა
-სახლიდან წიგნები მაქვს წამოსაღები, მასწავლებელთან დამაგვიანდება, გამოცდებს ვერ ჩავაბარებ-ხმამაღლა ვიძახდი და ვცდილობდი თავი დამეხსნა თუმცა მეორე მხრიდან რომ მათე ამომიდგა და ხელკავი გამომდო სულ დავკარგე იმის იმედი რომ ჩემს წიგნებს რამე ეშველებოდა
-ნუ წიკვინებ-ცივი ხმა ჰქონდა თორნიკეს, არ მომწონდა ესეთი თოკო.
-თქვენს გამო დედამ საყვედური უნდა მითხრას-ჩავუბუტბუტე და ისე დავჯექი მანქანაში
-ნუ გეშინია, მალე მაგ ქალის აზრს ფეხებზე დაიკიდებ-ირონიულად ჩაიცინა თოკომ და მანქანა დაძრა
-ტელეფონი ნახე?-თავი გადმოყო უკან მათემ
-არა-უხეშად ვუთხარი და უკანა სავარძელზე გავწექი.
-დებილი-ჩაილაპარაკა სიცილით და ისევ გზას გახედა
-დებილი თვითონ ხარ-დავუყვირე ნერვებმოშლილმა-და საერთოდ ხმასაც არ ამოვიღებ თუ ბატონი თორნიკე ბოდიშს არ მოიხდის
-ხმასაც არ ამოვიღებ თუ ბატონი თორნიკე ბოდიშს არ მოიხდის-ხმა დაიწვრილა თორნიკემ და ისე გაიმეორა ჩემი სიტყვები. ხმა არ ამომიღია, არ ვაპირებდი მის აყოლას, მალევე გააჩერა მანქანა, სამივემ დავტოვეთ მანქანა და ერთ-ერთ რესტორანში შევედი
-ხინკალი არ გინდა?-გადაულაპარაკა თორნიკემ მათეს
-კი აბა აქ რისთვის მოვედით-გაიცინა მან. ერთ-ერთ კუპეში შევედით და იქ დავჯექით, მალევე მოვიდა მიმტანი, თვალებგაფართოებული ვუყურებდი როგორ აძლევდნენ შეკვეთას, ალბათ ჩემი ძმა რაც გაიზარდა მას შემდეგ დაიწყო ამდენის ჭამა
-ღორები-ჩავილაპარაკე ჩემთვის და ხელები გულზე გადავიჯვარედინე
-აბა ხმას არ გცემთო?-ამომხედა თორნიკემ
-*ირო, ხმას ჩვენ არ გვცემს თორემ თავის თავს ესაუბრება-სიცილით აუხსნა თორნიკეს სიტუაცია მათემ
-დებილები-კვლავ ჩავილაპარაკე მე. ბიჭები კი იცინოდნენ, მალევე ჩემი მობილურის ხმამ გამომაფხიზლა
-შენმა მობილურმა ტვინი წაიღო, ერთი ორჯერ ვუპასუხე მაგრამ მაინც რეკავდა-მხრები აიჩეჩა მათემ. ეკრანს დავხედე და გუგას გაცინებული ფოტო რომ დავინახე სახე უკმაყოფილოდ დავმანჭე
-გისმენ-ვუპასუხე მობილურს
-ვის ჰქონდა შენი ტელეფონი? ან საერთოდ 1 კვირაა შენტან დაკავშირებას ვცდილობ და სულ ვიღაც ბიჭი მაგონებს, დებილი ხარ გოგო?-გაჰკიოდა ყურმილში გუგა
-აეე, ბიჭი, ნუ ატ*რაკებ-მობეზრებულად ვუპასუხე და ყურმილი ოდნავ მოვიშორე ყურიდან რომ მისი კივილი ჩამეეხშო
-რას ქვია ვ*ტრაკებ? წესიერად მელაპარაკე-კვლავ ყვიროდა ის
-ამას შ*გ აქ-უკმაყოფილოდ ამოვიფრუტუნე და ტელეფონი გავთიშე.
-ვინ შეამკე ესეთი მაგარი სიტყვებით?-სიცილით მკითხა თოკომ
-გუგა, შენი ძმაკაცი რომ იყო ჩვენი უბნელი-ვუპასუხე სიცილით მას
-ნახეე, მაინც დაგველაპარაკა-ახარხარდა მათე
-მაგას რა მნიშვნელობააქ, ეხლა მთავარზე გადავიდეთ-დასერიოზულდა ჩემი ძმა, მათემაც სწრაფად შეწყვიტა სიცილი და სახე დაილაგა.
-რახდება?-წარბი სასაცილოდ ავწიე ჰაერში
-არ გაინტერესებს რატო დაშორდა მამა დედას?-თორნიკეს ხმა იყო, საშინელი, ცივი და ზიზღით აღსავსე.
-კი, მაგრამ რატომღაც არავინ არ მცემს ამ კითხვაზე პასუხს-ირონიულად ვუთხარი და სკამზე კომფორტულად მოვეწყვე
-ნათლიაჩემი გახსოვს? საშა ერქვა-არ შეიმჩნია თორნიკემ ჩემი ირონიული ხმა და საუბარი გააგრძელა
-კი როგორ არა,საშა ბიძია კარგი კაცი იყო, მერე რუსეთში რომ წავიდა-გამახსენდა მამაჩემის ძმაკაცი და თოკოს ნათლია
-ხოდა შენი საყვარელი დედიკო, მამას მასთან ღალატობდა-მომახალა პირდაპირ და სკამზე გასწორდა, როდესაც კარი გაიღო და მიმტანი შემოვიდა კი უდარდელად გაიღიმა და ანიშნა ხინკლიანი თეფში მის წინ დაედო. მე კი ერთ ადგილზე გაშეშებული ვუყურებდი მის ღიმილიან სახეს და ნერვიულობისგან ხელები მიკანკალებდა
-ღადაობ?-წამოვიყვირე გამწარებულმა ისე რომ მიმტანს გასვლაც არ ვაცადე, გოგო შიშისგან შეხტა მაგრამ არ შევიმჩნიე
-არა, ჩვეულებრივი ა.-მხრები აიჩეჩა თორნიკემ
-შანსი არაა, არ გააკეთებდა ეგეთ რაღაცას-ყვირილით წამოვხტი ფეხზე, ჩანთას ხელი დავავლე და გარეთ გამოვვარდი. თვალები ცრემლებით მქონდა სავსე, არ მჯეროდა რომ დედამ ეს გააკეთა, ეს გაუკეთა მამას, გული ათას ნაწილად მქონდა გახლეჩილი. სწრაფად გავაჩერე ტაქსი და დედაჩემის სამსახურის მისამართი ვუკარნახე, დიდი ცდა მომიწია იმისთვის რომ მასთან შევსულიყავი, არასდროს ვიყავი მასთან სამსახურში ნამყოფი, უბრალოდ ვიცოდი სად მუშაობდა
-რატომ აცდენ მასწავლებელს?-მკაცრად მითხრა დედაჩემმა შესვლისთანავე
-მართალია თორნიკე?-ვკითხე აცრემლებულმა დედაჩემს რომელსაც წამსვე შეეცვალა სახე
-რაგითხრა მან?-მკითხა და სწრაფად წამოდგა ფეხზე
-ღალატობდი მამას?-ვკითხე პირდაპირ
-მამაშენი ნახევარჯერ მივლინებაში იყო, მე მჭირდებოდა ვინმე-თავის მართლება სცადა მან
-აღარც კი გაბედო და ჩემთან დაკავშირება სცადო-ვუყვირე და სწრაფად გამოვვარდი კაბინეტიდან, ატირებულმა დავურეკე მამას, ვუთხარი რაც მოხდა და ვუთხარი რომ მასთან ვაპირებდი გადასვლას. სახლში მისულმა ბებიას ყველაფერი ვუთხარი და სახლიდან 1 ჩანთით გამოვედი სადაც მხოლოდ საჭირო ნივთები მელაგა, მამამ გამაფრთხილა ტანსაცმელი არ წამომეღო, ყველაფერს თვითონ მიყიდდა. ამიტომ საღამოს უკვე მასთან გადაბარგებული ვიყავი და თორნიკეს ოთახში ჩემს ნივთებს ვალაგებდი, სამოთახიანი სახლი იყო, ამიტომ მხოლოდ 2 საძინებელი იყო.
-ჩემს ოთახში რატომ ალაგებ ნივთებს?-გაცოფებული შემოვარდა თოკო ოთახში
-იმიტომ რომ აქ გადმოვედი-ვუთხარი და კვლავ გავაგრძელე ჩანთის ამოლაგება
-ქრისტინა აქ ვერ დარჩები,ამ ოთახს მე და მათე ერთად ვინაწილებთ, შენღა გვაკლდი რაა-ხელი აიქნია და სწრაფად ჩაყარა ჩემი ნივთები ისევ ჩანთაში
-მათეც აქ ცხოვრობს?-გამიკვირდა მე
-ხო, მამამისი დაიღუპა 1 წლის წინ, მან კი მთელი ქონება საყვარელს დაუტოვა,დედამისი რუსეთშია სამუშაოთ, მისმა ძმამ ცოლი მოიყვანა და მათე სახლიდან წამოვიდა, მუშაობს და ბინის ფულს აგროვებს მანამ კი ჩვენთან ცხოვრობს-ამიხსნა სიტუაცია
-----
რაც მამასთან გადმოვედი ერთი წელი იქნება გასული. ამ ერთი წლის განმავლობაში ბევრი რამ შეიცვალა. მოდით ყველაზე უმნიშვნელოდან დავიწყოთ
გამეზარდა თმა!
სიმაღლეში მოვიმატე მთელი 2 სანტიმეტრი.
გამოვცვალე ტელეფონი.
მქონდა ბანკეტი
. გამოცდები წარმატებით ჩავაბარე და ჯავახიშვილში ჩავირიცხე. ბიზნესის მართვის ფაკულტეტზე. ის უკვე იცით მათე რომ ჩვენთან ერთად ცხოვრობს. მაგრამ ეხლა მგონი აპირებს ცალკე გადასვლას!
ეხლა ყველაზე მნიშვნელოვანი.
მე მათე შემიყვარდა
შ ე მ ი ყ ვ ა რ დ ა
ყველაფრის განვითარებას მან შეუწყო ხელი. თვითონ მაძლევდა საბაბს. და აი ესე! მეც სულელს და ლაწირაკს შემიყვარდა მთელი გულით და თავდავიწყებით.
#საბაბი N1
მასწავლებლიდან გამოვდიოდი. გამოცდამე ჯერ კიდევ 2 კვირა იყო დარჩენილი და დროს თითქმის სულ სწავლას ვუთმობდი. გარეთ გამოსულს არ გამკვირვებია მათე რომ დამხვდა. რამოდენიმე კლასელთან ერთად ჩავუხტი მანქანაში. ვთხოვე ესენიც გავიყვანოთმეთქი. პრობლემა არააო. ეგრე იყო. მივიყვანეთ გოგონები სახლში. მერე ჩვენ წავედით. ისეთი მოშიებული ვიყავი და დათლილი ხმამაღლა ვნატრობდი ნეტავ ბებია აქ მყავდეს ხომ მაჭმევდა მეთქი.
-მე გაჭმევ-მითხრა დინჯი, თბილი ხმით და თეფში წინ დაიდო. ახლოს იჯდა ჩემთან. საკუთარი ხელით მაჭმევდა. არვიცი ეს რაიყო! მაგრამ ჩემში დიდ აფორიაქებას იწვევდა
#საბაბი N2
წარმატებით ჩაბარებული გამოცდის შემდეგ, სიცხიანი თუმცა არა გრიპიანი ვიწექი საწოლში და ცხელ ჩაის საწრუპავით ვწრუპავდი.ოთახში რომ გიჟივით შემოვარდა და მთელი ძალით დაეცა საწოლზე. ამხელა მასის საწოლზე დაცემამ ჩემი ჰაერში შეთამაშება გამოიწვია. ამან კი ჩემს მკერდზე მოთავსებული ჩაის გადმოღვრა. ვიკივლე როდესაც ვიგრძენი როგორ გაიჟღინთა ლიფი ცხელი სითხით და სწრაფად წამოვხტი ლოგინიდან. არ ვიცი რა სისწრაფით გავიძვრე ცხელი მაისური და ლიფი მაგრამ ფაქტია ის მაინც მოვახერხე რომ მისგან ზურგით მაინც ვიდექი
-რამე მაისური მომაწოდე სწრაფად-ვუყვიროდი მას ხელებს მკერდზე ვიფარებდი. დაბნეულმა მომაწოდა უკნიდან მაისური.გადავიცვი და ალეწილი სახით შევბრუნდი მისკენ.
-ნორმალური ხარრ?-ვუყვირე და სახე ისე ახლოს მივიტანე მასთან დარწმუნებული ვარ ჩემს სუნთქვას ტუჩებზე გრძნობდა. ხოდა ამანაც გამოიღო შედეგი. წამიერი კოცნა რომ დამიტოვა ტუჩებზე ლამის ინფაქტი მივიღე! სწრაფი ნაბიჯით გავიდა გარეთ და იმ ღამით არც მოსულა. იმ ღამით დავრწმუნდი რომ მას ისე არ ვუყურებდი როგორც ძმას! მე ის მომწონდა!. მითუმეტეს იმისა რომ მეორე დღეს მითხრა შეცდომა იყო! შენ ჩემი და ხარო!
#საბაბი N3
ბათუმიდან ჩამოსულს გულში რომ ჩამიკრა!
#საბაბი N4
უნივერსიტეტის პირველ დღეს გამახნევებლად ჯერ ჩემმა ძმამ მაკოცა ლოყაზე შემდეგ მან! ოღონდ მისამართი აერია! ტუჩის კუთხეში კოცნა ხომ გოგოსთვის იმაზე მეტს ნიშნავს ვიდრე ეს ბიჭისთვის? თუ ის უზომოდ შეყვარებულია შენზე მითუმეტეს!

ეხლა კი უნივერსიტეტიდან გამოვდივარ და ფეხით მივდივარ სახლისკენ.მეგობრებთან ერთად კაფეშიც შევიარე ნახევარი საათით. შემდეგ სახლში მივედი. მათე დამხვრა მხოლოდ.
მალე თორნიკე მოვა და ჩემს შეყვარებულს მოიყვანს! გაგაცნობ-მითხრა და გამიღიმა. სახე ამელეწა. დღის კარგი განწყობა ჩამშხამდა, სიმწრის ღიმილით მივბრუნდი მისკენ
-ვწუხვარ მაგრამ მეჩქარება!-ვუთხარი და სასწრაფოდ შევვარდი ოთახში. სპორტულები ჩავიცვი და გარეთ გავვარდი. კორპუსს გავცილდი თუარა ტირილი ამივარდა! მივხვდი მისთვის მხოლოდ და ვიყავი და მეტი არაფერი. თუ მისთვის მხოლოდ და ვიყავი რაღას მკოცნიდამეთქი ვბრაზდებოდი მასზე თუმცა მისი დადანაშაულება ჩემს გულს არაფერს შველოდა. გარეთ რამოდენიმე საათი დავყავი. ბოლოს რომ მივხვდი თვალები ჩაწითლებული აღარ მქონდა სახლისკენ წავედი. თორნიკე მარტო იჯდა და ლუდს მიირთმევდა. მათეს კი ვიღაც ლამაზმანისთვის ხელი გადაეხვია და ეხუტებოდა.
-ჩემი დაიკოც მოსულაა-იყვირა სახლში შევედი თუარა
-არვარ შენს ხასიათზე-ხელი ავიქნიე და ოთსხისკენ წავედი
-მოდი რა ელენეს გაგაცნობ-ხელი სიცილით ჩამავლო მხრებზე და გოგოსკენ მიმატრიალა
-ბიჭო არვარ ხასიათზეთქო ვა-ვუყვირე და ხელი მთელი ძალით ავკარი ხელზე. დავინახე სიცილი როგორ შეეყინა სახეზე. სწრაფად შევვარდი ოთახში და კარი მთელი ძალით მივაჯახუნე. თავი ბალიშში ჩავრგე და მთელი ხმით ავტირდი. მალევე ვიგრძენი როგორ დაჯდა ლოგინზე ვიღაც და თმაზე ხელი გადამისვა
-არ მეტყვი რა გჭირს?-თბილი ხმით მკითხა მათემ. მის უკან კი თორნიკე დავლანდე
-ბიჭი შემიყვარდა-გამოვუცხადე მათ და თავი ისევ ბალიშში ჩავრგე
-მაგისთვის ტირი მერე გოგო?-გაიცინა მათემ
-შენ რა გენაღვლება. ფეხებზე გკიდია მე რას ვგრძნობ. გადით და გარეთ იცინეთ. ორივე მაღიზიანებთ და ვერ გიტანთ-ვუთხარი სწრაფად წამოვხტი ფეხზე, ჯერ თოკო გავაგდე ოთახიდან შემდეგ კი მათე. იმ ღამეს ოთახიდან არ გავსულვარ. მაგრამ გვიანობამდე მესმოდა მისაღებიდან შემოსული ბიჭების სიცილი ამას მალევე დაემატა მამას ხმაც. ღამის ხუთი საათი იყო რომ მივხვდი აღარ მეძინებოდა. პიჟამოების ამარა გავედი მისაღებდი და ტელევიზორი ჩავრთე. რაღაც საბავშვო ფილმი გადიოდა. თუმცა დიდი სიამოვნებით ვუყურე. შემდეგ მეორე ფილმი და ისე დამათენდა თავზე ვერც გავიგე. დილით მამაჩემი გავაცილე სამსახურში, შაბათი იყო მაგრამ გადატვირთული იყო და შაბათსაც მუშაობა უწევდა.
-ბინა ვნახე. აქედან უნდა გადავიდე-გამოაცხადა მათემ საუზმეზე
-ეე კაი რაა. ამასთან მარტო მტოვებ?-შეწუხებული სახით იკითხა თოკომ და ხელი ჩემსკენ გამოიშვირა
-აბა წავიყვანო?-სიცილი აუტყდა მათეს
-ვინ მოგყვება თორე-ცივად ვუთხარი და ნერვებმოშლილმა დავტოვე სამზარეულო
-რა გჭირს შენ?-უკან გამომყვა მათე
-ცალმხრივი სიყვარული საშინელებაა-ირონიულად ვუთხარი და დივანზე დავჯექი.
-დაგეხმარები, მანახე ვინაა და ვაეჭვიანოთ ან რავიცი ესე უჟმურად ნუ ხარ რა-საწყალი სახით გამომხედა მან
-ჩემი თვალთახედვის არედან გაქრი და დამეხმარები-შევთავაზე და მეთვითონვე მომეწონა ჩემი წინადადება. ის თუ აქედან წავიდოდა მე შევძლებდი და დავივიწყებდი. მითუმეტეს იმისა ვიცოდი ხშირად დამირეკავდა ან მოვიდოდა დანახავად.
-ეე ეგ რა პონტია, მე რა შუაში ვარ, თან მე ისედაც გადავდივარ ახალ ბინაში როგორც დაცლიან და მერე ხო ვეღარ ვიცხოვრებთ ერთად?-მოწყენილმა მომხვია ხელი და გულზე ამიკრა. ჟრუანტელმა დამიარა. ვიგრძენი როგორ ძლიერად ამიძგერდა გული
-ვაიმე დამბურძგლა-ვთქვი ირონიულად თუმცა ის ხომ ვერ მიხვდა რომ მე სინამდვილეშიც ეგრე ვიყავი?
-რა დამპალი ხარ გოგო. დარჩები გაუთხოვარი-თავის ჭკუით იხუმრა მან
-ნუგეშინია, ლამაზი გოგო ვარ ვინმე კარგ ბიჭს ვიპოვი და გავყვები-გავუღიმე და სწრაფად გავედი ჩემს ითახში
-ამის ატანა აღარ შემიძლია, სულ ნერვებს მიშლის, როდის წაეთრევა-ჩავიბუტბუტე და ლოგინზე წამოვგორდი. ტელეფონით შევედი ინტერნეტში და სოციალურ ქსელს გადავხედე. რამოდენიმე ბიჭს ჰქონდა მოწერილი გადავათვალიერე თუმცა წესიერი რომ ვერავინ ვნახე ისევ გამოვედი. შემდეგ გოგონებს მივწერე გამოდით ჩემთან გამამხიარულეთმეთქი. იმათმაც რაპრობლემააო და სამივე 1 საათში ჩემს სახლში გაჩნდა
-მათე სადაა?-გადმომჩურჩულა ნუკამ და ოთახი მოათვალიერა
-მათეეეეეეე-დავიყვირე ბოლო ხმაზე და თვალბგაფართოებულ გოგობენს გავუცინე
-რაო უჟმურ ხასიათზე მოხვედი?-ოთახიდან თავი გამოყო გაღიმებულმა მათემ
-ნუ სულელობ. მოეთრიე აქ-ვუთხარი შუბლზეკრულმა და ვანიშნე ჩემს გვერდით დამჯდარიყო
-ეე ეგ ელენემ არ გაოგოს როგორ მატრიალებ შენს ჭკუაზე თუარა მერე ისიც მოინდომებს-გაიცინა და გვერდით მომიჯდა
-გოგოებო ესაა მათე. მეშველა და მალე გადადის. ხოდა რაც ავიტანე ეს ერთი წელი მეყოფა, თქვენ კიარა მეც აღარ ვნახავ აწი-ჩავუბულვულე გოგონებს და როგორ შეეცვალა ღიმილიანი სახე მათეს შევამჩნიე
-გამოდი-უხეშად ჩამავლო ხელში ხელი და აივანზე დაბღვერილმა გამათრია
-რაგინდა?-ვკითხე წარბაწეულმა
-თუარგევასებოდი და არ გინდოდა ჩემთან ერთად ცხოვრება გეთქვა, უფრო ადრე ვიყიდდი ბინას და მოგშორდებოდი. თუმცა ხალხში ცოტა იაფერისტე მაინც და თქვი რომ ოდნავ მაინც მოგწონვარ-თვალი ჩამიკრა და აივანი დატოვა. გაკვირვებული ვიდექი, არასდროს უსაუბრია ესე ჩემთან. ალბათ მართლა ძალიან ვაწყენინე. უბრალოდ გვიან მივხვდი რომ შეცდომას ვუშვებდი მაგრამ არაფერი იყო, მალე მაინც გავწყვიტავდი ურთიერთობას. შიგნით შებრუნებას ვაპირებდი ისევ აივანზე რომ გამოვიდა
-და კიდევ, დებილი არავარ, ვხვდები ელენეს გაცნობის შემდეგ რომ შეგეცვალა სულ ხასიათი-ნაგლურად გამიღიმა და სწრაფად გავიდა, გოგონებთან ნერვებმოშლილი დავბრუნდი
-სად წავიდა?-ვკითხე მათ
-გარეთ გავიდა-მითხრა თაკომ და ყავა მოსვა.
-იდიოტი-ჩავიდუდღუნე და გოგონებს ავყევი საუბარში, არც იმ დღეს არ მოსულა, მამა რომ იკითხა სადააო თორნიკემ უთხრა ელენესთან დარჩაო, ამაზე უფრო ავილეწე, მინდოდა დამემტკიცებინა რომ ელენესდა მის გამო არ ვიყავი ეგეთ დღეში, თუმცა მეც არ ვიცოდი როგორ, დილით მოვიდა ვაჟბატონი და გამოიცვალა, ირონიული ღიმილით გადმომხედავდა ხოლმე მე კი იხტიბარს არ ვიტეხდი და იგივე ღიმილით ვასაჩუქრებდი მეც.
-ბინა უკვე გარემონტებულია, ავეჯს შევიტან და გადავალ მერე.-თქვა სანამ წავიდოდა, თოკოს და მამას გამოემშვიდობა და სახლიდან გავიდა.
კვირა იყო უნივერსიტეტი არ მქონდა, თაკომ დამირეკა, სახლში რას აკეთებ ნუკას და ლიკასაც დავურეკე და წავიდეთ სადმე გავერთოთო, იქნებ მაგარი ბიჭებიც დავკეროთო, რაზეა საუბარითქო სიცილით ვუთხარი და ჩვენს საყვარელ კაფეში წავედით.
-შენ რას შვები მათესთან?-მკითხა ლიკამ და კაფეს თვალი მოავლო.
-რავი არც არაფერს, მას შეყვარებული ყავს-მხრები ავიჩეჩე მე
-აუ ნახეთ რა სიმპატიურია, გოგოსთან ერთად რატოაა-საწყალი სახით თქვა ნუკამ და მის წინ რამოდენიმე მაგიდის მოშორებით მჯდარ ბიჭს მიაშტერდა რომელიც გოგონასთან ერთად იჯდა და გულიანად იცინოდა.
-მართლა სიმპატიურია-გავიცინე მე
-მოიცადეთ, იქედან აბაზანაში შედიხარ ხო?-თვალები გაუბრწყინდა ლიკას და უცნობის მაგიდის ოდნავ მოშორებით კარზე მანიშნა
-ხო მიდი აბა შენიცი-სიცილით გაამხნევა თაკომ და თვალი ჩაუკრა. ლიკა ფეხზე ადგა, საჯდომის რხევით წავიდა სააბაზანოსკენ გვერდი აუარა უცნობს, თუმცა მისთვის ყურადღება რომ არ მიუქცევია საერთოდ და მაინც იმ გოგოსთან საუბარი გააგრძელა სამივეს სიცილი აგვიტყდა
-დებილია ეს-იცინოდა ნუკა და ხელებს სახეზე იფარებდა რომ მისი სიცილი ჩაეხში, ჩვენს უეცარ სიცილზე კი იმ ბიჭის ყურადღება მივიბყარით, წამით შეხვდნენ მისი თვალები და ჩემი თვალები ერთმანეთს, თუმცა იმ წამსვე ისტერიკული სიცილი ამიტყდა და თავი მაგიდაზე დავდე რომ არ შევემჩნიე, მალევე გამოვიდა აბაზანიდან ლიკა და გაბრაზებული დაჯდა ჩვენს გვერდით
-რავქნათ ლიკა არაგაქვს კარგი ტრა*ი-იცინოდა თაკო
-აუ შენ ხო რასლაპარაკობ რაა, ტრკი თუარა მკერდი მაინც მაქვს შენზე უკეთესი-ნიშნისმოგებით უთხრა ლიკამ და მანაც გაიცინა
-ლიკა შენმა ბიჭმა მე შემომხედა-გადავჩურჩულე და კვლავ სიცილი დავიწყე
-მერე რა, იმხელაზე ჭიხვინებდით აბაზანაშიც კი მესმოდა და-მხრები აიჩეჩა მან
-ვაუ ვინ არისო ცუდ დღეშიო ვინოო?-თვალები აუციმციმდა ლიკას
-ვინ?-იკითხა თაკომ, მაგრამ სანამ ლიკა პასუხს გასცემდა ყველამ დავინახეთ კაფეში შემოსული მათე ელენესთან ერთად, თითქოსდა სხვა კაფე არიყოსო ამხელა თბილისში, არასდროს მჯეროდა ეგეთი დამთხვევების თუმცა მე ხომ ბედი არაფერში არამაქვს? ჯიუტად გავუსწორე მზერა მათეს რომელსაც ხელი ელენეს წელზე შემოეხვია და მე მიყურებდა. მალევე გააპო ჩემი ბაგეები ირონიულმა ღიმილმა და ცალი წარბი ავუწიე, დავინაზე მასაც გაეღიმა მაგრამ არა ირონიულად, იქვე დაჯდნენ და შეკვეთა მისცეს
-ეხლა მე ვცდი, ლიკა წინააღმდეგი ხოარხარ?-ვკითხე ლიკას
-არა, არც მომწონს ეგ ბიჭი, უბრალოდ ხომ უნდა გავერთოთ?-თვალი ჩამიკრა მან, ფრთხილად ავდექი ფეხზე ჯერ თვალი მათეს ჩავუკარი რომელმაც გამომხედა შემდეგ კი საპირფარეშოსკენ წავედი ჩვეულებრივი ნაბიჯებით. რამოდენიმე წამში გოგონაც ადგა, რომელიც უცნობის მაგიდაზე იჯდა და სააბაზანოში შემასწრო, თუმცა იქვე დავდექი და დაველოდე როდის გამოვიდოდა.
-ჩემზე არიღელვო, ჩემი ძმაა ნიკა, მას უეჭველი მოეწონე-მითხრა თვალი ჩამიკრა და საპირფარეშო დატოვა, დებილივით გავიცინე და მმალევე შევუერთდი გოგონებს ახალი ამბით. არ ვიმჩნევდი მათეს რომელიც ელენეს სერიოზული სახით ესაუბრებოდა. მალევე ავდექით და წამოვედით. არც ის უცნობი გამხსენებია ნიკა რომ ერქვა და არც მათე. ამ უკანასკნელს რაც შეეხება გზაში დამეწია კაფიდან გამოსვლის შემდეგ. სახლში თუ მიდიხარ ერთად წავიდეთო. რაპრობლემააქთო და წინ დავუსკუპდი, ელენეს კი უკან დაჯდომა მოუწია.
-პირველი ელენე მივიყვანოთ-გადმომხედა მათემ
-როგორც გინდა, ოღონდ სახლში მიმიყვანე-ვუთხარი და ფეხები სავარძელზე ავიკეცე
-ქრისტინე!-გაბრაზებულმა გამომხედა მან
-ხო-ენა გამოვუყავი მე
-მანქანიდან ჩაგაგდებ-მკაცრად მითხრა მან
-კარგი, რატო ეჩხუბები, მეც ხომ ვაკეთებ ხოლმე ეგრე?-ვითომდა დამიცვა ელენემ და ნაწყენი გადახედა მათეს
-რას ვერ ხვდები ელენე, შენ უყვარხარ და ყველაფერს გპატიობს, მე კიდევ ვინ ვარ მისთვის რომ მის სავარძელზე ფეხები შემოვდო?-ირონიულად გავხედე ელენეს და სკამიდან ფეხები ჩამოვიღე, დავინაზე როგორ დაეჭიმა ყბა და კბილები გააღჭიალა, სწრაფად შევიდა და ასევე სწრაფად დაატორმუზა როგორც მივხვდი ელენეს სახლის წინ. სწრაფად გადავიდა ელენე, წინა ფანჯრიდან თავი შემოყო და ტუჩებზე „ნაზად“ აკოცა მათეს, თუმცა მივხვდი მათეს მაინცდამაინც არ ესმიამოვნა, სწრაფადვე მოშორდა და დაემშვიდობა
-რატო არ აკოცე ელენეს? ხომ ეწყინებოდა?-ვკითხე სიცილით თუმცა ამ სიცილში ვცდილობდი დამემალა ის ტკივილი რაც ამან მომაყენა.
-არიყო ალბათ საჭირო, თან ამ ყველაფრისთვის აშკარად პატარა ხარ-ირონიულად მითხრა და თვალი ჩამიკრა
-რატო, ვითომ ბიჭისთვის არ მეკოცნოს-გადავვიხარხარე მე
-ალბათ იმ კოცნას გულისხმობ ხო ჩაი რომ გადაგესხა და მე გაკოცე?-ირონიას არ კარგავდა მისი ხმა
-კარგი რა, მაგ კოცნა იყო? აი კოცნა იცის გიორგიმ, ჩემმა კურსელმა-ტუჩი მოვიკვნიტე მე, ან საიდან მოვიტანე რომ ჩემი კურსელი გიორგი რომელსაც მოვწონდი კარგი კოცნა იცოდა? მე მისთვის არასდროს მიკოცნია, თუმცა თუ ესე გახდებოდა საჭირო არც ამას მოვერიდებოდი, ხმა აღარ ამოუღია, კორპუსთან გააჩერა მანქანა და უხმოდ გადავიდა, მეც მივყევი, ჩაკეტა და ლიფტში შევედით
-ქრისტინა-დამიძახა მათემ, უნებურად ავხედე მას და წამში ვინანე როდესაც ტუჩებზე დამაცხრა. უხეშად და მომთხოვნად მკოცნიდა, კოცნაში ავყოლას ვცდილობდი, თუმცა არაფერი გამომდიოდა, ხელები კისერზე შემოვხვიე და ფეხისწვერებზე ავიწიე. მანაც წელზე მომხვია ხელი, კოცნაში გართულებმა ვერც კი გავიგეთ როგორ გაიღო ლიფტის კარი, უკვე დახურვას აპირებდა მათე სწრაფად რომ მომშორდა და კარი ხელით დაიკავა, შემდეგ კი ორივემ დავტოვეთ ლიფტი, ხმა არ ამოგვიღია ისე შევედით სახლში შემდეგ კი ოთახებში დავნაწილდით. როდესაც მომბეზრდა ოთახში კოტრიალი ნოუთბუქიანად გავედი, ნოუთბუქი ტელევიზორთან დავაკავშირე და ფილმი ჩავრთე. დივანზე წამოვკოტრიალდი. თან მზესუმზირას ვჭამდი. სასაცილო ფილმი იყო, სიცილისგან რამოდენიმეჯერ მზესუმზირაც გადამცდა და კინაღამ დავიხრჩვი. ბოლოს გვერდით მათე მომიჯდა
-ელენე გიყვარს?-ვკითხე როგორც კი დაჯდა ისე რომ ტელევიზორისთვის თვალი არ მომიშორებია
-კი-ჩაიდუდღუნა მან
-მის ადგილზე ნებისმიერი რომ იყოს მაგრად გაგალამაზებდა. თუ უმალავ შენს ვაჟკაცობებს?-გავიცინე მე
-მან არაფერი იცის. და არც კი გაბედო და არაფერი უთხრა-დამიღრინა მან
-არ ვეუბნები არაფერს. უბრალოდ მეცოდება შენნაირი არაკაცის გვერდით-ჩავისისინე და ფეხზე წამოვდექი.
-ქრისტინე, სიტყვებს თუარ დაუფიქრდები მე და შენ მაგრად ვიჩხუბებთ იცოდე-გაბრაზებულმა დამიქნია თითი
-ისეთს არაფერს ვამბობ რაც არ გეკუთვნის-გავიღიმე და ოთახში შევედი, სწრაფად ავიღე პირსახოცი და აბაზანაში ვაპირებდი შესვლას კარი ჩაკეტილი რომ დამხვდა
-ეხლა მოუნდა ამ ურჯულოსაც აქ შესვლა-გაბრაზებულმა ვიყვირე და მუშტი კატებს მივარტყვი. ხელი გამოწეული არ მქონდა კარი რომ გაიღო და წელსზევით შიშველმა მათემ შიგნით შემათრია კარი კი ჩაკეტა.
-იცოდე, თორნიკე ან მამაჩემი მოვა და ნახავ მერე რაც მოგივა-თითი დავუქნიე მე და თბილ წყლს ხელი შევუშვირე რომელიც მოშვებული დაეტოვებინა. ხმა არ ამოიღია ისე გავიდა სააბაზნოდან, მე კი სწრაფად დავკეტე კარი. მალევე მომესმა კაკუნი
-რაგინდა?-ვუყვირე და სხეული თბილ წყალს შევუშვირე.
-ტელეფონი დამრჩა ხალათში და მომაწოდე რა-შემომძახა მან. ნერვებმოშლი სველი ფეხით გადავჭყაპუნდი შავ მეთლახზე და მისი ხალათის ჯიბეში რომ ვერაფერი ვნახე თვითონ ხალათი ჩამოვხსენი კარი ოდნავ გავაღე და ხალათიანი ხელი გავყავი. თუმცა ხელი რომ დამიჭირა და ხალათი ძირს დამაგდებინა მაშინ მივხვდი რომ მწარედ მომატყუა
-ერთ შანსს გაძლევ. თუ შიშველი ხარ მოიხვიე პირსახოცი თუარადა შემოვდივარ-მითხრა მან. სწრაფად და გაჭირვებით შემოვიხვიე პირსახოცი ტანზე.
-შეგიძლია შემოხვიდე-ვუთხარი თუარა სწრაფად შემოვიდა სააბაზანოში.
-რაგინდა?-ვკითხე და ეხლა ორივე ხელით უფრო ძლიერად შემოვიხვიე პირსახოცი
-ძალიან ცუდი გოგო ხარ-თავი გააქნია და აბაზანის კარიც საგულდაგულოდ ჩაკეტა
-იცოდე, თორნიკეს ვეტყვი-თვალები დავუბრიალე მე
-უთხარი რომ მოსვენებას არ მაძლევ-შუბლი შეკრა მან. ხელი წელზე მომხვია და ჰაერში ამიტაცა, ვანაში ჩამსვა. შემდეგ კი მას საცობი დაუჭირა რომ წყალი შიგ ჩაგროვებულიყო. სწრაფად გაიხადა შარვალი და ისიც ჩემს გვერდით დადგა.
-რასაკეთებ, ან რის მიღწევას ცდილობ?-წარბი ავუწიე მე და თვალი თვალში გავუყარე.
-მე თუ შენ? შენ მაკარგვინებ ჭკუას-კბილებში გამოსცრა და სწრაფი მოძრაობით მომაცალა პირსახოცი. არ დავბნეულვარ და არც წივილ-კივილი დამიწყია. პირსახოცი გამოვართვი და ისევ ტანზე მოვიხვიე. მაგრამ უკვე გაბრაზებულმა მომხსნა ის და კარისკენ მოისროლა
-შენი ბრალია ის რომ მე ელენეს ვღალატობ, ის რომ მის მაგივრად შენს შეხებაზე მივლის ჟრუანტელი, შენ მელანდები ყველგან და მის მაგივრად სულ შენ წარმოგიდგენ-გაბრაზებულმა მომხვია წელზე ხელი. ჯერ თვითონ ჩაწვა ავსილ აბაზანაში მის ზემოდან კი მე მომაქცია. ძლიერად მიკრავდა სხეულზე და მზერა ჩემს ტუჩებზე გაეშტერებინა
-შენი ბრალია იმ დღის შემდეგ როდესაც ჩაი გადაგასხი სულ შენს წვრილ და გამოყვანილ წელზე რომ ვფიქრობ. ალბათ რომ არ მოგეფიქრებინა და არ შეტრიალებულიყავი იქვე დავტკბებოდი ამ საოცრებებით-თქვა და ოდნავ ზევით ამაცურა. შემდეგ კი მკერდზე ნაზად მაკოცა
-იმასაც ხომ არ იტყვი რომ ჩემი ბრალია ელენე რომ შენი შეყვარებულია?-ირონიულად ვკითხე და ვცადე წელიდან მისი ხელი მომეშორებინა რომ წამკვმდგარიყავი თუმცა ტყუილად. მალევე იმდები მოახერხა რომ მის ქვემოდან მომიქცია და ტუჩებზე დამაცხრა, ავყევი კოცნაში. კისერზე ხელები მოვხვიე,ფეხები კი წელზე. დავინახე როგორ აეშალა ბეწვი ამან უფრო გამათამამა და მკერსით მის მკერდა ავეკარი.
-აქ ძალიან მოუხერხებელია.-ამოილაპარაკა მან და საცობი მოხსნა. წყალისაგან სწრაფად დაიცალა ვანა. ფეხზე ჩემიანად წამოდგა და ჩემს საძინებელს მიაშურა. უკვე იმდენად ვიყავი აღზნებული ვერაფერს ვგებულობდი. ხან ყელში ვკოცნიდი ხან ყუჩებზე. ფეხები კი მაგრად შემომეხვია მათეზე. მალევე ორივე დავენარცხეთ საწოლზე როდესაც საწოლმა გაიტკაცუნა ორივემ სიცილი დავიწყეთ. მალევე მოშორდა მის სხეულს ის მატერია რაც შერჩენოდა (მათესას) და როდესაც პირველი ბიძგი ვიგრძენი ტკივილისგან წამოვუყვირე
-მუგეშინია, ეს ჩვეულებრივი ამბავია-მაკოცა მათემ და უფრო გათამამდა. მაგრამ ოთახის კარი რომ გაიღო მანდ ყველანაირი გზა გადაგვეკეტა. სწრაფად მომშორდა მათე და კარში მდგომი თორნიკე რომ დაინახა თვალები გაუფართოვდა. ის კი თვალცრემლიანი იდგა და გვიყურებდა.
-მეზიზღებით ქალთა მოდგმა-მხოლოდ ეს თქვა და სწრაფად გავიდა ოთახიდან. სწრაფად წამოვხტი ფეხზე. ტკივილისთვის ყურადღება არ მიმჯქცევია, ჩავიცვი და ტირილით გავეკიდე თორნიკეს. მესამე სართულზე შევაჩერე და უკნიდან ტირილით მოვეხვიე
-მაპატიე რა-ვუთხარი და უფრო ხმამაღლა ავტირდი
-ხვდები რომ დედაჩვენს ემსგავსები?-სწრაფად მომიშორა, ამღვრეული თვალები მომანათა და კვლავ დაიწყო ქვემოგ სვლა
-გთხოვ აგიხსნი ყველაფერს.-ტირილით მივზდევდი უკან.
-მიყვარს-ვიწივლე ბოლო ხმაზე როდესაც არ გაჩერდა. იქვე დავეცი და ხმამაღლა დავიწყე მოთქმა
-მაგის გამო უნდა ჩაუგორდე მერე საწოლში? განა მე გიშლიდით რომ ერთმანეთს შეხვედროდით? მაგის გამო უნდა იქცე კახპად?-აყვირდა თორნიკე, მაჯაში ხელი ჩამავლო და ფეხზე ძალით წამომაყენა.
-თორნიკე გაუშვი-გავივე მათეს მშვიდი ხმა რომელმაც თორნიკეს ჩემზე ხელი გააშვებინა და მის ზურგს უკან დამმალა
-შენ.. შენ რა ძმაკაცი ხარ? სახლში ისე მიგიღე როგორც ძმა, შენ კი რეებს აკეთებ? აუბედურებ ჩემს დას, ჩემს ერთადერთ დას, იცი ჩემთის მასზე ძვირფასი არავინაა, შენ რანაირი ადამიანი ხარ? უღალატე მამაჩემს რომელმაც შვილივით მიგიღო სახლში. გყავს შეყვარებული იმ გოგოსაც აუბედურებ, ჩემი და საყვარლად გინდოდა არა? 18 წლის გოგოს შეცდენა ადვილია ხო? არაკაცი ხარ მათე, ნადვილი არაკაცი-მთელი ძალით გაარტყა სახეში ხელი თორნიკემ
-მე მას ცოლად მოვიყვან-უთხრა მათემ.
-ჩემთვის არცერთი არსებობთ, დაბრუნდი დედაშენთა, შენ ხომ მას გავხარ, ჩემს სახლში არცერთი გნახოთ-ღრიალებდა თორიკე და თან ორივეს გვაფრთხილებდა.ტირილით ჩავიკეცე ძირს და თავი ხელებში ჩავრგე ნაბიჯების ხმა გავიგე. თორნიკე მოდიოდა. მალევე ჩაიმუხლა ჩემს გვერდით მათე.
-დამშვიდდი პატარავ, ყველაფერი კარგად იქნება-თბილი ხმით მითხრა და ხელი მომხვია თუმცა უხეშად მოვიშორე.
-მძულხარ, მეზიზღები-ვუყვირე და სახლში ავვარდი. სწრაფად გავიხადე რაც მეცვა, და სპორტულები ჩავიცვი. ზურგზაკში რამოდენიმე ხელი ტანსაცნელი ჩავყარე და ნაგროვები ფული რაც მქონდა ყველაფერი წამოვიღე. ტელეფონი არ წამიღია. ვუყურებდი მათე როგორი ტკივილიანი თვალებით მიმზერდა თუმცა არ მცხელოდა მისთვიდ სწრაფად გავვარდი სახლიდან და ავტოსადგურში სირბილით მივედი. არვიცოდი სად წავსულიყავი. არმინდოდა არავინ და არაფერი, მინდოდა ჩემი ძმის სიყვარული, მეტი არაფერი. საფულეს დავხედე. ჩემდა საბედნიეროდ აიდი ბარათი წამოღებული მქონდა. ამიტომ სწრაფად დავჯექი ბათუმისაკენ მიმავალ ავტობუსში და ჩუმად გავაგრძელე ტირილი.
-კარგად ხართ გოგონა?-მკითხა თბილად გვერდით მჯდომმა ქალმა
-არა-თავი გავაქნიე და ცრენლები მოვიწმინდე. არაფერი უპასუხია ქალს. მიხვდა არ ვიყავი საუბრის განწყობაზე. 6 საათიანი მგზავრობის შემდეგ ბათუმში ჩავედით. ავტობუსის მძღოლს ფული მივეცი და ეხლა იქვე მდგომ ტაქსისტთან მივედი. მართალია შუა ღამე იყო უკვე. თუმცა ეს მე სულ არ მანაღვლებდა.
-სარფის საზღვართან მიმიყვანეთ-ვუთხარი კაცს და უკანა სავარძელზე დავჯექი. 15 წუთში უკვე იქ ვიყავი, ხალხი არ იყო, არვიცოდი საზღვარზე გადავსულიყავი თუარა. ბოლოს გგადავიფიქრე, ისევ ჩემს ქვეყანაში დარჩენა ვარჩიე, იქვე ახლომდებარე სასტუმროს ვერსუტმე რე დავბინავდი, არიყო ძვირიანი სასტუმრო ამიტომ ვიცოდი ფული დიდხანს მეყოფოდა, მანამდე კი რამე სამსახურს ვიპოვიდი. დავბინავდი თუარა ისევ გარეთ გამოვედი აფთიაქში შევედი და ძილის წამალი ვიყიდე, კვლავ სასტუმროში შევედი და ტკბილად დავიძინე, მთელი თვე ესე ვიყავი, ისევ იგივე სასტუმროში ვცხოვრობდი, საოჯახო იყო, ამჯერად ფულს აღარ ვიხდიდი, დიასახლისმა მითხრა, კაფე მაქვს აქვე გახსნილი, იქ თუ დამეხმარები შეგიძლია ფული აღარ გადაიხადოო, მეც სხვა რა გზა მქონდა, საჭმელს ხან კაფეში ვჭამდი ხან სახლში, მარტოხელა ქალი იყო და უკვე ოჯახის წევრად მიღებდა, ღამე სანამ მუშაობას არ დავამთავრებდი და სახლში არ მივიდოდი არ იძინებდა უკვე საკუთარ შვილად მთვლიდა, ტელეფონი არმქონდა ამიტომაც არავიინ იცოდა სად ვიყავი, მამა მეცოდებოდა და თორნიკე, რამოდენიმეჯერ ვიფიქრე დავურეკავთქო მაგრამ არა, მათეზე რა გითხრათ, თითქოს გული მომილბაო და ნახვა მინდოდა, ვკვდებოდი, რამდენი ბიჭი გამეარშიყებოდა კაფეში მინდოდა იქ მათე ყოფილიყო და მას მოეშორებინა ჩენთვის ისინი და არა ლუკას_მეორე მიმტანს.
მაშინ დავრჩი გაკვირვებული მხოლოდ, კაფეში პოლიციის თანამშრომელი რომ მომადგა, თქვენ ქრისტინა საღლიანი ხართო? გაკვირვებულმა ვუპასუხე რომ მე ვიყავი, მან კი სწრაფად წამიყვანა პოლიციის განყოფილებაში და როგორც გავიგე თორნიკეს აცნობა რომ მიპოვეს, მალევე წამოვედი, არმინდოდა იქ გაჩერება, გამოვიპარე, სახლში მივედი სა ქეთო დეიდას ჩავეხუტე, ვუთხარი რაც მოხდა, დამამშვიდა, მითხრა ნუღელავო, საღამოს სიგნალის ხმა რომ მისწვდა ჩემს ყურთასმენას დავიძაბე, თვალები ცრემლებით ამევსო და ოთახში შევიკეტე, მალევე დააკაკუნეს კარზე
-შვილო, მე ვარ გამიღეო-თბილად მითხრა ქეთო დეიდამ, მეც კარი გავაღე, მის უკან მდგომი მათე და თორნიკე რომ დავინახე ჩაწითლებული თვალებით ტირილი ამივარდა, მალევე მოვარდა თორნიკე და მთელი ძალით ჩამიკრა გულში
-რატომ მანერვიულე?-ჩამწყდარი ხმით ჩამჩურჩულა ყურში
-მეგონა გეზიზღებოდი-ამოვიტირე მე და მის ყელში ცხვირი ჩავყავი
-მე შენ არასდროს შემზიზღდები, იცოდე რომ შენი თავი დედას არასდროს შეადარო! თქვენ სხვადასხვა ვითარებაში იყავით, და ის სიტყვები რაც გითხარი გაბრაზებულ გულზე გითხარი-მეჩურჩულებოდა და უფრო მიკრავდა გულში.
-ძალიან მიყვარხარ-ამოვიჩურჩულე და ცრემლიანი თვალებით ეხლა მათეზე გავაჩერე მზერა
-ეხლა მე მიმიშვი-სწრაფად წამოვიდა მათე ჩვენსკენ, უხეშად მოისროლა თორნიკე გვერდზე და ტუჩებზე მეძგერა, არვიცი ალბათ მთელ დედამიწას მერჩივდა ეს თბილი და ტკბილი ტუჩები, გაუცნობიერებლად ავყევი კოცნაში, ბოლოს კი ტირილით შემოვხვიე ხელები კისერზე
-ანუ ჩემი გოგო უნდა წაიყვანოთ?-ეხლა ქეთო დეიდამ გადმოყარა ცრემლები
-არსად არ მიმყავს ჯერ, მე მივდივარ მარტო-განაცხადა თორნიკემ
-რა? რატო?-გაოცებულმა წამოვყავი თავი მათეს კისრიდან და გაოცებულმა გავხედე თორნიკეს
-აბა თაფლობის თვეზე მეც დავესწრო?-გაიცინა მან
-რა თაფლობის თვეზე?-გავიკვირვე მე
-ჩვენ ვქორწინდებით-გამომიცხადა მათემ
-მე არ მეკითხებით?-გავოცდი მე
-არა, დისშვილი მინდა-ტაში შემოკრა თორნიკემ, შემდეგ ქეთო დეიდას ხელი გადახვია და დაგვემშვიდობა და გარეთ გავიდნენ.
-ეს რადაობდა?-ეხლა მათეს მივმართე
-არა, არგინდა?-მკითხა და კოცნა დამიწყო, ჯერ ლოყებზე მერე ცხვირზე და შუბლზე
-ჯერ ბევრი რამ გაქვს გასაკეთებელი მანამ სანამ ცოლად გამოგყვები-წარბი ავწიე და თვალებში მივაჩერდი ღიმილით
-ელენეს იმდღესვე დავშორდი თუმაგას გულისხმობ-გაიცინა და ჩემი ტუჩებისკენ წამოიწია
-ჯერ უნდა დამიმტკიცო რომ გიყვარვარ, მერე უნივერსიტეტში უნდა მატარო, და როგორც მე მინდა ისე მოასწყობ იმ სახლს გადასვლას რომ აპირებდი, უი ხოარ გააკეთე უკვე??-გაკვირვებული მივაჩერდი ბოლოს
-კი მაგრამ შეგვიძლია ხელახლა გავაკეთოთ, ეხლა კი თავი გააჩერე და მაკოცნინე-დამიბღვირა და კვლავ ტუჩებზე დამაცხრა

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი

მინდოდა კარგი ყოფილიყო, დიდი ხანი ვწერდი ამ ისტორიას, არ გადამიკითხავს რაარის ამიტომ ნუ გამკიცხავთ ძალიან, მეორე ნაწილი არააქვს, იმედია მოგეწონებათ ((
თქვენი ტომაჩკა <3 <3