16 წლის ვიყავი როცა მარცხენა ბეჭზე სალამანდრას ტატუ გავიკეთე.მაშინ ძალიან ვიყავი გაბრაზებული მშობლებზე ნუ ეხლაც ვარ,ჩემში ისინი ვერასოდეს ხედავდნენ შვილს და მითუმეტეს ადამიანს.ისინი არც ჩემი სულიერი ცხოვრებით იყვნენ დაინტერესებულნი.16 წლსას კი როცა ჩემი ძმა გარდაიცვალა საბოლოოდ შევიძულე მშობლები.სულ მათი ბრალი იყო...ჩემს ძმას ერთი გოგონა შეუყვარდა და მისი ცოლად მოყვანა გადაწყვიტა ძალაინ მომწონდა ჩემი სარძლო ნიტა.საოცარი წყვილი იყო.დედამ და მამამ რომ ნიტას ოჯახურ მდგომარეობაზე გაიგეს ჩემს ძმას კატეგორიულად მოსთხოვეს მისი მიტოვება.მაგრამ მან ნიტა ამჯობინა და სახლიდან წავიდა.მერე დაგვირეკეს და გვითხრეს რომ ნიტამ თავი მოიკლა იმიტომ რომ დედაჩემს უთქვამს ჩემმა შვილმა გამოგიყენა და სხვა მოჰყავს ცოლადო.საბრალო გოგოს დაუჯერებია ამპარტავანი ქალის სიტყვები და მტკვარში გადამხტრა.ჩემმა ძმამ კი ტყვია დაიხალა თავში და მის სიყვართლთან ერთად წავიდა ცაში.მას მერე მძაგს დედაჩემი და მამაჩემი.მხოლოდ ბაბუა დამრჩა ისარის ჩემი ერთადერთი იმედი.სასოწარკვეთილებაში გავატარე მთელი ერთი წელი მერე უბრალოდ გავიხადე ძაძები და ცხოვრებუს დინებას მივყევი და მანაცაქ მომიყვანა.მერე სალამანდრას ტატუ გავიკეთე ზუსტად იქ სადაც ჩემს
ძმას ჰქონდა.ალბად სისულელეა მაგრამ ჩემთვის ეს სისულელე ბევრს ნიშნავს.იმდენად რთული იყო ჩემთვის იმის გაცნობიერება რომ ჩემი ნიკუშა აღარ მყავდა გვერდით,რომ აღარ მომეფერებოდა აღარ წამიყვანდა სკოლაში,აღარ მეჩხუბებოდა და დამარიგებდა ხანდახან მეც მინდოდა მისი საქციელის გამეორება მაგრამ სუსტი ავღმოვჩნდი ,დროებამ დამიმონა.საყრდენი გამომეცლა ცხოვრების აზრი,ჩემი ნიკუშა...დედ-მამის სითბოს მოკლებულნი ერთმანეთს უდიდეს სითბოს ვჩუქნიდით ერთმანეთს და ახლა მიჭირს უყველაფროდ ცხოვრება.უჰაერობა მჭირს,არ ვარ ის მარიამი რაც ადრე ვიყავი შინაგანად მოვკვდი.მხოლოდ ქეთი მყავს ადამიანი რომელზეც ვგიჟდები ჩემი ერთადერთი მეგობარი.
თვალს ვხუჭავ და ვერაფრით ვიძინებ,ისევ იხვევა მორევივით ყველაფერი.დაჰიპნოზებულივით ვდგები საწოლიდან და ჩემი ძმის ოთახში გავდივარ.ჯერ კიდევ დის მისი სურნელი.ოთახის კარს ვაღებ და ვეჯახები რეალობას,სულ მგონია ახლა გავახელ თვალს და ნიკას ვნახავ.მაგრამ არარის, აღარარის.
დილით ადრე ავდექი სპორტულები ჩავიცვი და სავარჯიშოდ წასასვლელად მოვემზადე.
-მარიამ შენთან სერიოზული საქმე გვაქვს!-დასჭექა დედაჩემის საძულველმა ხმამ.
-რაშია საქმე?-
-დაჯექი და მოგიყვებით-
-მგონი ხედავ სავარჯიშოდ რომ მივდივარ მაკა!-
-მერე ივარჯიშე ახლა აქ დაჯექი!-
-კარგი ხო დაიწყეთ!-
-მამაშენის კომპანიის ერთერთ მსხვილ პარტნიორთან შეგვექმნა პრობლემა...-
-მოიცა მოიცა ეგ რაში მაინტერესებს?როდის იყო თქვენი კომაპანიით ვიყავი დაინტერესებული?-
-ხმა გაიკმინდე და მომისმინე გოგო!_ისევ დაიყვირა დედაჩემმა.
-რაღაც პრობლემები შეიქმნა და შეცდომაში გამოგვიჭირეს და ბაბუაშენის ციხეში ჩასმით გვემუქრებიან-
-მოიცა რა ბაბუა?ფეხზე წამოვხტი მე.-ბაბუა რაშუაშია დედა ის ხომ არაა კომპანიაში მას თქვენ მართავთ!-
-არა ამშემთხვევაში ბაბუაშენს ემუქრება საფრთხე ხომ იცი ის ავადაა.-ცრემლები გადმოყარა მაკამ.
-რამე იღონეთ ბაბუას რომ რამე დაემართოს თქვენი მახინაციების გამო არ გაცოცხლებთ!-ვყვიროდი მე.-
მხოლოდ შენ შეგიძლია დედიკო დახმარება.შენ ჩემო ერთადერთო მარიკუნა-დაიწყო დედაჩემმა და მივხვდი კარგი არაფერი მელოდა.
-დროზე მითხარი მაკა ქარაებით ნუ მესაუბრები!-
-კომპანიის მფლობელს უნდა გაყვე ცოლად!-მიაყარა მაკამ და ფურორის მოლოდინში თვალები დახუჭა.ჯერ ერთი გადავიკისკისე,მერე გულში გამკრა რაღაცამ.
-მდიდარი სასიძო თუგინოდათ პირდაპირ გეთქვათ ბაბუას რატომ შეეხეთ?-
-თუ ცოლად არ გაყვები გვიჩივლებენ და ციხეში ჩასვამენ ბაბუაშენს ქონებას კიდევ ყადაღას დაადებენ.-აგრძელებდა მაკა მამა კი ნერვიულად სცემდა ბოლთას დერეფანში.
-შენ რასიტყვი მამა?დავიჩურჩულე ხმადაბლა და ცრემლები ძლივს შევიკავე.მამამ ერთი შემომხედა მისი შავი თვალებით რომელიც ტკივილით იყო სავსე თავი გააქნია და მითხრა.
-ვერაფერს დაგაძალებ...ვერ გაიძულებ ცოლად ნარკომანს გაჰყვე.არხარ ვალდებული რამე მოიმოქმედო ჩვენს გადასარჩენად.მე ვერაფერს მოგთხოვ მარი-
-ფიქრი მჭირდება-ძლივს გასაგონად ამოვიხრიალე და სირბილით გავვარდი გარეთ მანქანში ჩავხტი და ადგილს მოვწყდი...ჯერ სასაფლალოზე ვიყავი ასული ტირილით გული მოვიოხე მერე ბაბუასთან წავედი აგარაკზე...ის ისეთი მოხუცი და სუსტია....რომ მივედი ბაღში იყო და ბოსტანში საქმიანობდა...მივვარდი და ძალიან მაგრად მოვხვიე ხელები...ვერ გაუძლებდა ვიცი ციხის კედლებს ვერც მე გავძლებდი მის უმისოდ ამიტომ მტკიცე გადაწყვეტილებით ავიღე გეზი მამაჩემის კომპანიისკენ.
-განო ჩემები სად არიან?-
-საკონფერენციო ოთახში არიან კაბინეტში დაელოდე მალე გამოვლენ.-
-კარგი-
-რამეს დალევ?-
-ყავას-
-შემოგიტან ახლავე-
კაბინეტში ვიყავი და მამაჩემის გორგოლაჭებიან სავარძელში ტრიალით ვირთობდი თავს როცა კაბინეტში მოაკაკუნეს.
-ზურა მოიფიქრეთ ქორწილი ახლოვდება და დრო ცოტაა-პირაპირ მოაყარა სიტყვები კაცმა და მეც მოვტრიალდი ხელში დახლოებით 50-52 წლის კაცი შემრჩა საკმაოდ სიმპატიური...მერე კი გავიფიქრე "მამის ტოლა კაცზე გათხოვება გაკლადა მარიამ და თან ნარკომანიც ყოფილა"უღონოდ მივესვენე საზურგეს და ფიქრი დავიწყე რა იქნება მერე?
არეული სახით ვუყურებდი ჩემს წინ მდგარ ჭააღარა შერეულ კაცს და ვერაფერზე ვრეაგირებდი,ვერც იმაზე რომ კარებში მამაჩემი იდგა და კითხვისნიშანი მზერით მიყურებდა.დაპროგრამებულივით წამოვწიე სხეული სავარძლედან ჩანთა ავიღე და შენობა დავტოვე.ისევ სასაფლაოზე წავედი და ვიტირე გაუჩერებლად,მაგრამ ვერფრით მოვიოხე გული...ვტიროდი და მძულდაჩემი თავი დაბადების დღეს ვიწყევლიდი...ვგრძნობდი რომ აღარშემეძლო ამდენის გაძლება... მინდოდა მეც მქონოდა თბილი ოჯახი,ოჯახი სადაც იქნებოდა პატრ-პატარა პრობლმები რომლებსაც ერთად მოვაგვარებდით.მინდოდა ოჯახი სადაც სითბოს და სიყვარულს ვიგრძნობდი...მაგრამ მე არ მარგუნა ბედმა ეს ყველაფერი,მყავს დედ-მამა ფულზე დახამებული რომლებმაც სიყვარულზე არაფერი იციან.გული მიღონდება როცა იმ მოხუც კაცს ჩემს გვერდით წარმოვიდგენ და გულის რევის შეგრძნება მეუფლება...როგორ უნდა გაიმეტო 18 წლის შვილი 53 წლის კაცზე გასათხოვებლად?უკვე სიგიჟის ზღვარზე ვიყავი ამიტომ ქეთისთან ავედი და კარების გაღებისთანავე ძლიერად შემოვხვიე ხელები.
-მარი რაგჭირს?-
-მიშველე ქეთი....მიშველე ვზლუქუნებდი მე და ტირილს უფრო ვუმატებდი.
-მეტყვი რახდება?-
-მათხოვებენ!გესმის მატხოვებენ ვიღაც გაბღენძილ ბებერ ნარკომანზე!აი ეს ხდება-
-მოიცა რაა გაგიჟდნენ შენები?-გაფითრდა ქეთი და უფრო ძლიერად ჩამიკრა გულში.
-გაიქეცი მარი საერთოდ და ვერაფერს გაიძულებენ დატოვებენ ქვეყანა და შორს წადი-ამღვრეული თვალებით მამშვიდებდა ქეთი.
-არა უნდა გავყვე ცოლად იმ გაბღენძილს თორემ ბაბუას ციხეში ჩასვამენ.-
-დაგემუქრნენ?-
-ჰო-
-რო უჩივლოთ?-
-არაფერი გამოვა მამაჩემის კომპანიას რაღაც გაუყალბებია თუ რაღაც და ახლა აშანტაჟებს-
-არვიცი რაგითხრა-
-არაფერი მითხრა ქეთუ უბრალოდ მაგრძნობინე რომ ჩემთან ხარ-ამოვისრუტუნე და მის კალთაში ჩავდე თავი.
-გპირდები სულ ერთად ვიქნებით-
სახლში დაბრუნებისთანავე მეცა დედაჩემი და ხელში ჟურნალები მომაჩეჩა საპატარძლო კაბა და ვარცხნილობა აირჩიეო.ისეთი თვალებით შევხედე ცოტახანი მიყუჩდა ჟურნალები მაგიდაზე მივუყარე და ჩემი ოთახისკენ ავიღე გეზი.საზიზღარი ქალი ხარ მაკა!ვლანძღავდი გულში დედაჩემს და წყლის ჭავლის ქვეშ ვნებივრობდი.
-მაკა რაგინდა ჩემს ოთახში?-ვკითხე დედაჩემს რომელიც შხაპის მიღების დროს შემოცუნცულებულა ჩემს ოთახში.
-მალე ჩაიცვი შენი დედამთილი მოვა მალე-
-ვა ცოცხალია?-გულწრფელად გამიკვირდა მე.
-გოგო რეებს ბოდავ გამოეწყვე და ძირს ჩამოდი ზეგ ქორწილია და ბოლო შტრიხებს გადავხედავთ-
-კარგი მაკა მოვალ დამელოდე-მაკამ კარგი გაიხურა და მეც გავშალე საწოლი და საცველებისამარა შევგორდი საწლოლში სველი თმით და ამდენი ფიქრის შემდეგ ძლივს მომეკიდა რული.
დილით კარგ ხასიათზე გამეღვიძა გრძელი მაისური გადავიცვი და ქვემოთ ჩავედი ჩემი ტკბილი ოჯახი საუზმობდა მეც დავკავე ჩემი ადგილი.
-მარი დე დღეს კაბა ავარჩიოთ ისაუზმე და წავიდეთ-
-კარგი დედიკო მაგრამ შენ სხვა საქმეებიც გექნება კაბას თვითონ ავარჩევ და თაიგულსაც-სარკასტულად გავუღიმე დე წვენი მოვსვი.
-შენ არიცი რაკარგი ბიჭია ერეკლე შენ თუ დაეხმარები ნარკოტიკსაც გადაეჩვევა-
-ხო დე ჩვენი სიყვარული ყველაფერს გააკეთებს.მაგრამ ასაკშია და მეშინია არ დავქვრივდე-
-გოგო ნუ ნაგლობ საერთოდ არიცნობ ბიჭს და ნუგამოგაქ წინასწარ დასკვნები!-აღრიალდა დედაჩემი
-გემრიელად მიირთვით!-ავდექი და ისევ დავბრუნდი ჩემს ოთახში.მოვემზადე და კაბის საყიდლად წავედი.ბოლოსდაბოლოს ყოველთვის ხომ არ თხოვდები თან ესენი ისეთ გრანდიოზულ ქორწილს აწყობენ არმინდა ცუდად გამოვიყურებოდე.ხანგრძლივი ბოდიალის შემდეგ ვიპოვე ის ერთადერთი და ვიყიდე სახლში არ დავბრუნებულვარ ბაბუასთან ავედი აგარაკზე.
-ბაბუ როგორ ხარ?-დაკოჟლრილი ლოყები დავუკოცნე ჩემს ერთადერთ ოჯახისწევრს.
-ჩემი გოგო როგორ მოენატრე ბაბუას რომ იცოდე-დიდი ხანი ვასაყვურელობოდი ბაბუას მერე კაბა ჩემს ოთახში ავიტანე არმინდოდა დედაჩემს ენახა ქორწილამდე ამიტომ ბაბუსთან დავტოვე და მე თბილისში დავბრუნდი საღამოს რბოლა ეწყობოდა პირველად ვიღებდი მონაწილეობას და ვღელავდი ცოტას.პატარაობაში მედანიკას გვინდოდა მრბოლელები ვყოფილიყავით 14წლის ვიყავი როცა ტარება მასწავლა.მერე როკერობა გვინდოდა მე ისევ ვმღერი მიყვარს ძალიან როკი და თავისუფალ დროს როცა სახლში არავინაა ვმღერი ჩემი ბასგიტარით და კედლებს ვაზანზარებ.წელს უნივერსიტეტში ჩავირიცხე ექიმობა მინდა.
-მარი დე კაბა იყიდე?-შემომაკითხა დედაჩემმა.
-ვიყიდე მაკა-
-მანახე სიხარულო ვნახო როგორია-
-აქ არმოვიტანე ქოეწილში ნახავ-
-გოგო ქორწილში უნდა ბრწყინავდე გასაგებია?ხვალ ქორწილია შენ კი არხეინად გაწოლილხარ საწოლზე!-
-მაკა ნერვებს ნუ მიშლი რა ხვალ დილით 9ზე მომიტანენ კაბას რაგინდა მეტი?-
-ვნერვიულობ ქალიშვილი მითხოვება-სახე მოექუფრა დედას."ნეტავ მართლა ღელავდე რამეს"გავიფიქრე და საათს დავხედე.
-ჯანდაბა მარიამ!-შევუძახე ჩემს თავს და საწოლიდან წამოვფრინდი ტყავის ელასტიკები ამოვიცვი თეთრი პერგი და შავი ტკავის მოკლე ქურთუკი სათველეები დავიკოსე ცხვირზე,თმა ავიწიე და ჩავიბწვენი და გარეთ გავვარდი.
-სად მიდიხარ გოგო?-მომაძახა დესაჩემმა მანქანაში რომ ვჯდებოდი.
-რბოლაზე-სარკასტულად გავუცინე და მანქანა გავიყვანე.დანიშნულების ადგილზე დროზე მივედი.რადგან პირველი ვიყავი ამზრეზით ამათვალიერეს გოგო მარტო მე ვიყავი.როგორცკი გაზს ფეხი მივაჭირე და სივრცეში გავიჭერი უდიდესი სიამოვნება ვიგრძენი.მტვრის ბუღი ხელს მიშლიდა მაგრამ იმდენად ვიყავი აზარტში შესული რომ მხოლოდ გამარჯვებაზე ვფიქრობდი და გავიმარჯვე კიდეც.ბევრმა მომილოცა და მოგებული თანხა და თასიც გადმომცეს.ქეთი გაგიჟებული იყო ის შორიდან ადევნებდა თვალს რბოლას.სახლში გასავათებული დავბრუნდი და იმწამსვე საწოლში ჩავგორდი.
-გააღვიძეთ როგორმე-კიოდა დედაჩემი და ხელებს ასავსავებდა ლაქი რომ გაშრობოდა.ლასლასით წამოვდექი საწოლიდან შხაპი მივიღე და გამოსვლისთანვე მეტაკნენ სტილისტები.დედაჩემი გავაგდე ოთახიდან ქეთი ბაბუაჩემის ვილაზე გავუშვი კაბის მოსატანად.დიდი არაფერი არ გავაკეთებინე მინდოდა ბუნებრივი ვყოფილიყავი მსუბუქი მაკიაჟი,შავი ოდნავ დახვეული თმა მაქვს და ძალიან ლამაზად დამიმაგრეს კეფაზე რამდენიმე კულული წინ გადმომიყარეს ამასობაში კაბაც მომიტანეს.დედაჩემი კარებიდან ქოთქოთებდა დროზეო.ბოლოს როცა ყველა გავისტუმრეთ და ეკლესიაში გავუშვით ამოვიტანე კაბა და ჩავიცვი.ზუსტად ჩემი სტილის იყო სწორი უკან პატრა შლეიფით,ღრმად ამოჭრილი ზურგით საიდანაც ჩემი სალამანდრა მაცდურად იწონებდა თავს.წინაც ულამაზესი დეკოლტე ჰქონდა პაწაწინა თვლებით გაფორმებული.ყვავილი დავიკავე და კიბეზე ჩავედი.ქეთი ისე იყო ცრემლები ვერაფეით ვერ შევუშრე პატარა ბავშვივით კრუსუნებდა.
სამებაში უამრავ ადამიანს მოეყარა თავი.მანქანის გაჩერებისთანავე ყველამ გადამოგვხედა ჯერ მამა მოუახლოვდა მანქანიდან გადმოსვლაში დამეხმარა და მერე ეკლისაშიც შევედით.დავინახე ჩემი საქმრო და გულმა ბაგაბუგი დაიწყო ჰაერი აღარ მყოფნიდა,მამამ შეამჩნია რომ ვერ ვიყავი კარგად დახელი მომიჭირა.
საკურთხეველს რომ მივუახლოვდი გვერდით ჩავუარეთ იმ კაცს მერომ ჩემი საქმრო მეგონა,მან თბილად გამომხედა და მის გვერდით მდგომ საოცრად სიმპარიურ ბიჭს გადახედა და თვალი ჩაუკრა."აქ რაღაც ისე ვერაა "გავიფიქრე.შარში ხარ მარიამ დასკვნა გამოვუტანე ჩემს თავს.
მამამ ხელი გამიშვა და ჩემი ხელი "პოტენციური ქმრის" გვერდით მდგომ ბიჭს გადაულოცა.საქორწინო პროცესიაც დაიწყო."ერთი საიდან მოგივიდა მაგ გამხმარ ტვინში გოგო რომ ის კაცი შენი ქმარი უმდა ყოფილიყო?"ათასგვარი სალანძღავი სიტყვით ვიმკობდი თავს."ანუ ჩემს ქმარუკას ერეკლე ჰქვია" გავიფიქრე და გავხედე ერეკლეს.
-თანახმა ხართ ცოლად შეირთოთ მარიამ მესხი გიყვარდეთ და უერთგულოთ მას სანამ სიკვდილი არ დაგაშორებთ?-
-თანახმა ვარ-თქვა ერეკლემ საოცრად ხავერდოვანი ხმით.
-თქვენ მარიამ თანახმა ხართ გახდეთ ერეკლე ყიფიანის ცოლი?-
-დიახ-ამოვიხრიალე და ბაბუას გავხედე პირველად ვნახე მის ლურჯ თვალებზე აბრჭყვიალებული ცრემლი როგორ მინდოდა მაგრად ჩავხუტებოდი მოვფერებოდი...
-უფლის მონიჭებული უფლებამოსილებით ცოლქმრად გაცხადებთ შეგიძლიათ პატარძალს აკოცოთ.-ამის გაგონებაზე უხერხულად შევიშმუშნე.ერეკლემ ფატა გადამიწია ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ძალიან ფრთხილად მაკოცა ტუჩებში.იმდენად ტკბილი იყო პირველი ამბორი სულ არ მახსოვდა ბრაზი და ზიზღი.მალევე დაიგუგუნა აპლოტისმენტებმა და მოლოცვა დაგვიწყეს.პირველ რიგიში ბაბუასთან მივედი და ძალიან მაგრად ჩავეხუტე.მან არიცოდა ქორწინების მიზეზი თორემ დარწმუნებული ვარ ამას არ გამაკეთებინებდა.უცნობი თუ ნაცნობი ყველა მილოცავდა.მამამ ძალიან ძლიერად მიმიკრა გულზედა მაპატიეო მიჩურჩულა,გულში რაღაც ჩამწყდა მამას ოდავ მაინც გააცნდა გრძნობები დედასგან განსხვავებით და ახლა მისმა ერთმა სიტყვამ გული გამიყინა.
-რძალოოო-ჩემსკენ დაიძრა ოთხი ახმახი.
-გილოცავ რძალო ჩვენს ოჯახში შემოსვლას იხარეთ და იბედნიერეთ!-ჩამოარაკრაკა ერთერთმა და მუჯლუგუნიც მიიღო მეგობრისგან.
-ვიხარებთ აბა რაა-გვერდით ამომიდგა ქმარი.
-წამოდი გოგო ჩემებს უნდათ შენი გაცნობა-მომმართა მეუღლემ.
-მარიამი,მარიამი მქვია ბიჭო მე!-
-ბიჭო ვარ ამხელა კაცი!-
-კაი გაჩერდით ნუ ჟღურტულებთ ზესმეტს-ხელები გაასავსავა ოთიდან ერთერთმა.
-იქნებ სახელები გეთქვათ ბიჭებო?-
-ეს ლუკაა ეს საბა ის დიტო და მე აკო!-წარბები აათამაშა აკომ.
მოკლედ დედამთილი მული და მაზლი გავიცანი ქმართან ერთად.აი ის კაცი კი მამაჩემის კაბინეტში რომ ვნახე არც მეტი არც ნაკლები ჩემი მამამთილი აღმოჩნდა!გაოგნებული დავდიოდი ხელიც მოვაწერეთ,ფოტოების წინაც ვიპოზიორეთ რამდენიმე ჟურნალისტსაც მივეცით ნება ფოტო გადაეღოთ.საღამომდე სიგნალებით აიკლეს თბილისი.ბოლოს დრიფტაობა დაიწყეს საჭეზე ლუკა იჯდა და მიახოხიალებდა მანწანას ბოლოს ნერვებმა მიმტყუნა და....
-ლუკა გააჩერე და გადმოდი რაა-
-რატომ?-
-მიდიიი-
-მარიამ ახლაა?-მკითხა ქეთიმ რომელმაც მიმიხვდა განზრახვას.ლუკამ მანქნა გააჩერა მისი ადგილი მედავიკავე და გაზს გავაწექი.ერეკლე გაფართოებული თვალები მიყურებდა რასაკეთებო.გზატკეცილზე მივაქროლებდი მანქანს და სამყარო ჩემი მეგონა.ასე ვიცი როცა საჭესთან ვარ მავიწყდება საერთოდ ყველაფერი.
-ზეთიაქ გამოსაცვლელი და მოტორიც სტუკავს ხოლმე-ვუთხარი ლუკას.
-ჰაა?-
-რადა მექანიკოს მიუყვანე თორე ვერხედავ როგორ ხიხინებს ძრავა-
-ამას უყურეთ ერთი-ტაში შემოჰკრა აკომ.-რძალო საიდან ამდენი?-
-ეს მრბოლელია ხალხნო!-წარმადგინა ქეთიმ.
-არარსებებობს!-წამოიყვირა აკომ.ჩემს გვერდით მჯომ ერეკელეს ღიმილმა გადაურბინა სახეზე მაგრამ მალევე დასერიოზულდა.
-არსებობს-არჩამორჩა ქეთი
-მიდი რა რძლურში გავადრიფტავეეე-წამოიყვირა ლუკამ და აკომ.
-ეეეე ჩამოფრინდით ციდან მიგვასიკვდილებს სადმე!-ხმა ამოიღო ჩემმა ქმარმაც.
-ვნახოთ-ჩავილაპარეკე და გაზს დავაწექი და ბიჭებს ავუსრულე თხოვნა და მანამდე ვასრიფტავე სანამ თავბრუსხვევამ არ შეგვაწუხა.მერე ისევ ლუკას დავუბრუნე პოსტი.
დარბაზი ულამაზესად იყო მორთული კარგად ვერთობოდი ბიჭებიც მამხიარულებდნენ მოკლე დროში მომხიბლეადა შემაყვარეს თავი.ჩემი ქმარი იყო ერთი უჟმური და კრიჭაშეკრული გადმომხედავდა ხოლმე და მერე ისევ მარიდებდა მზერას.მერე ტანგოს მელოდია გაჟღერდა სიძე-პატარძალმა იცეკვოსო და ჩვენც ლასლასით გავცუნცულდით საცეკვაოდ.მონოტონურად დაასრიალებდა ხელებს ერეკელე შიშველ ზურგზე და ეს უკანასკნელი იმდენად მსიამოვნებდა მის მკლავებში გატეუნულს ისეთი შერძნება მქონდა თითქოს მთელი ცხოვრების მანძილზე ვიცნობდი.
-ძალიან მომწონს შენი ტატუ-მიჩურჩულა ყურში.
-ძალიან ბევრს ნიშნავს ჩემთვის-მეც ვუჩურჩულე და კვალავ გავიტრუნე მის მკლავებში ცხვირში კი სასიამოვნო სურნელი მიღიტინებდა.მელოდია არ წყდებოდა არწყდებოდა ხელების სრიალი ჩემს წელზე,არჩერსებოდა ეს გულიც ლამის იყო საგულედან ამომხტარიყო.თენდებოდა უკვე სტუმრები კი კვალვ ილხენდნენ,ტორტიც დაჭრილი იყო და ყვავილიც ნასროლი(მულმა დაიჭირა).ისე ვიყავი სადაცაა სკამზე ჩამომეძინებოდა.
-წავიდეთ ხო?-მიჩურჩულა ერეკლემ.არა გადამრევს ეს ბიჭი ერთი დღეა ვიცნობ და უკვე ახერხებს ჩემს აფორიაქებას!
-წავიდეთ მეძინება ძაან-
-კარგი-ხელი ჩამჭიდა და გამოვიპარეთ.
მანქანა უზარმაზარი სახლის წინ გააჩერა ერეკლე და სახლში შემიძღვა.მის ოთახში შევედით მისი იყო ჩემიც გახდა.ისე გამიხარდა ჩემი ნივთები რომ დამხვდა მოტანილი ვერ გეტყვით საჭირო ნივთები ავიღე და სააბაზანოში შევიძურწე.შხაპმა საოცრად მომადუნა,უფრო მომთენთა ჩემი პენუარი გადავიცვი და ოთახში დავბრუნდი სწრაფად ავიღე საწოლიდან კაბა საბარძელზე გადაცფინე და საწოლში ჩავწექი.ბატონი ერეკლე როგორც ჩანს აქ არიყო და მეც მოცემული სიტუაციით კმაყოფილმა მის ფუმფულა საწოლზე გემრიელად
მოკალათებულმა ფშვინვა ამოვუშვი.
მერე ვიგრძენი რომ გვერდით მომიწვა ყურადღება არ მიმიქცევია და ძილი განვაგრძე.
-მარიი გოგო გაიღვიძე-მანჯღჯრევდა ერეკლე.
-აუუუ რაგინდა ბიჭო ვერხედავ მძინავს.-
-თვითმფრინავზე გვაგვიანდება და ადექი რა-
-რამიმდა იქ?-
-სად იქ?-
-სადაც მიგყავარ-
-თაფლობისთვეო აიჩემეს და უნდა წავიდეთ-
-აუუუ არმინდა მე შენ წადი-
-ხო აბა ადექი დროზე თორემ არგირჩევ ჩემს გაბრაზებას-
-ოოხ-ძლივს წამოვდექი საწოლიდან და სააბაზანოში შევედი.
ოჯახმა გაგვაცილა და კარგად გაერთეთო მოგვაძახეს მერე თვითმფრინავიც აფრინდა გზაშიც არაჩვეულებრივად გამოვიძინე.
ვენეციაში მოხვედრაზე სულ ვოცნებობდი მაგრამ ჩემს გვერდით მდგარ ინდივიდს არ ვითვალისწინებდი რატომღაც.მისი კუშტად შეკრული წარბების დანახვისას მაცახცახებდა და ვცდილობდი მზერა მომერიდებინა.სასტუმროში დაბინავებისთანავე სააბაზანოში შევედი მოვწესრიგდი მოკლე ჯინსის შორტები ჩავიცვი თეთრი დხიდი მაისური თმა კოსად ავიწიე სათეები გავიეთე და ოთახში შევედი.ჩემი ქმარი საწოლზე გაწოლილა და იღიმის."როგორ უხდება ამ სვანს ღიმილი" გავიფიქრე და წინ დავუდექი.
-არ წამოხვალ?-
-სად?-
-დასათვალიერებლად სად და-
-გოგო აუცილებელია დღესვე წახვიდე დაისვენე ძალები აღიდგენე და ხვალ წავიდეთ-
-მე სულ ჯანზე ვარ არ მინდ დასვენება გარდაამისა მთელიდღე რამაყურებინებს შენს ტაფასავით სიფათს!-
-როგორ სიფათს?-
-ტაფასავით-ღიმილით ვუპასუხე მე.
-ცოლიც ასეთი უმდა იმის მაგივრად რომ თაფლობისთვეში გაგანებივროს ტაფასავით სიფათი გაქვსო მეუბნება-
-ახლა მართალს გაუბნები ხომ არ მოგატყუებ ქმარუკელა-
-ქმარუკელას მოგცემ ახლა ჭკვიანად იყავითორე!-წარბები შეკრა ერეკლემ.
-კარგი წავალ მაშინ მე შენ დაისვენე-ხელი დავუქნიე და კარისკენ წავედი.
-გოგო დამელოდე მომაძახა და კიბეზე დაეშვა.
კიბესთან ვიდექი და სულელივით მივშტერებოდი ერეკლლეს რომელიც მძიმე ნაბიჯებით მიახლოვდებოდა.საოცრად სიმპატიური მეჩვენა ჩემი ქმარუკელა და ნერწყვის მძიმე გორგალიც ძლივს გადავყლაპე.
-გოგო არ მოდიხარ?-
-კი კიი მოვდივარ ჯერ სად წავიდეთ?-
-მშია მე ჯერ და სადმე დავსხდეთ-
-მეც მშია-
-ხოდა წამოდი-ხელი ჩამკიდა და ფეხით დავუყევით ტროტუარს.საოცრარი სურნელი ასდიოდა ერეკლეს და მეც გარინდული მივაბიჯებდი უცანურად აღტკინებული და ბედნიერი.რა მაბედნიერებდა ნეტა?არვიცი სულელივით ვიღიმოდი და უფრო ვეკვროდი ერეკლეს ხელს.ულამაზეს კაფეში დავსხედით,თვალისმომჭრელი ხედით,წყალში ჩაძირულამა ქალაქმა ძალიან მომხიბლა და ყველაფერს დეტალურად ვაკვირდებოდი.მერე უცებ ჩემი ნიკუშა გამახსნენდა და სახე მომექუფრა.სისულელეა ყველაფერი,ფული მხოლოდ ართულებს ცხოვრებას.ქაღალდის დასტები ვერ მოგანიჭებს სიყვარულს მხოლოდ წუთებით შეუძლია ბედნიერება გაგრძნობინოს,მერე ეს ბედნიერებაც საპნის ბუშტივით ქრება.ლამაზ კინოკადრებად გადამირბენდა გონებაში ჩემი ძმის სიახლოვისას განცდილი ბედნიერება და მეღიმებოდა,მეღიმებოდა უსულოდ,ტკივილიანად დაბინდული თვალები სივრცეზე მიმეშტერებინა და გონებით სხვაგან ვქროდი...ყველასგან შორს სხვა გალაქტიკაში.
-შენი აზრით მოეწონება ეს ბეჭედი?-მეკითხებოდა ჩემი ნიკუშა.
-დარწმუნებული ვარ ძამიკო შენი ნაჩუქარი ყველაფერი მოწონება-გადავეხვიე ჩემს ძმას.
-ყველაზე ძვირფასი ხარ ჩემთვის მარიამ და ეს არასოდეს დაგავიწყდეს!-
-ძალიან მიყვარხარ ჩემო ბიჭო!-ეს იყო ჩვენი ბოლო დიალოგი ათასჯერ გახსენებული,ათასჯერ ტკივილიანი."იქნებ მოგესწროთ გაქცევა ნიკუ იქნებ წასუკიყავით სხვაგან სზვა ქვეყანაში და არა იქ სადაც ახლა ხართ...გამიჭირდებოდა უშენოდ მაგრამ ისე არა როგორც ახლა...ვიოცნებებდი,დაგელოდებოდი გულს დავიმშვიდებდი რომ ახლოს ხარ და მეც დავმშვიდებოდი.შენ არიცი როგორ მინდოდა მამიდა გავმხდარიყავი,პაწაწინა ნიკუშა რომ დიაბადებოდა ციცქნა ხელებზე მოვფერებოდი,ჩავხუტებოდი.შენ დამპირდი გოგონას შენს სახელს დავაექმევო.რატომ?რატომ არ დაგვცალდა ნიკუ?-იმდენადი ვიყავი მოგონებებში წასული არაფერზე ვრეგირებდი,მხოლოდ ლოყაზე ვგრძნობდი ცრემლების ნიაღვარს.ვიღაცის ხმაც ჩამესმოდა ყრუდ.
-მარიამ!გოგო რადაგემარათა!-მანჯღრევდა ერეკლე.
-არაფერი-ძლივს გასაგონად ვთქვი.
-არაფერია ნახევარი საათია გეძახი და შენ მხოლოდ ტირი.მარი რაგაწუხებს?-საგრძნობლად დაუთბა ხმა ერეკელს.
-ჩემი ძმა გამახსენდა...-
-სად არის შენი ძმა?-
-აღარ არის-ძლივს ამოვისრუტუნე და ტირილი ამივარდა.ერეკელე მომიახლოვდა და მომეხვია,საოცარი სიმსუბუქე ვიგრძენი მის მკალვებიში გარინდულმა,ვგრძნობდი რომ მჭირდებოდა ერეკლე ჰაერივით.სასტუმროში მალე დავბრუნდით მე სააბაზანოში შევედი იქედან გამოსულს კი ერეკლე სახეწაშლილი დამხვდა.
-ერეკლე რა მოგივიდა?-მივვარდი სახეგაცრეცილ ერეკელს მზერა ჭერისთვის რომ გაესწორებინა.
-როდის მოასწარი ადამიანო წამლის მიღება?-დავუყვირე გაღიზიანებულმა და იქვე შევამჩნიე თეთრი ფხვნილით სავსე პაკეტი ხელი დავსტაცე და ნიჟარაში ჩავცალე და წყლით ჩავრეცხე მერე ერეკლესთან მივეიდი და მთელი ღამე საგუშაგოზე ვიდექი რამე არ დაემართოს მეთქი,დაფეთებულივით პულსს ვუსინჯავდი.როდის ჩამეძინა არმახსოვს ერეკეს ხელი ხელში მეჭირა და როხა გაირხა მეც ვჭყიტე თვალები.
-საზიზღარი ბიჭი ხარ შენ!-მივახალე აღშფოთებულმა ხელი გავუშვი და სააბაზანოსკენ ავიღე გეზი.
-მარი არმინდოდა ასე გენახე-უკან მომყვა ისიც.
-მარამ გნახე!ცუდი ბიჭი ხარ ძალიან ცუდი რამე რომ მოგსვლოდა მერე მე რაუნდა მექნა?-
-რაუნდა გექნა დაქვრივდებოდი მეტი არაფერი-ჩაიცინა
-აი ხომ ვამხობ ცუდი ხარ მეთქი!არმინდა მე დაქვრივება და არც დავქვრივდები ყველაზე წმინდას გეფიცები მაგ საწამლავს გადაგაჩვევ!მე ტყუილად არვიფიცები ეს იცოდე!-ვუთხარი და გვერდი ავუარე.არაფერი უთქვამს უბარალოდ ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
დილიდან სასეირნოდ წავიყვანე ჩემი ქმაეუკელა,ფეხზე ძლივს იგდა მეკიდევ ხან სად მოვინდომებდი წასვლას ხან სად.ფოტოებიც იმედენი გადავეღებინე რომ მუდარის მზერას არმაშორებდა გეყოსო.მერე საერთოდ თვალები შუბლზე აუვიდა გამვლელი რომგავაჩერე და ვთხოვე ფოტო გადაგვიღეთ მეთქი.ულამზესი ფოტოებიც გადავირეთ და ძალიან მაგრი დროც გავატარეთ.ვენცია მალე დავტოვეთ და თბილისში დავბრუნდით.ყველას გაუკვირდა ჩვენი ნაადრევად დაბრუნება ამიტომ ერეკელეს მშობლებმა სოფლის სახლში გაგვგზავნეს და ორი კვირა ფეხი არ გამოადგათ მანდედანო.ჩვენც მათ ნებას დავყევით და იმდღესვე წავედით სოფლის სახლში.ნამახმა ჩემზე დიდი გავლენა მოახდინა იმდენად საოცარ ადგილას მოვხვდი ადფილიდან არ ვიძვროდი.მწვანეში ჩაფლული სახლი,ჩვენს ოთახს უზარმაზარი აივანი ჰქონდა,იქედან კი ნისლში ჩაფლული მთები და მწვანე მდელოები მოჩანდა.სახლთან ახლოს პატარა ტბა იყო.მეც სასწრაფოდ ჩავიცვი საცურაო კოსწუმი და ტბისკენ წავედი,მართალია სახლში უზარმაზარი აუზი იყო მაგრამ ტბავამჯობინე.
-ქმარო მე საცურაოდ მივდივარ-მივაძახე ქმარს და კიბეზე ჩავირბინე.წყალი ისეთი კამკამა და სუფთა იყო დალევდი კიდეც.წყალი კი გრილი და საამო.წყალზე ვგიჟდები მიყვარს ცურვა და კაგადაც ვიცი.ცურვისას მუცელზე ხელები რომ ვიგრძენი შიშისგან წამოვიკივლე.სულელი ერეკლე კი დამცინოდა.
-რაგაცინებს ბიჭო გული გამიხეთქე!-
-რა სუსტი გული გქონია და ეს "ბიჭო" ასად დაგეკარგოს.-
-კარგი მაშინ ქმარუკელა-
-ეს ვის გადავეყარე კაცო! დრამატიზებულად გაშალა ხელები.-ჰო რისთვის მოვედი ახლა მე,გადაქიქექია ჩემი ნივთები დააა....-
-და არასასურველი ნივთები მოგაშორე მე მახოვს ერეკელე რაც დავიფიცე და აუცილებლად შევასრულებ!-
-ვნახოთ რას შეძლებ ახლა ამოდი და წავიდეთ-
-მე კიდევ მინდა ცურვა-გავიბუსე მე
-გაცივდები და ნახავნმერე საერთოდ ვერ იცურავებ.ყინულივით ცივია ეს წყალი და შენც ცახხახებ უკვე-მიჩურჩულა ყურთან და ტატუზე ხელი გამისვა.
-კარგი წამოვალ მარამ არმცივა-
ნაპირისკენ გავცურე ერეკლე კი წყალში იყო და მიყურებდა როგორ ვიცვამდი.მერე თვითონაც ინება ამობრძანება.სუნთქვა შემეკრა როცა მის დაკუნთულ სხეულს მოვკარი თვალი და კიდევ რამოდენიმე ტატუს.
დივანზე ვიყავი წამოწოლილი როცა ერეკლე დამადგა თავზე.
-ცოლუკა მშია-
-მეც-
-მერე გააკეთე რამე-
-რაგინდა?-
-პიცა-
-კარგი-წამოვდექი საწოლიდან და დავიწყე პიცის ცხობა.ერეკელე წინდაუკან დადიოდა ეტყობოდა რაღაცას ეძებდა.
-ერეკლე მოდიი გაკეთდა-ჭამას რომ მოვრჩით მერე ვინებე და ვკითხე რას ეძებთქო და თურმე მოსაწევი ნდომებია მეც ეშმაკურმა იდეა მომივიდა თავში და მოგიტან მეთქი.ჯერ თვალები გაუფართოვდა საიდანო.მერე ბაღში გავედი რაღაცეები მოვამზადე და თავზე დავადექი.
-აბა ქმარო აიღე-ხელში მივაჩეჩე ჩემი ნამოღვაწარი.მანაც ბოლომდე რომ ჩაწვა მერე მკითხა საიდან მოიტანეო და ძლისვ ვიკავებდი სიცილს.
-საიდან და უკან ბაღში სეირნობისას ვნახე ვარდკაჭაჭა და მერე შენ რომ თქვი მოსაწევი მინდაო მეც მიგიტანე თან საზიანო არაა-
-ანუ ვარდკაჭაჭა მომაწევინე გოგო?-
-დიახ!-ამაყად გაბიჯგიმე მე.
-გაიქეცი მარიამ მესხო თორემ თუ დაგიჭირე კარგი დღე არ გელის!-ჩემსკენ რომ დაიძრა მაშინ ატეხა გონებამ განგაში და მეც გავიქეცი.აქლოშინებულები დავრბოდით ბაღში ბოლოს მაინც დამჭირა.იმდენად ახლოს ავღმოვჩნდით ერთმანეთთან რომ მისი ცხელი სუნთქვა სახეზე მეცემოდა.ერთხანს მიყურა მერე არც აცია არც აცხელა ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ტუჩებზე დამაკვდა...

ძალიან მოულედნელი იყო მისიაგვარი ქცევა ჩემთვის.თავიდან თითქოს გავირბრძოლე მარამ სიმართლე გითხრათ არმინდოდა გაჩერებულიყო ხელები კისერზე შემოვხვიე და მეც ავყევი კოცნაში და როცა ნახა აღარ ვფარათხალებდი ქმარუკელა უფრო გახელდა და უფრო მომთხოვნად დამიწყო კოცნა.ბოლოს ძლივს მოვწყდით ერთმანეთის ბაგეებს როცა უჰაერობამ შეგვაწუხა.
-გემრიელი იყო-კმაყოფილად გაისვა ენა ტუჩებზე ერეკელმ
-ვარდკაჭაჭა?-გავისულელე თავი
-არა შენი ტუჩები-მაცდურად ააფახუა წარბები და ისევ ჩემს ტუჩებს დაასო ხარბი მზერა.მეც ფეთიანივით გავხტი განზე "ტელეფონზე მირეკავენ"-თქო მოვიმიზეზე და სასწრაფოდ შევირბინე საძინებელში და ვარსკვლავის ფორმაში გავწექი.-რას მიშვრები ყიფიანო ჰა?მთლად გამომაშტერე თავი შორს უნდა დავიჭირო შენგან ვაჟბატონო სანამ ცოტა ფიქრის საშუალება გამაჩნია!ვფიქრობდი გულში და სახე გაბადრული თითს ტუჩზე ვისვამდი.რამე გრძნობა რომ გამიჩნდეს მისმიმართ მერე სად წავიდე?ხომ დავიტანჯები?მაგრამ ახლა მთავარი ისაა რომ როგორმე გადავაჩვიო ნარკოტიკებს მერე კი ყველაფერი თავისით დალაგდება.
-მარიი სახლში ყოფნა არ მოგბეზრდა?წამო რა სადმე კლუბში წავიდეთ.-ოთახში შემოსულმა ერეკლემ მკითხა.
-კარგი წავიდეთ-ფეხზე წამოვდექი და გაერერობს მივვარდი.კარადიდან ყვითელი მოკლე ზურგამოღებული კაბა გამოვიღე და ჩავიცვი მერე შავი მაღლები და ჩანთა შევუხამე.გრძელი შავი თმები გვერდზე ჩავიბწვენი მსუბუქი მაკიაჟიც გავიკეთე სუნამო მივიბკურე და ქვემოთ ჩავედი.
-რასაკეთებს ამდენ ხანს მაცოდინა!-ჩავიბუზღუნე როცა ერეკლე მისაღებში არდამხვდა.ალბად თავის ოთახშია გავიფიქრე და სამზარეულოში შევკაკუნდი წვენის დასალევად.
-გამაგიჟებს ეს გოგო რაა-მოესმა ერეკელს ხმა.-გოგოო ჩამოდი ძირსსად ხარ-ყვიროდა ერეკლე.
-ბიჭო რა გაყვირებს შენზე ადრე ჩამოვედი და გელოდები!-წინ ავესვეტე მე.ჯერ ამათვალიერა მერე წავიდეთო და სახლი დატოვა.
-იდიოტო-ხავიქირქილე და უკან გავყევი არაა რაუქნებოდა რამე ტკბილი სიტყვა ეთქვა?გახსნას ბაგე მაგ ჟმოტმა.სასიძღარი ხარ ქმარო მაგრამ მოგარჯულებ და შაქარივით დაგატკბობ ოღონდ მაცადე...ვფიქრობდი გზაში და ეშმაკურად გადავხედავდი საჭესთან მჯდარ ქმარუკელას.-მომწონს კიარადა მაგიჟებს ეს ბიჭი!-როგორც იქნა გამოვუტყდი ჩემს თავს და ისევ ერეკლეს გასავხედე.
კლუბური სიტუაცია არასდოროს მიზიდავდა.გამონკისი ახლაც არიყო,ერეკემ ძველი მეგობარი ნახა და მათან საუბრობდა მე კიდევ კოქტეილს ვწრუპავდი და ხალხს ვათვალიერებდი.
-შეიძლება ვიცეკვოთ?-მკითხა ვიღაც ბიჭმა და მეც გავყევი.ნახევარიცეკვის შემდეგ ერეკელემ ჩემს ცოლს თუ დამითმობო და ისიც შურდულივით მოსწყდა ადილს.ერეკლემ მჭიდროდ შემომხვია წელზე ხელები და ცეკვა განაგრძო.
-რაუნდოდა იმ ბიჭს?-
-მეცეკვეო რაუნდა ნდომოდა-
-არავის აქვს უფლება ჩემს გარდა შეგეხოს,მოგეფეროს.-
-ერეკლე დათვერი?-გამიკვირდა ერეკელს სიტყვები.
-არა სამი ჭიქა დამათრობს?!-იწყინა ბიჭმა.
-ჰო რავიცი-
-ვგიჟდები შენს ტატუზე ჩემი სალამანდრა ხარ-ყურთან ახლსოს მიჩურჩულა ერეკელმ.მე კიდევ გაბადრული ვუსმენდი მის ჩურჩულსნდა შიგადაშიგ ვიღიმოდი.სახლში გვიან დავბრუნდით და ჩვენს ჩვენს ოთახებში შევიძურწეთ ნალიშზე თავის დადება და ჩაძინება ერთი იყო.დილით ადრე გავიღვიძე მოკლე შორტები და მაისური გადავცვი კედებში ფეხი ჩავაცურე და ერეკლეს ოთახში შევედი.
-ერეკლეეე-ისე საყვარლად ეძინა მიმდოდაა მივსულიყავი და ძალიან მაგრად ჩავხუტებოდი."რა აზრებით მოძრაობ მარიამ??"შევიძახე ჩემს თავს და მის საწოლს მივუახლოვდი.
-ქმარო გაიღვიძე-
-მმმმ-
-რა მმმმ ბიჭო ადექი აშენდა სოფელი!-დოინჯი შემოვირტყი მე და ალმაცერად დავხედე ბალიშს ცახურებულ ქმარს.
-გოგო დამაძინე-
-რადოს ძილია ადექი სარბენად მივდივართ-
-არმინდა შენ წადი-
-კარგი გუშინ ლაშამ მითხრა ერთად ვირბინოთო და მასთან ერთად წავალ.კარგად გამოიძინე ქმარუკააა ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე ისიყო უნდა გავსულიყავი ხელი დამავლო საწოლზე დამაწვინა და ზემოდან მომექცა.
-ვინარის გოგო ლაშა?-
-ჩემი პარტნიორი-
-რაუნდა?
-არაფერი ვმეგობრობთ-მეცინებოდა ჩემს თავზე საიდან მოვიტნე ლაშა არვიცი არც ვიცნობ არც გამიცნია უბრალოდ მინდოდა ჩემი ქმარი გამეღიზიანებინა.
-არ გაგიშვებ მარტო ირბინოს არაა საჭირო ახვის ცოლს მოაბეზროს თავი და შეაწუხოს!-
-არ მაწუხებს-წარბებიავაფახულე მე და თვალებში შევხედე და ნეტა არ შემეხედა ნელა დაიხარა და ნაზად შემეხო ტუჩზე.
-შენ მატო ჩემი ხარ -
-შენ ძაან მიეჩვიე ჩემს ტუჩებს და არ გირჩევ!!-გამაფრღხილებლად ავწიე წარბები და ადგომა ვცადე მაგრამ ამაოდ.მის მკლავებში მოქცეული ვერც კი ვინძრეოდი.
-ერეკელე გამიშვი რაა-ამოვიკნავლე საწყლად.
-არაა მეძინება და შენც უნდა დაიძინო-საფეთქელზე მაკოცა და თვალები დახუჭა.



***
-ქეთუუ როგორ ხარ?-
-მომენატრე მარუუ-
-მეც საყვარელო ძალიან ერთკვირაში ჩამოვალთ და მარგად ჩაგეხუტებიიი-
-ახლა გადმოვძვრები ლეპტოპში მითხარი სიძე რაშვრება?ხოა ჯანზე?-ჩაიფხუკუნა ქეთიმ.
-ქეთინოოოო ეხლაა სირბილით ჩამოვალ თბილისში და გაგპუტავ-მწყრალად ვუხარი მე.
-მართლა რაშვრებით მოგწონს იქ?-
-კი ძალიან ლამაზი ადგილია-
-მინდა ბედნიერი იყო დაო -თვალები აუწყლიანდა ქეთის.
-ქეთუ ნუ ტირი მე კარგად ვარ ერეკელე კარგი ბიჭია კარგად მექცევა ზოგჯერ ნერვებს კი მიშლსი მაგრამ კარგი ადამიანია და მგონი მომწონს-
-აუ რამააგარია ჩემი მარი შეყვარებულია-ხტუნვა დაიწყო ქეთიმ.
-ოხ ქეთი...წავედი ახლა მე მელოდება ქმარი-
-კარგი მომიკითხე სიძე-


მთელი სახლი გადავქექე და ვერსად ვიპოვე ერეკლე.მერე მის საძინებეკლში შევედი და იქ ვნახე იატაკზე იყო გაწოლილი.შეშინებული მივვარდი მაგრამ ვერაფრით გამოვაფხიზლე სულ ერთიანად ლურჯი ჰქონდა ტუჩები თვალებიც ჩაწლითლებული.საბედნიეროდ დღეს მებაღე იყო დღეს მოსული და ქვემოთ ეზოს ასუფთავებდა კისრისტეხვით ჩავირბინე კიბეები მებაღეს დავუძახე რომ ჩამოყვანაში დამხმარებოდა მანამდე მანქანც გამოვიყვანე და მებაღემაც ჩამოიყვანა ერეკლე.მთელი ისჩქარით მივაქროლებდი მანქანას და ერკელს ვლანძღავდი.-საშინელი ბიჭი ხარ ყველაფერი გადავუყარე და საიდან მოიტანა სოფელში ნარკოტიკი.გამოფხიზლდი და მერე განახებ მე შენ სეირს დამპალო.-ვბუტბუტებდი ჩემთვის და ცრემლებს ცალი ხელით ვიმშრალებდი.
უკვე საკმაო დრო იყო გასული რაც პალატაში შეიყვანეს ჩემი ქმარი და ძალიან ვნერვიულობდი.თანდათან ვხვდებოდი რომ ერეკლე ჩემთვის იმაზე ძვირფასი იყო ვიდრე წარმომედგინა.ვნერვიულობდი რამოხდებოდა რომ დამეკარგა?ვერდაგავიტანდი ამდენს,ყველა ვინ გულთან ახლოს მივუშვი თანდათან მეცლებოდა ხელიდან და ეს მანადგურებდა.პალატის კარზე მქონდათვალი გაშტერებული და ველოდებოდი ექიმს რომლის სიტყვებიც ჩემს ცხოვრებას რადიკალურად შეცვლიდა.ხანდახან მინდა რომ პატარა ბავშვი ვიყო რომელასაც არ აწუხებს პრობლემები,რომლის გონებაც ფერადია რომელსაც წარმოდგენაც კი არაქვს რართულია ცხოვრება.
პალატის კარიც გაიღო ექიმი თანდათან მიახლოვდებოდა და მე გულის ფანცქალით ველოდი მის პასუხს მანაც არ დააყოვნა.
-დოზა ზედმეტი მოუვიდა როგორც ჩანს.ახლა მდგომარეობა დამაკმაყოფილებელია მოგვიანებით შეგიძლიათ ნახოთ.
ნაზად და ამავდროულად უხეშად მიკოცნიდა ბაგეებს,მეც ინსტიქტურად ავყევი ხელი თმაში შევუცურე და ჩემსკენ მოვქაჩე.არ ვიცი რას გრძნობდა ის მაგრამ მე ვხვდებოდი რომ შარში ვიყავი!სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა ერეკლე ყიფიანი და ეს სიყვარული მაგიჟებდა.არც კი ვიცი ასე მალე როგორ შემიყვარდა მაგრამ ფაქტია ყველაფრიანად შემიყვარდა თავისი დადებითი თუ უარყოფითი ხასიათით,მისი სიჯიუტით,მთლიანად მიყვარდა და ეს ამ წამს უფრო ძლიაერად ვიგრძნობდი როცა მის ხელებში ვიყავი მომწყვდეული და მისი ბაგეებით ვტკბებოდი.ბოლოს ამაყმა მარიამმა გაიღვიძა უხეშად ჩამოვიშორე ერეკლებ ოთახი სასწრაფოდ დავტოვე.აქლოშინებული შევედი სასტუმრო ოთახში და იქ მყოფების გაოცებული მზერაც რომ შევნიშნე თავი დავწყევლე ჩემი იდიოტიზმის გამო.იქვე დაკიდებულ სარკეში ჩავიხედე და სარკიდან თმა გაბურზგნული,ლოყებაწითლებული და ტუჩებდასიებული ვიღაც მიმზერდა.-რასგავხარ თავო ჩემო!-წარმოვთქვი სასოწარკვეთილმა და იქ დამსწრე საზოგადოებისგან დიდი ხარხარიც მერგო წილად.
-სად იყავი რძალო რას გავხარ?-მკირთხა აკომ.
-ისა...მეე საყურე დამეკარგა და იმას ვეძებდი..-მოვჩმახე რაღაც სისულელე.
-იპოვე მერე?-
-არაა-ვიურე სასწრაფოდ.
-აბა ყურზე რაგიკეთია შენი აზრით?-უკვე ხარხარებდა აკო.
-ვაიმეე-ნერვიულად მოვიკვნიტე ტუჩი.
-შენ სადღა იყავი ერეკლე?-ახლა ახარხარებული აკო ახლად შემოსულ ერეკეს დაკითხვას შეუდგა.
-ჩემს ცოლს საყურის ძებნაში ვეხმარებოდი-ღიმილით გამომხედა ქმარმა და ისედაც აწითლებული ლოყები უარესად ამიწითლა.
-ჰო გასაგებია უკვე ყველაფერი თქვე ცუღლუტებო!-ჩაიქირქილა აკომ და ქეთის გახედა რომელიც ტელეფონში იყო ჩამძვრალი და ბრაზიანად შეჭმუხნა შუბლი.მის სახეზე გამეცინა და ახლა ქეთის შევხედე რომელიც ამქვეყანაზე არიყო.
-ვის წერ ქეთუშა?-
-არავის-
-ის არავინ ის არავინაა მე რომ ვიცი?-წარბები ავათამაშე მე და ეკოს დაბდღვერილ სახეზე სიცილი ძლივს შევიკავე.
-კი თაკოა მის შეყვარებულზე ყვებოდა რაღაცას და ერთამბავშია-მითხრა ქეთიმ და ყველაფერი ჩამეშალა არა რაიქნებოდა ვინმე ბიჭი ეთქვა ჰაა?აკოს სახე გაებადრა.

***
სტუმრებმა მალევე დაგვტოვეს მე ბაბუსთან მინდოდა წასვლა საუკუნე იყო რაც არმენახა და ძალიან მენატრებოდა მერე მშობლებთან გავივლიდი.რაცარუნდა იყოს მაინც დედა და მამაა როგორი ცუდებიც არუნდა იყვნენ ამას მაინც ვერავინ შეცვლის.ერეკელე გავაბრთხილე და სახლი დავტოვე.ჩემი მანქანაც საოცრად მომნატრებია მალე რბოლაც მოეწყობდა და ისევ უნდა გავიმარჯვო.მანამ კი კარგი ვარჯიში არ მაწყენდა.ასეთ ფიქრებში შევიყვანე ბაბუას ეზოში მანქანა გასარღები დაცვას ვესროლე და უკანა ეზოში გავედი ბაბუა ბებოს საყვარელ შავ ვარდებს უვლიდა რომელიც მეც ძალიან მიყვარს.
-ბააა-სირბილით გავექანე მისკენ და ლოყები დავუკოცნე.-როგორ ხარ ბაბუ ამ სიცხეში გარეთ რატომ ხარ?წნევამ რომ აგიწიოს?-
-კარგად ვარ ბაბუ შენ როგორ ხარ?როგორ შეეგუე ოჯახურ ცხოვრებას?-
-კარგად ვარ ერეკელემ მოკითხვა შემოგითვალა წამოსვლა უნდოდა მაგრამ მარტო წავალთქო ვეწუწუნე და ძლივს გამომიშვა-
-წამო ჩაი დავლიოთ და თან ვისაუბროთ-ხელკავი გამომდო ბაბუმ და სახლში შემიძღვა.
-როგორი ბიჭია ერეკელე მერე მასთან მინდა ლაპარაკი-
-კარგი ბიჭია ხანდახან ნერვებს მიშლის მაგრამ ვიტან-სიცილით ვუთხარი ბაბუს და შოკოლადი მადიანად ჩავკბიჩე.
-ქორწილში ასე არ გიჟუჟუნებდა ეს ლურჯი თვალები ახალა კი საოცრად ციმციმებენ ბაბუას სიხარულო-
-ხოო მე არ შემიმჩნევია...ახლა წავალ ბა სახლშიც უნდა გავიარო-თბილად დავემშვიდობე და მშობლების სახლისკენ ავიღე გეზი.უხალისოდ გადმოვედი მანქანიდან მანქანა სადგომზე დავაყენე და სახლში შევედი.
-მარიამ შვილო მოხვედი!-შემომეგება ჩვენი ძიძა რომელმაც ლოყები დამიკოცნა და მაფიდასთან დამსვა დასუსტებულხარ ჩემი ხელი დაგაკლდაო.
-შენ რომ გიყვარს ისეთი შოკოლადის ტორტი დავაცხე-ქოთქოთით დამიდო მოზრდილი შოკოლადის ნაჭერი მეც მადიანად შევექეცი მალევე გამოჩნდნენ სახლში ჩემი მშობლებიც.
-მარი დედიკო როდის ჩამოხვედი?-ღიმილით მომიახლოვდა დედა.
-დღეს ჩამოვედით ბაბუასთან ვიყავი და იქედან მოვედი.-
-კარგად დაისვენე დედუ?-
-არაჩვეულებრივად დედა!-ღიმილითვე მივუგე და კვალავ ტორტს შევექეცი.დედაჩემმა კუდკუსით დატოვა სამზარეულო მალე ჩამოვალ და ყავა დამახვედრეთო დაიბარა და თავის ოთახს მიაშურა.მედა ლილი ვსაუბრობდით როცა მამა მოვიდა ძალიან თბილათ მომესალმა და გულში ჩამიკრა ისევ მიჩურჩულა ყურში "მაპატიეო" მერე დედა ჩამოვიდა წითელ საღამოს კაბაში გამოწყობილი ქერა თმა მზრებზე გადმოეყარა და ნარნარით მოაბიჯებდა კიბეებზე.
-ლადო მოხვედი ძვირფასო?-ჰკითხა მამას.
-მოვედი მაკა ჩემი ბროლია მოსულა-გულზე მიმიხუტა.ხასიათი წამერთვა დედაჩემი ასეთი გამოპრანჭული რომ ვნახე.ვიცი,ცხოვრება გრძელდება მაგამ მხოლოდ ორი ტანჯული წელი გავიდა რაც ნიკუშა გარდაიცვალა და უკვე წითელი კაბა აცვია!არვიცი ალბად მე ვსჯი ამ ყველაფერს მკაცრად!მე კი ვფიქრობ რომ შვილმკვდარი დედა მაინც შვილ მკვდარი დედაა!ბოლოს სიტყვა მაინც წამომცნდა მის ჩაცმულობაზე,მერე ნიკუშაზე...დედაჩემი გაღიზიანდა და მწარე სილაც გამაწნა მარცხენა ლოყაზე.მამაჩემმა გააკავდა თორემ მგონი არ გაჩერდებოდა.კიბეს ავუყვი ნიკოს ოთახში შევიკეტე და მწარედ ავტირდი.არვიცი რამდენი ხანი ვბღაოდი,მაშინ გამოვფხიზლდი როცა ლილიმ ტელეფონი შემომიტანა და ერეკელე მთელი საათია რეკავსო მითხრა.მეც აღელვენულმა დავუსვი თითი მწვანე ღილაკს და ათრთოლებული ხმის დაოკებას შევეცადე.
-გისმენ ერეკლე-
-სად ხარ მარი?-
-სახლში დღეს აქ დავრჩები რა-
-მოიცა რახმაგაქ შენ რა ტიროდი?-მკითხა ერეკლემ.
-არა არვტიროდი-ამოვისლუკუნე და ცრემლებმაც ისე დაიწყეს დენა.
-სახლში იყავი და მოგაკითხავ-
-არმინდა -
-გოგო გააკეთე რასაც გეუბნები-დაიგრგვინა ერეკლემ და ტელეფონი გათიშა.ძალაგამოცლილმა ძლივს ავწიე სხეული იატაკიდან და სააბაზანოში გავბანცალდი სახე დავიბანე,თვალენი ერთიანად დასიებული და ჩაწითლებული მქონდა,ლოყაც დალურჯებული.ბანხალითვე დავტოვე სააბაზანოდა მოწყვეტით ჩავეშვი სავარძელში.ფიქრებში წასული საბურავების წუილამა გამომაფხიზლა ფეხზე წამოვიჭერი და სირბილით ჩავუყევი კიბეებს და აზლუქუნებული მივეკარი კარში მდგარ ერეკეს.
-მარი რადაგემართა?-მეკითხებოდა ერეკელე და ძლიერად მიკრავდა გილში მე კიდევ მის მკვლავებში გაყურსულს სიტყვის თქმის ძალაც არმქონდა და არც სურვილი.ანერვიულებულმა ერეკლემ ნიკაპი ამიწია გულის საგრძნობლად ამიჩქარდა ლამის იყო გამსკდარიოყო.
თვალებზე სიბეაზემ გადაურბინა,ხელები მომუშტა და დაირიალა.
-ვინ გააკეთა?-
-::::::::::-
-გოგო ვინ გააკეთა მითხარი დროზე-
-კარს დავეჯახე-ძლივს ამოვისრტუტუნე და მზერა ავარიდე.
-დებიის შემატყვე რამე?მითხარი-
-დედაჩემი გავაბრაზე და მან....-სიტყვის თქმა ვერ მოვასწარი ისე გავარდა გარეთ,მეც უკან დავედევნე უკნიდან მივეხურებდა ვუჩურჩულე ატირებულმა.
-ერეკელე,არაფერი უთხრა უბრალოდ ჩამეხუტე და მაგრძნობინე რომ მარტო არვარ!-ერეკლე ზანტად მოტრიალდა ჩემსკენ და ძალიან,ძალიან მაგრად ჩამეხუტა.

როცა გავიგე ერეკელს საფრთხე არ ემუქრებოდა მის მეგობრებს დავურეკე მისი მდგომარეობა ავუხსენი და სოფლის სახლში დავბრუნდი ორივეს ბარგი ჩავალაგე საბარგულში ჩავდე და ისევ საავადმყოფოში დავბრუნდი.
-მარი როგორ ხარ?-მკითხა აკომ რომელიც ეს ეს იყო პალატიდან გამოვიდა.
-არამიშავს შენ როგორ ხარ?-
-რავი ვარ-
-რაშვრება ვაჟბატონი?-
-მარის ნახვა მინდაო და შეხვალ?-
-არა ურჯულო დეგენერატია!სანამ ექმმა არ მითხეა მდგომარეობა სრაბილურიო იქმდე ვერ დაშვიდდი არადა ვაფეთხილებდი არ მიიღო წამლები მეთქი.მთელი სახლი გადავქექე და ყველაფერი გადავყარე და ამან ისევ იგივე ქნა!შეაყარე კედელს ცერცვი!-
-ჩვენც სულ ამაზე ვეჩხუბებით მაგრამ რაც ის ბავშვი ჩააკვდა ხელში საოპერაციო მაგიდაზე მაგის მერე წავიდა ხელიდან ჩემი ბრალი იყოო გაიძახის მაგრამ პოტენციურად არიყო ბავშვის გადარჩენის შანსი.ბავშვი გარდაიცვალა ამან კიდე სმა და ნარკოტიკების მოხმარება დაიწყო.არადა არიყო ასეთი!-სასოწარკვეთილი მესაუბრებოდა აკო და მეც გაკვირვებული ვუსმენდი.
-მე არცკივიცოდი ეს ყველაფერი.არც ის თუ ერეკლე ექიმი იყო-.
-ხო რა 26 წლის იყო მაშინ ახალი დაწყებული ჰქონდა მუშაობა აქამდე გერმანიაში მუშაობდა და სწავლობდა-დანანებით ჩაილაპარაკა იკამ და იმედიანი თვალებით შემომხედა-
-მარი გთხოვ სულ ცოტათი მაინც თუ მცემ პატივს ნახე უბრალოდ ინახულე გელოდება-
-კაგრამ მე რატო მელოდება?-
-ვერ ხვები რომისთვის სულერთი არ ხარ?-
-როგორთუ სულერთი არ ვარ?-
-ეჰ მარი დანარჩენს თვითონ შენი ქმარი გეტყვის დანარჩენი მე არ მეხება-
-კარგი აკო შევალ მასთან-
-ხვალ გაწერენ დილით და თბილიში დავბრუნდეთ-

***
პალატის კარი შევაღე თუარა მაშინვე შევმჩნიე ამ ბოლო საათება როგორი გავლენა მოუხდენია ერეკელეზე.თვალის უპეები ჩაშავებია,სახე ერთიანად გაფითრებია.როცა მნახველში მე ამიცნო ტუჩის კუთხეში ოდნავ გაეპარა ღიმილი.მე მასთან მოშორებით სავარძელში მოვთავსდი და თვალების ცეცებას მოვყევი.სიჩუმე იყო არცერთი არაფერს ვამბობდით თუმცაკი სათქმელი ბევრი იყო.მე მაგალითად მინდოდა კანასკნელი სიტყვებით გამელანძღა და მერე გემრიელად მიმებეგვა!
-ბოდიში-ამოიხრიალა მან გაკვირვებით დავაკვესე თვალები.
-უკაცრავად?-
-ბოდიში მარი ასე არუნდა მოვქცეულიყავი-
-მადლობა ღმერთს თუ ნანობ!იმედია სახლში დაბრუნებისთანავე იგივეს არ გაიმეორებ!ხოლო ბოდიში არაფერს ცვლის!-
-კარგი-
-თავზეხელაღებული იდიოტი ხარ!-
-შენ თავდაჯერებული პრინცესა-
-ბრმა და ცინიკოსი ხარ ერეკლე!ვერც კი ამჩნევ როგორ ტკენ საყვარელ ადამიანებს გულს შენი არაადეკვატური საქციელით!ბრმა და იდიოტი ხარ რომ ჯერ მანერვიულებ გულს მიხეთქავ ვფიქრობ რომ მოკვდეს რამეშველება!ვფიქრობ,ვფიქრობ და ვხვდები ეს ფიქრები ჭკუიდან შემშლის!შენკიდე ბოდიშს მიხდი!ცუდი ბიჭი ხარ ერეკლე ძალიან ცუდი!-უკვე ვეღარ ვლაპარაკობდი მის სიტყვებს არ დავლოდებივარ აცრემლებული გამოვედი პალატიდან და კაფეში ჩავედი.იმედია დაფიქრდება ჩემს სიტყვებზე და გონს მოეგება თორემ მომიწევს ჩემი გადაწყვეტილების შესახებ მასაც ვაცნობო.სანამ ჯერაც მაქვს ძალა გავეყრები სანამ გვინ არაა და წავალ.დამღალა ვიღაცის ბრძანებების შესრულებამ ცხოვრებაში ერთხელ მეც მინდა მოვიქცე ისე როგორც სრულფასოვაანმა ადამიანმა.ინგლისში წავალ და სწავლას იქ განვაგრძობ,მერე ყველაფერი დალაგდება და მწყობრში ჩადგება.

***
-ისევ ბრაზობ ჩემზე?-მკითხა საჭესთან მჯდომმა ერეკლემ და ცალყბად გამომხედა.
-თუ ისევ გააგრძელებ მაშინ მე წავალ დარაც გინდა ის ქენი-
-რასქვია წახვალ?-
-გავეტრებით შენ შენი გზით წახვალ მე ჩემით-
-გოგო რას ბოდავ-აყვირდა ერეკლე და მანქანა მკვეთრად დაამუხრუჭა.
-არაფერს უბრალოდ შესაძლო მოვლენების შესახებ გაფრთხილებ შემდეგში მოულოდნელი რომ არ იყოს.
-არაფერიც არმოხდება მე არ ვაპირებ გაყრას-
-მე კიდევ ვაპირებ!-
-გოგო ნუ გამაგიჟებ რატომ ცდილობ მწყობრიდან გამომიყვანო?-
-ისე ხო სულ მწყობრში ხარ რაა-
-აუ ტო ეს ვინააა-
-მარიამი ვარ ყიფიანი!
-ყიფიანი?-ჩაიცინა ერეკლემ-
-ხო ეს ჩემი ქმრის გვარია მალე ისევ მესხი ვიქნები!-
-არასოდეს!თან კარგად ჟღერს მარიამ ყიფიანი.
-მესხმა რადააშავა ვითომ?-
-არც არაფერი მაგრამ მე ესე უფრო მომწონს-მანქნა დაქოქა და გზა განაგრძო.სახლში მისვლამდე არცერთს არ ამოგვიღია ხმა.სახლში დედამთილი, მული და მაზლის ცოლი და მისი პაწაწინა სოფო შემოგვეგებნენ.აი ნამდვილი ოჯახი მარიამ!ცრემლები მადგებოდა მათ რომ ვხედავდი ყველა ცდილობდა როგორმე ესიამოვნებინათ ჩვენთვის.
პატარა სოფოსთან ძალიან დავახლოვდი სულ ერთად ვთამაშობდი მერე ერეკლე დამცინოდა შენც ბავშვი ხარო.თუმცა რაა ცუდი თუ ბავშვის ეთამაშები?პასუხად გემრიელად შევუბდღვერდი ხოლმე ერეკლეს და ისიც ხარხარებდა ჩემს ისბრაზეზე.
სახლში მისვლიდან საათნახევარში ბიჭებიც მოვიდნენ და გაგვახალისეს მერე ქეთიც მოვიდა და იმდეხანს ვეხუტე სანამ ერეკლემ თავისი გარყვნილი ენა არ ჩარია.
-ზეგ რბოლა ტარებაო ლეომ შემოგითვალა და ვწლოდებითო.-გადმომცა ქეთიმ ლეოს დანაბარები.და მეც სიხარულით დავთანხმდი რასაც ერეკელს გაბრაზებული სახე მოჰყვა.
-მარი გამომყევი ერთი წუთით!-მითხრა ერეკლემ და კიბეზე ავიდა მეც დამჯერი გოგოსავით უკან გავყევი.
-რამოხდა ერეკლე?-
-რატომ დათნხმდი?-
-რას?-
-რბოლაში მონაწიეობას?-
-მინდოდა და იმიტომ.პრობლემაა რამე?-
-არის პრობლემა არ მინდა მონაწილეობა მიიღო!!-
-რატომ ვითომ?-
-აი ამიტომ-მითხრა და ბაგეზე დამაცხრა.
ჩემი მშობლების სახლი დავტოვეთ და ნელი ნაბიჯებით გავუყევით ნახევრად ჩაბნელებულ ქუჩებს.აქა-იქ მკრთალად ეცემოდა ლამპიონების მბჟუტავი სხივი ტროტუარს,მშვიდი საღამო იყო სავსე მთვარეც ამაყად დარაჯობდა ღამეს.უჩვეულო გრძნობებით აღსავსე მივყვებოდი ერეკელს ფეხდაფეხ და მის მკვლავებში მოქცეულს ხანდახან ჩუმი ოხვრა აღმომხდებოდა ხოლმე.ყველა გრძნობა ერთიანად მიტევდა ჯერკიდევ მოუნელებელი ნიკა,ტყუპები ვიყავით სულ ერთნაირი გემოვნება გვქონდა სულ მას ვბაძავდი...მეამაყებოდა!და ახლაც მეამაყება!ტყუპები ვიყავით და ვგრძნობ რომ ის ცოცხალია,რომ ახლოსაა და სწორედ ესაა ალბად მიზეზი იმისა რომ ჯერაც ვერ შევგუებივარ მის დაკარგვას.ხანდახან მითქვამს ქეთისათვის რომ ვგრძნობდი,მართლა ვგრძნობდი რომ ჩემი მეორე მე,ჩემი ნიკა ცოცხალი იყო.,ასეთ დროს ქეთი მომეხვეოდა და ძალიან დიდხანს უსმენდა ჩემს საუბარს,ისიც გულწრფელი ღიმილით და სანდომიანი თვალებით ყოველ ჩემს ტკივილს იზიარებდა.
და ახლა როცა შემოდგომის ამ საღამოს ერეკესთან ერთად მივაბიჯებ,გონებაში სრული ქაოსი ტრიალებს,დიდი სითბოს ვგრძნობ მის მიმართ და მეშინია.მეშინია რომ ისიც წავა და დამტოვებს მარტო.
-რაზე ფიქრობ?-ფიქრებიდან ერეკელეს ხმამ გამომიყვანა.
-ყველაფერზე-ვუთხარი და უფრო მივეხუტე.-ერეკელე როდის უნდა გამეყარო?-ვკითხე აკანკალებუმა და პასუხს აღელვებული დაველოდე.
-უნდა გავეყაროთ?-ოდნავ ღიმილით მკითხა მან.
-რავცი ჩვენ ხომ ნებით არ დავქორწინებულვართ და..-
-შენთან ყოფნა რომ არ მდომოდა შენი აზრით ვინმეს სიტყვა დამაკავებდა ან რამე გავლენას მოახდენდა ჩემზე?-
-არვიცი აბა როტომ შემირთე ცოლად?-ვკითხე გაკვირვებულმა.
-იყო რაღაც მიზეზები და იმის გამოც რომ დედაჩემმა იფიქრა რომ თუ ცოლს მოვიყვამდი ასევთქვათ "დავღვინდებოდი" და შევეშვებოდი წამლებს-
-მაგრამ ცოლმა ვერ შეგცვალე!-ღიმილით ვუპასუხე.
-არა რატომ ახლა ხომ ვცდილობ თავს მოვერიო და შენ დამეხმარები ამაში!-
-სიამოვნებით დაგეხმარები ქმარუკელა.იცი როცა მითხრეს ქორწინდებიო ეს ამბავი ბუნებრივია ცუდად მივიღე მაგრამ მერე როცა ამით ჩემთვის ძვირფას ადამიანს დაემუქრებოდა საფრთხე მამაჩემის კომპანიაში მივედი და მის კაბინეტში ვიცდიდიროცა მამაშენი შემოვიდა "ზურა ქორწილი უნდა დავაჩქაროთო" და მეც ვიფიქრე რომ მამაშენი იყო ჩემი საქმრო.-სიტყვა არ მქონდა დამთავრებული ერეკელე უკვე სიცილით იჭაჭებოდა.
-რა სულელი ხარ!-მიმიხუტა და თავზე მაკოცა.-არა რა ასეთი აზრი საიდან დაგებადა ეს მაკვირვებს-
-ნუ დამცინი რაა სახლში წავიდეთ ერეკელე უნდა დავიძინო ხვალ რბოლაახომ იცი არა?-
-მე მეგონა გადაგარწმუნე-დანანებით ჩაილაპარაკა ერეკლემ.
-ჩემი გადარწმუნება არც ისე მარტივია ბატონო ერეკლე!-
-არა რა მარი რამე რომ დაგიშავდეს?-
-ისეთი არაფერი მოხდება რაგანაერვიულებს .შენც წამოდი და დაეწმუნდები ჩემს პროფესიონალიზმში!-ამაყად გავიჯგიმე ერეკლეს.
-სიტყვაზე გენდობი და კიდევ ხვალ აკოს დაბადებისდღეა და საღამოს აღსანიშნავად უნდა წავიდეთ-
-წადი მერე-
-არა ერთად უნდა წავიდეთ-
-კარგი-სახლამდე ხმა არცერთს ამოგვიღია ჩუმად მივყვებოდით გზას.ერეკლეს ჩემს წელზე ჰქონდა ხელი შემხვეული და მეც მის მკვლავებში გაყურსული ბედნიერი მივაბიჯებდი.
ახლა ვინაიდან თაფლობისთვე დაგვისრულდა ერეკლეს მშობლიურ სახლში ერთოთახში უნდა დაგვეძინა როგორც ცოლ-ქმარს შეშვენის.შხაპიმივიღე თუარა საწოლში შევგორდი და თვალები დავხუჭე ერეკელე სააბაზანოში იყო.არმახსოვს როდის ჩამეძინა მაგრამ ძილში აშკარად ვგრძნობდი,როგორ მეფერებოდა თმაზე.დილით კი მის მკვალებში მოქცეულს გამომეღვიძა.იმდენად იყო ჩემზე შემოხვეული გატოკების საშუალებას არ მაზლევდა.
-ერეკლე გამშვი რაა-ამოვსრუტუნე ნამძინარევი ხმით.-ერეკლე!-ხმას არ იღებდა თითქოს არ ესმისო მხოლოოდ უფრო ძლიერად მიკრავდა სხეულზე.
-ერეკლეეეეე-დავიყვირე განრისხებულმა.
-რახდება გოგო დამაძინე-
-გამიშვი მედა იძინე შენ თუ გინდა-
-შენთან მინდა მე დაძინება ისეთი თბილი და ტკბილი მყავხარ ვერ გიმეტებ ასადგომად-ყურთან მიჩურჩულა და ყელში სველი კოცნა დამიტოვა.
-არააა ვერ ხარ შენ შენს მატორზე-დავუდევი დასკვნა და დაბნეული სააბაზანოში შევიძურწე.წყალი ჩემი განტვირთვუს ერთერთი საშუალებაა ყოველგვარ სტრესს და დაძაბულობას წამში მიქრობს და თავს ყველაზე მსუბუქად ვგრძნობ.წყლის ჭავლის ქვეშ ვიდექი და ვფიქრობდი ჩემსა და ერკლეს ურთიერთობაზე.ხანდახან წამოცდენილი თბილი სიტყვები,მოულედნელი ჩახუტებები კოცნები მერე კამათი...ყველა ერეკლესთან გატარებული დროის მონაკვეთი ამომიტივტივდა გონებაში და ქაოსურად დაიწყო მოძრაობა.მაბნევს ეს ბიჭი თანაც საგრძნობლად.ხანდახან იმდენად თბილი და საყვარელია მინდა სულ ასეთი დარჩეს,მაგრამ ვხვდები რომ ისიც ჩემსდღეშია,ცდილობს თავი შორს დაიჭიროს ჩემსგან მაგრამ არ გამოსდის და ამიტომ არის გაორებული ხანაც თბილი და შეუვალია ჩემთან ხანაც ცივი და უკარება.მხოლოდ ერთი რამ ვიცი დანამდვილებით მიყვარს!გაგიჟებამდე მიყვარს!
პირსახოც შემოხვეული შევედი საძინებელში რადგან ერეკლე ოთახში არ მეგულებოდა.ტანზე გამოვიცვალე ვიწრო შავი ჯინსები და თეთრი უბრალო მაისური ჩავიცვი ,ფეხზე შავი ბოტასები მანქანის გასაღები ავიღე და კიბეზე დავეშვი.
-სად მიდის ჩემი ცოლი?-ხმა დამაწია ერეკლემ.
-აკოს საჩუქარი უნდა ვუყიდო წამოხვალ?-
-კი დამელოდე ყავას დავლევ და წავიდეთ-
-მიდიი მალე მერე უნდა ვავარჯიშო მანქანა-
-ჰააა?-
-ხო რაიყო გამოვცადო უნდა მუხრუჭი მერე ზეთს გამოვუცვლი და მოტორს მოვუსმენ.გუშინ უნდა მიმეხედა წესით მაგრამ ვერ მოვიცალე.-
-გოგო შენ ახა რაც ჩამოთვალე ყველაფერს შენით აკეთებ თუ მაბოლებ?-წარბები აქაჩა ერეკლემ.
-მე ვაკეთებ მანქანასთან არიყვარს როცა ვულკანიზაციაში მიმყავს.წამოდი რა დროზე ვერ მოვასწრებთ-

***
იკას საჩუქარი როგორც კი ვიყიდეთ ავტოდრომზე წავედით და ჩემი მანქანის გამოცდა დავიწყე.ერეკლე გვერდით მეჯდა ერთიანად გაფითრებული,თვალები ერთმანეთზე მთელი ძალით მიეწებებინადა არასდიდებით არ ახელდა.ბოლოს,რაღა ბოლოს ერთსაასთიანი ფრენის შემდეგ როცამა მანქანა გავაჩერე სასწრაფი მოქმედებით გადმოხტა მანქამიდან და პირდაპირ ტროტუარზე გაწვა.
-ერეკლე კარგად ხარ?ერთიანად გაფითრებული ხარ.-
-კარგად ვარ ცოტა თავბრუ მეხვევა და გულის რევის შეგრძნება მაქვს-ძლივს თქვა და თვალები დახუჭა.საწრაფად გავიქეცი ცივი წყალი მივაწოდე და წამოჯდომაში დავეხმარე.
-ბიჭო სიჩქარე თუ გვნებს და ცუდად გხდის გეთქვა და ჩამოგსვამდი.ხომ არ დამიბიხარ ბოლოსდაბოლოს!-
-აუ ნუ ქოთქოთებ და წავიდეთ დროზე დავაგვიანებთ კლუბში-
თეთრი ზურგამოჭრილი მოკლე კაბა ჩავიცვი,შავი მაღლები და ამავე ფერის ხელჩანთა.ტუჩები შევიღებე შავი ფანქარიც გადავისვი თვალებზე,შავი წელამდე თმა გავიშალე სუნამოც შევიშხურე და მომლოდინე ერეკელსაკენ ავიღე გეზი რომელიც ჰოლში იჯდა ოჯახისწევრებთან ერთად და რაღაცაზე ესაუბრებოდა.
-ჩვენი რძალიც მოსულა!-ხელები გაშალა რატიმ და მიმიხუტა.-ბიჭო შეძლებ მისი თაყვანისმცემლების მოგერიებას?-ჰკითხა სიცილით ერეკლეს და როცა მის დაღრენილ სახეს შეხედა იმწამსვე გაჩუმდა.
-წავიდეთ?-მკითხა ცივად.ახლა მაინც რა დაემართა?ვკითხე ჩემს თავს უკან გავყევი.მთელი გზა ხმა არ ამოუღია ბოლოს მისი დაბდღვერილი სახის ყურება მომბეზრდა და ვკითხე.-რახდება ერეკლე?-მანაც სწრაფად დაამუხრუჭა მანქანა და მოულოდნელად ტუჩებზე მეძგერა.
-მაგიჟებ პატარავ-მიჩურჩულა და ჩემი ტუჩების დაგემოვნება განაგრძო.როცა ნახა მეც ავყევი უფრო გახელდა თვალის დახამხამებაში ჩამიჯინა კალთაში და უფრო მადიანად დაეწაფა ბაგეებს.
-ერეკლე ისედაც ვაგვიანებთ!-ძლივს მოვახერხე სიტყვის თქმა და კვლავ ჩემს ადგილას გადავსკუპდი.მანაც მანქანა დაძრა და გზა განაგრძო,ხშირად ღიმილით გადმომხედავდა ხოლმე და კვლავ გზას გახედავდა.
კლუბში კარგი სიტუაცია დაგვხვდა,ბევრი გავერთეთ,ვიცეკვეთ,დავლიეთ (დავლიეთ მსუბუქი ნათქვამია).მე უფრო თავისუფლად ვიქცეოდი ერეკლესთან.

***
დილით რომ გავიღვიძე,უფრო კიდურების ტკივილმა გამაღვიძა ძლივს დავაცილე წამწამები ერთმანეთს და როცა ჩემზე მოკრული შიშველი ერეკლე დავინახე მიკრო ინფაქტი მივიღე.მერე გადავოწმე და როცა ხალიჩაზე მიფენილი ტანსაცმელი დავინახე სიმწრის ოხვრა აღმომხდა და ბალიშს ძალაგამოცლილი მივესვენე.-
წამწამები რამდენჯერე დავახამხამე,არმესმოდა არაფერი ყურთასმენა დახშული მქონდა აგონიაში ვვარდებოდი.გოგონამ შემამჩნია და ნაბიჯებს უმატა გონს მოვეგე და სწრაფად დავიძარი მისკენ,მანაც რომ ნახა მიკენ მივდიოდი გაიქცა აღელვებული უკან მივსდევდი ცრემლები მხედველობას მისუსტებდა მაგრამ მაინც მთელი ძალით მივდევდი გოგონას რომელიც ნიტა იყო!დარწმუნებული ვარ ის იყო.მისკენ მივიწევდი ისკიდევ უფროდაუფრო მშორდებოდა ტროტუარზე გადარბენისას წონასწორობა ვერ დაიცავი და დავეცი ვერაფრით მოვახერხე წამოდგომა.ხმამაღლა მოვთქვამდი ცალი ხელით გადაქლეტილ მუხლს ვუსვამდი ხელს ცალით ცრემლებს ვიშორებდი.გოგონა აღარ ჩანდა იმედი გადამეწურა.ხალხის ბრბომ მალევე შეკრა წრე მე ისევ ტროტუარზე ვიჯექი და ვტიროდი,ვტიროდი არა იმიტომ რომ მტკიოდა გადაქლერილი ხელ-ფეხი არამედ ვტიროდი სიტკბონარევი უბედურებით.ტკბილი იმიტომ დარწმუნებული ვიყავი ის იყო ნიტა!მაგრამ ვერ დავეწიე და ვერაფერი ვკითხე!ათრთოლებული და სამყაროს მოწყვეტილი ერეკლემ მომიყვანა გონს მეხუტებოდა მეკიდევ გაუგებრად ვბუტბუტებდი და უფრო და უფრო ვეკვროდი და ვზლუქუნებდი.
-გეფიცები ის იყო...ვერ დავეწიე გაიქცა...მაპოვნინე გემუდარები!ერეკლე დამეხმარე!-ვზლუქუნებდი და ერეკლეს პერანგს ხელს ვუჭერდი.
-დამშვიდდი პატარვ ერთად ვიპოვით ნუ დარდობ კარგი?-მამშვიდებდა ერეკლე და სახეზე მეფერებოდა.ამდენი ტირილით უკვე ისრერიკაში ვვარდებოდი ვერაფრით ვწყნარდებოდი.
-მარი!მარი ჩემო სიხარულო შემომხედე!აი ასე,ხომ გჯერა ჩემი?-თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.
-ახლა შენ არ იტირებ, ექიმთან წავალთ და ჭრილობას დაგიმუშავებს მერე სახლში წავალთ და ხვალიდან მოვძებნით მას ვისაც ვეძებთ კაი?-მკითხა ერეკლემ და ცერა თითით ცრემლები მომწმინდა.
-ააუ ექიმთან არმინდა სახლში წამიყვანე-ამოვისრუტუნე მე.
-კარგი მოდი ჩემთან-ხელში ამიყვანა და აკოს მანქანაში ჩამსვა და თვითონაც გვერდით მომიჯდა.არვიცი აკომ საიდან გაიგო სად ვიყავით ალბათ ერეკლემ უთხრა გავიფიქრე და ერეკლეს მივეხუტე.
-ჩემი სულელი ბავშვი-მიჩურჩულა ერეკლემ და ჩემი ფერება განაგრძო.
სახლში გაკვირვებული გვიყურებდნენ რა დაემართაო ერეკლემ სწრაფად ამიყვანა ჩვენს ოთახში ნაჭრილობარი ჩამომირეცხა ჭრილობა გამიწმინდა და გამიბინტა.-ახლა მე სადილს ამოიტან და ერთად ვჭამოთ კარგი?-
-არმშია ერეკლე მართლა-
-დასუსტდები და უძლური ვერაფერს მოვიმოქმედებთ ასერომ ქმარს უნდა დაუჯერო-
-კარგი მალე მოდი რა-
ერეკლე თავისი ხელით ძალით მაჭმევდა წვნიანს.
-დავნაყრდი აღარ მინდა-
-როგორ არგინდა დილიდან არგიჭამია მიდი ახლა ნემახვეწნიებ-
-არააა-
-პირი გააღე გოგო!-
-რაშვრებით ბავშვებო მარი ბებო როგორ ხარ?-კარი შემოაღო ბებიამ.
-კარგად ვარ მაგრამ ძალით მაჭმევს ერეკლე და არმინდა არესმის-გაბრაზენულმა შევხედე ერეკლეს.
-არ უნდა ბავშვს და რატომ აჭმევ ბებო?-საყვწდურნარევი ხმით ბებომ ერეკლეს.
-ჩემია ეს ბავშვი და უნდა ჭამოს თორემ ვეღარც დადის უკვე ისეთი სუსტია!-
-არ ვარ მე სუსტი!-
-ხარ!-
-არ ვარ მეთქი ბიჭო!-
-გოგო ნუ შემშალე ჭკუიდან!-
-სტოპ სტოპ პატარა ბავშვებივით იქცევით!მომეცი ეს სინი ერეკლე ჩავიტან სამზარეულოში შენ ცოლს მიხედე-სინი გოერთვა ნუმუმ და ოთახი დატოვა.
-რატომ ხარ გოგო ასეთი ჯიუტი?!-
-აუ ნუხარ შეუგნებელი რა მოდი დაწექი მეძინება-ამოვიჩურჩულედა საბანში ჩავიმალე.
-ეს რასულელი ვინმემყავს-ჩაოლაპარაკა ერეკემ და საწლში შემოწვა.-ჩემი სულელი ბავშვი ხარ..გულზე მიმიკრა და თმაზე დამიწყო ფერება.

***
დილით ადრე გამეღვიძა სწრაფად გამოვძვერი ერეკლეს მკლავებიდან სააბაზანოში შევედი და მზადება დავიწყე.
-ერეკლე შენ კიდევ გძინავს?-
-ერეკლე აუ კარგი რაა გაახილე თვალები !-საწოლს მივუახლოვდი და შევანჯღრიე ვერც კი გავიაზრე ისე ავღმოჩნდი საწოლზე ერეკლეც ზევიდან მომექცა და ისევ დაიწყო მხურვალე ტუჩებით ჩემი სხეულის დალაშქვრა.
-ერეკლე შეწყვეტე!-ამოვიკვნესე თვალებ მილულულმა მაგრამ ის ისევ განაგრძობდა კოცნას.
-ჩემი სალამანდრა ხარ ვგიჟდები შენს სურნელზე ორქიდეის სურელი გაქვს-მიჩურჩულა ყურთან და მხურვალე კოცნა დამიტოვა ყელზე დამტოვა გაბრუებული და თვითონ სააბაზანოში შევიდა.
-რას მიშვრები ერეკლე ყიფიანო?-დავუსვი რიტორიკული კითხვა ჩემს თავს.ერეკელე კიდევ დიდხანს არ გამობრძანდებოდა სააბაზანოდან ამიტომ სამზარეულოში ჩავედი რადგან ძალიან მშიოდა.კიბები გაბრუებულმა ჩავიარე სახეზე ისევ ბედნიერი ღიმილი დამთამაშებდა თუმცა მუხლისტკივილი მახსენებდა თავს შიგადაშიგ.წამში მომეწუფრა სახე ნიტას გახსენებისას.-ანუ ცოცხალია!მაგრამ რაში დასჭირდა თვითმკველობის ინსცენირება?ან ნიკა რატომ მოარყუეს რომ ნიტამ თავი მოიკლა?!ჯანდაბა გავგიჟდები ეს მკვლელობა რომ არ გაეთამაშა ნიკუშა ხომ ცოცხალი იქნებოდა ან იქნებ ცოცხალია!-ცფიქრობდი და ერთიანად დაქუცაცმებულ სალათს დავყურებდი.წელზე შემოხვეულმა ხელმა დამაბრუნა სამყაროს.
-ერეკლე ყურადღებას მიფანტავ!-გავიწყერი ქმარს და პომიდვრის ნაჭერი გავიქანე პირში.
-ანუ ყურადღებას გიფანტავ?-
-დიახ-ვუპასუხე და დასვრილი ჭურჭელი ნიჟარაში ჩავდე.სწრაფად შემაბრუნა მისკენ და ჩემმა ტუჩებმა მალევე შეიგრძნო ერეკელს ცხელიცტუჩები.
-ვინმე დაგვინახავს ერეკლე!-გავუწყერი ქმარს და ხელიდან დავუსხლტი.
-დაგვინახონ მერე!-ისევ ჩემკენ აიღო გეზი.
-ერეკლე წავიდეთ თუ მოდიხარ სასწრაფოდ უნდა ვიპოვო ნიტა!-
-კარგი წავიდეთ.პირველ რიგში მორგში წავიდეთ და მისი გარდაცვალების მოწმობა ვნახოთ-
-კარგი-


***
ნიტა მაისურაძეს გარდაცვალების ოქმი არ მოიძებნა ქალაქის მორგში.
არცერთ საავადმყოფოს არმიუღია 2013 წლის 7 ნოემბერს საღამოს 19:42 წუთზე ნატა მაისურაძე თავის ძლიერი ტრამვით.
-ერეკლე ფაქტები მეტყველებენ რო მ ის არ მომკვდარა!მაგრამ რაში დასჭირდა ამის იმსცენირება ვერ ვხვდები! თავი ბრაზილიის კინოსერიალში მგონია და ახლა იმას ვფიქრობ ხუანიტო გამომეცხადოს და მითხრას მამაშენი ვარო!-ნერვიულად გავაქნიე თავი.
-მარი დამშვიდდი არვიცი რახდება თუმცა როცა ამას როცა აკეთებდა ალბად ჰქონდა მიზეზი.ვიპოვით და გავიგებთ ყველაფერს გპირდები-გულზე მიმიკრა და შუბლზე მაკოცა.საღამოს სახლში დავბრუნდით ერეკელს მეგობრები დაგვხვდენენ მოსულები და ძალიან გამხიარულა მათთან ყოფნამ.
-რძალო სადაა შენი დაქალი?იკითხა აკომ.
-შეყვარებულს უნდა შეხვედროდა.მოიცა დავურეკო-როცა აკოს გაბრაზებული სახე დავინახე ვერ შევიკავე თავი და ახარხარებული ერეკელს მივეხუტე.
-ჩვენი რძალი რაღაცას ცუღლუტობს!-გაიცინა ბექამ.
-მეკიარა აკო ცუღლუტობს-შევუსწორე შენიშვნა ბექას
-აუ მარი მართლა პაემანზეა ქეთი?-სევდიანად შემომხედა აკომ.
-არ ჰყავს შეყვარებული მოგატყუე შენი რეაქცია მაინრერესბდა და ვნახე კიდეც!-
-ეეე გამისკდა გული!-ამოისუნთქა აკომ.
-ეს იმას არ ნიშნავს რომ არუნდა იაქტიურო!თუ მოგწონს უნდა უთხრა-ვუთხარი მე.
-განა მხოლოდ მომწონს?!-ამოიხვნეშა და საზურგეს მიეყრდნო.
-გიყვარაარს აკაკი?-წამოხტა ბექა და ეჭვიანი გოგოსავით დაიწყო ისტერიკები.
-აუჰ დაეწყო ამას შეტევაა აქვს-ხელი ჩაიქნია სანდრომ და გაიცინა.ყველა ვიცინოდით როცა აქლოშინებული ქეთი შემოვარდა ოთახში.
-მარი...მარი ნიტა ვნახე!..ისიყო გეფიცები!--

გულზე რაღაცამ გამკრა,ეს იმედი იყო იმედი რომელსაც მეთელი ორი წელიწადი ველოდი.ეს იყო სიმტკიცე ჩემი გრძნობებისა და გულის კარნახისა რომ ნიკა არ იყო მკვდარი!მე ამას ვგრძნობდი,გულში ვგრძობდი რომ ჩემი მეორე მე სადღაც იყო და ის სუნთქავდა თითქოს მე მესმოდა მისი გულის ფეთქვა.არასოდეს არავისთან მისაუბრია ხმამაღლა ჩემს გრძნობებზე მხოლოდ ქეთის ვუზიარებდი ჩემს ტკივილს.მშობლებთან ნორმალური დიალოგი საუკუნეა არ მქონია,გავუცხოვდით ალბათ ან არა!ისინი მუდამ ისინი იყვნენ ჩემთვის და ნიკასთვის.არანაირი სითბო და ალერსი არ მახსოვს მათგან,მაკა გამუდმებით ცივი და შეუვალი იყო მამა არიყო იმდენად ცუდი.სულ იძახდა "მეშინოდა შვილების ყოლის იმიტომ რომ ვიცი კარგი მამა ვერ ვიქნებიო" გვეტყოდა ხოლმე მედა ნიკოს და ლურჯ ტკივილიან თვალებს ვერ გვაშორებდა.სწორედ მამისგან გვერგო მე და ჩემს ტყუპ ძამიკოს ლურჯი თვალები მაკასგან კი შავი ოდნავ ტალღოვანი თმა.
აქლოშინებულ ქეთის წამში მოურბენინა წყალი აკომ და თავისი ხელით დაალევინა დაგამშვიდებსო.მე ჯერკიდევ გათიშული ვიყავი ნიტა ცოცხალი იყო და ეს აშკარა იყო!უმდა.მეპოვა და დამეკითხა და ყველა გაუცემელ კითხვაზე პასუხი მიმეღო.
-ქეთუ სად ნახე?-ვუთხარი ათრთოლებულმა და თვალებზე გაჩენილი ცრემლი ვერაფრით შევაკავე.ჯერ ერთი გორგალი ჩამოგრდა ლოყაზე მერე კი შადრევანივით იფეთქეს.
-სკვერში იყო პატარა ბავშვი ჰყავდა და მასთან ერთად სეირნობდა მერე რომ დამინახა,არვიცი ალბად მიცნო გოგონას ხელი დასტაცა და ტაქსში ჩახტა.ვერაფერი მოვიფიქრე იმის გარდა რომ ტაქსის ნომერი ჩამეწერა მერე კიდევ აქეთ გამოვიქეცი-სვენებ-სვემებით ამოთქვა და ხელში ბარათი დამაკვა სადაცა მანქანის ნომერი ეწერა.
-მარი შემომხედე ნუ ტირი მე შენთან ვარ გესმის!არიტირო ვიპოვით იმ გოგონას და ყველაფერს გავიგებთ მთავარია შენ კარგად იყო ჩემო პატარავ!-მეჩურჩულებოდა ჩემს ფეხებთან ჩამუხლული ერეკლე და ცრემლებს მწმნდდა.
-მეშინია-ამოვიკვნესე სასოწახდილმა და უძლური მივესვენე საზურგეს.-ყველაფერი ჩემს თავს ხდება!ნეტავ მეღირსება მშვიდი ცხოვრება არ შემიძლია მართლა არ შემიძლია ერეკლე ნეტავ გული გამისკდეს და მოვისვენებ!-ამოვისრუტუნე და წამწამები ძლიერად დავაჭირე ერთმანეთს.
-მოდი ჩემთან-მიჩურჩულა ერეკლემ ხელში ამიყვანა და ჩვენი ოთახისკენ აიღო გეზი.ისე ვიყავი არეული ჰოლში დატოვებული ბავშვები სულ დამავიწყდა მხოლოდ მთელი ძალით ვიყავი ერეკლეს მკვლავებს ჩაფრენილი თითქოს მეშინოდა ისიც არ წასულიყო,მასაც არ მოვეტყუებინე.
-მარი დამამშვიდებელს ამოგიტან და დავბრუნდები-მითხრა ერეკლემ და ოთახი დატოვა.უკვე სიგიჟის ზღვარზე ვიყავი,ჩემი ძმა შეძლება ცოცხალი იყოს და ეს მახარებდა მაგრამ მტკიოდა რომ ასე გამწირა და ეს ორი წელი მტანჯა და მაწამა.არვიცი როგორი რეაქცია მექნება როცა ვნახავ ჯერ ძალიან მაგრად ჩავეხუტები მერე კიდევ მონატრებას სულ ცოტათი რომ ჩავიცხრობ სასტიკად გავუბრაზდები და ყველაფრის ამხსნას მოვთხოვ.ეს ბავშვური საქცილია მსგავსი რამ მხოლოდ იაფასიან სერიალებში ხდება ჩემმა ძამამ და ნიტამ კიდევ ტელევარსკვლავობაზე დადეს თავი და თვითმკვლელობა გაითამაშეს.თუმცა არა!იქნებ ნიტა გადარჩა და ნიკა აქ არაფერშუაშია და მეც ტყულიად ვოცნებობ მის ცახუტებაზე.
-ვგიჟდები!-ამოვისრუტუნე და ბალიშზე დაეხეაასობაში ერეკელც დაბრუნდა ერთი აბი დამამშვიდებელი დამალევინა საწოლში შემაწვინა და თვითონაც გვერდით მომიწვა.
-შენ მაინც არ დამტოვო ერეკლე!-ამოვიტირე და უფრო მივეხუტე.
-რომ ვკვდებოდე მაინც არ გაგიშვებ ხელს!რომ მითხრა წადიო მაინც არ წავალ!რომ გამაგდო მაინც ვიპოვი შენსკენ მოსასვლელ გზას!-მითხრა და თვალები დამიკოცნა მთელ სახეზე დააცოცებდა ტუჩებს და თმაზე მეფებოდა.მე კნუტივით ვკრუსუბებდი მის მკლავევში და თვალები მეხუჭებოდა ბოლოს ვუთხარი "შენ რომ არ მყავდე რამეშველება მეთქი" და ჩამეძინა.

***
რომ გავიღვიძე უკვე საკმაოდ ბნელოდა,საძინებელში ერეკლე არ.დამხვდა სამაგიეროდ ქეთი მეწვა გვერდით.
-გაიღვიძე ჩემო ტკბილო?-ლოყაზე მაკოცა ქეთიმ.
-ჰო ჩემი ერეკლე სად არის?-თვალი მოვავლე ოთახს.ქეთიმ ეშმაკურად ჩაიცინა.
-შენი ქმარუკელა იმ ტაქსისტის სანახავდ წავიდა ბიჭებთან და მე დიბარა ჩემს ცოლს მიმიხედეო.-წარბები ააფახულა ქეთიმ.
-ქეთუ ცოცხალი რომ იყოს ოროვე და ეს ყველაფერი მათი სპეწტაკლი იყოს მაშინ რაუნდავქნათ?-
-არვიცი მარი,ის უეჭველი ვიცი რომ ორივეს პრობლემები შექმნება როგრც კანონთან ისე ოჯახთან!-
-არვიცი თუ ვაპატიებ...აღარ შემიძლია ქეთი!მინდა მოვკვდე და გაქრეს პრობლემები!-ამოვისრუტუნე და ჩავეხუტე ჩემთან ერთად ატირებულ დაქალს.
-პირველ რიგში დამშვიდდი რადორს შენი სიკვდილია გოგო ყველაფერი დალაგდება გპირდები.ძლიერი ხარ შენ თან ქმარი გყავს რომელიც მხარში გიდგას და ამ შუაღმაეს ქუჩა-ქუჩა დადის რომ ატირებული ცოლი როგორმე დაამშვიდოს გემის?!ნუ იქნები უმადური შენ გგონია მხოლოდ შენ გაქვს პრობლემები?პრობელემა ყველ აქვს და უნდა გაუმკლავდე ყველაზე ძლიერ დარტყმებსაც!ეს ცხოვრებაა!ხან წიქცევი ხან მტკიცედ ივლი!-ხელებს უმისამართოდ შლიდა ქეთი და დაჟინებით მიყურებდა თვალებში.
-ვიცი რომ რთულია მაგრამ არვიცი გამიხარდეს თუ მეწყინოს რომ ნიტა ცოცხალია,გემის?მე ორივე დავმარხე და მათი სიკვდილი ჯერაც არმომინელებია ეს ორი დღეა კიდევ ნიტა ქალაქში დადის!შევიშლები...არეული ვარ არციცი რომელ წყალში გადავვარდე რავიღონო.-
-დამშვიდდი ესეც გაივლის-მანუგეშა ქეთიმ და ჩამეხუტა.მალევე გავიგეთ მანქანის ხმა და ორივემ კისრისტეხვით ჩავირბინეთ კიბები და ადგილზე მივეყინეთ.ჩემთან ერეკლე მოდიოდა " დამშვიდდის"მზერით.უკან აკოს კიკინებიანი ლურჯთვალება გოგონა მოჰყავდა.მერე,ნიტა....ჰო ნიტა იყო,უფრო გაზრდილი და დაქალებული.თავჩაღუნეული მოდიოდა...
იმწამს გული არგამისკდებოდა არ მეგონა,მიწა მინდოდა გამომცლოდა ფეხები მომიდუნდა და კედელთან ცავიკეცე გულამომჯდარი.თავი ხელებში ჩავრგე და ვერ ვიაზრებდი რომ,ორი წლის წინ გოგონა რომელსაც ცხარე ცემლებით დავტიროდი ცოცხალი იყო და ჩემს წინ იდგა, ცოხხალი და უვნებელი.ერეკლე ისევ მხსნელად მომევლინა ფეხზე წამომაყენა სავარძელში ჩამსვა და შუბლზე მაკოცა.ნიტა ჩემს წინ იჯდა ჩუმად,არციცი ძალა საიდან მეყო მაგრამ დავიწყე საუბარი ვიცოდი თითოეული მისი სიტყვა როგორ მატკენდა მაგრამ....მაგრამ მაინც ვკითხე.
-რატომ?რატომ ნიტა რაში დაგჭირდა?-
-:::::::::-
-ნიტა ამოიღე ხმა-დავიკივლე გამწარებულმა და მხრებში ჩავაფრინდი.ის ისევ დუმდა სამაგიეროდ ბავშვი ატირდა აკოს მკლავებში.ნელა მივუახლოვდი,აქ მეორედ მოვკვდი.
-არ არსებობს!ისაა ასლია!-წარმოვთქი და ბავშვის ყელზე დაკიდებულ კულონს დავხედე სადაც მარიამი ეწრა.სწრაფად მივედი ნიტასთან.
-ჩემი ძმა ცოცხალია ნიტა ბავშვი....-სიტყვა ვეღარ დავასრულე ათრთოლებულმა და სავარძელში ჩავეშვი.თეთრ ჭერს გავუსწორე მზერა,სიჩუმე იყო ოთახშიარავინ არაფერს ამბობდა დაეს ისჩუმე უფრო მაგიჟებდა და ჭკუიდან მწევდა.
-ცოცხალია და მარი შენი ძმისშვილია-ამოთქვა ნიტამ და ატირდა.

როცა გგონია რომ შენთვის ყველაზე ახლობელი მხლოდოდ შენია და ერთგულია შენი,როცა მხოლოდ ერთი გაგაჩნია ამქვეყნად მხლოდ ვისაც უყვარხარ,როცა ერთ მუცელში ვიჯექით ერთმანეთზე მიხუტებულებს გვათენდებოდა...მერე კი ყტუილის მსხვერპლი ხდები,ქრება ნდობა ქრება სამყარო რჩები მარტო ქაოსურად მოძრავ ფიქრებთან და მილიონობით პასუხგაუცემელ კითხვაზე შენში ეძებ პასუხს თუმცა ვერ პოულობ და უფრო გტკივა როცა დაუმსახურებლად ისჯები.
ნიტას სიტყვები ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასი იყო ამწუთას მხოლოდ შორს მიმდოდა ყოფნა რომ დავმშვიდებულიყავი და მეფიქრა ყველაფერზე...ჩემს დანაშაულზეც თურმე მშობლებსაც ტყუილად ვექცეოდი ცუდად.რა უმადური შვილი ვარ!ცუდი და ვარ! ესაა ალბად მიზეზი იმისა რომ ჩემმა ტყუპისცალმა ძმამ არ მიმიჩნია იმის ღირსად რომ მისი გეგმები გაეცნო ჩემთვის და ეს ბავშვური იდეა მაინც განახორციელა!განა მან იცის რამდენჯერ დამთენებია მის "ვითომ" საფლავზე?განა მან იცის რამდენჯერ ამიღია სამართებელი და მიცდია რადგან არაფერი გამაჩნდა ამქვეყნად!სად იყო ამდროს ის ამდროს?გული საგულეს ვერ იტევდა,თვალის უპეები უკვე საშინლად მწვავდა მანქანის გასაღებს ხელი დავავლე და სქხლიდან გიჟივით გავვარდი.არ მაიმტერესებდა ნიკას ამბავი!მან ჩემში მისი თავი საკუთარი ხელით მოკლა მან მეც მომკლა.მანქანა ეზოდან გავიყვანე მესმოდა როგორ მეძახდა ერეკლე თუმცა სვლა ვუმატე,მაღაზიიზდან სასმელი გამოვზიდე და კუს ტბაზე ავედი.არვცი რამდენი დავლიე მილიონჯერ ამღერებული ტელეფონი რომელიც გამაღიზიანებლად რეკავდა წყალში მოვისროლე და სულისწამღებად ავტირდი.თავს ვერ ვაკონტროლებდი არვიცი მთვრალმა მანქანა როგორ ვმართე თუმცა ჩემი მშობლების სახლამდე საღ-სალამათი მივედი.გაკვირვებულმა დაცვამ კარების გაღება ძლივს მოიხერხა.სახლში ყვირილით შევედი.
-დედააა მამააა-ვყვიროდი წარმომესგანია ახლა რას ვგავდი ალბად მთვრალი რომარა აქ არც მოვოდოდი.კიბეზე შეშფოთებული დედ -მამა ჩამოვიდა.
-მარი დედა რაგჭირს?ხო მშვიდობაა?-მომიახლოვდა დედა და ხელი ლოყაზე დამისვა.
-დედა ნიკა ცოცხალია ნიტაც-ამოვიბულუყუნე და ძალაგამოცლილი ჩავიკეცე.დედაჩემი გაფითრებული დივანზე დაეშვა და ცრემლები გადმოსცვივდა.მამა მე მომიახლოვდა და ცრემლების ნაკადს მაშორებდა,მას რომ შევხედე როგორ ბრჭყვიალებდა მის თვალებზე ცრემის სუდარა.
-არააა მარი არშეიძლება ეს მართალი იყოს მე შვილს ჩემი ხელით დავაყრე მიწა!-კიოდა მაკა.
-მეც ასე ვარ გაურკვევლობაში....ჩვენ აქ ვგლოვობთ მასკიდევ ბედნიერი ოჯახი აქვს და უდარდელად ცხოვრობს თავის ცოლ-შვილთან ერთად!-ამოვიხრეალე და თავი ხელებში ჩავრგე.-მაპატიეთ თუ შეგიძლიათ დედა,მამა- ფეხზე.წოვდექი ბანცალით მივედი კარებთან მაგრამ ვერ გავაღე და უძლური კარებთან ჩავიკეცე.ვიგრძენი ხელში როგორ ამიყვანა მამამ და ჩემს ოთახში შემიყვანა.
-ერეკელესთან მინდა-ამოვიტირე და თვალები უნებურად დამეხუჭა.

***
არ ვიცი დღის რა მონაკვეთი იყო,მაგრამ მზის სხივების ნაცვლად ერეკელეს საამურმა სურნელმა გაღვიძა.ხელს რიტმულად მისვამდა თმაზე და დროგამოშვებით სახეზე მოკოცნიდა.მის მკავებში გატრუნული ყველაზე მსუბუქად და უდარდელად,პატარა ჩვილი ბავშვივით ვიყავი. არ ვიცი როგორ ან რანაირად მაგრამ აშკარაა რომ ჩემი სანაქებო ქმარი ჩემს აწეწილ ნერვებს საოცრად აოკებდა და რაც მთავარია მის მკლავებში მოქცეული ვხვდებოდი რომ ვიყავი "ქალი"!ქალი რომელსაც გააჩნია მრავალფეროვანი შინაგანი სამყარო,და ამ შინაგანი სამყაროს მმართველიდა მეფე იყო არის და იქნება ერეკლე ყიფიანი!
-მაპატიე-ამოვიჩურჩულე და ერეკელს ძლიერად ჩავეხუტე.
-შემაშინე-ჩემი სახე ხელებში მოიქცია ნაზად შემეხო ტუჩებზე.
-უშენოდ არაფერი არმინდა.არასდროს დამტოვო მარტო!-ამოვიტირე და ამჯერად მე დავეწაფე მის ბაგეებს.
-გპირდრბი სულ გვერდით.მეყოლები.-

***
ვერ შევძელი პატიება...როცა ვნახე თავჩახრილი როგორ იდგა ჩემთან და პატიებას მთხოვდა,მიუხედავად იმისა რომ ნათლად ვხედავდი როგორ სცვიოდა თვალებიდან ცრემლები მე ვერ შევიკავე თავი და მთელი ძალით ჩავეხუტე.ძალიან დიდხანს ვიდექით ერთმანეთზე გადაფსკვნილები მაგრამ მე მაინც ვწრ ვაპატიე და ავუკრძალე ჩემი სახელის ხსენებაც კი.
ჩემთვის ჯერ კიდევ გადაულახავი ბარიერი იყო მისი ტყუილის გადახარშვა და სწორი გადაწყვეტილების მიღება.ერეკელე სულ გვერდით მედგა და მე ვგრძნობდი როგორ სტკიოდა მას ჩემი ტკივილი და მე მეამაყებოდა და მადლობელიც კი ვიყავი რომ ჩემმა მშობლებმა მასზე გამათხოვეს.
ნიკას ვერ ვპატიობდი თუმცა არაფერს ვიტყვი პაწაწინა მარიამზე რომელიც მამიდას ძალან ჰგავს!საოცარი ბავშვია ხშირად რჩებოდა ჩემთან და ერეკლესთან ერთად და ძალიან გვამხიარულებდა თავისი პატარა ენაჭარტალობით.
-მეც მინდა შვილი-მიჩურჩულა ერეკლემ როცა ქეთიმ ბავშვი წაიყვანა.გულში იმდენი სითბო ჩამიღვარა მისმა ნათქვამმა რომ ვერც კი ავღწერ...
-იყოლიე მერე-მივახალე და კიბეზე ასვლა დავაპირე როცა მკლავში ხელი ჩამავლო და ვნებიანად დამაცხრა ბაგეზე.


***
-ქეთი რაგჭირს?-ვკითხე ჩაფიქრებულ დაქალს რომელიც ნამცხვარს ჩანგლით აევალებდა.
-ჰა?მითხარი რამე?-
-დროზე ახლა მოყევი რახდება-
-მიყვარს მგონი და დავიღუპე-თავი ხელებში ჩარგო.მეკიდევ გამეღიმა მასზე და აკოზე.ეს ორი ჯიუტი გიჟდებოდა ერთმანეთზე თუმცა არცერთი არ იტეხდა იხტიბარს.
-ვინ გიყვარს?-ვკითხე ისე ვითომ არ ვიცოდი.
-აკო!აკო მიყვარს მასკიდე სხვა უყვარს!-ამოისრუტუნა და სააბაზანოში შევარდა.
-მართლა გააგიჟა ეს სიყვარულმა!-ამოვთქვი და სამზარეულოში შემოსულ აკოსა და ერეკელს გადავხედე.
-ქეთი სადაა?-მკითხა აკომ.
-სააბაზანოში სატრფოს მისტირის-
-ვინ სატრფოს?-
-ხო რა ხელი სთხოვეს და ბედნიერებისაგან ტირის-ვიეშმაკე მე და ერეკელს თვალი ჩავუკარი როცა აკო სააბაზანოსკენ დაიძრა.
-რა საზიზღარი ხარ-მიჩურჩულა ერეკლემ და გულზე მიმიხუტა.
-უნდა გელაოარაკო მარი მოგვიანევით-მითხრა ქმარმა.
-რამე მოხდა?-ვკითხე ათრთოლებულმა.
-არაფერი მნიშვნელოვანი ნუ დარდობ უბრალოდ....-სიყტვა გაუწყდა როცა კარებში ხელიხელგადახვრული აკო და ქეთი შემოვიდა.
საღმოს როცა ახლად გამომცხვარი წყვილი გავალილეთ ერეკელემ გვერდით დამისვა.
-მარი ცოტახანი სარეაბილიტაციო კლინიკაში უნდა დავწვე...ახლა დავანებე თავი წამალს მაგრამ საბოლოოდ მინდა გამოვმჯამრთელდე და ჩვენი ოჯახი სრულყოფილი იყოს-აცრემლებული ვუსმენდი ერეკლეს და ძლიერად ვეხუტებოდი.

ყველა ქალს ჰყავს კაცის იდეალი, რომელზეც ოცნებობს,რომელიც არ დაიძინებს ადრე რომ ნახოს როგორ დაიძინებ იგი,რომელიც ხელით ატარებს და ყველას ეტყვის "ეს ისაა!".რომელიც ყველაფერს გააეთებს რომ მის საყვარელ ქალს გაეღიმოს და იყოს ბედნიერი.რაღა გავაგრძელო და მე მყავს ჩემი კუმირი და მამაკაცის იდეალი!ერეკლეს თითოეული სიტყვა თუ ჟესტი ძალიან მეამაყება.ამაყი ვარ მე მისი ცოლი მქვია მასკიდევ ჩემი ქმარი."მხოლოდ ჩემი!"
არ მწყენია და არც ისტერიკები გიმართავს რადგან ვიცოდი მისი ეს ნაბიჯი ჩვენს გრძნობებს და ოჯახს ახალ ეტაპზე გადაიყვანდა.ერთად გადავლახავდით ყველაფერს და ბედნიერებასაც შევიგრძნობდით.
-მიხარია რომ საბოლოოდ გამომჯამრთელდები მე შენთან ვიქნები იცოდე.მეამაყები ერეკლე!-მაინც ვერ შევიკავე ცრემლები როცა წარმოვიდგინე როგორ მომენატრებოდა.
-ძალიან არ მინდა შენი დატოვება მესიკვდილება უშენოდ გატარებული ყოველი წამი,თუმცა ის მანუგეშებს რომ სახლში ცოლი სულმოუთქმელად დამელოდება ამიტომაც მე ვალდევული ვარ შენ გაგაბედნიერო შენი გაბრწყინებული თვალები კი მეც გამაბედნიერებს-მშვიდად მესაუბრებოდა ერეკლე და სახეს მიკოცნიდა.
-ძალიან მომენატრები-ამოვიჩურჩულე და ძლიერად ჩავეხუტე და ყელში ვაკოცე.
-ჩემი პატარა ცოლი-ცრემლიანი თვალები დამიკოცნა ერეკელემ.
-როდის უნდა წახვიდე?-ვკითხე განაბულმა.
-ზეგ-
-ხოდა ზეგამდე სულ ჩემიხარ!-ვუთხარი მაკაცრად და მის კალთაში კომფორტულად მოვთავსდი.
-სულ შენი?-
-დიახ მარტო ჩემი ხარ ზეგაც და მაგის შემდეგ!-ამომხდა და როცა გავიაზრე ჩემი სიტყვები ენაზე ვიკბინე.
-ანუ მთელი ცხოვრება შენი ვარ?-
-დიახ-თვალები გავუსწორე მის შავ თვალებს.ჩემი სახე ხელებში მოიწცია და ნაზად შემეხო ბაგეზე."სულ ახერხებს რომ გამაგიჟოს!" გავიფიქრე როცა დააშორა მიდი ტუჩები ჩემსას და ჭინკებათამაშებული თვალებით შემომხედა.
-ხანდახან როგორი საზიზღარი ხარ ხოლმე!-ვუჩურჩულე გამწყრალმა და ამჯერად მე დავეპოტინე მის ტუჩებს რაზეც მას ჩაეცინა.


***
ერეკლეს გაცილება იმაზე მტკივნეული აღმოჩნდა ჩემთვის ვიდრე წარმომდეგინა.მთელი ორი დღე ჩემთან გაატარა ერთმანეთზე მიხუტულები ვისხედით სიტყვის უთქმელად და ერთმანეთის სიახლოვით ვტკბებოდით.არცკივიცოდი რამდენი ხანი უნდა გაგრძელებულიყო მკურნალობის კურსი ასე მერჩივნა ვიდრე დათწმული დრო მცოდნოდა.სახლში შემოსულ ყველა მანქნაზე ფეთიანივით წამოვხტებოდი ფეხზე ფანჯარას მივვარდებოდი ეგებ დაბრუნდა მეთქი თუმცა ჯერ არ ჩანდა.არც სატელეფონი კავშირი გვქონდა ვიცი მისი ხმა რომ გამეგო ატირებული სულ ფეხით გავივლიდი მასთან მისასვლელ გზას და არაფირისდიდებით მოვშორდებოდი.ჩემსთავს უკვე დიდი ხნის წინ გამოვიტყდი რომ ერეკლე იყო ჩემი ოცნების კაცი რომლიც ფიქრებში მყავდა დახატული.

***
ყავას ვსვამდი როცა კარზე ზარი დაფიქსირდა.სახლში მარტო ვიყავი პარსაკევი იყო დამხმარე ქალს გამოსასვლელი დღე ჰქონდა.დედამთილ-მამამთილი ბიზნესპარტნიორთა შეზვადრეზე გავაცილე ერეკელს ძმა და ცოლი და შვილი წყნეთში ავიდა.
-ქეთი შენ ხარ?-კარი გავუღე აღტკინებულ ქეთის რომელიც ქარიშხალივით შემოვარდა სახლში და სავარძელში ჩაეშვა.
-დამისხი დამალეცინეთ!-ამოთქვა აჟიტირებულმა.
-კარგად ხარ?-ვკითხე წარბაწეულმა და წინ ავესვეტე.
-მე შველა ქალო!-სავარძლიდან წამოხტა და მასთან ერთად დამატრიალა.
-ამოღერღე შექალო გამისკდა გული!-გავუწყერი და სავარძელში მოხერხებულად მოვკალათდი.
-აკომ სიყვარული ამიხსნა!-თქვა ბედნიერმა და მდივანზე მიესვენა.
-არარსებობს-ახლა მე ავყვირდი და ფეხზე წამოვფრინდი.-როგორც იქნა გითხრა!-
-მოიცაშენ რა იცოდი და არაფერი მითხარი?-თვალები დაქაჩა ქეთიმ.
-მე რატომ უნდა მეთქვა?-გავიკვირვე მე.
-შენ იცოდი როგორ ვიტანჯებოდი და არაფერი გააკეთე-თეატრალურად გადმოაგდო ორი კურცხლი ცრემლი ქეთომ.
-ოჰ დამეტანჯა გოგო -ჩავიცინე მე.-სიყვარული აკოს უნდა აეხსნა და არა მე.თან ხომ შემეძლო აკოზე მეთქვა.რომ შენც გიყვარდა?-
-მართალი ხარ!იცი რაბედნიერი ვარ?აი უზომოდ-
-მეც ბედნიერი ვარ როცა ასეთს გხესავ ქეთუსი-
-კარგი წავედიმე საღამოს უნდა შევხვდე ჩემს მიჯნურს და უნდა მოვზადო.-მითხრა ქეთიმ.
ძალიან მოსაწყენია სახლში მარტო ყოფნა და თან უზარმაზარ სახლში.უკვე ტკივილამდე დაბგაფრენამდე მენატრებოდა ერეკლე უკვე ორი თვე იყო რაც უმისოდ ვიყავი.ყველა ფიქრი და სადარდებელი ერთიანად შემომაწვა და დამაფიქრა.ჩემი ნიკუშაც მენატრებოდა არშემეძლო ცოცხალი ძმა მკვდრებში ჩამეთვალა არშემეძლო ჩემს ძმისშვილს არ მოვფერებოდი.არ შემეძლო არ მეპარიებინა მისი ბავშვური საქციელის დიდი შეცდომა,უბრალოდ არ შემეძლო.ჩემი გადაწყვეტილებით კმაყოფილმა ჩავიცვი მანქანს გასაღები ავიღე და ჯერ ბაბუასთან ავედი აგარაკზე.ის ისევ ძალიან თბილად დამხვდა როგორც ყოველთვის,მეც გემრიალად ჩავუკოცნე დაკოჟრილი ლოყები.
-ბაბუ არ გენატრება?-მივანიშნე ბაბუას ბუხრის თავზე დაკიდებულ ბებოს პორტრეტზე.წყალ ჩამდგარი თვალებით გადმომხედა ბაბუამ გულზე ხელი მიიდო "ის აქარის" მითხრა და ხელზე მომიჭირა.
-გენატრება არაა?-მკითხა ცოტა ხნის დუმილის შემდეგ.
-ისე რომ მგონი ვგიჟდები ბა,ყოველ წუთს ველოდები და ეს ლოდინი მომიღებს ბოლოს-ამოვიოხრე და თვალი სივრცეს გავუშტერე.
-ისიც არანაკლებ განიცდიდეს იქნება მარი,მასაც შლის ჭკუიდან მონატრება აიჯერე.-
-მასთან მინდა ერთი წუთი თუნდაც მის სურნელს მაინც შევიგრძნობდი და ცოტახანი მეყოფოდა საარსებოდ-ამოვისრუტუნე და ბაბაუას გულზე მივეხუტე."ბებოს ჰგავხარ" მიჩურჩულა და თავზე მაკოცა.
გადავწყვიტე ეს საღამო ბაბუასთან დავრჩენილიყავი და ოჯახური ვახშამი მომეწყო.ძალიან გამიჭირდა ამის გაკეთება თუმცა მაინც დავურეკე ნიკას და აგარაკზე დავპატიჟე.ადრეთუგვიან ყველა ვუშვებთ შეცდომას,პატიება უნდა შეგვეძლოს უნდა მივუტევოთ ერთმანეთს დაშვებული შეცდომა და გამოვასწოროთ.ფაციფუცით ველოდ ი ნიკას მოსვლას "ბოლომდე არ მიპატიებია" გავიძახდი გულში თუმცა როცა დავინახე საერთოდ ყველაფერი დამავიწყდა და გიჟივით შევახტი და მანაც გულში ჩამიკრა.
-მომენატე შე მატყურა!-

როგორი აუხსნელი და სათუთი სიტყვაა მონატრება,ნატიფი და სათნო ატლასივით რომ არის გადაფენილი გულში და სიმსუბუქის შეგრძმებას ბადებს...მკვდარი ძმის ჩახუტება და მონატრების ერთიანად ჩაცხრომა იმდენად თბილი აღმოჩნდა რომ შესაფერის სიტყვებს ვერ ვპოულობ რომ აღგიწეროთ ჩვვენი შეხვედრის სიუჟეტი.
მთელი სხეულით ვეკროდი ნიკოს და გაუჩერებლად ვბუტბუტებდი ენის წვერზე მდგარ სიტყვებს.
-რატომ გააკეთე ნიკა ეს?ნუთუ მე არ მემდობოდი ან არ გეცოდებოდი იმ ტკივილისთვის რომელიც დაგვიტოვე?-ვლუღლუღებდი და მთელი ძალით ვიკრავდი გულში მეშინოდა ალბად სიზმარი არ ყოფილიყო ყველაფერი.
-ვიცი,მარუ შევცდი და ბოდიშს გიხდი...ნდობით კი ყველაზე მეტად გენდობი, შენ ჩემი დახარ ჩემი ნაწილი უბრალოდ არმინდოდა ამ ტყულით დამემძიმებინე არმინდოდა ამაში გამერიე გამიგე-
-ვეღარ გადვიტან მეტს!იცოდე გაპატიე მაგრამ ჯერმაიც ვბრაზობ-ვუთხარი გაბუტულმა და ახლა რძალს მივუბრუნდი და გადავეხვიე.
-ჩემი ცქნაფა გოგო ხარ შენ!-ვუთხარი ბაბუას კალთასში მჯდომ ლურჯთვალება "მარიამს" (შეასრულა ბიჭმა დანაპირები და მის ქალიშვილს დის სახელი დაარქვა)
-როგორი თბილი ხარ მამიდას სიხარულო!-ხელიდან არვუშვებდი ბავშვს.
-აუ ცოლ-ქმარო დღეს დაიძინებს რა ჩემთან ჩემი პატარა?-ვუთხარი მუდარით ძმას და რძალს.
-თუ ასე გინდა ბავშვი უთხარი შენს ქმარს და იმუშავეთ-მითხრა სიცილით ნიკამ.
-შე საზიზღარო ენა დაგიგრძელებია! ამხელა ცოლ-შვილიან კაცს ჭკუა არ მოგეკითხება!-ვუთხარი გამწყრალმა.
-გოგო ცუდი რაგითხარი-
-ჩამოვა ჩემი ქმარი და ვიმუშავებთ მაგაზე შენ არიდარო-ვუთხარი ჩემს ძმას და ამაყად ავკუნტრუშდი ჩემს ოთახში მარამთან ერთად.

***
5 თვე ისე გავიდა თითქოს საუკუნე ყოფილიყოს.წამები და საათები იწელებოდა და მონატრება უფრო მძაფრდებოდა.ვერ ვძლებდი უკვე ჩემი ბიჭის გარეშე მისი ჩახუტების კოცნის გარეშე არ შემეძლო.შემშალა!ნამდვილად გამაგიჟა მონატრბამ ძილითაც კი არმიძინია ადამიანურად ხუთი თვის მანძილზე სახლში დედამთილ-მამამთილი გადავრიე სულ ერეკლეს მაისურებით რომ ვმოძრაობ.ყოველ დილიას მის სუნამოს ვასხამ ოთახში თვალებს ვხუჭავ და წარმოვიდგენ რომ აქაა,ჩემ გვერდით.
-მარუუ როგრცი იქნა გამობრძანდი სააბაზანოდან!-აბაზანიდან გამოსულს ოთახში ქეთი დამხვდა.
-დიდი ხანია მელოდები?-ვკითხე ღიმილით.
-მოცა შენ რა ტიროდი?-მკითხა აფორიაქებულმა და თავი ამაწევინა.
-არაა-ამოვისრუტუნე და ტირილი ამიტყდა.
-მარი რა გჭირს?-მკითხა აღელვებულმა.
-რა უნდა მჭირდეს?არც არაფერი ჭკუდიან გადავდივარ!მენატრება ქეთი მეტი არაფერი...ჩემი ბიჭი მენატრება არშემიძლია მეტი-გაუჩერებლად ვბუტბუტებდი ქეთის კალთაში.
-ცოტაც მოითმინე ჩემო კარგო,სულ ცოტა და დაბრუნდება ერეკლე და ბესნიერები იქნებით-
-მეტი ვერ ვითმენ.მინდა ჩავეხუტო და არასოდეს არსად გავუშვა-
-ხომ იცი ამ სიტუაციაში ეს გზა ყველაზე მართებული იყო-
-ვიცი და მეამაყება რომ ასეთი კარგი ქმარი მყავს მაგრამ რავქნა რომ მენატრება?-
-კაი რაა სულ ცოტა მოითმინე შექალო რაიყო-მითხრა ქეთიმ სიცილით და შუბლზე მაკოცა.
-ხვალ რომ მივდივართ ხომ გახსოვს?-
-სად მივდივართ ქეთი?-ვკითხე გაკვირვებულმა.
-სვანეთში გოგო ერეკელს სახლში რომ მივდივართ ბავშვები არ გახსოვს?-წარბები შეკრა ქეთომ.
-არმახსოვდა-
-ახლა დროზე ჩაალაგე ბარგი დილით ადრე გავდივართ და თბილი ტანისამოსი აარჩიე ცივა მანდ და თან თოვლიც იქნებააა -მითხრა გახარებულმა ქეთიმ.მეც ფარხმალდაყრილმა დავიეყე ბარგის ჩალაგება,ჩაფიქრებული ვიყავი და ქეთის როხროხმა გამომაფხიზლა.
-რა გაცინებს გოგო?-ვხითხე გაკვირვებულმა.
-ეგ ჟაკეტი რად გინდა?-მკითხა კისკისით.
-უნდა ჩავიცვა-
-ვისია მერე?-
-ერეკლესი-ამოვიჩურჩულე მე.
-ვაიმეეეეე ცუდადავარ ვინ წარმოიდგენდა ასე თუ შეუყვარდებოდა ვინმე ჩემს დაქლას.-
-რამჭირს გოგო შენი დასაცინი?-ავპილპილდი მე.
-არაფერი კაცო.რავა გადარია აი ბაღანი სიყვარულმა-სიცილით იხეოდა ქეთი.
-ქეთევან ბერაია ეგ ენა სანამ ძირში მომიჭრია დააჭირე კბილი.თორემ მეც მახსოვს სიზმარში როგორ გაიჰკიოდი "მაკოცე აკო!მაკოცე აკოო!"-გავაჯავრე დაქალი და ოთახიდან მოვძუძგე.
-არყოფილა მასე!მე მაგას არ ვიტყოდი!-მომსდევდა ქეთი.
-თურმე რა გარყვნილი აზრების მქონე დაქალი მყოლია!ფუი შენს ქალობას!-
-მარიამ მესხო თუ დაგიჭირე ვერ გიშველის მამა ზეციერი- მემუქრებოდა ქეთი.
-რახდება გოგოებო?-ოთახში შემოვიდა აკო და ბექა.მედა ქეთიმ ერთმანეთს "ამათ აქ რაუნდათ"მზერით გავხედეთ და უმალ ვიცვალეთ პოზა.
-ამათ უყურე რაა უეჭველი მგელობანას თამაშობდნენ-სიცილით თქვა ბექამ და სავარზელში მოთავსდა.
-ბავშვობას ვიხსენებდით დაა-თავი იმართლა ქეთიმ.
-აუ ბიჭებო რამე იცით ერეკლეზე როდის დაბრუნდება?-ვკითხე ანერციულებულმა.
-დაახლოებით კიდევ ხუთი თვე გაგრძელდება მკურნალობის კურსი-მითხრა აკომ და თვალევზე მომდგარი ცრმელი ვერაფრით შევიკავე და გემრილეად ავზლუქუნდი.
-რაიყო ბიჭო რას დააშინე გოგო!-მითხრა ბექამ და გულზე მიმიხუტა.-მალე დაახლოებით ორი კვირა და დაბრუნდება შენი ქმარი-
-მართლა?-ცრემლიანი თვალები შევანეათე ბექას.
-კი კი და ნუტირი რაა რძალო-


***
დილით ადრიანად დავადექით გზას, მე ჩემი მანქანით მივდიოდი აკოსთან ბექასთან და ქეთუშასთან ერთად.უკან კი ჩემი მაზლი, მისი ცოლი და პაწაწინა ლილე მოგვყვებოდნენ.
რამოდენიმე საათიანი დამღლელი მგზავრობის შემდეგ დაღლილობა ერთიანად დამავიწყა ფერდობენზე ლამაზად განფენილმა კოშკება,მანქანიდან გადმოსვლისთანავე ხარბად შევისუნთქე სუსხიანი და ერთობ გაყინული ჰაერი რაც ძალიან მესიამოვნა.
ნივთების ამოლაგებაზე არცკიმიფიქრია მხოლოდ ეკეს მაისური გადავიცვი და ერთიანად გათოშილი შევგორდი საწოლში.რული ნელ-ნელა მეოარებოდა და მეც ვუახლოვდებოდი მორფევსის სამყაროს სახლში კი ალიაქოთი არა და არ წყდებოდა.იმდენად ტკბილად მეძინა რომ ერეკელს ხმაც კი მესიზმრებოდა,თითქოს მიმღერდა..ერთხანს ეს ყველაფერი იმდენად ერალური მეჩვენა რომ ფეხზე წოვფრინდი და ფანჯარას ვეციდა სულ წივილ-კივილით ჩავირბინე კიბეები ბავშვები კი აწყლიანებული თვალებით ადევნებდნენ თვალს მოვლენების განვითარებას.თითოელი ბგერა ჩემში უდიდეს სითბოსა და სიზაფეს აღვივენდა ერეკლესადმი,მისი ტკბილი ხმით ისე მღეროდა ჩემი საყვარელი ჯგუფის გამოუვალი მდგომარეობი "დამახატე გული"-ს რომ თვალებიდან ცრმელები გადმომცვივდა და მთელი არსებით მივეკარი ჩემთვის ესეოდენ მონატრებულ სხეულს.
-გილოცავ ჩემო პატარვ-მიჩურჩულა ყურჩი და ყველაზე თბილი კოცნა დამიტოვა ყელში.
-ჩემი ყველაზე დიდი საჩუქარი ხარ შენ!და გაფრთხილებ არასოდეს არსად გაგიშვებ!ძალიან მომენატრე-ამოვიჩურჩულე და თავი მის ყელში ჩავრგე.
-ჰეი,მიჯნურებო შემოდით სახლში გაცივდებით-გვითხრა ბექამ და სახლში შეგვიძღვა.მილიმეტრითაც კი არ ვშორდებოთ მედა ერეკლე ერთმანეთს და მთელ მონატრებას ერთად ყოფნით ვინაზღაურებდით.ისეთი თბილი და ამაღელვებელი იყო ხუთი ტანჯული თვის შემდეგ მის მკბკავებში გაღვიძება რომ თავი სიზმარში გვეგონა.ერთმანეთზე მიხუტებულები დილით ბექამ გაგვაღვიძა.
-აუ რაგინდა ბექა?-ოთახიდან გასძახა ერეკლემ და უფრო მიმიხუტა გულზე.
-ბიჭო გუშინ ბექმა რძლის დაქალი მოიტაცა-აჟიტირებული ყვიროდა ბექა და მის ტონში აშკარად იგრძნობოდა ბედნიერების ნოტები.-ეშველა ერეკელე გაგვიფრინდა აკაკი-მთელი დრამატიზმით საუბობდა კარსიქით ბექა.
-მართლაც რომ ეშველათ-მითხრა ერეკელემ და ტუჩებზე დამეკონა.


***
აკოს და ქეთის ქორწილი ძალან სადა და თბილი გამოვიდა.ქეთი ზღაპრულ ფერიას ჰგავდა მეჯვარე მე ვიყავი აკოს ბექა.
ბედნიერი ვიყავი თანაც ძალიან,ყველაფერი დალაგდა თითქოს და უკვე აღარ მეშინოდა არანაირი განსაცდელის რადგან გვერდით მყავდა ქმარი რომელიც მუდად იქნებოდა ჩემი საყრდენი.ცოლ-ქმარი ვენეციაში გავუშვით თაფლოსბისთვის გასატარებლად.მე და ერეკლე კი....ჩვენ იმ სოფელში წავედით სადაც ახლად დაქორწინებულები გამოგვიშვეს.
-ერეკელე?-საუბრის წამოწყება ვცადე ჰამაკში მწოლიარე ქმართან რომელსაც გულზე ვყავდი მიხუტებული,თვალები დაეხუჭა და დროაოშვებით მკოცნიდა.
-ჰო-
-შენი აზრით კარგი მშობლები ვიქნებით?-ვკითხე გაღიმებულმა და მუცელზე ხელი დავისვი.