რამდენიმე წუთი გაშეშებული ვყოფილვარ. შემდეგ უეცრად რაღაც გრძნობამ თვალი ამიხილა და მეც წინ ნიკა შემრჩა რომელსაც ჩემი ხელი ეჭირა..
-ანნა ჩემი პატარა შემომხედე, გესმის ჩემი? რა დაგემართა..?
-ნიკა არა არაა.. ნინიკომ..
და ჩამეხუტა..
-ჩემი გოგო ვიცი რომ დაუჯერებელია მაგრაამ უნდა მეთქვა სხვა გზა არ იყო უბრალოდ. შენ ძალიან კარგი ხარ. არ შემიძლია გული გატკინო. არ შემიძლია შენს ცრემლს ვუყურო შორიდან გესმის?!
-უბრალოდ აღარ შემიძლია, არვიცი ვინ ვარ ნიკა არვიცი სად ვარ, და ვაფშემ ვნიშნავ რამეს? ნინიმ ეს რატომ გამიკეთა მე? რატომ მტანჯავს?! რატომ?! ხომ შეიზლებოდა ეთქვა და ერთად მოვაგვარებდით? არაა ნიკა?
-მისმინე ეხლა პატარავ კაი? მოიწმინდე ცრემლები და შემომხედე..
ავწიე მაღლა თავი და შევხედე ნიკას.
-ნინის შეეშინდა დედამისის რადგან ის ზედმეტად მორწმუნეც კი იყო. ეგონა რომ თუ გაიგებდნენ რომ ნინი არ იყო ქალიშვილი და მითუმეტეს ორ ბიჭთან ან მეტთან ქონდა სექსი მას ბოზ*დ ჩასთვლიდნენ. მან კი ამდენს ვერ გაუძლო. 14წლის ასაკში შენ ეს ადვილი გგონია? უბრალოდ ცხოვრება ძნელია...
არასოდეს ნიკას ასეთი სიტყვები არ უთქვამს ჩემთვის. ჩემს წინ იდგა ბიჭი რომელთანაც ვატარებდი დიდ დროს რომელიც მიყვარდა თუმცა თურმე მე არც ისე კარგად ვცნობდი მას. გაკვირვებული ვუყურებდი .. მარცხენა თვალი მითამაშებდა, ალბათ ეს თვალებიც უკვე ვეღარ უძლებდა ამდენ ცრემლს..
-გაიგე პატარავ?
-ნიკა მივდივარ.
-აჰაჰა მიდის პატარა გოგო (ლუკა)
-ძალიან გთხოვ ლუკა შემეშვი არ მაქვს შენი თავი.
ავდექი და წამოვედი ნიკა გამომყვა თუმცა ვთხოვე რომ უბრალოდ გავეშვი. სადარბაზოდან გამოსვლისთანავე ტელეფონმაც დარეკა
-გისმენთ ეკა დეიდა?
-სად ხარ ანნა? რამდენიხანია გელოდები.
-მალე მოვალ ტაქსში ვჯდები, უბრალოდ პატარა სააქმე გამომიჩნდა.
-რამე მოხდა? არ დამიმალო.
-არა ეკა დეიდა 15წუთში ადგილზე ვარ.
გზაში ვფიქრობდი და ვერ ვხვდებოდი ნიკა და ლუკა ხლართავდნენ რამეს თუ უბრალოდ ჩემი ბავშვობის მეგობარმა მომატყუა და უბალოდ ზედ გადამიარაა. ნინი წავიდა თუმცა მისმა აჩრდილმა არ მომცა ისევ და ისევ მოსვენების საშვალება
-მოხვედი ანნა? გელოდებოდით
-გასაგებია..
-ყავა გინდა?
-არა არა მადლობთ არ მინდა
-ჩაი ან რამე?
-ნუ შეწუხდებით არაფერი მინდა მართლა.
საყვარელი გგოონა იყო ეს ჟურნალისტი მია თუმცა რაღაცნაირად არ მომწონდა. არვიცი რავი ალბათ ზედმეტად რაღაცნაირი იყო
-კარგი დავიწყოთ.. და პირველს შენ გკითხავ ანნა... ნინიკო უცნაურად იქცეოდა? ან საერთოდ არაფერი იცოდი? არასოდეს უსაუბრია შენთან საკუთარ პრობლემებზე?
მე უკვე ზუსტად ვიცოდი რასაც ვიტყოდი . რა თქმა უნდა მე არაფერი ვიცოდი მანამ სანამ ნიკა და ლუკა არ წაიღებდნენ ტვინს.
-არა მე ნინიკოზე არაფერი მცდონია, ის ხალისიანი ადამიანი იყო ძალიან თბილი და მოსიყვარულე. მისგან ეს ქმედება კი ძალიან უცნაურად მეჩვენება, ნინიკო ის ადამიანი იყო რომელსაც ხალისი მოქონდა თითოეული მის გვერდით მყოფი ადამიანისთვის.
-გასაგებია. ნინიკოს გარდაცვალების შემდეგ ბევრი კითხვა გაუჩნდა ქალაქს და ერთერთი ვერსიით მას ყავდა მეგობარი ბიჭი და რისი თქმა გსურთ ამის შესახებ?
-კი ყავდა, თავადაც კარგად ვიცნობ იმ ბიჭს ... სიმართლე გითხრათ კარგი ადამიანია არ მგონია ნინიკოს მის გამო მოეკლა თავი.
-შეგიძლიათ მითხრათ ვინაა ის?
-არა .. საიდუმლოდ დავტოვებ ამას. ჩემი და ნინიკოს საიდუმლოდ.
-კი მაგრამ?
-დღეს მოვრჩეთ გთხოვთ? ეკა დეიდა წავიდეთ?
-როგორც გინდა.
ადგა ეკა დავემშვიდობეთ ნიას და წამოვედით. და მაინც არ მასვენებდა ნინიკოზე ფიქრიი. ნუთუ ასე მოიქცა? მაგრამ გული მიგრძნობდა რომ რაღაც ძალიან დიდ საიდუმლოს გავიგებდი. თავი კი რომელიმე სერიალის ან მძაფრსიუჟეტიანი ფილმის გმირი მეგონა რომელსაც ნინიკოსთან ერთაად ხშირად ვუყურებდი. ნუთუ ნინიკომ ეს ყველაფერი იცოდა. იცოდა მე რას ვიზავდი. საღამოს კი ნიკამ დამირეკა
-გისმენ ნიკა.
-როგორ ხარ ანა?
-არვიცი რვი უკეთესად მგონი.
-ანნა გამოხვალ ცოტახნით? ნინის სახლთან ვარ გამოდი.
-ნიკა მე...
-გთხოვ.
ავდექი მოვიცვი ჟაკეტი და ჩავედი. ნიკა დაბლა იდგა მოედანთან. კაპიშონი ქონდა წამოცმული.
-გისმენ ნიკა.
-ანნა მომისმინე გთხოვ ყურადღებით კარგი?
-კარგი გისმენ.
-მე შენ უფრო ადრე გაგიცანი ვიდრე ლუკამ ნინი. ჩვენ დავაკავშირეთ ისინიც ერთმანეთს, თუმცა ჩვენი ბრალი არაა რაც მოხდა. ჩვენ ერთად ვიყავით 2წელი. დიახ დღეს ორი წელი გახდა. ორიწელია რაც მე ანნა მიყვარს და არ მინდა არ მინდა რომ ჩემი ანნა დავკარგო. ძალიან მიყვარს. და ვთხოვ რომ უბრალოდ დამიბრუნდეს, ჩვენს სიყვარულს ხომ არაფერი დაუშავებია? მე ხომ ის მიყვარს. მის გამო დავთმობ სიცოცხლეს თუ საჭირო გახდება. მის გამო ტყვიასაც კი დავუდგები წინ. ანნას გეფიცებით.
გაოცებული ვიყავი არვიცოდი რ მეთქვა და გულმა იცით რა მითხრა? ჩაეხუტეო. გავექანე და ჩავეხუტე ჩემს ბიჭს... მე ის მიყვარდა, ვამბობდი რომ მძულდა თუმცა ნიკა სიცოცხლეს მერჩივნა...ჩახუტებულები ვიდექით ასე და წვიმაც დაიწყო. რომანტიული საღამო ამდენი ტანჯვის შემდეგ. თუმცა ჯერ კიდევ ყველაფერი წინ იყო.
თურმე სიყვარული ძნელი ყოფილა ძალიან ძალიან ძნელი. თუმცა სიყვარული რის სიყვარულია თუ მის გამო არ გავწირეთ ყველა და ყველაფერი . თუ არ დავიცავით ბრბოსგან !