-გაიღვიძე ჩემო ლამაზო.
დილით ეკა დეიდას ხმამ გამაღვიძა რომელიც იავნანასავით ჩამესმა ყურში.
-ეკა დეიდა. თქვენ ისეთი.
და არც კი დამამთავრებინა.
-ადექი უნდა ისაუზმო უკვე თორმეტია.
მეც წამოვდექი და მისი ხალათი მომახვია.
-ჩემო გოგო ტანსაცმელი მანდაა.
-კი მაგრამ ეს ხომ ნინისია?
-კი ნინისია. ჩვენი ნინისი.
მაშინ მივხვდი რომ ყველაზე მეტად მას ენატრებოდა ნინი. ჩვენი ნინიკო. მისი სურნელი არადა არ გასდიოდა ტანსაცმელს. შორიდან ჩანდა ისე რომ მე მის ადგილს ვიკავებდი თუმცა არა მე ხომ ცუდი განზრახვა არასოდეს არ მქონია. უბრალოდ სხვა გამოსავალი არ მქონია, სად უნდა წავსულიყავი.
-დღეს ის გოგო მოვა ჟურნალისტი და უნდა დავიწყოთ ჩვენი საქმე.
-მე რა მევალება?
-შენ სკოლაში წადი ჩვეულებრივად და ბავშვებს რაღაცეები კითხე ჩემს ნინიკოზე. იქნებ რამე გაიგო
-დიახ და თქვენ?
-მეც წამოვალ სკოლაში ვნახავ გაცდენებს გადავხედავ და იქნებ რამე გამახსენდეს.
წავედით ერთად მე და ეკა დეიდა. მეც ნინის ჩანთა ავიღე თუმცა წიგნები არ მქონდა მე. ნინიკო ხომ სამი წლით პატარა იყო ჩემზე და მე სახლში გასვლა დავაპირე. ჩამოვედი ავტობუსიდან და სადარბაზოსთან მისვლისთანავე შემეშინდა. ნიკა იდგა ქვემოთ
-რა გინდა?
-გთხოვ მომისმინე.
-შემეშვი ნიკა შემეშვი გაიგე?!
-არა.
ამ დროს კი მამა ჩამოდიოდა მაღლიდან
-მამა აქ რა გინდა?
-სად დაეთრევი? რადგანაც არ მაინტერესებს ის იმას ნიშნავს რომ ბოზვით უნდა იარო აქეთ იქეთ?
-შენ მამაჩემი არ ხარ
და გამარტყა. მე ხმა ვეღარ ამოვიღე. ნიკამ ხელი მომკიდა და მამაჩემს შეეპასუხა
-ანნას მეორედ აღარ დაარტყათ?
-და შენ ვინ ხარ ლაწირააკო? ჩემ შვილთან ხარ? რა იყო გასიამოვნებს? ჰა ? ორივეს მოგკლავთ.
-ანნა წამოდი.
შემომხედა მან და ეგ მითხრა მე კიდევ დავიბენი რა უნდა მეთქვა ვეღარ მოვიფიქრე.
-არა არსადაც არ წამოვალ ორივემ თავი დამანებეთ მეზიზღებით.
-სად მიდიხარ ანნა სად?
-შემეშვი ნიკა.
სახლში ავედი თუ არაა გავაღე კარი და დედა დავინახე. თვალები დალურჯებული ქონდა.
-დედა რა გჭირს?
-არაფერი ანნა არაფერი.
-იმ ნაბიჭვარმა ქნა ხო?
-არა არაა....
-თუმცა რას ვლაპარააკობ.. ორივენი მძულხართ. თქვენ ჩემი მშობლები არ ხართ.
ტირილი დაიწყო და ჩაიჩოქა მაგრამ უხეშად რომ ვთქვათ უკვე მაგრად მეკიდა. წიგნები ავიღე და კარი გამოვიჯახუნე. სკოლაში გავიქეცი. გზაში ვფიქრობდი რომ მე მას ცუდად ვექცეოდი თუმცა დაიმსახურეს განა მათ ჩემგან მეტი? არა . როცა დრო იყო მაშინ უნდა გავეზარდე ნორმალური მაშინ. დააგვიანდათ უკვე თან ძალიან.
შესვლისთანავე ეკა დეიდა დავინახე თუმცა არაფერი არ შემიმჩნევია მერე კიდევ მათემატიკის მასწმა მომკიდა ხელი და კაბინეტში შემათრია.
-რა ხდება ანნა? იცი რომ საშემოდგომო გყვება? ამდენი გაცდენა გაქვს ამდენი.
-არ მაინტერესებს.
-რა თქვი? იცოდე დედაშენს დავიბარებ.
-არ მყავს მე მშობლები და შემეშვით ვინც გინდათ ის დაიბარეთ.
ფეხი ვკარი კარს და გამოვედი. ეკა ძალომ დამიძახა
-ანნა მოდი აქ
-დიახ გისმენთ.
-წამოხვალ? დავათხოვინებ მასწავლებელს შენს თავს.
-არაა საჭირო წავიდეთ.
გზაში მითხრა რომ ყველაფერი უცნაურად იყო ნინიკოს გაცდენა იცოდა მან . კი მაგრამ ეს როგორ მოხდა? ის აცდენდა და არა არ ეწერა. ყველა კვალს ფარავდა ეს კი უკვე გასაოცარი იყო. გამოდის რომ სექსი ისე ჰქონდა და ისე იღებდა სიამოვნებას რომ ეს დაფარული იყო. მაგარია მეც რომ მომეფიქრებინა იქნებ დღეს ჩემებსაც არ სცოდნოდათ თუმცა ეხლა მაგაზე ლაპარაკის დრო ნამდვილად არაა....
-ახლა წავიდეთ ჩვენს პატარა ჟურნალისტთან და მოვუყვეთ ყველაფერი დროა რომ დავიწყოთ.
-კარგით ოღონდ ერთი პირობით.
-გისმენ ანნა.
-თუ ზედმეტი მკითხა გავუხევ სახეს.
ასეთი აგრესიული ვარ და აბა რას ვიზავ. შემდეგ კი ესემესი მოვიდა ჩემს ტელეფონზე:
-ანნა მიყვარხარ ნინიკომ თავი სულ სხვა რაღაცის გამო ჩამოიხრჩო არასწორ კვალზე ხარ.
ამის გამგონე დავიბენი და ეკა დეიდამ ეს შეამჩნია თუმცა გავჩუმდი არ მითქვამს არაფერი.
-რა მოხდა ანნა?
-არა არაფერი. ახლა გამახსენდა რაღაც საქმე მაქვს და წავაალ და მალე მოვალ იქ დამელოდეთ.
და ჩამოვედი ტაქსიდან.
კარზე დავაკაკუნე და ლუკამ გამიღო კარი.
-ლუკა? შენ აქ? ნიკასთან მოვედი იცი?
-ვიცი ვიცი შემოდი საყვარელო.
-რა? ხომ არ გააფრინე??
-არა შემოდი რა იყო სექსი ხომ არ გთხოვე უბრალოდ მოგეფერე.
-იცი რას გეტყვი?....
-გავიხუმრე მიხვდები ეხლა მაგდენს თუ ვერა?.
ნიკა სავარძელში იჯდა.
-აბა თქვი ახლა რაც იცი მეჩქარება.
-დაჯექი
-არა.
-დაჯექი მეთქი არ გამაბრაზო
და დაიღრიალა. მეც ცივად დავჯექი.
-მოკლედ ეგ შენი ნინიკო იყო გესმის? სხვას მისცა სხვას. ლუკა არ იყო მისთვის პირველი.
-რა? რეებს ბოდავ ბიჭო?
-მართლა ასე იყო გინდა დაიჯერე გინდა არა. ლუკას ცოლად მოყვანაც კი სთხოვა თუმცა უარი მიიღო და შეეშინდა.
არ მეჯერა
-არ მჯერა მე შენი ნიკა.
-მე ჩემი გითხარი და დანარჩენი შენ იცი გინდა დაიჯერე შენი დაქალის და გინდა არა.
გავქვავდი და შემდეგ აღარაფერი აღარ მახსოვდა. ბუნდოვნადღა ვხედავდი ნინიკოს გამოსახულებას. თითქოს გავშეშდი და დრომ ჩამიქროლა გვერდით თვალწინ ისე რომ ამას ვერც კი მივხვდი...