" მე არ მეშინია "
I თავი
ადამინი იბადება და კვდება.. მაგრამ სანამ მოკვდება მან არ იცი რა ელოდება სიცოცხლეში, თავიდან იწყება უდარდელი ბავშვობა და გართობა, ცოტა წამოიზრდები და მიმდიხარ სკოლაში, გადადიხარ თიოეულ კლასში და სიხარულით გევსება გული, გრძნობ რომ იზრდები და იცვლები მაგრამ გული გწყდება რადგან იცი რომ უდარდელი ბავშვობა აღარ დაბრუნდება არასდროს..მაგრამ მე ასეტი ბავშვობა არასოდეს მქონდა. როდეაც მოზარდი ხდები სიყვარული გეწვევა , მაგრამ არავინ იცის ეს სიყვარული ნამდვილი არის თუ არა , იტანჯები ,ადამიანის სიცოცხლე მუდამ განწირულია ტანჯვისთვის და ათასი უბედურებისთვის, ყოველთვის როდესაც შენ ფიქრობ რომ ყველაფერი დამთავრდა, ცდები, ზუსტად მაშინ იწყება ყველაფერი.. ერთდროულად თავს შეიძლება ბევრი რამ დაგატყდეს, შეიძლება ცხოვრებამ იმდენად გაგიცრუოს იმედები რომ სიკვდილი განატრებინოს მაგრამ მავდროულად შეიძლება დიდი სიხარული და ბედნიერება გაგრძნობინოს, ეს სიხარულიდა და ბედნიერება კი უფრო დიდი ტანჯვის მაუწყებლად იქნას..
ცხოვრების მთავარი სირთულე ადამიანის გრძნობებია.. სიყვარული, იმედგაცრუება, ნდობა, სიხარული, მწუხარება და მაინც ამ ყველაფრის წარმომქნელი სიყვარული.. მაგრამ დღესდღეობით არსებობს ნამდვილი სიყვარული?! არ ვიცი.. სიტყვა სიყვარულმა ფასი დაკარგა, ახლა მას ყველა წინადადებაში ხმარობენ და რას გულისხმობენ თავადაც არ იციან.. ‘’მიყვარხარო’’ ამბობენ მაშინ როდესაც გოგოს მხოლოდ ეკაიფებიან და მათი გამოყენება უნდათ, ან სანაძლეოს მიზნით რომ ამა თუ იმ გოგოს დაკერავენ და ა.შ.. მაგრამ არა მარტო ბიჭები.. გოგოებიც, უკვე გოგოებიც ყველა ფემხვედრს ეკიდებიან კისერზე და ჯიბეებში უძვრებიან.. სიტყვა ‘’ მიყვარხარ’’ ძალა დაკარგა, ყველას პირიდან ისმის ეს სიტყვა მაგრამ ნამდვილი ნათქვამი რომელია არავინ არ იცის, წრფელი სიყვარული სანთლით გახდა საძებნელი რაც ძალიან დიდი სირცხვილია..
მე ჯერ სულ 10 წლის ვიყავი , რომ ცხოვრებამ დიდი ტანჯვა მომივლინა , 10 წლისამ დედა დავკარგე , ის კიბოთი გარდაიცვალა , მამაჩემი გამუდმებით სვამდა , მე ჩემს ოთახში ვიყავი ჩაკეტილი და მუდამ ვტიროდი , არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა , ცემთვის ცხოვრება დამთავრდა , ზუსტად ერთ თვეში მამაჩემი ხიდიდან გადახტა , ამის შემდეგ ჩემი ცხოვრება დამთავრდა , ჩემი ცხორების აზრის ძაფი გაწყდა , მარტო დავრჩი 10 წლის ბავშვს მთელი ქონება მე დამრჩა , მაგრამ ეს სულ არ იყო ყველაფერი , როდეასც მარტო რჩები , საკუთარი თავი სემძულდა შემძულდა , ვფიქრობდი , რომ მამაჩემს ვძულდი , არ ვუყვარდი და ამიტომაც დამტოვა 10 წლის ბავშვი მარტო , სრულიად მარტო , მაგრამ მარტო არ დავრჩენილვარ , მამიდაჩემი საშინელი ქალი ერთ დღეს კარებზე მომადგა , თავისი 2 ალქაჯი შვილით , საშინელება იყო , თითქოს ძმა არც კი ყოლია , გამუდმებით იცინოდა , წვეულებებზე დადიოდა , მისი შვილები სახლში ყირაზე გადადიოდნენ , მე? მე კი ჩემს ოთახში ჩაკეტილი ვიყავი და ვტიროდი , გული მერეოდა ცხოვრებაზე , დედიაჩემი ერთხელაც ჩემს ოთახში ყვირილით შემოვარდა და მეუბნებოდა , რომ მე მისი მოსამსახურე ვიყავი და უნდა გამეწმინდა პოლი , გამეკეთებინა საჭმელი , გამერეცხა ტანსაცმელი , თავისი შვილების თოჯინებისტვის სემეკერა კაბები და ა.შ.
ეს ყველაფერი ჩემთვის ძალიან რთული იყო , მე მტელი ჩემი ბავშვობა დავკარგე , მეცინება , ცემი ცხოვრება კონკიას ამბავს გავს , რომელსაც ორივე მშობლები დაეღუპა , მასაც ხომ ასე ექცეოდნენ. გავიზარდე 16 წლის ვარ 1 წლის წინ იმ სასინელი სახლიდან წამოვედი , ჩემი ბაგი ჩავალაგე და წავედი, ვეღარ ავიტანე ეს ყველაფერი , მითუმეტეს , რომ საკუთარი თავი მძულდა , ამიტომაც არ ვფიქრობდი საკუთარ თავზე , სახლსაც ვიშოვიდი , მე ხომ უამრავი ფული დამრჩა მშობლებისგან , ახლა ჩემს უზარმაზარ სახლში ვცხოვრობ და ერთ სკოლაში დავდივარ სადაც თავს მაბეზრებენ უფროსკლასელები , ჩემი ტოლები და სასაცილოა ცემზე პატარა ბიწებიც კი , მაგრამ მე მათი არასდროს მჯეროდა ამიტომაც მე ყველას ერთი სიტყვით ვისტუმრებდი
"არა " თავი დამანებე " და ა.შ.
დღეს საბათია , ჩემი საყვარელი დღე , სკოლაში მაღალი ქულები მქონდა და დავალებებს პარასკეობით ვამთავრებდი. უკვე დილის 10 საათია ლოგინიდან წამოვდექი. ფარდა გადავწიე და ცემს ოთახში მზის სხივები შემოვუშვი. სასხაპეში შევედი. ტანსაცმელი ჩავიცვი. ქვემოთ ცავედი და ერთი ჰამბურგერი მივირთვი. დღეს რადგან შაბათი იყო , როგორც ყოველთვის სერფინგზე მივდიოდი ჩემი დაფა ავიღე , ჩავიცვი საცურაო კოსტუმი და მანქანაში ჩავჯექი. სანაპიროზე უამრავი ხალხი იყო , მანქანიდან სერფინგის დაფა გადმოვიღე , წინ შევბრუნდი და უცებ ვიღაც შემეჯახა , სერფინგის დაფა ხელიდან გამივარდა , დაფა ხელში ავიღე , თავი ზემოთ ავწიე და ჩემს წინ მწვანე თვალება , ხუჭუჭა თმიანი ბიჭი იდგა. საყვარელი იყო , მაგრამ დრეს ხომ 21 საუკუნეა და ვერარავის ენდობი. ჩუმი ნაზი ხმიტ ვუთხარი.
- წინ იყურე , თვალები არ მოგძვრეს. - კარგ ხასიათზე ვიყავი და ხასიათი გაფუჭება არ მინდოდა.
- მაპატიეთ ...
- არაუშავს...
- თქვენი სახელი - მითხრა ნაზი ხმით.
- საჭირო , რომ იყოს მე თვითონ გეტყოდით.
- ჰარი.
- არ მაინტერესებს.
მხარი უცაბედად გამეკრა და ზღვისკენ წავედი.
უცებ უკნიდან ხმა მომესმა.
- სასიამოვნო იყო სენთან შეხვედრა ლამაზო , ქერათმიანო და საყვარელო გოგონავ
მე გამეცინა.
---------------------------
შეცდომებისთვის ბოდიში ♥