თვრამეტი წელი
ისევ ის დღეა უწინ რომ იყო,
ისევ გავიდა ეს ერთი წელი,
ისევ ხომ შვიდი აპრილის დღეა
და ისევ მტკივა მე ცხელი გული.
თვრამეტი წელი გავიდა უკვე.
უკვე აღარ ვარ,რაც ვიყავ გუშინ.
ისევ ისე ჩქებს კვლავ გული,იცი?
მაგრამ აღარ ვარ ის მარიამი.
ოხ,ეს ბავშვობა გავიდა მალე,
წავიდა წლები ის უდარდელი,
მაგრამ კვლავ მიყვარს,კვლავ მიჩქეფს სისხლი
და მინდა გითხრა,რომ მიყვარს გული.
იქნებ,სხვა წლებიც ჩაივლის ასე,
ასე უეცრად ჩამივლის გვერდზე,
იქნებ ცხოვრებაც სრულდება მალე,
იქნებ სამარის კარია მალე.
არა,არ მინდა ეს რომ დასრულდეს,
არა,არ მინდა გული გაცივდეს,
მინდა,რომ მუდამ,მუდამ მიყვარდეს,
მინდა,რომ კვლავაც,კვლავაც მჯეროდეს
და მინდა მწამდეს კვლავ სიყვარულის,
რომელსაც ასე ინახავს გული.
ეს ჩემი გული ასე რომ მიყვარს
და ასე რომ ცემს რიტმდაკარგული.
მინდა მიყვარდეს ასი წლის მერეც,
ცივ სამარეში როცა ვიწვები
და მინდა,მინდა,რომ კვლავ მჯეროდეს
ამ სიყვარულის და აღმაფრენის.
02/03/15


პ.ს ჩემი პირველი ლექსია,რომელიც შეიქმნა ფიზიკის გაკვეთილზე გახაფხულის მეორე დღეს...