ილიამ ხელები ლოყაზე მომკიდა და მითხრა.
-ლიზა,ყველაზე მეტად შენი დაკარგვა არ მინდა.მაგრამ,რა ვქნა?არ მაძლევ საშვალებას რამე გავაკეთო.
-უნდა დავნებდეთ ილია.
-ჩვენ ხომ ახლა დავიწყეთ ურთიერთობა?
-ხო მაგრამ,ბედი არ ვყოფილვართ ერთმანეთის.
-ამას ნუ ამბობ ლიზა,მე შენთვის ვიბრძოლლებ.ბოლოს ჩემი ცოლი იქნები.
-ნურაფერს ნუ დამპირდები გთხოვ,
-რატომ ლიზა?გგონია გატყუებ?გგონია რასაც გეუბნები ვერ გავაკეთებ?
-ჰო მგონია.ვუთხარი წყნარად
-ლიზა ასე არ გამოვა,შენ ჩემი არ გჯერა.
-როგორ უნდა მჯდეროდეს შენი? როცა, წესიერად არ ვიცი ვინ ხარ?
-ამის დედა შევ..ი.ჩემი თუ არ გჯერა რაღას მალაპარაკებ აქ?.მითხრა ილიამ გაბრაზებული ტონით
-ნუ ყვირიხარ.
-მაშინ შენ ნერვებს ნუ მიშლი.ფეხებზე მამაშენი და შენი საქმროც მე ჩემსას მაინც გავიტან.ჩემი ცოლი აუცილებლად გახდები.
-რას აპირებ?
-მოვკლავ.
-ვის მოკლავ?
-ვის და შენს საქმროს.
-გაგიჟდი ილია?
-ხო გავგიჟდი.შენ გამაგიჟე.შენმა სიყვარულმა გამაგიჟა.
-გეყოფა გთხოვ.
-რა მეყოფა ლიზა რა?ვუყურო ვიღაც არამზადა როგორ მოგკიდებს ხელს და წაგიყვანს მასთან?
-სხვა გზა არაა. უნდა შევეგუოთ ამ ბედს.
-ლიზა მითხარი გიყვარვარ?
-კი მიყვარხარ.
-ხოდა მაშინ გავიქცეთ გთხოვ.აქედან შორს წავიდეთ.
-კარგად იცი რომ არ შემიძლია.
-არა,არა ასე არაფერი გამოვა.შენ ყველაფერზე მეუბნები არ შემიძიაო.
-მართლა არ შემიძლია ილია.
-შენ არ ბრძოლობ ჩვენთვის.მე მარტო ვერაფერს გავხდები..არ მინდა სხვისი გახდე არ მინდა არაა.გაიგეე?ყვიროდა ხმამაღლა,ამდროს ტელეფონმა დარეკა.მამაჩემი იყო.
-ვინ გირეკავს.მითხრა ილიამ გაბრაზებული ტონით
-მამაჩემია.
-მომეცი მე დავალაპარაკები.ისევ გაბრაზებული ხმით
-შენ რას დაელაპარაკები?
-იმას რომ მიყვარხარ და არააქ უფლება ძალით გაგათხოვოს.
-გთხოვ ილია დაწყნარდი და მაცალე დაველაპარაკო.არაფერი თქვა გემუდარები.
-კარგი დაელაპარაკე გაიგე რა უნდა.
მამაჩემს ტელეფონი ავუღე.
-გილმენ.ვუთხარი მკაცრად
-ლიზა ახლავე სახლში დაბრუნდი.შენს სანახავად 3 საათში მოვლენ და მოწესრიგდი.
-მოვასწრებ რამენაირად მათ ნახვას.ვუთხარი მამაჩემს. ტელეფონი გაუთიშე და ცრემლები წამომივიდა.
-ლიზა.ნუ ტირიხარ თორემ მოვკლავ გეფიცები ყველას ვინც ასე გექცევა.მითხრა ილიამ
-ცუდად ვარ.სული მტკივა,ვერ ვუძლებ ამ ამბავს,ილია ვერ ვუძლებ.მოვკვდები,უშენოდ მოვკვდები,ამ ამბავს გადავყვებიი.
-ასე ნუ მეუბნებიი ლიზა.თორემ მართლა მოვკლავ ვინმეს.ნუ ტირიხარრ ლიზა.გემუდარები.
-ჩამეხუტე ილია გთხოვ.
ილიამ მთელი ძალით ჩამეხუტა,ეს ისეთი ჩახუტება იყო სული რომ შემიკრა,მინდოდა სასუკუნოდ გაგრძელებულიყო დრო,მზარავდა იმის წარმოდგენა რომ,უნდა დავმშვიდობებოდი ილიას,ვეღარ შევძლებდი მის ჩახუთებას,მის ლამაზი თვალების დანახვას,მის სიცილის ვეღარ გავიგონებდი.,ვიგრძენი რომ მასთან მინდოდა,მტელი ცხოვრების გატარება.
-მჭირდები ილია.ვუთხარი ტირილით
-მეც მჭირდები ჩემო გოგო.
-უნდა წავიდე.ამის თქმაზე ილიამ ტუჩემზე კბენა დაიწყო,ნერვიულობისგან
-ვერ გაგიშვებ,
-ილია,გთხოვ ნუ ამწვავებ სიტვაციას.უნდა წავიდე.
-მერე მე როგორ მოვიქცე?მერე მე რავქნა?მითხარი ლიზა
-შენც უნდა წახვიდე.
-სად წავიდე ლიზა სად?მე შენთან მინდა.
-შენც უნდა მოძებნო სხვა გოგო.
-არასოდეს,სხვას არასოდეს შევიყვარებ,შენი ერთგული ვიქნები.
პარ მინდა დაიტანჯო.მე უკვე ვიტანჯები სხვისი ცოლი რომ უნდა გავხდე.არ მინდა,შენი დარდი გამყვეს.მითხარი რომ სხვას შეიყვარებ და ბედნიერი იქნები.
-ვერ გეტყვი ლიზა რადგან არ შემიძლია სხვისი შეყვარება.
-ღმერთო,როგორ მიჭირს განშორება.
-ყველაფერს დავთმობდი ახლა, ოღონდ შენ არ მიდიოდე.
-ილია,ერთი იდეა მაქვს.
-რა იდეა?
-რადა მე იმ ადამიანს ვერ შევიყვარებ,ვისაც ცოლად მივყვები,
-მერე?
-მერე ის რომ ხანდახან შევხვდეთ ერთმანეთს,ამ ადგილას,რას იტყვი?(მიტოვბული ადგილი იყო აქაურობა.)
-ერთმანეთს როგორ შევეხმიანოთ?
-მეორე კარტას ავიღებ,რომელიც მხოლოდ შენ გეცოდინება.
-თანახმა ვარ.მითხრა ილიამ
-ჩემი გამგებიანი ბიჭი ხარ.
-მე კი გიგებ მაგრამ, შენ არ მიჯერებ
-არ დაიწყო თავიდან გთხოვ,
-კარგი არ ვიწყებ.
-ახლა წავალ,ცოტა გულ დამშვიდებული მივდივარ რადგან,გამოსავალი ვიპოვეთ.
-მე წაგიყვან სახლამდე.
-კარგი ილია წავიდეთ.
გზაში მივდიოდით ხმას არც ერთი არ ვიღებდით,მისი ხშირი სუნთქქვა მესმოდა.ბოლოს ილიამ დაარღვია სიჩუმე.
-ლიზა რაღაც მინდა გაჩუქო.
-რა უნდა მაჩუქო?
ჯიბიდან ყელსაბამი ამოიღო, რომელზეც ჩემი სახელი იყო.
-ამისი ჩუქება მინდოდა,გუშინ რომ დაგირეკე და შეხვედრა გთხოვე.
-მაპატიე რომ ვერ მოვედი.
-გაიკეთე და არასოდეს მოიხსნა გთხოვ.
-კარგი,გპირდები რომ სულ მეკეთება.
უკვე ჩემს სახლთან ახლოს ვიყავი.
-ილია უკვე მოვედით.
-როგორ მინდა შემოვიდე და მამაშენს ჭკუა ვასწავლო მაგრამ,შენ გამო ვჩერდები.
-ჩემი ჭკვიანი ხარ,კარგი ახლა წავა,და აუცილებლად მოგწერ.
-კარგი ლიზა მიყვარხარ და იცოდე რომ ძალიან მიჭირს ამის გაკეთება.
-მეც მიჭირს მაგრამ,
-არანაირი მაგრამ,ცოტახანს გაუძელი და მე აუცილებლად წამოგიყვან მისგან
-კარგი,მჯერა შენი.არ შემეძლო,კიდევ რამის გაგონება ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი.
-ჩემი ცხოვრება ხარ.მითხრა ილიამ და ისევ მაკოცა,თუმცა ეს სხვანაირი კოცნა იყო.უფრო ძლიერი და ვნებიანი.
-მე საუკუნოდ დაგელოდები,ოღონდ შენ მოდი.ვუთხარი ილიას მართლა დიდი იმედი მონდა რომ ამ განსაცდელიდან მიხსნიდა.
-აუცილებლად მოვალ.
-კარგი წავალ ახლა ვუთხარი და ძლიერად ჩავეხუტე.შემდეგ სწრაფი ნაბიჯებით გავიქეცი სახლისკენ,უკან მოვიხედე,დავინახე როგორ საწყლად მიყურებდა ილია. სახლში შევედი,შინ არავინ იყო,აგიდაზე წერილი დამხვდა სადაც ეწერა რომ ჩემი მშობლები საყიდლებზე იყვნენ.ოთახში შევედი და ელენეს დავურეკე.
-როგორ ხარ ელე?ტირილით
-მე კარგად შEნ როგორ ხარ?რატომ ტირი.
-ელე მე ვთხოვდები.
-მართლა?გილოცავ ჩემო გოგო.ბედნიერებას გისურვებ,მატემ რატო არაფერი არ მითხრა ნეტავ?
-ელე ილიას რა მივყვები.
-აბა?
-მამაჩემი მათხოვებს.ვუთხარი და ტირილი ამივარდა
-დაწყნარდი ლიზა გთხოვ.ამიხსენი კარგად.
-მამაჩემმა გაიგო რომ,შეყვარებული მყავდა ამიტომ,გადაწყვიტა სიცოცხლე გამიმწაროს და ძალით მათხოვებს.
-მერე ილია?
-რა ილია?
-იცის ეგ ყველაფერი?
-კი მას უკვე ველაპარაკე.ახლა მომაცილა სახლამდე.
-მერე რაო?ან როდის გათხოვებენ.
-ძალიან გაუჭირდა ამ აბავთან შეგუება.მითხრა რომ,აუცილებლად მოვა და მიხსნის იმ ადამიანისგან ვისი ცოლიც უნდა გავხდე..დღეს მოვლენ მაგრამ,არ ვიცი სანახავად მოდიან თუ წასაყვანად.
-ღმერთო რა დღეში ხარ.ლიზ აქედან ვერაფერს გიშველი ხო იცი?
-კი ვიცი ელე,არადა ძალიან მჭირდები.
-საავადმყოფოდან რომ გამოვალ აუცილებლად გნახავ.
-ელეე სიკვდილი მინდა.
-დაწყნარდი დაო გთხოვ,იცოცხლე და იბრძოლე სიყვარულისთვის.
-მგონია რომ ვერ შევძლებ.
-შეძლებ ლიზუ შეძლებ..ყვლაზე მეტად არ მინდა ახლა გაგითიშო მაგრამ უნდა გავთიშო ექიმი შემოვიდა..გადმოგირეკავ მალე.
-კარგი ელენე.
ტელეფონი გავთიშე.თავი "ბალიშში" ჩავაგდე და ტირილი დავიწყე.
---------------------------------------------
როგორია შეაფასეთ გთხოვთ.ძალიან მაინტერესებს თქვენი აზრი..ზოგ ზოგიერთებს მინდა შწევახსენო რომ ეს ჩემი მეორე ისტორიაა და არა გასაკვირი რომ ბევრი შეცდომები მექნება.ველი შეფასებებს