მისი ხმის გაგონებაზე ლია შეკრთა და დაიძაბა,თითქოს დანაშაულზე წაისწრესო,მეც უხერხულად ვიგრძენი თავი ლიასა და კარში ინტერესით მომზირალ თათიას წინაშე.ოდნავ ჩავახველე და მხრებში გავიმართე.ლია ონკანისკენ შებრუნდა და დასარეცხ ჭურჭელს დაავლო ხელი ,თან შვილს გამოსძახა:
-მოხვედით უკვე?
თათიამ გაგვიღიმა და იქვე სკამზე მოკალათდა საბასთან ერთად.ჯერ კიდევ ვერ გავითავისე,რომ უკვე "მამა" ვარ და ჩემმგან მეტი ყურადრების გამოვლენაა საჭირო ბავშვის მიმართ.ამას მხოლოდ მაშინ ვაცნობიერებ,როცა მას ვხედავ,იმედია შევეჩვევი ახალ პასუხისმგებლობას.
-მოდი ჩემთან ვაჟკაცო-ხელები წინ გავიშვირე და ბაშვისაკენ გადავიხარე,მაგრამ დედამის მიეკრო და არ მომეკარა.
-დაიღალა,უკვე ძილის დრო აქვს,ამიტომ არ მოგეკარათ -მისი გამართლება სცადა თათიამ.
-მე დავაძინებ-გაბედულად წარმოვთქვი,თუმცა შინაგანად ჩემს სიტყვებს ვეწინააღმდეგებოდი,მითუმეტეს წინა ღამეს თუ გავიხსენებდი და ფეხზე მხნედ წამოვდექი.
-იყავით მე დავაძინებ,თან დავისვენებ,ნუ შეწუხდებით-რომ იცოდეს,რამხელა პრობლემა ამაცინა,ახლავე დავუკოცნიდი ლოყებს.
-კარგი-მაშინვე დავეთანხმე და ლიას გამზადებული საწოვარა გავუწოდე-ჰო და კიდევ,მოდი თქვენობით არ ვილაპარაკოთ,შევთანხმდით?
-რათქმაუნდა-გამიღიმა და ნარნარით დატოვა იქაურობა,მე კი მონუსხული და მისი ღიმილით დაჰიპნოზებული ისევ იმავე მდგომარეობაში გაყინული ვიდექი უაზრო ღიმილით,ლიას ხმამ გამომარკვია.
-შვილო ძალიან გთხოვ,რაც ვილაპარაკეთ არც გიორგისთან თქვა და მითუმეტს თათოსთან.
-არა ლია დეიდა-გამოვფხიზლდი-მაგაზე არც კი იდარდოთ-გავუღიმე,ტელეფონს ხელი დავავლე,სადარბაზოს კარი გამოვაღე და კიბეებს დავუყევი,თან ტელეფონში გოჩას ნომერს დავუწყე ძებნა.ახლა მხოლოდ მასთან საუბარი თუ დამაწყნარებდა.
-როგორ ხარ ძმობილო?
-კარგად თემო კარგად,თქვენ რას შვებით,როგორ მოეწყვეთ?
-რავი ნორმალულად,ჯერ ვერ შევეჩვიე მამის,როლს-მანქანის კარი გამოვარე და სავარძელზე მოვთავსდი.
-შენი ნებით გაყევი ამ შარში თავი ხომ არ დაგავიწყდა?ჯერ მეორე დრეა და უკვე წუწუნებ?
-არა ბიჭო რას ვწუწუნებ,უბრალოდ შეგუების მომენტია,მეტ პასუხისმგებლობას ვგრძნობ და დავიძაბე,არ გინდა ჩამოხვიდე რამოდენიმე დღე?
-აბა არავინ უნდა დაენახოს თათოსო?
-ხოდა ნუ დაენახვები,ისე ჩამოდი ჩემთან,ჰა მიდი აიღე შვებულება,ახლა ყველაზე მეტად მჭირდება შენი რჩევები და მხარდაჭერა.
-მოხდა რამე?
-როცა გნახავ მერე ვილაპარაკოთ,ტელეფონით არა.
-კარგი საღამოს გაგაგებინებ რას ვიზამ-დავემშვიდობე და მანქანაც დავქოქე,ახლა მხოლოდ ერთი ჭიქა ვისკი მინდოდა,მხოლოდ ეგ თუ უშველიდა ჩემს აფორიაქებულ სულსა და გულს.
......
ბავშვმა მალე დაიძინა,სუფთა ჰაერმა და თბილმა საჭმელმა უცებ მოადუნა და მალევე ამოუშვა სასიამოვნო ფრუტუნი.ლოყები საყვარლად დაებერა და გამობურცული ტუჩები ნერწვით დაუსველდა.ფრთხილად დავიხარე მისკენ და კიდევ ერთხელ ღრმად შევისუნთქე მისი სასიამოვნო არომატი.ყოველ ჯერზე,როცა ამას ვაკეტებ შეგრძნება მაქვს,რომ რაღაც სასიამოვნო მოგონებებში ვარდები,მოგონებებში,რომელსაც არც ფერი აქვს და არც ხმა,მხოლოდ ეს არომატი.
ვგიჯდები ამ ბავშვის სუნზე,როცა ჩავისუნტქავ თითქოს სასიამოვნო ტალღები მივლის,როგორც შემცინვნებულს ჩაის თბილი დავლა სხეულში აი ისე.რაღაც უცნაურ წვას ვგრძნობ მუცელსა და მკერდის არეში,ალბათ ეს იმის ბრალია,რომ ქალი ვარ,პოტენციური დედა,იმედი მაქვს,მეც მალე მეყოლება ასეთი სიცოცხლე.ეს გავიფიქრე თუ არა მაშინვე დავფიქრდი ჩემს ცხოვრებაზე და წარსულზე-"ნეტა შეყვარებული არ მყავდა?აუცილებლად შევეკითხები ლიას".ამ ფიქრებსი თემოც ამომიტივტივდა,ძალიან სიმპატიურია,როგორ მაინტერესებს მისი ცოლი,ნეტა პატარა ვის უფრო ჰგავს,დედას თუ მამას?როგორ მეცოდება,ქალი ხომ ცოდვაა ქვრივობისათვის და მარტოხელა მშობლობისათვის,მაგრამ მამაკაცები მგონი უფრო საბრალონი არიან,გამოუცდელნი და დაბნეულები.აი სწორედ ასეთი სახე ჰქონდა სამზარეულოში თემოს.თავი ამტკივდა.საბას ფუმფულა ლოყებს ვეამბორე,მისი პატარა თითები ჩემს ხელის მტევნებში მოვიმწყვდიე და მეც საკმაოდ დაღლილმა თვალები მივლულე.
თვალი,რომ გავახილე უკვე მზე გადასული იყო.მკრთალი შუქი ჯერ კიდევ აღწევდა ოთახში,გვერდი ვიცვალე და იდაყვზე დაყრდნობილმა საბასკენ გადავიხარე,მას ჯერ კიდევ ეძინა,მაგრამ შევამჩნიე,რომ უცნაურად ბორგავდა და მძიმედ სუნთქავდა,გულმა რეჩხი მიყო,ფრთხილად მივადე შუბლზეგაშლილი ხელისგული,იწვოდა,სუნთქვა შემეკვრა,მაშინვე ფეხზე წამოვხტი,სასწრაფოდ ჩავიცვი და ისევ ბავშვისაკენ დავიხარე,ხელისგულები და კისერი თითებით შევუმოწმე,ბაშვვს მაღალი სიცხე ჰქონდა,ჩემი ვარაუდით 39 მაინც.ზურგთან შევუცურე ხელი,სულ სველი იყო.გონება ამერია და ავკანკალდი,საოცარმა შიშმა ამიტანა,ხელების კანკალითა და ფაციფუცით გადმოვალაგე საბას ტანსაცმლები,მერე მძინარეს გამოვუცვალე,ერთი-ორჯერ აჭიჭყინდა მაგრამ მაშინვე მკერდზე მივიხუტე და ჩაწყნარდა,ჩემს საფულეს ხელი დავავლე და ოთახიდან გავედი.
ყველანი მისაღებში მოკალათებლი ტელევიზორს უყურებდნენ.პირველმა ტემომ შეგვამჩნია,მაშინვე ფეხზე წამოდგა.
-რა ხდება თათია ხომ მშვიდობაა?ასე გვიან სად მიდიხარ?-თან ჩვენსკენ წამოვიდა.
-პატარას მაღალი სიცხე აქვს ,ახლავე ექიმთან უნდა წავიყვანო,სახლში არ მეგულებოდი და ვიფიქრე მე წავიყვანთქო-სახეზე ფერი შეეცვალა მაშინვე თემოს,ოდნავ დაიხარა და პატარას სახეს დააკვირდა,ხელი შუბლზე დაადო.
-იწვის-თქვა და მძიმედ ამოიოხრა,შებრუნდა და მის ნივტებს მოავლო ხელი და ფეხსაცმელებიც ჩაცმა დაიწყო-ახლავე წავიდეთ.
--მალე,მალე წავიდეთ,ცუდად არ გახდეს-მონოტორულად ვიმეორებდი .არ ვიცი რატომ,მაგრამ ამ სიტყვებს,რომ ვამბობდი ჩემდა უნებურად ცრემლები წამსკდა,ვეცადე თავი მომეთოკა მაგრამ, რაც მეტად ვინდომებდი ,მით უფრო ვუმატებდი ტირილს.
ჩემი შემხედვარე დედაჩემიც ატირდა,იმას რაღა ატირებდა,გავიფიქრე და აწუწუნებული ბავშვი უფრო მჭიდროდ მივიკარი სხეულზე.
-გინდა მე ავიყვანო?-მკითა თემომ და ჩემკენ დაიხარა.
-არა-კატეგორიულად ვიუარე და სხეულით ოდნავ საპირისპირო მხარეს სევბრუნდი,არ ვიცი ასე რატომ მოვიქეცი,მაგრამ ახლა საშინლად არ მინდოდა ბავშვის ვინმესთვის დათმობა.ჩემდა გასაკვირად მამამისი არ შემეწინააღმდეგა,ნელი მოძრაობით დამიკრა ღავი ,სადარბაზოს კარი გამოაღო და ხელით მანიშნა ,რომ პირველი მე გავსულიყავი.
............
ვუყურებდი,როგორ ჰყავდა მთელი ძალითა და მონდომებით ჩაბღაუჭებული მისი პირმშო მკლავებში,როგორ ენამებოდა ცრემლებით ვარდისფრად შეფაკლული ლოყები,როგორ კოცნიდა და ეფერებოდა მის პატარას და საკუთარი თავის ცემა მომინდა,მხოლოდ ამ წამმა დამანახა,რომ დედა-შვილობა განუყოფელია და ეს არ უნდა დამემალა მისთვის.თუმცა ახლა ამის შეცვლა შეუძლებელი იყო.
უკანა სავარძელზე მოკალათდა და საბა ფრთხილად გადაიწვინა კალთაში,ბავშვი გამოფხიზლდა,მაგრამ ტიროდა და წუწუნებდა.ნაზად ეფერებოდა თმებსა და ლოყებზე,შიგადაშიგ შუბლზე და ლოყაზე კოცნიდა,თან ტიროდა.მთელი გზა ხმა არ ამოუღია არც მე მითქვამს რამე.მხოლოდ შიგაგაშიგ გავხედავდი მის სევდიან და მოწყენილ სახეს სარკეში.
საბა კერძო ექიმთან მივიყვვანეთ სახლში,როგორც სამეზობლოში გვირჩიეს ამ უბანში ყველაზე კარგი პედიატრი ქალბატონი ნუნუ ყოფილა.შევედით თუ არა ექიმმა აგვათვალიერა,მერე ბავშვს დახედა და გვკითხა:
-რა ხნისაა თქვენი შვილი?
-იცით ჩვენ.....
-მალე შვიდი თვის გახდება-სიტყვა გავაწყვეტინე თათიას,ალბათ ექიმისთვის იმის ახსნა სურდა ,რომ არ ვიყავით მშობლები,მაგრამ ამ შემთხვევაში ამას არსებითი მნიშვნელობა არ ჰქონდა,პირიქით უფრო უხერხულ მდგომარეობაში აღმოვჩნდებოდით.გაკვირვებით შემომხედა.არ შევიმჩნიე.
საბას სიცხის მიზეზი ყელი აღმოჩნდა,გამოგვიწერა წამლები,მოგვცა მითითებები და დამშვიდებულები წამოვედით.აფთიაქში საჭირო წამლები ვიყიდე და შინისაკენ წავედით.
გზაშივე დავალევინეთ პატარას წამლები და ჩაეძინა.თათია დაბალ ხმაზე იავნანას უმღეროდა.ისე სასიამოვნოდ იღვერობა მისი ხმა მთელ მანქანაში,რომ გამაჟრჟოლა,საშინლად მომიარა სურვილმა,რომ ორივე დედა-შვილი მაგრად ჩამეკრა გულში და აი ასე ტკბილ ჰანგებში სამივეს ერთად ჩაგვეძინა.მაგრამ სამწუხაროდ რეალობა სულ სხვა რამ იყო.
-თუ გინდა დღე შენთან დაიძინოს პატარამ-ჩუმად გადმომილაპარაკა-რომ იტიროს და შენთან მოესურვოს?
-მირჩევნია შენთან იყოს,მეც მშვიდად ვიქნები და ისიც-მეტი ვერაფერი მოვიფიქრე საპასუხოდ.
აღარ შემწინააღმდეგებია,ალბათ დაეთანხმა ჩემს აზრს.მალე მივედით სახლში,კარამდე მივაცილე და მე ისევ უკან დავუყევი კიბეებს.
-სად მიდიხარ?-დამაწია კითხვა.
-ახლახან შევამჩნიე საბარგულში კიდევ ერთი პატარა ჩანთა დაგრჩენიათ,ჩავალ ამოვიტან,იქნებ დაგჭირდეს-აღარაფერი მიპასუხა,კარი შეაღო და გაუჩინარდა.მე კი სირბილით გავაგრძელე სვლა.
სწრაფად გავაღე საბარგული,დავავლე ხელი ჩანთას და კარიც დავხურე.ჩანთა მაღლა ავწიე და გვედულად მხარზე მოვიგდე,უცებ მომესმა ვარდნის ხმა,როგორც ჩანს ჩანთა შეკრული არ იყო.ძირს დავიხედე,დამაინტერესა რა დავარდა.ყავისფერი წიგნაკი ეგდო,ხელში შევატრიალე,ინტერესით დავაცქერდი,ყდა გადავშალე და პირველივე გვერდზე დიდი ასოებით მინაწერი ამოვიკითხე
-თათო ხალვაშის დღიური-
სუნთქვა შემეკრა,გულმა რამოდენიმე დარტყმა გამოტოვა,სწრაფად დავხურე და დავიძაბე.ერთ ადგილზე გავიყინე.რაღაც დრო ასე ვიდექი,მერე ისევ გადავფურცლე,თითქმის სავსე იყო.
რა გავაკეთო?-მხოლოდ ეს აზრი მიტრიალებდა გონებაში.

p.s.ესეც ახალი თავი ველოდები თქვენს შეფასებებს ჩემო ტკბილებო <3