დილით ადრე გაეღვიძა. თავს ახლა მართლაც შეუძლოთ გრძნობდა. უნდოდა რომ ყველასგან ანმარტოვებულიყო. მაგრამ ოჯახის მიმართ სიყვარულმა სძლია და საუზმეზე ჩავიდა.
- როგოე ხარ??
- უკეთესად.
- ძალიან კარგი.- მიუგო რუსუდანმა.
- დღეს ჩემ ვაჟკაცს შეჯიბრი აქვს!- ბედმოერმა წარმოთქვა დიმიტრიმ.
- გახსოვდეს რომ პირველ ადგილს ველოდები! - დაამატა რუსუდანმა.
- მას გუსინ სიცხე ჰქონდა..- ნაღვლიანად მაგრამ მაინც დაიმედებით თქვა ელენამ.
- მე ყველაფერი გავაკეთე რაც შემეძლო რომ კარგად გამხდარიყო!- გაბრაზებულმა თქვა რუსუდანმა.
- შენ იმას ამბობ რომ ექიმი იმიტომ გამოიძახე რომ დღეს ფორმაში ყოფილიყო?! და წამლებიც აკის გამო დაალევინე არა?!- ფეხზე წამოდგა დიმიტრი.
- ნამდვლად არ არის სავალდებულო ყოველ დღე წამლების სმა. ამ შემთხვევაში უბრალოდ სიტუაცია მოითხოვდა!
- მხოლოდ შენ თავზე რატომ ფიქრობ რუსუდან?! ყოველთვის, ყოველთვის იმაზე ფიქრობ რომ რეპუტაცია არ შეგელახოს!
- ეგ რა შუაშია?!
- იმ შუაშა რომ თუ დღეს ლადო ვერ გაიმარჯვებდა, შენ დაკარგავდი ღირსებას!
- გეყოფათ!- თქვა საბოლოოდ ლადომ და ოთახისკენ სირბილით გაიქცა.
***
მისი ოჯახი ყველას ძალიან ბედნიერი მოეჩვენებოდა. მაგრამ იმ შემთხვევაში თუ მათთან ერთ დღეს მაინც გაატარებდით მიხვდებოდით რომ ყველაფერი ასე იოლად არ იყო. რუსუდანს და დიმიტრის ერთმანეთი არ უყვარდათ. მხოლოდ იმის გამო იყვნენ ერთად რომ ხალხს ცუდი არ ეფიქრათ. ისინი უკვე 21 წელია ცოლ-ქმარი არიან. 'ბიქნესმენ დიმიტრი ყიფშიძისა და დიზაინერი რუსუდან მაყაშვილის 21წლიანი ურთიაერთობა განქორწინებით დამთავრდა!'-ეს ზუსტად ის სიტყვებია რომლის გამოც ამდენი ხანია უთმენენ ერთმანეთს. დიმიტრი კარგი კაცია. ყველაფრის დამწყები ლადოს დედაა. მისთვის მართლაც რომ ღირსებაზე მაღლა არაფერი დგას. ელენა 14 წლისაა, ლადოს დაიკო. და-ძმას ერთმანეთი ძალიან უყვართ. ლადო?! ის 21 წლისაა, მაღალი, მხარბეჭიანი, შავი თვალებით და ხოტორა. გარეგნობაში ვერავინ შეედრებოდა მაგრამ ამასთანავე ძალიან განათლებული, მოსიყვარულე და თბილი გახლდათ. მოცურავეა და უკვე 15 წელია რაც ცურავს. მოკლედ მის ცხოვრებაში ოჯახს დიდ ადგილი იკავია. ძალიან უყვარს ისინი მაგრამ უნდა ვაღიაროთ რომ ხანდახან დედისადმი სიბრაზეს ცუდ გადაწყვეტილებამდე მიყავს. ნინიაც ლადოს რუსუდანმა გააცნო. ალბათ იმიტომ რომ ეს გოგო კარგი ოჯახის შვილი იყო, ამასთანავე გავლენიანი საგვარეულოდან გახლდათ. რუსუდანი ყოვლად წინააღმდეგი იყო იმისა რომ ლაადოს ვინმე დაბალი რანგიდან შეყვარბოდა. და საერთოდ სიყვარულის დიდი წინააღმდეგი გახლდათ!
***
ტირილი უნდოდა საწყალ ლადოს... უნდოდა ბოლო ხმაზე ეღრიალა რომ მეტის მოთქმენა აღარ შეეძლო. უნდოდა ყველასგან განმარტოებულიყო მაგრამ ამ დროს ოთახში დიმიტრი შემოვიდა.
- შეიძლება?!- ჰკითხა თბილად.
- შემოდი...
- შვილო, გთხოვ დედაშენს ნუ აყვები. ხომ იცი რაღაცას ამბობს და მერე ნანობს. არადა ყველაზე მეტად უყვარხართ...
- იმ დღეს თქვენს საუბარს კოვკარი ყური, შორდებით არა?- სიჩუმემ დაისადგურა.
- შვილო... მე ის არასდრის მყვარებია! მე ის მამაჩემის სურვილითმოვიყანე ცოლად. უკვე დიდი ხანია თქვენ გამო არ მინდოდა ამ ნაბიჯის ადადგმა მაგრამ....
- მართალი ხარ მამა! მშობლები ხშირად ცდილობენ გაგვაცნონ ისეთი ადამიანები რომლებთანაც მერე ოჯახს გვაქმნევინებენ... მაგრამ ასეთ წყვილში ვერასდროს დაისადგურებს სიმშვიდე!
- სწორად გაგიგია!
- რატომ აქამდე არ დაშორდი და რატომ მოინდომე ახლა?!
- აღარ შემიძლია შვილო! ასე უსიყვარულოდ სხვასთან ერთად ლოგინში ვერ დავწვები!- უპასუხოდ დატოვა ე. სიტყვები ლადომ.ორიწუთის შემდეგ ფეხზე წამოდგა დიმიტრი.
- წავალ! ქვემოთ გელოდებით, შენი იმედი მაქვს, თუ ვერ მოიგე არაუშავს!
***
დეპრესიის და ცუდი ხასიათის გამო მეორე ადგილზე გავიდა ლადო. დიმიტრი და ელენა აღფრთოვანებულნი იყვნებ მისი შედეგით, ისევე როგორც ყველა მისი მეგობარი და ნათესავი. მაგრამ რუსუდანი?! მის სახეზე ვერანაირ ბედნიერების ნაპერწკალს ვერ შეამჩნევდით. იმჩნევდა რომ კარგად იყო, მაგრამ აშკარად არ უხარუდა შვილის მეორე ადგილი. საღამოს ერთად გადაწყვიტეს ამ ამბის აღნიშვნა და წვეულება მოაწყეს(ეს ელენასა და დიმიტრის აზრი იყო)... ლადოს დიდად არ მოსწონდა ეს აზრი... საბოლოოდ მათ სახლში ბევრი ხალხი შეიკრიბა.... თებეა ისე დაცქრიალებდა აქეთ იქით რომ ხმას არ იღებდა დ. გარეგნობით ყველას ხიბლავდა. ლადოც მხოლოდ მას უყურებდა და ცდილობდა აზრების დალაგებას... მშობლების განქორწინება, ნინიასთან კამათი, მეორე ადგილი..და თებეა! ეს ყველაფერი ერთმანეთში არეულიყო... ლადოს თვალებზე ცრემლების კვალსაც კი შეამჩნევდით... მისი თვალები, ისედაც კუპრივით შავი, კიდევ უფრო ჩაშავებულიყო უძილო ღამეების შედეგად!
***
იმ დილით, ლადო მარტო დარჩა სახლში... ელენა, დიმიტრი, ნანა და რუსუდანი შინ არ გახლდათ. ცხოვრებაზე 'გაბრაზებული' ოთახში იწვა და მუსიკას უსმენდა. როცა გააანალიზა რომ ხელს არავინ შეუშლიდა იმაში ომ ჩასულიყო და ყავა დაელია, მაშინვე წამოხტა. ქვემოთ ჩაირბინა და სამზარეულოში შეაბიჯა.
- ფრთხილად!-წამოიყვირა თებეამ, როცა მისი სხეული ლადოსას დაეჯახა და ცხელი ჩაი გადაესხა. გოგონა სახეზე მთლიანად გაწითლდა, მთელი ტანი დაუსველდა და ცდილობდა მდუღარე სხეულსთვის თავისივე პირით შეებერა. ლადოც მიხვდა რომ საქმე რთულად იყო და თებეას სხეული ძალიან დაეწვა. გოგონა ხმას არ იღებდა და ცდილობდა მოეთმინა. მაგრამ მალევე დაბნეულმა აიტაცა ხელში და მისაღებში დივანზე წამოაწვინა. სასწრაფოდ ყინულები მოიტანა და ეცადა სველ დ. მდუღარე ადგილებზე გრთხილად დაედო. თებეა კი ითმენდა.
- გტკივა?!- ჰკითხა საბოლოოდ.- სასწრაფოს გამოვუძახებ!
- არა! - ხმამაღკა იუარა გოგონამ. გაკვირვებულმა ლადომ აღარ იცოდა რა ექნა რადგან აიცილებელი იყო მისი ტანსაცმლის გახდა. საბოლოოდ მიხვდა რომ ამისთვის საჭირო იყო ოთახში აყვანა. ორი წამი არ იყო გასული რომ ლადომ თებეა კვლავ ხელში აიტაცა და თავისი ოთახუსკენ გააქანა. საწოლზე წამოაწვინა...
- გაიხადე დქ ეცადე ეს მალამო წაისვა...- დარცხვენით უთხრა და გასვლა დააპირა. ორი წამის შემდეგ კი კვლავ მობრუნდა და რბილი პირსახოცი მისცა...
***
ამ დღემ საბოლოოდ კარგად ჩაირა... მართალია თებეამ დამწვრობის რაღაც დონე მიიღო მაგრამ ამაზე არ დარდობდნენ რადგან ოდნავ დაუახლოვდნენ ერთმაბეთს მოახლე და ლადო!
ერთი პრობლემა კი შეექმნათ. როცა თებეა ტანსაცმელს ლადოს ოთახში იცვლიდა, ზუსტად ამ დროს დაბრუნდნენ სახლში დანარჩენები. რუსუდანის მკაცრი სახე უფრო გაუჟნურდა როცა გაიგო რომ თავისი ვაჟის ოთახში მოახლე იცვლიდა... შემდეგ კი მათთვის ერთი ოთახი გამოყო რომ აღარ შეეწუხებინა ოჯახის წევრები.
***
- თუთქოს ნელა და ლამაზად გარბიან წუთები... მე წავალ, შენ კი დარჩები! იტირებ?! ალბათ იტირენ რადგან მოგენატრბა ის დღეები რომლებიც ერთად გავატარეთ! მაგრამ მე მაინც გთხოვ რომ არ იტირო, მე ხომ ერთი სულელი გოგო ვიყავი! არაფრით გამორჩეული... თავი შეგაყვარე მაგრამ ამან რამე კარგი მოგიტანა?! არა! შენ დაშორდი დედას! მამას იშვიათად ხედავ... ელენასაც აღარ ნახულობ... განა ღირდა ამის გაკეთება ჩემ გამო?! რა მიიღე?! მე გითხარი რომ არღირდა... ყველა მიატოვე და აი ახლა მე მივდივარ! ოპერაციას გამიკეთებენ და არ ვიცი ცოცხალი დავბრუნდები თუ არა! არ ვიცი კვლავ შემოგხედავ თუ არა! არ ვიცი რით განუგეშო... მხოლოდერთს გეტყვი... გაიხსენე ის დღე სახლიდან რომ გამოვიპარეთ, გაიხსენე ის თუ როგორ დავბოდიალობდით და ვეძებდით დასარჩენ ადგილს. გაიხსეე ის ღამე როცა პირველად მაკოცე... გახსოვს როგორ ვოცნებობდით რომ პატარა მყუდრო აახლი აგვეშენებინა ჩვენივე ხელებით. შემდეგ იქ ჩვენ შვილებთან ერთად ვიცხოვრებდით... გაიხსენე. გაიხსენე ჩვენი ოცნებები! მაგრამ არ იტირო! განა ტირილი რას გიზამს?! ეს დღეები ხომ ცუდი არ ყოფილა! კარგი იყო... ძალიან კარგი! ამიტომ გთხოვ, არ იტირო! და კიდევ ერთ რამეს გთხოვ, ის ოცნება აასრულე! შენი ხელით ააშენე სახლი... ჩემი სული ზუსტად იმ სახლში იცხოვრებს!
- არ ვიტორებ რადგან ვიცი რომ არ დამტოვებ!