2.
ვხვდები,რომ ალექსი არ უნდა მომეყვანა წვულებაზე.ნეტავ რამ დაარტყა ასეთმა თავში,რომ ასეთი რამ დაიჟინა.მანამდე ხომ მსგავს რამეს ფიქრადაც კი არ გაივლებდა.ვნანობ,რომ დამითანხმა და ერთიანად ვირევი.ვდგავარ გაშეშებული და ერთი სული მაქვს უფროსი წავიდეს და ზურგი მაქციოს.
ცოტა ხანს გვიყურებს და შემდეგ მიდის.გაშტერებული სახით ვუყურებ ალექსს და ერთ ადგილზე ვშეშდები,ასეთი სირცხვილი,მგონი,ჯერ არ განმიცდია.ვუყურებ და არ ვიცი რა ვქნა,ტუჩზე თავისით მეკბინება და ხელები მიკანკალებს,აგერ ოფლიც მასხამს.ალექსი მწვანე თვალებს მანათებს და იღიმის.
-ნუთუ ეს გინდოდა?-წარბებს მაღლა ვწევ.
-რა გადაგდებს?-მეუბნება გამომწვევად.
-ღმერთო ჩემო..-სწრაფი ნაბიჯით ვშორდები და,იმისდა მიუხედავად,რომ ის უკნიდან მეძახის,ხმას არ ვცემ,უკანაც არ ვიხედები.
გავდივარ და ხალხში ვირევი,ტელეფონს ვთიშავ და ვცდილობ მდგომარეობა შევინარჩუნო,ზედმეტი ნერვიულობა კარგი არ იქნება.სასმელს ბარიდან ვიღებ და ვსვამ.შემდეგ მაგიდებს ვივლი და გემლიელობებს ვიღებ,ყველაფერი ისეთი უცხო და საოცარია,რომ აღარ ვიცი რომელი მათგანი გავსინჯო,ხან ერთ ვიღებ,ხან მეორეს,სასმელიც ძალიან მომწონს,ჩვენი ბოსი მდიდარი ვინმე ყოფილა,თუ კომპანია,თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს.
შუქი ქრება და ნათურები ანათებს.მგონი,ასეთ ვითარებაში ხშირად ვარ,მაგრამ მსგავსი რამ ჯერ არ მიგრძვნია,აქ რაღაც ყველაფერი უფრო სხვანაირადაა.ისევ ვსვამ და ნერვიულობაც ნელ-ნელა მეხსნება,მგონი.შესანიშნავი შეგრძებაა.
გარშემო ყველა იცინის,ერთობა,რაღაც ოფიციალურ შეხვედრად არ უნდა ჰგავდეს.მარტო იმდენი უცხო საჭმელია,რომ გაგიჟდები კაცი.
ცოტა ხანში სიტყვით გამოდის ვიღაც.ეს უფროსია,ალბათ.კი ისაა,რაღაცას ამბობს,მისი ხმა ბუნდოვნად მესმის და მისი სიტყვების მნიშვნელობასაც ვერ ვიგებ.თვრალს იგი ზედმეტად მიმზიდველი მეჩვენება.
დრო გადის და უხერხულობა უფრო და უფრო მეხსნება.ცოტა ხანში ისიც მიახლოვდება ,მარგამ არ ვიბნევი.მხედავს,რომ რაღაცას გემრიელად ვჭამ და მიღიმის.
-მოგეწონა არა?
-მმ...შესანიშნავია-ვცრი ისე,რომ არც ვუყურებ.
-ვიცეკვოთ?-უბრალოდ მეკითხება და ხელს მიწვდენს,უარს არ ვეუბნები და მივყვები.მხარზე ხელს მადებს და სცენაზე გავდივართ.ალბათ,ბევრი თვალი უნდა გვიყურებდეს,,მაგრამ ამაზე წამითაც კი არ ვფიქრობ,ალბათ,იმიტომ,რომ მთვრალი ვარ.სასმელი ზოგჯერ მართლაც საოცარი რამ არის.
ხელს წელზე ძლიერად მხვევს და თავისკენ მიზიდავს,ეს შეხება საოცარი თუ ასე მეჩვენება არ ვიტყვი.არც ის არის გამორიცხული,რომ ალკოჰოლი მიმძაფებს შეგრძნებებს.ამ უკანასკენლს არასდროს გამოვრიცხავს ხოლმე.კისერზე ათავსებ ხელებს და თვალებში ვუყურებ,ისიც მიყურებს და მუქი თაფლისფერი თვალებით მიღიმის.ეს თვალები არ იყო,რომ მაშინებდა..მარგამ ახლა სულ სხვანაირად ვარ.მეც ვუღიმი და ხმას არ ვიღებ,ისიც დუმს.
ვიცი,რომ რამის თქმა უნდა,მაგრამ ამას მხოლოდ ვგრძნობ.იმ უხეხულ შემთხვევაზე სულ არ ვფიქრობ.
-ის ვინ იყო?-მეკითხეხება შუა ცეკვაში ისე,რომ დეკოლტეს თვალს არ აშორებს.
-ის? ვინ ის?-უცბათ ვიბენვი.
-ვნებიანად რომ კოცნიდი.
-არ ვიცი-ვეუბენბი და გვერდზე ვიხედები.ის აღარაფერს ამბობს და ცეკვას აგრძელებს,მაგრამ ახლა სულ სხვანაირად მოძრაობს.მისი მიხრა-მოხრა უფრო მკვეთრი და თავგზაამბნევია.
თავში რომანტიკული აზრები მიტრიალებს.იმ მომენტში ისე მიზიდავს მიხეილი,რომ მინდა ვაკოცო,მინდა შევეხო მის ძლიერ სხეულს..ათასი რამ მინდა.სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ,ამას ვაღიარებ,მაგრამ არ ვაკეთებ.ყევლაფერს რომ თავი დავნებოთ,მასთან ფლირტი არ გამომივა,მან ალექსთა ნ დამინახა,თან სად და თან როგორ..ისეთ უხერხულ მომენტში წაგვასწრო რომ..თუმცა მადლობას ვეუბენბი ღმერთს,რომ უარესს არ ვაკეთებდით,ალექსისან არაფერი არ არის გასაკვირი.
მის თვალებში აღრეულ გაცდებს ვიჭერ და თვალს მაშინვე ვაშორებ.ახლა,როცა ყველაფერს სხვაგვარად ვუყრებ,მასთან ფლირტი მინდება..ადრე სიყვარული ღვთაებრივი გრძნობა მეგობა,მარგამ,რაც ბავშვობიდან გამოვედი,ეს ყველაფერი დასრულდა..ბავშვობას სულელური ხედვაც გაჰყვა..მეგონა,რომ ერთხელ მოდიოდა ეს გრძნობა,მაგრამ ახლა,ვფიქრობ,რომ იმდენჯერ მოვა,რამდენჯერაც შემოუშვებ და კიდევ ვიცი,რომ სიყვარულს და საერთოდ გრძნობებს ადამიანი სახელს ვერ დაარქმევს..უბრალოდ ვიცი ერთად კარგად ყოფნა,კომფორტი,ვიცი მიჩვევა,ვიცი ღელვა,ვნება..ალბათ,ამას არქმევენ სიყვარულს,მაგრამ რა ვიცი..სახელებს ვერაფერს ვარქმევ,უბრალოდ ასეთი ვარ..
-მიხარია,რომ ჩვენს რედაქციაში მოხვედი..-ისევ იღიმის და წელს ქვემოთ ასრიალებს ხელს,თეძოსთან აჩერებს და უფრო მეკვრის.არ ვიცი ეს რას ნიშნავს.
-მადლობა-ვპასუხობ აღელვებული.
-თავისუფალი გოგონა ჩანხარ..-ამბობს და მერე,მგონი,ნანობს კიდეც.
-ალბათ-ჩაფიქრებით ვამბობ.
***
დილას ჩემს ოთახში მეღვიძება.უცნაურად ვარ და მუცელი საშინლად მტკივა.მგონი რწყევას ვაპირებ.არ ვაპირებ,მაგრამ სხვანაირად არ შემიძლია.მგონია,რომ ვიღაც მუცელს მიჭამს.გუშინ თავი მთლად დავკარგე,მინდა საკუთარ თავს ვუსაყვედრურო,მაგრამ არ გამომდის.
საპირფარეშოში მივდივარ და ვიხრები.იმდენს ვცდილობ,რომ რაღაც ამომაქვს და ოცნავს ვისვენებ.ბორჯომი ან ნაბეღლავი მინდა,მაგრამ სახლში არაფერი მაქვს.გამწარებული ოპტიმიზმით მაინც ვამოწმებ მაცივარს,მაგრამ შიგნით არაფერია.მახსენდება,რომ დღეს სამსახური მაქვს,მაგრამ ასეთ მდგომარეობაში ნამდვილად არ შემიძლია წასვლა,თუმცა მახსენდება რა ის ინციდენტი და კიდევ ის ფაქტი,რომ ახალი თანამშრომელი ვარ,ვიცვამ და წასასვლელად ვემზადები.ვცდილობ,რომ არ დავაგვიანო,გზაში ნაბეღალავს ვყიდულობ და გზა და გზა ვწრუპავ.მე,საწყალს,მგონი,ამის თავიც კი არ მაქვს.
გზაში ალექსისგან მომდის შეტყობინება,ვწუხვარო,მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევ და ტელეფონს ვთიშავ.მისი თავი არ მაქვს.იმ დღის მერე ისეთი აშლილი ვარ,რომ,მგონი,ვნებებიც მეშლება.
ყოველთვის მეშინოდა,რომ,შესაძლოა,მამაკაცის მიტოვება დამჭირვებოდა,რადგან სხვა გამეცნო,მაგრამ ადრე ამაზე ასე არ მიფიქრია.იმ ცეკვის მერე,მიხეილისადმის ისეთ რამეებს ვგრძნობ,რომ,მგონი,ჩვენ შორის ძაფები წარმოიქმნა,მაგრამ ამას მაინც და მაიცნ სერიოზულად არ აღვიქვამ,რადგან დიდი ხნის წინ მსგავსი შემთხვევა მქონია და მერე აღმოჩნდა,რომ ის ბიჭი კი არა ის ადგილი უფრო მიზიდავდა,სადაც მას ვხვდებოდი ხოლმე.ახლაც შესაძლოა მსგავსი რამ ხდებოდეს,ამიტომ ალექსის მიტოვებაზე არც კი ვფიქრობ,თუმცა მაინც არ ვპასუხობ,დაე,იტანჯოს.
მგონი,ვერძს ძალიან ვგავარ,ისიც ჩემნაირი ბრაზიანი და ანჩხლია,ყოველთვის არა,მაგრამ ზოგჯერ ისეთი ვარ,რომ გაცხარებულ ცხვარს ვგავარ.
სამსახურში შევდივარ ის,ერომ გულს ხელით ვიკავებ.მეშინია,რომ ღებინება არ ამიტყდეს.ნაბეღლავს თავზე ვახურავ და ჩანთას ვისწორებ.
ნერვიულად შევდივარ კაბინეტში,მაგრამ ვცდილობ თავი ისე დავიჭირო,ვითომ კარგად ვარ.ორი საათს ჩემთვის ვარ,მაგრამ შემდეგ კარზე ვიღაც აკაკუნებს და ამბობს,რომ უფროს ჩვენთან შეხვედრა უნდა.აღშფოთებული ვდგები და გარეთ გავდივარ,თან ნაბეღლავი მიმაქვს,ვინ იცის რა დროს შეიძლება,დამჭირდეს.
სკამზე მითითებს მიხეილი,დაჯექიო,მეც ვჯდები და რამდენიმე თანამშრომელს ვათვალიერებ.ყველა ჩამოყალიბებული და საკუთარ თავში დარწმუნებულია,რაც ძალიან მომწონს.ოთახს თვალს ვავლებს და შემდეგ ისევ თითებს ვუბრუნდები,ნეტავ არაფერი დამემართოს.
ნახევარი საათი ვძლებ,შემდეგ კი ვგრძნობ,რომ რაღაც მაწვება და ნაბეღლავს ვსვამ.ალბათ,მგონია,რომ ეს მიშველია,მაგრამ რომელი ჯადოსნური ელექ ისაა.გვერდით მჯდომი გოგონა მამჩნევს,რომ ცუდად ვარ და მაკვირდება.
-ცუდი გამომეტყველება გაქვს-ამბობს და ჩემს ხელებზე აჩერებს მზერას.
-არამიშავს-ვპასუხობ და მიხეილის მზერას ვაწყდები.მგონი,შეამჩნია ჩემი მდგომარეობა.სახეზე აწერია,რომ რაღაც უცნაურის მომსწრეა.
-ცუდად ხარ,იზაბელ?-მეკითხება და ფურცლებს მაგიდაზე ათავსებს.
-არამიშავს,ნაბახუსევი ვარ ცოტა-გვერდზე ვიხედები და ვლოცულობ,რომ არაფერი თქვას.
-სჯობს დატოვო აქაურობა და სახლში წახვიდე.
-არა,მე ხომ მოვედი..-ვამბობ ჯიუტად და ადგილიდან დაძვრას არ ვაპირებ.
-კარგი..-გრძელდება ყრილობა და ერთი საათიც გადის,ბოლოს ყველანი ვიშლებით,მაგრამ უფროსი მეძახის და ადგილზე ვხევდები.
-გაკვირდებოდი და სული ძლივს გიდგას,ასეთ მდგომარეობაში ვერ იმუშავებ.
-შევძლებ-დანებებას არ ვაპირებ.ესეც ვერძის ერთ-ერთი თვისებაა.
-ჩვენ თანამშრომლებს ასეთ მდგომარეობაში არ ვამუშავებთ.იმედია წესებს გაეცანი?
-ჰო-თავს ვუქნევ.
-წახვალ,მე გათავისუფლებ-მისი დაჟინებული მზერა მეუბნება,რომ არაფერი აღარ ვთქვა.ვმორჩილდები და დაველოდები რას მეტყვის.
-მარტო ცხოვრობ?-მეკითხება და ვიბნევი.ნეტავ რაში დასჭირდა ამის კითხვა.
-ჰო-ვეუბნები და ჩანთას ვისწორებ.ერთი სული მაქვს როდის ჩავწვები საწოლში და როდის გავიხდი ამ ტანსაცმელს,რომელიც ასე მხუთავს.
-მარტო ცოდო ხარ,ცუდად ხარ ძალიან..ყოველთვის ასე მოგდის ხოლმე?
-არა-ვპასუხობ პაუზის შემდეგ და კედელს ვუყურებ.ცოტა ხანში ხველება მიტყდება და პირზე ხელს ვიფარებ.
-უნდა გავიდე-ვამბობ და ქალების საპირფარეშოსკენ ბაკუნით მივდივარ,ამ მაღალქულიან ფეხსაცმელს ვერ გავიხდი,თორემ სიამოვნებით მოვისვრიდი.ოც წუთშ გამოვდივარ და მძიმედ ვსუნთქავ.
-არ უნდა მოსულიყავი-მიხეილი მხვდება კარებთან და გაკვირვებით ვქაჩავ თვალებს.
-ვკვდები-ვეღარ ვმალავ ჩემს მდგომარეობას და ყელზე ხელს ვიჭერს.
-წაგიყვან-მეუბნება და ხელზე ხელს მკიდებს.არ ვეწინააღმდეგები,რადგან დახმარება ნამდვილად მჭირდება.არ ვაპირებ,გზაში წავიქცე.
***
კარებს ვაღებ და ისიც მომყვება.კიდევ კარგი ყველაფერი დალაგებული მყავს.მართალია,მე არ მიმიხედავს აქაურობისთვის,მაგრამ დამლაგებელი ხომ მოვიყვანე.მართალი რომ ვთქვა,არც სახლის დალაგება მიყვარს და არც საჭმლის კეთება,საკუთარი ხელით კარტოფილით კი არ შემიწვავს.ასეა და არც ვმალავ,ეს ალექსმაც იცის,თუმცა მას ეს სულ არ ადარდებს,რადგან მაინც ყველაფერს ვუკვეთავთ.
-კომფორტული სახლია-ამბობს და დივანზე მსვამს.
-ტაშტი მომიტანე,აბაზანაშია-ლამისაა ვიკივლო.
-კარგი,კარგი,დამშვიდდი-მხარზე ხელს მადებს და თვალს მისწორებ -მალეეეეეე.-ვკივივარ და ძლივს პირზე ხელს ვიფარებ.არ მინდა აქაურობა მოვრწყა,მეორეჯერ ვეღარ მოვიყვან დამლაგებელს,კვირაში ორჯერ ფულის გადახდა დამენანება.
-სადააა?-მისი აღელვებული ხმა მესმის,ისიც კივილის ზღვარზეა.
-ვაიმე,ნახე..ვკვდები..-თავს ვეღარ ვაკონტროლებ.უკვე ისიც არ მახსოვს,რომ ის ჩემი უფროსია.
-აჰა,აჰა..-ორიოდე წუთში მოდის და თმას უკან მიწევს,პირთან ტანშს იდგამს და კისერზე ხელს მკიდებს.ვახველებ და ყვეალფერი ამომაქვს.ალბათ,მერე შემრცხვება,რომ ასეთ მდგომარეობაში მნახა მან,ის ხომ ჩემი ბოსი და თანამ იმ მამაკაცთა რიცხვს მიეკუთვნება,რომლებთანაც ურთიერთობა მექნებოდა,ვეფლირტავებოდი და ა.შ.იმის გათვლისწინებით,რომ ასეთი მამაკაცები არც ისე ბევრნი არიან,ძალიან შემრცხვება.
როცა ცოტა სულს ვითქვა,წამალზე ჩადის და ძალის მასმევს.
-ასე სჯობს-იღიმის,მე კი სულმოსათქმელად დივანზე ვიშოტები და გულში ბალიშს ვიკრავ.
-შენ სულ ასე ხარ?-მეკითხება,მაგრამ არაფერს ვპასუხობ.მისი თავი არ მაქვს.
***
მეძინება,არ ვიცი ეს რამდენ ხანს გრძელდება,მაგრამ,როცა თვალს ვახელს,ის მხვდება.
-ისევ აქ ხარ? ბოდიში..-ვეუბნები და ფეხზე ვდგები.
-ვერ დაგტოვებდი-მპასუხობს და ეღიმება.
-რომელი საათია?-ვეკითხები და თვალით ტელეფონს ვეძებ.
-საღამოს უკვე.
-რა დრო გასულა.ტელეფონი მომაწოდე და კიდევ ერთხელ ბოდიში-ვანიშნებ მაგიდაზე.
-აჰა..-ტელეფონს ვიღებ და გამოტივებულ ზარებს ვაშტერდები,ყველა ალექსისგანაა.
-საბოდიშო არაფერი,მერე გადაიხდი..-თვალს მიკრავს და ფეხზე დგება-ახლა უნა წავიდე.
-კარგი-კარებს ვუღებ და ველოდები როდის გავა.
-იმედია,ხვალ მოხვალ-ამბობს და გადის.მის საქციელს ვერ ვხსნი და არც ვცდილობ,რომ რაიმე განმარტება მოვუძებნო.უკვე აღარ მინდა ამდენი განსაზღვრებები და დაზუსტებები.როცა ამას ვაკეთებდი,მაშინ საშინლად დაკომპლექსებული გოგო ვიყავი,მაგრამ ახლა ქალი ვარ,ზრდასრული ქალი.
ალექსის მოწერილს ვხსნი და მეღიმება.
„სექსუალურო შენ..მომწერე რა..“
არ ვპასუხობ,არ მინდა მასთან საუბარი,იმ დღემ მრავალ რამეზე დამაფიქრა და აღარ ვიცი რა გავაკეთო.
უკეთესობას ვგრძნობ და თვალები მეხუჭება.ალბათ,მიხეილის დამსახურებაა,რომ ახლა ვიძინებ.
სიზმარს ვხედავ,ის ძალიან ეროტიული და აღმაფოთებელია.შეშინებულს მეღვიძება და სახეზე ხელებს ვიფარებ.ვიხსენებ მის თითოეულ დეტალს და საკუთარ თავს ვკიცხავ ისე,თითქოს ამაში თავად ვიყო დამნაშავე.
ვხედავ შხაპს,მისგან ნელ-თბილი წყალი მოდის და ქვეშ მდგომ მამაკაცს ასველებს,მას შავი ოდნავ გრძელი თმა აქვს და საოცრად მოკაშკაშე თვალები,იღიმება და მაცდურად მიყურებს,მოშორებით ვდგავარ და არ მინდა დამინახოს.ვწუხვარ,რომ მხედავს,მაგრამ თავს ვიკავებ.მისი სხეული დანამულია,თავს ჩემკენ წევს და ლოყებიც ეშხეფება.მთელი სხეული ისეთი ცხელი და სექსუალური აქვს,რომ გაგიჟდები.
„ჰოთ,ჰოთ..“-ვფრუტუნებ და პირზე ხელაფარებული მივდივარ.მინდა გავიქცე და გადავრჩე.სამშვიდობოს გავიდე მინდა,მაგრამ ის მომსდევს,ომსდევს..
ამ,დროს გამეღვიძა.ახლა უკვე ყველაფერი აღვიდგინე გონებაში და ისევ მეშინია.ვინ იყო ის? მიხეილი,დიახ,სწორედ მას ჰგავდა,შეშინებული ვდგები ფეხზე და საათს ვუყურებ.შუა ღამეს გადასცდა.ვაცნობიერებ,რომ საკმაო ხანს მეძინა და ტანსაცმელს ვიხდი,შხაპი არ მაწყენდა.
***
დილას ნამიანს მეღვიძება.გამშრალებაც კი დამვიწყებია და პირდაპირ პირსახოცით გავშოტილვარ საწოლზე.საათს ვუყურებ და მახსენდება,რომ სამსახური მაქვს.უნდა წავიდე,მაგრამ ჯერ ადრეა.სარკეში ვიხედები,როცა ზარის ხმა მესმის და მაშინვე ვხტები.
ჭრილშ ვიხედები და ვირინდები.გარეთ ალექსი დგას და ჩვეულად იღიმის.
-რა გინდა?-ვეკითხები მკაცრი ტონით.
-შემომიშვი.
-არა.
-რატომ? არ მპატიობ? არ მოგიწერია..
კარებს ვაღებ და ის შემოდის,იღიმის და ჩემკენ მოიწევს.ვუყურებ და აღზნებული თავს ვერ ვიკავებ,იმ სიზმრის მერე,თავი სულ დავკარგე..ვუყურებ და ჩაის ვთავაზობ,ის კი თავს აქნევს,აქნევს,მაგრამ მიხეილივით არ გამოდის..თავს ვსაყვედურობ,ის ხომ არ იყო მიხეილი,ის უბრალოდ პერსონაჟი იყო სიზმრიდან,უბრალოდ ერთ-ერთი მოქმედი პირი იყო და მეტი არავინ..
-არა,მე სხვა რამ მინდა..და ვიცი ეს შენც გინდა..-ტყავის ქურთუკს იხდის და კიდებს.
-ასე არ შეიძლება,ალექს..
-იხ,უბრალოდ,მოდი აქ...-ვიბნევი და ხმას ვეღარ ვიღებ,ვმორჩილდები მის მკლავებს და მის სურნელს ღრმად ვსუნთქავ.
-ახალი სუნამოა?-ძლივს ვცრი კბილებში,რადგან გაცხარებით მკოცნის..-ჰო და შენი საყვარელი სურნელებაა..
ჩემი ოთახისკენ მიდის და პირსახოვს მიცურებს.
-ნადმვილად იცოდი,რომ მოვიდოდი? მელოდი არა?
-მე ასე ჩამეძინა..-ძლივს ვამბობ და წინ მივიწევ.
-მართლა არა?
-რა სურნელია..-თმებში ჰყობს ცხვირს.
ხელებს ბეჭებზე მხვევს და მწევს.ბუმბულივით მათავსებს საწოლზე და არხეინად მიყურებს.ნელ-ნელა მიახლოვდება და თან ენით ტუჩებს ილოკავს.მენჯებიდან იწყებს შხეფების შთანთქმას და სიამოვნებისგან ხმებს გამოსცემს.თეძოებამდე ჩადის და შემდეგ ისევ ზემოთ ამოდის,ასე აგრძელებს და შემდეგ ტუჩებს ძლიერად მიკოცნის.ვგრძნობ,რომ უდნა მთლიანადმიგრძნოს,მთლიანად გამხადოს მისი ნაწილი.ისეთი კორექტულობით აკეთებს ყველაფერს,თითქოს ეს უკანასკენლი იყოს..ამაზე მერე დავფიქრდები,მაგრამ ამ წამს მეც საშინლად ტკბილ სიამოვნებას განვიცდი,..თმებში ხელს ვუცურებ და მთელ სახეს ვუკოცნი.
-ჩაცმული ხარ?-ღილებს ვუხსნი და კისრის ქვემოთ ვკოცნი.ზემოდან ვექცევი და ვუყურებ.მის მწვანე თვალებში სხვანაირი ელვარებაა.ალბათ,ჩემი დაკარგვის ეშინია.მინდა,ვკითხო,მაგრამ ხმას არ ვიღებ.მინდა ეს წუთები ბოლომდე გამოვიყენო და ბოლომდე შევიგრძნო..
კისერის მივარდება და ძალადაკარგული ფრინველივით ვკვნესი..ჩვენი ხმები ერთიანება და,მგონი,რომ რაღაც საოცარი სიმფონია იქმნება.ასეთი შეგრძნება ადრე არ მქონია,ალბათ,ეს ბოლოა,იქნებ ამ ყველაფერზე ღირს დაფიქრება..
***
შესაძლოა ესე იმიტომ ვისიამოვნე,რომ იმ სიზმრის გავლენის ქვეშ ვიყავი-ვფიქრობ და დაბლა ვიყურები.სამსახურის კარს ვაღებ და შევდივარ..იქნებ ეს მიხეილის ბრალი იყო-გადავწყვიტე მხოლოდ სამსახურზე მოვახდინო კონცენტრაცია,იმედია,კარგად გამომივა.
-როგორ ხარ?-გვერდითა ოთახის თანამშრომელი გოგონა მეკითხება და ჩემკენ მოდის.
-არამიშავს,მშვენივრად-ვამბობ და ვიღიმი-შენ?
-შესანიშნავად გამოიყურებ-არ იშურებს სიტყვებს,რა იცის,რომ მშვენიერი წუთები მქონდა იმ ამაზრზენი და თან საშინლად ვნებიანი სიზმრის შემდეგ.მგონი,ძალიან ბინძური ვარ,მაგრამ რა გაეწყობა.
ჩემს კაბინეტში შევდივარ და საბუთებს ვაწყობ.რაღაცები არის შესავსები და ეს საკმაო დროს მოითხოვს,თან გუშინდელი საქმეებიც გასაკეთებელი მაქვს.მგონი,გვიან მომიწევს აქედან გასვლა.
მუშაობაში დრო ისე გადის,რომ ვერც ვხვდები.ლანჩსაც ვტოვებ,სადილსაც და საერთოდ ყველაფერს..ხუთი საათი იქნება,როცა ვერკვები დროის სვლაში და ყავის დასალავად მივდივარ.საკუთარი ხელქვეითი არ მყავს,რომ ამომიტანოს,ამიტომ მიწევს სამუშაოს მოვწყდე.
-დღეს არ მინახავხარ-მესმის უკნიდან ხმა.
-ეს ფორმა სჯობს აშკარად?-მეღიმება და რიტორიკულ გამომეტყვებას ვესვრი მიხეილსს,რომლის დანახმამ შემაშფოთა და ძარღვებში სისხლის მოძრაობის კონცენტრაცია გამიზარდა.ვცდილობ ჩვეულბერივი მე ვიყო და არა სექსუალური.
-როგორ ხარ?
-კარგად-მოკლედ ვპასუხობ და ლიფტისკენმივდივარ.
-საით?-მეკითხება და ღილაკს თვითონ აჭერს ხელს-დაგვიწყებია-იღიმის და ჰორიზონტს გაჰყურებს.მგონი,შეამჩნია,რომ მისმა დანახვამ დამაბნია.
კაფეტერიაში ვიღებ ყავას და გამოსვლას ვაპირებ,თუმცა მიხეილის ხმა მაჩერებს.
-მიდიხარ?
-ჰო,საქმეები მაქვს თავზესაყრელი.
-კარგი-ამბობს ცივად და მაგიდას უჯდება.მეგონა,დარჩენას მთხოვდა,მაგრამ ასე არ მოხდა ან რატომ უნდა მოხდეს? ზოგჯერ ძალიან ამბიციური მოლოდინები მაქვს.
ცხრა საათისთვის ვტოვებ შენობას,სასიამოვნოდ დაღლილი მივაბიჯებ და დღევანდელი დღით კმაყოფილი ვარ.გზაში დაქალი მირეკავს და მატყობინებს,რომ მივლინებიდან დღეს ჩამოდიდა.სულ არ მახსოვდა,რაც ძალიან მიკვირს,არ ვიმჩნევ და პირდაპირ მის სახლში მივდივარ.
კარებს ფრუტუნით აღებს და მეხვევა.
-როგორ შეცვლილხარ?
-ეს ბანალურობა არ მიყვარს-თვალს ვუკრავ და მის სახლს ვათვალიერებ.
-აბა,როგორ მოგეწონა პარიზი?
-ერთხელ შენც უნდა წამოხვიდე.შოკია.
-მხოლოდ ერთი სიტყვით?
-სიტყვა ვერ აღწერს მის მშვენიერებას-მპასუხობს მაშო და ჩანთას მართმევს-აქ დადე-ქურთუკსაც მხდის და დივანზე მსვამს.
-რა ხდება ახალი?-ვეკითხება.
-რავი,არაფერი-დაბნული ვპასუხობ-სამსახური რომ დავიწყე ხომ იცი.ძალიან კარგი კომპანიაა და თან მაღალი ანაზღაურებაცაა.
-ალექსი?-ვიცოდი,რმ მას ახსენებდა.
-ყველაფერი რთულადაა.
-რატომ?-თვალები უფართოვდება-სირთულეები ხომ არასდროს გიყვარდა.
-სწორედ ამაშია საქმე.
სხვა თემაზე გადამაქვს საუბარი და ვცდილობ მაშოს დავავაიწყო ალექსის არსებობა.გვიან ღამით მისგან მოვდივარ,რადგან მეორე დღეს სამსახური მაქვს და სხვანაირად არ გამოვა.
სახლში შევდივარ და საკუთარ ბინას კმაყოფიად ვუყურებ,ის ხომ ასეთი კომფოტული და მყუდროა.
ფილმის საყურებლად ვჯდები,მაგრამ თავს ვერ ვუდებ,ვდგები და სიარულს ვიწყებ.ვგრძნობ,რომ არ მეძინება.
რამდენიმე წუთში,ისევ ვფორიაქდები,ტელეფონს დავყურებ და ისტერიული სიცილი მიტყდება.ესღა მაკლდა? ვინ უნდა იყოს?-ვეკითხები საკუთარ თავს და გონებას ვძაბავ.
„მეგონა,ყავას ერთად დავლევდით“-მეორეჯერად ვკითხულობ მონაწერს.



3.

არ ვიცი ვინ არის.უფრო სწორედ ვიცი და ამაში დარწმუნებულიც ვარ,მაგრამ ისიც ვიცი,რომ ეს უბრალოდ შეუძლებელია.ჩემი უფროსი ნამდვილად არ მომწერდა ამას.ვთვლი,რომ სხვა მწერდა და კმაყოფილების გრძნობას ვიხრშობ.
ფიქრებში ჩაძირულს მეღვიძება და ვიხსენებ,რომ ღამით საშინელი კოშმარი ვნახე.შუა ღამე იქნებოდა,როცა გამომეღვიძა და მწარედ ავტირდი.ვნახე,რომ ნახევარი დაიღუპა,ვინც მიყვარდა მისი ნახევარი დაიღუპა.
ისევ საშინელ ხასიათზე ავდექი და იმ გარემომ,რომ სამსახურში უნდა წავსულიყავი მთლად ამაკანკალა.ვერ ვხვდებოდი რას ნიშნავდა ეს,მაგრამ მიხეილის სახელიც გაგონებაც კი არ მინდოდა.რისი მეშინოდა ან რისი,არ ვიცი,მაგრამ იმ მონაწერის გამო თავს უხერხულად ვგრძნობდი.მაინც რა მიქმნიდა ასეთ გრძნობას.
შხაპის ქვეშ ვდგები და თვალებს ვხუჭავ.ალბათ,არ მინდა მისი კოცნის ნაკვალევი დავინახო კისრის ქვემოთ.იმ დღეს ისეთი გაცხარებული იყო,რომ დეკოლტეს ადგილი მთლად გამიუბედურა.ახლა ამოღებულ ზედას ვეღარ ჩავიცვამ.გამოსული დახურულ პერანგს ვიცვამ და საკუთარ თავს უკმაყოფილოდ ვუყურებ.მგონი,სამუშაო გარემოს არ უხდება ასეთი ჩაცმა,მაგრამ რა ვქნა,სიამოვნება ზოგჯერ მსხვერპლსაც მოითხოვს.
ისევ მახსენდება ის დღე,ის ნაბახუსევის დღე და უფრო ვირევი.რა უნდა მიხეილს? რატომ ცდილობს ჩემი კეთილგანწყობა დაიმსახუროს?
***
სამსახურში სიჩუმეა.ასეთი ვითარება ჯერ არ ყოფილა.იქნებ ჩემი არადეკოლტის ბრალია.მეცინება სულელურ ფიქრებზე და ფანჯრიდან ვიხედები,დღეს ისეთი არაფერი მაქვს გასაკეთებელი.
საღამოს კარზე ვიღაც აკაკუნებს,ეს გოგონაა გვერდითა ოთახიდან,მეუბნება,რომ წვეულებაა და სასწრაფოდ უნდა წამოვიდე.მივყვები და გაკვირვებისგან თვალები მიფართივდება.დღეს თურმე ბოსის დღეა.
-გილოცავ-ჩუმად ვამბობ და სასმელს ვიღებ.
-მადლობ-იღიმის ტუჩის კიდით.მისი თვალები შეცვლილი მეჩვენება.მგონი,უფრო მეტ გრძნობას იტევს.
გარშემო ჟრიამულია,მაგრამ ესნამდვილად არ მსიამოვნებს,მინდა აქაურობას თავი დროზე დავაღწიო.
***
სპორტდარბაზიდან სახლში ვბრუნდები,არანაირი გეგმა არმაქვს.მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ,რომ სახლში თბილი საწოლი მელოდება.მაშო კი მომენატრა,მაგრამ დღეს არ სცალია.
საწოლზე ვწვები და ჩაის ვსვამ.თბილი სითხე კიდევ უფრო მაცხელებს.ბალიშს ვიხუტებს დამეორე მხარეს ვბრუნდები.
ღამის ორი საათი იქნება,მაგრამ მაინც არ მეძინება,თვალი ძილს არ იკარებს.ვდგები და საპირფარეშოში გავდივარ.ვგრძნობ,რომ მუცელი მტკივა,მაგრამ ამას მიზეზი არ უნდა ჰქონდეს.გულის რევის შეგრზნება მაქვს და მიკვირს,არადა ათი წლის მერე ერთხელაც არ ამრევია გული.ვიხსენებ რა ვჭამე,ვერაფერი მაწყენდა.
თავატკივებული აივანზე გავდივარ და ხედს გავყურებ.დღეს ესეც არ მეჩვენება ლამაზი,ყველაფერ შავ-თეთრად აღვიქვამ.ნეტავ რა ხდება.
***
სამსახურში მივდივარ ზლაზვნით.კიდევ კარგი უკეთ ვარ,თორემ გაცდენას არავინ მაპატიებდა.კარებს ვაღებ და სამუშაოს ვუბრუნდები.რაღაც ახალი პროქტიაა და თვალს ვავლებ.
ყველაფერი ჩვეულად მიდის,ოღონდ ის განსხვავებაა,რომ მიხეილსვერსად ვაწყდები,ვერც დერეფნებში და ვერც ვერსაც,ლიფტის კართანაც კი არ მხვდება,უსიამოვნო შეგრძენება მეუფლება და გაურკვევლობა კიდევ მიპყრობს,არ ვიცი რა ვუთხრა ალექსს ან საერთოდ ვუთხრა თუ არა რამე,იმ დღის შემდეგ ისევ მწერს ხოლმე თავისებურ შეტყობინებს და მეც მსიამოვნებს,მაგრამ არა ისე,როგორც ადრე.ბოლო რამდენიმესთვის საერთოდ აღარ მიპასუხია.
***
დაბადების დღეზე მეგობრები წვეულებას მიწყობენ მაშოს თამადობით.ძალიან მიხარია,მაგრამ ვგრძნობ,რომ რაღაც მაკლია.მთელ ღამეს მხიარულებაში ვატარებთ და დილას უგონოდ ვწევარ,ისიც კი არ მახსოვს,რომ სამსახურიში ვარ წასასვლელი.მაშოს ვთხოვ,რომ მიხეილს დაურეკოს და თხოვნას მისრულებს.
-დღეს დაბადების დღე აქვს და თან ნაბახუსევია,ეპატიება-ეუბნება ჩემი დაქალი ბოსს და ან თვალს მიკრავს.
-იზს? არაუშავს..-მესმის მისი ბოხი ხმა,მასში რაღაც ცვლილებებს ისევ ვატყობ,მაგრამ რა..ვერ ვხვდები,რატომ ვცდილობ მის შესწავლას.
-რაო? იზს გეძახის? სიმპათიური უნდა იყოს,ძალიან სექსუალური ხმა აქვს-ამბობს მაშო და იღიმის.
-შენ შეყვარებული გყავს-ხმას ვუწევ და ჩემივე ნათქვამზე მეცინება.
-ჰო ვიცი და ის ბიჭი..რა ხდება?
-ჩვენ არ ვიცი..უბრალოდერთად არც არაფერს ავღნიშნავდი..ჰო იცი,რომ ამ ურთიერთობას შეყვარებულობანაც არასდროს რქმევია?
-რამდენ ხანს უნდა გაგრძელდებეს? მსგავსი ურთიერთობები მალე სრულდება?
-არ ვიცი,მეც ვგრძნობ,რომ რაღაც ისე ვეღარაა.
-უნდა დაასრულოთ.
-ვიფიქრებ როგორ ვუთხრა.
-შენ იცი-მკოცნის ლოყაზე და ფეხზე მაყენებს-სადმე წავიდეთ და გვაერთოთ,დანარჩენს მერე მიხედე.
-ახლავე მივხედა.არ მიყვარს არაფრის გადადება-ვამბობს და ტელეფონს ვიღებ-ასე უფრო მარტივია ყველაფერი.
ალექსს ვწერ,რომ ყველაფერი დასრულდა და ამის გაგრძელება აღარ მინდა.პასუხს არ ველოდები და გარდერობში ვიჭყიტები,რამე უნდა ამოვარჩიო.
***
სახლში გვიან ვბრუნდები და აივანზე გავდივარ,რა ვქნა მიყვარს ჩემი პატარა და კომფორტული აივანი.პლედს ვიხვევ და ვარსკვლავებს ვაკვირდები,ადრე ასტროლოგობაზეც ვფიქრობდი,მაგრამ რა ვიცი..ისე ახლაც ძალიან მიყვარს მსგავსი რამეები.
უეცრად ნაცნობ მანქანას ვხედავ და ვირინდები.ნუთუ ვინ უნდა იყოს.ცოტა ხანში მაღალი მამაკაცი გადმოდის და,მგონი,ვცნობ კიდე..არა,რას ვცნობ..ეს ხომ მიხეილია..ჩემს სადარბაზოში შემოდის,ისევ ვაკვირდები,მაგრამ არ ვფიქრობ,რომ ის ჩემთან ამოდის.მერე რა რომ დაბადების დღე მქონდა დღეს.ვიცი,რომ ვინმე ნაცნობთან მიდის.ხელში რაღაც კი ეჭირა,მაგრამ მერე რა.
ცოტა ხანში ზარის ხმა მესმის და კარებთან ანერვიულებული მივდივარ.გული ლამისაა გადმომიხტეს.
-ვინ არის?-ვკითხულობ და თვალებს ვხუჭავ.არ მინდა,რომ ჭრილში გავიხედო.იქნებ რა დავინახო...იქნებ ეს რამის კოშმარია.
-გააღე და ნახავ-მესმის მამაკაცის ხმა და ადგილზე ვშეშდები,ის ნამდვილად მიხეილია.
-კარგი-ვაღებ და გაკვირვებას ვერ ვმალავ-ჩემი გაცდენით რამე პრობლემა ხომ არ შეიქმნა?
-არა,არაფერი...უბრალოდ თანამსრომელსა და თან საუკეთესოს დაბადების დღე მოვულოცე..გილოცავ,იზ..
-ვაიმე მადლობა-ნამდვილად ვწითლდები.ამას ვგრძნობ და მიკვირს,როდის მერე მჭირს მსგავსი რამეები.
-არ ვიცოდი ყვავილები მოგწონდა თუ შოკოლადი და ორივე მოგიტანე..რახან მაინც ახლა გაგიცანი და არ ვიცოდი რა მეყიდა..-არეულად საუბრობდა და რიტმულად იღიმოდა.
-მადლობა,მაგრამ არ იყო საჭირო-ვართმევ შეფუთვას.
-შემოვიდე?-მეკითხება და მხრებს იჩეჩს.
-შემოდი-ვეუბნები და კარებს ვკეტას მას შემდეგ,რაც მას ჩემს სახლში ვხედავ.
სასმელს ვთავაზობ,მაგრამ არ სვამს.ამბობ,რომ ხვალ ფხიზელი უნდა იყოს,მნიშვნელოვანი შეხვედრაა,ცოტა ხანს ვსაუბრობთ და შემდეგ მთხოვს,რომ შეხვედრაზე მასთან ერთად წავიდე.
-არა,ეს უხერხულია.
-მარტო არ მინდა-კატეგორიულად ამბობს და კარებისკენ მიდის-ხვალ მოხვალ,იმედია..იმედია,ყველაფერზე შევთანხმდებით-იღიმის და გადის.
-კარგი-ვამბობს,მაგრამ მას უკვე აღარ ესმის,ის თვალს მოშორდა..ჩემთვის ვდგავარ გასეშებული და შემდეგ კარებს ვკეტავ.ყვავილებს ვუყურებ და ვუღიმი.არ მესმის ეს რას ნიშნავს.ყვავილები ხომ არასდროს მიზიდავდა..მის ნაჩუქარს ვაზაში ვდებ და წყალს ვუხამ.
***
ვიღვიძებ თუ არა,შესაშნიშნავ განწყობაზე ვდგები.ალბათ,იმ ყვავილების ბრალია,მე რომ ვხედავ.
ტელეფონს ვამოწმებ,ალექსს არ დაურეკავს,არ მოუწერია,მიხარია დათითქოს გულზე რაღაც მეშვება.სასწრაფოდ ვდგები საწოლიდან და მიხეილის შემოთავაზებაზე ვფიქრობ.
***
-ასე გითხრა?-მეკითხება მაშო.
-ჰო და მივდივარ.
-იქენებ დაწინაურდე კიდეც.
-რა ვიცი.
-აშკარად მოსწონხარ,რომელი უფროსი მიდის თანამშრომელთან დაბადების დღეზე..
-არ ვიცი-მეღიმება,მაგრამ იმის გაფიქრებაც კი არ მინდა,რომ მიხეილს მოვსწონვარ.ალბათ,მეშინია ამ ყველაფრის,მე ხომ ნორმალური ურთიერთობა არასდროს მქონია.ნორმალურში იმას ვგულისხმობ,რასაც თვლიან ნორმალურად მისნაირი პერსპექტივის ქალები.იქნებ ვერ მვსცე ის,რაც მას სჭირდება,მაგრამ იმასაც ვხვდები,რომ ამაზე.
***
-ლამაზი საღამოა არა?
-ჰო-დაბნეული ვპასუხობ.
-ჩაჯექი-კარს მიღებს და ისევ იღიმის.ვგრძნობ,რომ კმაყოფილად მათვალიერებს.უკვე ხომ დეკოლტე მაცვია.თავ ვუმეორებ,რომ კარგად მოვიქეცი,როცა ალექსს დავშორდი.რაც არ უნდა იყოს,უკვე 22 წლის ვარ და ცხოვრებას უფრო სერიოზულად უნდა შევხედო.
ოფიციალური ვახშამია.რამდენიმე კაცი ზის ჩვენს წინ და გარშემო.ვგრძნობ,რომ მსგავსი რამეები ჩემთვის ახალია.მიხეილი მაცნობს ხალხს და წარმადგენს,როგორც ახალ და თან საუკეთესო თანამშრომელს.მისი ამგვარი შეფასება მსიამოვნებს და შესამჩნევად ვიღიმი.
ახალ პროქტზე საუბრობენ და დრო და დრო მეც მრთავენ ხოლმე,მაგრამ მე უფრო სხვაგან ვარ.ამას ისიც ამძაფრებს,რომ ვახშმის ბოლოს მიხეილის ხელს ჩემს შიშველ მუხლზე ვგრძნობ.იქნებ უფრო გრძელი კაბა უნდა ჩამეცვა,მარგამ ეს რა შუაშია..ნუთუ ამხელა კაცი ხელებს ვერ იმორჩილებს.
გასასვლელში ცუდად ვხდები.ვგრძნობ,რომ მუცელი მეწვის და არ ვიცი რას დავაბრალო,ისიც კი არ ვიცი რა ვუთხრა მიხეილს,რომელიც ამაზად მიდის ჩემს გვერდით.
-მგონი,ცუდად ვარ..-სეწუხებული სახით ვამბობ.
-თავი გტკივა?-ოპრიმიტიული კითხვით მომმართავს.
-მგონი..-თავს ვერ ვიკავებ და გვერდით არსებულ ურნაშივე ვარწყევ.
-ვაიმე...რა გჭირს?-ხელს მკლავზე მკიდებ და სალფეთქს მაწვდის-პირი მოიწმინდე.
გარემოს ვათვალიერე.იმედია,არავინ დამინახა,თავს უხერხულად ვგრძნობ და მიხეილს მანქანაში უჩუმრად ვუჯდები.
-რამემ გაწყინა?-მეკითხება და კორპუსთან მანქანას მიჩერებს.
-არა მგონია-ვამბობ და ტუჩზე მეკბინება.
-ნაბეღალავი გაქვს,იმედია?-მეკითხება და კარებს მიღებს.
***
დრო ჩვეულებრივ გადის.მიხეილმა სამსახურში დამაწინაურა კიდეც,მასთან ურთიერთობა საზღვრებს არ სცილდება,ისევ ისე მიდის,როგორც იყო.მხოლოდ სამსახურებრივად ვართ დაკავშირებულნი,თუ იმას არ ჩავთვლით,რომ ზოგჯერ ყავა შემოაქვს ხოლმე,მაგრამ მერე რა.არ შეიძლება თანამშრომელს უფროსმა ყავა შემოუტანოს.პირიქით უფრო ბუნებრივად მეჩვენება ეს ფაქტი,მაგრამ მერე რა..მთავარია,არაფერი რომანტიკული და სექსუალური სახის არ მომხდარა,თუ იმ ერთ შემთხვევას არ გავიხსენებთ,როცა ფეხზე ხელი შემახო..მახსოვს როგორ დამიარა ჟრუანტელმა,მაგრამ ისიც ვიცი,რომ ამას მნიშვნელობა არ უნდა მივანიჭო.
თვეზე მეტი გადის მას შემდეგ,რაც პირველად ვარწყიე.თვალწინ მიდგება თითოეული ეს შემთხვევა და მას შემდეგ,რაც თვიური მიცდენს,ვხვდები,რომ რაღაც ისე ვერაა.ნუთუ ორსულად ვარ? ეს შესაძლებელია.მინდა ალექსი გავჩეჩხვო,მაგრამ რას მიშველის.ნუთუ მისი ბრალია ან კარგად ვერ დავიცავით თავი.მსგავსი რამ არასდროს შემთხვევია.
იმედს ვიტოვებ,რომ არაფერი მომხდარა და სამსახურისკენ მივდივარ.არ მინდა ორსულობაზე ვიფიქრო,მაგრამ მაღაზიისკენ მაინც მიმირბის ფეხი,ტესტს ვყიდულობ,ჩანთაში ვდებ და გზას ვაგრძელებ.
შუა დღეს იმის მაგივრად,რომ დასასვენებლად გავიდე,საპირფარეშოში მივდივარ და ტესტიც თან მიმაქვს.ჩემს კაბინეტში მიხეილი შემოდის და მელოდება.სულ მავიწყდება,რომ რაღაც საკითხი უნდა განგვეხილა.
გარეთ განადგურებული მოვდივარ.მთელი სახე ამწითლებია,აღშფოთებას ვერ ვმალავ.ნუთუ ყველამ უნდა გაიგოს,რომ ორსულად ვარ..არა,არ მინდა რომ...
კაბინეტს ვუახლოვდები და თმას ნერვიულად ვისწორებ,შევდივარ და შიგნით მიხეილი მხვდება,უფრო ვირევი და მახსენდება,რომ ტესტი არ გადამიგდია.
-მალე დავბრუნდები-ალეწილი ვკეტავ კარებს და ტესტს ვაგდებ ურნაში.არ მინდა,რომ ვინმემ თვალი მოკრას.
-სად იყავი? ნუთუ დაგავიწყდა?-მკაცრი ხმით მეკითხება და ფეხზე დგება-ცუდად გამოიყურები-ამატედ შემდეგ და პასუხს ელოდება.
-საპირფარეშოში ვიყავი-გულწრფელად ვამბობ და სკამზე ვთავსდები.იმედი მაქვს,არ დაიწყებს გამოკითხვას,რატომ ვიყავი ამდენ ხანს გასული.
-კარგი,გასაგებია..
-მოკლედ,გადახედე ამ ყველაფერს.მგონი,კარგად მიდის საქმეები-ძალით ვიღიმი და ვცდილობ კონცენტრაცია მოვახდინო.
***
არ ვიცი რა ვქნა.საერთოდ მინდა თუ არა ეს ბავშვი.აბორტის წინააღმდეგი მუდამ ვიყავი,მარგამ ახლა ბავშვის გაჩენა ხელს შემიშლის,თან მას არც მამა ეყოლება,მხოლოდ დედა და ისიც...საკუთარ ქმედებებს ვმალავ.ვგრძნობ,რომ სჯობდა ამ სიამოვნებაზე უარი მეთქვა,მარგამ ახლა რა ვქნა..საკუთარი გართობის გამო ბავშვს ხომ ვერ მოვკლავ..ეს ჩემი ბრალია და ახლა უნდა მივხედო.
-რა? ორსულად ხარ?-მაშო გაკვირვებულია.
-ჰო,ორსულად ვარ-აცრემლებული სახით ვამბობ.
-გოგო,ეტყვი?
-არა,ამაში საჭიროებას ვერ ვხედავ,არ უნდა მოვქცეულიყავი ესე..-ატირებულს გულში მიკრავს და ცდილობს დამამშვიდოს,მაგრამ მე რა მამშვდებს..მალე ყველა გაიგებს,რომ ორსულად ვარ.,გაჩნდება კითხვები,მშობლები რას იტყვიან...ათას რამეზე მეფიქრება,მაგრამ მაშინვე ვანებებთავს.
დედაჩემმა ჩემი დაბადების დღეც დაივიწყა და ახლა რა მოუნდება..რაც უნდა იყოს,მამაჩემზე არც მსმენია არაფერია საუკუნეა..ვხვდები,რომ სულ ტყუილად ვფიქრობ ამაზე,მე უფრო სხვა საშიშროებები მაშინებს..განა მზად ვარ იმისთვის,რომ დედა გავხდე,თან ახლა ყველაფერი კარგად აეწყო სამსახურში.
ძიძას დავუქირავებ,მანამდე რამეს ვიზამ.-ვიმშვიდებ თავს და ვცდილობ დავისვენო.
***
-მისმინე,რაღაც მნიშველოვანი საბუთები მინდა მოგცე და..-იღიმის მიხეილი.
-კარგი.
-აქ არ მაქვს და ჩემთან გაგიყვან-ისე ვიჭერ თავს,თითქოს ვერ ვხვდები,რომ მიზეზს ეზებს,მეც ეს არ მინდა.
-კარგი-მანქანას ძრავს და ჩემს წინ ჰორიზონტი იშლება,ჰორიზონტი,რომელიც სულ სხვანაირი მეჩვენება,იქნებ იმიტომ,რომ ამით ახალი ცხოვრება იწყება..სულ მალე მუცელით დამეტყობა.ყველაფერი როგორი უცნაური და მოულოდნელია..
სახლში მპატიჟებს.აღებს კარებს და ჩვენს წინ არაჩვეულებრივი გარემო იშლება..დიდი ეზო,დიდი სახლი და აუზი..ბავშვობაში ამაზე იმდენ ხანს მიოცნებია..
-საოცარი-აღფროვანებას ვერ ვმალავ.
-შემოდი,ყავას გამოგიტანს მზარეული და ვისაუბროთ.
-ჰაერზე სჯობს-მაგიდას ვუჯდები და ვიღიმი.
-კარგი-ჩემ წინ ჯდება და ვიღაცას ეძახის.
დაბალი ტანის ქალი გამოდის და შეთხელებულ თმას ისწორებ.
***
-მოგწონს? ასეა არა?-მაშო ყველაფერს ხვდება.ამბობს იმას,რასაც საკუთარ თავსაც კი ვუმალავ.
-არა,უბრალოდ..
-უბრალოდ არაა.ძალიან კარგი კაცი და იქნებ..
-მოანდირე არ ვარ-უკმაყოფილოდ ვამბობ და ვფიქრდები.ნეტავ რას ვგრძნობ,რა მაფიქრებ და საერთოდ რა მინდა..
***
ხუთ თვეში შესამჩნევია ხდება ჩემი ორსულობა და რათა დავმალო ფართო სამოსს ვიცვამ.სპორტდარბაზის მაგივრად ორსულთა იოგაზე ვიწყებ სიარულს,ასევე ბავშვის მოვლის კურსებსაც არ ვტოვებ და დიდი ენთუზიაზმით ვათვალიერებ ხოლმე ვიტრინებით პატარების სამოსს.არ მინდა რამე ვიყიდო,რადგან ვიცი,რომ ყველაფერი ხდება და მეშინია,რომ,შესაძლოა,რამე გაუთვალისწინებელი მოხდეს.
ასევე ისიც მაშინებს,რომ მალე ყველაფერს ფარდა აეხდება..ხალხი არ მაინტერესებს,მაგრამ მიხეილი მაფიქრებს..ნუთუ ეწყინება,როცა სიმართლეს შეიტყობ..ნუთუმეტყვის,რომ არ უნდა დამემალა..მაგრამ ესეც არაფერი..ვეტყვი,რომ მრცხვენოდა ან ვეტყვი,რომ უბრალოდ არ მინდოდა ამის აფიშირება.
***
-ამ ბოლო დროს ფართო სტილი გიზიდავს?-მეკითხევა გაკვირვებული.
-მოსახერხებელი-ვპასუხობ მოკლედ და გვერდზე ვიხედები.არ მინდა ჩემს მზერაში რაიმე უჩვეულო დაინახოს.
-საინტერესოა..
-ჰო,გავაგრძელოთ..
***
ექოსკოპიაზე მივდივარ,სქესს არ ვიგებ,მაგრამ ბავშვივს ჯანმრთელობას ვამოწმებ.ვიგებ,რომ ყველაფერი კარგადაა და ძალიან მიხარია.
საავადმყოფოდან გამოსულს მიხეილი მხვდება და სად დავიმალო არ ვიცი.
-რამე პრობლემაა? როგორ ხარ?
-კარგად,შენ რას აკეთებ?-ვუბრუნებ კითხვას და თვალს ვარიდებ.
-ჩემი მეგობარი მოვინახულე,აქ წევს და..
-აჰა,გასაგებია...-ვამბობს და გვერდზე ვიწევი-ხვალ შევხვდებით.
მეორე დღეს არ ვიცი რატომ,მაგრამ მეუბენება,რომ მნიშვნელოვან შეხვედრაზე უნდა გავყვე.არ ვიცი რა მოვიმიზეზო,მიწევს დავთანხმდე...
***
მთელი ტანსაცმელი გადმოვყარე,მაგრამ სესაფერისი ვერაფერი ვნახე.ბოლოს მაღაზიაში წავედი და რაღაც ფართო სტილის კაბა ვიყიდე.იმედია,არაფერი იქნება შესამჩნევი.
-მიხვდება?
-რატომ უმალავ სამსახურს?
-ორსულს სხვანაირად უყურებენ-ვცდილობ მოვატყუო მაშო,მაგრამ მას რას გამოვაპარებ.
-კარგი,რაც გინდა ის ქენი-ამბობს და უკმაყოფოლო გამომეტყველებით ჯდება.
***
საღამოს მაკითხავს და ერთად მივდივართ,მანქანაში მუცელთან ჩანტას ვიდევ და დრო და დრო გადავხედავ ხოლმე მიხეილს.იმედია,ვერ ამჩნევს.
ვახშმის განმავლობაში ისეთი დაძაბული ვარ,რომ ძარღვებიც კი მეჭიმება.მიხეილი რამდენჯერმე მიზეზსაც მეკითხება,მაგრამ პასუხს ვერ იღებს.
-უუკაცრავად,მალე დავბრუნდები..-ვტოვებ საზოგადოებას და საპირფარეშოში გავდივარ,ვარწყევ და ვარწყევ,მგონი,ვერც კი ვჩერდები.
-აქ ხარ?-კაკუნი მესმის ცოტა ხანში და ვცდილობ პირი გავისუფაო.
-ჰო,ახლავე..
მგონი,ისევ არ წასულა მიხეილი,გავდივარ გარეთ და ნერვიულად ვაშტერდები.
-რა გჭირს?-მეკითხება შეშფოთებული.
-რაღაცამ მაწყინა..ვადაგასული საჭმელი შეუკვეთა გუშინ დაქალმა-ვამბობ და თვალს ვაშორებ.
იმედი მაქვს,რომ ვერაფერს ხვდება,მაგრამ ისიც ვიცი,რომ ამ შემთხვევაში ძალიან ოპტიმისტი ვარ.
***
-როგორ ხარ?-მეკითხება მაკა,რომელიც ჩემს გვერდზე არსებულ ოთახში მუშაობს.
-კარგად,შენ?
-არ ვიცი როგორ გითხრა,მაგრამ ქალები შენზე ჭორაობდნენ.
-რას?-ვხვდები რასაც,მაგრამ მაინც ვეკითხები.
-ამბობენ,რომ ორსულად ხარ.
ცივი ოფლი მასხამს.უკვე ხომ მეექვსე თვეში ვარ..განა ისეთი ოპტიმისტი ვარ,რომ ვსულელდენები კიდეც..ეს ხომ კრეტინული იმედიანობაა.
არა,არა!
მაკას ვშორდები და ლიფტს ვიძახებ.იქნებ მგონია,რომ სახლში მაშოს ჩავეხუტები და ყველაფერს დავივიწყებ.
გარეთ იმედი მიცრუვდება,კიდევ ერთხელ ვხდები მოლოდინის მსხვერპლი..
-იზ..-მიხეილი მოდის და გაურკვეველი გამომეტყველებით მიახლოვდება.
-მივდივარ უკვე-ვპასუხობ და ნაბიჯს ვაჩქარებ.
-წაგიყვან.
-არ არის საჭირო.
ვუბენები და შენობას ვშორდები,მაგრამ ისიც მომყვება..მომყვება და ცოტა ხანში ხელის ძლიერი შეხებით მაჩერებს,თავბრუ მესხმის..ხელს მხვევს და სახისკენ მოილტვის,ხელს თმებში მიცურებს და თვალს მისწორებს..მეხება ტუჩებზე და ვშეშდები..ვეერ ვხვდები რას ნიშნავს ეს..ვცდილობ მოვიშორო,მაგრამ ერ ვუძალიანდები..მისი კოცნა ისეთი სასიამოვნო და სათუთია,როგორც სამდღიანი პეპელას ფრთები..ვგრძნობ,რომ მასში რაღაც გასაოცარი ემოციები ღვივის..
ხელს ბეჭებზე მხვევს და თავს წევს.ცოტა ხანში შიშის მონა ვხდები..მის ხელს ჩემს მუცელზე ვგრძნობ..
ალბათ,იგრძნო,რომ ორსულად ვარ..თუმცა განა ვერ მიხვდებოდა აქამე..ისინი ხომ ჭორაობდნენ..დაუზუსტებდნენ კიდეც ამას...
ალბათ,არა..ეს სულელური ოპტიმიზმია..და საერთო ყველაფერი ფარსია,სადაც სიტყვა ალბათ ურევია..
არანაირი ალბათ! განზე ვიწევი და სახეზე ხელს ვიფარებს..ეს რა ჩავიდინეთ..რატომ ვაკოცნინე და მერე...მე ეს საშინლად მესიამოვნა,ალბათ..არა,ამდენი ალბათ მოკლავს მალე,ალბათ,განანადგურებს...კიდევ ალბათ?
___
ველი შეფასებებს,ჩემო ტკბილებო.
მიყვარხართ.
საჩუქრები ისევ ძალაშია,არ მენანება თქვენთვის.
მეორე თავი მიგრაციის მსხვერპლი იყო და აქ ვდებ.