რაღაც შეფერხების გამო ისტორია წაიშალა, ამს გამო თავიდან მომიწია დადება. ეს პირველი სამი თავია...

1.
პირველ რიგში, მე კატალეია ვარ. დავიბადე ქალაქ ფელისში. ფელისი! აქ ყველაფერი ნათქვამია. ეს იმას ნიშნავს რომ მე დავიბადე უსიყვარულო ქალაქში, ქალაქში სადაც სიყვარულს ჩაგითვლიან ბოდვაში. განუვუთარებელ ქალაქში სადაც რვეულსაც ძლივს იშოვი. ქალაქში სადაც გოგოებსა და ბიჭებს შორის სკოლაშიც კი დიდი ფარდაა ჩამოფარებული. აკეთ გოგოები ზიან და 'სწავლობენ' იქით კი ბიჭები. სკოლის შემდეგ სხვადასხვა დროს სხვადასხვა ავტობუსებში ვჯდებოდით და სახლში ისე მივდუოდით რომ საწინააღმდეგო სქესის თანაქტოლი არ გვენახა. აქ კლვენ მათ, ვისაც სიყვარული იზიდავს. კლავენ არა თოფით, არამედ სირცხვილით!
***
2000 წელს როცა პირველად შევაბიჯე ჩემს კლასში. ჩამოგლეჯილი პოსტერები, დაბალი მერხები, დაუსუფთავებული დ. მტვერმოდებული სკამები. დიდი, უშველებელი დაფა, რაღაც უაზრო წარწერით გადავსებული 'კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება სამოთხეში!' სამოთხე?! ამას ეძახიან სამოთხეს?!
- თაგვების სოროს უფრო გავს! - შევასწორე! იქაურობაში ახალი ამბავი არ ყოფილა რომ კითხვა უკვე 5წლისამ ვისწავლე... კლასი ნელ-ნელა ბავშვებით ივსებოდა. მალე მასწავლებელიც შემოვიდა. წკეპლით დ. ფურცლებით ხელში. დიდ, უშველებელ სათვალეში სახე წესიერად არ უჩანდა. მხოლოდ ბუზის გაფრენისა და მასწავლებლის ფეხსაცმლის ქუსლების ბაკუნის ხმა ისმოსა. მისმა მზერამ ყველა შეაშინა გარდა კატალეია სნოუსა(მე)! დიდი ხანი დაბაკუნობდა კლასში საბოლოოდ რაღაც უაზრო ლექცია ჩაგვიტარა. აგვიხსნა რომ საჭროა ვისწავლოთ და მოვიქცეთ კარგად! ეს ისედაც ყველა გოგომ ვიცოდით, რადგან სკოლაში მისვლამდე ეჭვი არ მეპარება რომ ჩემს მსგავსად ყველა მშობელმა სახლშივე დაარიგა ისინი.მაგრამ მაინც გაფითრებული უსმენდნენ.
- კარგით! - თქვა და თავის მაგიდასთან მივიდა.- ახლა უნდა გაგვეცნოთ. -და დაიწყო სიის ამოკითხვა. მე რატომღაც ბოლო აღმივჩნდი. ჩემს წინ ყბელა ბავშვმა(რა თქმა უნდა გოგომ) თავისი თავი კგად და გრძლად დაახასიათა მაგრამ დადგა ჩეკი დროც. - კატალეია სუონი!
- გისმენთ!- წამოდგომაც არ დამიპრებია.
- გელოდებით.- სამარისებულმა სიჩუმემ მიმაცილა დაფამდე.
- მე კატალეია სუონი ვარ, 6წლის. დავიბადე ფელისში. მეზიზღება ფელისი!
- უკაცრავად მაგრამ იქნებ მიზეზი ავიგო?! - ჩამეკითხა მასწავლებელი. გოგონებმა მისკენ გახედეს დ. მაშინვე ჩემ პასუხს დაელოდნენ.
- არ ვიცი! უბრალოდ აქ ერთფეროვნებაა... არსად არაა ისე როგორც აქ! დებილი ქალაქია!
- ჯერ პატრა ხარ! გაიზრდები დ. აზრი შეგეცვლება!- მჯაცრად დაამატა.
- არ შემეცვლება! - დავპირდი და გამარჯვებულის მზერით შევხედე.
***
მთელი დღე აქეთ იქით ბოდიალი მანადგურებდა მე საწყალს... გოგოების გარეთ გასვლის დრო 6დან 7მდე იყო. იმის შემდეგ გარეთ გასვლა გვეკრშალებიდა მხოლოდ განსაკუთრებული შემთხვევების გამოკლებით. ჩემი ცნობისმოყვარული ხასიათით მუდამ მინდოდა მენახა 8საათის ფელისი. მინდოდა ღამე მესეირნა მაგრამ როგორც წესი ამას მხოლოდ ზამთარში ვახერხებდი როცა დღეებიმოკლეები იყო. მალე ღამდბოდა. მომბეზრდა სულ გოგოების გარემოცვაში ყოფნა. ყველა აქეთ იქით დარბოდა და ყველა იპრანჭებოდა. მე კი ვიჯექი ერთ ადგილას და ყველაფერს ვაპროტესტები. გარეგნულად წყნარ, კეთილ და საყვარელ ბავშვს ვგავდი. ყოველ დილით დატკიცინებული თეთრი მაიკით კვდიოდი სკოლაში და ასევე ვბრუნდებოდი. პრობლემა მხოლოდ უსამართლოებასთან მქონდა თორემ სხვა დროს მუდამ წყნარი ვიყავი და ხმას ვერ ამომაღებინებდით! აი მაგაკითს მოგიყვანთ, როცა მეხუთე კლასში, ჩემ მერხთან ვიჯექი. მათემატიკის მასწავლებელი წილადებს გვიხსნიდა. მე კი ვიჯექი დ. ვერ გამეგებოდა საკი მეოთხედი მეტი იყო თუ სამი მესამედი. ალბათ ჩემი მეგობარი კრისტინაც ასეთ დღეში იყო. და მსხვერპლიც ის გახდა. გაკვეთილის ბოლოს, დაახლოებით 10 წუთი იყო დარჩემილი ზარამდე როცა ხმამაღლა დაიყვირა მასწავლებელმა.
- გაიგეთ?! - შიშით ყველამ კი უთხრა.- კრისტინა გაიგე?! - მას არაფეი უპასუხია.- დაფასთან! - იყვირა და წკეპლა მხარზე მიარტყა. გოგონა ფეხაკრწფით წავიდა დაფისკენ. რაღაც უნდა დაეწერა მაგრან ვერ დაწერა. მასწავლებელი კი გაბრაზდა დ. სამჯერ ჩაარტყა ზურგში წკეპლა. ამას ჩვენში გაროზგვას ეძახდნენ. მეოთხე წკეპლას არტყამდა როცა გაბრაზებული წამოვდექი და მისკენ გავექანე. ეს ჯერ აქამდე არავის გაუბედია. მუვედი და ჰაერში აქნეული წკეპლა გამოვართვი.
- მან ვერ გაიგო! - კრისტინა გადარჩა, მე კი ათი წკეპლა მივიღე...ასე ხდებოდა მუდამ, ვერ ვუძლებდი უსამართლობას და მუდამ ვცილობდი მასთან ამკლავებას. მაგრამ ე. სასაცილოცაა იმ ქალქში სადაც უსამართლიებაზე მეტად არაფერი ხარობს! მე ყველა მუდამ მეამბოხე გიჟს მეძახდა. არც ვუარყობ, ასეა! 12 წელი ვისწავლე სკოლაში თან ისე რომ არავისთვის არაფერი არ შემურჩენია. არაფერი გულთან ახლოს არ მიმქონდა ერთი რამის გარდა: მინდოდა ბიჭი მეგობარი რაც შეუძლებელზე მეტი გახლდათ!
***
მერვე კლასში ვიყავი რიცა დაბადების დღემდე დედას საჩუქრად ფერადი ფანქრები ვთხოვე. არ ვიცი როგორ მოახერხეს მაგრამ მიყიდეს! დაბადების დღის ღამეს ვიღაც დამესიზმრა. ბიჭი იყო და თან მგონი ჩემ მეგოვარს ჰგავდა. დლით გაღვიძებისთანავე ფანქარი ავიღე დ. მისი ხატვა დავიწყე და თან ისე რომ მიკვურდა, ისეთ ადამიანს რომელსაც სიზმაარი დილამდე აღარც ახსოვს მეთქი, ეს როგირღა შემრჩა მეხსიერებაში?! ნუ როგორც იყო, ნახატი დავასრულე ისე რომ არავისთვის მიჩვენებია! ეს რომ გამეკეთებინა ცოცხალი ვერ დავრჩებიდი. საწოლის ლეიბის ქვეშ დავმალე და ვეცადე ყველასგან შეუმჩნევლად მეფიქრა მასზე. ეს ბიჭი მის შემდეგ არ დამსიზმრებია. მაგრამ სიზმარი როდია, ის ცხადში ახდა!
2
მე 1993 წელს დავიბადე, ზემოთხსენებულ ქალაქ ფელისში. ბიჭი უნდა ვყოფილიყავი. ყოველ შემთხვევაში დედას ასე უთხრეს იმ დროს ყველაზე ცნობილმა წინასწარმეტყველებმა. ამ ამბავს ყველა გაუხარებია. მაგრამ გავჩნდი მე! გოგო! ყველამ დაბადებიდანვე შემიძულა. ყველა ნათესავისთვის იაფფასიანი გასაყიდი გოგო გავხდი. ყველას ეგონა რომ გამყიდდნენ, და ასეც მოხდა! მე გამყიდეს. ზუსტად არ ვიცი რამდენ ლეინად (ფულის ერთეული) მაგრამ აშკარაა რომ მე ჩემს ნამდვილ მშობლებთან ერთად არ ვიზრდები! ამაში ძალიან გამიმართლა. ხშირად ვლოცავ იმ ადამიანს ვინც ჩემს ნამდვილ მშობლებს ჩაასმინა რომ უნდა გავეყიდე რადგან მათ სასტიკ ოჯახში არ მოვხვდი და შედარებით მოსიყვარულე ხალხყლთან ვიზრდები.... რატომ გამყიდეს?! ფელისელმა ეს კარგად იცის! რადგან გოგო შვილი, ეს იგივეა რაც ტყუილ უბრალოდ დღეში ერთი თეფში საჭმლის გადაყრა. ნუ როგორცაა, ჩემს ნამდვილ მშობლებს არ ვიცნობ მაგრამ უკვე ვიცი რომ ისინი ზედმეტად უზრდელი ხალხია. ვიცი რომ მათ არანაირი სიყვარულის უნატი აქ გააჩნიათ! ვიცი რომ მათთვის მე არც არასდროს ვარსებულვარ და არ არასდროს ვიარსებებ! როგორც ყველა ფელისელის ოჰახში, არც მათთან არაა სიყვარული! მაგრან ახალი?! შემიძლია ჩემ თავს ბედნიერი ვუწოდო რადგან მყავს მშიბლები რომლებსაც ერთმანეთი ძალიან უყვართ! მშობლები რომლებიც ირწმუნებიან რომ სიყვარული კიდევ არსებობს და მას ერთ დღეს ვიღაც გამოააშკარავებს! აჩვენეს ხალხს და ანახებს იმას რაც სხვისთვის უცხოა! დავიბადე 21 მაისს. მშობლებმა(არა ნამდცილმა) კატალეია დამარქვეს, რაც ერთერთ ენაზე სიყვარულს ნიშნავს. ეს განგებ გააკეთეს! მათ სჯერათ ჩემი და ფიქრობენ რომ უნდა მენდონ და ზუსტადაც რომ უნდა მენდონ! მე შევძელი და შევძლებ იმას რაც სხვას კარგს მოუტანს! ამის იმედი მაქვს. არ ვარ ამაყი, მხოლოდ იმას ვამბობ რომ ყველა ადამიანი ასე უნდა იყოს! მე კი ვარ!
**
***
2001 წელს, 10 წლის ვიყავი... იმ დღეს სკოლიდან სახლში ავტობუსით მივდიოდი. სკოლას მალე ვამთავრებდი რაც ძალიან მიხაროდა. გოგონებს ბაასი ჰქონდათ გაბმული მაგრამ მე მოწყენილი ვიჯექი და ვაკვირდებოდი ბუნებას, რომელიც მოუვლელობისგან ჩაშავებულიყო. აქაიქ ნაგვის ურნები ცარიელი, ხოლო გზები თვითონ ამ ურნებად ქცეული. ყველანაირად საშინელი სანახავი იყო. ქალი ხელებით მიათრევდა დაახლოებით 10 წლის ბიჭს და თან ბოლო ხმაზე ტუქსავდა. ამას ყურადღებას არავი აქცევდა რადგან აქ ბავშვის ცემა ჩვეულებრივი მოვლენაა. ავტობუსი უადგილო ადგილას გაჩერდა. ყველას გაუკვირდა რამაც სამარისებული სიჩუმე გამოიწვია. ავტობუსში ოთხი კაცი ამოვიდა. სადისტის თველაბით. ტერორისტული სახით. ერთერთს სახეზე დიდი შრამი ჰქონდა, ალბათ დანით მიყენებული. სამივეს რბა ჩემხელა დიდი სნაიპერის ფისტოლეტები ეჭირათ და შავ დანებს ატრიალებდნენ. ყველა შიშმა შეიპყრო. ერთერთმა ავტიბუსის მძღოლს საყელოში ჩაავლო ხელი და იმ ადგილიდან მოისროლა. თვითონ დაჯდა და ტრანსპორტი საწინააღმდეგო მიმართულებით წაიყვანა. დიდი ხანი ჩიხებში ვიარეთ, საბოლოოდ დიდ, საშინელ ადგილას მივედით. ამ კაცებზე უფრო საშინლებმა ჩაგვყარეს ავტობუსიდან და მთელი ძალით დაგვიწყეს ძაგძაგი. ბნელ, უკუნეთობაში მოცულ ოტახში შეგვყარეს და კარი მუგვიკეთეს. ყველა ტიროდა, ბღაოდა, კიოდა ჩემ გარდა. რატომ?! განა რა აზრი ჰქონდა?! მხოლოდ ერთი ვთქვი 'ღმერთო დაგვეხმარე!' და ბედს დავემორჩილე. ხუთ წუთში კარი გაიღო. ოთახში ჩვენივე ასაკის ბიჭების გროვა შემოიყარა. ერთმანეთს ასკდებოდნენ, ზოგი დედა მინდას ყვიროდა. ზოგი კი მამა მინდას. მე ხმამოკვენდილი ვეგდე, მანამ სანამ ერთი ვიღაც ა. დამაწვა ზემოდან. ფეხი ძალიან მეტკინა.
- ბოდიში! - ეს მითხრა და მაშინვე კივხვდი რომ ის ჩემ გარდა ერთასერთი იყო ვისაც ამ ხნის განმავლიბაში არ უკივლია. პატივისცემით კოვეკიდე ამ საკითხს და იქით გავიწიე. ბოჭი გვერდით მომიჯდა. ვერაფერს ვხედავდი. ის რომ ბიჭი იყო, ხმით მივხვდი. არ ვიცი რამდენი ხანი ვეყარეთ ასე. ალბათ 10 საათი, ან მეტი. მაგრამ ხორხამოგდებულ ბავშვებს ყვირილის თავიც აღარ ჰქონდათ. ზოგს ეძინა, ზოგი უგონომდგომარეობაში იყო. შარდის სუნი მცემდა. გასაკვირიც არ იყო, 10 წლის ბავშვისთვის, 10 საათი ტუალეტში გაუსვლელობა უარესზე მეტია! მე პურადად მწყუროდა. მხოლოდ წყალი კინდას ვამბობდი პირგამომშრალი... და აი, კარიც გაიღო. ყველა სათითაოდ გაგვათრიეს და სიმაღლის მიხედვით დაგვალაგეს ეზოში. კოცონი ენთი, და ძალიან ბნელოდა.ფეხზე ძლივს ვიდექი. ჩემი გაკრახმავებული საროჩკა მთლიანად დაკუჭულიყო და კაბა გამხეოდა, რამაც ზედმეტად ამანერვიულა. ახლა ვიღაც კაცი მოგვიახლივდა, ცალი თვალი მეკობრესავით ახვეული, მეორე თვალზე კი დიდი შრამი. კოჭლი და სადისტი. მისდამი ზიზღი მაშინვე განვიცადე. კაცმა სიცილით აიწყო ბავშვების გაცნობა. რიგი ჩემამდეც მოვიდა.
- კატალეია სუონი! - ვუთხარი ზიზღით და თვალები მოვუჭუტე.
- კატალეია! სახელი ვი დაგარქვა?!
- ჩემმა მშიბლებმა! პრობლემა გაქ?!
- შემეძლო ახლავე მომეკალი მაგრამ შენმა ლამაზმა თვალებმა, და ლანაზმა სხეულმა გიშველა პატარა ლაწირაკო.
- გარეგნობა დროთა ანმავლობაში ქრება, მორალური სიმდიდრე კი მუდამ გრჩება!- ვუპასუხე დ. გამარჯვებულის მზერით შევხედე. ჩაეცინა.
- რამდენი წლის ხარ?!
- ათის!
- შენ ძვირად გაიყიდები პატარა ქალბატონო!
- შენ რომ ჩემს ადგილას იყო მინიმუმ ნახევარი ლეინადაც კი არგიყიდნენ !
- ათი წლის ლაწირაკო! ხვალ მე მოგიშორებ მაგრამ ჩემზე ცუდების ხელში აღმოჩნდები!
- მე მალე ჩემ მშობლებთან დავბრუნდები, ამას გპურდები!
- ეჭვი მეპარება რომ ეს შეძლი!- დამცინავად მიპასუხა.
- ის რომ 10 წლის ვარ არ ნიშნავს
რომ ჭკვიანი არ ვარ! ამ ყველაფერს ღმერთი ხედავს! იცი რამე მის შესახებ?! მე კი ვიცი! მის წინაშე შენც ჩემნაირი უფლებების მქონე ხარ იდიოტო! ახლა მე მშია, მწყურია, მაგრამ იმის შესაძლებლობა მაინც მაქვს რომ შენნაირ დეგენერატს შევეკამათო! მე დაგპირდი, მალე დედაჩემს ჩევხუტები მეთქი, და ამას შევასრულებ! - ეს ვთქვი და მაშინვე ხელში აკიტაცეს. ხმა არ ამომიღია, კოცონის წინ გამხადეს და ქამრით მცემეს. ეს მახსოვს. და კიდევ ეს. თვალებს ივს ვახელდი, ბინდად ვხედავდი ცალთვალას.
- იმედია ჭკუას ისწავლი და მუხბდები რომ ბევრ ტლიკინს ჯობს მოკეტო! - დამძინა დ. წავიდა...
***
მეირე დღეს სადღაც წაგვუყბნეს. გბერდით ვუღაც ბიჭი მეჯდა. გამომხედა და გამიღიმა. ზურგი ძალიან მეწვოდა, ხელების გაქანებას ვერ ვახერხებდი, ამის შედეგა მიცნო.
- შენ ის ხარ?! გუშინ რომ...
- მცემეს!
- გამბედავი ხარ! რა გქვია?!
- კატალეია! შენ?!
- ჯეიმი - არაფერი ვუპასუხე. ბიჭი სახეზე ძალიან ლანაზი იყო. თვალს ვერ ვაშოეებდი მაგრან ჩვენი სუაბარი ავტობუსის გჩერების ხმამ შეგვაწყვეტინა. ტრანსპორტიდან ჩავედით. ხელფეხი შეკრული მქონდა, ის ბიჭი არ მშირდებოდა....
~~~
მე და ჯეიმი მომდევნო სადისტმა გვიყიდა. ეტყობიდა რონ ყბელაზე საშინელი ადამიანის
ხელში ჩვენ ჩავვარდით. შავ მანქანაში ჩაგვსვა დ. წაგვიყვანა. აქამდე მანქანაში არასდროს ვმჯდარვარ.
***
ათი დღე მე და ჯეიმი ამ კაცს ვემსახურებოდით. მე ჩემი ენამოსწრაფული ხასიათით კაცს ვამწარებდი. მაგრამ ის მაინც თავისას განაგრძობსა. დღედაღამ გვამუშავებდა და ბევრჯერ გვცემდა... ერთ ღამეს კი მე და ჯეიმი მას გავეპარეთ!
3
ყელი მიშრებოდა, ასე მეგონა მუცელი ამოცლაზე მქონდა, ხმის ამოღებას ვერ ვახერხებდი. ძირს ვეცემოდი და მთელი ძალით ვცდილობდი წამოდგომას. ის ჩემზე ძლიერი გამოდგა, ცდილიბდა მისი პატარა სხეულით ჩემიც წამოეწია. არ ვიცი როგორ მაგრამ ასე, ზომბებივით მივაღწიეთ რაღაც დიდ სოფლამდე.ასე მეგონა მთელი ცხოვრების ტკივილი ერთად განვიცადე როცა დავეცი დ გონება დავკარგე.
***
თვალების გახელისთანავე პატარა მყუდრო სახლში აღმოვჩნდი, თავზე მოხუცი ქალი მედგა ნაღვლიანი სახით, შავი თვალბით და ჭაღარამორეული. თბილად დამყურებდა.
- სად ვარ?!- ძლივს ვკითხე.
- ნუ ღელავ! აქ უსაფრთხიდ იქნები! - მიპასუხა თბილი ხმით და ეცადა დავემშვიდებინე.
- ის აქ არის?!
- ბიჭი გვერდით ოთახში ჭამს!- გულზე ლოდი მომშორდა, ტვირთისგან განვთავისუფლდი როცა ეს სიტყვები გავიგე. - წამოდი, მშიერი ხარ! ჭამე.
- წყალი...- ძლივს ამოვღერღე. ქალმა იქვე მაგიდაზე მდებარე წყლით სავსე ჭიქა მომაწოდა, ძლივს ავიღე და ერთ ყლუპზე გავათავე. ორი წუთის შემდეგ ფეხაკრეფით გავუყევი სამზარეულოს გზას. ჯეიმი მაგიდასთან იჯდა და მთელი გულით 'ხლუპავდა' წვნიანს. მეც ჩემს თეფშს მივუჯექი.
- კარგად ხარ?!- მკითხა გათიშული ხმით.
- არამიშავს! შენ?!
- მთავარია რომ ჩვენ ეს შევძელით! დანარჩენს მალე მოეღება ბოლო!
***
საჭმელი ვჭამეთ და გამძღრები საწოლზე ერთად წამოვწექით. არ ვიცოდით ქალის მიმართ მადლიერება როორ გამოგვეხატა...
- საიდან მოხვედით?!- გვკითხა ბოლის.
- ზოგადად ფელისელები ვართ. მაგრამ მოგვიტაცეს და გამოვექეცით. - მოკლე პასუხით შეკოიფარგლა ჯეიმი. ღმერთმა იცის მე რომ დამეწყო, კიდევ რამდენ ხანს არ შევჩერდებიდი...
- მოიცათ, თქვენ ამბობთ რომ ფელისელები ხართ! ასეა?!
- დიახ...- სრულებუთ დარწმუნებით ვუპასუხეთ ერთხმად.
- თქვენი იმ ბავშვებიდან ხართ რომლებიც ტერორისტულმა დაჯფუფებამ გაყიდა?!
- დიახ!
- და თქვენ მათ თავი დააღწიეთ?!- ტირილის პირას მივიდა ქალი.
- გაგვიმართლა და ერთმა იდიოტმა გვიყიდა.
- დღესვე უნდა წაგიყვანოთ სახლში!
- კი მაგრამ მე იმის ძალაც არ მაქვს რომერთი ნაბიჯი მაინც გავიარო.
- ნუ ღელავთ! ფელისი ჩემს მეზობლადაა... მხოლოდ არ ვიცი იმ ფაქტს როგორ მიიღებენ რომ ბიჭი და გოგო....
- ჩვემ მაგის არ გვეშინია და არც არასდროს შეგვშინებია! - უპასუხა ჯეიმიმ. ქალმა ღიმილით შემოგვხედა, ხელები მაღლა აღაპრო და ცრემლების ცვენით თქვა:
- ღმერთო მიეცი მათ ძალა!
~~~
არ ვიცი ღმერთმა მისი ლოცვა შეისმინა თუ რა იყო, მაგრამ აშკარად მალე ჩემ ქალაქამდე მივედით. ბედნიერებით მოცულს ძალა მემატა და ჩემი სახლისკენ მივკურხლე, რომელიც ფელისის შესასვლელში მდებარეიბდა. ქალაქი ჩამკვდარიყო, არანაირი ნედნიერების ნაპერწკალი აღარ ჩანდა ისედაც ავით მოცულ ფელისში. სირბილით გავიქეცი ჩემ სახლამდე. კარი შევაღე და მისაღებისკენ გავემართე. დედა და მამა ოთახში ისხდნენ და ცრემლისღვრით ტიროდნენ.
- მე მოვედი! - ვიყვირე ბედნიერმა და ერთ ადგილას გავშეშდი. მაშინვე ჩემკენ ამოიხედეს. ხმა არ ამოუღიათ... ის მომენტი გუშინდელი დღისავით მახსოვს. დედა ფეხაკრეფით ადგა. მამამაც იგივე გააკეთა. ფრთხილად მომიახლოვდნენ და ნახევრად შიშველს, ბინძურს და შავს, ხელი მხარზე შემახეს.
- ის ცოცხალია! ის ცოცხალია! - ემოციებს უმატა დედამ, ბოლო ხმაზე დაიწყო ტირილი და ჩემი კოცნა. ეს სითბო არასდროს მიგვრძნია ადრე. მიკოცნიდა ხეკებს, ფეხებს, გულს, ლოყებს.
- ღმერთმა შეისმუნა ჩემი ლოცვა!-ღრიალებდა მამაც. უმალვე იმ ადგილს მოვწყდი და გარეთ გავედი. ჩემი სახლის წინ, ზუსტად ჩემ წინ, 10მეტრის რადიუსით ჯეიმის მშობლები ეხვეიდნენ! ჩემი მეზობელი ყოფილა- გავიფიქრე და გამეღიმა. მალე ისიც მოშორდა თავის მშობლებს და ჩემკენ წამოვიდა. მომიახლივდა და გამიღიმა. ორივე ერთმანეთზე ჭუჭყიანები, დაცეული ტანსაცმელებით და ნაცემები მაინც ვიღიმოდით. ჯეიმიმ ქვა აიღო, ბასრი ქვა, ხელთან მიიტანა და გაიჭრა. მეც იგივე გავაკეთე. სისხლი ღვარივით წამომივიდა. ჯეიმის წითელ თითთან მივიტანე და შევახე.
- ეს ფიცია რომ არასდროს მივატოვებთ ერთმანეთს! - მითხრა და გამიღიმა. ვეღარ მივუთმინე და მთელი გულით მოვეხვიე.
- არასდროს! - ვუთხარი და თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა... ერთმანეთს დავშორდით, ფეხაკრეფით წავედით შინისაკენ. მაგრამ არა სამუსამოდ! ჩვენი კარებები დაიკეტა.
<><>
ასე დავბრუნდით სახლში მაგრამ აქ ყველაფერი არ დასრულებულა...ყველ ჩემსა და ჯეიმზე ლაპარაკობდა. მთელი ქალაქი ჰლოვობდა მაგრამ ამავდროულად ამაყობდა ჩვენით. ჩვენ ქუჩაში ყველა გვცნობდა. ჩვენს იმიტომ ვამბობ რომ ვიმედოვნებ, და არა იმიტომ რომ ჯეიმი იმის შემდეგ კიდევ ვნახე. მისი კარი ჩემთვის დაიხურა! - ასე მითხრეს მისმა მშობლებმა ერთ დღეს... მისი მონატრება დღითიდღე იზრდებოდა მაგრამ არსებობდა ერთი რაღაც, რაც გულს მითბობდა. ჯეიმის ყოველ დილით ვხედავდი თავის ოთახში. ფანჯრიდან ვუყურებდით ერთმანეთს. ის დღითიდღე უფრო ლამაზდებოდა და იზრდებოდა. მისი მშვენიერი სახე მოსვენებას არც შემდეგში მაძლევდა.
[][][]
დღეები გადიოდა. დაცარიელებულ სკოლაში სიარულიც კი აღარ მინდოდა... იმ დღეს 6ს აკლდა 5წუთი როცა სახლიდან პურის საყიდლად გავედი. დიდი პარკით ხელში ვბრუნდებოდი როცა... მუცელში უდიდესი ტკივილი ვივრძენი. ეს ტკივი არა, ეს სიკვდილის ტოლფასი იყო.


***
გთხოვთ კომენტარებში დამიწეროთ თქვენი აზრი <3 მადლობა წინასწარ❤️