შემდეგი სამი დღე ისე გადის, ოთახიდან თითქმის არ გავდივარ,არ მინდა გეგასთან შეხვედრა,თან მამას და სოფიასაც ვერ ვუსწორებ თვალს. ვიმიზეზებ,რომ ბევრი სამეცადინო მაქვს და თავს მანებებენ,მე კი მთელი დღე ვწევარ და გეგაზე ვფიქრობ,მასზე არ ვბრაზობ,რადგან ქვეცნობიერად ყოველთვის მიზიდავდა,მაშინაც კი,როცა ''ქურუმი''სხვა მეგონა.ჩემს თავს ვუტყდები,რომ ის გამწარების გეგმაც მაგიტომ დავისახე მიზნად მასთან ახლოს რომ ვყოფილიყავი.
უკვე შუაღამეა მე კი თვალიც არ მომიხუჭავს,საწოლზე ვწევარ და მუხლებზე დადებულ ლეპტოპში ფილმს ვუყურებ,''ყველაზე თბილი ლურჯი ფერია'',გულზე მხვდება,ალბათ ნიკოლის გამო,მაგრამ ვერც ფიქრში ვეღარ ვბედავ მის გაკიცხვას.მეც არანაკლებ ამაზრზენად მოვიქეცი.ჩემი დედინაცვლის შვილი შემიყვარდა.მწარედ მეღიმება და თვალებს ვხუჭავ.ფილმის საუნდტრეკს ჭკუიდან გადავყავარ,ცრემლები მომდის,რატომაა ყველაფერი აკრძალული მომხიბვლელი და საინტერესო?ნიკოლზე მეფიქრება,ახლა ვხვდები,რომ ცხოვრება ისეთია,არავინ იცის ვის რას გვიმზადებს.ახლა მესმის მისი,სიყვარული ბრმაა, გვიყვარდება ის, ვინც წესით არ უნდა გვიყვარდეს,იმიტომ რომ ეს გრძნობა წესებზე,კანონებზე,აკრძალვებზე მაღლა დგას.ალბათ ეს ამბავი უნდა შემმთხვეოდა,რომ მისთვის გამეგო.გული მეწურება და მეც ფილმის მთავარ გმირთან ერთად ვტირი.
საშინლად ვგრძნობ თავს და ვხვდები,როგორ მაკლია ნიკოლი,არ ვიცი ფილმმა იმოქმედა ასე თუ ჩემმა ამბავმა,მაგრამ ძალიან მინდება მასთან საუბარი.ცრემლებს ვიწმენდ და ტელეფონს ვიღებ,ერთხანს ვფიქრობ ღირს თუ არა დარეკვა,იმდენად მივეჩვიე მასთან უხეშობას და დისტანციის დაცვას,მიჭირს პირველი ნაბიჯის გადადგმა.თუმცა ვიცი,ამ სიტუაციაში მხოლოდ ნიკოლი თუ გამიგებს,მხოლოდ ის არ მკრავს ხელს.ვიცი,რომ ესმის ჩემი,ვიცი რომ არ გამკიცხავს.თავს ყველაზე სულმდაბალ არსებად ვგრძნობ,მაშინ მახსენდება დედა,როცა მე მიჭირს,მაშინ როცა მინდა ვიღაცამ თავზე ხელი გადამისვას და არ ჩამქოლოს ჩადენილის გამო.უძღები შვილი!
ხელის კანკალით ვკრებ ნომერს და ზუმერის გასვლამდე ვცდილობ ტირილი შევწყვიტო.
-სარა?რა ხდება?კარგად ხარ?-მეორე მხრიდან მესმის ნიკოლის შეშინებული ხმა და გული საგულედან ამოხტომას ლამობს,მალამოსავით მედება მისი სიტყვები და გულს მიჩუყებს.
-მე...მე,მინდოდა...უბრალოდ შენთან საუბარი მინდოდა-უცებ მივაყარე ბოლოს და პასუხის მოლოდინში ყურზე ავიფარე ხელი,მეშინოდა უარი არ მიმეღო.
-რა მოხდა ჩემო გოგო?რატომ ტირი?სარა მაშინებ...
-ნიკოლ მე საშინელი ადამიანი ვარ-ვიწყებ გაუბედავად და მთელი სხეულით ვიძაბები.-მე არასწორად მოვიქეცი,საერთოდ ყოველთვის არასწორად ვიქცევი...შენთან მით უმეტეს...
-სარა არ გინდა...
-გთხოვ დედა -დედა,ჩემდაუნებურად წარმოვთქვი და ვიგრძენი,როგორ გავტყდი შინაგანად,ვიგრძენი,როგორ გალღვა რაღაც ჩემში,შემრცხვა კიდეც,მაგრამ არ ვიცი რისი,მე ხომ ათი წელია დედა არ მითქვამს.ხმა გამიწყდა,სპაზმებმა მომიჭირა და მთელი სხეულით ავკანკალდი.-დედა...
-სარა -ჩემზე მეტად შეშინებული და სევდიანი ხმით მპასუხობს ნიკოლი-შვილო. რა მოხდა?
-შემიყვარდა ნიკოლ, შემიყვარდა.
-მერე მაგაზე ტირი? -აშკარად გამხიარულდა ნიკოლი.-ეს ხომ მშვენიერია!
-არა დედა,ეს..ეს საშინელებაა...-თავს ვაქნევ და ვსლუკუნებ-გეგა შემიყვარდა.სოფიას შვილი შემიყვარდა.-ხანგრძლივი დუმილი ჩამოწვა,მხოლოდ ჩემი სლუკუნის ხმა ისმის-ნიკოლ.
-სარა,არც ვიცი რა გითხრა-როგორც იქნა მპასუხობს,მაგრამ გულზე არ მეშვება-ვიცი რა ძნელია ეს შენთვის.მაგრამ არ ვიცი რა გითხრა...
-გთხოვ არ გამკიცხო ნიკოლ...
-არა სარა,მე არ მაქვს უფლება გაგკიცხო,მაგრამ სოფია?ან მამაშენი?...
-ხო ვიცი,სწორედ ამიტომ ვგრძნობ თავს ასე ცუდად.-ცრემლები ისევ თავისით მომდის და მე აღარ ვცდილობ თავის შეკავებას.
-გეგამ იცის?-მეკითხება და აქ უკვე აღარ ვიცი რა ვუპასუხო,ვუთხრა რაც მოხდა ჩვენს შორის თუ საიდუმლოდ შევინახო?უკვე ვგრძნობ,რომ ამდენს ვეღარ გავუძლებ,ვიღაცას უნდა ვუთხრა ამის შესახებ,ზუსტად ვიცი რომ ეს მხოლოდ ნიკოლი შეიძლება იყოს.არ ვიცი რატომ მაგრამ მისი იმედი მაქვს.ნიკოლს დაწვრილებით ვუყვები მომხდარს და ვგრძნობ,როგორ მომეშვა,თითქოს ჩემი ტვირთის ნახევარი მას ავკიდე.ნიკოლი დიდხან არის ჩუმად,მე კი ნერვები ბეწვზე ,რომ არ ავკივლდე,ყველაფრის გახსენება ისევ მახსენებს ჩადენილ ცოდვას და ისევ მივლის სისხლი მთელს სხეულში.ნიკოლი მეუბნება,რომ გეგას დაველაპარაკო,მე კი ძალიან მაშინებს მისი ნახვა.ბოლოს ვპირდები,რომ ყველაფერი კარგად იქნება,თუმცა ერთი პროცენტითაც კი არ მჯერა,რომ მართლა ასე იქნება.
მასთან საუბრის შემდეგ,შედარებით ვმშვიდდები,ფილმიც ფინალისკენ გადის და რაღაცნაირად გულს მიკლავს მთავარი გმირის მარტოდ დარჩენა,ჩემს თავთან ვაიგივებ და საშინლად მტკივა,მეშინია ჩემი ფინალის!ქვედა ყბა ისევ მიკანკალებს და მცივა,უფრო შინაგანად,ვიდრე სხეულით.მეშინია,ძალიან მეშინია მარტოობის,მეშინია იმის დაკარგვის რაც მაქვს,მეშინია,რომ ზურგს შემაქცევენ.
თმებს ორივე ხელით უკან ვიყრი,ღრმად ვსუნთქავ და ვდგები,წყალი მინდება.ოთახის კარს ფრთხილად ვაღებ და ფეხის წვერებით მივუყვები კიბეებს,იმედი მაქვს გეგა სახლში არაა.ბოლო საფეხურზე ვარ,მოულოდნელად ჩაბნელებულ მისაღებში შუქი,რომ ინთება,შეშინებული კიბეზე ვჯდები და მოაჯირს ვეკვრი.შემოსასვლელში გეგა დგას,ხელები მკერდზე აქვს გადაჯვარედინებული და წარბებს ქვემოდან მიყურებს.
-შენ ხარ?შემაშინე-ვცდილობ მღელვარება დავმალო და არ შევიმჩნიო,რომ ვიცი ვინაა.არაფერს მპასუხობს,რაღაცნაირი თვალებით მიყურებს,გამომცდელად,ინტერესით.გული საშინლად მიცემს,მთელი სხეული დაჭიმული მაქვს,უნებურად ყელზე ვისმევ ხელს,იქ სადაც ის მკოცნიდა,საიდანაც ჩემს სურნელს სუნთქავდა,ვამჩნევ როგორ ებერება ყელზე ძარღვები,ქვედა ტუჩზე ენას შეუმჩნევლად ისვამს,მე მაინც ვამჩნევ და ვგრძნობ,როგორ მიფეთქავს მუცელში რაღაც,თითქოს იშლება და მთელს ორგანიზმს მიეწოდება ენდორფინის სახით.თავს ვხრი,მცხვენია,მწვავს მისი თვალები.ფეხზე ვდგები და სამზარეულოში ვაპირებ შესვლას,მაგრამ ამისთვის საჭიროა გეგას ავუარო გვერდი.მის წინ ვჩერდები,ქვემოდან ზემოთ ვაყოლებ მზერას და მის თვალებთან ვჩერდები, თვალებს ცოტახანს ვხუჭავ,მთელს ძალას ვიკრებ,რომ თვალი გავუსწორო და თვალს ვახელ.ვახელ და ვგრძნობ,როგორ ვიკარგები,ღრმად მითრევს და თავბრუს მასხავს,გული საშინლად მიცემს,ყურები მიგუბდება,ჰაერი აღარ მყოფნის.სევდიანი თვალები აქვს,ძალიან სევდიანი და თბილი.
-გამატარებ?-ვეკითხები და ვუღიმი,ვუღიმი,მაგრამ ვგრძნობ მიჭირს,მიჭირს ცრემლების შეკავება.ხმას არ იღებს,მხოლოდ მიყურებს,დაჟინებით.
-სარა-მისი თბილი ხმა მთელს სხეულზე მედება და მინდა მთელი ხმით ვიყვირო,როგორ მენატრება,როგორ მინდა მისი შეხება.-რაღაც უნდა გითხრა.
ვიცი,ვიცი რაც უნდა მითხრას,ვგრძნობ და მთლიანად კანკალი მიტანს,უბრალოდ თავს ვუქნევ და მის ხელებს ვუყურებ, მაჯები ბინტით აქვს შეხვეული,ეს რას ნიშნავს?რა მოუვიდა?ხელებს ხელებზე ვუჭერ და ვაშლევინებ,მისი შეხებისას ისეთი სიამოვნება მიპყრობს,სასიამოვნოდ თბილი თითები აქვს,თითები რომლითაც მეფერებოდა,რომლითაც ჭკუას მაკარგვინებდა,რომლებსაც შეხების წუთიდან ვცნობ და სხვაში არასოდეს ამერევა.მაჯიდან თითებისკენ ვუსმევ ჩემს თითებს,ჩემი ათი თითით მის ათ თითს ვეხები,ბედის ხაზს ვაყოლებ და თითების ბალიშთან ვჩერდები,სუნთქვა ეკვრის,ხელები უკანკალებს,თითის წვერებიდან მუხტს მიგზავნის,მუხტს რომელიც მაგიჟებს,თვალებში ვნებას ვამჩნევ,აღარ ვარიდებ თავს.ჯიუტად ვუყურებ-მიყურებს,ვუღიმი-მიღიმის,თითის წვერებზე ვიწევი ტუჩები ყურთან მიმაქვს.-ყველაფერი ვიცი-ვეჩურჩულები,ყურის ბიბილოს ენის წვერით ვეხები და ვშორდები.სამზარეულოში გავდივარ და გაოგნებულს ვტოვებ,ვგრძნობ როგორ მიყურებს,ვგრძნობ რომ ვუნდივარ და კმაყოფილების გრძნობა მეუფლება.
წყალს სულმოუთქმელად ვსვავ და თან მას ვაპარებ მზერას,დაჟინებით მომჩერებია.სველ ტუჩებს ენის წვერით ვილოკავ და გააზრებას ვერ ვასწრებ ისე ჩნდება ჩემთან,ორივე მაჯაში მავლებს ხელს,თვალებში მიყურებს და აჩქარებულად სუნთქავს,მისი სუნთქვა სახეზე მეცემა და მინდა ხიდზე მომხდარი კვლავ განმეორდეს.მინდა მთელი სიზუსტით განვიცადო იმ ღამეს განცდილი,მინდა!