დაღლილმა გამოვკეტე სტუდუიის კარები და სასამოვნოდ გაოცებულმა მოვირგე ყურსასმენები.Gunes 'N roses "november rain" საყვარელი მუსიკუს თანხლებით დავუყევი ტროტუარს და ნეტარიბის მორევში ღრმად შევცურე.
უკვე ცამეტი წელია ვცეკვავ ქართულ ნაციონალურ ცეკვებს.თვრამეტი წლის ვარ აბიტურიენტი,დასაწყისშივე მოგახსენებთ ვერ ვიტან სწავლას ზარმაცი გოგო გახლავართ,თუმცაღა ჩემი არისტოკრატი ბებო თვალების ბრიალით მხვდება კარებთან როცა რეპეტიციიდან გასავათებული მოვდივარ და ძალით მამეცადინებს ამხელა გოგოს!მამა კი ის სხვა ფენომენი,სხვა გალაქტიკაა ჩემთვის,მეგობარი,მესაიდუმლე ყველაფრია ჩემთვის ამიტომაც მიყვარს მამიკო მთელი არსებით.დედას რაც შეეხება ის და მამა გაშორებულები არიან მამა კი სამი წლიდან ბებოსთან და ბაბუსთან ერთად მზრდიდა.სწორედ მან მომიყვანა აქამდე მე,ევა ქარსელაძე.
საშინლი წვიმა წამოვიდა,ქურთუკი მჭიდროდ შოვიჭდე სხეულზე, კაპიშონი წამოვიფარე და სირბილით შევედი სადარბაზოში.ქლოშინით ავირბინე ოთხი სართული და სახლში გაწუწული შევედი.
-მოვედი მე-დავიძახე სამზარეულოსში მოფუსფუსე ბებოს გასაგონად,ჩანთა და ქურთუკი გაურკვევეველი მიმართულებით მოვისროლე და ჩემს ოთახში შევფრატუნდი სპორტულები ჩავიცვი და სამზარეულოში შევედი ბებოსთან.
-ევა ბები მოდი ჭამე რამე და მერე ვიმეცადინოთ-ღიმილით დამიდო ბებომ თეფშზე განლაგებული მადისამღძვრელი ხაჭაპურები.
-როგორ არ გეზარება მზიკო-მივუგე პირგამოტენილმა.
-ჯერერთი კულტურა ევა!არხარ პატარა ბავშვი ყურების აწევით და ტაკოზე მოცხებით რომ დაგსვა მაგიდასთან განათლების მისაღებად!-გამიწყრა ბებო.
-რატომ არგესმის ბე რომ ვიღლები!-არცმე დავუთმე პოზიცია.
-ცეკვის გარდა არაფერი უნდა იცოდე ბებო?განათლებაც ხომ უნდა გქონდეს?ვინ წაგიყვანს უტვინოს და გაუნათლებელს?-
-მოვძებნი ვინმეს ჩემსავით ცალტვინას შენ არიდარდო ოღონდ-ლოყაზე ვაკოცე და სამზარეულო დავტოვე.
ღიმილით შევაღე ჩემი საძინებლის კარები და საწოლზე გავიშოტე.ფანჯარას ისევ ხმაურით ეშხეფებოდა წვიმის წვეთები.მიყვარს წვიმა ახლაც ჩემი საყვარელი ტანგოს მელოდია ჩავრთე და ნებიერად მივლულე თვალები.
ძილის სამეფოს ვტოცებდი,ყურში ისევ ჩამესმოდა ვიოლინოს საამური ჰანგები.ლასლასით წამოვდექი საწოკუდან და ფანჯარას მივუახლოვდი ისევ ისე წვიმდა.კარის ხმის გაგებისას თავქუდმოგლეჯილი გავიქეცი ჰოლში სადაც სამსახურიდან მოსულ მამას ჩავეხუტე .
-ჩემი სიხარული-თავზე მაკოცა ლევანმა.-
-დაიღალე მა? -ვკითხე დაზაფრულმა როცა მის სახეზე დაღლილობის კვალი აღმოვაჩინე.
-სულ ცოტა.შენ იყავი ცეკვაზე?? -
-კიი ზეგ მივფრინავთ!-გახარებულმა ადგილზე ცაქმუტვა დავიწყე როცა მოსალოდნელი მოგზაურობის კადრები დამიდგა თვალწინ.
-ჩემი სულელი გოგო -ჩამეხუტა მამა.
-მიყვარხარ მა -თვალცრემლიანმა მთელი გულით ჩავიკარი გულში.


***
დილით ადრიანად გამაღვიძა მზიამ.დიდი წუწუნით და დავიდარაბით გამოვძვერი საწოლიდან.ნახევრად მძინარემ მივიღე შხაპი ჩაიცვი და სირბილით გავიქეცი რეპეტიციაზე.ათი საათის განმავლობაში ერთხელაც არდაგვასვენა ქორეოგრაფმა. უკვე საღამოს შვიდი საათი იყო როცა გამოვიშვეს და გაგვაფრთხილეს ხვალ დილის 5 საათზე სტუდიის წინ ვმდგარიყავით ჩვენ -ჩვენი ბარგი-ბარხანით .
-ანა ჩამოდი-მივწერე ჩემს დაქალს რომელიც უნდა გამომყოლოდა მკერავთან კაბის გამოსატანად.სადარბაზოს წინ ვიდექი ყურებში ისევ ყურასამენები მქონდა გაჩრილი და საყვარელი მუსიკის ჰანგებით გაბრუებული ფილაქანზე ლამაზ მოძრაობებს ვხატავდი.
-ჩემი ნიკიტა-სადარბაზოდან გამოსული ანა ასი წლისუნახავივივით გადამეხვია.
-ნელა გიჟო გავიჭ,ყლიტე-ამოვუზმუვე სასომიხდილმა.სამკერვალოდან პირდაპირ ჩემთან ავედით,ისე როგორ გამიშვებდა მილანში ჩემი პატივცემული ბაბუ მთელი სანეთასავო რომ არ მოეპატიჟებინა შინ და მისი ერთადერთი შვილიშვილის გასტროლებში წასვლა არ აღენიშნა და გზა არ დაელოცა.
-ევა ბებიკო შენ ამათ ნუ უყურებ შედი შენსოთახში და დაისვენე ცოტა-მანიშნა ბებომ რომელიც მაგიდაზე ახალ-ახალ კერძებს ამატებდა.დაღლილმა შევაღე ოთახის კარები და პირქვე დავემხე საწოლზე.ჩამძინებია... 3:55 წუთზე გამაღვუძა ანამ მოთქმით ტიროდა და ლაზღანდარობდა.ღიმილით გადავუსვი თავზე ხელი და ვანუგეშე რომ მალე დავბრუნდებოდი,რაღა მალე 15 დღეში და დაპირებულ საჩუქრებსაც ჩამოვუტანდი.
საშინელი სიცივე შემომეგება როგორც კი მანქანიდან გადავედი.ნაღვლიანად მუვეხუტე აკრუსუნებულ ბებოს და დამჭკნარი ლოყები დავუკოცნე..
დიდად არმეხატება გულზე დამშვიდობება და სენტიმენტალური "ზამაშკები" ჩემებს გემრიელად ჩავეხუტე და მელევე გავუჩინარდი შავ კარში.

***
თვითნფრინავით პირველად ვმგზავრობდი,აქამდე საქართველოდან ფეხიც კი არ გამიდგამს.ახლა კი,ჩემი ქორეოგრაფის და ნათლიას თხოვნით მომცა უფლება მამამ წავსულიყავი. ყველამ ღვედი შევიკარით სწუვარდესას თხოვნით.ბავშვები ყურისწამღებად, გაუჩერებლივ საუბრობდნენ რაც დისკომფორტს მიქმნიდა, გასავათებულს ერთისული მქონდა სასტუმროში დროზე მივსულიყავი და გამომეძინა.

პირველი კონცერტი ჩასვლიდან მეორე დღეს გვქონა.დიდი ენთუსიაზმით და მონდომებით ვემზადებოდით ყველა.კონცერტი სამი საათი მიმდინარეობდა ხოლო ბოლოს მე და ვატო ვხურავდით ქართული ცეკვით.დიდად ვინერვიულე მეთქი ვერ გეტყვით სულაც არმეტყობოდა აღელვება რადგან ხალხისგან უდიდეს სითბოს ვგრძნობდი.
ხმაურიანი აპოლოტისმენტების თანხლებით დავტოვეთ დარბაზი და ბედნიერმა შევაღე ჩემი გასახდელის კარები იქ კი უდიდესი სისხლისფერი ვარდების თაიგული დამხვდა.ხარბად ჩავისუნთქე სასურველი ყვავილების სურნელი,ჩემი ყურადღება პატარა ბარათმა მიიქცია "ჩემს ქორწილში შენ იქნები პატრძალი!" გაკვირვებისგან თვალები შუბლზე ამივიდა ამის დამწერი დალაგებული არ უნდა იყოსმეთქი გავიფიქრე მერე, ბარათი საიმედოდ შევინახე ჩანთაში თაიგულს ხელი დავავლე და კარები გავიხურე.
-ევა!-გავიგონე ჩემი ქორეოგრაფის ხმა როცა სასტუმროს კიბეზე ავდიოდი.
-დიახ მაკა მას-ღიმილით მივუახლოვდი ნათლიაჩემს.
-დღეს შეუდარებელი იყავი-დიდი სითბოთი მომეხვია.
-მადლობა,ვეცადე ყველაფერი უშეცდომოდ გამეკეთებინა.-
-გამოგივიდა კიდეც ჩემო კუდრაჭა!ვამაყობ შენით!-
-ახლაა თავში ამივარდება-გავეკრიჭე ნათლიას.
-მმმ ვარდები?-ეშმაკურად შემომხედა მერე კი ვარდები დაყნოსა.
-ხო გასახდელში დამხვდა-მეც გავუღიმე.
-იკო გნიტო?-წარბები აწია მაკამ.
-რაღაც მაგდაგვარი-უკმაყოფიკოდ ჩავუფრუტუნე როცა ბარათის შინაარსი გამახსენდა.
-კარგი ჩემო ტკბილო ადი ნომერში ცოტა დაისვენე და საღამოსთვის გაემზადე მთელი შემადგენლობით ვართ დაპატიჟებული კორპორატიულზე.-
-ვინ დაგვპატიჟა?-გამიკვირდა მე.
-დღეს ცნობილი ბიზნესმენების დელეგაცია ესწრებოდა კონცერტს და მათ მიგვიწვიეს-აღფრთოვანებული მიყვებოდა მაკა თუ როგორ მოვეწონეთ და როგორ შევაყვარეთ ქართული ცეკვა და კულტურა მასპინძელ ხალხს.
დაღლილმა შევაღე ნომრის კარები ვარდები ლარნაკში ჩავაწყვე და კმაყოფილმა კიდევ ერთხელ ხარბათ შევისუნთქე მათი გამაბრუებელი სურნელი.მთელი დაღლილობა ერთად მომაწვა და გონება გამეთიშა.ტანისამოსი ერთი ხელის მოსმით გავიხადე და წყლის ჭავლს ქვეშ დავდექი.
ასე მეგონა ასი ტონა ჭუჭყი ჩამოვირეცხე სხეულიდან როცა აბაზანიდან გამოვედი.ხალათით კომფორტულად მოვთავსდი საწოლზე და სახლში დავრეკე.ბებოს ტირილის მოსმენისას გული შემიღონდა,ხანგრძლივი საუბრის შემდეგ დავემშვიდობე და ანასთან გავაბი ბაასი.ყველაფერს დაწვრილებით მეკითხებოდა ბოლოს მასაც დავრმშვიდობე, დრო იყო მომზადება დამეწყო საღამოსთვის.პირველ რიგში თმა გავიშრე და გარდერობიდან ზურმმუხტის ფერი,ხავერდის მოკლე კაბა გამოვიღე და ჩავიცვი.ვიწრო იყო კაბა,ლამაზი დეკოლტით და საკმაოდ ამოღებული წელით.ფეხზე თეთრი მაღლები ამოვიცვი.გრძელი შავი თმა ჩამოვივარცხნე და გაშლილი დავიტოვე,მაკიაჟი არასდროს მხიბლავდა ამიტომ მხოლოდ მსუბუქად გადავისვი თვალზე ფანქარი და ტუჩები მუქი შინდისფერი ტუჩსაცხით გავიფერადე.საბოლოო ჯამში სარკიდან დანახულმა "მე"'-მ ძალიან მომხიბლა და არანაირი შესწორების შეტანა არ დამჭირვებია მხოლოდ, სუნამო ვიბკურე ხელჩანთა და ტელეფონი ავიღე და ოთახი დავტოვე.
-ევაც ჩამობრძანებულა-თავისებური როგორც ყოველთვის "ჩააკვეხა" ვატომ როგორც სჩვევია.ვატო ჩემი მეწყვილეა და ამავდროულად ჩემი ნერვების მომშლელი არსება!უკვე სამი წელია სიყვარულს მეფიცება და ვერაფრით მომიშორებია თავიდან.
-ვატო კი როგორც ყოველთვის "შეტევაზე" გადადის უმალ,როცა მას ნახავს!-არცმე ჩამოვრჩი და დაბდღვერილმა ავუარე გვერდი.
-ევა შენ გელოდებოდით ძვურფასო-ხელკავი გამიყარა მანომ და სასტუმროდან გამიყვანა.
სიტუაცია იყო საშინელი!ამას კიდევ ქართულ მამა-პაპურ სუფრაზე ჯდომა და უთავბოლო სადღერძელოების მოსმენა მერჩივნა.მოწყენილობისგან ლამის მაგიდასთან მდგომს ჩამეძინა.თითო მაგიდასთან სამი,ოთხი ადამიანი თუ იდგა და გრაციოზულად საუბრობდა.ნერვები მომეშალა და ოფიციანტს ერთი ბოკალი წითელი ღვინო გამოვართვი.ხალხის გართობით ვიყავი გართული როცა დარბაზში ზუზუნი ატყდა,ჟურნალისტების მთელი ამალა,რომელიც მხოლოდ ახლა შევამჩნიე კარებისკენ მიიწევდა ყიჟინით.ყველას კარებისაკენ ჰქონდა მიმართული ვიფიქრე ახლა აქ ვინმე " მდიდარი,ჩაპუტკუნებული დიკაბრიო შემოვა" დასწორედ მაშინ შემივიდა თუ შემოვიდა...
მაღალი,შავგრიმანი,ათლეტური აღნაღობის.....ცხოვრებაში პირველად,გეფიცებით მართლა პირველად "დავდებილდი" მამაკაცის ნახვისას.
რისი დიკაბრიო,რასი დეკაბრიო ნერწყვის დიდი გორგალი გაჭირვებით გადავაგორე სასულეში,ფიქრების მოსაშორებლად თავი გავაქნიე ღვინო მოვწრუპე და მზერა დაკვირვების ობიექტს მოვაშორე.
ოთახში გამეფებული ყიჟინა წყნარმა,ჰარმონიულმა მელიდიამ ჩაახშო.ალბათ უკვე გითხარით რომ ნამდვილი " მელომანი" ვარ.ნეტარებისგან თვალები მივლულე და მუსიკას ტანი ავაყოლე.

3-თავი

სიტუაცია იყო საშინელი!ამას კიდევ ქართულ მამა-პაპურ სუფრაზე ჯდომა და უთავბოლო სადღერძელოების მოსმენა მერჩივნა.მოწყენილობისგან ლამის მაგიდასთან მდგომს ჩამეძინა.თითო მაგიდასთან სამი,ოთხი ადამიანი თუ იდგა.ნერვები მომეშალა და ოფიციანტს ერთი ბოკალი წითელი ღვინო გამოვართვი.ხალხის თვალიერებით ვიყავი გართული როცა დარბაზში ზუზუნი ატყდა,ჟურნალისტების მთელი ამალა,რომელიც მხოლოდ ახლა შევამჩნიე კარებისკენ მიიწევდა ყიჟინით.ყველას კარებისაკენ ჰქონდა მიმართული ვიფიქრე ახლა აქ ვინმე " მდიდარი,ჩაპუტკუნებული დიკაბრიო შემოვა" დასწორედ მაშინ შემივიდა თუ შემოვიდა...
მაღალი,შავგრიმანი,ათლეტური აღნაღობის.....ცხოვრებაში პირველად,გეფიცებით მართლა პირველად "დავდებილდი" მამაკაცის ნახვისას.
რისი დიკაბრიო,რასი დეკაბრიო ნერწყვის დიდი გორგალი გაჭირვებით გადავაგორე სასულეში,ფიქრების მოსაშორებლად თავი გავაქნიე ღვინო მოვწრუპე და მზერა დაკვირვების ობიექტს მოვაშორე.
ოთახში გამეფებული ყიჟინა წყნარმა,ჰარმონიულმა მელიდიამ ჩაახშო.ალბათ უკვე გითხარით რომ ნამდვილი " მელომანი" ვარ.ნეტარებისგან თვალები მივლულე და მუსიკას ტანი ავაყოლე.სამწუხაროთ მუსიკა მალე მიუახლოვდა კულმინაციას და დარბაზიც განათდა.
-ევა,მოდი ბატონ ერეკლეს სურს შენი გაცნობა!-ხელით მანიშნა მასთან მისვლა გერდით მაგიდასთან მდგომმა ნათლიამ.ღრმად ამოვისუნთქე და ღიმილით მივუახლოვდი მაკას.
-სალამი ულამაზეს ქალბატონს-გრაციოზულად მომესალმა დაახლოვებით ორმოცდაათი წლის კაცი და ხელზე მაკოცა.
-გამარობა.ევა ქარსელაძე-მის ხელს ჩემი შევაგებე და გავუღიმე.
-ერეკლე დადეშქელიანი-
-სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა ბატონო ერეკლე!-
-არავითარი ბატონო!ძალიან მომეწონა შენი ცეკვა პატარა ქალბატონო
-გმადლობთ-გავუღიმე.საოცარი ადამიანი აღმოჩნდა ბერეკლე ბიძია!ძალიან თბილი და მოსიყვარულე როგორც გავიგე ორი ვაჟი ჰყოლია და წარმატებული ბუზნესმენი ყოფილა.მისი მეუღკეც გაციცანი ქალბატონი ნინო,ყველაზე მეტად იმ ფაქტმა გამახარა რომ ისიც მოცეკვავე ყოფილა ჩემსავით შემდეგ კი ფეხმძიმობის გამო მიუნებებია თავი.
-მხოლოდ ცეკვით ხარ დაკავებული შვილო?-მკითხა ბატონმა ერეკლემ.
-არა,წელს ვამთავრებ სკოლას და ვაპირებ,არა უფრო სწორედ იძულებული ვარ უნივერტიტეტშიც გავაგრძელო სწავლა.-
-მშობლები გაიძულებენ?-სიცილით გამომეხმაურა ქალბატონი ნინო.
-ოჰ არა მამა არასოდეს არაფერს მაიხძულებს...ხოლო ბებო კი სულ იმას მიჩიჩინებს რომ უცოდინარი და გაუნათლებელი არავის არაფრად სჭირდება.მეც ვხვდები რომ,მას კარგი უნდა ჩემთვის და ვუჯერებ-გავიღიმე მე.
-მეც ასე ვიყავი გენაცვალე მხოლოდ ცეკვა მაინტერესებდა,ჩემები კი სულ იმას მაშაყირებდნენ გაუნათლებელს ვინ წაგიყვანსო ახლა კი ხომ ხედავ როგორი კარგი მეუღლე მყავს?-ღიმილით გადახედა ქალბატონმა ნინომ მეუღლეს.
-მეც ასე ვარ,ბებოს კი იმით ვაიმედებ რომ ვინმეს ვიპოვი ჩემსავით უცოდინარათქო-
-მიშა შვილო მოდი რაკარგ გოგონას გაგაცნობ-დაუძახა შვილს ნინო დეიდამ.
-გამარჯობა-მომესმა საოცრად ბოხი ბარიტონი და დემონსტრირებულად მიბრუნდი უკან დაა...
დიკაბრიო....ჰო მართალი ხართ ჩემს წინ იდგა სწორედ ის ბიჭი რომლის გამოჩენამაც გამოიწვია წევეულებაზე აჟიოტაჟი.მთელს ჩემს გონებას მოვუხმე და ვცადე მთლად არ მივშტერებოდი კაცს და მზერით არ გამომეაშკარავებინა ჩემი ერთგვარი "სიმპატია".თუმცა კი,უნდა მოგახსენოთ რომ ჩემთვის სულაც არარის მნიშვნელოვანი ფიზიკურობა და ა.შ. მთავარია ღრმად,გიცემდეს გული!
-გამარჯობა-მეც მივესალმე კაცს.
-მიშო დადეშქელიანი-ხელი გამომიწოდა და მეც მის მარჯვენაში მოვაქციე ჩემი ხელი.ათას რამეზე საუბრობდნენ მაგრამ ყურს არ ვუგდებდი,როგორც მივხვდი ნათლიაჩემი და ბატონი მიშო კარგად შეეწყვნენ ერთმანეთს.
თავს უხერხულად ვგრძნობდი,თან მთელი დაღლილობა ერთად მომაწვა ახლა მხოლოდ ძილი მინდოდა და არაფერი სხვა.სულ არმადარდებდა რამდენი წყვილი თვალი მოჩერებოდა ჩვენს მაგიდას,არც ის რომ ჩემგან რამდენიმე ნაბიჯზე იდგა მიშო დადეშქელიანი რომელმაც მომხიბლა.
ასე ვიცოდი,შეიძლება მომწონებოდა ადამიანი მაგრამ სულ მალე გადამივლიდა ხოლმე და მივიწყებას მიეცემოდა ხოლმე ჩემი სიმპატიები.არმიყვარს ზედმეტი პრანჭვები ადამიანს ვეცნობი ყოველთვის ისეთი როგორიც ბუნებრივად ვარ,ზოისთვი ნაზი ზოგისთვის უხეში...ტელეფონის ხმამ გამომაფხიზლა დავხედა და გული ამიფართხალდა როცა ეკრანზე დიდი ასოებით დაეწერა "ლევანი"(მამა).მაკას კითხვის ნიშნებით სავსე თვალებს ტუჩებით ვანიშნე ლევანითქო და საპირფარეშოში გავედი.
საიცრად მომნატრებია ჩემი თბილი მამიკო,თავი ძლივს შევიკავე ერთი გემრიელად რომ არ ავზლუქუნებულიყავი.აქამდე არადროს არ დავშორებივარ ოჯახს და აი უკვე მონატრებისგან მოწოლილ ცრემლებს ვერაფრით ვიკავებ...
ბავშვი ხარო,დიდი ბავშვი.მხოლოდ ასაკი და შეხედულება გაქვსო დიდი გოგოსი.მეუბნებოდა ხოლმე ბებო და მართალიც გაოდგა.მახსოვს შარშან ახალწელს როგორ მოთოვა მეკიდევ მეზობლის პატრა ბავშვებთან ერთად ვაკეთებდი თოვლის ბაბუს.ბებო კი აივნიდან მიყურებდა აწყლიანებული თვალებით და მეუბნებოდა ისევ პატრა კულულა გოგო ხარო.ახლა ისე მომენატრა ბებოს ლექციები,ბაბუს ჯუჯღუნი და ძველი ამბების მოსმენა რომ მზად ვიყავი თავქუმოგლეჯილი გავქცეულიყავი საქართველოში.
მამასთან საუბრის შემდეგ დარბაზშიდავბრუნდი მაკა გავაფრთხილე და ტაქსით სასტუმროში დავბრუნდი.ფეხსაცმელები კარებშივე გავიხადე და შუქი ავანთე.საწოლზე ვარდების უზარმაზარი თაიგული იდო.
უცნაურად ამიფართხალდა გული,თითქოს ვგრძნობდი რომ ის "უცნობი" იყო ავტორი ამ ყვავილებისა.სწრაფად მივუახლოვდი საწოლს და ხარბად შევუსუნთქე ვარდების სურნელი.მათში,ისევ იდო პატრა,თეთრი ბარათი.ხელებ აკანკალებულმა გავხსენი და წაკითხვის შემდეგ ნერვიულად გამეცინა.


4-თავი

მამასთან საუბრის შემდეგ დარბაზში დავბრუნდი მაკა გავაფრთხილე და ტაქსით სასტუმროში დავბრუნდი.ფეხსაცმელები კარებშივე გავიხადე და შუქი ავანთე.საწოლზე ვარდების უზარმაზარი თაიგული იდო.
უცნაურად ამიფართხალდა გული,თითქოს ვგრძნობდი რომ ის "უცნობი" იყო ავტორი ამ ყვავილებისა.სწრაფად მივუახლოვდი საწოლს და ხარბად შევუსუნთქე ვარდების სურნელი.მათში,ისევ იდო პატრა,თეთრი ბარათი.ხელებ აკანკალებულმა გავხსენი და წაკითხვის შემდეგ ნერვიულად გამეცინა. "ძალიან გიხდება აწითლებული ლოყები" .აკანკალებული ხელი ოფლით დაცვარულ შუბლზე გავისვი და სერიოზულად დავიწყე ფიქრი თუ ვინ შეიძლება ყოფილიყო ამ ყველაფრის ავტორი.ჩემი გუნდიდან ყველა გამოვრიცხე "ვატოს" გარდა.ამდენი ფიქრით გონება სულ გამეთიშა ახლა შხაპი გჭირდება, ცხელი შხაპი! ვესაუბრებოდი ჩემს თავს თან ისევ იმ უცნობისაკენ მივდიოდი გონებით.
აბაზანიდან გამოსულმა საკაიპი ჩავრთე რომ ანასთან მეჭორიკნა.ძალიან მომენატრა ეს საზიზღარი.
-როგორც იქნა მიკადრე-უცებ დამგესლა ანამ.
-რავი არამიშავს.შენ როგორხარ?-მისი კითხვა არ შევიმჩნიე.
-აუ ნიკიტა მალე ჩემოდი რა მენატრები-აზლუქუნდა ანა და მეც ავყევი.
-გაარკვიე ყვავილების გამომგზავნი ვინ არის?-იკითხა სიტუაციით დაინტერესებულმა ანამ.
-ეგ არმიხსენო დღესაც დამხვდა ყვავილები პატრა ტექსტით და გაგიჟებას ვარ!ნეტავ ვიცოდე ვინ არის!-
-რა რომანტიკულია-თვალების ჟუჟუნი დაიწყო ანამ.დიდი ხანი ვჭორიკნობდით მედა ანუშკი მერე კი დავიძიბე რადგან ხვალ მძიმე დღე მელოდა.
მაღვიძარას გაბმულმა ტიკტიკმა და ტელეფონის ზუმერმა გამაღვიძა.გაჭირვებით გაცახილე თვალები და ელდა მეცა როცა საათს დავხედე.სასწრაფოდ წამოვხტი საწოლიდან ტანისამოსი ჩავიცვი და თმის სწორებით გავვარდი ნომრიდან.დაგვიანებულმა შევაღე დარბაზის კარები,რეპეტიცია უკვე დაწყებული იყო ამიტომ სწრაფად ჩავდექი მწყობრში და ბავშვებს შევურთდი გენერალური რეპეტიციის გასავლელად.
-ქარსელაძე!-დასჭექა ვახო მასწავლებლის ხმამ,მეც აკანკალებული შევბრუნდი მისკენ ლექციის მოსასმენად.
-მოიშორე სახიდან ეს მჟავე გამომეტყველაბა!-მითხრა ბატონმა ვახომ დაზურგი მაქცია.მეძინება და იმიტომაა თცალებდაცუჭული რომ ვცეკვავ თორე კიარმიხარია.
ხუთი საათი გაგრძელდა ჩვენი რეპეტიცია.შემდეგ დარბაზი დავტოვეთ და მაკიაჟისა და ფორმის ჩაცმას შევუდექით.მაკამ როგორც თქვა უამრავი ხალხი ელოდა ჩვენს ცეკვას და რომ იმედები უნდა გაგვემართლებინა...ასეც მოხდა,ხალხის ოვაციებს არ ჰქონდა ზღვარი,გახარებული გავედი ბოლო ცეკვის შესასრულებლად და როცა ველოდი ვატოს როდის გამომიცეკვებდა მაშინ შევამჩნიე,მიშო...რაღაც მომენტში ჩვენი მზერა ერთმანეთს შეეჩეხა,გამიღიმა.სასიამოვნოდ ჩატეხა ტუჩუს კუთხე და მეც უცნაურად ამიფართხალდა გული.
ცეკვამ და ზოგადად კონცერტმა გადასარევად ჩაიარა!მაკა აღფრთოვანებული იყო შედეგით,ერთი ორი სიტყვა ვახო მასწაცლებელმაც გვითხრა და შემდეგი რეპეტიციის დროც მოგვახსენა.დაღლილი შევედი გასახდელში და გული უარესად შემიღონდა როცა სარკესთან აღარ დამხვდა ჩემი "უცნობი თაყვანისმცემლის" ვარდები.მოწყენილმა გამოვიხურე კარები და ბავშვების შემოთავაზება წავულიყავით კლუბში დაღლილობით ავიცდინე.მძიმე ნაბიჯებით შევაღე ნომრის კარები და კივილით მივუახლოვდი საწოლზე მიწვენილ ვარდებს.-მგონი გავაფრინე!- ვთქვი ხმამაღლა და ვარდების კონიდან ბარათი ამოვაძვრინე. "უკვე ტრადიციათ მექცა შენთვის ვარდების გამოგზავნა და დღეს როცა ამას არ ვაპირებდი შენმა ნაღვლიანმა სახემ შემაგულიანა." -საზიზღარი თურმე არ გეგმავდა! ან ეს ინიციალები რა არის?-ხმამაღლა ვესაუბრობდი ჩემს თავს.

5-თავი

როცა ოთახში მარტო ჯდომა მომბეზრდა ავდექი და გასეირნება გადავწყვიტე თან,ანასთვის რამე საჩუქარს ვიპოვიდი.
საკმაოდ შეღმებული იყო და მგონი უკვე მეასედ ვურტყავდი წრეს ერთსა და იმამავე სკვერს.არმინდოდა საკუთარ თავთან გამემხილა რომ დავიკარგე!ბამბის ნაყინი ვიყიდე და საქანელაზე ჩამოვჯექი.-ნეტავ ვინ ხარ!-ვინ ხარ!-ვამბობდი ჩურჩულით თან ნაყინს გემრიელად ვილუკმებოდი.ტელეფონის ხმამ გამომაფხიზლა ეკრანზე მაკას ფოტო დაეხატა.
-ხო მაკა-
-სად ხარ ევა?-
-რავი დავიკარგე მგონი-ვუთხარი უდარდელად.
-რასამბობ სად ხარ?-აღელვება შეეტყო ხმაში ნათლიაჩემს.
-სკვერში შენ სად ხარ?-
-მე ნინოსთან ვარ სახლში მერე მოგიყვები მიშო მოგაკითხავს ფეხი არ მოიცვალო მანდედან-მკაცრად ჩაიაპარაკა და ტელეფონი გათიშა გაოცებული დავრჩი!რა საჭირო იყო ახლა დიკაბრიოს მხსნელად მოვლენა საჭირო?შემეძლო ტაქსი დამეჭირა და სასტუმროში ასე დავბრუნებულიყავი მაკა რომ არ აფოფრილიყო.იმედია რამეს არ მაჭანკლობს თორემ ვერ გადამირჩება....გამახსენდა როგორ ეძებს ჩემთვის შესაფერის ბიჭს და ერთი გემრიელად გადავიკისკისე.
ბამბის ნაყინი დამიმთავრდა!უკმაყოილოდ გავაწლაპუნე პირი ფეზხე წამოვდექი ბატიბუტი ვიყიდე და ისევ საქანელაზე დავიკავე ადგილი.ისე ვიყავი გართული და ჩემს სტიქიაში ჩაკარგული ვერც კი გავიგე როდის მოვიდა მიშო.
-პატრა ბავშვი-ჩაიჩურჩულა ვითომ ჩუმად მაგრამ მე რისი ევა ვარ რომ არ გამეგო.
-გამარჯობა ბატონო მიშა!-გავეჯგიმე მე.
-აააა?-წინ და უკან დაიწყო თვალების ცეცება მიშომ.-ვინა აქ ბატონი მიშა?-გაიკვირვა მან.
-თქვენ-ვუთხარი ცოტა არიყოს დაბნეულმა.
-მოდი შევთანხმდეთ-ხელი გადამხვია და მანქანისკენ წამიყვანა.
-არგვინდა ეს ოფიციალური ტონი მიშო დამიძახე -
-კარგი მიშო.-
-ასე სჯობს-კარი გამომიღო."ჯელტმენი" ჩემს ფიქრებზე გამეღიმა და მანქანაში ჩავჯექი.
-მოდი ასე ვქნათ ჯერ სადმე კაფეში დავსხდეთ ვივახშმოთ და მერე წავიდეთ ბევრი გზა გვაქვს გასავლელი-მითხრა მიშომ.
-გრძელი გზა?-ვკითხე დაეჭვებით.
-ჩემმა ოჯახმა აგარაკზე დაგპატიჟათ შენ და მაკა და ახლა იქ მივდივართ ჩვენ გველოდებიან-
-გასაგებია-მორჩილად დავუქნიე თავი და გბრაზების დამალვა ვცადე.ცოტა არიყოს უხერხული იყო ეს ყველაფერი,მე არაფრით გამოვირჩევი ჩემი გუნდელებისგან და ახლა მათთან ყოფნის ნაცვლად აგარაკზე მივდივარ დასასვენებლად!დღეს პარასკევია კონცერტი ორშაბათს გვაქვს ასე რომ სანერვიულო არაფერია,მაგრამ ვნერვიულობ მაინც როგორ მიიყებენ ჩემი გუნდელები ამ ყოველივეს.არმინდა რამე პრივილეგიით ვისარგებლო იმიტომ რომ გუნდის დამაარსებელის და მთავარი ქორეოგრაფის ნათლული ვარ.იმედია მაკა რამეს არ მიწყობს.
-მოვედით-ფიქრებიდან მიშოს ხმამ გამომიყვანა.მანქანიდან გადავედით და კაფეში შევედით.მადა არ მქონდა.ძალიან მგრძნობიარე ადამიანი ვარ და იმაზე ვფიქრობდი ვინმეს არ სწყენოდა და არ წამოეძახნა ჩემზე რომ მე განსაკუთრებულად მექცეოდა მაკა.
-ევა რამე გაწუხებს?-მკითხა მიშომ.
-არა,აუცილებელია ჩემი წამოსვლა?-ვიკითხე მოფუქრულმა.
-თუ არ გინდა არ წაგიყვან-მითხრა მზრუნველად.
-არა უბრალოდ მერიდება-გავუმხილე ჩემი სადარდებელი.
-ნუ დარდობ რა არავინ არაფერს წამოგაყვედრის.-გამამხნევებლად გამიღიმა.მისმა ღიმილმა მომნუსხა,ისეუხდებოდა ლამის თვალებით შევჭამე. გზაში ბევრი ვისაუბრეთ,საოცარი ადამიანი გამოდგა კეთილი,მზრუნველი,ჭკვიანი.ზუსტად ასეთი კაცები იწვევს ჩემში სიმპატიას.არ მიყვარს ვითომ "ძველბიჭები" და "ბაბუკიკა"ტიპები,მეცინება მხოლოდ მათზე.
მთელი გზა საუბარაში და სიცილში გავლიეთ,პირობა ჩამომართვა რომ გამგზავრებამდე მასთან ერთად ვივახშმებდი.მეც დავთანხმდი.
სამსაათიანი გზის შემდეგ მივადექით უზარმაზარ სახლს,უზარმაზარი ბაღით სადაც უამრავი ჯიშის მცენარე გაეხარებინათ.ჩემი ყურდღება სხცადასვა ფერის ვარდებმა მიიქცია.
-რა კარგია რომ მოხვედით-კარებში ქალბატონი ნინო შემოგვებება და თბილად მომიკითხა.


6-თავი

საღამო არაჩვეულებრივად გავატარეთ,მიშოს ძმა ბექაც გავიცანი.ნეტავ განახათ ერთმანეთს როგორგ ჰგავს ეს ორი გარეგნობით.ხასიათებით კი რადიკალურად განსხვავდებიან ერთმანეთისაგან,მიშო უფრო გაწონასწორებულია ხოლო ბექა უფრო ხალისიანი.საოცარი სითბოთი დამმუხტა მათან გატრებულმა საღამომ.სულ არ მახოვდა როგორ ვითრევდი ფეხს და არ მინდოდა წამოსვლა.საღამოს ყველა ჩვენ-ჩვენ ოთახებში გაგვანაწილეს.ჩემს ნივთებზე უკვე ეზრუნა ნათლიაჩემს.ღიმილით შევაღე ჩემთვის განკუთვნილი საძინებელიდა სახე გამებადრა როცა საწოლზე ჩვეულებისამებრ დამხვდა უზარმაზარი თაიგული. ამჯერად ბარათი არ იდო.გავბრაზდი,თანაც ძალიან!მართალია მსიამოვნებდა ეს ყურადღება,ვარდები,ბარათები თუმცა მაინც მერჩივნა მცოდნოდა თუ ვინ იყო ამ ყველაფრის თავიდათავი.
სააბაზანოში ვიყავი,ცხელი წყალი ერთგვარი თერაპია იყო ჩემი გადაღლილი გონებისთვის.ვინც არუნდა ყოფილიყო ავტორი ვარდებისა,მან არ იცოდა რომ მე მიშოს აგარაკზე ვიყავი...
-ჯანდაბა!ეს აქამდე რატომ არ მოვტვინე?იქნებ მიშო მიგზავნის ვარდებს??-ვეკითხებოდი ჩემს თავს.გამწარებული ვეცი ჩანთას,ჯიბეში ჩაჩურთული ბარათები საწოლზე დავაწყვე გამოგზავნის დღის მიხედვით.
კიდევ ერთხელ გადავავლე თვალი თითოეულს შინაარსს თუმცა ამაოდ.გონების დასაწმენდად თავი გავაქნიე და ბარათები საწოლიდან გადმოვყარე.თავი ხელებში ჩავრგე და ისევ მიშოზე დავიწყე ფიქრი.მისი საქციელიდან გამომდინარე არაფერია თვალშესაცემი.თუმცა მასზე მხოლოდ იმიტომ ავიღე ეჭვი რომ მის სახლში ვარ დაა....ისევ ამერია გონება.საწოლიდან გაცეცხლებული წამოვდექი და ბოლთის ცემას მოვყევი,ვერასოდეს ვიტანდი გაურკვევლობას,არმიყვარს იდუმალება ვცდილობ ჩემი ცხოვრება ზედმეტი სიურპრიზებისგან შორს იყოს.
-მორჩა ახლა დავიძინებ და არაფერზე აღარ ვიფიქრებ!-გავამხნევე ჩემი თავი ხალიჩასთან დავიხარე რომ ბარათები ამეკრიფა.ერთერთ ბარათზე რაღაც ინიციალები შევამჩნიე,ტატუს მსგავსი იყო.დიდი ხანი ვატრიალებდი ხელში მერეკი საწოლში ჩავწექი და დავიძინე.


****
ძილბურანში გახვეულს ყრუდ ჩამესმოდა ჩემი სახელი.უკმაყოფილომ შევუშმუშნე გვედი ვიცვალე და თავზე ბალიში ჩამოვიცვი.ნელ-ნელა მეღვიძებოდა ჰმ!მაკმა მთელი ძალისხმევით გავეღვიძებინე.დანებების ნიშნად საბნიდან გამოვძვერი და საწოლზე წამოვჯექი.
-რამოხდა?-თვალების სრესვით ვკითხე ნათლიაჩემს.
-სწრაფად ადექი ლაშქრობაში მივდივართ-მახარა და ოთახიდან გაიძურწა.უკმაყოფილო ბუზღუნით წამოვდექი საწოლიდან წყალი გადავივლე და ლაშქრობისთვის მოვემზადე.ნათლიაჩემს ყოჩაღ რა!ყველაფერზე როგორ უზრუნია.ჯინსის ვიწრო შარვალი, უბრალო თეთრი მაისური და სქელი ნაცრისფერი ჟაკეტი მოვიცვი.ფეხები კედებში ჩავაცურე და ოთახი დავტოვე.თურმე ყველა მე მელოდებოდა,მაკამ თვალი ჩამიკრა და გასასვლელისკენ გამაქანა.ნუ გაგიკვირდებათ,ნათლიაჩემი 27 წლის არის და დაქალივით არის ჩემთვის.
ნინო დეიდა და მაკა წინ მიდიოდა თან ერეკლე ბიძიას ესაუბრებოდნენ.ბექა და მიშო ერთად რაღაცაზე გაცხარებით საუბრობდნენ.ყველაზე ბოლოს მე მივჩანჩალებდი,დაღლილი ხის მორზე ჩამოვჯექი.თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი და ვცდილობდი ეს კუთხე საქართველოზე შემედარებინა.საკუთარ ფიქრებზე სულელივით გამეღიმა.
-აი სად ყოფილხარ-უეცრად მიშო ამესვეტა წინ.
-დავიღალე-განწირულმა ამოვიკვნესე.
-ცოტა დავისვენოთ და განვაგრძოთ-თვალის მომჭრელად გამიღიმა,მეც მონუსხულმა დავუბრუნე ღიმილი.არაფერზე არ ვლაპარაკობდით.მე ხის მორზე ვიჯექი ზურგუთ კი ხეს ვეკვროდი თვალდახუჭული,რაღაცნაირად მიფართხალებდა გული არ ვიცი,ეს მიშოს სიახლოვს გამო იყო თუ,თუ უბარლოდ არაფერი და მხოლოდ თავდაცვისთვის ვეძებდი ჩემი გულის აფართხალების მეორე ვერსიას.თვალები გავახილე და მწვანედ ახასხასებულ ბალახზე გაწოლილ მიშოს გავხედე.
-წავიდეთ ხო?-ჩიტების ჭიკჭიკი მიშოს ხმამ გადაფარა.თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და მის გამოწვდილ ხელს ჩემი შევაგებე.
-მოიცა-გამაჩერა მეც მიკენ შევბრუნდი.
გამეღიმა.პაწაწინა ლურჯთვალა ყვავილებისგან დაწნული გვირგვინი თავისი ხელით დამადგა თავზე...ვეღარ ვითვლი უკვე,გახარებულმა რამდენჯერ გადავუფრინე პლანეტებს.გახარებულმა ემოციების დამალვა ვცადე და აწითლებული ლოყები რომ არ დაენახა თავი ჩავხარე."მადლობა"-თქო ჩუმად ჩავილაპარკე და გზა განვაგრძე თუმცა არ გამომპარვია მისი ჩუმი ჩაცინება.

7-თავი

გზა თანდათან მაღლდებოდა,ვინ მოსთვლის უკვე რამდენჯერ დამიცდა ფეხი აღმართზე ასვლისას.ჩემთვის,ჩუმად ვბუზღუნებდი და წვალებით მივყვებოდი მიშოს რომელსაც,სულაც არ ეტყობოდა რომ სიარული უჭირდა.
-ევა!-გამომაფხიზლა მისმა ხმამ და მივხვდი რომ შუაგზაში ვიდექი და სულელივით მივშტერებოდი მიშას.-დავიღალე-სიტუაციის გამოსწორება ვცადე მე.
-ვხედავ როგორ გიჭირს სიარული-არ დააყოვნა მისმა პასუხმაც.ნელ-ნელა ჩემსკენ დაიძრა და მოულოდნელად მის მკვლავებში ავღმოვჩნდი.
-რას აკეთებ ?-ამოვილაპარაკე გაკვირვებულმა.
-გიჭირს სიარული თან მაღლობია ფეხი რომ დაგიცდეს და რამე იტკინო ჩემი ბრალი იქნება მითუმეტეს,ზეგ კონცერტი გაქვს-ღიმილით ჩამოარაკრაკა და გზა გამაგრძო.
-კიმაგრამ უხერხულია,მრცხვენია-ამოვიჩურჩულე დაბალ ხმაზე და ხელები მოვხვიე რომ უფრო კომფორტულად ვყოფილიყავი მეც და მიშოც.არ გამომპარვია კისერზე შეხებისას გამოწვეული ელექტრო დენი ჩემს სხეულში და მიშოს აჩქარებული გულისცემა.
მიშო თავისი ბავშვობის სასაცილო მომენტებს მიყვებოდა და მეც ძალიან ვხალისობდი მანამ სანამ მის კისერზე ტატუს არ შევამჩნევდი.გაოცებულს თვალები გამიფართოვდა მისი ტატუ ასლი იყო ბარათზე დატნილი ინიციალებისა....გონებაში ყველაფერი ამერია,ჩვენი გაცნობისმომემტი,მისი თვალისმომჭრელი ღიმილი,ვარდები...მიკვირდა,ოღონდ მართლა მიშო წარმოსადეგი ახალგაზრდაა და ჩემი თავი რამ მოაწონა?ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ,მართალია სულ მეუბნებიან კპლიმენტებს და თაყვანისმცემლებიც მრავლად მყავს მაგრამ რატომღაც ვერ წარმომიდგენია მიშო და მე!მე და მიშო!
ისე კარგი წყვილი იქნებოდით ამოისისინა ჩემმა მეორე მემ და ჩემი გაღიზიანებაც გამოიწვია.
ვერაფრით დავიჯერები იმას რომ მიშო იყო ჩემი ვარდების ავტორი,ალბათ სულელ გოგონად ჩამთვლით მაგრამ მართლა ვერ წარმოვიდგენდი მიშოს ჩემს თაყვანისმცემლად.თავს იმით ვინუგეშებდი რომ შეიძლება როგორც მოცრკვავე ისე მოვეწონე და ამიტომ მიგზავნიდა ყვავილებს....
მოკლედ,ათასი სისულელე მოვჩმახე რომ თავი დამერწმუნებია რომ ის ტატუ არაფერს ნიშნავდა ან რამე შეცდომა იყო!

***
დიდი წვალების შემდეგ გავედით მინდორში.წვალებით რათქმაუნდა მიშო გაწვალდა ჩემი ტარება რომ მოუწია თორემ მე მშვენივრად. ვგრძნობდი თავს მის მკლავებში.
-ბოდიში რომ შეგაწუხე-ვუთხარი მიშოს და ტელეფონი მოვიმარჯვე რომ ფოტო გადამეღო.ძალიან მომწონდა ჩემი ლურჯთვალა ყვავილების გვირგვინი რომელიც მიშომ გამიკეთა.ეგოისურად მომინდა ეს წუთები ღრმად შემომრჩენოდა გონებაში ამიტომაც ვცდილობდი ყველაფერი ფოტოებზე აღმებეჭდა.სანამ ჩვენებს მივუახლოვდებოდით ბევრი სელფი გადავიღეთ.მინდოდა სულ გვევლო და გზა არ გაჩერებულიყო,არ მაინტერესებდა რამ გამოიწვია ჩემი ასეთი მიჯაჭვულობა მიშოსთან თუმცა ფაქტი ერთია მე მიშოსთან მინდოდა!
-აი ისინიც მოვიდნენ-ღიმილით გადმოგვხედა ნინო დეიდამ და სუფრის გადაფაება დაიწყო.მეც მათ შევუერთდი და ვეხმარებოდი.
-გიხდება-მაკამ მიმაშნა გვირგვინზე და უცნაურად გამიღიმა.
-მადლობა -შევიფერე მეც. დღემ არაჩვეულებრივად ჩაიარა.ბევრი ღიმილი,სითბო და სიხალისე შეგვატა ყველას.დაღლილი შევედი ჩემს ოთახში და გულში რაღაც ჩამწყდა...აღარ დამხვდა ჩემი ვარდები...გუნება წამხდარმა მივიეღე აბაზანა და ცივ საწოლში შევგორდი...
არაფრით მომეკარა რული...წრიალი დავიწყე მოსვენება დამეკარგა,ტუმბოდან ტელეფონი ავიღე,ყურსასმენები მოვირგე და მუსიკა ჩავრთე,მერე ვითომ შემთხვევით შევედი გალერეაში და დღევანდელი ფოტოების დათვალიერებას შევუდექი.
ერთერთი ფოტო ძალიან ,ძალიან მომეწონა.თავიდან დამიარა ჟრუანტელმა როცა მისი მხურვალე კოცნა გამახსენდა.დაუფიქრებლად ჩამოვისვი ლოყაზე ხელი და გავინაბე.
დილით ისევ მაკამ გამაღვიძა.ნახევრად მძინარემ ჩავუჯექი მანქანაში მიშოს.წინ მაკო დავსვი მეკი უკან მოვკალათდი.საშინლად მეძინებოდა,როგორც ყოველთვის ახლაც მუსიკას ვუსმენდი და სულ არ მესმოდა რაზე საუბრობდა მიშო და ნათლიაჩმი.
არვიცი რამდენი ხანი მეძინა,თვალები ნელა გავახილე და მიშო ვნახე სასწრაფოდ დავხუჭე.როგორც მივხვდი არ გამაღვიძა და თავად ითავა ჩემი ნომერში აყვანა.საწოლზე დამაწვინა პლედი დამაფარა.ვიფიქრე ახლა გავა მეთქი თუმცა სახეზე ვიგრძენი მისი ხელები.ნაზად ჩამომისვა თბილი ხელები,მერე შუბლზე მაკოცა...
კარების ხმაზე თვალები გავახილე,გარემო მოვათვალიერე და ამეტირა...
ბალიშთან იდო ერთი,სისხლივით წითელი ვარდი...




8-თავი

კარების ხმაზე თვალები გავახილე,გარემო მოვათვალიერე და ამეტირა...
ბალიშთან იდო ერთი,სისხლივით წითელი ვარდი..ახლა უკვე ზუსტად ვიცოდი რომ მიშო იყო ჩემი იდუმალი თაყვანის მცემელი,რომელზე ფიქრიც არმანებებდა წამდაუწუმ თავს.სასიამოვნოდ გაოცებული სულელივით ვიჯექი და მიშოზე ვფიწრობდი.გონს ტელეფონის ხმამ მომიყვანა,მამა მირეკავდა.დიდი ხანი ვსაუბრობდით,ბებოსთან და ბაბუსთან მოკითხვა დავაბარე და დავემშვიდობე.ძალიან მომნატრებია ჩემი ოჯახი,ერთი სული მქონდა როდის დავბრუნდებოდი თბილისში.თუმცა გული ნამდვილად დამწყდა როცა წარმოვიდგინე რამდრნად შორს ვიქნებოდი მიშოსგან.
-აბა რაო მიშომ?-ოთახში მაკა შემოვიდა.
-რამე უნდა ეთქვა?-ვკითხე გაკვირებით.
-კარგი ახლა ევა ჩემი გაზრდილი მაინც არიყო!ხუთი თითივით გიცნობ.აბა მეტყვი რატომ გიციმციმებს ასე თვალები ?-
-ეგ მეც არვიცი-გულდაწყვეტილმა შევხედე ნათლიას.
-მე კი ვიცი!ნახე როგორი სითფოთი გიყურებდა მიშო როცა ნოცონთან იჯექი?-მკითხა მაკამ და გამაკანკალა როცა გამახსენდა როგორ მაკოცა შუბლზე,როგორ დამადგა თავზე გვირგვინი....ემოციებით ავივსე,ძალიან მინდოდა მიშოსთან ყოფნა მასთან თავს კარგად ვგრძნობდი.მაკამ გაურკვევლობაში დამტოვა და ხვალინდელი დღისთვის კარგად გამოძინება მომთხოვა.მეც დავუჯერე შხაპი მივიღე და დავიძინე.


***
დილით ადრიანად ავდექი,შხაპი მივიღე ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი.ბავშვებიდან მხოლოდ ვატო დამხვდა დანარჩენები წასულიყვნენ.
-შენც ჩაგეძინა?-საწყლად გამომხედა ვატომ.
-კი დავაგვიანეთ ხო?-ვკითხე და მასთან ერთად დავუყევი ტროტუარს.ვგრძნობდი რომ რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ ვერ ვედავდა.არც მე მიცდია საუბრის გაბმა ამიტომ ნაჩქარევად შევაღე დარბაზის კარები და რეპეტიცია დავიწყე.ისევ აჟიოტაჟით ჩაიარა კონცერტმა.ეს ბოლოს წინა კონცერტი იყო ხვალ გვქონდა ერთი და შემდგ ვბრუნდებოდით საქართველოში.ბავშვებთან ერთად დავტოვე დარბაზი თუმცა გასეირნება მომინდა და მათ ჩამოვშორდი თუმცა კი დავპირდი რომ საღამოს მათთან ერთად წავიდოდი კლუბში.
ყურსასმენებში საყვარელი მუსიკა გაისმა და მეც სიამოვნებისგან თცალები მივლულე.ნელ-ნელა ბნელდებოდა და ლამპიონების შუქზე ბევრად უფრო ლამაზი მეჩვენა მილანი.ძალიან მინდოდა დათვაკიერება მაგრამ ვერ შევძელი.გზაზე გადავდიოდი როცა მაღაზიის ვიტრინიდან ულამაზესი კაბა დავინახე.ყურებამდე გამიხარდა და სირბილით გადავკვეთე გზა.ულამაზესი იყო კაბა,შინდისფერი გრძელმკლავიანი ულამაზესი დეკოლტით,ზურგამოჭრილი.სწორედ ისეთი იყო ანკას რომ მოსწონს დაუფიქრებლად ვუყიდე და მაღაზია დავტოვე.
ამჯერად არსად დავკარგულვარ სასტუმროში უვნებელი დავბრუნდი სწრაფად გადავივლე წყალი,ვარდისფერი ფრიალა მოკლე კაბა ჩავიცვი,თმა უბრალოდ ჩავიწვენი ტუჩსაცხი გადავისვი ტუჩებზე,ფეხები თეთრ კედებში ჩავაცურე,ამავე ფერის ჩანთა ავიღე ტელეფონი ჩავდე და ოთახი დავტოვე.კიბეები სირბიკით ჩავათავე და ვატოს შევეჩეხე."გელოდებდიო" მითხრა,ხელკავი გამიკეთა და ბავშვებთან ერთად წავედით ბარში.
კარგად გავერთეთ,არავითარი სასმელი.უბრალოდ ვცეკვავდით და ვტკბებოდით ერთად ყოფნით.გაუცინარი ხელმწიფე ვახო მასწავლებელიც კი გულიანად იცინოდა ჩვენი გუნდელის დიმას ანეგნოტებზე ,რომელიც უშუალოდ სვანბს ეხებოდა.გულზე უცნაურად გაკრა რადგან მიშო გამახსენდა და ხასიათიც გამიფუჭდა.სასტუმროში დაბრუნებამდე კრიჭა შეკრული ვიჯექი და მხოლოს ჩემს მიშიკოზე ვფიქრობდი.
მომდევნო დღე ყველაზე დატვირთული და ემოციური გამოდგა ჩვენთვის.ჩემთვის მითუმეტეს მიშო უკვე მენატრებოდა.მხოლოდ ცეკვისდროს ვიგრძენი შვება,სითფო და სიამაყე.დარბაზში უამრავი ხალხი იყო,ყველა აპოტისმენტებით გვაცილებდა უამრავ თაიგულს გვაწვდიდნენ,მაგრამ არიყო იმ ერთადერთის ვარდები რომელიც მაბედნიერებდა.ყველაზე ბოლომ დავტოვე დარბაზი უამრავი ყვავილებით დატვირთული ძლივს ვიკვლევდი გზას.დიდი ძალისხმევით გავაღე კარები და ქუჩაში გავედი.დღეს უკანასკნელი საღამო იყო ჩემი აქყოფნისა,ხვალ დილის რეისით ვბრუნდებოდი თბილისში.მოწყენილმა გავაგრძელე გზა ცოტა მაკლდა ტირილამდე როცა სანატრელი ხმა მომესმა.
-ევა!-მეძახდა ვიღაც ზანტად შევტრიალდი."ისაა კი,კი ისაა" გაიძახდა გული როცა მანქანაზე მიყრდნობილი მიშო დავინახე.ყველა ემოციამ ერთად იჩინა თავი როცა ჩვენს შორის არსებული მანძილი სწრაფად შეამცირა და წამისმეასედში მის მკლავებში ავღმოვჩნდი მომწყვდეული.


9-თავი

-ევა!-მეძახდა ვიღაც ზანტად შევტრიალდი."ისაა კი,კი ისაა" გაიძახდა გული როცა მანქანაზე მიყრდნობილი მიშო დავინახე.ყველა ემოციამ ერთად იჩინა თავი როცა ჩვენს შორის არსებული მანძილი სწრაფად შეამცირა და წამისმეასედში მის მკლავებში ავღმოვჩნდი მომწყვდეული.ასეთი რამ არასოდეს მიგვრძვნია,გულში უამრავი სითბო ჩამეღვარა."არმეგონა კიდევ გნახავდი" ვუჩურჩულე გახარებულმა.
-ასე ვერ გაგიშვბდი-მითხრა ყვავილები გამომართვა და მანქანაში ჩადო.-აბა წავედით?იმედია არ დაგვიწყებია შენი შეპირება?-მკითხა ღიმილით და ხელი გამომიწოდა.
-არ დამვიწყებია-ღიმილითვე მივუგე და მის ხელს ჩემი შევაგებე.
უკვე საკმაოდ იყო დაბნეუებული,საახალწლო სამზადისი იგრძნოდა ქუჩებში.ფერადი ნათურებით იყო მორთული შენობები,სახლები და ხიდები.პარკებში ულამაზესი ნაძვისხეები თვალის მომჭრელად ანათებდნენ.მე და მიშო კი ქუჩებში უმისამართოდ დავხეტიალობდით,ციოდა ცოტათი თუმცა მე ამას ვერ ვდრძნობდი ჩემს მხრებზე მოხვეული მიშოს ხელები საკმარისზე მეტად მათბობდნენ.
-ლოყები გაგიწითლდა-ღიმილით მითხრა და მისი თბილი თითები სახეზე ნაზად ჩამომისვა.გამაკანკალა,გულმა ბაგაბუგი დაიწყო.თითქოს გაჩერდა წამი,ხოლო დედამიწამ ბრუნვა შეწყვიტა ქუჩაში ადამიანის ჭაჭანება არიყო.ბარდნიდა...ბარდნიდა ულამაზესად მე კი გახევებული ვიდექი და ვუყურებდი მიშოს რომელიც ძალიან ახლოს იდგა ჩემთან,ისე ახლოს რომ მის თბილ სუნთქვას სახეზე ვგრძნობდი.ყელზე კაშნე მოიხსნა და მე გამიკეთა.
-ასე ჯობია-მითხრა ხეკავი გამიკეთა და ტროტუარს დავუყევით.გზაჯვარედინზე გადავდიოდით როცა ყინულის მოედანს მოვკარი თვალი.გახანბულმა მიშოს ხელი ჩავკიდე და სასრიალოდ წავედი.ბევრი მეწუწუნა კისრს მოვიტეხო,სრიალი არვიციო მე კიდევ გამოსავალი ვიპოვე ორივე ხელი ჩავკიდე და მასთან ერთად ნელა დავიწყე სრიალი.
-ევა შენ ისრიალე რაა მე არ გამომდის-ბუზღუნებდა მიშო.
-კარგი რაა!ნახე რა მარტივია-ხელი გავუშვი და ყინულზე გავსრიალდი მოედანს ბრუნი დავარტყი და ისევ მიშოსთან მივედი.
-სულ გაყინულხარ-მითხრა და ხელების გათბობა დამიწყო.
-შენც გაყინული ხარ-ვუთხარი ღიმილით.
-მგონი აჯობებს წავიდეთ და ცხელი შოკოლადი დავლიოთ-
-თანახმა ვარ!თუმცა ჯერ შენთან ერთად ერთი წრე დავარტყათ მოედანს-ვუთხარი ხელი ჩავკიდე და რამოდენიმე ნაბიჯი გადავდგი.
-ძალიან კარგი დრო გავატარე-ღიმილით ვუთხარი ჩემს წინ მჯდომ მომღიმარ მიშოს.
-მეც ძალიან -გამიღიმა.გული დამწყდა რომ თბილისში დაბრუნებით ყველაფერი გაფუჭდებოდა.უკვე მეცოდებოდა ჩემი თავი ამხელა ტკივილისთვის.მომენატრებოდა ყოველდღე ჩემი ვარდბის დანახვა,ბარათების კითხვა...ამის გაფიქრებაზე სახე მომექუფრა და დვნაღვლიანდი.საღამომ ძალიან ბევრი ლამაზი წუთი მაჩუქა.ბევრი ვიმხიარულეთ,არაჩვეულებრივი დღე იყო სიურპიზებით სავსე.
კაფე მალევე დავტოვეთ და ისევ სეირნობა გავაგრძელეთ.ცენტრალურ პარკში ვიყავით სადაც გრანდიოზულად იხსნებოდა მთავარი ნაძვისხე.უამრავი სამახსოვრო ფოტო გადავიღეთ მედამიშომ და ფეისბუქსეც მოვათავსეთ.ღამის ორი საათი იყო სასტუმრომდე რომ მომაცილა.მთელი ძალით ჩამეხუტა,უდიდეს სითბოს ვგრძნობდი.მის მკვლავებში მომწყვდეულს მესმოდა მისი გულის ცემა და მეტირებოდა რადგან ვიცოდი დღეის შემდეგ მას ვეღარ ვნახავდი,მის სითბოს ვეღარ შევიგრძნებდი,მისი გამოგზავნილი ყვავილები აღარ დამხვდებოდა შინ მისვლისას...
ცრემლები ფრთხილად მოვიშორე თვალებიდან რომ მას ვერ შეემჩნია თუმცა ამაოდ,უფრო ძლიერად მიმიკრა გულზე ცრემლიანი თვალები დამიკოცნა და დამემშვიდობა.
ოთახში განადგურებული შევედი,მისი შარფი ჩემოდანში ჩავდე და ცხელ შხაპს მივაშურე.
სასწაულად მტკივოდა ყოველი კილომეტრი რომელიც ხვალიდან დაგვაშორებდა.ატირებული შევგორდი საწოლში და დაძინება ვცადე.
დილის ხუთ საათზე მაღვიძარის ხმამ გამაღვიძა ნაჩქარევად წამოვხტი საწოლიდან და ჩაცმა დავიწყე.აქეთ-იქეთ დავრბოდი რომ არაფერი დამვიწყებოდა აბაზანიდან გამოსვლისას კი არეულდარეულ საწოლზე უზარმაზარი ვარდების თაიგული დამხვდა.გაკვირვებული მივუახლოვდი როდის მოასწროთქო გავიფიქრე და ბარათი გავხსენი."არ დაიჯერო რომ დაგივიწყებ!გახსოვდეს ჩემს ქორწილში შენ იქნები პატარძალი" ბედნიერებისგან გამაკანკალა ჩემს ზურგზაკს დავავლე ხელი ვარდებიც საიმედოდ ჩავიბღუჯე ხელში და ცამდე ბედნიერმა დავტოვე ოთახი.


10-თავი

აურზაური იყო თვითმფრინავში...ზოგს დარჩენა სურდა,ზოგსაც კი წარმოუდგენლად უხაროდა შინ დაბრუნება...მაკა იდუმალი მზერით მიყურებდა ხან მე ხან ჩემს ხელებში მოქცეულ თაიგულს და ღიმილით თავს აქნევდა.მე კი,მე სხვა განზომილებაში ვიყავი.ჩემსა და მიშოს პლანეტაზე დავცურავდი ვარდისფერი ღრუბლით.
საქართველოში ჩასვლა გვაცნობა სწუვარდესამ და მეც რამდენიმე წამში მონატრებულ ოჯახს ვიკრავდი გულში თვალებზე კი ბედნიერბის თუ მონატრების ცრემლები ლოყებს მიწითლებდნენ,სწორედ იმ ლოყებს გუშინ მიშოს თბილი ხელები რომ ათბობდა...
-ჩემი გოგო-ხელში ამაფარფატა მამამ.
-მამიკოო როგორ მომენატრე-მთელი ძალით ვეხვეოდი მონატრებულ მამიკოს.
-ნახეთ აბა თუ შემამჩნევს -განაწყენდა განზე მდგომი ანა.
-ჩემი ანაა-ახლა მას გადავეხვიე.
-ვარდებზე მომიყვები იცოდე!-წარბაწეულმა გამომხედა ანამ და ვარდები დაყნოსა.
-როგორ მომენატრეთ-ვჩურჩულებდი თან საყვარელ ადამიანებს ვეხვეოდი.
სახლში ისევ ალიაქოთი დამხვდა.ბებო მთელი ენთუისიაზმით აწყობდა მაგიდას.ჩუმად მივეპარე და უკნიდან მოვეხვიე.
-ღმერთო ნუ მომკალი რასგავხარ ბებო!არ გაჭმევდნენ კიმარა?-გულწრფელად გაიკვირვა მზიკომ.
-ხო ბებო იქ არავინ დამსდევდა თეფშით -გავუღიმე განაწყენებულ ბებოს.
-შენ რომ ენა არ გქონდეს ყვავი...-
-ხო ხო ყვავი წამიღებდა-სიტყვა გავაწყვეტინე და ახლა ბაბუს ავუწითლე ლოყები.ძალიან მომნატრებია ოჯახური გარემო,სითბო და მზრუნველობა მაგრამ,დიდ დანაკლისს ვგრძნობდი შინაგანად თითქოს დავცარიელდი.დაღლილი შევედი ჩემს ოთახში და საწოლზე რაცას ჰქვია "დავეგდე".უაზროდ მივშტერებოდი ჭერს..თუმცა ვინ დამაცადა განმარტოვება.ოთახის კარები შემოგლიჯა ანამ და ჩემს გვერდით დაწვა.
-რაზე ფიქრობ?-მკითხა ანამ და ხელები თავქვეშ ამოიწყო.
-ყველაფერზე...იმაზე თუ როგორ შეცვალა ჩემი ცხოვრება ცეკვამ.კიდევ მილანზე ვფიქრობ და აი უკვე მენატრება-გავიღიმე მე და თვალები მაგრად დავხუჭე,შეიძლება ცრემლის დაფარვას ვცდილობდი ანაც უბრალოდ მინდოდა წუხანდელი საღმო გამეხსენებინა.
-მილანი კიარა შენ ვინც მოგენატრა კი ვიცი მე-გაიკრიჭა ანა და წამოდგა.
-ვინ?-გავიკვირვე მე.
-მიშო-თვალები დამიჟუჟუნა ანამ.
-კარგი რა საიდან მოიტანე-წარბები შევკარი მე.
-კარგი ჰო არ აღიარო მაგრამ მე რას მიმალავ?მოხარშულს გიცნობ ევა და ზუსტად ვიცი ახლა არგინა საკუთარ თავს გამოუტყდე რომ მიშოს მიმართ რაღაც გრძნობები დაგებადა-მითხრა ანამ ფეხზე წამოდგა ფანჯარა გააღო და ხარბად შეისუნთქა სუსხიანი ჰაერი.
-უშენოდ ნეტავ რა მეშველებოდა-ამოვიოხრე მე და თავი ბალიშში ჩავრგე.
-არა ის მაინც აღიარე რომ შარში ხარ-ღიმილით მომიახლოვდა ანა.
-შარში ვარ!-ამოვიგმინე და სულელივით გავიკრიჭე.
-სიყვარულმა გადარია დაქალი ჩემი!-დრამატულად ჩაიქირქილა ანამ დარამოდენიმე კურცხლი მოიწმინდა თვალებიდან.
-სიყვარული ჯერ ადრეა ქალო უბრალოდ მომწონს-
-კაი როგორც გინდა მოიტყუე თავი.წავედი მე ხვალ გნახავ-დამემშვიდობა ანა კარები გაიხურა."მართლა შარში ხარ ევა!"ამოვიგმინე საწყლად და სივრცეს გავუღიმე.
დიდი ხანი ვბორგავდი საწოლში,ვერაფრით მოვისვენე.ბოლოს სამზარეულოში გავედი მაგიდაზე მდგარმა რამინი ბიძიას ღვინომ მიიქცია ჩემი ყურადღება.კარგი მსმელივით გავავსე ერთი ბოკალი შავი ღვინით და ავანზე გავედი.ერთს ორი მოჰყვა ორს სამი და მეც გავითიშე.მგონიასე ტკბილადარასოდეს მიძინია.
-ევა ადექი -ვიღაცის წიკვინი ყრუდ ჩამესმოდა ძილში.
-მაინც დამაინც შეჩვენებულ ბაბუაშენს უნდა დამსგავსებოდი?ბიჭი რომ იყო კარგი გადავყლაპავდი დალია და რამოხდა მაგრამ გოგო?რამ აგაყენა გოგო ღამე ან მარტომ რამ დაგალევინა?-მზიას ქოთქოთი თავში ჩაქუჩივით მიკაკუნენდა.
-ბაბუუუუ-დავიკნავლე საწყალი ხმით.
-ჰოუ-გამომეხმაურა გვერდითა ოთახიდან ბაბუაჩემი რომელსაც ხმაზე ეტყობოდა ნაბახუსევზე იყო.ფეხზე წამოვდექი და ბანცალით გავიარე მანძილი სასტუმრო ოთახამდე სადაც ანა,მზია და ბაბუა ყავას შექცეოდნენ ხოლო შიგადაშიგ ბებიაჩემი იქყებდა ჩემზე ქოთქოთს.
-რას გავხარ გოგო-ფეხზე წამოდგა ანა.
-ეს რა ღვინო ჰქონია რამინი ბიძიას -შევაქე ბაბუაჩემის ძმაკაცის ღვინო და სავარძელში ჩავესვენე.
-აბა ბაბუ რა გრადუსი ჰქონდა არლაც გაბრუებული ვარ კაცი-შეძლებისდაგვარად გაიღიმა ბაბუმ.
-შენ მთელი ცხოვრება გაბრუებული დადიხარ-ისევ წაკბინა ბებომ ჩემი ბაბუა და სამზარეულოში შეიძურწა.
-ახლა ევაჩკა ადგება გაემზადება და ანას გაჰყვება -თვალები დაქაჩა ანამ და ჩემი ოთახისკენ წამიყვანა თუმცა ზარის ხმაზე კარის გასაღებად წავედი.კარი გავაღე და არავინ დამხვდა მხოლოდ წითელი ვარდების დიდი თაიგული.ბედნიერებისგან ხტუნვა დავიწყე ყვევილები ხელში ავიტაცე და სახლში შევედი.
-ვინ იყო ბებო?-სამზარულოდან გამოვიდა მზიკო და ვარდების დანახვისას თვალები გაუბრწყინდა.
საწოლის გვერდით,ტუმბოზე დავდგი ყვავილები და ყურებამდე გაღიმებულმა წავიკითხე ვარდებში ჩამამლული ბარათი. "უკვე მომენატრე!ერთხელაც ვერ გავძლებ შენი სითბოსა და ღიმილის გარეშე,ჩამოვალ შენთან და სამუდამოდ მიგისაკუთრებ."



11-თავი

თანდათან ყოველდღიურობაში მეზრდებოდა "ვარდების ტრადიცია".ყოველ დილას მხვდებოდა უზარმაზარი თაიგული კარებთან და ჩემი დილაც პოზიტიურად იწყებოდა.თუმცა უნდა აღინიშნოს ჩემი ცვლილება სულ გაფანტული ვიყავი და სხვაგან დავფრინავდი გონებით.ცეკვისდროსაც კი გაფანტული ვიყავი და დაპროგრამებულივით ვმოძრაობდი.ამ ყველაფერს კი ანა თავისი ლოგიკით ხსნიდა,მაგრამ გულში სადღაც ღრმად მეც ვეთანხმებოდი რომ ჩემი ცვლილება მიშოს დამსახურება იყო...
ნელ-ნელა დავუბრუნდი რუტინულ ყოფას.სკოლა-ცეკვა-სახლი-რეპეტიტორები...დამღლელი დღეები და თეთრად გათენებული ღამეები...დავფიქრდები ხოლმე და ვაანალიზებ როგორ შეცვალა ჩემი ცხოვრება ამ გასტროლებმა.რამდენჯერმე გამოვიჭირე საკუთარი თავი რომ ტკივილამდე მენატრებოდა ჩემი მიშო!უკვე დაზეპირებული მქონდა მასთან გადაღებული ყველა სურათის კადრი,სულელივით ფოტოებს ვეფერებოდი.ანა ვერ გცობო მეუბნებოდა და უფრო და უფრო ამყარებდა ჩემს ეჭვებს რომ მე მიშოს მიმართ ძალიან დიდი გრძნობები გამიჩნდა.მაქსიმალურად ვცდილობდი ჩემი თავი დამეტვირთა,ვსწავლობდი ისეროგორც არასდროს.გახარებული იყო მზიკო რომ აღარ უწევდა თავად ესწავლებინა ჩემთვის,ამაყობდა გაიზარდა ჩემი შვილიშვილი.განა ვერ ხვდებოდა რომ ყურებამსე ვიყავი შეყვარებული,მას ჩემი ტირილიც ესმოდა ღამით.ბებიაზე მეტი იყო მზიკო ჩემთვის,მან მე დედობაც გამიწია და მადლობელი ვარ მისი...
დილა მაღვიზარის წრიპინით დაიწყო,სწრაფი ტემპით წამოვდექი ფეხზე,ჩავიცვი ჩანთას ხელი დავავლე და ანასთან გავიქეცი.კარები გავაღე. თუარა ისევ გამებადრა სახე,უკან შევბრუნდი ვარდები ლარნაკში ჩავაწყვე მაგიდაზე შემოვდგი და გაღიმებულმა დავტოვე ბინა.
-სად ხარ აქამდე?-გამიწყრა ანა.
-სულ ნუ ბუძღუნებ შინაბერა ქალივით-გავიკრიჭე მე და სავარძელში ჩავეშვი.
-ყველას არ ხვდება ყოველდღე უზარმაზარი თიაგული საყვარელი მამაკაცისგან და არ დადის ყურებამდე გაღიმებული-დამგესლა ანამ.
-ოჰ ანა გავაბრაზეთო-გასავეხვიე მე.
-კარგი კარგი მივხედოთ ახლა საქმეს-მოლბა ანა.
-წამოდი მერე-ფეხზე წამოვდექი მე და კაბის სწორებით გავემართე კარებისკენ.
მთელი სავაჭრო ცენტრი დავიარეთ მე და ანამ.ხვალ ჩემი დაბადების დღეა და ანამ კაბის საყიდლად გამომიყვანა.არ მინდოდა ფართო წრეში აღნიშნა,მერჩივნა რამდენიმე მეგობარი მყოლოდა გვერდით და ოჯახთან აღმენიშნა თუმცა ანამ დაიჟინა ჩემსაგარაკზე ავღნიშნოთო.
დიდი ხნის ბოდიალის შემდეგ ავარჩიეთ კაბები და სულ ერთიანად გათოშილებმა დავტოვეთ სავაჭრო ცენტრი.
ერთიანად გადაღლილმა შევაღე სახლის კარები პარკები დივანზე მივაგდე დასამზარეულოში გავდი.ყავა მოვიდუღე ჩემები სახლში არ იყვნენ ასერომ მევიყავი ოჯახში კაციც და ქალიც.მუსიკა ჩავრთე და ცეკვა-ცეკვით დავიწყე ვახშმის მომხადება.დიდი არაფერი სტეიკი შევწვი და მსუბუქი სალათით შემოვიფარგელე.მაგიდა ერთ კაცზე გავაწყვე.კმაყოფილმა გადავხედე მაგიდას და ერთი ბოთლი ღვინოც შევამატე "სუფრას" .ტყუილად ვიწვალე ამდენი,ლუკმა ყელში გამეჩხირა.წამში დავსენდიანდი და ღვინის ბოკლით ჩემს ოთახში შევფრატუნდი.ლეპტოპში ისევ დავიწყე ჩემი და მიშოს ფოტოების თვალიერება და ისევ ცრმლებმა დანამეს ლოყები,ლოყები რომლებსაც მიშოს ხელების სითბო ჯერაც ჰქონდა შერჩენილი...
საღამოს ბებიამ დამირეკა მედა ბაბუ იძულებულები გავხდით სოფელში წავსულიყავით და ჭკვიანად იყავი კარგი არავის გაუღოო.გონება მომეშხამა მამაჩემიც მორიგე იყო.ერთი ჭიქა ღვინო ერთი მოყუდებით ჩავცალე და 12 საათს კარგად შეზარხოშებული შევხვდი.
-დაბადების დღეს გილოცავ ევა-ამოვიტირე მე.-გისურვებ მალე მოვიდეს შენთან მიშო და აიხდინო შენი ოცნება და ძალიან მაგრამ მოეხვიო-ნაწყვეტ ნაწყვეტ ვესაუბრებოდი ჩემს თავს .


***
საშინელმა თავის ტკივილმა გამაღვიძა.ტელეფონს დავხედე ოთხმოცი გამოტოვებული ზარი და შეტყობინება დამხვდა.მილოცვები,მილოცვები და მილოცვები.ყველას მადლობა გადავუხადე და საწოკიდან წამოვდექი.სასწრაფოდ მოვადუღე მაგარი ყავა რომ გამოვფხიზლებულიყავი.
გემრიელად მივირთმევდი ოხშივარ ადენილ ყავას და შავ შოკოლადს ვაყოლებდი როცა კარზე ბრახუნი ატყდა ლამის დავიმდუღრე სწეაფად მივვარდი გასაღებად.კარებში ანა დამხდა.
-გილოცავ!-გიჟივით მეცა.მომდევნო ერთი საათი იმაზე მიჯავრდებოდა რატომ არ ვიღებდი ტელეფონს.მეკი არაფერი მესმოდა მხოლოდ ერთი მადარდებდა რატომ არ დამხვდა ჩვეულად ვარდები?შეიძლება ეგოისტი გეგონოთ მაგრამ ძალიან ანვიხადა როცა ჩემი "ვარდების ტრადიცია" დაირღვა.ყოველგვარი ხალისი წამერთვა და უხალისოდ დავიწყე საღამოსთვის მზადება.გამზადებული გავედი სასტუმრო ოთახში სადაც მამა,ბებო დაბაბუ დამხდა.ვერც კი გავიგე მათი მოსვლა.იმდენად თბილათ მომილოცეს ბოლოს მაკიაჟის შესწორებაც კი დამჭირდა.კარებიდან გამოვდიოდი როცა მამამ გამაჩერა და ხელში გასაღები დამაჭირა.სიხარულისგან კივილი დავიწყე და მამიკოს კისერზე ჩამოვეკიდე.ტელეფონი გაუჩერებლივ რეკავდა ანა სადარბაზოში მელოდებოდა.სიხარულით ჩავირბინე კიბეები და ტაქსს რომელშიც ანა მელოდებოდა გვერდი ავუარე თითქმის სირბილით მივედი "ჩემს " მანქანასთან და შიგნით შევხტი ანას მივწერე ტაქსი გაუშვითქო.
და აი ასე!ჩემი მანქანით მივდოდით კიკეთში ანას აგარაკზე სადაც მოწვეული სტუმრები გველოდნენ.წარმოუდგენლად ბედნიერი და მადლიერი ვიყავი მამაჩემის საოცნებო მანქანა რომ მიყიდა.მართვის მოწმობა ერთი წლის წინ ავიღე და პრობლემაც არ შემქმნია.
უამრავი სტუმარი დამხვდა ბევრი ვიმხიარულეთ თუმცა შინაგანად მაკლადა რაღაც თუ ვიღაც ვისაც უშედეგოდ მაგრამ მაინც ველოდებოდი.საათნახევრის დაწყებული თუ იქნებოდა წვეულება როცა ტელეფონზე შეტყობინება მომივიდა."გარეთ გამოდი"




12-თავი
ნომერი უცნობი იყო და შესაბამისად ვერ დავადგინე მისი ავტორი,არ გავალთქო გავიფიქრე თუმცა ვერ მოვისვენე ფანჯრიდან ვიყურებოდი თუმცა საეჭვო ვერაფერი ნახე.
მაქსიმალურად ვეცადე ფრთხილად გავსულიყავი და არავის შევემჩნიე.კარების გაღებისთანავე შემომეგება ზამთრის სუსხი თუმცა უკან დაბრუნება და ქურთუკის მოცმა დამეზარა და გზა განვაგრძე.სიბნელე იყო ლამპიონების შუქზე ჩანდა როგორ ბარდნიდა.ხელების სრესვით გავედი ბაღში უეცრად ხელები ვიგრძენი მუცელზე,მერე ცხელი სუნთქვა კისერში.ათასში შემეძლო მისი სურნელის ამოცნობა.დიახ ის იყო ვინ მე და თქვენ გგონიათ....
-გილოცავ-მიჩურჩულა ყურთან და მეც სიამოვნებისგან ჟრუანტელმა დამიარა.ნელა შემაბრუნა თავისკენ,ბაცი განათების მიუხედავად მაინც დავინახე მომღიმარი მიშო.ასეთ ბედნიერად არასოდეს მიგვრძვნია თავი.არმიგვძვნია სიცივე მიუხედავად იმისა რომ თხელი კაბისამარა ვიდექი თოვლში.მიშოს თბილი ხელები მათბობდნენ ისევ,ისევ ვგრძნობდი მის თითებს ლოყებზე,მერე ტუჩებზე...მის ყოველ შეხებაზე სიამოვნებისგან თცალები მელულებოდა.მის შავ თვალებს ჩავშტერებოდი და მასში უდიდეს სითბოს ვხედავდი.
თავისი პალტო გაიხადა და მე მომაცვა მხრებზე,გავთბი...სასიამოვნოდ გამებადრა სახე,სიხარულისგან სულერთუანად ვთრთოდი.-ძალიან მომენატრე-ამოიჩურჩულა და ჩემს ყელში ჩარგო თავი.
-ევა გავიპაროთ-ხელი ჩამკიდა და მანქანისკენ გავიქეცით.არვიცი ვისგან მივრბოდით,ანდაც რაგვქონდა ვინმესთან დასამალი მაგრამ ვგრძნობდი რომ მასთან ერთად გაქცევა მინდოდა.შეიძლება უპაუხისმგებლო გოგო გამოვჩნდე თქვენს თვალში რადგან საკუთარი დაბადებისდღიდან გავიპარე საყვარელ ადამიანთან ერთად...მაგრამ ყველაზე მეტად მინდოდა გაქცევა,მერჩივნა სადმე მყუდრო ადგილას ვყოფილიყავი მიშოსთან ერთად და ჩაის ჭიქით ბუხრის ტკაცუნზე მესმინა...
შვებით ამოვისუნთქე როცა მანქანაში ჩავსხედით და დავიძარით.მიშო თბილ მზერას არმაშორებდა მთელი გზის განმავლობაში.გზა არმეცნობოდა თუმცა არც მაინტერესებდა საით მივდიოდით,ვენდობოდი მიშოს.
-ინერვიულებს ანა-მითხრა მიშომ და ტელეფონი გამომიწოდა დასარეკად.ყურებამდე გამაღიმა მისმა ჟესტმა და გაღიმებულმა ავკიფე ანას ნომერი.
-ანა ევა ვარ-
-::::::-
-კარგი კარგი დამშვიდდი ახლა ნუ ღელავ ცოცხალი და უვნებელი ვარ-გაგიჟებული ანას დამშვიდება ვცადე.მაგრმ ამაოდ ის კივილს არწყვეტდა.
-ანა!მობილური მოსაცმელი ჩანთა მანქანაში ჩამიდე და მანქანაც შენ წაიყვანე!ფრთხილად ოღონდ და მე წავიყვან მოგვიანებით.ჭკვიანად-მივაყარე სწრაფად რადგან ვერაფრით დავამშვიდე.მიშოს ტელეფონი დავუბრუნე და ფანჯრისკენ მივაბრუნე თავი.ისევ თოვდა,მიწას უკვე ეტყობოდა თოვლის თხელი ფენა.ხეებიც თეთრად იყო გადათეთრებული.
მანქანა გაჩერდა პატრა ხის სახლთან,ულამაზესი იყო აქაურობა.სწორედ ასეთ მომენტზე ვოცნებობდი მთელი ცხოვრება!მიშომ ხელი მომხვია და სახლში შემიძღვა.ჩემდა გასაკვირად მაგიდა ორკაცზე იყო გაშლილი!ბედნიერი მივუჯექი მაგიდას და მიშოსთან ერთად მომენტით ტკბობას შევუდექი...
ბევრი ვისაუბრეთ,ახალი ამბები გავცვალეთ და ბუხართან მოვკალათდით ცხელი შოკოლადით.
-კიდევ ერთხელ გილოცავ-მითხრა და ჩემს ყელთან დაიხარა.წამის მეასედში ულამაზესი კოლიე აბრჭყვიალდა ჩემს ყელზე."ვარდების ტრადიცია" გამეღიმა მე და ძალიან მაგრად ჩავმეხუტე...

***
პირველის წუთები იყო სახლში რომ შევედი.ბებოს როგორც ყოველთვის არ ეძინა მე მელოდებოდა.საჩუქარი გამოგიგზავნესო მახარა,შუბლზე მაკოცა და დასაძინებლად წავიდა.სწრაფად შევედი ჩემს ოთახში და საწოლზე დადებულ,ერთი ორად გაზრდილი ვარდების თაიგულს მივუახლოვდი.საოცარი სურნელი ასდიოდა,ვარდების თვაკიერებაში გართულმა ბოლოს შევამჩნიე შოკოლადებით სავსე კალათი და მასზე დამაგრებული ბარათი
"დღითი დღე ვრწმუნდები რომ საოცრება ხარ,საოცრება რომელიც მხოლოდ ჩემთვის მოევლინა ამ ქვეყნად..." .
შოკოლადის მოზრდილი ფილა გემრიელად ჩავკბიჩე და მიშოს მივწერე "მადლობა" შემდეგ ტელეფონი დავბლოკე და ძილისთვის მოვემზადე...



13-თავი

"ვარდების ტრადიცია",არცერთხელ დაურღვევია მისშოს.არ მიმიმიხვედრებია მასზე, რომ ვიცოდი ასე მერჩივნა.გამგზავრევების წინა დღეს კი მაინც ვერ მოვითმინე და ყელში ზუსადად იმ ადგილას ვაკოცე სადაც ტატუ ჰქონდა.სწორედ ამ ტატუმ მიმახვედრა რომ მიშო იყო ვარდების ავტორი.ვერც კი აღვწერ როგორ გაუბადრა სახე ჩემმა ამ ჟესტმა.ძალიან მაგრად მომეხვია,ისე რომ ახლაც ვგრძნობ მის ტორებს ზურგზე.
აი ასეთი იყო ჩვენი დამშვიდობება აეროპორტში.არ მინდოდა მისი წასვლა,ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი.ცხოვრებისამ ეტაპმა ძალიან მიმაჯაჭვა მიშოს.არცერთი დღე არ გაგვიტარებია უერთმანეთოთ.ახლა კი,ახლა მესიკვდილებოდა მისი გაშვება.ანა გამამხნევებელი მზერით მიყურებდა და ხედავდა როგორ ბრწყინავდა ძალით შეკავებული ცრემლი ჩემს თვალებზე.


თებერვალი ნელა მიიზლაზნებოდა მიშოს გარეშე.უკვე წკიპზე ვიყავი ყველაფერზე ვტიროდი,ვწყრებოდი მზიკო "ჩემი გოგო შეყვარებულიაო" ამბობდა და გამამხნევებლად მიღიმოდა.
იყო მესიჯები,სატელეფონო საუბრები მაგრამ არ მყოფნიდა.მისი სითბო და სურნელი მენატრებოდა.
მოხდა ბევრი სასიამოვნო სიახლეც,მაკა გათხოვდა!როცა ეს ამბავი გავიგე ბედნიერებისგან კინაღამ გავსკდი.ჩემი ნათლია გამითხოვდა მეთქი!
ქორწილიც მალევე დაიგეგმა სიძეს ერთი სული ჰქონდა მაკა მისად დაეგულებინა,ნათლიაჩემის ოჯახი ზედმეტად ტრადიციულია და ამიტომაც მოუწევდათ მთელი რიგი წისების დაცვა სიძე პატარძალს.
საქორწილო სამზადისმა პირადი ცხოვრება უკანა პლანზე გადაწია,თუმცა წინ მთელი ღამე მქონდა საფიქრელად.
მთელი დღე რეპეტიტორებთან სირბილით მიილია.ლასლასით დავტოვე მაიკო მასწავლებლის ბინა და მანქანაში ჩავჯექი.ჩანთა უკანა სავარძელზე მოვისროლე, tango-santa maria ჩავრთე და თვალები მივლულე.სიამოვნებისგან ლამის ხტუნავი დავიწყე როცა გამეფიქრა როგორ ვცეკვავდი ტანგოს მიშოსთან ერთად.გემრიელი ოცნებებიდან ტელეფონის ზარმა გამომაფხიზლა.გულში შევიკურთხე ვინ ჯანდაბა არისთქო მაგრამ მალევე ვუკუაგდე ჩემი სიტყვები როცა განათებულ ეკრანზე ნათლად გამოჩნდა ჩემი მიშო!ბედნიერებისგან გაბერილმა მუსიკას ოდნავ ჩავუწიე და ტელეფონს ვუპასუხე.
-მიშო-ღიმილი შემეპარა ხმაში.
-როგორ მომენატრე-ხმა დაუთბა მიშოს.
-მეც ძალიან.დამთავრდა შეხვედრა?-გამახსენდა დილანდელი საუბარი როცა მითხრა კომოანიაში მნიშვნელოვანი შეხვედრა მაქვსო.
-კი თან ძალიანაც დავიღალე-ამოიხვნეშა.
-თავს გაუფრთხილდი მიშო-თვალები დამენისლა მე.
-კარგი რა ჩემო სიხარულო რაგატირებს?-
-მომენატრე-ამოვისლუკუნე.
-მეც ძალიან მაგრამ ცოტა მოითმინე-დამამშვიდა მიშომ და სწრაფად დამემშვიდობა.ცოტა გამაკვირვა მისმა საქციელმა ჩვეულებრივ ასეარიქცევა ხოლმე.თუმცა ვეცადე ფიქრები განმედევნა გონებიდან მანქანა დავქოქე და ანას გავუარე რეოეტიტორიად უნდა წამომეყვანა.
-როგორ დავიღალე-ამოიხვნეშა ანამ და საზურგეს მიეყრდნო.
-მეც ძალიან ნეტავ გამოცდები ჩაბარებული გვქონდეს.-ვთქვი და თითები საჭეზე ავათამაშე.
-რაო ჩემმა სიძემ?-თვალები აუციმციმდა ანას.
-რაოდა ანამ თავს უშველოს სანამ ევა გაბარაძებულაო-წარბები შევკარი მე.
-კარგი მართლა უხასიაოთოდ ხარ და რახდება?-
-აუ არვიცი დღეს მიშო უცნაურად იქცეოდა-თვალი ავარიდე ანას.
-ეხლა არ მითხრა ვეჭვიანობო?-წარბებიააფახულა ანამ.
-არა რათქმაუნდა!-ავპილპილდი მე.-მთავარი ნდობა არის ურთიერთობაში და მე ზომაზე მეტადაც კი ვენდობი მიშოს!-
- ვგიჟდები მე შენზე!-ტაში შემოჰკრა ანამ და ლოყაზე ხმაურით მაკოცა.

ქორწილისთვის განსაკუთრებული სამოსი შევარჩიე.ვინაიდან და რადგანაც მაკას შევუთანხმდი რომ არ ვიცეკვებდი ნაციონალურ ცეკვებს "ნათლიაჩემის ქორწილში კარგად უნდა მოვილხინო"- მეთქი გავაფრთხილე და კაბის არჩევაც დავიწყე.
ქორწილის წინა საღამოს კი გოგონებმა პატარძალს გრანდიოზული წვეულება მოვუწყვეთ და ამით ერთგვარი ტრადიციაც დაცამკვიდრეთ ჩვენს სამეგობრო წრეში..

14-თავი
მაკა ულამაზესი იყო,სპილოსძვლისფერი ვიწრო კაბა ეცვა ზურგი ღრმად ჰქონდა ამოჭრილი,წინიდან კი ულამაზესი დეკოლტე იწონებდა თავს .ყველაზე ბოლოს მე დავიწყე მომზადება.ვერცხკისფერი ბრჭყვიალა ნაჭრისგან შეკერილი ვიწრო კაბა მეცვა ქალთევზას კუდის ტიპის.წელი ღრმად შეჭრილი წინიდან კი სულ დახურული.თმები დახვეული მქონდა და უკან შეკრული რამდენიმე კულული კი წინ ჩამოყრილი,მსუბუქად დავიდე თვალზე ჩრდილები,მუქი შინდისფერი ტუჩსაცხი და მზად ვიყავი.ტელეფონს და პატრა ე.გ "კაჩს" ხელი დავავლე და ოთახი დავტოვე.
ყველაფე მხოლოდ ვატო მიშლიდა ხელს რომელიც აჩრდილივით დამყვებოდა ყველგან.მაკა ბადნიერებას ასხივებდა მისი შემყურე ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი.მალევე გადავინაცვლეთ რესტორანში და იქ განვაგრძეთ მხიარულება.
ჩაბნელებულ დარბაზში,წყნარ მელოდიას აყოლებდა ტანს სიძე-პატარძალი.უკნიდან შეხება ვიგრძენი,უცებ მეცნო მისი სურნელი.ყელში მაკოცა გამაჟრჟოლა...
-მიშო?-ამოვიჩურჩულე და მისკენ შევბრუნდი.
-სიურპრიზი-გულში ჩამიკრა მან.
-რატომ არ მითხარი-ამოვიჩურჩულე და ხელები შემოვხვიე.
-მაშინ არ გამოვიდოდა სიურპრიზი-გამიღიმა და სიძე-პატარძლის მაგიდასკენ წამიყვანა.
ქორწილმა გადასარევად ჩაიარა!განა ცუდად ჩაივლიდა როცა გვერდით მიშო მყავდა?ბედნიერებისგან დავფრინავდი,როცა მიშომ ჩემი ოჯახის წევრები გაიცნო.მამამ ვახშამზეც კი დაპატიჟა და მეგობრულად დაუტყაოუნა მხარზე ხელი.
სრულყოფილად ვგრძნობდი თავს მიშოს გვერდით,არმაინტერესებდა რა ერქვა ჩვენს ამ ურთიერთობას მეგობრობა თუ სხვა რამ... თუმცა არცისეთი სულელი ვიყავი რომ ჩვენს. ურთიერთობაზე "მეგობრობა" დამრექვა ეს უფრო მეტი იყო...
არ მინდოდა ზედმეტი სიტყვები ყველაფერს მისი თვალები ააშკარავებდა სადაც ბედნიერების ნაპერწკლებს ვხედავდი.
ქორწილი სამსაათზე დასრულდა.პატარძლის ყვავილი ანამ დაიჭირა და გაბუსული დადიოდა.შეყვარებული მე არ მყავს და ვის გავყვეო მედამიშო კი მის გაბრაზებულ სახეზე ბევრს ვხალისობდით.


***
სახლში ნამდვილი ქაოსი იყო!მზიკო ხაჭაპურებს აცხობდა,ბაბუა ღვინოს ასხამდა მამა კი კაბინეტში იყო და მდივანს ტეკწფონით აძლევდა მითითებებს.მიკვირა ამდენი რამ რასაჭირო იყო მაგრამ ბებიაჩემმა ისეთი მითხრა მომაკეტინა ხელში ხახვი მომაჩეჩა რათა კანი გამეცალა მეც ბუზღუნით დავიწყე მისი გასუბთავება.ცრემლები ღვარად მომდიოდა ლამის თითიც მივაყოლე დანას როცა სამზარეულოში ანა შემოვიდა ქოთქოთით.
-სიძეს ველიდრბითო?-გაიკრიჭა ანა.
-ახლა გამასწარი!-თვალები დავუბრიალე ანას და დანა მოვუქნიე.
-კაი კაი ჩუმადვარ.-ხელები აწია ანამ და გამიღიმა.სალათების მზადებას როცა მოვრჩი სამზარულო დავტოვე და ჩემს ოთახში შევედი.
-აბა რას იცვამ?-გარდერობის კარებიგამოაღო ანამ და თვალმოჭუტულმა გამომხედა.
-შარვალს და აი იმ ზედატანს-თითით მივანიშნე ანას თეთრ ჯინსზე და ყვითელ მაისურზე.ანამ უკმაყოფიკოდ გააწლაპუნა პირი და საწოლზე გაწვა.საჭიროდ არ ჩავთვალე ზედმეტი გაპრანჭვა მერჩვნა ბუნებრივი ვყოფიკიყავი,არც მაკიაჟი გამიკეთებია თმები უბრალოდ ჩავიწვენი და მიშოს დაველოდე.
-ევა კარზე ზარია-დამიძახა ბებომ.სარკეში ჩავიხედე ერთი დავტრილდი ანამ ერთი ჩაიფხუკუნა და ტელეფონში გააგრძელა ძრომიალი მე კი კარის გასაღებად წავედი.
-ბექაა-ჩავეხუტე მიშოს ძმას.-როგორ ხარ?რაკარგია რომ მოხვედი!-გავუღიმე მე.
-ნახე აბა თუ შემამჩნევს?-მოჩვენებით გამიწყრა მიშო და გულზე მიმიკრა მერე კი ყვავილები მომაწოდა.სტუმრები შინ შევიპატიჟე საუბარი მალევე ააწყვეს მამაჩემთან მეკი სამზარეულოში გავედი მზიკოს დასახმარებლად.
-ანაააა-გავძახე ანას რომელიც ჩემს ოთახში დავტოვე.
-მოვდივარ-ყურებამდე გაღიმებული ანა გამოვიდა მისაღებში მიშოს მიესალმა და ჩემს გვერდით დაჯდა დივანზე.
-ბექა-ხელი გაუწოდა ბექამ ანას.
-ანა-ხელი ჩამოართვა ანამ და კითხვისნიშით გადმომხედა.
-მიშოს ძმა ვარ-გაუღიმა ბექამ ანას.საღამომ ძალიან კარგად ჩაიარა.ჩემებს მოეწონათ მიშო და ძალიან გამიხარდა როცა ერთმანეთს შეეწყვნენ.

15-თავი

დილას ისევ დამხვდა კარებთან ვარდები.ლარნაკში ჩავაწყვე და მასწავლებელთან წავედი შემდეგ მიშოს უნდა შეხვედროდი.
ძლივს მოვრჩი მეცადინეობას და მიშოს მივაკითხე სახლში.
-აბა სად წავიდეთ?-ვკითხე და საჭეზე თითები ავათამაშე.
-სადაც სიმშვიდე გეგულება-მითხრა და გამიღიმა.კმაყოფილმა დავძარი მანქანა და საყვარელი ადგიკისკენ დავიძარი.მალევე მივადექით თბილისის ზღვას და მანქანიდან გადავედით.
-რაღაც უნდა გითხრა-მითხრა მიშომ და უკნიდან მომეხუტა.
-რამე მოხდა?-მთელი რაკურსით შევბრუდი მისკენ და თვალებში ჩავხედე.
-ზეგ მილნში ვივფრინავ-თვალი გამისწორა მიშომ.-ძალიან მნიშვნელოვანი რომ არიყოს არწავიდოდდი ხომ იცი?-ნაღვლიანად გადმომხედა.
-ჰო რათქმაუნდა,რათქმაუნდა უნდა წახვიდე-ამოვიბუტბუტე და თვალები დავხუჭე ცრმლები რომ შემეკავებინა.
-არ იტირო ჩემო ტკბილო რა!-მომეხვია მიშო და თავზე მაკოცა.
ზლუქუნი შევწყვიტე და მის მკლავებში გავიყურსე,ძნელი მისახვედრი არ ყოფილა ის რომ მიშოს პასუხის მგეობლობა გააჩნდა მამამისის კომპანიის წინაშე,მეც გავაანალიზე რომ უნდა შევგუებოდი მიშოსგან შორს ცხოვრებას.გაუბედავად მოვხვიე წელზე ხელები და მისი სურნელი ღრმად შევისუნთქე.
-მომენატრები-ამოვიჩურჩულე და თავი მის კისერში ჩავმალე.
-ვერც კი წარმოიდგენ როგორ არ მინდა შენი დატოვება-მითხრა და თავი ამაწევინა,ჯერ მარცხენა მერე მარჯვენა თვალზე მაკოცა..-დამპირდი რომ არ იტირებ!-
-გპირდები არვიტირებ თუ ამეტირა მაში როცა ვეღარ გავძლებ უშენოდ-გავუცინე მე,მან კი გულში ჩამიკრა და ძალიან,ძალიან ფრთხილად მაკოცა ტუჩზბზე...
დაახლოვებით ორი საათი დავყავით ზღვაზე შემდეგ კი წამოვედით.სახლში დაღლილი შევედი.
-ბეე!-ვყვიროდი პაუხი არავინ გამცა მარტო ვიყავი.ვივახშმე,ვიმეცადინე მიშოს და ანას ვემესიჯე მერეკი დავიძინე.
დილით ადრიანად წამოვდექი ფეხზე შხაპი მივიღე და წინასწარ შერჩეული ტანსაცმელი ჩავიცვი."ვარდების ტრადიცია" ამჯერადაც არ დარღვეულა ყავავილები ლარნაკში ჩავაწყვე და სახლი დავტოვე.ანას გავუარე შემდეგ ბექას და მიშოს.პიკნიკზე მივდიოდით.
ანასბბექა უცნაურად უჟუჟუნებდა თვალებს და რაღაცაზე გაცხარებით ესაუბრებოდა.მე და მიშო კი ვსეირნობდით,მას ხელი ჰქონდა ჩემზე გადახვეული.ბედნიერი ვიყავი,მახსნედებოდა მილანში გატარებული წუთები ლურჯთვალა ყავავილებისგან დაწნული გვურგვინი რომელიც მიშომ გამიკეთა და გული სიამოვნებისგან მითრთოდა...



***
გუშინ გავაცილეთ მიშო და ბექა...უკვე დამეტყო უმიშოობა.ანა აღარ მაჯავრებს "სიყვარულისგან დამწვარს" არმეძახის.ეტყობა სერიზოზულად არის საქმე,თორემ აქამდე მე მოწყენილი და ჩაფიქრქბული ანა მე არ მახსოვს.არ მინდა რამე ვაიძულო თავის თავში გაერკვევა და მერე მომიყვება გულის ნადებს...
ბოლო პერიოდში არაფერი შეცვლილა იმის გარარდა რომ გამოცდების დღე უფრო და უფრო ახლოვდება,თვალსა და ხელს შორის მიილია მაისი.ბედნიერება კი ის არის რომ მაკა ფეხმძიმედაა და მალე პატარა ეყოლება.
მიშო?მიშო უკვე ტკივილამდე მენატრება...ორი თვეა არ მინახავს,დაპირება დავარღვიე არ იტიროო მითხრა მაგრამ ვერ შევძელი.არ მყოფნის მისი თბილი საუბრები,ვერც მისი შარფი, მონატრებისას რომ შემოვიხვევდი და ამაყად დავდიოდი თითქოს ყელზე ბრილიანტებისგან დამზადებული ძვირფასი კოლიე მეკეთოს.

***
-ევა დროზეე-კიოდა ანა ოთახიდან და ჩემს დაჩქარებას ცდილობდა,მე კი წყლის ჭავლს ქვეშ ისე კარგად ვგრძნობდი თავს ნამდვილად არმინდოდა თეათრში წასვლა ამიტომ დროს მაქსიმალურად ვწელავდი.
-ევააა!-კარებზე ბრახუნი დაიწყო ანამ.მეც წყალი გადავკეტე ანას გავძახე გამოვდივართქო და პირსახოცი შემოვიხვიე სხეულზე,გამოსვლისას ფეხი დამიცდა და სველ მეთლხზე დავეცი,თავი ძალიან დავარტყი...მეტლახზე წვეთ-წვეთად ეცემოდა წითელი სითხე.თვალებშიც ძლივს ვხედავდი,ძლივს წამოვდექი ფეხზე და ბარბაცით გამოვედი სააბაზანოდან.მერე კი მგონი დავეცი.
ყრუდ ჩამესმოდა ანას საუბარი,თვალები გავახილე და შეშფოთებული ანას დანახვიდას გული ჩამწყდა.
-როგორ ხარ?თავი ხომ არ გტკივა?-მომაყარა შეკითხვები ანამ.
-კარგად ვარ, მაგრამ ნუ ყვირი ძალიან გთხოვ-ვუთხარი ანას და პალატას მოვავლე თვალი. -ვინ მომიყვანა?როდის გამიშვებენ?-ვკითხე და თავზე ხელი მოვიჭირე ტკივილის ჩასაცხრობად.
-თავი გაიტეხე,5ნაკერი გადევს.ხვალეამდე არ გაგწერენ.მერაბი ბიძიამ წამოგიყვანა-მითხრა ანამ და სკამზე დაეშვა.შემდეგ ექიმი შემოვიდა ტკივილ გამაყუჩებელი გამიკეთა და მეც ჩამეძინა.

***
ვგრძნობდი ხელზე ვიღაც მეფერებოდა,მეჩვენება მეთქი გავიფიქრე და ძილი განვაგრძე თუმცა ამჯერად ცხელი ტუჩები ვუგრძენი შუბლზე და წამსვე ვჭყიტე თვალები.
-მელანდები ხომ?-ვკითხე და გაოცებულმა თვალები რამდენჯერმე დავახამხამე.

-17-

ვგრძნობდი ხელზე ვიღაც მეფერებოდა,მეჩვენება მეთქი გავიფიქრე და ძილი განვაგრძე თუმცა ამჯერად ცხელი ტუჩები ვიგრძენი შუბლზე და წამსვე ვჭყიტე თვალები.
-მელანდები ხომ?-ვკითხე და გაოცებულმა თვალები რამდენჯერმე დავახამხამე.
-არა არ გელანდები-მითხრა ღიმილით და ჩამეხუტა.
-აქ საიდან გაჩნდი მიშო?-ვკითხე ისე რომ მილიმეტრითაც არ მოვშორებულვარ.
-დღეს ჩამოვედი. დაგირეკე და ანამ მიპასუხა საავადმყოფოში ვართო მეც აქეთ წამოვედი.ძალიან შემაშინე ევა!-ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ფრთხილად მაკოცა ტუჩებზე.
-სანერვიულო არაფერია- ვუთხარი და უფრო მიცეხუტე.
მეორე დღეს გამწერეს,ერთი სიტყვით ყველაფერი არაჩვეულებრივად აეწყო.მიშო და მე უფრო დიდ დროს ვუთმობდით ერთმანეთს,მითუმეტეს რომ საქართველოში დაბრუნდა სამუდამოდ.

***
დილა ჩვეულებისამებრ "ვარდების ტრადიციით" და მიშოს ზარით იწყება.ფანჯრიდან მაცდურად მიმზერს კარგი ამინდი,საწოლიდან ვდგები და სააბაზანოში შევდივარ. გრილი წყალი უფრო მადუნებს და კარგ ხასიათზე მაყენებს.
გარეთ ძალიან ცხელა,თხელ ყვავილებიან მოკლე სარაფანს ვიცვამ,ფეხზე თეთრ კედებს,თმას მაღლა ვიწევ მზის სათვალეებს ვავლებ ხელს და სამზარეულოში გავდივარ.მზიკო რაღაც გემრიელობას აკეთებს თუმცა გასასინჯად დრო არ მრჩება,მაცივარს ვაღებ ალუბლის, ცივ წვენს ვისახამ ჭიქაში სწრაფად ვსვამ, ბებოს ლოყაზე ვკოცნი და სახლს ვტოვებ.
მზე ძალიან აჭერს,მანქანაში კონდიციონერს და მუსიკას ვრთავ,მანქანას ვქოქავ და ანასთან მივდივარ.
რამდენიმე წუთში უკვე მის კორპუსთან ვარ და ველოდები მის ჩამობრძანებას.ანა ძალიან პუნქტუალურია,არასოდეს არ გალოდინებს სწრაფად შემოხტა მანქანაში და წუწუნი დაიწყო თუ როგორ სცხელა.ფეხები სავარძელზე აიკეცა და ახლა იმაზე დაიწყო ჯუჯღუნი რომ ბექა ძალიან აწუხებს,თუმცა სახეზე აშკარა კმაყოფილება ემჩნევა რომ ბექას ყურადღება ძალიან სიმოვნებს.მე ვერაფერს გამომაპარებს.
-არადა ვიცი რომ ძალიან მოგწონს-ვეუბნები ღიმილით და მანაქანის მართვას განვაგრძობ.
-არა!არაა და არა!-წარბებს კრავს ანა და britney spreas-ის work bit**-ს რთავს.მეცინება მის საქციელზე ანა ყურადღებას არ მაქცევს და ცეკვას განაგრძობს.სკოლაში დროზე ადრე მივდივართ და ჰოლში ვიცდით,თანდათან იმატებს ბავშვევების ნაკადი.გამოცდა მალე დაიწყება სულ არვდარდობ,მიშო მირეკავს და წარმატებებს მისურვებს მერე კი შევდივარ საგამოცდო ოთახში და კომპიუტერზე ვახდენ კონცეტრაციას.

კმაყოფილი გამოვდივარ, 7,8 არცისე ცუდი ქულაა მათემათიკაში.ანას გამოსვლას ველოდები მანამ ჩემს ნიშანს ბებოს და მამას ვეუბნები.მიშოს არ ვურეკავ ვიცი შეხვედრაზეა არმინდა ხელი შევუშალო.
ბედნიერები ვტოვებთ შენობას და ჩემთან მივდივართ,ანას არაჩვეულებრივი იდეა დაებადა.სახლში საცუარო კოსწუმებს ვირგებთ ანა შორტებს და ტოპს იცვამს,მე ისევ ფრიალა მოკლე კაბას ვიცვამ და სახლიდან გავდივართ.ჯინოში ბევრი ხალხია,აუზში ჩაყვინთვამ თითქოს ხელახლა დამბადა.წყლიდან ამოვედი და შეზლონგზე წამოვწექი,ანა ისევ წყალში იყო.ტელეფონმა დარეკა,მიშო იყო.ყურეადე გაღიმებულმა ვუპასუხე...მიშო დამპირდა რომ მოვიდოდა ბექასთან ერთად.ტელეფონი გავთიშე და ისევ წყალში ვისკუპე.
-მიშო იყო?-მკითხა ანამ რომელიც წყალზე ზურგით იწვა.
-ჰო მოვლენ-ვუთხარი და გავცურე.
-აუ ბექაც?-კითხვა დამაწია ანამ.
-ბექა-ც-პასუხი დავუბრუნე და ცურვა განვაგრძე.დიდიხანი ვცურავდი მერე ხელები დამეღალა და წყლიდან ამოვედი ანამაც მომბაძა და ჩემს გვერდით მდგარ შეზლონგზე წამოწვა.მიშო და ბექა მალე მალე შემოგვიერთდა.ანა ბუზღუნებდა ბექა კი უარესად აღიზიანებდა.მე და მიშო კი ერთად ყოფნით ვტკბებოდით.
-კაფეში წავიდეთ არგინდათ?-შემოგვთავაზა მიშომ.ანა და ბექა მიშოს მანქანით გავუშვით,მე და მიშო კი ჩემით.
-ზაფხულში ერთად წავიდეთ სადმე-თქვა მიშომ და თავზე მაკოცა.
-მე თანახმა ვარ-გავუღიმე და წვენი მოსვი.
-მეც თანახმა ვარ-თქვა ბექამ ორაზროვნად და ჩუმად მჯდომ ანას გადახედა.
-არ ვიცი მოვიფიქრებ-თქვა ანამ და ბექას მზერას თვალი აარიდა.
- ანა!-ბექამ ხელი ჩაავლო ანას.
-რაგინდა ბექა?-იკითხა ანამ ისე რომ მასზე არც შეუხედავს.
-წამოდი-ფეხზე წამოაყენა და კაფე დატოვეს.მიშომ ხელი დამიჭირა და აცადეო მითხრა.
საღამო არაჩვეულებრივად გავატარეთ.პარკში ვსეირნობდით და სამომავლო გეგმებზე ვსაუბრობდით.
უსახელო იყო ჩვენი ურთიერთობა,არ ვარქმევდით სახელს და მე ეს მომწონდა,რაღაც იდუმალი და ეგზოტიკური იყო ჩვენი წყვილი.თან ყველაფრით ერთნარიები ვიყავით თან-არა.ვჩხუბობდით იშვიათად და გვენატრებოდა ერთმანეთი სულ!
არცერთხელ უთქვამს რომ ვუყვარდი თუმცა მერე რაა?მე ხომ ვიცოდი,ხომ ვგრზნობდი?და ეს იყო მთავარი.
სახლში საღამოს დავბრუნდი.მარტო ვიყავი.მამა გვიანობამდე იყო საავადმყოფოში მორიგე.ბებო და ბაბუ სოფელში იყვნენ თამარა ბებოს სატირალში.დაღლილმა შევაღე სახლის კარები,სიგრელე კარებშივე შემომეგება.ჩანთა დივანზე მივაგდე და სააბაზანოში შევედი შხაპის მისაღებად.სველი თმები კოსად ავიწიე ჩემზე ორი ზომით დიდი მაისური გადავიცვი და სამხარეულოში შევედი.
-მმმ მზიკო შენი გემრიოლებობი მომინელებს მე-ამოვილაპარაკე როცა მაცივარში საყვარელი სალათი და შავი ტორტი დამხდა.გემრიელად ვილუკმებოდი როცა ვიღაცამ ლამის კარბი ჩამომიღო.კარი გაღებული არ მქონდა ისე შემომახტა ანა.
-ხო მშვიდობაა?-ვკითხე დაფეთებულმა და კარები გადავკეტე.
-კი,კი მე და ბექა ერთად ვართ!-მახარა ბედნიერმა და მეც გულზე მომეშვა.
საღამო ტკბილად გავატარეთ.ხომ იცით გოგონების ხასიათი?შოკოლადს მივირთმევდით და ყურებამდე ბედნიერები ბავშვობის ოცნებებს ვიხსენებდით.

***
დილა ისევ მიშოს ზარით დაიწყო.ერთხელაც ჩემი დილა მიშოს გარეშე რომ დაიწყოს ალბად მე არ გავიღვიძებ!
ისევ ისე ცხელოდა.ანამ მოამზადა საუზმე და შემდეგ ისევ სკოლაში წავედით.გადავლახეთ გამოცსები და ჩვენ-ჩვენ ბიჭებთან ერთად დავიწყეთ გეგმების დაწყობა თუ სად დაგვესვენა.
-მე მთაში მინდა-ვთქვი მე და მიშოს გავუღიმე.
-მე სადაც შენ გინდა იქ-მითხრა მიშომ და ნაზად შემეხო ტუჩებზე.
-მეც მთაში მინდა-თქვა ანამ.
-გადაწყდა მთაში მივდივართ-დააზუსტა ბექამ და ანა გულზე მიიკრა.
სახლში მიშომ მიმაცილა და შემდეგ წავიდა.კარებშივე გავიგე კამათის ხმა,ცოტა არიყოს შევკრთდი.ფეხს ავუჩქარე და სასტუმრო ოთახში შევედი.
-მამიკო რა ხდება?-ვკითხე მამას და მზერა მის გვერდით მდგარ ქალზე გასავიტანე რომელიც ძალიან მგავდა,მე.ეს თვალები სადღაც მინახავს,გავიფიქრე გონებაში და ბავშვობის მოგონებების ამოქექვა დავიწყე..
-მამიდა!-ღიმილით გავუქეცი მიკენ და ყელზე ჩამოვეკიდე.გამახსენდა მისი თვალები,ბოლოს ცხრა წლის ვიყავი როცა ვნახე მას შემდეგ კი ათი წელი გავიდა.თვალებით იცნობა ადამიაანიო,მეც თავისი ნაცრისფერი თვალებით ვიცანი თუმცა გადაღლილიბა უხვად ჩანდა მის თვალებში.
ბებო ისევ ფაცხა-ფუცხში იყო,რთადერთი ქალიშვილი ჩამოუვიდა და სხვაგვარად არც შეიძლებოდა.ჩვენი პატრა ოჯახი ერთი წევრით გაიზარდა და ლელა მამიდამ სიხალისეც შეგვმატა.
გვიან ვრჩებით საუბარს, მოხუცი ცოლ-ქმარი დაღლილობას არად აგდებს და ტკბილად საუბრობს შვილების გარემოცვაში.მე მიშო მირეკავს და ოთახიდან გავდივარ,ის მახსენებს რომ ხვალ ადრე უნდა ავდგე და ტკბილ სიზმრებს მისურვებს.სასტუმრო ოთახში გავდივარ მამას კალთაში ვუჯდები და გატრუნული ვუსმენ ბაბუს რომელიც შვილების პატარაობას იხსენებს.მე მეღიმება მათ ცელქობაზე და უფრო მეტად ვეკვრი მამას მერე კი ალბათ ჩამეძინა...
დილით ანას წიკვინი მაღვიძებს,ბალიშს თავზე ვიმხობ და ძილს განვაგრძობ,მაგრამ მახსნდება რომ დღეს დასასცენებლად მივდივართ სასწრაფოდ ვდგები და მოქაქანე ანას ყავის მოდუღებას ვავალებ.რეკორდულ დროში ვიღებ შხაპს თმის გაშრობას ვერ ვასწრებ და კოსად ვიკრავ.სავარძელზე გადაფენილ შორტებს და თხელ მაისურს ვიცვამ,ფეხებს კედებში ვაცურებ და ჩემოდნით სამზარეულოში გავდივარ.ანა უკმაყოფილოდ მიყურებს და თავს აქნევს.საათს ვუყურებ და მიშოც რეკავს,ჩემს ხმაზე ხდება რომ ჩამეძინა და იცინის.ჩემებს ვემშვიდობები და სახლიდან გავდივართ.
სასწაულად ცხელა გარეთ,სადარბაზოდანვე ვხედავ ბექასა და მიშოს.გული მიფართხალებს,ისინი გვიახლოვდებიან თბილად გვესალმებიან და ბარგს გვართმევენ.სიმაყით გაჯიმულები მივსდევთ ფეხდაფეხ,ბექა ამბობს რომ ანა მისი მანქანით წამოვა მიშო რასაკვირველია ჩემით.მანქანებში ვსხდებით და ლატალისკენ მივისწრაფვით.საჭესთან მე ვზივარ მიშო კი სიამაყით სავსე მზერით მიყურებს,ბედნიერი ვარ მასთან მისით ვივსები თითქოს,ვგრძნობ რომ ერთმანეთის "პალავინკები" ვართ...
ბნელდება და მიშო მთხივს დავისვენო მეც მანქანა სავალი ნაწილიდან გადამყავს და გადმოვდივარ რომ საჭესთან დავსვა,ისკი წელზე ხელს მხვევს და მეხუტება თითებს ჩემს სახეზე დააცოცებს და ჩემი რეაქციით ტკბება.რათქმაუნდა იცის მისი შეხება როგორ მოქამედებს ჩემზე.სახე ახლოს მოაქვს და მის ცხელ სუნთქვას სახეზე ვგრძნობ,ნელა იხრება ჩემს ტუჩებთან და მკოცნის მეც კისერზე ვხვევ ხელს და კოცნაში ვყვები.
გვიან ღამით ჩავდივართ ლატალში აღფრთოვანებული ერთადგილას ვარ მიყინული საოცარი სანახაობა გადამეაშალა თვალწინ!გადათეთრებული მწვერვალები რომელზეც თხლად იყო გადაკრული შარავანდივით აისი...
სახლში მიშოს და ბექას ბებია-ბაბუა გვხვდება,ტრადიციულ სუფრაზე უზრუნია ქალბატონ ანეტას.ყველაფერი უგემრიელესია ანეტა ბებო დიდი სიყვარულით გვიღებს მე და ანას.უბედნიერესი ვარ მშვენიერი გარემო კარგად მოქმედებს ჩემზე,მამას ვურეკავ და ვამცნობ რომ უკვე დავბინავდით შემდეგ მთხოვს მიშოს დავალაპარაკო მეც ტელეფონს მიშოს ვაწოდებ და სუფრის ალაგებაში ვეხმარები ანეტა ბებოს.
დილით,რაღა დილით 4 საათზე კარზე მსუბუქი კაკუნი მაღვიძეს,გაბრუებული ვაღებ კარებს და მიშოს ვხედავ წელზე ხელს მხვევს და ოთახის კარებს ხურავს.
-ვიღაც ადრე გაღვიძებას მთხოვდა წუხელ რომ მზის ამოსვაზე ეყურებინა მიჩურჩულა ყურთან და ყელში მაკოცა.
-ჩავიცვამ ახლავე-ვუთხარი და მის ტუჩებს მოვშორდი.
-მაგისთვის დაისჯები-თითი დამიქნია და ოთახიდან გავიდა.სასწრაფოდ მოვიწესრიგე თავი როგორც მიშომ გამაფრთხილა თბილად ჩავიცვი.ზამთრის მიუხედავად აქ ძალიან ციოდა მითუმეტეს დილა-საღამოს.




,,ჩემს თავს ვეკითხები, თუ ბოლოს როდის ვიგრძენი თავი ყველაზე კარგად, როდის გამეცინა ყველაზე გულიანად და როდის ვგრძნობდი თავს ყველაზე ბედნიერად. თუმცა ყველა ამ კითხვაზე პასუხი ერთია: მაშინ როდესაც შენთან ერთად ვიყავი.“ - ყველაზე ბედნიერი ვარ როცა შენს გვერდით ვარ,ბედნიერი ვარ მაშინაც როცა ვკამათობთ...ვგრძნობ რომ შენ ხარ ჩემი მეორე "მე",კაცი რომლის მხარზე შემიძლია ვიტირო,ვიყო ის ვინც ვარ და არდამჭირდეს ნიღაბი!
ბედნიერება თავად ბედნიერებამ მაპოვნინა-თქო ვამბობ...ცეკვა იყო ჩემი ბედნიერება მანამ სანამ მიშომდე მიმიყვანდა განგება.


***
ახალი წელი იყო,დილას განსაკუთრებულ ხასიათზე გამეღვიძა.პატრა ბავშვივით ამაცანცარა პირველმა თოვლმა...ბედნიერება იყო ორი წლის დაურღვეველი "ვადების ტრადიცია" რომ უსასრულოდ გრძელდებოდა.
სრულყოფილების ზენიტში ვიყავი მიშოსთან ურთიერთობის დროს,თავს ღირიბულად ვგრძნობდი,არა!მიშო მაგრძნობინებდა რაოდენ მნიშვნელოვანი ვიყავი მითვის.


***
12:00 საათი იყო,ცა ფოიერვერკებმა რომდაიბყრო,მიშოს ვესაუბრებოდი ტელწფონზე თან აჭრელებულ ცას არ ვაშორებდი თავს.
-ნაძისხესთან შენი საჩუქარია ნახე?-მითხრა მიშომ და გამითიშა.სწრაფად მივვარდი ნაძვისხეს იქ მხოლოდ კალათი იდო,კალათი რომელშიც ქინდერ იურპრიზები ეწყო.გამიკვირდა და გაღიმებულმა დავავლე ზომით დიდ ქინდერს ხელი,მზიკო გაკვირვწბული მიყურებდა.
ჩვეულებრივ,აუღელვებლად ვათავისუფლებდი ტკაცუნა ქაღალდისგან და დარჩენილი "სფეროსებრი" ბურთულა გავხსენი და ასაწყობი სათამაშო და ბეჭედი ხალიჩაზე გამიცვივდა.გაოგნებულმა მივიფარე პირზე ხელი და ბედნიერების ცრემლებმაც არ დააყოვნეს.ინსტუქციის ფურცელი გავხსენი და კინარამ გულზე წამივიდა ფოტოზე ეხატა მიშო რომელსაც ხელში ბეჭედი უჭირავს,გვედით კი ლამაზი ასოებით გარკვევით წერია: "გამომყვები ცოლად?"
დაჰიპნოზებული ვიყავი,ბედნიერწბისგან მთვერლი,ზარი იყო კარზე ბეჭედი თითზე წამოვინცვი და ბედნიერი გავემართე კარის გასაღებად.ვიცოდი ვინც იქნებოდა.
კარში მომღიმარი მიშო იდგა,ხელები გაშალა და ძალიან მაგრად ჩამეხუტა...მე კი ისევ განვაგრძობდი ტირილს,ბედნიერებისაგან ტირილს...

,,ჩემს თავს ვეკითხები, თუ ბოლოს როდის ვიგრძენი თავი ყველაზე კარგად, როდის გამეცინა ყველაზე გულიანად და როდის ვგრძნობდი თავს ყველაზე ბედნიერად. თუმცა ყველა ამ კითხვაზე პასუხი ერთია: მაშინ როდესაც შენთან ერთად ვიყავი.“ - უცნობი ავტორი