-ლანა.
-ჰო.
-იქ დგას,ლანა მიშველე.
-რა?ვინ იქ დგას?
-ლანა ნიკუშა იქ დგას მიშველე.
-აბა.
-თუ არ მიიხედავ ეხლა მადლობას გეტყვი.
-უიმე კაი ხო.
და დაახლოებით 5 წუთში ნიკუშა იქ აღარ იდგა,არამედ თავზე მედგა ლანას ყელსაბამით ხელში.
-ვაიმე მადლობა.
-არაფრის
და აი ის ხმა ვიცანი,პანიკა დამეწყო.
ავდექი და შევეცადე არ შემეხედა მისთვის,გზა გავაგრძელე.
-უი მარიამ.
გული ისე ამიჩქარდა.
-დიახ.
შევბრუნდი.
-ნიკუშა?
-ჰო,მე ვარ.
იღიმოდა.
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
-მეც,კარგად. შემც ხომ არ დაგიკარგავს რამე?
გამეღიმა.
-არა მე არა.აქ რა გინდა?
-ეს რესტორანი ჩემი ძმისაა,მის სანახავად მოვედი.
-გასაგებია.
მომიახლოვდა.
-თუ არ გეჩქარებათ დასხედით და ცოტა ვილაპარაკოთ.
ლანამ შემომხედა.
-არაა,არ გვეჩქარება!
მოვკლავ ამ გოგოს!
დავსხედით და ნიკუშა გვერდით მომიჯდა.
სანამ ოფიციანტს უკვეთავდა რაღაცას ლანას ისეთი თვალებით შევხედე,ბავშვი ტანსაცმელში აღარ ჩანდა ისე დაპატარავდა,ეს რა იყო ჯერ,ვაიმე მოვკლავ!მართლა მოვკლავ.
-მარიამ ყავას დალევ?
-არა,ჩაი იყოს.
-შენ?
-მეც.
-2 ჩაი და 1 ყავა მოგვიტანე ნინიკო.
ნინიკო?! ან რა ნინიკო ის ადამიანი მიზის გვერდით ვინც 3თვეა მიყვარს და მასზე მხოლოს ის ვიცი რომ ნიკუშა ჰქვია და 18 წლისაა,ასევე მისი ძმა რომ ამ რესტორნის მფლობელია.
ვაიმე მარიამ რა დებილი ხარ.
ცოტახანი ვისხედით და არავინ ლაპარაკობდა,ბოლოს ისევ ნიკუშა.
-გუშინ ვისი დაბადების დღე იყო?
-ჩემი.
-გილოცავ,რა გქვია?
-მადლობა,ლანა.
-სასიამოვნოა ლანა.
-ჩემთვისაც.
-მარიამ.
-ხო.
-გაბრაზებულიხარ თუ მეჩვენება?
-გეჩვენება.
უცებ ტელეფონმა რეკვა დაიწყო.
დავხედე და ვიკო.
-ხო ვიკო.
-რა ხო ვიკო გოგო მოგკლავ!
-რატო,რა ხდება?
-იმ კვერცზის კაბიანმა ჩემი ნომერი გაიგო,შენ უთხარი?
სიცილი ამიტყდა.
-რა გაცინებს მარიამ,კაი რა.
-მე არ მითქვამს,ვაიმე.
ვეღარ ვლაპარაკობდი...
-აბა საიდან გაიგო?
-ხო ისე,დღეს ვნახე შენი პრინცესა!
-ჩემი აი ზუსტად,რაო?
-ფოტო მანახა და შეყვარებული ყავსო და მეთქი კაიი.ლამის ვცემე.
ეხლა ვიკომ დაიწყო სიცილი.
-აუ იდიოტი ხარ,წავედი დაგირეკავ მერე.პრინცესკუნას მიხედე.
-შენ პრინციკოს!
გავუთიშე.
-რა ხდება?
-ელენეს გაუგია ვიკოს ნომერი და მე მბრალებს შენ უთხარიო,ნეტა იცოდე რა ხმა ჰქონდა!
-ვაიმე.
ეხლა ლანას აუტყდა სიცილი.
-მეც აქ ვარ.
-მოკლედ,ჩემი ძმაკაცი უყვარს ერთ გოგოს ხოდა გუშინ რომ...
-ვცეკვავდით.
-ხო,გადაგვიღო ფოტო და დღეს მანახა,ხოდა მერე გაუგია ვიკოს ნომერი და ვიკო მემაბრალებს.
-და ფოტო რატომ გადაგვიღო?
-რავიცი მე.
-ვინაა?
-უი ისე შენზე მითხრა ვიცნობო.
-სახელი და გვარი მითხარი.
-ელენე დავითაშვილი.
-ჩემი შეყვარებულის დაა.
საშინელი იმედგაცრუება ვიგრძენი,მერე ნიკუშას შევხედე და მიღიმოდა,რისთვის?რატომ?რატომ მეცეკვა ან რატომ დამსვა აქ და მალაპარაკა?
-უნდა წავიდე.
ძლივს ამოვილუღლუღე და ავდექი ისე რომ არც მომიხედავს უკან გამოვიქეცი,ლანა უკან დამედევნა.
-რა დაგემართა?
-რა რა დამემართა არ იცი?
-კაი რა რატო შეიმჩნიე?
-აუ არ ვარ ეხლა იმის ხასიათზე რომ ლექციები მიკითხო,სახლში მინდა გამატარე.
-არ იტირო,მოდის.
-რა?
-არ მიიხედო.
ისე გავბრაზდი,მაგრამ რატომ? რა უფლება მქონდა გავბრაზებულიყავი ბიჭზე,რომელიც ჩემს მიმართ არანაირ ინტერესსბარ იჩენდა.
-მარიააამ.
მივბრუნდი და ისეთი სახით მორბოდა.
-გაბრაზდი?
-მეჩქარება ნიკუშა,უნდა წავიდე.
მივბრუნდი და მკლავზე ხელი მომკიდა,მერე ხელი ჩამკიდა და არ მიშვებდა,თავისკენ მიმაბრუნა.
-რას აკეთებ?
-რაზე გაბრაზდი?
-არაფერზე არ გავბრაზებულვარ,უბრალოდ გამახსენდა რომ რაღაც საქმე მაქვს.
ჩამოშლილი თმა გადამიწია.
ვაიმე ცოტაც და გული წამივიდოდა,რეებს მიკეთებდა ეს ბიჭი.
-დარჩი რა.
-არა,უნდა წავიდე.
-რომ გთხოვო?ვიცი უარს არ მეტყვი!
-რატომ ხარ ასეთი დარწმუნებული?
-რა არა?
ფეხები ამიკანკალდა.
მგონი მიხვდა,ვაიმე ღმერთო მიწა გასკდეს და ჩამიტანოს რა! ეს ვინააა,რეებს მიკეთებს?ერთი სიტყვით მაგიჟებს!
-დარჩები?
შემომხედა და გამიღიმა,ისევ გამიღიმა.
-გთხოვ.
ლოყაზე მომეფერა და რესტორნისკენ წამიყვანა.
-უი ლანა ბოდიში,დაქალი უნდა წაგართვა დღეს.
ლანას გაეცინა და წავიდა.
მე კიდევ ცუდად ვიყავი,ოღონდ კარგად ცუდად, ნუ მთლად კარგად არა თუ არ ჩავთვლით იმას,რომ ფეხები მიკანკალებდა და მეგონა,რომ მეტყველების უნარი სრულიად დავკარგე.
რესტორანში შევედით,ქურთუკი აიღო და შემომხედა.
-უნდა გავისეირნოთ.
-სად?
-თბილისის ქუჩებში მარიამო.
-ზეპირად ვიცი ეს თბილისი,ისევ აქ ვიჯდე მირჩევნია.
-ჩემთან ერთად არ წამოხვალ?
-შენ გიჟიხარ მგონი.
-ჰო,გიჟი ვარ.
-კარგი წამო.
ლამის მთელი თბილისი შემომატარა,თან ფეხით.
მაგრამ მიხაროდა მის გვერდით,რომ ვიყავი.
ჩემი ხელი რომ ეკავა და არ მიშვებდა,მიხაროდა და ბენდიერი ვიყავი.
-მარიამ შეყვარებული გყავს?
-არა.
-არც მე.
-აბა შეყვარებულის დააო?
-არა რა შეყვარებულის და,ძმაკაცის შეყვარებულის დაა და ჩვენთან ეძრობა ხოლმე ხანდახან,მაქედან ვიცნობ.
-ვაიმე ღმერთო,არადა მითხრა შეყვარებული ჰყავსო და რომ ვცეკვავდით იმ დღეს სურათი გადაგვიღო.
-როდის ვცეკვავდით?
ისე მეტკინა ეს სიტყვები,მერე რა რომ მთვრალი იყო,მემეგონა ახსოვდა.
-კარგი არაფერი.
-მარიამო არ მეტყვი?
-მთვრალი იყავი და არ გახსოვს ალბათ.
ცოტაც და ვიტირებდი,ლაპარაკიც აღარ შემეძლო.
ცრემლები წამომივიდა,ვეღარ შევიკავე და ნიკუშას თვალწინ ვიტირე.
გაკვირვებული მიყურებდა დიდხანს,მერე ცრემლები მომწმინდა და შუბლზე მაკოცა.
-მითხარი.
-რა გითხრა.
-იცი,რაც და როგორც უნდა მითხრა მარიამ.
-ვერ,ვხვდები რაზე მელაპარაკები.
საჩქაროდ გავიწიე უკან და ცრემლები მოვიწმინდე.
-მარიამ ვიცი რატომ ტირი,რატომ გამოვარდი რესტორნიდან გიჟივით,ვიცი რას გრძნობ.
-რას ვგრძნობ.
-შენ მითხარი.
-არა!
-მითხარი მარიამ.
-არა,არარის ეგრე!
-კი,არის. მახსოვხარ,გასაღები რომ დაგივარდა ის გოგო ხარ,მთვრალმა სურვილი აგისრულე რომლის შესრულებაც არც გითხოვია და გაგახარე,აღიარე.
ვცდილობდი ბოლო ხმაზე არ მეღრიალა.
ვცდილობდი აღარ მეტირა.
ვცდილობდი არ მტკენოდა.
ვცდილობდი არ მეთქვა!
ვცდილობდი საიდუმლოდ დამეტოვებინა მისთვის ეს გრძნობა.
-მითხარი რომ გიყვარვარ.
-არა,არ მიყვარხარ.არ მიყვარხარ ნიკა,არა არა.
-რა ბავშვი ხარ მარიამ!
გავჩუმდი სათქმელი არ მქონდა,არ მქონდა საბაბი შევწინააღმდეგებოდი,აღარ შემეძლო უკვე დამალვა.
-ხო მიყვარხარ...
შემომხედა.
დიდ ხანს მიყურებდა თვალებში.
მერე თავისკენ მიმიზიდა და გულში ჩამიკრა.
დიდ ხანს ვყავდი ასე მიკრობილი თავისკენ და ბოლოს ხელი გამიშვა.
-დიდი ხანია მარიამ?
-გასაღები რომ დამივარდა იმ დღიდან,16 ივლისიდან.
-მაპატიე რა მარიამ,მაპატიე.ხმას ვეღარ ვიღებდი.
აღარაფერი შემეძლო...
-უნდა წავიდე.
-დარჩი.
-ნიკუშა,უნდა წავიდე გთხოვ, გამიშვი.
-მაპატიე რომ ჩემსგამო ხარ ასე ცუდად.
გავუღიმე,არადა საერთოდ არ მეღიმებოდა,გამოვბრუნდი და წამოვედი.
ვტიროდი მთელი გზა.
ძალიან ცუდად ვიყავი,რაღაც საშინელს ვგრძნობდი.
სიცარიელეს.
ტკივილს.
ყველაფერს ერთად და ამას ისიც ემატებოდა რომ მას არ ვუყვარდი,თან იმდენი გააკეთა რომ საბოლოოდ საიდუმლო ვეღარ შევინახე,ან დამალვას რა აზრი ჰქონდა?იცოდა...
ზედმეტად ბევრი იცოდა.
...