გვიანი იყოროცა სერიოზული სახით ოთახში იოვანე შემოვიდა.
-მოყევი(იო)
-რა?(მე)
-ალექსანდრა გისმენ!(იო)
- ბიჭო შენ სიცხე ხო არ გაქ?(მე)
-არავის არ მოვუსმინე მინდა შენგან გავიგო რახდება და იმედია არ მომატყუებ.(იო)
თვალები ამიცრემლიანდა, ხმა ამიკანკალდა, არვიცი რამანერვიულებდა მაგრამ ფაქტი იყო რომ შევშინდი.
-საიდან გაიგე? (მე)
-კარგირა მთელი ქალაქი გვიცნობს, დაიწყე გელოდები (იო)
-მოკლედ საბა ზღვაზე გავიცანი.(მე)
-ვიცი ეგ, დღევანდელზე მომიყევი(იო)
-რაა?? ყველაფერი იცი???(მე)
-ხო ყველაფერი ვიცი, შენი აზრით საბამ მართლა არ მოგძებნა? პირიქით სახლთანაც მოგაკითხა, მეკი ყველაფერი დავაფქვევინე.
-რაა? (მე)
ხელების ქნევით მივვარდი იოვანეს.ვტიროდი ვკიოდი ვურტყამდი.
-გაჩერდი და მომისმინე.(იო)
-მამამ მთხოვა ეს გამეკეთებინა(იო)
-რაა რატოო??(მე)
-თორნიკე დვალი გახსოვს?(იო)
მაშინვე გავფითრდი ამ სახელის ხსენებისას.
-მოკლედ ჩემო პატარა დაიკო შენ ძალიან დიდი საქმიანი გარიგება ხარ შენ მამიკოსა და თორნიკეს მამიკოს შორის. (იო)
-რაა შენ? შენ ეს იცოდი და არაფერი მითხარი?? მამას ეხმარებოდი ამაშიი??(მე)
-ხო რაღაც პერიოდი მამას ვეხმარებოდი მაგრამ ეს არ არის მთავარი, მამა ამას რისთვის აკეთებს ეს არის მთავარი!(იო)
-რისთვის.(მე) აკანკალებული ხმით ვუთხარი მე.
-მოკლედ ჩვენი სახლის მუზეომად გადაკეთება უნდათ თორნიკეს მამას კი ამის გაუქმება შეუძლია, ბაბუა სასტიკ უარზეა, მოკლედ მამა ამ ყველაფერს ბაბუას გამო აკეთებს, თანაც ისე რომ ბაბუამ არც იცის რა არის მსხვერპლი.(იო)
-კი მაგრამ ვერცმე ვხდები რა არის მსხვერპლი.(მე)
-ნიშნობა დაო ნიშნობა, შენი და თორნიკეს ნიშნობა, მოკლედ საბამ სანდრო იმიტო სცემა რომ ის ეგონა შენი საქმრო.(იო)
ავტირდი და ჩავიკეცე,იოვანე კი მოვიდა და ჩამეხუტა.
-გპირდები დაიკო არაფერი მოხდება შენი ნების საწინააღმდეგოდ, თუ საჭირო გახდა ძია არჩილთანაც გაგზავნით, ან სადმე წაგიყვან, გესმის ყველაფერი კარგად იქნება.(იო)
ჩავეხუტე, ძალიან მაგრად ჩავეხუტე და თავს ყველაზე ძლიერად ვგრძნობდი.
-თანაც ხომ იცი თორნიკე როგორ უყვარს კოსტას მის ხელშია გაზრდილი, შენთვის საუკეთესო ქმარი გონია. მოკლედ აპირებენ რომ ნიშნობა ესე 6თვეში მოხდეს მანამდე ისევ უნდა დაგაახლოვონ როგორც ადრე, შემდეგ დანიშნულები იქნებით ესე 5წელი სანამ ორივე სწავლას დაამთავრებთ და ჰოი მერე ქორწილი.(იო)
-რა საშინელებაა მომავალი ისე დამიგეგმეს ჩემთვის არც უკითხავთ.
მეორე დღეს სკოლაში განადგურებული მივედი არც სანდრო იყო და არც საბა, ისე მინდოდა საბას ჩავხუტებოდი და მეთქქვა რომ არ მძულდა რომ ტყუილად ვადანაშაულებდი და რომ მიყ... მიყვარდა კიი? არვიცი რას ვგრძნობდი, მაგრამ მეხომ... მეთურმე საქმროც მყოლია აჰაჰ სასაცილო სატირალი რომ არ იყოს, თავი მისკდებოდა ამაზე ფიქრით. გაკვეთილებმა საშინლად ჩაიარა, სკოლის ბირჟაზე ის შავგრემანი ბიჭი შევამჩნიე მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე ისე ჩავუარე როცა ვიგრძენი რომ ვიღაც უკან გამომყვა. უკან არ გამიხედავს ისე განვაგრძე გზა, ბოლოს რომ აღარ მომშორდა მივიხედე და ვისაც ვფიქრობდი, ის შავგრემანი აღმოჩნდა, ჩევკრთი...
-შეგეშინდა? (უცნობი)
ხმა ვერ ამოვიღე.
-მე დიმა, შენ ალექსანდრა არა?
-დიახ(მე)
-სასიამოვნოა(დიმა)
-ჩემთვისაც. ვუთხარი და წასვლა დავაპირე როცა ჩემკენ მოიწია და რაღაც წერილი მომაჩეჩა.
საბასგამ იყო, შეხვედრა დამინიშნა, მეც მაშინვე გავეშურე იმ ადგილისკენ, მაგრამ იქ არავინ იყო, გავიდა 10...20...30... 1საათი არსად რომ არ ჩანდა წამომოვედი, ატირებული მივდიოდი ქუჩაში, სახლში რომ მივედი აღარაფრის თავი აღარ მქონდა, სალომე იყო ჩვენთან, ქორწილს გეგმავდნენ, ძალიან გამიხარდა ეს ამბავი, მაგრამ სიხარულიც ვერ გამოვხატე, ყოველ შემთხვევაში მანამდე 5თვე იყო დარჩენილი.
გავიდა ერთი დღე ორი დღე სამი დღე, შაბათ-კვირამაც გაიარა საბა არჩანდა, კვირას საღამოს სანდროს ოჯახი გვესტუმრა მედა სანდრო ძველებურად ეზოში გავედით და ცხენები გავაჭენეთ. საბაზე მითხრა ყვეყნიდანაა წასულიო. ყველაფერი მოვუყევი მისთვის არასდროს არაფერი დამიმალავს, მანაც შემპირდა თანადგომას საჭიროების შემთხვევაში, მაგრამ ვიცოდი კოსტას წინააღმდეგ წასვლა ძალიან საშიში იყო და რაღაცნაორად ჩემ ბედს ვეგუებოდი.
ორშაბათი იყო, სკოლის შესასვლელთან საბა იდგა, ერთხელ შემომხედა ისეთითქოს ერთი კვირისწინ სიყვარული არ აეხსნას, მეორე გაკვეთილი დამთავრფა და საბა ისევ არშემოსულა ჩემ კლასში, ის 12ში იყო ჩარჩენილი თორემ უკვე დამთავრებული უნდა ქონდეს, აი მესამე გაკვეთილზე უნდა შევსულიყავი როცა ვიღაც ბავშვი მომვარდა და მითხრა რომ სპორტის დარბაზში ჩავსულიყავი, ჩავედი სიცარიელე იყო დარბაზის ბოლოს კი საბა იჯდა, როგორც იქნა დადგა ის ნანატრი მომენტი როცა პირისპირ შევხვდი.
-საბა იცი რაღაც მაქ სათქმელი...(მე)
-ხმა ამოუღებლად მეცა და მაკოცა , მანდ მივხვდი რომ მიყვარდა, რომ მთელი სიცოცხლის მასთან ერთად გატარება მინდოდა, თუნდაც უფსკრულში.
-საბა... საბა...მიყვარხარ საბა...
დათან ცრემლები მომდიოდა, საბა კი მიხუტებდა ძალიან ნაზად და ფრთხილად, თან შუბლზე მკოცნიდა, უბედნიერესი ორი კვირა გავატარე მასთან, მთელი დღეები ერთად ვიყავით, ხან შატალოზე მივდიოდი, ხან ღამე სახლში არ მივდიოდი და მთელი ღამეე უგზო უკვლოდ დავბოდიალობდით, ერთხელ მთაწმინდაზე ავედით იქ კი შემპირდა შემპირდა რომ სიბერეს ერთად შევხვდებოდით, ყველაზე ბედნიერი ვიყავი მის გვერდით, ყველაზე დაცულად ვგრძნონდი თავს, მიყვარდა მისი სერიოზულობა, მიყვარდა მისი ეჭვიანობა, მიყვარდა მისი მზრუნველობა და ყურადღება, მისი სითბო და ერთგულება მიყვარდა. 2კვირის შემდეგ კი აღარ გამოჩენილა, გაქრა, არავი არაფერს მეუბნებიდა მის შესახებ, სანდრო მამხნევებდა, მპირდებოდა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა, მაგრამ ის არსად ჩანდა.
ვიტანჯებოდი, საშინლად ვიტანჯებოდი,მამაჩემმა კი სახლში თორნიკე დამიპატიჟა, მას ეგონა რომ ჯერ კიდევ არაფერი ვიცოდი, თორნიკეს ბავშვობაში ვუყვარდი და როგორც ჩანს ახლაც არ დავვიწყებივარ.
-ალექსანდრა(თორნიკე)
-გამარჯობა(მე)
-არ ჩამეხუტები( თორნიკე)
-არა.(მე)
-კარგი როგორც გინდა(თორნიკე)
-არგინდა ამსაღამოს სადმე წავიდეთ(თორნიკე)
-არააა, და საერთოდ თავი დამანებე.(მე)
ავტირდი და ოთახში ავვარდი როცა იოვანემ შემაჩერა.
-ეიეი ეი როგორ იქცევი ალექსანდრა... ეს არ გვაწყობს, ცოტა ხანი თავი მოაჩვენე ვითომ ყველაფერი კარგადაა...(იოვანე)
-არშემიძლი იოვანე, არა ვუყურებდე მას და საბას ვხედავდე, არშემიძლიე, მეზიზღება მეზიზღება...
-კარგი ადი ოთახში მე თორნიკეს დაველაპარაკები.(იო)
-რადაემართა?(თორნიკე)
-დრო ჭირდება(იო)
-იმედია ეს დროძალიან არ გაიწელება(თორნიკე)
-მე ვერაფერს შევცვლი(იო)
ერთი თვე გავიდა საბაზე არაფერი გამიგია, მეორე თვემაც ესე გაიარა, დეკემბერი მთავრდებოდა უკვე მესამე თვე სრულდებოდა, საბა კი არ ჩანდა, თორნიკე კი სულ უფრო და უფრო იჩენდა თავს ჩემ წინაშე, ერთღამეს სიცივემ გამაღვიძა, თვალები რომ გავახილე ფანჯარა ღია იყო,
-საბაა. (მე) გაკვირვებული ვუყურებდი თავიდან მოჩვენება მეგონა მერე რომ დავაკვირდი...მივვარდი და ჩავეხუტე.
-სად იყავი საბა? რატომ დამტოვე? საბა აღარ წახვიდე გთხოვ საბა!!
მთელი ღამე მის გვერდზე მეძინა, მის მკერდზე მედო თავი, მაგრამ დილით ჩემ გვერდზე არავინ იყო, თავიდან მეგონა დამესიზმრა, სანამ მისი სუნი არვიგრძენი, სკოლაში კარნავალი მქონდა გამოვიპრანჭე იმედი მქონდა რომ მოვიდოდა, იმედი მქონდა რომ უკნიდან მომეპარებოდა, რომ თვალებზე ხელს ამაფარებდა, რომ თავისკენ მიმატრიალებდა ჩამიხუტებდა და სულ თავისთან ვეყოლებოდი. ქვემოთ ჩავედი როცა მამაჩემი გაბრაზებუკი სახით დამხვდა.
-სად მიდიხარ?(კოსტა)
-სკოლის კარნავალზე(მე)
-იცოდე რომ გავიგო იმ ბრადიაგას შეხვდი დღესვე გაგათხოვებ თორნიკეზე.(კოსტა)
-შენრა მამახარ (მე) მივუგდე სიტყვა და წამოვედი.
რაღაც მხრივ მართლა მამური სიყვარულით ნერვიულობდა თავის შვილზე და ფიქრობდა რომ თორნიკე მართლა გამოადვებოდა ცხოვრებაში.
...
კარნავალზე ვიყავი როცა თორნიკე მოვიდა, საცეკვაოდ წანოსვლა მთხოვა მე კი არ მინდოდა მასთან ცეკვა საშკნლად არმინდოდა, მაგრამ მაინც დავთანხმდი, თვალები დახუჭული მქონდა მის ნაცვლად საბას წარმოვიდგენდი, როცა ნაცნობი ხმა მომესმა, თვალები გავახილე და საბას თორნიკეს მხარზე უკნიდან ხელი დაედო.
-მოდი გარეთ გავიდეთ თორნიკე დვალო.(საბა)
-საბაა... საბა არგინდა( მე)
მეარცერთმა მომისმინა, საბა გაცეცხლებული იყო, მოკლავდა ნამდვილად მოკლავდა, მაშინვე სანდროს დავუწყე ძებნა.
-სანდროო, სანდრო მიშველე, საბამ თორნიკე გაიყვანა სანდრო გააშველე გთხოვ.
სანდრო ქვემოთ ჩავარდა,მეკივტიროდი ცოტახანში პოლიციელები მოვიდნენ და განყოფილებაში წამიყვანეს, თორნიკე დაჭრილი იყო, სანდრო საკანში ყავდათ, საბა კი გაგცეული იყო, სანდრო გირაოთი გამოუშვეს, საბას ეძებდნენ თუმცა არავინ იცოდა სად ეპოვათ, თორნიკე კი ისევ საავადმყოფოში იყო,მამაჩემმა ძალით მიმიყვანა მის მოსანახულებლად, გამოწერეს როგორც იქნა, იანვრია ბოლო იყო, საბა კი ისევ გაქრა ერთი თვით...