-გიგამ თქვა რომ....
-მითხარი მალე
-მოკლედ, გიგა შეყვარებულს დაშორებია
-შეყვარებული ყავდა?
-ხო
-აღარ ვიცი, გამიხარდეს თუ მეწყინოს
-გოგო პირიქით უნდა გაგიხარდეს, დაშორდა და შანსები გაქვს
-კაირაა
-წამო კლასში, ზარია
-წამო
დღემ ჩვეულებრივად ჩაიარა. ანუკი და ნუცა კლასიდან გამოვიდნენ და გიგა დაინახეს, გიგამაც დაინახა ანუკი და მისკენ წამოვიდა
-ანუკი
-გისმენ
-იმის თქმა მინდა რომ, დედაჩემი ცუდადაა და 1კვირა ვერ მიგიღებს
-უი, რა დაემართა?
-არვიცი რაღაც ვირუსი აქვს.
-კაი.
გიგა წავიდა ისევ თავის ძმაკაცებთან. ანუკი სახლში მიდიოდა, ამდროს კი დიდი ხნის უნახავი მეგობარი თორნიკე შეხვდა
-ეეე, ანუკი რა ლამაზი ხარ
-რეებს ბოდავ თოკო?
-არა ტო, მართლა ძალიან ლამაზი ხარ
-ჰაჰაჰა, დიდი მადლობა. შენ რას შვები? რა არის შენსკენ ახალი?
-არაფერი საერთოდ, შენსკენ?
-არც ჩემსკენ.
-კაი წავედი ეხლა ძალიან მეჩქარება, ამ დღეებში დაგირეკავ.
-კაი.
წამოვედი და იმ წუთასვე გადავურეკე ნუცას
-გოგო
-ხოო
-ვაიმე,სად ხარ?
-სახლში ვარ უკვე, რაიყო?
-იცი ვინ შემხვდა?
-ვინ?
-თორნიკე
-ვინ თორნიკე?
-აუუ თორნიკე მაისურაძე
-ვაიმე, ეგ ცოცხალია?
-როგორც ჩანს, საერთოდ არაა შეცვლილი. რაღაცეები ვილაპარაკეთ
-მაგას ხო უყვარდი?
-კი, მთელი სკოლა მაგაზე ლაპარაკობდა, აღარ გახსოვს?
-კი, როგორ არა
-კაი წავედი ეხლა, ამდღეებში დაგირეკავო
-კაი მიდი.
ტელეფონი გავთიშე, და გავიფიქრე რომ რაღაც დიდი ამბის დასაწყისი იყო, გავიღიმე და სახლში შევედი, სადაც საშინელი სიტუაცია დამხვდა.

ბავშვებო დიდი ბოდიში, რომ დიდი ხანი დავაგვიანე ამ თავის დადება, თან ვიცი რომ ძალიან პატარაა, უბრალოდ ეს დღეები ძალიან დაკავებული ვარ. შევეცდები თავები მაქსიმალურად გავადიდო.