დაბადებიდან იდეალურობის ზენიტს ვეძებდი,სულ არ ვფიქრობდი იმაზე,რომ იდეალური არავინაა,გონებაში წამითაც ვერ გავივლებდი იმ აზრს,რომ ქვეყნად იდეალურობის მიღწევა შეუძლებელია.მინდოდა სამყარო გარდამექმნა და მასში ახალი ელემენტებიც შემეტანა,მინდოდა,რომ ხალხს ვყვარებოდი,მინდოდა,რომ ყველასთვის სამაგალითო გოგონა ვყოფილიყავი.ყოველთვის მივიწევდი წინ,არ მაინტერესებდა რა გადამეღობებოდა,რას ვნახავდი,რა მატკენდა გულს და რა განამადგურებდა.
ყოველთვის ერთი რამის მწამდა,შეუძლებელი არაფერია.არ მესმოს იმ ადამიანების,რომლებიც კონკრეტულ სიტუაციაში გამოსავალს ვერ ხედავდნენ,რადგან თავად ცხოვრების გამოსავალი მქონდა შექმნილი.ვფიქრობდი ახალ იდეებსა და აზრებზე და დროც გადიოდა.
ზოგჯერ საშინელი ნოსტალგია შემომაწვებოდა,მაგრამ ამასაც ვუკუვაგდებდი და მომავალს ლამაზ თვალებს ვუფახულებდი.არა,რა ლამაზი ის არასდროს ყოფილა მსგავსი,ის მუდამ მოყავისფრო იყო,ხან მოშავო და ზოგჯერ ნისლისფერსაც მიიღებდა ხოლმე.
***
-ცვლილებები მჭირდება-გავიღვიძე და სანამ უნივერსიტეტში წავიდოდი,გავძახე ჩემს დას,რომელიც რაღაცას ხმამაღლა კითხულობდა და კმაყოფილებასაც არ მალავდა.
-ოჰ,დაიწყო ისევ..-ბუზღუნით თქმა და თავის საქმე განაგრძო.
-ანი,იქნებ დამიგდო ყური?-წარბები მაღლა ავსწიე და ოთახიდან გავედი მოკლე ღამის პერამგით,რომელიც უკანალსაც კი ძლივს მიფარავდა.
-აუ,წადი,გაგვიანდება-საათს დახედა ჩემმა უფროსმა დამ და ისევ წიგნში ჩარგო თავი.ის ჩემზე ორი წლითაა უფროსი,მაგრამ სულ ბოსობა უნდა,ვერ ვხვდები,რატომ არ შეიძლება ჩემს ნებაზე გაკეთდეს რამე,მაგალითად,შეირჩეს ახალი ფარდები ან ახალი დეკორაცია.
-გოგო,არ შემეშვები?
-შავად ვიღებავ თმას.
-მერე ვეღარ მოიშორებ.ადრე ერთხელაც არ შეგიღებავს,გაღიავებას თუ არ ჩავთვლით.
-მერე რა ცხოვრებას ხშირად რჩება ხოლმე წერტილები,რომლებიც აღარ სცილდება..ან ძნელად სცილდება..
-ნუ ფილოსოფოსობ,გოგო,მომწყდი თავიდან.
-რა იყო?
-სასწავლი მაქვს.
-კარგი,ჩემო ნიჭიერო დაიკო..-თვალი ჩავუკარი და ღიღინ-ღიღინით გავიხურე კარი,პირი საშინლად მქონდა დამშრალი და ხველებით თავი ვიჯერე,შემდეგ შხაპი მივიღე და ისევ გავედი ჩემს საძინებელში,რომელიც ისეთი არეული იყო,რომ გული შემიწუხდა.გამახსენდა დედაჩემი,რომელიც სულ მეუბნება ხოლმე,რას გიგავს გოგო გარდერობი,ასეთს ვინ მოგიყვანს ცოლადო.
მშობლები სოფელში ცხოვრობენ.მე და ჩემი დაც ცოტა ხნის წინ გადმოვედით ქალაქში,მას შემდეგ,რაც სტუდენტები გავხდით,თავიდან ანი მარტო ცხოვრობდა და მერე მეც შევუერთდი.
სიმართლე რომ ვთქვა,აქაურობას ძლივს შევეგუე.ძალიანგანსხვავებული ბიჭები არიან,მათ ვერაფერს გაუგებ,ამიტომ ყველასგან შორს ვიჭერ თავს.ერთი გოგო გავიცანი,ნატალი და მხოლოდ მაგასთან ვმეგობრობ.ისიც პირველ კურსზე და კარგად მიგებს,საერთო ინტერესები ყოველთვის მნიშვნელოვანია.
აქაურობა სოფლელისთვის ძნელი აღსაქმელია,ხალხი იმდენად გამჭვირვალეა,რომ საინტერესო ვერაფერს დაინახავ,ყველა ყველაზე ჭორაობს,ვინ ვისთან იწვა,ვინ ვისთან იზასავა და ყველაფერი ისეთი ბინძურია,რომ მიკვირს აქ როგორ ვცხოვრობ.
ჩემი სოფელი კი ისეთი სუფთა და სპეტაკია,რომ იქ მცხოვრებს ქალაქის აურზაური არც კი დაგესიზმრება.
სწრაფად გადავიცვი ზედა,მუხლზემოთ იუბკა,მოკლე მანტო და ჩექმების ძებნა დავიწყე.გრძელი არასდროს მიყვარდა,ამიტომ სულ მოკლეს ვყიდულობ ოდნავ ქუსლით და ძალიან მომწონს.
თმა მაღლა ავიწიე და კარებისკენ წავედი.ავტობუსს უნდა დავლოდებოდი,რომ ჯავახიშვილში მივლასლასებულიყავი.
როგორც ყოველთვის,ისევ გაჭედილი იყო ავტობუსი საათს დავხედე და ცხრას წუთები აკლდა.ისევ გამახსენდა,რომ პირველი ლექცია გიორგისთან მქონდა და ისევ ჩამიბნელდა გული.ის ისეთი მკაცრია,რომ მტრისას! დაგვიანებებზე გიჟდება,ერთხელ სტუდენტს ყბაშიც კი მოსცხო ხელი,ისეთი სასაცილო იყო,რომ სიცილს ვერავინ ვიკავებდით.ცუდი კაცი არ არის,მაგრამ თავისებურია და მისი გაგება გვიჭირს.ამბობენ,მრავალი პრობელმა აქვსო,მაგამ ამას მაინც და მაინც არ ვაქცევ ყურადღებას,პრობლემა ვის არ აქვს.
მათემატიკოსი მოგვესალმა.კიდევ კარგი მივასწარი,ნატალის გვერდით დავჯექი და ტელეფონი ჩანთაში ჩავმალე.სულ დამავიწყდა,მომავალი ეკონომისტი ვარ და მათემატიკაშიც მშვენივრად ვარ.
-როგორ ხარ,თათია?-დაბალი ხმით მკითხა ნატალიმ.
-ვარ რა,მერე ვისაუბროთ.
-აუ,როდის გამოვა.
-ილოცე-თვალი ჩავუკარი და გრძელ აუდიტორიას გავხედე.ლექტორი რაღაცებს წერდა,მაგრამ ვერ ვხედავდი და თვალებს საშინლად ვძაბავდი.თვალს საუკუნეა რაც დამაკდა,მაგრამ ექიმთან ვერ მივედი,საერთოდ არ მიყვარს მათი სტუმრობა და რა ვქნა,თან მერე ლინზების თავი არ მაქვს,სათვალით კი თავს ვერ დავიმახინჯებ,ისედაც არ მომწონს საკუთარი თავი.
შუა დღისთვის გავთავისუფლდით და კაფეში შევედით.ჩვეულებრივ,ნატალის დავუმშვენე გვერდი,ის რაღაცაზე ჩაფიქრებულიყო,მაგრამ არაფერს ამბობდა.
-გოგო,ზოგი ბიჭი რა ნაგავია არა? სოფლიდან ჩამოეთრნენ და რომელი გოგო ააგდონ არ იციან.
-ჰო-თავის მცირედი მოძრაობით დავეთანხმე.
-ერთი ჩემს დაკერვასაც ცდილობდა,ბიზნესზე სწავლობს მგონი.
-მერე?
-თავი დავაღწიე.
-როგორ?
-ვუთხარი,რომ სხვას ვხვდები.
-ყელში არიან რა-უკმაყოფილოდ დავეთანხმე.
-ზაფხულში რას აპირებ?-მკითხა ისეთი ინტერესით,რომ სიცილი ამიტყდა.
-გოგო,ჯერ ახლა დაიწყო ზამთარი.
-მერე რა.მიყვარს ყველაფრის დაგეგვმა.
-არ ვიცი..მაგრამ ვიცი..-გამიბრწყინდა თვალები..-ოპერაცია უნდა გავიკეთო.
-რა სიახლეები აგიტყდა?
-სიახლისთვის დღეს შავად ვიღებები,მაგრამ მერე...ოპერაცია უნდა გავიკეთო,მინდა იმენა სწორი ფეხი მქონდეს.
-ფული,სტიპენდიას მომცემენ,ალბათ..
-ეგ გეყოფა?
-საკმარისი ისედაც მაქვს.ხომ იცი რომ ჩავირიცხე მშობლებმა ანგარიში გამიხსნენს,რაც გინდა იყიდეო.
-აა ჰო,მაგრამ ..
-ეს ჩემი ოცნებაა გესმის..ერთ წელს უარს ვიტყვი დასვენებაზე და შენც იტყვი,ალბათ.
-რა?-თვალები დაქაჩა ნატალიმ.
-მომვლელი ხომ დამჭირდება.ჩემი ბოსი და არ დარჩება და ..
-ახლა შენც გეგმავ-მხრები ასწიე.ვიცოდი,რაზეც ფიქრობდა.
-რას აპირებ ახლა?-ვკითხე და ჩანთას მოვკიდე ხელი-უნდა წავიდეთ.
-რა იყო?
-აერობიკა მაქვს შვიდზე..
-მაქამდე დიდი დროა-მისაყვედურა და ჩანთისკენ წაიღო ხელი.
-გისმენ-მივხვდი,რომ რაღაცის თქმა უნდოდა.
-ნახე..-ხელში რაღაც უფასო პროცედურაზე მოწვევა შემომაჩეჩა.იმ წამს გამახსენდა,რომ ჩემი დაქალი „ორიფლეიმის“ „ტოპ“ მომხმარებელია და სიცილი ამიტყდა.
-შენ წადი,მე არ მინდა.
-კდიევ რისი ოპერაცია გინდა?-ირონიით მკითხა და ფეხზე წამოდგა.
-წავედით,თმები..-იმხელაზე დავიძახე,რომ მთელმა კაფემ გაიგო,მგონი.შევნინშნე,რომ ხალს უყურადღებოდ არ დავუტოვებივარ და ეს მესიამოვნა კიდეც.
-მეც მოგყვები,იდეალურო..
-ნუ მაჯავრებ.
-ყოველთვის გამონახავ საკუთარი თავის დაწუნების მიზეზს..
-ჰო,ხუთი სანტიმეტრიც რომ მქონდეს,მაღალი მოდის სიმაღლე მექნებოდა..-დავიწუწუნე და ნატალის ხელკავი გავუკეთე.
-რა გითხრა შენ,იდეალური სიმაღლე გაქვს.
-ნუ,ნუ..-ტუჩები დავპრუწე და საათს დავხედე,თმის შეღებმა უნდა მომესწრო.
***
-მიხდება არა?-მხოლოდ მეორე დღეს ვნახე ჩემი მოუცლელი და.
-ძალიან..-მისგან მიღებული კომპლიმენტი სასწაულად გამიხარდა და ხტუნვა დავიწყე.
-ყავა მომიდუღე,დღეს მაინც გვიან მიდიხარ.
-გვიან არა ისა,თორმეტზე-ენა გამოვუყავი და სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი,ჩემი დიდი დაიკო მაინც შემეცოდა.
-გენაცვალე შენ-მომესმა მისი კმაყოფილებით აღსავსე ხმა და სასიამოვნო შეგრძნება დამეუფლა.
თერთმეტისთვის ნატალიმ გამომიარა,უბრალო გოგო კი არაა თავისი პატარა მანქანაც აქვს,პატარა კია,მაგრამ მთავარია,ჩვენ ვეტევით.
-დღეს რაღაც წვეულებაა და წამოხვალ?
-რა წვეულება?-ინტერესით ვკითხე.ზოგჯერ მსგავსი რაღაცები საოცარ რელაქსიციას მიკეთებს.
-რაღაც ინვენტია უნივერსიტეტის,ცხრაზე იწყება და..
-კარგი,მაშინ რამე ახალი უნდა ვიყიდოთ უნივერისტეტის მერე.
-დღეს მარტო ორი ლექცია გვაქვს,ქალბატონო-კმაყოფილი გამომეტყვებით შემომხედა ნატალიმ.
***
საღამოს ლამაზადჩაცმულები ვეწვიეთ მეგობრებს.ნუ,რა მეგობრებს ერთსაც არ ვიცნობ,მაგრამ მაინც მომეწონა შექმნილი სიტუაცია,მართალია,მსგავსი რამეები ჩემთვის უცხოა,მაგრამ ნატალი მეხმარება ამ ყველაფრის აღქმაში.
-სიმპათიურებიც არიან..-გამიღიმა და სასმელი გამოართვა ახალგაზრდა გოგონას.
-ბიჭები არ ახსენო.
-სოფლელი ბიჭები არა-ჩაასწორა.
-არა ბაბნიკები არა,მაგრამ ვერ მიხვდები ვინ რომელია,ნიღანი აქვთ ყველას აკრული,ასე რომ..
-ნუ პესიმიზმობ..
-კარგი რა,რა დროს ბიჭებია..ნახე თმები როგორ მომიხდა..-სარკეში ჩავიხედე.
-ნუ ხარ ნარცისი!-ირონიით მითხრა და გვერდზე გავიდა-წამო ვიცეკვოთ.
-მაგაში არ დაგაღალატებ.
***
-იდეალურობა..-ნატალი წასულიყო,მე კი მარტო ვიყავი ამხელა წვეულებაზე,შეშიბული ჩიტივით მიფარტხალებდა გული,ლამის იყო მიწას ჩავეყლაპე.უცნობის ხმამ სრულიად გამაოგნა გვერდზე გავიწიე.
-უკაცრავად-ვუპასუხე პაუზის შემდეგ.
-შენს საუბარს ყური მოვკარი.
-რა? რას ამბობს?-აზრზე ვერ მოვედი,ისეთი გამომეტყველება მქონდა,გეგონებოდა,იღუპება ეს საწყალიო.
-მოგისმინეთ ჰო..გუშინ კაფეში.
-უზრდელობაა სხვისი საუბრის მოსმენა-წარბები ავქაჩე და კარებს თვალებით დავუწყე ძებნა.
-წესებს ვარღვევ,ლამაზო..
-არ მიყვარს ეს სიტყვა-უკმაყოფილოდ ვთქვი და ბიჭს ავხედე.მისმა გამომეტყველებამ აშკარად დამაბნია.
-აბა რა გიყვარს?
-არ შეგიძლია უბრაოდ მიმასწავლო კარები სათკენაა.
-არა.
-რატომ?
-იმიტომ,რომ მომწონს შენი ყურება.
-რა გულწრფელი ხარ-ირონიით ვუთხარი და თვალი ავარიდე.
-აბა რა,იდეალურად მიმზიდველო..
-სიტყვები შეარჩიე..-სახეში გარტყმას ვაპირებდი,როცა მხელი მაჯაზე ძლიერად მომიჭირა.თავი ძლივს გავინთავისუფლე და ფანჯჯარისკენ წავედი.მინდოდა გადავმძვრალიყავი.ისეთი ვარ,რომ ყველაფერი გავაბუქე გონებაში და ერთ წამში ტრაგედია შევქმენი.
-რა იყო ვერ არჩევ ერთმანეთისაგან რომანტიკასა და დრამას?
-ფილმს სად ხედა?-უხეშად ვუპასუხე და ფანჯრის რაფაზე ფეხი შევდგი.
-რომელ სართულზე ხარ აგვიწყდება,პატარა?-მისმა სიტყვებზე ამაკანკალა.მხოლოდ იმ წამს გავაცნობიერე,რომ ფანჯარა ვერ მიშველიდა.
-კარი სად არის?
-რა?-ეღიმებოდა უცნობს.
-კარი სად არის-მეთქი.
-ასე გაშინებ.რა გაშინებ მითხარი აბა? ჩემი შარმი,მიმზიდველობა თუ..თუმცა შენ ხომ იდეალურად მიმზიდველობისკენ ისწრაფი,ქალბატონო...
____
მუზა ხშირ-ხშირად მოდის ხოლმე და რავი.
მიყვარხართ,ჩემო ტკბილუკებო და გკოცნით ყველას.