დილით ვიღაცის ხელის შეხებამ გამაღვიძა, როცა თვალი გავახილე ჩემი პატარა და ნია იყო. ძალიან გამიხარდა, მაგრად მოვიხვიე და მისი ფერებით დავტკბი. ამ დროს ნიამ მითხრა რომ უკვე ადგომის დრო იყო, მე საათს დავხედე და სააბაზანოში შევედი. სანამ თავს მოვიწესრიგებ ჩემს თავსაც გაგაცნობთ.
მე ვარ ემილი ნაკაშიძე 17 წლის, მაღლი, კარგი აღნაგობით, ლამაზი ღია ლურჯი თვალებით, და ქერა გრძელი თმით. ჩემი და ნია არის 5 წლის, ძალიან საყვარელი და თბილი. დედაჩემი სალომე რექვიაშვილი, 37 წლის ყველაზე კარგი და მზრუნველი. მამაჩემი დავით ნაკაშიძე 40 წლის, ყურადღებიანი და მოსიყვარულე კაცია.
ჩვენი ოჯახი არცისე შეძლებულია, ყოველთვის რაღაც პრობლემები გვიჩნდება, ამის გამო არცისე კარგი ბავშვობა მქონდა. ჩემები ყოველთვის ცდილობდნენ რომ ყველაფერი მქონოდა რაც აუცილებელი იყო. სკოლაში ყველაზე კარგად ვსწავლობდი, ყოველთვის მინდოდა ოჯახი მესახელებინა და რამეში დავხმარებოდი. წინ მელოდა რთული გამოცდები რადგან ყველაზე გამორჩულ სკოლაში მოვხვედრილიყავი, მე კი მინდოდა რომ მაღალი შედეგი მქონოდა და უფასოში მოვხვედრილიყავი. ამიტომაც გამუდმებით ვმეცადინეობდი, რომ ჩემი ოცნება ამხდარიყო. ძალიან ვნერვიულობდი გამოცდის გამო, თუმცა ყველა აღფრთოვანებული იყო გამოცდის შედეგებით. როდესაც გავიგე ჩემი ქულები მეც ძალიან გამიხარდა, რომ ერთ-ერთ საუკეთესო სკოლაში ვაგრძელებდი სწავლას და თან სრული დაფინანსებით. ძველ სკოლაში ბევრი მეგობარი მყავდა, თუმცა რომ იტყვიან „საუკეთსო მეგობარი“ არ მყოლია. ყოველთვის მინდოდა გვერდით მყოლოდა მეგობარი, რომელსაც მივენდობოდი და ერთმანეთის დარდს თუ სიხარულს გავიზიარებდით, ყოველთვის და ყველგან ერთად ვიქნებოდით, მოკლედ რომ ვთქვათ ორი გულითადი და ვიქნებოდით.
ეხლა უკვე ვემზადები ახალ სკოლაში გადასასვლელად, ცოტას ვნერვიულობ, რა მელის წინ, როგორ მიმიღებენ, მოვეწონები თუ არა მათ. მოკლედ ვცდილობ ახალი ეტაპის დაწყებას.

ჯინსის შარვალი, თეთრი მოკლემკლავიანი მაისური და allstar-ის კედები ჩავიცვი. ჩემი გრძელი ქერა თმები ლამაზად დავივარცხნე, ხელში ჩანთა და ტელეფონი ავიღე და დაბლა ჩავედი. დედა სამზარეულოში იყო და საუზმეს ამზადებდა. მასთან მივედი და ლოყაზე ვაკოცე, შემდეგ კი მამას ჩავეხუტე.
-დილამშვიდობისა შვილო (სალომე)
-დილამშვიდობისა. (მე) მივესალმე ორივეს.
-მოდი შვილო ისაუზმე (სალომე)
-არ მინდა ისედაც დავაგვიანე. ვუთხარი და ორივეს კიდევ ერთხელ ჩავეხუტე, და სახლიდან გავედი.
15წუთში უკვე სკოლასთან ვიყავი, საათს დავხედე, 9-ს 5წუთი აკლდა. სკოლაში შევედი და ღრმად ჩავისუნთქე, დღეიდან ახალი ცხოვრება იწყება, ვთქვი და გზა განვაგრძე.

P.S. გამარჯობა ბავშვებო, ამ საიტზე პირველად ვწერ ისტორიას, რას იტყვით ღირს გაგრძელება?