მეჩვიდმეტე თავი
- მე და ბორია ბავშვობიდან ვმეგობრობთ. ჯერ საბავშვო ბაღი, შემდეგ სკოლა. საერთო ბევრი გვქონდა, სპორტი, გოგოები, გართობა. მოკლედ ჩვეულებრივი მოზარდები ვიყავით. არც პოპულარობა გვაკლდა და არც მშობლებისგან ხელშეწყობა. ვიზრდებოდით და ჩვენი კავშირიც უფრო და უფრო ძლიერდებოდა. იცოდნენ ერთმანეთის გარეშე რომ ვერ ვჩერდებოდით. სადაც მე ვიყავი, იქვე ახლოს ბორიაც იყო ან პირიქით. კარგ ცხოვრებას ვიყავით მიჩვეულები და კარგადაც ვცხოვრობდით. თუმცა, როგორც წესი მუდმივი არაფერია. არც ჩვენი უზრუნველი ყოფა აღმოჩნდა დასასრულის გარეშე. ვარდნა ორივესთვის მძიმე აღმოჩნდა. განსაკუთრებით მისი ოჯახისთვის.
ჩვენი მშობლები ბიზნეს პარტნიორები იყვნენ. დიდი შეკვეთა ჰქონდათ აღებული. თანხა წინსწრებით გადახდილი. საქართველოდან მანდარინის დიდი პარტია უნდა შემოეტანათ. როგორც აღმოჩნდა ციტრუსებთან ერთად კონტრაბანდით იარაღიც უნდა შემოსულიყო. ხუთი მატარებელი საბრძოლო იარაღებით დატვირთული პატარა პარტიად ნამდვილად ვერ ჩაითვლებოდა. უშიშროება უთვალთვალებდა და საზღვარზე ტვირთი დააკავეს. ალბათ, ძნელი მისახვედრი არაა რით დასრულდა ეს ამბავი. მამა იფიცებოდა, რომ იარაღების შესახებ არაფერი იცოდა. მაგრამ ფაქტი-ფაქტად რჩებოდა. კლიენტები ცალკე აწუხებდნენ და წინასწარ გადახდილი თანხის სრულად დაბრუნებას მოითხოვდნენ. რაღას დააბრუნებდნენ რაც არ არსებობდა? გადარიცხვებზე ყველაგან მამაჩემის ხელისმოწერები ფიგურირებდა, თავისთავად ცხადია, დააკავეს.
ბორიას მამა სიტუაციაში დახმარებას და გარკვევას გვპირდებოდა. მაგრამ რამდენიმე დღეში საკუთარ სახლთან ისიც მოკლეს. როგორც შემდეგ გაირკვა, იარაღების კონტრაბანდაში ის იყო გარეული. დამკვეთებმა მიაკითხეს. კუთვნილ ტვირთს ითხოვდნენ. აღმოჩნდა რომ იარაღის საფასურიდან ნაწილიც აღებული ჰქონდა. არ ვიცი სად წაიღო ამხელა თანხა. კაპიკებზე საუბარი რომ არ იყო, ალბათ ძნელი მისახვედრი არაა. საქმეში გადაგდება არ აპატიეს და მამაჩემის დაკავებიდან რამდენიმე დღეში საკუთარ სადარბაზოსთან ჩაცხრილეს კიდევაც.
მისი გარდაცვალება მეხის გავარდნასავით იყო. მიუხედავად იმისა, რომ მამაჩემის ბრალეულობა კონტრაბანდის ნაწილში არ დადგინდა, ამხელა ზეწოლასა და ნერვიულობას ვერ გაუძლო, გულმა დაარტყა და ციხეშივე გარდაიცვალა.
ასე დავრჩით მეც და ბორიაც ჰაერში. ყველა შემოგვეცალა. აღარც მეგობრები, აღარც ბიზნესი. ამხელა სკანდალის შემდეგ ვინღა გვენდობოდა? ზედაც აღარ გვიყურებდნენ.
ამას ისიც დაემატა, რომ მამის დატოვებულ ვალებზე ბორიას შავი სამყაროს წარმომადგენლებმაც მიაკითხეს. ვალი - ვალად რჩებოდა. მამას ალბათ მართლა უდანაშაულოდ თვლიდნენ, რადგან აღნიშნულ საკითხთან დაკავშირებით ჩემთან ნამდვილად არავინ გამოჩენილა. იმ დღეს თითქოს ხელახლა მომიკვდა მამა.
ბორია ჩემთან მოვიდა და დახმარება მთხოვა. დავალიანება ათი მილიონი დოლარი იყო. ამხელა თანხას ყველაფერი რომც გამეყიდა ვერაფრით მოვაგროვებდი. ჰა, ჰა, დარჩენილი ქონება ორ მილიონზე მეტი არ გამოვიდოდა. რვა მაინც მოსაძიებელი გვქონდა. რამოდენიმე დღეში გამოსავალი ისევ კრიმინალებმა შესთავაზეს. არ ვიცი ამას რამდენად შეიძლება „გამოსავალი“ ერქვას: ნარკოტიკების შემოტანა და რეალიზაცია.
შემოთავაზების შესახებ ჩემთვის არ დაუმალავს. კატეგორიული წინააღმდეგი ვიყავი. ვეხვეწებოდი, მოეთმინა, რა ქონებაც მქონდა გაგვეყიდა, დავალიანების ნაწილი დაგვეფარა და დანარჩენზე გადავადება მოგვეთხოვა. ვფიქრობდი, მისი მოკვლა რომ სდომოდათ, აქამდე ბევრად ადრე მოიშორებდნენ. ამიტომ იმედი მქონდა, რომ ვალის ნელ-ნელა გადახდაზეც დაგვეთანხმებოდნენ.
არ მომისმინა, სიტყვის გაგონებაც არ უნდოდა. თავიდან ამ საქმიანობაში თითქოს იძულებით ჩაერთო. შემდეგ კი, როცა დაინახა რამხელა თანხებთან ჰქონდა საქმე, თითქოს ეშხშიც შევიდა. მართალია მისი მოქმედებები არ მომწონდა, მაგრამ არც ხელს ვუშლიდი. პრინციპში, რომც მდომოდა ვერც შევუშლიდი. ყველა გასვრილი იყო. წილს იღებდა პოლიციაც და უშიშროებაც. ამიტომ თვალს ხუჭავდნენ და არც ეხებოდნენ. ერთად-ერთი ის შემეძლო, რომ მასთან ურთიერთობაზე მეთქვა უარი. ჩემი ცხოვრებიდან ამომეშალა. პრინციპში ანასტასიაც სწორედ ამას მთხოვდა. მე კი მამაჩემის გამო ჩემს ბავშვობას ვერ გადავუსვი ხაზი. ვერ შეველიე. ჩემთვის ისევ ის ბორია იყო, ჩემი ტრუსიკის ძმაკაცი.
- ანასტასიამ საიდან გაიგო მისი საქმიანობის შესახებ? - დამაინტერესდა იცოდა თუ არა მათი პირველი შეხვედრის შესახებ.
- არ ვიცი. პრინციპში შოუ-ბიზნესის წარმომადგენლების ოთხმოცდაათი პროცენტი წამალზე ზის. ალბათ, ძნელი გასაგები არც იქნებოდა სად შოულონდნენ.
ერთხელ ღამის კლუბში სამივენი, ერთად ვიყავით. უკვე წამოსვლას ვაპირებდით, როცა დავინახეთ, რომ ერთ-ერთი სტუმარი ცუდად გახდა. სახე გაფითრებული ჰქონდა. თვალები ისე გადაატრიალა, ვიფიქრე ადგილზევე გარდაიცვალა. ანასტასია გიჟივით წამოვარდა და მისი მიმართულებით გაიქცა. ხალხით სავსე დარაზი უცებ დაცარიელდა. ბორიაც სადღაც გაქრა. მე კი იქვე დავარდნილ ბიჭთან ჩაცუცქულ გაფითრებულ ანასტასიას ვუმზერდი. გულის მასაჟს სწრაფად და რიტმულად უკეთებდა.
- ალბათ წამალმა აწყინა. სასწრაფოში დარეკე, სწრაფად! -გამომძახა მან. ინსტიქტურად ვმოქმედებდი. ტელეფონზე დავრეკე და მისამართი ვუკარნახე. - მოდი ტერფები დაუმუშავე. სისხლის მიმოქცევა იქნებ დავურეგულიროთ! - მკაცრი ხმით მიბრძანა მან.
დავემორჩილე, თუმცა გულის სიღრმეში ვფიქრონდი, რომ აზრი აღარ ჰქონდა. ქალის დაძაბულ და მონდომებულ სახეს რომ ვუმზერდი, მეც მინდოდა ოდნავ მაინც დავხმარებოდი. ისეთი სასოწარკვეთილი სახე ჰქონდა, გული დამეწვა.
- ერთი... ორი... ერთი... ორი... -ითვლიდა თითოეულ ბიძგს. - არ მოკვდე, უფლება არ გაქვს. არ მოკვდე.. - სრულიად უცხო მამაკაცს ეხვეწებოდა ის.
ჩემს და გასაკვირად, გათიშულს სახეზე ფერი დაუბრუნდა. შევამჩნიე, რომ ნელ-ნელა პულსაციაც დაურეგულირდა. როგორც იქნა სასწრაფო და პოლიციაც მოვიდა. ანასტასია ბედნიერებისგან ტიროდა.
- როგორც იქნა! როგორც იქნა! - პატარა ბავშვივით უხაროდა მას. სულაც არ აღელვებდა პოლიციის განყოფილებაში დაკითხვაზე რომ წაგვიყვანეს. არც ის აინტერესებდა მეორე დღეს მისი ფოტოებით გაზეთები რომ ააჭრელეს.
როცა პოლიციიდან გამოგვიშვეს, მხოლოდ მაშინ მოვახერხე მეკითხა, რატომ ცდილობდა ასე სასოწარკვეთილი იმ ნარკომანის გადარჩენას.
- ბავშვობაში უახლოესი მეგობარი ნარკოტიკებით დამეღუპა. მაშინ რომ შეგზლებოდა წამალზე არ შეჯდებოდა. და აღარც თავს მოიკლავდა! - თვალებიდან ცრემლები მოიწმინდა მან - დღემდე ისევ ისე მტკივა. მისი სიკვდილი მოუშუშებელ ჭრილობად დამრჩა. ამიტომაა რომ ყველა ნარკომანი მეცოდება, რეალიზატორები კი მძულს. მთელი არსებით მძულს! - ზიზღითა და ტკივილით ამბობდა ის.
მისი კარგად მესმოდა. რაოდენ მძიმეც არ უნდა ყოფილიყო უნდა მეღიარებინა, რომ მართალი იყო. გადავწყვიტე ბორიას სერიოზულად დავლაპარაკებოდი საქმიანობის სფეროს შეცვლაზე, ვალი უკვე კარგა ხნის გადახდილი ჰქონდა. ალბათ მიამიტურად მჯეროდა, რომ მომისმენდა და დამიჯერებდა, მაგრამ პირიქით მოხდა. საუბარი დავიწყე თუ არა, ირონიულად გამაჩერა:
- იმ გოგომ სულ გამოგირეცხა ტვინი. თავის ჭკუაზე გადაგიყვანა. ზღაპრებს გიყვება და პატარა ბიჭივით გათამაშებს. შენ კი მარიონეტივით თავს უქნევ. ვერ ხვდები რა აკეთებს? მაგან ჯობია ვახოს მიხედოს. მამა აბრამის ბატკნად რომ მოაქვს თავი. ვერ მოვართვი გამზადებული ბიზნესი იმ ვაჟბატონს. გგონია სიმართლე არ ვიცი?! როდის აქეთაა რეკეტიორობა და სხვისი ბიზნესის წილში ჯდომა კანონიერი საქციელი? გადაეცი, ერთი ადგილის თამაშს მორჩნენ და წინ ნუ გადამიდგებიან, თორემ...
- რა თორემ? - გავცხარდი მე - ხომ არ გავიწყდება, რომ ეგ გოგო სიცოცხლეს მირჩევნია? დაფიქრდი რას ამბობ!
- რომ ვფიქრობ, ამიტომაც ვპატიობ ამდენს. მხოლოდ ჩვენი ძმობის გამო არ ვეტყვი არაფერს, მაგრამ გააფრთხილე, ზედმეტი არ მოუვიდეს. საკუთარ ცხოვრებას მიხედოს.
-იცოდე ერთი ბეწვიც რომ ჩამოუვარდეს... - აღარ დავასრულე მე.
- ნუ ბავშვობ. მისთვის არაფრის დაშავებას არ ვაპირებ. უბრალოდ იმის თქმა მინდოდა, რომ არც თვითონაა ისეთი სუფთა, როგორც თავი მოაქვს.
- ანასტასიასთან ურთიერთობას ჩემით მოვაგვარებ, მაგრამ იცოდე მის წინააღმდეგ მოქმედება არ გაბედო.
ალბათ ჩემი სიტყვები უსუსურ მუქარად ჩათვალა. ხმამაღლა ხარხარებდა, თუმცა მაინც უნდა ვაღიარო, რომ იმ დღიდან მოყოლებული შეძლების და გვარად ანასტასიასთან ურთიერთობას თავს არიდებდა.
ამ ამბის შემდეგ საკმაოდ დიდი დრო გავიდა. ვფიქრობდი ერთმანეთის მიმართ დამოკიდებულება შეიცვალეს და როგორღაც ერთმანეთის „ატანა“ ისწავლეს. ამიტომ როცა შემომთავაზა ოდესაში მეც წამოგყვებიო გამიხარდა. თუმცა როგორც დღეს გაირკვა არც არაფერი შეცვლილა. როგორც კი დაინახა, რომ სერიოზული გეგმები მქონდა, გულში რაც კი ბოღმა ჰქონდა ერთად ამოანთხია.
არც ანასტასიასგან ველოდი ასეთ რეაქციას. არა მგონია ბორიას სიტყვებს ისე ემოქმედა, რომ გაქცევა სდომოდა. ისედაც იცოდა, რომ არ უყვარდა. სავარაუდოდ მისგან თბილი მოსალოცი სიტყვების მოსმენას არ დაელოდებოდა. რატომღაც ვფიქრობ, რომ ბორიასთვის მისი აზრი რომ არ დაეფიქსირებინა, სიტუაციიდან გარიდება ამჯობინა. დამშვიდდებოდა და დაბრუნდებოდა კიდეც. ის ხომ ყოველთვის ასე იქცეოდა? ოდნავ გაღიზიანებულიც კი ავტომობილის ტარებაში გამოდიოდა. სისწრაფე მისთვის ადრენალინის გამოყოფის საუკეთესო საშუალებაა. მისი ტარება ჩემი თვალით მაქვს ნანახი. ვერ ვიჯერებ რომ ავტომობილი ვერ დაიმორჩილა.
ოთახში საავადმყოფოში დაბრუნებული ვახოც შემოვიდა. მიშას სალომეს ჩანთა მიაწოდა და თავით მანიშნა გვერდზე გავყოლოდი:
- სიტუაცია რთულადაა! - კბილებში გამოსცრა მან - პოლიციის გამომძიებელს ვესაუბრე. ავტომობილის მუხრუჭების შლანგებია გადაჭრილი...
მიუხედავად იმისა, რომ დარწმუნებული ვიყავი ავარია მოწყობილი იყო, ტანში მაინც უსიამოვნოდ გამცრა: - ანუ უბედური შემთხვევა არ იყო?
- პოლიცია გავაფრთხილე, ამ ინფორმაციამ პრესაში არ უნდა გაჟონოს. ეს პირადასტი ბორია შევამოწმეთ. მაგის მოწყობილია.
- ესეც გარეულია? - მიშაზე ვანიშნე მე.
- არა, რა სისულელეა. სუფთაა.
- ეგეც კარგი. - შვებით ამოვისუნთქე.
უნდა ვაღიარო, ეს ბიჭი რატომღაც მომწონდა და არ მინდოდა ასეთ სიბინძურეში ყოფილიყო ჩართული.
საუბარი დიმკამ შეგვაწყვეტინა: - ბოდიშით ბიჭებო, მაგრამ.. სალომეს ოპერაცია დასრულდა. დღეს რეანიმაციაში ეყოლებათ. ხვალ კი ალბათ პალატაშიც გადაიყვანენ.
- მადლობა ღმერთს. - თითქმის სამ ხმაში აღმოგვხდა ჩვენ.
საბოლოოდ დავრწმუნდით, რომ მის სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრებოდა. ვახომ დაცვის რამდენიმე თანამშრომელი დატოვა, მიშაც იქ დარჩა.
- სასტუმროში მაინც ვერ მოვისვენებო.
მეც მინდოდა დარჩენა, მაგრამ მივხვდი, რომ ჩემი იქ ყოფნა ზედმეტი იყო და ბიჭებს სასტუმროში გავყევი.
დანა პირს არ მიხსნიდა. წამოსვლის წინ სალომეს შევხედე. მისი გაფითრებული სახე თვალწინ მედგა. ტუჩები ჩალურჯებოდა, თვალები ჩასცვენოდა. ამ რამდენიმე საათში ისე შეცვლილიყო, იფიქრებდით თვეების ნაავამდყოფარიაო. მივდიოდი და ვფიქრობდი, ვცდილობდი თითოეული წამი აღმედგინა. სად დავუშვი შეცდომა? რა ნაწილში? როდის დავკარგე სიტუაციაზე კონტროლი?
სასტუმროში მისულნი ვახოს უსიტყვოდ დავშორდით. მე და დიმკა კი ჩემს ნომერში შევედით. ალბათ არ უნდა გამკვირვებოდა, როცა სინათლე ავანთე და ოთახში მეთაური და რაფოც შევნიშნე. ერთმანეთის პირისპირ სავარძლებში ისხდნენ. თითქოს ველოდი კიდეც აქ რომ იქნებოდნენ. სიბრაზისგან ვცახცახებდი:
- აბა, საკმარისი სამხილები დააგროვეთ? - კბილებში უსიამოვნოდ გამოვცარი.
- ვერ გავიგე, რამით უკმაყოფილო ხარ? - ცივად მკითხა მეთაურმა.
- მძიმე ოპერაცია გაუკეთდა. ფეხი ძლივს შეუნარჩუნეს. - ტკივილით ვამბობ მე.
- მერე ჩვენ რას გვემართლები? გაგაფრთხილე. ხან შემოვლით და ხან პირდაპირ. შენ კი ისე გაქვს რომეოს როლი მორგებული, რომ გარშემო ვეღარაფერს ამჩნევ.
- ვერ გავიგე რის თქმას ცდილობთ? - მისი ტონი არ მომეწონა მე.
- იმის რომ .... - აშკარად სიტყვებს არჩევდა ის. - სიფრთხილე გმართებს. ეგ გოგო ერთი ჩვეულებრივი რუსი მომღერალია. ასე აშკარად არ უნდა ჩნდებოდე მის გვერდით.
- ის გოგო რუსი მომღერალი კი არა ჩემი სალომეა!
- მომისმინე თემო, სალომე მკვდარია. წლების წინ დაიღუპა. - მუქარის ტონით მეუბნება მეთაური. - ნუ გვაიძულებ ანასტასია კოვალიოვაც მის გზას გავუყენოთ. თუ ჩვენი წესებით არ იმოქმედებ, მერწმუნე მისი დასაფლავება ფარსი აღარ იქნება.
უცებ ვიფიქრე გაღიზიანებულზე მისი სიტყვები არასწორად გავიგე მეთქი: - ვერ გავიგე რის თქმას ცდილობ?! ამ ამბის უკან ბორიას გარდა კიდევ ვინმე დგას?
- აბა, როგორ ფიქრობ, ამხელა ოპერაციას მხოლოდ ერთი დაგეგმავდა?. მინისტრი ხარ. შენი გადაწყვეტილებებით წინ ბევრს ეღობები. ნარკოტიკების ამბავში ბორია პაიკი იყო. რიგითი პაიკი. ეს მსუბუქი მინიშნება გაგიკეთეს აზრზე მოსასვლელად. დამიჯერე სალომეს გასაღება რომ სდომოდათ, ავარიას არ მოაწყობდნენ. მაგ გოგოსთვის თუ კარგი გინდა, თავი უნდა დაანებო. თუმცა ვფიქრობ უკვე გვიანია. იმდენი ჰქენი სანამ ანასტასია კოვალიოვას მიმართ შენი მომეტებული ინტერესი ყველამ არ შეამჩნია. ზოგჯერ ვფიქრობ ის გოგო შენზე ბევრად ჭკვიანია. შენგან განსხავავებით სიტუაციას ყოველთვის რეალურად აფასებდა. ცხოვრება დღემდე ვერ დაალაგე. სპონტანურ გადაწყვეტილებებს იღებ. ფიცხი იყავი და ასეთად დარჩი.
- ეხლა ჩემს ხელახლა აღზრდას აპირებთ? ცოტა დაგვიანებული ხომ არაა?
- თემო დიდ ძალას დაუპირისპირდი. ეს ინციდენტი ბორიას ხელისუფლებისთვის ჩაბარებით უნდა დავასრულოთ. მაგრამ სამომავლოდ უნდა გაითვალისწინო, უფრო წინდახედულად უნდა იმოქმედო.
- ეგ ნაგავი ცოცხალი ვერ დარჩება! - მუქარით ვამბობ მე.
- ეგ ჩვენი გადასაწყვეტი აღარაა. მე დავპირდი, რომ რუსეთს გადავცემთ.
- მაგას ციხეში არავინ დატოვებს.
- არ დატოვებენ... და იქვე გაუსწორდებიან ჩეჩნებიც. - ჩაერთო საუბარში დიმკა.
ვხვდები, რომ სიმართლეს ამბობს და აღარ ვეკამათები.
- იცოდე, მე სალომეს დაბრუნება მინდა, თემურიკოსთან ერთად ჩემთან თუ არ იქნება, არც ჩემს სიცოცხლეს ექნება აზრი! - როგორც იქნა ამოვღერღე.
- ვიცი, ისიც ვიცი, რომ შენს მართვასაც ვეღარ შევძლებთ. ამის გამო კი შენი ლიკვიდაციაც გარდაუვალი იქნება. ამდენი წლების შემდეგ დიდ ინფორმაციას ფლობ, შენი დაკარგვა დიდი დანაკლისი იქნება, თუმცა ხომ ხვდები რომ არც შეუცვლელი ხარ? ბავშვზე არ ფიქრობ რა ბედი ეწევა შენს შვილს?
ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს გულში დამჭრა. მეზიზღებოდა მეთაური ასე ქარაგმებით საუბრის გამო. მეზიზღებოდა ჩემი თავი მათთან რომ ვიყავი.
- მე შენი მტერი არ ვარ! ჩემზე რაც იყო დამოკიდებული გავაკეთე. ვეცდები სალომეს საქართველოში დაბრუნებაზეც კიდევ ერთხელ დაველაპარაკო. გადაწყვეტილებას მე რომ არ ვიღებ შენც კარგად იცი. უბრალოდ უნდა დამიზუსტო, იმ გოგოს უნდა დაბრუნება?! -ხმა შეარბილა მან, ეშმაკურად, თვალებ მოჭუტული მიყურებდა ის. ჩემს წინ ისევ ჩემი მეთაური იდგა.
გამეცინა: - იმედია დამეთანხმება.
- იმედია. - ეცინებოდათ ბიჭებსაც.
- ხომ გეუბნებით, ეს ადამიანი არ იცვლება. აზრს არაფერს აყოლებს. უცებ ცოფდება, უცებ უხარია... - ბიჭებთან ისევ ჩემი კრიტიკა გაარძელა მან.
მისი სიტყვებისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია ისე მოვეხვიე:
- ამას არასოდეს დაგივიწყებ!.
- ვიცი! - კმაყოფილი მეხვეოდა ისიც.

მეორე დღეს საავადმყოფოში მივედი. სალომე პალატაში ჰყავდათ გადაყვანილი. მიშა მასთან იყო. იქვე იჯდა ლოგინთან. შესვლისთანავე შევნიშნე მამაკაცს ხელში ქორწინების ბეჭედი ეჭირა. უხერხულად შევიშმუშნე. გულში რაღაც ჩამწყდა. სალომეს ჩემი რეაქცია აშკარად არ გამოეპარა. ოდნავ შესამჩნევად გაიღიმა.
- როგორ ხარ? - ჩაწყვეტილი ხმით ვკითხე მას.
- არა მიშავს. რომ გითხრა კარგადო, მოგატყუებ! - გირებზე დაკიდებულ ფეხს შეხედა - თუმცა უარესადაც შეიძლებოდა ვყოფილიყავი! - თვალებში ისე მიმზერდა, ვიფიქრე რაღაცის თქმა სურდა, მაგრამ გაჩუმდა. თითქოს გადაიფიქრა. - მიშამ ცოლობა მთხოვა! - გამომცდელად მითხრა.
- ვიცოდი, რომ აპირებდა. გილოცავთ! - მოწყენილი ვეუბნები მათ. მისკენ დავიხარე საკოცნელად. ლოყაზე ოდნავ შევეხე. თვალებიდან ობოლი ცრემლი ჩამოუგორდა. სწრაფად მოიწმინდა ვიდრე მიშა შეამჩნევდა. - იმედია იმაზე ბედნიერი იქნებით ვიდრე ჩვენ ვიყავით, მაპატიე თუ რამე გაწყენინე, გატკინე. ვერ მოგიფრთხილდი. ხომ იცი, რომ არ მინდოდა!- ქართულად ვესაუბრებოდი მას - კარგი ბიჭი ჩანს, ალბათ უყვარხარ!
ტკივილით გაეღიმა: - ალბათ! იმედია კიდევ შევხვდებით ბავშვობის მეგობარო!- ბოლო სიტყვები ისეთი სითბოთი მითხრა, რომ თავი ვეღარ შევიკავე. მიშას აღარ მოვერიდე, გულში ძლიერად ჩავიკარი. ის ტიროდა. მხრები უცახცახებდა ისე ტიროდა. ვგრძნობდი, რომ თავს ვკარგავდი, მეტი აღარ შემეძლო, პალატიდან გამოვვარდი. მიშაც უკან მომყვა.
- თემო, მოიცადე! - დამიძახა მან. მისკენ გაოცებული შევბრუნდი.
- ბრმა არ ვარ და ვხვდები, რომ დღემდე გიყვარს. არ ვიცი თქვენს შორის რა მოხდა, სიმართლე გითხრა არც მაინტერესებს. მინდა იცოდე, ანასტასია მიყვარს, თავდავიწყებით. ბედნიერი ვიქნებოდი ოდესმე ისევე რომ ვყვარებოდი როგორც შენ. სამწუხაროდ არ გამომივიდა. თავს არ ვზოგავდი, მაგრამ.... მე დღეს ვბრუნდები. ხვალ თამაში მაქვს. არ ვიცი ანასტასია თქვენ გეტყვით თუ არა, მაგრამ მე ვერ დაგიმალავთ, უფლება გაქვთ იცოდეთ, მან ცოლობაზე უარი მითხრა.
მოულოდნელობისგან გამეცინა, ყურებს არ ვუჯერებდი. ისევ მეთაურის სიტყვები გამახსენდა: - მოუთმენელი ხარ, სპონტანური...
პატარა ბავშვივით მიხაროდა მისი სიტყვები, ემოციები ვერ მოვთოკე და მიშას მოვეხვიე.
- მოუფრთხილდი, ორივეს მოუფრთხილდი! - გამობრულად გამიღიმა და საავადმყოფოდან წავიდა.