ყვავილებიანი კაბით შევიდა ყინულივით ცივ წყალში, ზღვა რომ იტევდა.სიკვდილი არ უნდოდა,მაგრამ არც სიცოცხლე ეწადა. არჩევანის გაკეთება ამ დროს ძალიან რთულია. როგორც სხვა მრავალი, გოგონამაც არასწრი გადაწყვეტილება მიიღო. წამიერ სასოწარკვეთას აჰყვა. მშვიდად შეაპო ზღვის მარილით გაჟღენთილი წყალი. ჟრუანტელმა დაუარა.წამით გაიფიქრა, ხომ არ შემეცვალა აზრიო,მაგრამ უკვე გვიანი იყო. ყვავილებიანი კაბით შეცურა წყალში,მერე რაც შეეძლო შორს შეერია წყალს, სუნთქვა შეიკავა ,ჩაეშვა ცივ წყალში.უსულო სხეული მალევე დამძიმდა, ფსკერისკენ იწყო დაშვება.მხოლოდ მეორე დღეს გამორიყა ბებერმა ქალბატონმა გოგონას გარდა'ცვლილი სხეული.სულ გაყინულიყო, შავი,ყვავილებიანი კაბა ეცვა.ზღვა კი ისევ ყინულივით ცივი იყო, შემოდგომის მიწურული იყო...

***
ზარი დაირეკა და სახლში წავედი.
უნებლიედ მეფიქრებოდა იმაზე, თუ როგორი იქნებოდა ცხოვრება სიკვდილის შემდეგ, ან იქნებოდა კი ცხოვრება?
სააერთოდ გიფიქრიათ იმაზე რა არის სიკვდილი? და რახდება სიკვდილის შემდეგ? -მე არა. მანამდე არმიფიქრია ამაზე სანამ დედა არ დავკარგე. ზუსტად ორი კვირისწინ დავფიქრდი ამაზე როცა დედაჩემის გაყინულ, გაფითრებულ სხეულს მოვკარი თვალი და თითქოს მეც გავიყინე.
ვხვდები, რომ ნელ-ნელა ტკივილი მკლავს შიგნიდან, მანადგურებს. ვიცი ამით ვერაფერს ვუშველი, მაგრამ ისეც ვერაფერს ვშველი საკუთარ თავს.
ჯერ კიდევ ვერვხვდები იმას რომ დედაჩემს ვეღარასდროს ვნახავ. ვერ ვიჯერებ რომ გარდაიცვალა! მგონია ძინავს, ისევ აქარის ჩემთან და ველოდები როდის გამოვა საძინებლიდან და ჩამეხუტება.
მაგრამ ეს არხდებაა. საათობით ვზივარ მისი ოთახის წინ და მუდამ ველი რომ მოვა, მაგრამ არ მოდის.. ალბათ არც არასდროს მოვა. იქნებ სიიზმარში მოვიდეს? მაგრამ სიზმარშიც არმოვა.
თავს ვერ ვშველი, ჩემი მელანქოლიური გამომეტყველებით ყველას ხასიათს ვუფუჭებ.
ვსო მორჩა! უნდა შევწყვიტო ამაზე ფიქრი. ვიცი რომ დედა დამიცავს, ჩემი მფარველი ანგელოზი გახდა და დამიცავს ყოველთვის.
***
სახლის კარი შევაღე და მაშინვე სიცარიელე ვიგრძენი დეკემრის სუსხით გაჟღენთილი.
პატარა მაგიდაზე ჩარჩოში ჩასმული ქეთას სურათი იდო, ავიღე და ხელი გადავუსვი
როგორი ლამაზი და სიცოცხლით სავსე იყო ჩემი ქეთევანი.
როცა ბოლოჯერ შევავლე თვალი მძინარეს, ცივს, მაშინაც ლამაზი იყო, თითქოს ძინავსო, ლურჯი კაბა ეცვა, გრძელი თმა წინ ჰქონდა ჩამოყრილი და გრძელი ლამაზი თითები გულზე ეწყო, თეთრი იყო და ცივი, როგორც თოვლი, მაგრამ მაინც ლამაზი..
მიხარია რომ ქეთას ვგავარ, სარკეში როცა ჩავიხედავ ქეთას დავინახავ ყოველთვის.. როცა მეუბნებიან რო ქეთახარო სიამაყით ვივსები იმიტომრომ ქეთა მინდა ვიყო, ზუსტად ქეთასნაირი, ჩემი სიამაყე იყო და მაგალითი..
ჩემი ქეთუსა, ნეტა იცოდეს როგორ მენატრება, უკვე მენატრება..

***
დილით ადრიანად გამაღვიძა კარის ზარმა, ფუმფულა ხალათში ჩავიმალე და კარი გავაღე
- გაგაღვიძე ბებო?
- მოდი ბებო
- რავქნა ბებო ადრე გამოვედი და ადრე ჩამოვედი. დღეს მამიდაშენიც მოვა, ლიკა აქ დარჩება ცოტახანი
- მართლა?
- კიბებო მამიდაშენს ვუთხარი და დატოვებს
- კარგია
- ბებო დაიძინე მიდი გაგიკეთებ საჭმელს და როცა ადგები შეჭამე.
- კაიბე.
იმის გამო,რომ მარტოდავრჩი ბებიაჩემი (იზო) გადმოვა ჩემთან.. ლიკა ჩემი მამიდაშვილია, ნათია მამიდაჩემი.
მოკლედ მარტო არმტოვებენ, არ მომაწყენენ..
კარგია როცა გარშემო ბევრი ადამიანი გყავს..
დღეს შაბათი იყო და ამიტომ გადავწყვიტე დამეძინა. ისე ღრმად მეძინა დრო როგორ გაიპარა ვერც კი გავიგე. უკვე ოთხი ხდებოდა რო გავიღვიძე.
სპორტულები ჩავიცვი თმა ავიკოსე და ოთახიდან გავედი.
ჩემს დანახვაზე ლიკა გამოექანა და ჩამეხუტა. კარგახანს ვეხუტებოდით ერთმანეთს. მამიდაჩემი უკვე წასული დამხვდა, ვჭამეთ, ფილმს ვუყურეთ, მერე კი ჩემ ოთახში ვიყავით შეყუჟულები და დიდიხნის უნახავები ამბებს ვყვებოდით.
- მარიი
- რაიყო
- ლევანი უნდა ვნახო დღეს და წამომყვები ხო?
- ვინ ლევანი?
- ჩემი შეყვარებულიგოგო.
- გაგვიშვებს იზო? გარეთ ბნელაუკვე
- ვთხოვოთ და გაგვიშვებს, ვუთხრათ დაქალთან მივდივართო
- კაი ეგრევუთხრათ
- მიდი ჩაიცვი და გავიდეთ, მეც გამოვიცვლი
- კაი.
იმაზე თუ რაუნდა ჩაეცვა ლიკას დიდხანს ვიფიქრეთ, განსაკუთრებით ღელავდა ახლა, თითქოს პირველად უნდა ნახოსო თავისი სატრფო.
ბოლოს მოკლე იუბკა, და თეთრი ზედა ჩაიცვა,მანტო მოიცვა, მსუბუქი მაკიაჟი გადაისვა და როგორციქნა მოემზადა..
ლიკა ჩემზე ერთი წლით უფროსი იყო, 12 კლასელი..
მე შავი დახეული ჯინსი ჩავიცვი, რომელიც ჩემ წვრილ ფეხებს კიდევ უფრო წვრილს აჩენდა.. შავი ყელიანი ზედა, ბათინკებიამოვიცვი, შავი ტყავიც მოვიცვი, შარფი გავიკეთე.. წელამდე თმა ზურგზე გადავიყარე და სადარბაზოშიც გავედი..
გრძელ თმას, ომბრე მიმშვენებდა, რიმელიც ისე ერეოდა თმას თითქოს ნამდვილიიყოსო..

- მარი ვნერვიულობ
- რა განერვიულებს
- რავიი მაინც..
- ნუ სულელობ, პირველად ხოარხვდები..
ლიკას გაკვირვებულ მზერაზე შევჩერდი და მეც გაკვირვებით შევხედე
- მარიიი
გაიწელა და განაგრძო
- როგორ გავხარ ქეთაას..
ქეთას გახსენებაზე მოგონებები მომაწვა და აღარაფერი მითქვამს.. არცერთს ამოგვიღია ხმა იქამდე სანამ ლიკამ თავისი პრინცი არ დაინახა
ლევანის დანახვაზე გაექანა და ისე მაგრად და საყვარლად ჩაეხუტნენ ერთმანეთს, მათი ყურებით სიცივე სულ დამავიწყდა..
მერე ლევანი გამაცნო, ლევანიმ კი თავისი მეგობარი რომელიც თან ახლდა..
- სადმე შევიდეთ?
ინტერესიანი მზერით გადმოგვხედა ორივეს ლევანმა
- რავი შევიდეთ თქვა ლიკამ
მერე ყველამ მე შემომხედა
- მნიშვნელობა არაქვს..
- ჯობია შევიდეთ, მარის აშკარად ეტყობა რომ პატარა ცხვირი გაეყინა
წარმოთქვა ლევანის მეგობარმა გიორგიმ, და ცხვირზე ხელი ამკრა.
გაკვირვებულმა გავხედე და ლიკას მივყევი..
პატარა კაფეში შევედით. კაფეში შესვლისსთანავე ისეთი სითბო ვიგრძენი დეკემბრის სუსხით გაყინული "გავლღვი"
კუთხეში დავჯექით და ლევანმა ნაყინები შეუკვეთა..
შოკოლადის ნაყინი ჩემთვის, ვანილის თავისთვის დალიკასთვის, გიორგისთვის კი ლუდი.
ისეთი საყვარლები იყვნენ ლევანი და ლიკა, სწორედ მათზე ითქმოდა გვრიტებიო..
ნაყინი რომ დავაგემოვნეთ, გარეთ გავედით.. მომიწია გიორგისთან ერთად პარკში ვმჯდარიყავი და მეეცადა როდის მორჩებოდნენ სეირნობას და ლაპარაკს გვრიტები..
- რაამდენი წლის ხარ მარიამ?
მკითხა გიორგიმ და ფილტვებში ჩაგროვილი სიგარეტის კვამლი გარეთ გამოუშვა
- 16
- პატალა ხარ
- პატალა არა ! პატარა ვარ
- რასტროგი ხაარ
კითხვა დავაიგნორე და აწითლებული ცხვირი შარფში ჩავმალე
- ლამაზი თვალები გაქვს
- მადლობ.
- შეყვარებული გყაავს?
- არა
- რატოოტოო?
- სულელურ შეკითხვებს რო მისვამ ხვდებიი??
- ეე რასაყვარელი გოგო ხარ ტოო
- შენ ყველას მასე ეუბნები?
ვკითხე და არაფრისმთქმელი გამომეტყველებით შევხედე
- მარტო თვალები არგქონია ლამაზი.
- ნუ მკერავ
- არ მჭირდება შენი დაკერვა პატალა
- პატალა არვართქოოო ! პატარა ვარ
- მე პატალა მომწონს
- ხისთავიანი
ჩავიბურტყუნე და მოსეირნე ლანდებს გავხედე.
- ლიკა არწავიდეთ?
გავძახე ლიკას და ღრმად ჩავისუნთქე
- კიდე ცოტახანი რაა
გამომეპასუხა და კვლავ განაგრძო სეირნობა.
- უუუფფ
ამოვიხვნეშე და ხელები ჯიბეში ჩავიწყე
- გინდა ყავა?
-არა. არვსვამ
- ცხელი შოკოლადი?
- არა.
- რატო ტოო?
- არმინდაა..
- მაშინ შეყვარებული გყაავს?
- უკვე მკითხე
- უიი. დავიბენიტოო..
- შეგიძლია როგაჩუნდე?
- მაგარი საყვარელიხარ დედას ვფიცავარ....





***
შუაღამეს ხელის რტყმამ გამომაფხიზლა, ამოვიზმუვლე და ლიკასკენ გადავბრუნდი:
- ჰააა
- მოგეწონა გიორგი??
- არა.. ტიპიურიი პაცანაა "კაი ბიჭია".. ეგეთები არმევასება..
- ისე ხო საყვარელლია?
- არაუშავს..
- რაზე გელაპარაკა?
- ლიკა დავიძინოთ რა.
- უიმეე კაიიჰოო..


დილით 6 იყო, რომ გამეღვიძა, ლიკას ისე ღრმად სძინავდა შემევოდა გაღვიძებისთვის.. ლეპტოპი ავიღე და ჩემს ფეისბუქზე შევედი...
ერთი ფრენდ რექუესთი და უმალვე მოვიდა წერილი გიორგი რაზმაძისგან..
მის ვოლზეე შევედი და ფოტოები ყურადღებით დავათვალიერე..
/ ხომ ვთქვი ტიპიურიი "პაცანაა".. და ბაბნიკიც ყოფილაა /
გავიფიქრე და წერილი გავხსენი:
" როგორ ხარ პატალაა?"
/ უკვე ნერვებს მიშლის/ კვლავ გავიფიქრე და წერა დავიწყე
" კარგად შენ?"
" ნარმალნაა.. ესე ადრე რატო გღვიძავს"
" არშეილება?"
" მაგას ვინამბობს ტოო.. ისეგკითხე რა ხოო ხვდებიი"
" გასაგებია"
" ნომერი მინდა შენი"
" არა"
" რატოო ტოო??
" არარი საჭიროო "
" როვამბობ ანუ არის"
" ეგ შეილება შენთვისს ! ჩემთვის არარიის !"
" არგვინდა რაეს თავის დაფასება პატალაა და ნომერი მითხარი"



***
- გამარჯობა ივაშენკოო !!
უკნიდან ნაცნობი ბარიტონი მომესმა, თუმცა გზა განვაგრძე.. მალე მკლავში ხელი მსტაცა და გამაჩერა
- ნივიჟუებს მირტყავ პატარა, მაგარი არასწორად იქცევი..
- ამ საუკუნეშიი შემეშვები??
- არა.
- გიორგი არმცალია შენთვის.. მასწავლებელი მაქვს
- რომელზე მოხვალ?
- რა შენი საქმეაა!.. გამიშვიი
- რომელზე მოხვალ თქოო
- 7ზე ან 8ზე ანნ არასდროოსს.. გამიშვიი ვაგვიანეებ
- მიგაცილებ
- არმჭირდება თვითონ მივაგნებ
- ნუ მესწერვები და ჯიუტობ.. წამოო მიგაცილოო..
- ჯანდაბა შენრააა.. შეიძლება რო ოდესმე თავი დამანებოო?? შევწუხდიიუკვეე
- შენთვის აზრი არმიკითხავს, გამოადგი ფეხი გაგვიანდებაა!

გაბრაზებული მივდევდი უკან და გულშიი ვლანძღავდი გიორგის ასევე ლევანსაც მაინცდამაინც ეს რომ წამოიყვანა იმდღეს..
" ისე მამენტ საყვარელი ტიპია" - გაიფიქრა მემ.
" რა სისულელეებს ბოდავ! როდის აქეთ დავიწყე ასეთი ჟარგონული საუბარი" - გამომეხმაურა ალტერეგო..
გონებაშიი ქაოსიმქონდაა.. წამით შევჩერდი, გიორგიც გაჩერდა
- ვინმე გავალებს ჩემზე ზრუნვას და კუდში დევნას??
- სისულელეს ნუამბობ.. რასქვია გოგო ვინმე მავალებს?
- აბა რატო აკეთებ ამას?
- ამას რას?
- ვერხვდები??
- ვერა
- მე კიდე რასვერვხვდები იცი?.
- რას ვერხვდები აბა
- რასდაა რატო ცდილობ რო მაკონტროლოო.. ერთიკვირაა რაც გიცნობ და შენუფროიცი სადვარ და სად დავდივარ ვიდრე ჩემმა ოჯახის წევრებმა.. სუ ვცდილობ რო თავიდან მოგიშოროო, გეუხეშები, გესწერვებიი შენკიდე არმეშვები.. რატო აკეთებ ამყველაფერს?
- ჯერ ნუ ყვირი ყველა ჩვენ გვიყურებს და მერე ამის დედაც მოვსტ*** რაშუაშია ვინმემავალებს..
მე მისწორდება რასაცვაკეთებ და ესეიქნება კიდე დიდიხანი შენ გინდა თუ არა ეს გასაგებია?

მასთან ლაპარაკს აზრი არჰქონდა, მეტი არცარაფერი მითქვამს.. ახლა სწავლაზე უნდამეფიქრა.. ფიზიკაზე გაფანტული გონებით ვერვიქნებოდი..
ორსაათიანი მეცადინეობის შემდეგ, მკვდარივით გამოვედი სადარბაზოდან.. ერთისული მქონდა სახლში მისულს დამეძინა..
დამელოდეო უკნიდან მომაძახა იგივე ხმამ.. გვერდით ამომიდგა და გზა განვაგრძეთ
- აქ რაგინდა?
- უნდა მიგაცილო სახლამდე
- არმინდა ყოველ წუთშიი შენი უკანდევნა.. აქამდე მარტო დავდიპდი და ახლაც მარტო ვივლი..
- უკვე მაგრად ბნელა და მარტო ვერ გაგიშვებ
- ექვსისაათიდან აქხარ??
- არა ახლაახანს მოვედი..
- კარგიი.. მადლობა მაგრამ.. მარტო მინდა წასვლა
- შეგიძლია ჩათვალო, რო მარტო მიდიხარ..
- შენთან ლაპარაკს აზრი არაქვს ხომ?
- არანაირად...

---------
მოკლედ იმედია მოგეწონებათ და იაქტიურებთ :))