კარები გავაღე და დედაჩემი შემომეფეთა...
-უფს, დაიწყო ახლა-დავიწუწუნე და ნოტაციების მოსასმენად მოვემზადე, თუ როგორი აუტანელი ვარ და რომ სულ არ ვგავარ გოგოს და რავიცი კიდევ რა.
-არიანა, სად იყავი ამდენი ხანი?-შეშფოთებას ვერ მალავდა დედაჩემი.
-დედა, როგორ ფიქქრობ სად ვიქნებოდი?-უხალისოდ ვუთხარი და ჩემი ოთახისკენ წავედი! მაგრამ დედაჩემი რის დედაჩემია, თუ არ გამიმწარა სიცოცხლე.. დამედევნა
-არიანა, შენ გოგო ხარ, გოგო! ბიჭი კიარა... რა საშინელება გაცვია ტანზე,
-რა მაცვია? -ავათვალიერე ჩემი თავი-მე მომწონს!
-კი მაგრამ შენ გოგო ხარ! ერთხელ მაინც ჩაიცვი კაბა!
-დედა რაამდენჯერ შეიძლება აა? არ მოგბეზრდა მაინც? ხომ ხედავ შედეგი მაინც არააქვს შენს წუწუნს!
-ესეიგი შედეგი არ აქვს არა? კარგი მაშინ მასე იყოს!-ეშმაკურად შემომხედა.
-დედა, არ მომწონს შენი გამოხედვა
-ძალიანაც კარგი, თუ არ მოგწონს, 19 წლის გოგოს ვერაფერი შეაგნებიო, პირველი შენ გნახე, მაგრამ არაუშავს შენთვისაც არის წამალი!.
-დედა, რას აპირებ?-ახლა უკვე მე ვიყავი უკმაყოფილო...
-ნახავ!.
-ეხ დედა, როგორ არ მოგბეზრდა ეს ყველაფერი ა?-ცინიზმით გავიცინე-და კიდევ იმედი რომ გაქვთ,რომ გამომასწორებთ-გავიცინე და სააბაზანოში შევედი!
-ვნახოთ.-მომაძახა და კარი გაიხურა!
-ღმერთო როგორ მომაბეზრენ თავი!-გამეცინა.-მაგრამ მაინც მიყვარს! როგორ ცდილობს კედები გამაძროს და ის საშინელი მაღალქუსლიანები ჩამაცვას! აუ წარმომიდგენია ჩემი თავი კაბაში..-და ახლა გულიანად გავიცინე..
მე რიანა ვარ. მაღალი, გრძელი თმებით, შავი თვალებით და ვარდისფერი ტუჩებით. მამაჩემი ცნობილი ბიზნესმენია,ამიტომ ძალიან მდიდრები ვართ!. მყავს ძმა, ირაკლი,, რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს,. მან ვერ გაუძლო ჩემი ოჯახის წუწუნს და ამერიკაში წავიდა! ხშირად ვეკონტაკტები, სულ მალე ჩამოვა კიდეც. მეც გაქცევაზე მაქვს საქმე სახლიდან, დედაჩემის წუწუნის ატანა აღარ მაქვს! დედაჩემს ჩემი ცხოვრების სტილი არ მოსწონს,. უნდა რომ მამაჩემის საზოგადოებაში გამოვჩნდე, ჩავიცვა საშინელებები და ავიკიდო ოცი კილო ჯართი, რომელსაც სამკაულებს ეძახიან! აი ნამდვილად არ ვიცი რა უნდა მოხდეს რომ მე შევიცვალო!
სააბაზამოდან გამოვედი, შევიმშრალე სველი სხეული, ჩავიცვი შარვალი გრძელი მაიკა ჩავიცვი და მისაღებში გავდიოდი,როცა დედაჩემის და მამაჩემის საუბარს მოვკარი ყური, ჯერ ყურადღება არ მიმიქცევია, მაგრამ როცა ჩემი სახელი ახსენეს გავჩერდი ღია კართან და ყური დავუგდე.
-ასე გაგრძელება უკვე აღარ შეიძლება ილია..ამდენის მოთმენა აღარ შემიძლია
-რა მოხდა ანა,?
-რა მოხდა? შენი ქალიშვილი უკვე ბიჭს დაემსგავსა, ბიჭს!
-შეგიძლია წესიერად ამიხსსნა ანა?
-როგორ არა. შენი ქალიშვილი მთელი დღეები ბიჭებთან ერთად ერთობა, თამაშობს ფეხბურთს გიჟივით. იცმევს საზიზღრობებს. ილია მინდა ქალშივილი და არა აუტანელი გოგო! დაელაპარაკე!
-ანა, და ჩემი საუბარი რამეს შეცვლის?
-მე ვიცი რაც მოუვლის მაგას! მაგრამ შენი დახმარება მჭირდება!
-ანა, ეს მისი ცხოვრებაა, არ ჩაერიო!
-ილია, როცა სულ დაკარგავ ქალიშვილს მერე არაფერი არ მითხრა-გაბრაზდა დედაჩემი!
-ხომარ აჭარბებ?
-არა. მისმინე ის ჩემი ქალიშვილია, მე უკეთ ვიცი რა ჯობია მისთვის!
-კარგი ანა..მითხარი რით უნდა დაგეხმარო?
-ესეიგი, ვიცი რაც მოარჯულებს მაგაც! ხვალ სახლში წვეულება გამართე და ყველა შენი ბიზნესმენი მეგობარი დაპატიჟე ოჯახებით. წვეულება ჩემზე იყოს, დანარჩენი კი შენ მოაგვარე.
-ეგ არაა პრობლემა მაგრამ, რა შედეგს მოგვიტანს ეს?
-მე ვიცი რა შედეგსაც!-ეშმაკურად ჩაიცინა დედაჩემმა და მამაჩემს მოეხვია,,..
გამოვბრუნდი.კარი გავაღე და გარეთ გავედი. ნინისთან(დაქალი) წავედი! თან ვფიქრობდი, რას აპირებდა დედაჩემი! ან ხვალინდელ წვეულებას რისთვის აწყობდა...