სუსტი ქალი იყო?!არა ის სულაც არ თვლიდა თავს სუსტად,მერე რა თუკი ჯერ არ შეუძლია რეალობას თვალი გაუსწოროს ამისავის დრო ყოველთვის მოიძებნება.
უკვე საღამო ხანია იგი ჯერ კიდევ საწოლზე წევს,დამიანეს ოახიდან გასვლის წუთიდან მას წამითაც არ მოუხუჭავს თვალი,როდესაც დაძინება სცადა ზღვა ფიქრები მოაწვა გონებას და მოსვენების საშუალება დაუკარგა,მთელ სხეულზე ცეცხლი წაეკიდა და სახეზე წვა იგრძნო,იგი სიცხისგან იწვოდა,უკვე იგრძნო ,საკუთარი სხეულის სისუსტე,იმუნიტეტმა დიდხანს ვერ გასტანა და უკვე კანკალი დაეწყო სხეულს,შუბლზე ოფლმა დაასხა,ისე სციოდა,თითქოს სუსხიან ამინდში გარეთ მდგარიყო.რამდენჯერმე სცადა დედის დაძახება,მაგრამ წამის მეასედებში ჩასწვდა მის გონებას რომ დედის დაძახების უფლება არ ჰქონდა და სახელით მიმართა.
-რა მოგივიდა?-ოთახში აღელვებული შემოვიდა ნინელი და შვილის საწოლზე ჩამოჯდა,ხელი აწია რომ მისთვის მოეკიდა სახეზე და შენიშნა,როგორ უკანკალებდა,-შემეშინდა,-მიუგო,-ასეთი ხმით არასოდეს დაგიძახია,-ძლივს მიაწვდინა ხელი მის სახემდე,როდესაც ელენემ თავი უკა გადაწია,დედას არ მისცა უფლება მის სახეს შეხებოდა.
-სიცხე მაქვს,-კანკალით თქვა და საბანში გაეხვია,ნინელიმ მაინც მიადო ხელი შუბლზე და იგრძნო სიცხელე
-თერმომეტრს მოვიტან,-წამოდგა და გავიდა,ცოტახანში ისევ შემობრუნდა თერმომეტრით და სიცხის წამლებით ხელში,-გაიზომე,-გაუწოდა ელენეს,მანაც წესისამებრ გამოიყენა და რამდენიმე წუთი იღლიაში გაიჩერა,შემდეგ ამოიღო და ნახა რომ მაღალი სიცხე ჰქონდა.
-39,-მიუგო ნინელის და თერმომეტრი გვერძე გადადო,ნინელიმ სიცხის დამწევი და წყალი მისცა
-დალიე,უკეთ გახდები,წავალ რამე წვნიანს გაგიკეთებ და ჩაის ავადუღებ
-არ იწვალო,არ მინდა წამალი მიშველის,-სთხოვა ელენემ,მაგრამ ნინელის გული უმოქმედობას ვერ აიტანდა,ეს მან კარგად იცოდა.
-წამალზე უკეთ ჩაი შველის,ოფლს მოიდენ და გამოკეთდები,-გაუღიმა და ოთახიდან გავიდა,მაღალი სიცხისგან გაბრუება და თავის ტკივილი დაეწყო,უღონოდ გახდა,სიცხემ სულ გადაავიწყა დამიანე.
***
ნაბიჯების ხმა ჩასწვდა მძინარეს ყურში და თვალები დააჭყიტა,ხმის ამოღების თავი არ ჰქონდა და ელოდებოდა,მაგრამ ხმა არავის გაუცია,ვიღაც უკუნით სიბნელეში მისი საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა და ღრმად შეისუნთქა ჰაერი,ელენეს თავის აწევა უნდოდა,მაგრამ სიცხისგან იმდენად იყო გათანგული,რომ ძვრა ვერ უყო.
-დამშვიდდი,-მოესმა მამაკაცის ხმა და შეკრთა,-მე ვარ,დამიანე
-აქ რა გინდა?-ჰკითხა აღელვებულმა
-როგორ თუ რა მინდა,-გაიკვირვა,-ცუდად ხარ და შენს გვერდით უნდა ვიყო
-არაა საჭირო
-ნინელის ჩემი დანახვა გაუხარდა
-მან დაგირეკა?
-არა
-აბა ვინ?
-გულმა,-სიცილით თქვა და საბანი შეუსწორა
-გცემ.
-არა მართლა,ვიგრძენი რომ ჩემი დახმარება გჭირდებოდა და მოვედი
-არადა არ მჭირდები,-უკმაყოფილოდ თქვა და თვალები დახუჭა,-მეძინება,-მიუგო და ზურგ შექცევით დაწვა
-რაღაც რომ გთხოვო შეიძლება?-ჰკითხა დამიანემ
-რა?-დაინტერესდა ელენე
-გვერდით მოგიწვები,-მის ნათქვამზე თვალები გაუფართოვდა და სიბრაზეც კი მოერია
-არა!,-მკაცრი ხმით მიუგო,-გაგიჟდი?
-მთელი ღამე აქ უნდა ვიყო და დავიღლები,-დაიწუწუნა მან
-არავინ გეხვეწება,სახლში წადი
-რატომ არ გესმის,ცუდად ხარ და მე უნდა მოგხედო
-მაშინ იატაკზე დაიძინე
-გავცივდები,-თქვა ნაწყენის ხმით,-უბრალოდ გამიყე ის ადგილი რაც თავისუფალია,არ შეგაწუხებ,-ელენე ერთხანს დაბნეული ფიქრობდა,დათანხმებოდა თუ არა დამიანეს,რას იფიქრებდა ნინელი დილით ოთახში რომ შემოვიდოდა.-გესმის?-ჰკითხა ნახევრად მძინარეს,ელენე ფიქრებმა იმდენად წაიღეს რომ ჩაეძინა.დამიანემ აღარ იცოდა რა ექნა და მის უნებართვოდ გვერდით მიუწვა,ძილით სულ არ ეძინებოდა,მთელი ღამე ყარაულობდა ელენეს.ღამემ უშფოთველად ჩაიარა და გამთენიისას გამოეღვიძა ,უნდა გადმობრუნებულიყო,როდესაც მძინარე დამიანეს მიეხუტა და ლამის იყვირა,ჯერ კიდევ გაბრუებულმა მის ყურთან მიიტანა სახე
-მე თანხმობა არ მომიცია,-ჩაჰყვირა ყურში და შეშინებული დამიანე წამოვარდა საწოლიდან
-დავყრუვდი,-გულზე დაიდო ხელი,-შიშისგან გული ამოხეთქვას მაქვს
-ღირსი ხარ,რატომ დაწექი?-ჰკითხა და აწოლიდან წამოდგომა დააპირა,მაგრამ გადაიფიქრა,მას ხომ თხელი პერანგი ეცვა,დამიანე კი ჯერ კიდევ ოთახში იყო.
-რა დაშავდა?-მხრები აიჩეჩა,-უბრალოდ ვიწექი,თითიც კი არ დამიკარებია
-რატომ ამდენი თანაგრძნობა?
-არ ვიცი,მეცოდები
-რა?-საშინელი შეგრძნეება დაეუფლა,მას არ მოეწონა სიტყვა “შეცოდება“,ის ვიღაცას ეცოდება,ასეთ რამეს არასოდეს დაუშვებდა.
-ჩემი შეცოდება არ გაბედო,ჯერ არაფერი დამიკარგავს,-გაბრაზებულმა კბილებში გასცრა,-გადი უნდა ავდგე
-ჩემი საცოლე ხარ,მერე რა თუ კი პერანგში გნახავ
-თუ ხვდები უარესს რომ აკეთებ
-ელენე!-მიმართა და საწოლზე ჩამოჯდა,-ცოლად უნდა მოგიყვანო
-მერე?-ცინიკურად ჰკითხა
-მერე ის რომ. . .,ანდაც დაივიწყე შენ მაინც ვერ გაიგებ
-რას?-დაინტერესდა დამიანეს საუბრით,-მე გაურკვეველს არაფერს ვტოვებ,ჯობია მითხრა.
-გზა,რომელსაც შენ ადგახარ,მხოლოდ ერთი ადამაინისკენ მიდის,ანუ შენ რამდენიც არ უნდა ეცადო,გზა შენი გულის გავლით ჩემ გულამდე მოდის.



პ.ს მაპატიეთ ამდენი რომ გალოდინეთ უბრალოდ დრო საერთოდ ვერ გამოვნახე,ამ ისტორიასაც დავასრულებ და აღარ დავიწყებ რომ მერე ლოდინიც აღარ მოგიწიოთ. იმედია კიდევ დაგაინტერესებთ ეს ისტორია. მადლობა ვინც კითხულობს.მიყვარხართ.