ამ ყველასფრის თქმის შემდეგ ბექა ადგა და ზურგი მაქცია.მე კი ვიდექი მისი ნაამბობით გაბრუებული და არ ვიცოდი რა უნდა მეპასუხა.იმ მომენტში ძალიან დაბენეული ვიყავი და ხმას ვერ ვიღებდი საერთოდ.ბექამ სიყვარული ამიხსნა აქ რომ მოვდიოდით ვერც კი წარმოვიდგენდი რომ ბექა ამას აპირებდა.უცებ ისევ მომიბრუნდა თვალებში ჩამხედა და ისე მკითხა.
-ოდნავ მაინც მოგწონვარ ანა?-ისეთი მოწყენილი და სევდიანი თვალები ჰქონდა რომ მისვლა და მათი კოცნა მინდოდა.არაფერი არ მიპასუხია ისევ.ყოველთვის მიჭირდა იმის ხმამაღლა წარმოთქმა რასაც სინამდვილეში გულში ვფიქრობდი და განვიცდიდი.იმას ვამბობდი ხოლმე რაც გულშიც კი აარ მქონდა გავლებული მაგრამ ნასროლ სიტყვას უკვე უკან ვეღარ დააბრუნებდი და ეს იყო ყველაზე მეტად მტკივნეული ხოლმე.ამიტომ ეხლა სიჩუმე ვამჯობინე ვიცოდი რაომ შემეძლო ისეთი რამ მეთქვა რაც ბექას უზომოდ ატკენდა გულს მეკი ესარ მინდოდა.პირიქით მინდოდა მეყვირა რომ მეც ძალიან მიყვარდა და მასთან ქვეყნის დასალიერშიც კი წავიდოდი.ჩემს სიჩუმეზე გასვიანი უფრო დასევდიანდა.არ შემეძლო მისი ასეთ მდგომარეობაში ყურება ამიტომ გარეთ გამოვედი.უკანა კარი გამოვაღე და პირდაპირ ძალიან ლამაზ და მოვლილ ბაღში ამოვყავი თავი.ისეთი საოცარი სიმშვიდე და სილამაზე იყო რომ მესიამოვნა.თითქოს აქ საკუთარი თავის პოვნა შეეძლო ადამიანს.ენით აუღწერელი სიამოვნება ვიგრძენი ამ ბაღში.იქვე ლამაზი სკამი იდო.მივედი და ჩამოვჯექი.საღამოს სასიამონო ნიავი ქროდა.ყვავილებს ეთამაშებოდა და თმებს მიწეწავდა ნაზი სიო.ვიჯექი საკუთარ ფიქრებთან ერთად და არ ვიცოდი როგორ გამემხილა ბექასთვის ჩემი გრძნობები. ,,რა გჭირს ანა,ეს რა ბავშვობაა ადექი და პირდაპირ უთხრი,,შემოვუძახე საკუთარ თავს.ოდნავ მიშველა საკუთარი მეს შეძახილმა და ცოტა სითამამეც შემმატა.მინდოდა ოთახში დავბრუნებულიყავი მაგრამ თვითონ ბექა გამოვიდა ბაღში და კარებში შემეჩეხა.ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეჰყურებდნენ და ზაფხულის ამ მშვიდ და ლამაზ ღამეს სამუდამო სიყვარულს პირდებოდნენ ერთმანეთს,მაგრამ ვაი რომ მხოლოდ თვალებს შეეზლოთ ამ ყველაფრის გაგება მხოლოდ და გულს სიტყვები სჭირდებოდა ამის დასარწმუნებლად.არ მინდოდა მისი თვალებისთვის თვალი მომეშორებინა, სამუდამოდ შემეძლო მეცქირა მათში და ასე ჩავძირულიყავი ყოველი შეხედვისას. საოცრად უკიდეგანო და სევდიანი თვალები ჰქონდა,თითქოს ყველას ტკივილს იქ მოეყაროს თავი და მხოლოდ ის განიცდიდა ამ ყველაფერს.ადგილიდან არ გავნძრეულვარ ისე ვუთარი ბექას.
-შენთან საუბარი მინდა ბექა.-თან ვცდილობდი ნაზად და გრძნობით სავსეს წარმომეთქვა თითოეული მისთვის ნათქვმი სიტყვა.
-გისმენ.-მოკლედ მიპასუხა და ისევ თვალებში ჩამხედა,ალბათ იქ უნდოდა ყველაფრის ამოკითხვა რის თქმასაც ვაპირებდი.მის საქციელზე ოდნავ ჩამიტეხა ტუჩის კუთხე ღიმილმა და სკამზე ჩამოვჯექი.ბექა ადგილიდან არ განძრეულა. ძალიან მოიწყინა,კარების კუთხეს მიეყუდა და სმენად იქცა. მიჭირდა საუბრის დაწყება მაგრამ საკუთარ თავში ძალა ვიპოვე და საუბარი დავიწყე.
-როდესაც აქ მოგყავდი არ დაგიმალავ და გეტყვი რომ ძალიან მეშინოდა შენი არ ვიცოდი რას აპირებდი და რა გქონდა გულში.-ეს ვუთხარი და სახეში შევხედე,ეხლა უფრო დასერიოზულებულიყო და სახე მოქუფროდა.ალბათ არ ელოდა რომ ვეტყოდი შენი მეშინოდა თქო,მაგრამ ხმა არ ამოუღია იდგა და მხოლოდ მისმენდა, თან ნერვიულად ამოისუნთქებდა ათაში ერთხელ ხოლმე.
-როცა ძალით ამიყვანე და მაქანაში ჩამსვი,მაშინ უარესად შემეშინდა.მაგრამ რატომღაც ულის რომელიღც კუნჭულში მჯეროდა რომ არაფერს დამიშავებდი. რადგან ვიცოდი რომ ლევანის მეგობარი ისეთი ნაძირალა არ იქნებოდა რომ ჩემთვის რამე დაეშავებინოს,თან ამდენი ხნის მანძილზე შენგან არ მიგრძვნია რომ რაიმე ცუდის ჩადენა შეგეძლო.-საუბრისას ვაკვირდებოდი მის სახეს და ჩემს ნათქვამ ყველა სიტყვაზე მისი სახის გამომეტყველებას ვხედავდი ხან იღრუბლებოდა ხანაც კი ტუჩის კუთხეში ეღიმებოდა.ვგრძნობდი რომ მას უხაროდა ჩემი საუბარი რადგან ბევრ რამეს აქამდე მისთვის უცნობს ფარდას ვხდიდი და მის წინაშე სრულიად შიშველი სიმართლე იშლებოდა.საუბარი არ შემიწყვეტიაუბრალოდ დრო და დრო გავხედავდი მის ნათელ სახეს რომ გამეგო რა აზრის იყო ამ ყველაფერზე.მისი გამოხედვა უფრო მათამამებდა და აქამდე ჩემი სულის ბნელ კუთხეში დამალული სიმართლის თქმაც შემეძლო მისთვის.
-მთელი გზა ისე მოვდიოდით,ვერ აღვიქვამდი ჩემს მდგომარეობას.არ მიყვარს როდესაც იმას მაკეთებინებენ რაც მე არ მინდა და მითუმეტეს ეს იძულებითაა. ვერ ვიტან ძალადობას.ამ დროს საკუთარ თავზე პასუხისმგებელი არ ვარ ხოლმე,მაგრამ შენთან სულ სხვანაირად ვარ.ყოველთვის ადვილად მაყრევინებ ფარ-ხმალს როდესაც იგივე სიტუაციაში არასოდეს სხვასთან ასე ადვილად დანებებულს ვერ მნახავენ. მაგრამ შენ ვერ გეწინააღმდეგები,ასე მგონია ამით საკუთარი თავის წინააღმდეგ მომიწევს ბრძოლა და ამას ისევ პოზიციების დათმობა მირჩევნია.-მაინც მიჭირდა ამ ყველაფრის ხმამაღლა თქმა,რადგან ყოველთვის ასე თუ ისე არსებობდა საკითხები რაზეც მეგობრებთანაც კი არ ვიყავი ბოლომდე გულახდილი და მაინც გულში ვინახავდი ბევრ რამეს.ეხლა კი ბექასთან ისე თამამად ვსაუბრობდი ჩემს გრძნობებზე და განცდებზე თითქოს საკუთარ თავს ვუშლიდი გულს.სადაც ყველა საიდუმლო სააშკარაზე გამომქონდა.ადგილიდან არ იძვროდა გასვიანი,არ უნდოდა ალბათ რომ საუბარი შემეწყვიტა,ისეთი სახით მისმენდა გეგონებოდა სუნთქვაც კი შეწყვიტაო.
-მე ვერ გეტყვი რომ ცხოვრებამ დამჩაგრა და არ მქონდა ლაღი ან სასიამოვო ბავშვობა.პირიქით ეს წლები ყოველთვის სასიამოვნო პერიოდად დარჩება ჩემს ცხოვრებაში რადგან ასეთი ბედნიერი როგორიც ბავშვობაშიც ვიყავი,მის მერე არ ვყოფილვარ.მასინ ყველაფერი მიხაროდა და მიყვარდა.ბავშვობაში ვიპოვე ჩემი საყვარელი მეგობრები რომლბიც დღეს ქვეყანას მირჩევნია.საკმაოდ ლაღი ვიყავი,რაც დედას არასოდეს მოსწონდა მაგრამ ჩემთვის ამას არ ჰქონდა გადამწყვეტი მნისვნელობა.მამა ყოველთვის გამორჩეულად მიყვარდა და ასევე გამორჩეული ურთიერთობა მქონდა მასთან,მთელი ცხოვრება.ჩვეულებრივი ბავშვი ვიყავი. ყოველთვის მიყვარდა სწავლა.კითხვა და წერა ჩემი სტიქია იყო.მაგრამ დიდი ხანია უკვე აღარაფერი დამიწერია ან წამიკითხავს.უბრალოდ ამისთვის დრო აღარ მრჩება. როცა წამოვიზარდე გადავწყვიტე რომ ფსიქოლოგიურზე ჩამებარებინა.გამოცდები წარმატებით ჩავაბარე,მოვხვდი სასურველ ფაკულტეტზე და აი უკვე მეოთხე კურსის სტუდენტი ვარ.ძალიან მიყვარს საკუთარი პროფესია.არასოდეს მყვარებია არავინ.-როგორც იქნა მთავარ სათქმელზეც გადავედი რადგან მეგონა რომ ბექას უკვე მობეზრდა ჩემი მოსმენა და ვცდილობდი როგორმე მალე მეთქვა სათქმელი,თან შესაფერის სიტყვებს ვეძებდი გონებაში.
-ხომ არ დაგღალე ჩემი საუბრით?-გავუბედე და ეს კითხვა დავუსვი.
-არა.შენით მე არასოდეს დავიღლები.-მითხრა და გამიღიმა.მისმა სიტყვებმა უფრო გამათამამეს და თხრობა განვაგრძე.
-არ ვიტყვი რომ არავინ მომწონებია.კი ყოფილა ეგეთი შემთხვევებიც მაგრამ ეს გრძნობა ორმხრივი არასოდეს ყოფილა.ალბათ მე ვერ ვარჩევდი ისეთ ადამიანს რომელსაც მოვწონებოდი,ან კიდევ არავის ვაძლევდი ჩემთან ასე ახლოს მოახლოვების უფლებას.მეშინოდა,შინაგანად მეშინოდა ასეთი სიახლოვის. ვფიქრობდი რომ ადრე თუ გვიან გული აუცილებლად მეტკინებოდა და ეს ყველაზე ნაკლებად მინდოდა.მერჩივნა ჩემს ნაჭუჭში ვყოფილიყავი მარტო ვიდრე ვინმესთვის გული მეჩუქებინა მას კი ეს არ დაეფასებინა.როდესაც პირველად დაგინახე მაშინვე რაღაც უცნაური ჩხვლეტა ვიგრძენი მარხენა მხარეს.ეს გულის ჩხვლეტა იყო.მაშინ ამისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია,რადგან ეს ჩვეულებრივ ამბავად ჩავთვალე,თუ იმასაც გავიტვალისწიებთ რა გარემოში გაგიცანი არ იყო გამორიცხული ასეთი შმთხვევა,მაშინ ძალიან შემაშინე.მაგრამ შენმა თვალებმა საერთოდ მომაჯადოვეს და მომნუსხეს.იმ ღამის მერე ამეკვიატა შენზე ფიქრები.შენი საქციელი ხშირად მაბრაზებდა მაგრამ რომ დავფიქრდებოდი ვხვდებოდი რომ გულის სიღრმეში ძალიან მახარებდა კიდეც.რადგან ასეთი ურთიერთობა არასოდეს არავისთან მქონია.ეს რაღაც ახალი და უჩვეულო იყო ჩემთვის.თან ამავდროულად ძალიან სასიამოვნოც. ლევანის დაბადების დღეზე რომ დაგინახე ძალიან გამიხარდა,რადგან ვხვდებოდი რომ შანსი მიჩნდებოდა იმისა რომ ხშირად მენახე თუნდაც ეს გრძნობა ისევ ცალმხრივი ყოფილიყო მე მაინც ბედნიერი ვიქნებოდი იმითაც რომ შენთან სიახლოვე შემძლებოდა.ამას არავისთან ვაღიარებდი,საუკეთესო მეგობრებსაც კი არ ვუმხელდი საკუთარ გრძნობებს,ამის გამო თავს ხშირად ვკიცხავდი მაგრამ რა მექნა არ შემეძლო საჯაროდ გრძნობებზე საუბარი და მომკალი თუ გინდა.როდესაც პირველად აივანზე მაკოცე,არ გაგარტყი მხოლოდ იმიტომ რომ არ მინდოდა ეს სასიამოვნო წუთები და განცდები ჩემი სულელური საქციელით გამეფუჭებინა,მაგრამ არ ვაპირებდი ამის აღიარებას და გონებაში ვგეგმავდი როგორ უნდა გამემწარებინე. თან შენი სითავხედე და პირდაპირულობა მაგიჟებდა.არ მეგონა ბიჭს თუ ამდენის უფლებას მივცემდი, მაგრამ ფაქტი სახეზე იყო.მეშინოდა შენთან სიახლოვის მაგრამ ვერც ბოლომდე გაგირბოდი.მინდოდა საერთოდ შორს დამეჭირა შენგან თავი მაგრამ გული ამის უფლებას არ მაძლევდა და ისევ შენსკენ მოვისწრაფოდი.ლექსო რომ დაჭრეს და შენ სახსალამათი დაგინაზე ჩემს გულს ზეიმი ჰქონდა. მეშინოდა რომ რამე მოგივიდოდა მაგრამ უფლის მადლიტ ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.საავადმყოფოში ნიას და ჩემი საუბარი რომ მოისმინეთ შენ და ლევანმა მინდოდა მიწა იქვე გამსკდომოდა,არ ვაპირებდი და არც კი ვფიქრობდი იმ ყველაფერს რაც ვთქვი მაგრამ არც იმის აღიარება შემეძლო რომ შენს მიმართ რაღაც გრძნობა მქონდა.შენი რეაქცია და სისხლიანი ხელები რომ დავინახე,საკუთარი თავი მეზიზღებოდა რომ შენ ტკივილი მოგაყენე.ჩემს გამო გტკიოდა და მე ამას მშვიდი სახით ვუყურებდი.მაგრამ გულში სრული ქაოსი მქონდა.მინდოდა მოვვარდნილიყავი გულში მაგრად ჩაგეკარი და არასოდეს გაგეშვი ხელიდან,მაგრამ ყოველთვის თავს ვიკავებდი და უკარება გოგოს ნიღაბს უკან ვმალავდი ნამდვილ სახეს.ნელნელა შენს მიმარტ გრძნობები მიმძაფრდებოდა და ყოველ ღამე საკუთრ თავს ვუმეორებდი რომ ,,მინდა მიყვარდეს,, ,,მინდა მიყვარდეს,, მეთქი.ცხოვრებაში პირველად მქონდა სურვილი რომ ეს გრძნობა ორმხრივი ყოფილიყო და მე განმეადა ეს ჯადოსნური გრძნობა.ყველ დღე უარესობისკენ მიდიოდა მხოლოდ შენზე ფიქრები მაძლებინებდა და იმედს მაძლევდა რომ ერთხელ აუცილებლად ვაჯობებდი საკუთარ თავს და ამ ყველაფერს გულიდან ამოვიღებდი.ლექსოს სახში აბაზანიდან გამოსული რომ დაგინახე თავი ზლივს შევიკავე რომ არ მეთქვა რასაც იმ წუთს განვიცდიდი.მინდოდა შენი ძლიერი მკლავები შემოგეხვია ჩემთვის და არასოდეს გაგეშვი არსად.მაგრამ მასინაც გული გატკინე და საერთოდ ყოველი ჩვენი შხვედრა გულის ტკივილით და ტანჯვით მთავრდებოდა.ამიტომ გადავწყვიტე რომ ყველაფერი ისე დამეტოვებინა როგორც იყო და არასოდეს გამემხილა ჩემი გრძნობების შესახებ.მაგრამ როცა აქ წამომიყვანე არც მიფიქრია იმაზე თუ რა შეიძლება მომხდარიყო დღეს ისეთი რაც ჩემს ცხოვრებას შეცვლიდა,მაგრამ ცხოვრება სიურპრიზებითაა სავსე და აი ეხლა მე შენს წინაშე ვდგავარ და ყველაფერი ისე მოგიყევი როგორც სინამდვილეში ჩემს გულში ხდება.არ ვიცი ამის მერე რრა იქნება ერთად ვიქნებით თუ არა,ჩემთვის ყველაზე დიდი ნაბიჯის გადადგმა ისაა რომ მე ეს ყველაფერი ამოვთქვი და შევძელი დამენახვებინა შენთვის თუ რაოდენ ძვირფასი ხარ შენ ჩემთვის,არასოდეს მჯეროდა ასე მოკლე დროში შეყვარების მაგრამ ეხლა სასწაულების დავიჯერე და გეტყვი რომ ძალიან მიყვარხარ.-სათქმელი დავასრულე და თავი დაბლა ჩავხარე,მაინც მრცხვენოდა ამის აღიარების,ეს ყოველივე ძალიან უჩვეულო და ამავე დროს სასიამოვნო იყო ჩემთვის. გასვიანს ხმა არ ამოუღია და არც ადგილიდან დაძრულა.იდგა და მიყურებდა. ვგრძნობდი მის მწველ მზერას სხეულის თითოეულ ნაწილზე და ეს სიჩუმე უფრო მანადგურებდა.,,ალბათ სამაგიეროს მიხდის მისი ტანჯვისთვის,, გავიფიქრე ჩემთვის როდესაც მისი სიტყვები მოსწვდა ჩემს ყურთასმენას.
-ისევ გაქვს სურვილი შემოგხვიო ჩემი ძლიერი მკლავები და აღარასოდეს გაგიშვა არსად?-ისე მკითხა ჩემთვის მზერა არ მოუშორებია.თავიდან დამაბნია მისმა სიტყვებმა,მაგრამ მალევე მოვედი გონს და ფეხზე წამოვდექი.რამის თქმას აზრი არ ჰქონდა აქ უკვე მოქმედება იყო საჭირო.მისკენ გავიქეცი და გულში მაგრად ჩევეხუტე. ბექამაც არ დააყოვნა.სემომხვია ორივე ხელი ისე მაგრად რომ გეგონებოდათ ვინმე ჩემი თავის წართმევას აპირებსო.ვეხუტებოდით ერთმანეთს მთელი გრძნობით და სიყვარულით.ამ ჩახუტებით ყველაფერი იყო ნათქვამი.სიტყვები საჭირო აღარ იყო. ბექა ნაზად მისმევდა თავზე ხელს და დროგამოშვებით მკოცნიდა თავზე.
-არ მეგონა ამ ოცნებას ასრულება თუ ეწერა.-მითხრა გასვიანმა და თვალებში ჩამხედა. მისი თვალები ისევ ისეტი საოცარი და უძირო იყო,მაგრამ ერთი განსხვავებით ის სევდა რომელიც მის თვალებსი იყო ჩაბუდებული ნათელ სხივს ჩაენაცვლებინა და ახლა გაცისკროვნებული თვალებით მიმზერდა ჩემი ბიჭი.ოხ რა სასიამვნოდ ჟღერს ჩემი ბიჭი.ის მართლა ჩემია და არ ვაპირებ ოდესმე ხელის გაშვებას,გავიფიქრე ჩემთვის,ამ დროს ბექა ოდნავ გადმოიხარა ჩემსკენ და ძალიან ნაზად შეეხო ჩემს ბაგეებს.მიხვდა რომ წინააღმდეგობას არ გავუწევდი და ოდნავ გათამამდა.ეხლა მკოცნია მთელი სულით და გულით.მთელი სინაზით და სიყვარულით რაც შეიძლება კას გააჩნდეს ქალის მიმართ და მე ამ ყველაფრით უმაღლეს ზენიტში ვიყავი ასული და სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლიდა მთელ სხეულში.
-მიყვარხარ.-როგორც კი ჩემს ბაგეებს მოწყდა ბექა ყურის ბიბილოზე მაკოცა და ჩამჩურჩულა ნაზად.მისმა ასეთმა ქცევამ ლამის მუხლები მომკვეთა.ესყოველივე ჩემთვის ძალიან უჩვეულო იყო.არ ვიყავი მიჩვეული მამაკაცის სიახლოვეს,ეს ყველაფერი ჩემთვის პირველი იყო და ამიტომ თითოეული მის ქცევა ჩემთვის ბევრს ნიშნავდა.
-მეც მიყვარხარ.-როგორც იქნა გონს მოვეგე,ოდნავ მოვშორდი და მეც ჩურჩულითვე ვუთხარი.ისე თითქოს იქ ვინმე იყო დაგაიგონებდა.
-ჩემი ლამაზი გოგო,წავიდეთ ეხლა დავიძინოთ გვიანია უკვე.-ეს მითხრა და ხელი შემომხვია,უფრო ახლოს მიმიზიდა თავისთან და ისე შემოყვანა სახლში.მეორე სართულზე ავედით,სადაც საძინებელი ოთხები იყო.ერთ ერთ ძალიან მყუდრო ოთხში შევედით და მითხრა.
-შენ აქ დაიძინე ჩემო ცხოვრებავ,მე კი გვერდითა ოთახში ვიქნები.-შუბლზე მაკოცა და გასვლა დააპირა,როცა ხელი მოვკიდე და ჩემსკენ შემოვაბრუნე.ცხოვრებავ ისე ლამაზად მითხრა რომ მესიამოვნა მისგან ასეთი თბილი სახელის დაძახება.იმხელა სითბო ჩამეღვარა სხეულში რომ მთლიანად გამთბო და ოდნავ გამაწიტლა კიდეც.
-არ წახვიდე.-ვთხოვე ბექას და გულში ისევ მაგრად ჩავეკარი.
-არსად არ მივდივა ჩემო პაატარაც,აქვე ვიქნები გვერდითა ოთხში.-გამიმეორ ისევ. მაგრამ მე ჯიუტად არ ვუშვებდი ხელს.არ მინდოდა რომ ჩემგან წუთითაც მაინც წასულიყო.
-დარჩი ჩემთან გთხოვ.-მხოლოდ ეს ვუთხარი და თვალებში ჩამხედა.მიხვდა რომ არ მინდადა მარტო ყოფნა,ამიტომ აღარაფერი უთქვამს.იქვე საწოლის კუთხიდან თხელი გადასაფარებელი აიღო და გადამაფარა.გვერდით მომიწვა,ძლიერად შემომხვია ხელები და მის მკერდზე თავი დამადებინა.ისე კარგად ვიყავი მოკალათებილი მის მკერდზე რომ გულის ყოველი დარტყმის ხმა მესმოდა და ოდნავ მეღიმებოდა,რომ ასეთი ბედნიერი ვიყავი მის გვერდით.არ ვიცი როდის ჩამეძინა რადგან ბექა ჩემს ხვეულ თმებში თითებს ხლართავდა და ეს ყოველივე სასაიმოვნოდ მივლიდა სხეულში.

_________________
ბავშვებო არ ვიცი როგორ მოგეწონებათ ეს თავი.მაინტერესებს თქვენი აზრი და მომწერეთ ხომ არ ფიქრობთ რომ მოვლენებს წინ გავუსწარი?ველი თქვენს შეფასებებს მიყვარხართ ♥