მახსოვს თუ როგორი იყო ის მეოთხე კლასში. როცა შემოიდოდა თავისი გარეგნობით ყველა იხიბლებობდა. მე არა. არ მაინტერესებდა მისი გარეგნობა მე მისი სული მაინტერესებდა. ჩემთან ძაფიც არ ქონდა შეკრული რომ შემყვარებოდა. მაგრამ მე მაინც შემიყვარდა. არ მელპარაკებოდა, იმისდა მიუხედავათ რომ კლასელები ვიყავით მაგრამ მაინც გამოაპარებდა ხოლმე მზერასჩემკენ. დემნა ბაგრატიონი. მომწონდა მისი გვარი, მფის სისხლი ჩქეფდა მასში.ყველა გოგოს მოსწონდა, და ყველა კისერზე ეკვრებოდა. მე არა. არ შემეძლო სხვა ადამიანთან ურთიერთობის დამყარება. მითუმეტეს მასთან. არც ვიპრაჭებოდი რომ მას ჩემთვის ყურადღება მოექცია. როდესაც სხვა გოგოს ეხებოდა მე ცრემლები მდიდოდა მაგრამ ვცდილობდი შემეკავებინა, მომქროლვარე ცრემლები. ვეჭვიანობდი. მისი გარეგნობის გამოც მომწონდა და სულიც გამოც. ყველას ზრდილობიანად ექცეოდა იმისდა მიუხედავად რომ "კაი ბიჭის" სახელწოდებით იყო ცნობილი. ყოველდღე ოცნებების კოსკებს ვდგავდი და წარმოვიდგენდი როგორ მეხვეოდა ის უკნიდან და მშვიდად ვიძინედი. მაგრამ ძილშიც სეეპარებოდა ჩემ თვალებს ცრემლები და როდესაც ვიღვიძებდი მლაშე სითხით იყო გავსებული ფუმფულა ბალიში.
სკოლაში როცა მივდიოდი კლასთან ვჩერდებოდი, ღრმად შევისუნთაქვდი ჰაერს და მახსიმალურად ვეცდებოდი თავის ხელში აყვანას. გამომდიოდა მაგრამ ხანდახან დუნებას ვერარ ვუძლებდი.კლასში მხიარული ვიყავი, და ყველას ვამხიარულებდი. პოზიტივს ვასხივებდი მაგრამ როცა ყურადღებას არ მაქცევდა ანუ ყოველთვის ცრემლები მომდიოდა. ასე გავიდა თორმეტი წელი, ჯოჯოხეთური წლები. კიდევ მიყვარდა, მერერა რომ მეშვიდე კლაში შემიყვარდა , ე.წ. "ახირება" არ მჭირდა ეს ნამდვილი სიყვარული იყო. თორმეტი ტანჯული წელი გავიდა, მე მეგონა რომ დასრულდებოდა სიყვარული ასეც მოხდა, მაგრამ დიდხანს ვერ გასტანა.
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
კლუბიდან გამოვდივარ. არასოდეს მომწონდა კლუბში სიარული მაგრამ ცემი საუკეთეს დაქალი მაინც ამას მირჩევს. ეგრედწოდებულ "დაქალს" ვერ გამოვიყენებს მის წარმოსახვაში, ის ჩემი არაბიოლოგიური დაა. ყოველთვის მიგებს. მაგრამ მარტოობას შეჩვეული გოგო მაინც რჩება მარტო მის ფიქრებთან. იწვიმებს. ამას თვით ცა მეუბნება რომელსაც მუქი ღრუბლები ფარავს. სახლში დაუყოვნებლივ მივდივარ. გავბირვარ. არ მინდა წვიმას შევხედო. ბაავშობაში ყოველთვის ასე ვფქირობდი რომ ღმერთი ტირის და მისი ცრემლები ჩვენ ცოდვის გამოა მჩქეფარე. ეხლაც ასე ვფიქრობ. სულელი არ ვარ უბროლდ ძალიან დიდი წამოსახვის უნარი მაქვს. ყველაფერს სხვაგვარად ვუყურებ. ამიტომ გავურბივარ წვიმას. ეხლა ვგავარ დამფრთხალ კატას რომელსაც წყლის ეშინია და გრძნობს რომ საშიშროება ახლოვდება. წვიმამ ვერ მოვისწრო. სახლში როცა შევდივარ ხმამაღლა და ნელა ვსუნთქვ, სუნთქვის დარეგოლირებას ვცდიოლობ. გამომდის. დედაჩემი და მამაჩემი არ არიან სახლში და მიხარია.
ეს სიხარული კი ცოტახანას გასტანა. დედაცემი როცა შემოდის ცრემლებით მამაშვენებს და ცდილობს ჩამეხუტოს. მაგრამ მე არ ვეხუტები. ბოლო დროს დედაჩემის მიმართ უემოციობას ვგრძნობ და ეს ხელს მიშლის რომ ჩავეხუტო. მაგრამ მაინც მიკვირს რომ ცრემლებით დამაჯილდოვა. ნეტავ რა არის ამის მიზეზი? ბოლოს ნინელი (დედაცემი) და ავთო (მამაჩემი) ძალიან უცნაურად იქცევიან. ამის გაგების უარზე ვარ. არ მინდა წინასწარ გავიგო.
-შვილო დღეს უნდა ვილაპარაკოთ, სერიოზულად-მეუბნება ავთო და ცრემლებს იწმენდ. მე რატქმაუნდა მათი არ მჯერა.
-რაზე უნდა ვილაპარაკოთ ავთო? დროს მნივნელობა არ აქვს, ჩვენ შემთხვევაში მიტუმეტეს. ამიტომ მოვითხოვ ეხლავე დამელაპარაკოთ-როგორც ხედავთ არ მიყვარს ლოდინი. დროც. მამჩემი გაკვირვებული იწმენდს ცრემლებს და ალბათ ფიქრობს როდის გაიზარდა ასეო. დიახ ნახევარი ჩემი ხოვრება უდედოდ და უმამოდ გავატარე. ბიძასთან ვცხოვრობდი. საწყალი ბიძაჩემი. როგორც მგეხსენებათ ცხოვრებას ფინანსები ჭირდება რაც ჩემ ბიძას არ გააჩნდა. არ ჩემი "მშობლები" იკლებდნენ "მზრუნველობას". ერტხელაც არ დახმარებიან ბიძია თომას. ბიძია თომა კი წვალებიტ მზრდიდა. თექვსმეტ წლამდე, მერე კი გულის შეტევით გარდაიცვალა. მარტო ერთი ადამინაი დამრჩა რომელიც მიგებს ნინია. ისიც ბიძია თომასავით მიგებს. ამის სემდეგ ვერ ვიტან ჩემ მშობლებს.
-კარგი, რა გაეწყობა-მპასუხობს აქვითინებული ნინელი და მაკიაჟი შორდება ცრემლების გამო. ძალიან საშინელი დასანახია.-დაჯექი და გეტყვი, შვილო-ცდება შვილი მას სემდეგ აღარ ვარ რაც ბიძია ტომა გარდაიცვალა. ორი წელი დეპრესიაში ვიყავი. აქედან კი ნინიამ ძლივს გამომათრია.
მაგიდის უკან სკამი იყო. იქ დავჯექი და დაველოდე "მშობლები" როდის მომბაძავდნენ. მოაძვის შემდეგ ავთომ დაიწო.
-მარია, ხომ იცი ჩემი სამსახურის შესახებ-ძიძღი მაწვება, ანუ მათ სამსახურის გამო დამაინტრიგეს. რათქმაუნდა ავთოს მარტო სამსახური ახსოვს და დანაღჩენი არაფერი.-ხოდა ვალები მაქვს. -არ მიკვირს. ყოველთვის ვალები აქვს- ამ ვალების გამო იმ კომპანიის უფროსი განრისხებულია და ვალების დაბრუბნებას ითხოვს მაგრამ მე ვერ ვახერხებ. როცა მან შეიტყო შენზე, ვალები დაივიწყდა და სიტყვა შემომტავაზა რომელსაც იძულებული ვიყავი დავთანხებოდი-მაკანკალებს-შენ ბატონი დავითის რძალი უნდა გახდე-პანიკა მეწყება-ბოდიში სვილო მაგრამ მე უკვე დავთანხმდი ვა გამოსავალი არ არსებობს. შენ.....
-რა ავტო რა მე. შენ შენი სული და ხორცი გაყიდე და ფულს ამჯობინე. ამის შემდეგ როგორ უნდა გერქვას მამა ან შენ ნინლეი როგორ უნდა გერქვას დედა, თქვენ საერთოდ თუ დაფიქრებულხარტ რომ ჩემ სულს სხვას მისყიდით. მე გავყვები მას. მაგრამ არ იფიქრო რომ შენს გამო "მამა"-მთელი ირონია და სარკაზმი ცავაქსოვე- უბრალოდ მინდა რომ შენ მიხვდე რომ ერტდროს სვილი გყავდა რომელიც შენ გამო სული გაყიდა. -არ ვნერვიოლუბ. ჩემი ფსიქიკისდარღვევა შეუძლებელია. სკამიდან ვდგები და მამიკოს ვუახლოდები-ქორწილზე არ შემომხედო და არ გამეკარო.თქვენი ყალბი ცრემლები არ მწირდება. ისედაც ვიცი ვინ ხართ.
-შეწყვიტე-ღრიალებს ავთო. მისი ფსიქიკის დანგრევა ჩემმა სიწყნარემ გამოიწვია რათქმაუნდა. ასე გრზელდება მთელი დღე. ნინია ამ ამბავს როცა იგებს მეხუტება და ცრემლებით ტბას ქმნის. მე ვამშვიდებ რომ არაფერი მომივა. ჩემი სიტყვების მეთვითონაც არ მჯერა.
^^
მთელი კვირა რობოტივით ვაკეთებ ყველაფერს. დედაჩემი ყოველ დღეს ყალბ ცრემლებს გადმოაგორებს და მეხუტება. მე ვიშორებ და ვეუბნები რომ დამშვიდეს. რა ვქნათ დედა დედაა მაინც და ვეღარ ავიტან მის ცრემლებს.
საქორწილო კაბის დღე როცა დგება, ერთი წვეთი ცრემლი მაინც მომიდს. ამ დღეს ოცნებებად წარმოვიდგენდი. ოცნება რომელიც ამიხდება. მაგრამ მაინც არ შემისრულდა ეს ოცნებაც და ეხლა უსიყვარულოდ მიწევს გავთხოვდე.
საქორწილო კაბების უმეტესობა თეთრია. მე კი რ მომწონს თეთრი ფერი.წითელია ჩემი ფავორიტი. სწორედ წითელ კაბას ვირჩევ. გაშლილი კაბაა თან ძალიან გრძელი. სწორედ მე შემეფერება. არ მომწონს მოტკეცილი კაბები.
კიდევ ერთხველ ვგრძნობ რომ ჩემ სხეულს სხვას მისყიდიან და ვკრთები კანკალი მიტევს. ფეხები არ მემორჩილება. გასახდელში სწრაფად შევდივარ რმ არავინ არ დამინახოს ეს ძლივს შენარჩუნებული ფსიქიკა უცნობმა რომელმაც ჩემი სული იყიდა დაარღვია. ცრემლები ჩემ ღავწებზე მოედინება.ვეღარ ვუძლებ და ვტირი.
^^
ქორწილის წინა საღამოს ნინია ჩემთან რჩება. მამხნევენბს რომ კარგად ვიქნები მაგრამ არ მჯერა. ნინიას უნდა მხიარულება შემტანოს მაგრამ არ გამდის. მცხრაე ცრემლები მომდის.
-მარია, უ ტირი ჩემო გოგო. შენ ხომ იცი რომ არ უნდა იტირო. შე კარგად იქნები. დამიჯერე.-მასაც არჯერა მისი სიტყვების და ისიც მყვება ტირილში.
ასეა მთელი საღამო. როგორღაც ვახერხებ და ვიძინებ. მთელი კვირაა არ მიძინია და რგორღაც უნდა მოვიშორო ჩაშავებული თვალები.
როდესაც ვიღვიძებ ჩემი "წინასწარმეტყველობა" სრულდება და ჩასავებული თაველბი ქრება. მაგრამ ეგრევე სევდა მიპყრობს როცა ვიხსენებ რომ დღეს ქორწილია. ნინიას მხარზე ტავს ვადებს და მის სარამურებს ჩემი ცრემლებით ვასველებ. ნინიაც იღვიზებს და გულში მიკრავს. ისე როგორც პატარა ბავშვებს კლალტაში მსვამს და თავზე მეფერება.
-არაუშავს გაივლის-მომესმა დამძიმებული ნინიას მა. რომელიც ქვითინებდა.ასე გავლიეთ მტელი დღე.
სტილისტები სამზე სახლში იყვნენ . გადაატრიალებს მთელი ოთახი. კოსმეტიკისა და სხვა ჰიგიენების გამოყენება უნდოდათ მაგრამ მკაცრად ავუკრძალე. არ მინდოდა გაკრსკულ ბარბის ვგავდე. მეცოდება ის ხალხი ვისაც კოსმეტიკის გამო ყველაფრის გამოა წამსვლელი მე მირცევნია ბუნებრივი სილამაზე. სტილისტებმა მაინც მოახერხეს და ოდნავ გამიკეთეს მაკიაჟი. ტუჩებზე არაფერი არ წამისვეს. თვალები მელნის ერთი ხაზიტ მქონდა დამშვენბული ხოლო თმები კოსად შეკრული.
საქორწილო კაბა ცავიცვი. სარკის უკან ავტრიალდი. მართლაც ლამაზი ვიყავი. უფრო ულამაზესი. მაგრამ მე მაინც არ გამიხარდა და ყალბი ღიმილი ავიკარი სახეზე რადგან მამინაცვალს და დედდინაცვალ ოდნავ მაინც მოვწონებოდი. ნინია ჩემი მეჯვარე იყო ამიტომ ის წინ და უკან დამყვებოდა. ცრემლებს მე კი არა ნინია ღვრიდა მე კი ვაწყნარებდი.
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
დადგა ის მომენტი როცა მამაცემმა უნდა ამიყვანოს კიბეებზე და ჩემ ქმარს ცემი ხელი გადასცეს. მამაჩემი სრული მნიშველობით მიმათრევდა. გარშემო ათას ადამიაანს მოეყარა თავი და ყველას ყალბი ღიმილი ქონდა აკრული როგორც მე. ბოლო კიბეა გასასვლელი და ჩემ ქმარს ვნახავ. ბოლო კიბეც გავიარეთ და ჩემი ქმარიც ვნახეთ. ოუ..რა სიმპაიურია. მართლაც ძალიან სიმპატირია:კაშკაშა მწვანე თვალები, წაბლისფერი მოკლე თმები, და თვალის მომჭრელი ტანი. ღიმილიც. ისე ირონიულად იღიმოდა რამის გავსკდ. მოიცა ეს ღიმილი მეცნობაა...ეს ხომ დემნა ბაგრატიონია.

ჩემო ტკბილო ემემდემსებო. დავბრუნდი ახალი ისტორიიტ. ეს ისტოია ადრედაც მხიბლავდა და ემოციები გაგიზიაეთ. სამოდელო სააგენტს სრულად დავდებ. ამიტომ არ მოიწყინოთ. აბა მაინტერესებს შეფასებები.