- მე ნიკუშა .-გაბრაზებული ტონით მიუგო ნიკუშამ გიოს და ცალი ხელი წელზე შემომიცურა.
- გიორგი.-(თითქოს განაწყენებული და არეული ხმით უპასუხა გიორგიმ)
- მშვიდობაა? .-იმ წამსვე ცუდი ტონით იკითხა ნიკუშამ.
- კი,კი სამეგობრო წრე მივდივართ საქეიფოდ და ვიფიქრე ელენე და თავისი სამეგობრო წრე დამეწვეოდნენ...მაგრამ,პასუხი ვერ მოვისმინე(ამრეზით უპასუხა გიომ)
- ერთად წამოვალთ მეც,ელენეც , ლილეც და მარიამიც არ იღელვო.. მისამართიც მე მომწერე ..ეხლა კი, დაგვტოვე სალაპარაკო გვაქვს (უცებ მიაყა ნიკუშამ).
გიო გაგვეცალა არაფრის მეტყველი სახით შემოტრიალდა
თავი გააქნია და ჰორიზონტს მოწყდა... მე?! მე ამ დროს ხმა ჩამწყდარი ვუსმენდი მათ , თითქოს მსიამოვნებდა მისი ესეთი ქცევა მაგრამ...
უფრო მანადგურებდა გულს მიკლავდა როგორ შეიძლება ესე უცებ ვაპატიო? არ შემიძლია ის ტირილი,ტკივილი დავივიწყო ადამიაანს რო აარ ვგავდი,
არ შემიძლია არაა... მაგრამ ,მაგრამ მე ის მიყვარს , ამდენი წლის შემდეგაც
ვერ დავივიწყე ვერა.. უბრალოდ ვერ შევძელი , ღმერთო რატო
მექცევა ესე... ფიქრებიდან ისევ ნიკუშას ხმამ გამომიყვანა:
- რაო ვერთობით ხვალ?(ირონიულად მეკითხება ნიკუშა..)
- როგორ ბედავ? როგორ ბედავ მოხვიდე და ჩამერიო ლაპარაკში .. ვინ გეკითხება?! მე ვისაც მინდა იმას დაველაპარაკები,სადაც მინდა წავალ და ასევე ვინც მინდა ის მომეწონება...
- რო დავინახო.. უბრალოდ რო გავიგო რო ამასთან ერთად ხარ, ჩემს თავზე პასუხისმგებელი არ ვარ , ირაკლის გეფიცები არ ვარ პასუხისმგებელი თქო... ( ძარღვებდაბერილმა მიპასუხა)
- რა უფლებით? მეზიზღები ესე რო მიმატოვე, მეზიზღები ესე რო მიმაგდე , მძულხარრრ.... ბოლო ხმაზე დავიწყე კივილი , თავს კონტროლი ვერ გავუწიე ,
ვერ შევამჩნიე მომლოდინე ხალხი ... თავქუდმოგლეჯილი გავიქეცი არავის დანახვა მინდოდა,ცრემლები დაუკითხავათ მომდიოდა ,ვერაფერს ვამჩნევდი ,
მანქანაში ჩავჯექი და ადგილს მოვწყდი, გზაში ლილეს და მარიამს დავურეკე ჩემთან მოდით გელოდებით თქო.. სახლში რო შეევედი ჩემი ჩაწითლებული
თვალები ლიკუნამ რო დაინახა შეჰკივლა რა დაგემართაო,
გოგოები მოვლენ და მოგიყვები თქო... გოგოები მოვიდნენ და ყველაფერი მოვუყევი, მაწყნარებდნენ მაცინებდნენ , ჩემი ძმაკაცებიც თაზო,ირაკლი,ლუკა და სანდრო ამოვიდნენ ...


ერთი კვირა არ ვყოფილვარ უნივერსიტეტში , ვიწექი ვეწეოდი, ყავას ვსვამდი ან მეძინა... აღარაფერზე ვფიქრობდი, ტელეფონიც გამიტყდა, მეზიზღებოდა ყველაფერი
. გოგოები ჩემთან ყოველდღე ამოდიოდნენ და მამშვიდებდნენ მაგრამ მაკლდა მაინც რა მაინც... ნიკუშა ....მისი მობილური დავბლოკე , უცხო ნომრებს არ ვიღებდი ... მწერდა , სოციალურ ქსელზეც დავბლოკე თითქოს ამით მოვიშორებდი მასზე ფიქრებს მაგრამ პირიქით, ავხსენი ბლოკი და მის გვერდზე შევედი დათაგული იყო ფოტოზე... გოგო და ბიჭი იყო გამოსახული გოგო ზურგს აქცევდა ბიჭს, ბიჭი კი გულს ჩუქნიდა.... თავის ძმაკაცს დაეთაგა ნახე შენო... რაღაცნაირად გამკრა გულში თითქოს ნანობს?! არა,არა ელენე ნუ ფიქრობ მაგაზე მან მიგატოვა, უფროსწორად მიგაგდო ...

***************************************************************************************************************
უკვე თვალებიც მტკიოდა ამდენი ტირილისგან , მტკიოდა სხეულის ყველა ნაწილი არ ვიცოდი რა მექნა ... ერთ დღესაც კარგ ხასიათზე გავიღვიძე და დაბლა ჩავედი...
- მმმ, ლიკუნ რა სუნია.
- მზეთუნახავო, ადექი? (კისკისებდა ლიკუნა)
- ვიკადრე , მეზარება ყველაფერი რა...
- შენ დედოფლად უნდა დაბადებულიყავი ...(ჯამბაზივით მართობდა ლიკუნა)
ამ დროს კარზე ზარი იყო , ავდექი სიფრიფანა ხალათი მოვიცვი და კარი შევაღე... სანდრო იყო , ჩემი და ნიკუშას საერთო ძმაკაცი ..

- ელუს,რას შვები ?! გადაგვირჩი? (თითქოს ირონიულად მეუბნებოდა სანდრო.)
- კი სან შევეცადე ( გაღიმება ვცადე)
- აეე,რა სუნებია ლიკუნ მაჭამე რა...
სანამ სანდრო ჭამდა,შევატყვე ლიკუნა როგორი გაბრწყინებული თვალებით შეცქეროდა სანდროს თითქოს რაღაცას ვხვდებოდი მაგრამ რას ვიტყოდი?! ჩამქოლავდნენ...
დაღამდა, როგორ მძულდა ღამე.. მაშინ მახსენდებოდა ყველაფერი , რა მექნა? ვერც ვერავის ვეკითხებოდი როგორ მოიქცეოდა ჩემს ადგილას , მტკიოდა ...
გადიოდა დღეები,კვირები და უნივერსიტეტში ისევ არ წავსულვარ, გავიღვიძე და პირდაპირ სოციალურ ქსელს მივაშურე ... შევედი თუ არა 6 სმს დამხვდა ერთი კიდეც გიოს მეგობრობის თხოვნა.. დავადასტურე. შეტყობინებები გავხსენი და ნიკუშას სმს დამხვდა : „ვაა,ბლოკიც ამხსენი ... როცა მოიცლი ჩემთვის, მომწერე ერთხელ მაინც შემისრულე თხოვნა და მნახე, გთხოვ.“
ცივმა ოფლმა დამასხა, არ ვიცოდი რა მიმეწერა ... ბოლოს ვიფიქრე გავრისკავ თქო და მივწერე:’ დღეს, ღამით 12 ზე გელოდები ჩემს სადარბაზოსთან , ნომერსაც ავხსნი ბლოკს და მომწერე, არ დაიგვიანო იცოდე არ ჩამოვალ“.
მთელი დღე ვცქმუტავდი, ვერ ვისვენებდი პაჩკას პაჩკაზე ვეწეოდი ..
11 საათი იყო ... ისევ ვერ ვისვენებ ყავას ვსვამ...
და აი, დადგა სანატრელი 12 , მობილური აწკრიალდა : „ ჩამოდი გელოდები“.
ტელეფონი დავბლოკე გრძელი მოსაცმელი მოვიცვი და კარი თითქმის გამოვგლიჯე,კიბეები სირბილით ჩავირბინე და მომღიმარი ნიკუშა რო დავინახე მეც გამეღიმა... სითბო ჩამეღვარა გულში... ჩემსკენ წამოვიდა თაიგულით ხელში და.....
აი ბავშვებო შემდეგი თავიც, შემიფასეთ მთელი გულით ველოდები თქვენს კომენტარებს, მადლობაა <3 როგორც იცით, ჩემს ისტორიას გიყვებით და ცოტა მიჭირს...