ახალი წელი იყო ყველანი სახლში ვიყავით, თორნიკე გამოწერეს საავადმყოფოდან და ოჯახით გვესტუმრა ესეც ჩემი ახალი წელი, სანდრო ანა და მარიამიც ოჯახებით გვესტუმრნენ, სალომეც აქ იყო, დიდი სუფრა იყო გაშლილი, მხიარულება იყი როგორც ჩანს დღეს ყველას დაევიწყებინა შური და ანგარება, ეს ისეთი ჰარმონიული იყო, საუკეთესო საჭმელები, ძვირფასი სასმელი, კარგი მუსიკა, გემოვნებით მორთული სახლი, სიართლე გითხრათ ამ ყველაფერს საბას ერთი ჩახუტება მერჩივნა, კაბა დამესვარა და ოთახში ავედი გამოსაცვლელად, კარები რომ შევაღე საწოლზე არხეინად წამოწოლილი საბა დამხვდა...
-საბაა (მე) გავექანე მისკენ
ჩემი სურვილიც ახდა.
-საბა გეძებენ, აქ აქ არუნდა იყო საბა საშიშია წადი.
-ჩუმად ჩემო პატარა ჩუმად...
ადგა და წავიდა არაფერი არ უთქვამს ისე წავიდა, არც დაბრუნების იმედი მოუცია, არც ის უთქვამს რომ წამიყვანდა, მე მხოლოდ იმედი დამრჩა... ამ ფიქრებში ვიყავი თორნიკემ რომ შემომიღო კარები, მაშინვე შევკივლე.
-აუუ დაკაკუნება არიცი(მე)
-დავაკაკუნე აშკარად ვერ გაიგე, ხომ არ დათვერი რა გჭირს? (თორნიკე)
-არაფერი კარგად ვარ, გამოვიცვლი და გამოვალ (მე)
-ვიფიქრე აქედან კლუბში ხომ არ წავსულიყავით, მე შენ სანდრო ანა და მარიამ როგორც ადრე გახსოვს.(თორნიკე)
-საკმარისია გაჩერდი, არცისე კარგად მახსოვს ის დრო როცა...(მე)
-კარგი რა ხომ იცი ბავშვობიდან მიყვარხარ, შენ კი როგორ მექცევი.(თორნიკე)
-ბავშვობიდან ძმასავით გიყურებდი და ძალიან გთხოვ თავს ნუ შემაძულებ.(მე)
თორნიკე უსიტყვოდ გავიდა...
გავიდა ორი თვე და საბა ისევ არ ჩანდა, მესამე თვე რომ დაიწყო თორნიკე ძალიან დამიახლოვდა, მეოთხე თვე მთავრდებოდა როცა კინოში წავედით ერთად, ფეხით ვისეირნეთ ცოტა და საკოცნელად რომ წამოიწია მოვუშვი, დიდი შეცდომა დავუშვი მაშინ, აპრილი მთავრდებოდა და იმდენად შევეჩვიე ჩემ ბედს მე და თორნიკეს წყვილი გვერქვა, აღარ მქონდა ბრძოლის თავი, მთელი ქალაქი ჩვენზე ლაპარაკობდა, ყველა ბედნიერი იყო, ივნისი შუარიცხვები იყო 11კლასის გამოცდები ჩავაბარე, მე და თორნიკე დავინიშნეთ, დემეტრეს და სალომეს ქორწილი ერთ კვირაში იყო, ფოტოგრაფი, კაბა, მაკიაჟი, დარბაზის გაფორმება, მანქანები მთელი კვირა ამაზე დავრბოდი, აი გათენდა ეს მშვენიერი დღეც, გამოვეწყვე ულამაზეს და უძვირფასეს კაბაში მაკიაჟიც გამიკეთეს, დემეტრეს ოთახში გავედი, ჰალსტუხს იკრავდა, მისახმაფებლად მივედი და თვალები ამიცრემლიანდა,
-დემეე როგორ გიხდება.(მე)
-შენ კი მაკიაჟში ისეთი სხვანაირიხარ როგორ გიხდება.(დემე)
-მშურს შენი(მე)
-რაა რატომ(დემე)
-ისეთ ადამიანზე ქორწინდები ვინც გიყვარს... თავი ჩავხარე და ავტირდი.
-ალექსანდრა, გაჩერდი გთხოვ, გპირდები შენ ქორწილში ყველაზე ბედნიერ ქალად იგრძნიბ თავს იმის გვერდით ვინც გიყვარს, და ეს ესეიქნება.(დემე)
და შუბლზე მაკოცა...
მოკლედ ყველანი სალომესთან წავედით, შემდეგ ჯვრისწერა, ხელმოწერა და რესტორანი, 12საათი იქნებოდა, უკვე ყველა დაღლილები ვიყავით, როცა რესტორნის ეზოდან აფეთქების ხმა მოგვესმა, ყველანი გარეთ გავვარდით, არავინ იყო, პოლიცია მოვიდა სახანძრო სასწრაფო როცა ვიღაცამ ხელი მტაცა და მანქანაში ჩამაგდო, საბა მეჯდაგვერდზე ძლივს მოვედი აზრზე.
-საბაა სად იყავი?
-სანდრა სანდრა მითხარი რომ ეს ტყუილია??
-რა საბა (მე) ვუთხარი მითიშულმა
-მიპასუხეეე.(საბა) ყვიროდა ბოლო ხმაზე.
-გააჩერე რა საბა(მე)
-როგორ შეძელი სანდრა როგორ,მოვკლავ იცოდე დაიმახსოვრე ჩემი სიტყვები (საბა) და სახე ნიკაპით ამაწევინა, ვკანკალებდი ხმას არ ვიღებდი.
ისევ რესტორანში მიმიყვანა, არც შეუმჩნევიათ ჩემი არყოფნა, ისეთი ამბები იყო.
5 წელი გავიდა იმ დღის შემდეგ, საბა აღარ გამოჩენილა, დღეარ გავიდოდა რომ არ გამხსენებოდა, უნივერსიტეტში ვიყავი ერთ კვირაში სწავლას ვამთავრებდი, ჩემი და თორნიკეს ქორწილი მალე იგეგმებოდა, სიცოცხლე არ მინდოდა, სად იყვნენ დემე და იო ეხლა, ისინი ხომ მპირდებოდნენ რომ ეს არ მოხდებოდა, ჩემ სიცოცხლეზე ხელი ავიღე, უსიცოცხლოდ დავიარებოდი, ლექციაზე გამოშტერებული სახით ვიჯექი და საბაზე ვფიქრობდი როცა ძლიერი აფეთქების ხმა გაისმა, ყველა შეშინდა მეკი მხოლოდ ერთი აზრი მომივიდა თავში.
-საბა... და კალიდორში გავვარდი.
არ შევმცდარვარ საბა იყო, ავკანკალდი, გავშრი, ტირილი მინდიდა მაგრამ ვერ ვინძრეოდი.
-საბა ისევ გიყვარვარ? ძლივძლივობით გადავაბი ეს სიტყვები ერთმანეთს.
-მითხარი როგორ შევძლო შენი გადაყვარება.
ვაკოცე და ეს იყო საოცრება.
-წავიდეთ საბა გავიქცეთ.
-ნამდვილად უნდა გავიქცეთ, თორნიკე ალბათ რეანიმაციაში წევს...
-რაა რაქენიი?? გიჟი ხარ.
-მალე გავიქვეთ დრო აღაარაა ხოტაც და დაგვიჭერენ, სტუდენტებს შევერიოთ.
მოკლედ 1წლის შემდეგ სახლში გაგებერილი მუცლით მივადექი მშობლებს საბასთან ერთად, თქვენ წარმოიდგინეთ და დანებდნენ, ყველას ჩვენ ჩვენი ოჯახი გვქონდა, სასახლეში აღარავინ ცხოვრობდა უფროსების გარდა, დღესასწაულებზე კი ისევ ყველანი ერთად ვიკრიბებოდით.