- დედა შენ ლა ტილი? (სანდრო)
- არა საყარელო თვალში ჩამივარდა რაღაც ეტყობა (მე)
იქვე პლიაჟზე ჩამოვჯექით მე და ჩემი ვაჟკაცი და ზღვას გავყურებდით, თან ჩემი ბიჭი კოკოშაც მყავდა არ ისვენებდა ერთ ადგილად. სანდრო ძან უყვარდა კოკოშა სულ ეთამაშებოდა ხოლმე (კოკოშა ჩემი ძაღლია ) პლიაჟზე ხალხი თითქმის არ იყო მაგრამ ეს ძაღლი მაინც არ ისვენებდა და ყეფდა უეცრად ვიღაცას გაეკიდა და ყეფვა დაუწყო
- კოკო მოდი აქ, კოკო მოდი მეთქი, წამო სანდრიკ მოვიყვანოთ ეს ძაღლი თორე ტავისით არ მოვა (მე)
5 წუთის შემდეგ:
- სალომე?
- უკაცრავად (მე)
- შენ? შენ აქ საიდან? ამდენი ხანია გეძებდი, არ ვიცოდი აქ თუ იყავი
- ანდრო შენ ხარ? (მე)
- ხო მე ვარ, როგორ მომენატრე იცი? ყოველ ღამე შენზ ვფიქრობდი, არ ვიცი ჩემი დანაშაული როგორ გამოვისყიდო, ძალიან გთხოვ მაპატიე. ამ ხნის განმავლობაში შენზე ერთი სიტყვაც არ გამიგია, ყველგან გეძებდი. მე ისევ ძალიან მიყვარხარ (ანდრო)
- მადლობა ამ ზღაპრებისთვის, წამოდი კოკო (მე)
- გთხოვ არ წახვიდე, ეს პატარა ბავშვი ვინ არის? (ანდრო)
- ავკანკალდი არ ვიცოდი რა მეტქვა, მუხლები მეკვეთებოდა როგორ მეტქვა რომ ეს ჩვენი შვილი იყო. ჩემი დაქალი შვილია (მე)
- რა გქვია შენ? (ანდრო)
- შანდრო (სანდრო)
- მოდი ჩემთან სანდრო (ანდრო)
სანდრო ხელში აიყვანა, და მე ცრემლები წამომცვივდა, 3 წლის შემდეგ სანდრო პირველად იყო მამამისთან, უცებ ტირილი დაიწყო სანდრომ
- დედაა (სანდრო)
- მოდი ჩემთან საყვარელომოდი (მე)
- დედას რატომ გეძახის? (ანდრო)
- პატარაა რა იცის ამან? (მე)
- სალომე რამეს ხომ არ მიმალვა? (ანდრო)
- რას უნდა გიმალავდე? წავედი მეჩქარება (მე)
- ერთი წუთით (ანდრო)
- რა გინდა (მე)
- ხელი მანახე (ანდრო)
არ მინდოდა მაგრამ ძალით ნახა, ხელზე ისევ მისი ნიშნობის ბეჭედი მეკეთა
- ისევ ეს ბეჭედი გიკეთია? როგორც ვხედავ არც შენ არ დაგვიწყებივარ, ამ ლამაზ თვალებს ეგ ცრემლები არ უხდება ჩემო პრინცესავ (ანდრო)
- ამაზე მაშნ გეფიქრა როცა ჩემს დაქალთან მღალატობდი, ვიცი რომ არ იცოდი მარი ვინ იყო ჩემთვის მაგრამ ეს რატომ გააკეთე? რატომ მიღალატე მასთან? ეხლა მეფიცები სიყვარულს? რაღა დროსია (მე)
- გთხოვ ერთი შანსი მომეცი და გპირდები დაგიმტკიცებ რომ გამოვსწორდი (ანდრო)
- არცერთი არცერთი შანსი ანდრო წავედი მე, და ძალიან გთხოვ აღარ მომძებნო (მე)
- ნუ მთხოვ მაგას მაინც ვერ შევძლებ, ახლა როცა გიპოვნე მეორედ შენს დაკარგავ ვეღარ გავუძლებ (ამდრო)
არაფერი არ მითქვამს ისე გამოვბრუნდი და წამოვედი, სანდრო მაგრად მყავდა მკერდზე მიხუტებული და თან ვტიროდი. ამდენი ხნის შემდეგ როგორ მიმძიმდა მასთან შეხვედა. სახლში რომ მივედი გიოს არაფერი უკითხვას თავისით მიხვდა ეტყობა რაშიც იყო საქმე. ბათუმში მანამ ვიყავით თითქმის ყოველ დღე მიწევდა მისი ნახვა თავს ვარიდებდი მაგრამ უშედეგოდ. სანდროს დღითი დღე უახლოვდებოდა და ეს მაშინებდა მე. ყოველი ნახვისას იმას მიმეორებდა რომ მისნაირი თვალები ქონდა და მის პატარაობას ამსგავსებდა
- სალო (ანდრო)
- რა იყო? (მე)
- ნახე (ანდრო)
- რა არის ეს? (მე)
- ჩემი პატარაობის ფოტოა (ანდრო)
- და რათ მინდა ეხლა ეს მე (მე)
- ნახე როგორ მგავს სანდრო, ისე სულ შენთან რატომ არის? დედამისი სადაა? (ანდრო)
- თბილიშია, მუშაობს და ვერ ახერხებდა სანდროს მოვლას და მე წამოვიყვანე (მე)
- თბილიში როდის ბრუნდები? (ანდრო)
- ხვალე (მე)
- მეც (ანდრო)
- უნდა წავიდე ნახვამდის (მე)
- დაიცა რა ხო ხედავ მე და სანდრო ვთამაშობთ (ანდრო)
- დავჩეთ ლა დე (სანდრო)
- კაი სანდრო ოღონდ ცოტახანს (მე)
ამ დღეს ბევრი ითამაშეს ერთად, მეორე საღამოს უკვე თბილიში ვიყავით საღამოთი მე სანდრო გარეთ ვიყავით და ანდრო შეგხვდა
-ვა სანდრიკ როგორ ხარ? (ანდრო)
- კალგათ (სანდრო)
- სალომე (ანდრო)
- რა გინდა? (მე)
- სანდროს დედის გაცნობა მინდა (ანდრო)
- რატომ? (მე)
- მინდა და ვსო, ჩაჯექი მანქანაში და ავიდეთ მის დედასთან (ანდრო)
- საჭირო არ არის (მე)
- ვერ გავიგე (ანდრო)
- მისი დედა მე ვარ (მე)
- რა ალბათ მომესმა? ხუმრობ ხომ? (ანდრო)
- არა არაფერი არ მოგესმა (მე)
- და მამა ვინაა? (ანდრო)
- რა შენი საქმეა ვინა? (მე)
- მე ვარ მისი მამა? (ანდრო)
- არა (მე)
- გთხოვ თუმე ვარ ნუ დამიმალავ (ანდრო)
- არ ხართქო შენ მისი მამა და რატომ უნდა დაგიმალო? (მე)
- ვიცი ამისთვის ბევრი მიზეზი გაქვს მაგრამ გთხოვ თუ მე ვარ მისი მამა არ დამიმალო (ანდრო)
-.... (მე)
- სალომე ხმა ამოიღე ნუ მტანჯავ ეს დედაატ*****ი (ანდრო)
- ნუ ყვირიხარ და წესიერად მელაპრაკე (მე)
- კაი ბოდიში, ხო იცი ყველაზე მეტად ვერ ვიტან რო შენთან ასე ვლაპრაკობ, მიპასუხე გთხოვ ჩემი შვილია თუ არა (ანდრო)
-სანდრო ჩემი შვილია, მას მამა არ ყავს (მე)
- როგორ თუ არ ყავს? (ანდრო)
- აი ასე არ ყავს და ვსო (მე)
- აუ სალომე ვიცი რო ჩემი შვილია და ამის დასამტკიცებლად ხვალ წამოხვალთ სავაანდმყოფოში და ანალიზს გავაკეთებთ (ანდრო)
- არსდაც არ წამოვალთ (მე)
- წამოხვლათ, თუ იცი რომ ჩემი შვილი არ არის რაღატო მეწინააღმდეგები და რატო არ მომყვები? (ანდრო)
- არ მინდა (მე)
- არ მინდა არაა პასუხი, ვიცი რო ჩემი ვაჟკაცია ეს პატარა და ყველაფერს გავაკეთებ რომ მამასთან გაიზარდოს (ანდრო)
-სანდროს მამა არ ყავს, ეს თემა დიდიხანია დახურული გვაქ (მე)
- ხოდა გაიხსნება, რა გავააკეთე ასეთი? ხო ვიცი რო დამნაშავე ვარ არ უნდა გამება ფლირტი შენს დაქალთან, მაპატიე გთხოვ, ვიცი რომ გიყვარვარ და მეც მიყვარხარ. კიდე უფრო შემიყვარდი ხელზე ბეჭედი რომ დავინახე ის ბეედი რომელიც 4 წლის წინ გაგიკეთე თითზე. ჩემი ლამაზ თვალება გოგო, ეხლაც მახსოვს როგორ შემომხედე მაშინ პირველად. გთხოვ არ გინდა რა ბავში უმამოდ ვერ გაიზრდება (ანდრო)
- მადლობა ამ ზღაპრებისთვის, დავიმახსოვრებ და სანდროს მოვუყვები ხოლმე ძილისწინ. გამატარე ეხლა (მე)
- მე გაგიყვანთ (ანდრო)
- არა (მე)
- დაბრძანდით (ანდრო)
მანქანაში ხმაამოუღებლად ჩავჯექი, გზაში ხმა არცერთ არ ამოგვიღია, დროდადრო ხან მე შემომხედავდა ხოლმე ხან სანდროს და იღიმებოდა. გადასვლისას კი მითხრა რომ ხვალ ამოგვივლიდა. გიოს მოვუყევი ყველაფერი და მითხრა რომ უკვე აზრი აღარ ქონდა დამალვას და მეთქვა სიმართლე. კიდევ მითხრა რომ უფლება გოქნდა ანდროს სანდროზე და მე თუ ამას ავუკრძალავდი ის სასამართლოში მიჩივლებდა და ასე რომ გადავწყვიტე აღარ დამემალა მისთვის არაფერი და მიმეცა ნება რომ სანდროსთვის მამობა გაეწია. მაგრამ შერიგებაზე არანირად აღარ ვფიქრობდი. ღამის 2 საათი:
- გძინავს? (ანდრო)
- არა (მე)
- სანდროს? (ანდრო)
- ეხლა დაიძინა (მე)
- მამიკოს მაგივრად აკოცე (ანდრო)
- ხმა ამოუღებლად ვაკოცე (მე)
- მენატრები სალომე, ის დღეები მენატრება ერთად რომ ვიყავით (ანდრო)
- მეძინება ანდრო (მე)
- არ გათიშო გთხოვ, გახსოვს ცოლობა რომ გთხოვე? როგორ ტიროდი და რა ბედნიერი იყავი? სიხარულით ანათებდი. ის დღე გახსოვს პირველად რომ გნახე და პანდა რო გაჩუქე? ის პანდა ვიცი ეხლაც შენახული გაქვს, ადრე სულ საწოლზე გედო ხოლმე და რომ მეუბნებოდი მომენატრეო მერე იმ პანდას ეხუტებოდი ხოლმე. მაშიკოს რო ვასეირნებდით ხოლმე ვოცნებობდით როდის გავასეირნებდით ასე ჩვენს შვილს. გახსოვს? ხვალე ავიყვანოთ სანდრო მთაწმინდაზე ან სადმე (ანდრო)
- არაფერი არ მახსოვს სკლეროზი მაქვს (მე)
- ვიცი რო ყველაფერი კარგად გახსოვს, ვიცი ეხლა ცრემლები მოგდის და გული გამალებით გიცემს, შენს აჩქარებულ სუნთვასაც ვგრძნობ. იმ დღის მერე რაც წახვედი ერთი ღამეც არ ყოფილა რომ შენზე არ მეფიქრა, მჭირდები მიყვარხარ (ანდრო)
- წავედი მეძინება, ნახვამდის (მე)
გავთიშე ტელეფონი და მოვუუმატე ტირილს, არ მინდოდა ხმამაღლამეტირა და სანდროს გაღვიძებოდა. ის ღამე თეთრად გავათენე თვალის კი არ მომიხუჭავს, ვფიქრობდი იმ დღეებზე რაც ანდროსთან ერთად მქონდა გატარებული, მგრამ ყოველი გაღიმებისას მახსენდებოდა ის დღე მარისთან რომ დავინახე. ავიღე მისი ნაჩუქარი პანდა მაგრად ჩავეხუტე. ისე როგორც ადრე მას ვეხუტებოდი ხოლმე. დილით ჩამეძინა და სანდროს ტირილმა გამაღვიძა:
- შენ აქ რა გინდა? (მე)
- ვერ მოვითმინე და მოვედი, საღამოს ვერ დაველოდებოდი, აჰა მოდი მგონი შივა (ანდრო)
- მომიიყვანე, დიდი ხანია აქ ხარ? (მე)
- დაახლოებით 1 საათი (ანდრო)
- ვერ გამაღვიძე მერე? (მე)
- ისე გეძინა ვერ გავბედე გაღვიძება (ანდრო)
- აქ ვინ შემოგიშვა? (მე)
- გიორგიმ, მინდა სანდრო წავიყვანო ცოტახნით (ანდრო)
- სად უნდა წაიყვანო? (მე)
- ჩემებთან (ანდრო)
- და რატო? (მე)
- მინდა მათაც გაიცნონ თავიანთი შვილიშვილი, ჩემი ვაჟკაცი (ანდრო)
- ანდრო სანდრო პატარაა იტირებს, თან ჩემს გარეშე ყოფნას არაა მიჩვეული (მე)
- მერე მარტო არც მიმყავდა, შენც მოდიხარ (ანდრო)
- არ მინდა (მე)
- მიდი ჩაიცვი გარეთ გელოდებით (ანდრო)
სხვა გზა არც მქონდა, ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი, მის მშობბლებთან რომ მივედი თვალს ვერ მისწორებდნენ, ვერც გაბედავდნენ ჩემს დადანადაულებას თავისი ვაჟის საქციელის გამო. საღამომდე მათთან ვიყავით, სანდრო ყველას ადვილად ეჩვეოდა და ამათთანაც ადვილად შევიდა კონტაკტში. სანდრო და ანდროს რომ ვუყურებდი როგორ თამაშობდნენ ერთად ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი. რამდენჯერმე მე და ანდროს ნამიოკიც ჩაგვირტყეს მაგრამ დავაიგნორე. ანდროს მშობლების სახლიდან რომ გამოვედით წამოვედით სახლში:
- მიდი კალიასკა ჩამოიყვანე და გავასეირნოთ სანდრო (ანდრო)
- დაღლილია და დაეძინება მალე (მე)
- არაუშავს მიდი ჩამოიტანე (ანდრო)
გადავედი და ჩამოვიტანე კალიასკა, ვსეირნობდით კალიასკაში თითქმის არც ჩაუსვია ;დდდ ხან ხელით ატარებდა ხან დაბლა სვავდა და მისდევდა სულ სხვანაირი ადნრო იყო ჩემს წინაშე, არ იყო ის ძველი ანდრო რომელსაც მე ვიცნობდი. ეხლა თითქოს უფრო დაკაცდა რაც გაიგო რომ მამაა. მე ხმასაც არ ვიღებდი და არც ანდრო არ მცემდა ხმას. სანდროს ეთამაშებოდა. სახლში ისე მივედით ჩემთვის ერთი სიტყვაც არ უთქვამს. სანდროს დაემშვიდობა და ამოვედით მაღლა. იმ ღამით დამირეკა სკაიპი ჩართე მინდა დავინახო როგორ ძინავს ჩემს ვაჟკაცსო. მეც ჩავრთე და 10 წუთში გამოვრთე, არც ეხლა არ უთქვამს ჩემთვის არაფერი.
გავიდა 2 კვირა: ანდრო ყოველ დღე დადიოდა სანდროს სანახავად, ხან მარტოც ვუშვებდი ხოლმე. თუ ერთად ვიყავით მე საერთოდ არ მაქცევდა ყურადღებას რაც ძალიან მწყინდამაგრამ ეს ხომ ჩემი ბრალი იყო სულ ვიშორებდი ხოლმე თავიდან და ისიც დაიტანჯა. გიო და ელა გავაცილე სტამბულში და დავრჩით მარტო მე და სანდრო სახლში. რაც არ უნდა გასაოცარი ყოფილიყო ჩემთან მოვიდა მარიამი:
- გამარჯობა სალომე (მარი.გ)
- რა გინდა? (მე)
- შენთან ლაპარაკი მინდა, არ შემომიშვებ? (მარი.გ)
- შემოდი (მე)
- რაც გავიგე რომ ჩამოხვედი მინდოდა შენთან მოსვლა მაგრამ ვერ ვბედავდი, დღეს არ ვიცი რატომ მაგრამ დლიდან კარგად ვიყავი შემართებული, მოვიკრიბე ძალები და მოვედი შენთან. მე ყველაფერი ვიცი, სანდროს არსებობის შესახებაც ვიცი. ჩემი ბრალია რომ სანდრო უმამოდ იზრდებოდა და ანდრომ ეხლა გაიგო შვილს არსებობა. ვიცი უპატიებელი დანაშაული ჩავიდინე მაგრამ ძალიან გთხოვ მაპატიე. ამდენი წელია ამ დარდით დავდივარ. შენ იცი რომ გიორგის სიკვდილის შემდეგ მე პროლემები მქონდა, ანდრო პირველი იყო ვისაც შევხედე გიოს მერე. იცი რაც გავიგე თქვენზე მე უფრო ცუდად გავხდი, რამდენჯერმე მქონდა თვითმკვლელობის მცდელობაც, 1 წელი სავანდმყოფოში ვიწექი. მაგრამ როცა გავიგე რომ ჩამოხვედი ისევ დამეწყო. ყოველდღე დავდივარ სავანდმყოფოში და ვმკურნალობ, აქ ექიმის დაძალებული თხოვნითაც ვარ, მითხრა რომ თუ შენთან დავილაპრაკებდი შეიძლებოდა უფრო კარგად გავხმდარიყავი. სალომე ჩვენ ბავშვობიდან ერთად ვართ. არ მინდა შენი დაკარგვა, ვიცი ისე ვეღარ იქნები ჩემთან როგორც ადრე მაგრამ გთხოვ მაპატიე. აღარ შემიძლია ასე ცხოვრება. გთხოვ მაპატიე. ყველაფერი მომენატრა შენთან გატარებული დღეებიც, ის დრო როცა ერთად ვიყავით სულყველა, ნეტა არ დაგემალა შენი და ანდროს ურთიერთობის შესახებ ეს ხომ არ მოხდებოდა. თავს არც ვიმართლებ და ვერც გავიმართლებ მაგრამ გთხოვ მაპატიო (მარი.გ)
- მარიამ შეწყვიტე გტხოვ, ამ ყველაფრის გახსენებით უფრო მტკივა გული, მე უკვე დიდი ხანია ყველა ყველაფერი ვაპატიე. უბრალოდ ყველას მიმართ დავკარგე ნდობა. მართალი ხარ ჩვენ ის ურთიერთობა ვეღარ გვექნება რაც ადრე გვქონდა (მე)
- სანდრო სად არის ძინავს? (მარი.გ)
- არა თავის ოთახშია და თამაშობს (მე)
- შეიძლება ვნახო?
- კი (მე)
ამდროს აწკრიალდა ჩემი მობილური:
- გისმენთ (მე)
- სად ხარ? (ანდრო)
- სახლში (მე)
- ამოვალ რა სანდრო მომენატრა (ანდრო)
- კაი მაგრამ (მე)
- კაი გათიშე და კარი გააღე კიბეებზე ვარ (ანდრო)
- გავთიშე და გავაღე კარები: ანდრო (მე)
- რა არის (ანდრო)
- აქ მარია (მე)
- ვინ მარი? (ანდრო)
- .... (მე)
- აჰა გასაგებია შენი დუმილი, რა უნდა აქ? (ანდრო)
- ბოდიში მომიხადა (მე)
- სად არის ეხლა? (ანდრო)
- სანდროსთან (მე)
- აქ ვაპირებდი თქვენტან ერთად ყოფნას მაგრამ, ჯობია სანდრო წავიყვანო და სადმე წავიდე (ანდრო)
- ცოტახნის მერე რო მოხვიდე? მალე დაეძინება (მე)
- არაუშავს მე დავაძინებ, მიდი გაამზადე და წავიყვან (ანდრო)
- კაი (მე) ანდრო ჩამოჯდა დივანზე და მარიც გამოვიდა:
- გამარჯობა ანდრო (მარი.გ)
- გამარჯობა (ანდრო)
- ძალიან საყვარელი შვილი გყავთ (მარი.გ)
- ვიცით (ანდრო)
- კაია (მარი.გ)
- სალომე რაღას აკეთებ ამდენ ხანს? (ანდრო)
- დამაცადე ვაცმევ (მე)
- მოდი დაიცა მე ჩავაცმევ და შენ ჩაულაგე ჩანთა (ანდრო)
- კაი მოდი (მე)
ისე საყვარლად და სასაცილოდ აცმევდა სიცილს ვერ ვიკავებდი ;დდდ
- ეცადე რო არ დააგვიანოთ რა (მე)
- კაი შევეცდებით, ჭკვიანად (ანდრო)
- ბავშვ ყურადღება მიაქციე თუ რამეა დამირეკე (მე)
- კაი (ანდრო)
- სალომე შეიძლება რაღაც გკითხო? (მარი.გ)
- კი (მე)
- შენ და ანდრო შერიგდით ან ხო არ აპირებთ შერიგებას? (მარი.გ)
- არ შევრიგებულვართ უბრალოდ ბავშვის გამო ვართ ერთად, მაგრამ მომავალი გვიჩვენებს ყველაფერს, რა არის? (მე)
- არა არაფერი ისე გკითხე (მარი.გ)
- გიყვარს ანდრო? (მე)
- მე მე, ჩემი წასვლის დროა (მარი.გ)
- კაი როგორც გინდა (მე)
გავაცილე მარი და საჭმლის გაკეთებას შევუდეგი, სახლიც მივალაგე. მერე ტელევიზორს ვუყურე უკვე ვიანი იყო, ათი საათი ხდებოდა ანდრომ რო აღარ დარეკა ავნერვიულდი და მე დავურეკე
- ალო ანდრო (მე)
- ხო რა იყო? (ანდრო)
- აღარ მოგყავს ბავშვი? (მე)
- წამოვიყვან ცოტახანში არ ინერვიულო (ანდრო)
ნახევარ საათში მოვინენ
- ანდრო რას გავხარ რა არის? ბავშვი განდე და გაგატანე და შენ მთვრალი მოხვედი? ვსო დაივიწყე დღეიდან სიტყვები ბავშვს წავიყვან (მე)
- კაი რა იყო ხო, ცოტა დავლიე (ანდრო)
- ანდრო ბავშვთან ერთად იყავი, როგორ თუ ცოტა დალიე, შენ სულ შეიშალე? თან საჭესთან იჯექი (მე)
- ტაკსით მოვედით არ ვმჯდარვარ საჭესთან (ანდრო)
- კიდევ კარგი, მომიყვანე ბავში (მე)
- მე არ შემომიშვებ? (ანდრო)
- შემოდი (მე)
- აუ გთხოვ რა მე დავაძინებ (ანდრო)
- ანდრო მთვრალი ხარ (მე)
- ოო მერე რა, მომიყვანე რა გთხოვ (ანდრო)
- კაი წამოდი და მე მოვიყვან (მე)
ჩემს ლოგინზე დავაწვინე სანდრო გავხადე ტანსაცმელი და ანდროც მიუწვა
- ანდრო ნუ ეთამაშები აღარ დაიძინებს (მე)
- ეს მამიკოს ჭკვიანი ბიჭია, დაიძინებს (ანდრო)
- ეხლა იცოდე გახვალ, ან დააძინე ან დამაძინებინე (მე)
- კაი ხო ნუ ხარ ბრაზიანი, შეგიძლია დაგვტოვო მამაკაცები დავაძინებ მე (ანდრო)
- კაი (მე)
გამოვედი ოთახიდან და დავჯექი ტელევიზორს ვუყურებდი, თავიდან ცოტა ჭუჭყუნის ხმა მესმოდა მაგრამ მერე მიწყდა მივედი და კარებთან ავიტუზე. ორივეს ისე საყვარლად ეძინათ, ვეღარ გავაღვიძე ანდრო რომ წასულიყო. თან მთვრალი იყო და ასეთ მდგომარეობაში ვერსად ვერ გავუშვებდი. ვიდექი კარებთან და ვუყურებდი თან ცრემლები მომდიოდა. ვუყურებდი ჩემი ცხოვრების აზრებს. ორ ადამიანს რომლეთათვისაც მიღირდა სიცოცხლე. ჩემი ორი ვაჟკაცი. მივედი და გადასაფარებელი გადვაფარე ცოტა ციოდა, ჯერ სანდროს ვაკოცე შუბლზე მერე ანდროს და გამოვტრიალდი რომ საღამურები ამეღო მაგრამ ანდრომ დამიჭირა ხელი
- სად მიდიხარ? (ანდრო)
- საღამურები უნდა ავიღო და სხვა ოთახში უნდა დავიძინო (მე)
- ავდგები მე და შენ დაუწექი სანდროს (ანდრო)
- იყოს იწექი, არ მინდოდა გამეღვიძებინე ბოდიში (მე)
- არაუშავს (ანდრო)
- კაი (მე)
- იცი რამდენი ხანია ვოცნებდი რომ მის გვერდით დამეძინა? (ანდრო)
- არ ვიცი (მე)
- იმ დღიდან როცა გავიგე რომ ჩემი შვილია (ანდრო)
- კაი წავედი მე დაიძინეთ თქვენ (მე)
- დარჩი გთხოვ, არის შენი ადგილიც (ანდრო)
- არა (მე)
- გთხოვ (ანდრო)
- კაი გამოვიცვლი და მოვალ (მე)
- კაი ეხლა რას მიმალავ? (ანდრო)
- ანდრო (მე)
- კაი კაი ხო (ანდრო)
გამოვიცვალე და მივედი დავწექი. შუაში სანდრო გვეწვინა ამდენი ხნის მერე პირველად ვიწექი მასთან და ვგრძნობდი მის სუნთქვას, მის სუნს, როგორ მენატრებოდა ღმერთმა იცის. დილით რომ გავიღვიძე სანდრო თავის საწოლში იწვა ანდროს კი ჩახუტებული ვყავდი, შევეცადე დამეხსნა თავი მისი მკლავებიდან რომ არ გამეღვიძებინა, მისი სიახლოვე მაგიჟებდა, ვხვდებოდი რომ ვეღარ გავუძლებდი ამდენს და ერთ დღესაც დავნებდებოდი. წამოდგომა ვცადე ჩუმად ისე რომ ანდრო არ გამეღვიძებინა მაგრამ არ გამომივიდა სანდრომ ატეხა ტირილი ისეთი წამოფრინდა მეგონა გადამივლიდა აიყვანა ხელში მომიყვანა.
- მამას ბიჭი რატო ტიროდაო? (ანდრო)
- არ ვიცი შეიძლება ცუდი სიზმარი ნახა და შეეშინდა (მე)
- მამა და დედიკო გვერდით გყავს პატარა და არფრის აღარ შეგეშინდეს (ანდრო)
- ..... (მე)
- მადლობა აქ დარჩენის უფლება რომ მომეცი და ჩემს გვერდით რომ გეძინა (ანდრო)
- სანდრო გშია? (მე)
- კაი წავალ მე და საღამოს გამოგივლით (ანდრო)
- კაი (მე)
გავაცილე ანდრო მოვწესრიგდი სახლი მივალაგე სანდროსაც ვაჭამე, საღამომდე ნელა იწელებოდა დრო. ანდრომ დამირეკა:
- როგორ ხარ? (ანდრო)
- არამიშავს შენ? (მე)
- კარგად, მისმინე შენი დახმარება მჭირდება შეიძლება ამოვიდე? (ანდრო)
- ხო ამოდი (მე)
- კაი 5 წუთში მანდ ვარ (ანდრო)
- ვა ანდრო რა სიმპატიური ხარ (მე)
- ხო მართლა? შევეცადე (ანდრო)
- ხო, რა ხდება სადმე მიდიხარ? (მე)
- ხო, მოდი დავჯდეთ რა და გეტყვი (ანდრო)
- კაი მოდი (მე)
- იტოკში ერთი გოგოა რა, მაგრად მომწონს მაგრად რა და მინდა რო ხელი ვთხოვო დღეს, როგორ ვუთხრა დამეხმარე რა (ანდრო)
დამაჟრიალა ეგრევე, ცრემლები ძლივს შევიკავე, მინდოდა მეყვარა, სახლიდან გამეგდო ყველაფერი დამელეწა. სახეზეც აშკარად ნერვიულობა შემეტყო
- რავიცი ანდრო მიდი პირდაპირ და უთხარი, სანდროზე იცის? (მე)
- კი ყველაფერი იცის, ერთი ორჯერ ერთადაც გვყავდა (ანდრო)
- რაა? ჩემი შვილი ვიღაცასთან გყავდა წაყვანილი? ანდრო მე ამას ვერ ავიტან რომ ჩემი შვილი სხვასთან ატარო (მე)
- სალომე მომისმინე, მე ჩემი ცხოვრება მაქვს, ცოლის შერთვას ვაპირებ და გინდა თუ არა სანდროს მასთანაც ექნება ურთიერთობა, ამაზე თუ არ დამთანხმდები სასამართლოში გიჩივლებ (ანდრო)
- როდის უნდა სთხოვო ხელი? (მე)
- დღეს (ანდრო)
- წარმატებები, ანდრო თავი მტკივა დილიდან მე და ცუდად ვარ უნდა დავიძინო სანდროსაც ძინავს და ცუდად არ გამიგო მაგრამ შეგიძლია წახვიდე (მე)
- წამალი გაქვს თუ მოგიტანო? (ანდრო)
- არ მინდა მაქვს (მე)
- კაი წავედი მე (ანდრო)
- ღმერთი შენსკენ (მე)
- მადლობა, მერე ამოგივლით (ანდრო)
- კაი, ოღონდ მანამდე დამირეკე რა (მე)
- კაი (ანდრო)
გავაცილე ანდრო და კარებთან ჩავიკეცე ვტიროდი მთელ ხმაზე, ადგომის ძალაც არ მქონდა. არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. ყველაფერი მტკიოდა. ის დღე გამახსენდა მარისთან ერთად რომ იყო. უკვე მეორედ მატკინა გული. მეორედ გამცვალა სხვაში. მე დებილი კი უკვე მასთან შერიგებას ვაპირებდი. სანდროს ჩანთა ჩავალაგე, ჩემთვისაც ჩავიწყე რამოდენიმე ხელი ტანსაცმელი და წყნეთში ავედი აგარაკზე. არ მინდოდა აქ გაჩერება. ცოტახანში ანდრო მირეკავს, ჯერ არ ვპასუხობდი და მერე ვუპასუხე:
- გისმენთ (მე)
- სად ხარ? (ანდრო)
- რა არის? (მე)
- შენთან ვიყავი სახლში და არ დამხვდი სად ხართ (ანდრო)
- აგარაკზე (მე)
- წყნეთში? (ანდრო)
- ხო (მე)
- კაი ამოვალ (ანდრო)
- არ ამოხვიდე, მარტო მინდა ყოფნა (მე)
- ცოტახანში მანდ ვარ (ანდრო)
ცოტახნის მერე:
- რა ქენი აბა? (მე)
- არ მილაპაკია ჯერ (ანდრო)
- როგორ თუ არ გილაპრაკია, წეხან მასთან არ წახვედი? (მე)
- არა ეხლა მოვედი (ანდრო)
- ვერ გავიგე (მე)
- რა ვერ გაიგე? მოვედი რო ცოლობა გთხოვო, დაიჩოქა, ცოლად გამომყვები? (ანდრო)
- შენ სულ გაგიჟდი? (მე)
- ხოხო შენ გამაგიჟე, ჰა ეხლა დიდხანს ვიყო ასე თუ მეტყვი პასუხს (ანდრო)
ცრემლებს ვერ ვიკავებდი და ღაპა ღუპით მომდიოდა ცრემლები, ვერ ვიჯერებდი რო ეს ჩემს თავს ხდებოდა, უკვე მეორედ მთხოვდა ცოლობას.
- მე მე მე (მე)
- ხო კაი ვიცი შენი პასუხი 1 თვეშია ქორწილი შეგიძლია დღეიდან დაიწყო მომზადება (ანდრო)
- იქნებ და უარს გეუბნები? (მე)
- თუ უარის თქმა გინდოდა თავიდანვე იტყოდი უარს, არც წეხან არ გაბაზდებოდი რო გითხარი გოგო მომწონს და ხელი უნდა ვთხოვოთქო, არც ეს ძველი ბეჭედი არ გეკეთებოდა ხელზე. არც ჩემს დანახვაზე იკანკალებდი ასე, კიდე ბევრი ჩამოვთვალო? (ანდრო)
- მიყვარხარ (მე)
- ყველაზე მეტად, ამიყვანა ხელში და დამაბზრიალა
- ამ ლამაზ თვალებზე აღარასდროს ვნახო ცრემლები ჩემი ლამაზ თვალება (ანდრო)
- ეგ შენზეა დამოკიდებული და ვაკოცე
- იიი ატოცა (სანდრო)
- სანდრო (ჩვენ)


______
პირველ რიგში მინდა ყველას ძალიან დიდი მადლობა გადაგიხადოთ ვინც კი წაიკითხე. რაც შეეხება იმათ ვისაც შენიშვნები ქონდათ ჩემთან დაა ან არ მოეწონათ ბოდიშს ვუხდი რადგან ვერ გავუმართლე იმედი. იმედი მაქვს რომ მთლიანობაში მაინც მოგეწონებათ