თეთრი საღამოს კაბა ჩავიცვი თეთრივე ფეხსაცმელები თმები გვერძე გადმოვიგდე და დაველოდე ანდროს მასაც არ დაუყოვნებია და მალევე მოვიდა
- ჩემი პრინცესა დღესაც რა ლამაზია (ანდრო)
- მადლობა საყვარელო (მე)
- აუ რა მაგრად მაგიჟებ ეხლა მოგიტაცებ ;დდ (ანდრო)
- ნუ სულელობ ;დდ (მე)
- გამაგიჟე და ეხლა ამიტანე ასეთი ;დდ (ანდრო)
- სხვა გზა არ მაქვს ;დდ სად მივდივართ? (მე)
- ეგ უკვე სიურპრიზია (ანდრო)
- კაი სიურპრიზად დავტოვოთ (მე)
გზაში ბერვს ვლაპრაკობდით ვიცინოდით გავიხსენეთ ის დღე პირველად რომ გავიცანით ერთმანეთი ;დდ მანქანა ულამაზეს ადგილას გააჩერა. არ ვიცი რა ადგილი იყო მაგრამ ძალიან ლამაზი იყო. მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიყავით და სხვა არავინ, გზა ვარდის ფურცლებით იყო მორთული და სანთლებით. უბედნიერესი ვიყავი გვერდით რომ ასეთი მამაკაცი მედგა. ამ საღამომ არაჩვეულებრივად ჩაიარა. უკვე ღამის 2 საათი იყო არ ვაპირებდით წამოსვლას მაგრამ წვიმამ შეგვიშალა ხელი ;დდ ეს ძალიან რომანტიკული იყო მაგრამ თავშესაფარი მხოლოდ მანქნა იყო ;დდ ჩვენც სხვა გზა არ გვქონდა და წამოვედით სახლში
- აუ როგორ არ მინდა შენი გაშვება (ანდრო)
- არაუშავს ხვალ მნახავ (მე)
- არა ხვალ ვერ გნახავ (ანდრო)
- რატო? (მე)
- კახეთში მივდივარ 3 დღით საქმეები მაქვს (ანდრო)
- აუუუ (მე)
- ვერ გეტყვი წამოდი მეთქი ვერც მოვიცლი შენთვის ჩემი საქმის გადამკიდე ხო იცი არა? (ანდრო)
- არაუშავს ცხოვრებ (მე)
- აუ მაგრად ჩამეხუტე რა (ანდრო)
- მიყვარხარ (მე)
- მეც ყველაზე მეტად (ანდრო)
- კაი ავედი მე (მე)
- ჭკუით დაგირეკავ მერე (ანდრო)
- კაი (მე)
ავედი სახლში და ბედნიერმა დავიძინე. მთელ მსოფლიოში ყველაზე მაგარი საქმრო მყავდა და ყველაზე ბედნიერი ვიყავი. მეც ვიყავი შეყვარებული ყველაზე შეყვარებული. მეც განვიცადე ეს გრძნობა და ძალიან ბედნიერი ვიყავი. დილით მარის ზარმა გამაღვიძა
- რა გინდა გოგო ამ დილაუთენია? (მე)
- მე კარგად შენ? (მარი.გ)
- მეც (მე)
- ხო რაზე გირეკავ ჩემი ბიჭის გაცნობა ხო გინდოდა? (მარი.გ)
- ხო (მე)
- ხოდა დღეს სამისკენ მოდი ჩემი სახლისკენ კაფე როა (მარი.გ)
- კაი (მე)
გავთიშე გადავტრიალდი და გავაგრძელე ისევ ძილი. პირველისკენ გამეღვიძა ავდექი წყალი გადავივლე ვისაუზმე და ანდროს დავურეკე
- ხო სიცოცხლე (ანდრო)
- როგორ ხარ? (მე)
- კარგად შენ ? (ანდრო)
- რავიცი ვარ რა (მე)
- არ გირეკავდი მეთქი არ გავაღვიძოთქო (ანდრო)
- ხო ეხლახნს გავიღვიძე (მე)
- ჩემი მძნარა გოგო (ანდრო)
- რას აკეთებ? (მე)
- რავი გზაში ვარ და გამგეობაშ უნდა ავიდე (ანდრო)
- კაი მაშინ რო მოიცლი მერე დამირეკე (მე)
- კაი პრინცესა ჭკუით (ანდრო)
- შენც (მე)
- რა არის სალომე რამდენს ჭამ? (ელა)
- რავიცი მშია რა იყო მითვლი? (მე)
- არა საყვარელო უბრალოდ ამდენს არ ჭამ ხოლმე (ელა)
- ერთი წუთით მოვალ ეხლავე, პირზე ხელი ავიფარე და საპირფარეშოში შევვარდი. კინაღამ ცუდად გავხდი. გამახსენდა ანდროსტან გატარებული ღამე.
- კარგად ხარ სალომე? (ელა)
- კი ეხლა ეხლავე გამოვალ (მე)
- რა მოგივიდა (ელა)
- არაფერი რა უნდა მომსვლოდა ;დდდ (მე)
- რავიცი მაინც (ელა)
- გუშინ დავსველდი თან შემცივდა მგონი სიცხეც მაქ ჩემ წამალს ვიყიდი და მოვალ (მე)
- კაი (ელა)
- გინდა რამე შენ? (მე)
- არა არაფერი (ელა)
წავედი აფთიაქში ჩემი წამალიც ვიყიდე და თან ორსულობის ტესტიც, სასწრაფოდ დავბრუნდი სახლში ტესტი გავიკეთე და დადებითი იყო. თან გამიხარდა და თან არა. არ ვიცოდი ეს ამბავი გიოსთვის როგორ ამეხსნა. მაგრამ მე ხომ მუცლით ანდროს შვილს ვატარებდი.
- ხო რა იყო? (მე)
- აღარ მოდიხარ? (მარი.გ)
- ეხლავე გამოვალ (მე)
10 წუთში უკვე კაფესთან ვიყავი, გარეთ თითქოს ანდროს მანქანა დავინახე მაგრამ ის ხომ კახეთში იყო, კაფისკენ წავედი და ნეტა არ წავსულიყავი. ფანჯარასთან ანდრო და მარი იჯდნენ ერთ ამბებში იყვნენ. ნეტა მიწა გამსკდომოდა იქვე და ჩავვარდნილიყავი ოღონდ ის არ დამენახა. ცრემლებს ვერ ვიკავებდი. მინდოდა შევსულიყავი შიგნით და ორივე გამელანძღა მაგრამ ამის ძალა არ მქონდა, ერთ ადგილას ვიდექი და ვერ ვინძრეოდი. ძალა გამომეცალა ქვეყანა თავზე დამემხო, ასეთი ტკივილი არასდროს მიგვრძნია. ესეიგი ანდრო იყო ის ბიჭი ვიზეც მაკა მეუბნებოდა, ჩვენ ხომ ჩვენს ურთიერთობას ვასაიდუმლებდით. ოო ღმერთო რისთვის მტანჯავ ასე? ხომ შეიძლებოდა რომ მეც ვყოფილიყავი ბედნიერი? რისთვის ღმერთო რისთვის? ტელეფონზე ზარია:
- აღარ მოდიხარ სალი? (მარი.გ)
- არა (მე)
- რატო? (მარი.გ)
- საქმე გამომიჩნდა, ანის და მარის დავურეკავ და ისინი მოვლენ (მე)
- კაი (მარი.გ)
- ალო მარ (მე)
- ხო სალი (მარი.ლ)
- მარის შეყვარებულის გაცნობდა ხომ გინდოდა? (მე)
- ხო (მარი.ლ)
- ხოდა მარისკენ კაფე რო არის იქ არიან და რომ მიხვალ მის შეყვარებულს ჩემგან მოკითხვა გადაეცი (მე)
- და შენ არ მიდიხარ? (მარი.ლ)
- რო მიხვალ თითონ გაიგებ რატო არ მინდა მისვლა (მე)
- რა ხდება? (მარი.ლ)
- ცამოდი კაფეში და შენ თვითონ გაიგებ რაც მოხდა (მე)
- კაი (მარი.ლ)
- არ მოდის შენი დაქალი? (ანდრო)
- არა საქმეები გამოუჩნდა, მაგრამ მეორე დაქალი მოვა (მარი.გ)
- კაი (ანდრო)
- შენ? (მარი.ლ)
- მარიამ (ანდრო)
- უი თქვენ ერთმანეთს იცნობთ? (მარი.გ)
- კი ვიცნობთ მარიამ, შე უსინდისო როგორ ბედავ? არაკაცი ხარ და გაარტყა ანდროს (მარი.ლ)
- რა ხდება მარიამ შეგიძლია ამიხსნა? (მარი.გ)
- ეს იცი ვინ არის? (მარი.ლ)
- ვინ? (მარი.გ)
- სალის რომ უყვარს ანდრო ხო იცი? ზუსტად ეს არის ეს ვაჟბატონი, ხან იმას ეჩალიები ხან ამას? არაკაცი ხარ! თბილიში ბიჭი დაილია რაღა მაინცდამაინც ამას გადააწყდი? (მარი.ლ)
- მე მე არ ვიცოდი (მარი.გ)
- ხომ მართლა სალომემ მოკითხვა შემოგითვალა ვაჟბატონო ანდრო (მარი.ლ)
- რა? ვერ გავიგე? (ანდრო)
- რა და როგორც ჩანს აქ იყო დაგინახათ და მერე მე დამირეკა (მარი.ლ)
- რატო არ მითხარი ანდრო რაც ხდებოდა? (მარი.გ)
- მე არ ვიცოდი თუ შენ სალის დაქალი იყავი (ანდრო)
- იცი მარიამ? ანდროს საცოლე ყავს, არაკაცი ხარ ანდრო არაკაცი, წავედი მე (მარი.ლ)
- კაი დამშვიდდი რა ნუტირიხარ მაგ არაკაცის გამო (მარი.ლ)
- როგორ დავმშვიდდე მარიამ? წამოდი ჩემს ოთახში რაღაც უნდა გითხრა (მე)
- კაი , ოღონდ ცოტა დამშვიდდი (მარი.ლ)
- მისმინე, და ძაან გთხოვ არ შემაწყვეტინო (მე)
- კაი გისმენ (მარი.ლ)
- მე და ანდრო უკვე 3 წელია ერთად ვართ, ანდროს საცოლეც მე ვარ. მასე ნუ მიყურებ ძაან გთხოვ, ვიცი უნდა მეთქვა აქამდე მაგრამ იცი? რაც უფრო ცოტამ იცის ურთიერთობის შესახებ მით უფრო დაცულია ის ურთიერთობა მაგრამ როგორც ხედავ ასე არ ყოფილა. ანდროს დაბადებისდღეს ერტად რომ შევხდიტ ხომ იცი? მაგ ღამეს მასთან ვიწექი და დღეს გავიგე რომ მუცლით მის შვილს ვატარებ. ადამიანი რომელიც ყველას მირჩევნოდა ადამიანი რომელიც სიცოცხლეს მილამაზებდა და მისთვის სიცოცხლესაც დავთმობდი ჩემს დაქალთან დადიოდა. ვინ იცის რამდენი ხნის ურთიერთობა აქვთ მათ. ვერ ვიჯერებ რომ ასე გამომიყენა. ვერ ვიჯერებ გეფიცები. მინდა ვიტირო მაგრამ უკვე ვეღარც ვტირი. ეხლა ყველაზე მეტად ის მიმძიმს როგორ ავუხსნა ეს ყველაფერი გიოს. (მე)
- ვაიმე ჩემი გოგო. ნუ გეშინია ყველაფერი მოგვარდება შენ არ ინერვიულო ბავშვს არაფერი ავნო (მარი.ლ)
- არ ვიცი რა იქნება მაგრამ დღეს გიოს ყველაფერი უნდა მოვუყვე და მერე ალბათ საზღვარ გარეთ წავალ, არ მინდა აქ გაჩერება (მე)
- და იქ მარტო იქნები? (მარი.ლ)
- აბა რა ვქნა? მე ანდროსთან არანაირად აღარ მინდა კონტაქტი მქონდეს, არც იმას ვეტყვი რომ მუცლით მის შვილს ვატარებ (მე)
- კარგად დაფიქრდი სალომე მერე არ ინანო (მარი.ლ)
- სანანებელი მე მხოლოდ ის მაქვს რომ ანდროსტან ურთიერთობა მქონდა (მე)
- კაი როგორც გინდა. გთხოვ მეტი აღარ იტირო რა (მარი.ლ)
- ანის არაფერი არ უთხრა რა ისიც ფეღმძიმედ არის და რამე არ მოუვიდეს (მე)
- არა ნუ გეშინია (მარი,ლ)
- მომისმინე არც მარის და არც ანდროს ნახვა არ მინდა, ჩემზე თუ რამე გკითხეს არაფერი არ უთხრა. (მე)
- მაგის შეხსენება არ მინდა (მარი.ლ)
- აი ჩაიწერე ჩემი ახალი ნომერია (მე)
- კაი საყვარელო გავიქეცი ეხლა მე და დამირეკე გიოს რო დაელაპრაკები (მარი.ლ)
- კაი (მე)
საღამოს გიო რომ დაბრუნდა სამსახურიდან ყველაფერი მოვუყევი არაფერი არ დამიმალავს მისთვის, ვთხოვე რომ არც პასუხი მოეთხოვა ანდროსთვის და არაფერი, ისიც ვთხოვე რომ მისთვის და მისი ოჯახისთვის ბავშვის ამბავი არ შეეტყობინებინა. გადავწყვიტე რომ სამ დღეში ინგლისში წავსულიყავი. იქ ვიცხოვრებდი და ხანდახან გიო და ელაც ჩამოვიდოდნენ ხოლმე.
9 თვის შემდეგ: ჩემი პატარა ბიჭი ამ ქვეყანას მოევლინა. მე ისევ ინგლისში ვარ. ამ ცხრა თვის განმავლობაში გიო რამდენჯერმე იყო ჩამოსული მარი კი ბოლო თვეებში სულ ჩემს გვერდით იყო. როგორც შეთანხმებულები ვიყავით ანდროს არაფერი გაუგია ბავშვის შესახებ. ბავშვს სანდრო დავარქვი. ეს სახელი ჩემი და ანდროს ინიცალებია ჩემი “ს“ და მისი “ანდრო“ . მინდოდა ჩვენ შვილს რამე მაინც ქონოდა ჩვენი საერთო. სანდროს ანდროს თვალები ქონდა. თვალები რომლებმაც პირველივე შემოხედვაზე დამატყვევეს. ანდროსავით ქერა იყო.
გავიდა 3 წელი გიოს იუბილესთვის ჩამოვედი საქართველოში. როგორ მომნატრებია აქაურობა მაგრამ როგორც კი აეროპორტიდან ფეხი გამოვდგი გამახსენდა ის ტკივილი, ის ტკივილი როცა ანდრო და მარიამი ერთად დავინახე. ამ ხნის განმავლობაში ერთხელაც არ მიკითხავს მათი ამბავი. მარი ხანდახან თუ მომიყვებოდა ხოლმე თავისით რამეს ისიც ხან ყურსაც არ ვუგდებდი ხოლმე. განა იმიტომ რომ არ მენატრებოდა ან არ მიყვარდა არა ტკვილამდე მიყვარდა ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მაგრამ არ მინდოდა მისი ამბებით უფრო მტკენოდა გული. ჩემი სანდრიკო უკვე 3 წლისაა. ქერა კულულები აქვს ჩემს ბიჭს. გის ძალიან გაუხარდა რომ ჩამოვედით. სანდრო პირველად იყო აქ და ყველაფერს გაოგნებული უყურებდა ;დდ ანის ტყუპებიც უკვე დიდები იყვნენ, მას გოგო და ბიჭი ეყოლა, ლიკა და ნიკა. საქართველოში უკვე 3 თვეა რაც ვარ და არცერთხელ არ შემხვედრია ანდრო. ზაფხული იყო და ბათუმში ვიყავით დასასვენებლად წასულები. ახალი ჩასულები ვიყავით და პირველივე ღამეს გავასეირნე სანდრო თან ვათვალიერებინებდი ბათუმს. გამხსენდ ის დღე როცა აქ ანდროსთან ერტად ვიყავი. ის დღე როცა გიორგი დავკარგეთ, ჩემდა უნებურად გადმომცვივდა ცრემლები