ვგრძნობ, რომ ჩემი სხეული ჩემს გონებას კი არა, არამედ ალკოჰოლს ემორჩილება. დიახ, დიახ ვგრძნობ, რომ თითოეული უჯრედი გაჟღენთილია ვნებით და წყურბილით, ისე,რომ სახურავზე ასვლასა და ბოლო ხმამდე ყვირილს მანდომებს
-მოდი აქედან წავიდეთ
ის გაკვირვებული იყურებს- სად?
-სახურავზე
-სერიოზულად ამბობ?
-სავსებით
ახლა უკვე გაფართოვებული თვალებით შემომცქერის მე კი ვგრძნობ, რომ შეპყრობილი ვარ თავიდან ფეხებადე, დიახ ამ ადამიანით ვარ შეპრობილი, რომლის აჩრდილიც წლების განმავლობაში მოსვნეებას არ მაძლევდა. ვგრძნობ როგორ ძალიან უნდა ჩემი კანის თითოეულ ნაწილაკს მისი გახდეს, მის მკლავებში მოექცეს ჩემი შიშველი მხრები და მის წინ წამოწეულ წითელ ტუჩებს გემო გავუსინჯო. ხომ წარმოგიდენივართ მთელი ამ ჰორმონებთან ჭიდილის დროს რა გამომეტყველებით ვუყურებდი, ასე რომ სავსებით ნორმალური იყო მისი ოდნავ პირდაღებული სახის დანახვა,როდესაც ჩემი ფიქრების ლაბირინთიდან ძვლივს უკან დასაბრუნებელი გზა ვიპოვე.
-წავედით?
-კი კი წავიდეთ და მის თბილ ოდნავ უხეშ ხელს ჩემი გაყინული ხელი მაგრად ჩავჭიდე. ისე თითქოს ვცდილობდი მეთქვა- ახლა უკვე არსად გაგიშვებ, ახლა უკვე აღარ დაკგარავ. იმ წამს მსოფლიოს ყველაზე იღბლიან და ბედნიერ ქალად ვთვლიდი თავს.
სახურავზე ასასვლელი კიბე ძალიან მოუხერხებელი აღმოჩნდა, იმათთვის მითუმეტეს, ვისაც მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლითა და მოტკეცილი კაბით გადაეწყვიტა ასვლა. თუმცა გადავწყვიტე დაბრკოლებეს არ შევშინებოდი და თამამად გადავდგი პირველი ნაბიჯი,წარმატებული აღმოჩნდა. თვითდაჯერებულობამ გამათამამა და მეორე ნაბიჯს მესამე მოყვა მესამეს კი მიწაზე მწარედ დაცემა და მუხლის გადახსნა, მუხლის გადახსნას კი მჩქეფარე სისხლი.
-იტკინე რამე?
-არვიცი მგონი სისხლი მომდის მუხლიდან
-მაჩვენე, ფრთხილად, ფრთხილად კიდე არ დაეცე და ვიგრძენი მისი ძლიერი ხელი როგორ შემომეხვია წელზე
უეცრად სითბომ მთლიან ტანში დამიარა და ვიგრძენი, როგორ აჩქარდა ვენებში სისხლის მიმოქცევა. ჩემდა უნებურად სახეში შევხედე და ვეცადე რამე ამომეკითხა, თუმცა უშედეგოდ, მივხვდი, რომ სულაც არ ჩქარობდა.
ფეხის დადგმა და ამ მშვენიერების ბბურუსიდან გამოფხიზლება ერთი იყო. პატარა ბავშვივით მომადგა თვალზე ცრემლი, მაგრამ ვეცადე არ შეემჩნია. ვფიქრობდი ეს ნამდვილი სირცხვილი იქნებოდა პატარა გოგოსავით ატირებული, რომ ვენახე. ვეცადე ღრმად ჩამესუნთქა და ცრემლშეპარული ხმა ღიმილით გამენეიტრალებინა.
-რა მოუხერხებელი ხარ...
-ახალი ამბავი და სიმწრისგან ვუღიმი
-მგონი სჯობს ქვემოთ დავბრუნდეთ და ექიმს ანახო ფეხი
არა არა არა!!! ეს უკვე ზედმეტია...ამ კიბეზე ამოვბობღდი, მუხლი გადავიხსენი, ახლა სიმწრისგან ძვლივს აქ ვდგავარ ის კი უკან დაბრუნებას მთავაზობს. არა! არავითარ შემთხვევაში.
-კაი რა, არაფერია ისეთი. უბრალო ნაკაწრი
-კარგი, მოდი იქნებ აქ ჩამოჯდე და რაღაც აგურით ნაშენებ ოთკუთხრა ფიგურაზე მანიშნა.
რა თქმა უნდა, ჩემი მოუხელთებელი კაბის, ფეხსაცმლისა და თავის გადამკიდე დამოუკიდებლად დაჯდომა ვერ შევძელი და უსუსური კნუტის თვალებით ვანიშნე, რომ ამ ყველაფერს მარტო ვერ გავუმკლავდებოდი. გაეცინა. ჩემსკენ წამოვიდა. ვიგრძენი მისი ორივე ხელი როგორ დაწვდა ჩემს სხეულს და ამ რაღაც ფიურაზე შემსვა. ძალიან ახლოს ვართ ერთმანეთთან, ზედმეტადაც კი, ალბათ ხუთი წამიც და წარსულს ჩაბარდებოდა ჩემი ქართული მანდილოსნური თავისშეკავება. ვგრძნობ როგორ მშორდება მისი თბილი ხელები სხეულიდან და ეს საშინლად ცუდი შეგრძნებაა, დიახ, საშინლად. როცა გინდა უფრო მეტად ჩაგეხუტოს, უფრო მეტად ახლოს იყო ის კი დისტანციას ინარჩუნებს. მგონი ჭკუიდან ვიშლები.
ოდნავ დაიხარა და ნატკენ ფეხს დახედა, ჯიბიდან ხელსახოცი ამოიღო, ფეხი წინ წამომიწია და ფრთხილად დაიწყო სისხლის მოწმენდა. უკვე მეგონა, რომ მალე ამ ყველაფრით ორგაზმნს განვიცდიდი, ამიტომ მიშტერებული ვუყურებ მის თითოეულ მოძრაობას, მის თითოეულ ნაკვთს და იმის მაგივრად, რომ გამოვფხიზლდე უფრო და უფრო მეკიდება სიმთვრალე. ოო ღმერთო განა როგორ შეიძლება ასეთი ძლიერ და მკვირვ ხელებს ამდენი სინაზე გააჩნდეს, და მისი მტევნებიდან ნელ-ნელა მის დაკუნთულ მხრებზე გადამაქ ყურადღება. მსხვილ მაჯას გემოვნებიანი საათი და თეთრი, იდაყვზე აკეცილი თეთრი პერანგი უფარავს. ალბათ, არაფერშია კიცი ისეთი სე ქსუალური, როგორც თეთრ პერანგში ( ნუ საცვლებს თუ არ ჩავთვლით) ხო ლამის იმ ეტაპამდე მივსულიყავი,რომ ჩემს გონებაში გამეშიშვლებინა, როცა მისმა ხმამ გამომაფხიზლა.
-საშიში არაფერია, მაგრამ მგონია მაინც კარგი იქნება ექიმს აჩვენო
-ვფიქრობ, ექიმი შენზე უკეთ ვერც დამეხმარებოდა. ოო ღმერთო რეებს ვბოდავ
ალმაცერად მიყურებს და სახეზე თითქოს თითოეულ ნაკვთს შეისწავლის. მართლაც დასაფასებელია მისი ასეთი შეფარებული გულცივობა, მაგრამ საბოლოოდ თვალებმა მაინც გაყიდეს. დიაახ, დიახ, საუბრის დროს ცდილობდა თვალებში ეყურებინა, თუმცა აშკარად თვალებზე მეტად ტუჩებისკენ გაურბოდა მზერა.
-მგონი კარგი იქნება თუ აქედან ჩამომსვავ
-კარგი.
მომიახლოვდა და წელზე ხელები მომხვია, უცბად ჩვენი სახეები ძალიან ახლოს აღმოჩნდნენ ერთმანეთთან, ისე ახლოს ვგრძნობდი მის სუნთქვას, მის სურნელს, მის სითბოს. იმ მომენტში შიშმაც კი შემიპყრო, რამდენი ხანია ეს არ გამიკეთებია, რომ არ მოეწონოს, რომ...რომ..და კიდევ უამრავი „ რომ“ ტრიალებდა ჩემს თავში. აშკარად არ აპირებდა ჩემს დაბლა ჩამოსმას და აღარც ჩემი სხეულიდან ხელების მოშორებას. მეც გამომწვევად ვუყურებდი თვალებში, ვგრძნობდი როგორ იღვიძებდა დიდი ხნის წინ მიძნებული ჰორმონები და როგორ ილტვოდნენ მისი სხეულისაკენ, ვგრძნობდი,რომ უკვე ცეცხლი მეკიდა და ერთადერთი გამოსავალი მისი შეხება და კოცნა იყო. ვიგრძენი მისი ხელი როგორ მეფერებოდა ფეხზე,ნელა,აუჩქარებლად მისი ტუჩები კი ნელა მოიწევდნენ ჩემკენ და უცბად ვიგრძენი მისი ენა როგორ ტკბილად ეფერებოდა ჩემს ტუჩებს. ნაზი, უმნიშვნელო შეხებიდან წამებში ვნებიან კოცნაზე გადავიდა. ტუჩებს მოშორებული კისერში ნაზად მკოცნიდა, მე კი მის თმაში დავასრიალებდი ვნებისაგან გზაარეულ ხელებს და რაც უფრო მიმძაფრდებოდა მისი წყურვილი მით უფრო ვწევდი ჩემკენ. უეცრად მისი ძლიერი ხელები ჩემს ფეხებს შეეხო და ერთმნეთს დააშორა, ვგრძნბ ნელ-ნელა კაბის ქვეშ თბილ და უხეშ ხელებს, ვგრძნობ როგორ მეფერება შიშველ თეძოებზე. მე კი კისერზე ვხვევ ხელებს და ფეხებით წელზე ვეხვევი. ვნებიან კოცნასთან ერთად ვხვდები როგორ იხსნება დეკოლტეს ღილები და ბიუსჰალტერის შესაკვრელს ოსტატრად წამებში ხსნის. არ ვეწინააღმდეგები. ვგრძნობ როგორ ეკუთვნის ჩემი სხეული, ვაძლევ უფლებას მთლიანად მისი გავხდე და მკერდზე მისი ძლიერი ხელების შეხებას ვგრძნობ, შემდეგ კი ნაზ კოცნას. მოჭარბებული ვნებისგან თავს ვეღარ ვაკონტროლებ და მის ტუჩებს არაადამიანური ძალით ვკოცნი, ვეწაფები თითქოს ჰაერი იყოს, მეკი სუნთქვა არ შემეძლოს, ვკბენ და მის განიერ მხრებს ვეფერები. პერანგის ღილებს ნელა ვუხსნი და კისერში სველ კვალს ვუტოვებ. ვგრძნობ მისი ხელი ნელ-ნელა საჯდომისაკენ იწევს და მთელი ძალით მიხუტებს...ახლა მთლიანად მის ხელებში ვარ მოქცეული და ამწამის გარდა ვერაფერზე ვფიქრობ...ნელნელა კაბას მხრებიდან მიწევს და შიშველ მხრებს მიკოცნის, წელზე ხელს მიჭერს და ზურგიდან კისრისკენ მიიწევს,მე კი სიამოვნების მორევში გახველი თავს უკან ვწევ და მხოლოდ შორისდებულებით გამოვხატავ ამ უსაზღვრო სიამოვნებას. უკან იხევს და ჰამრის გახსნას იწყებს, მზად ვარ , თავს ვამხნევებ, მართლა მზად ვარ, მე ხომ ეს მინდა, მაგრამ ვგრძნობ ნელ-ნელა გამოვდივარ ამ ბურუსიდან და ვნების ნისლიც მშორდება თვალებიდან. ნუთუ ოდესმე შევძლებ ამის დავიწყებას? ნუთუ ოდესმე შევძლებ იმ საშინელი ამბის დავიწყებას,რომელიც ცხოვრებას მიწამებს?!
-რა მოხდა?
-არ შემიძლია მაპატიე...