თავის ტკივილმა გამომაღვიძა მანქანაში ვიჯექი უკანა სავარძელზე მიწოლილი. გაჩერებულ "კაპოტ " ახდილ მანქანაში ორი სხეული მოძრაობდა ოღონდ არ ჩანდნენ, მერე სარკეში ჩავიხედე თვალები ჩაწითლებული და დასიებული მქონდა ქუთუთოებთან თითები მივიტნე და რაღაცამ რომ მომანათა თითიდან აქ უკვე დამცხა თითიდან მოვიძრე და ხელში დავატრიალე, კიმაგრამ ვის გავყევი ცოლად შიგნით კი ეწერა " ფეხის ფრჩხილიფან თმის ბოლოებამდე" არა არც ისე გალაქტიონურად ჟღერს... ვერაფერს მივხვდი ერთადერთი ცუდი ის ჭირს ჩემს სიმთვრალერომ არაფერი მამახსოვრდება ...
მანქანიდან ზლაზვნიათ გადმოვედი ალბათ საშინელი სანახავი ვიქნებოდი გაოცებული სახით მივშტერებოდი ვიკოს და ეს ვინაა საიდანღაც მეცნობა ... ალბათ შენი ქორწილიდან მოიცა მოიცა ეს ხო ხვიჩაა... კიი ისაა კითხვის ნიშნები ეხატა ტასუნას და ელოდა პასუხს არ დასმულ კითხვებზე
- რომელს გამოგყავით ცოლად - ბიჭები ყველაფერს ელოდნენ,მაგრამ ამას არცერთი თან ისერთი ხმით და გამომეტყვებით თქვა ტასუნამ ბიჭებს ისტერიული სიცილი აუტყდათ
- აუ რა გაცინებთ?- გაიბუტა სიცივისგან აკანკალებული ტასუნა და მანქანის კარები მაგრად მოიბრახუნა...
ტელეფონი რეკდა, რეკდა და რეკდა ანასტასია ჯიბრით არ ეძახდა არცერთს მათაც არ ესმოდათ ბოლოს ბანჯარა ჩამოწია და ტელეფონი გადაყო რომ მიმხვდარიყვნენ
-საყვარელო უპასუხე ჭუჭყიანი ხელები მაქვს
-"საყვარელო უპასუხე" გაჯავრა ანასტასიამ ყურებიც ჭუჭყიანი აქ
- ალო- უპასუხა მობეზრებულმა და დაელოდა პასუხს გოგონამ აშკარად ესპანურად დაიწყო ლაპარაკი „პახმელიაზე“ კიდე ამოს წიკვინი უნდოდა,! გაჰკიოდა და კაცმა არ იცის რას, ანასტასია სულ მოიშალა ყურმილი გვერდით გადადო და ბოლოს ბუტბუტი რო აღარ ესმოდა ყურზე მიიდოა - ოქეი ბეიბიო ასე უთხრა იმან ესპანურად მიყვარხარო ესერთი სიტყვა იცოდა და ეს თარგმნა... - ბიჭებს მანქანა გაეკეთებინათ და უკვე მანქანაში ისხდნენ
- ვიღაც გოგო იყო ვიკო ... წიოდა და კიოდა მემგონი ტიროდა კიდეც , მიყვარხარო ესე თქვა დაურეკე მერე ცოდოა
- მოიცა შენ მართლა არაფერი გახსოვს?- იყო შეცვლილი ხვიჩას პასუხი
- აბა გეკაიფები?
- დედასვფიცავარ ერთნაირები ხართ ორივე ეგრე როგორ უნდა დათვრე რო საკუთარი ქორწილი დაგავიწყდეს...
-მოიცა ანუ შენ არ ხარ ჩემი ქმარი? -რატომღაც შვებით ამოისუნთქა გოგონამ ...
-მეჯვარე ვარ მე..
-ჰე ეხლა მოყევი თუ გახსოვს ნუ დამტანჯე
**
რამოდენიმე საათით ადრე...
-ხვიჩი
-ხო ვიკო რახდება ბრატ
-მოსვლა შეგიძლია
-კი ძმა...


-ანუშკი...
-რაგჭირს გოგო რა ბედნიერი ხარ?
-ჩემთავს გაფიცებ მეჯვარე ხო იქნები?
-რა? გამოშტერდი ვისი მეჯვარე?
-ჩემი ან
-რა შენი? რა ? ვის გაყები არ გადამრიო?
-აუ იქნები თუ არა? ქორწილში ნახავ რა...
-ვიქნები კი
-ხოდა მიდი გაემზადე გამოგივლით ახლა...
-მეკაიფები?-ანასტასიამ ამოიზმუილა და ყურმილი დაუკიდა...
***
-ან დედაშენთან რო წავიდეთ?(ანას დედა ნოტარიუსი იყო და ხელის მოწერა ასე თუ ისე მოგვარდებოდა)
-სად გოგო სიღნაღშია
-მერე რა
-ბეჭდები მაინც გაქვთ?(ხვიჩა)
-არაფერი საერთოდ შენძმობას ვფიცავარ -გახევამდე ეცინებოდათ ანასტასიას და ვიკოს...
-აუ ესენი მგონი დაბოლილებიც არიან ?-ახლა უკვე ოთხ ხმაში იცინიან
**
თავი სიღნაღში ამოყვეს თან სასმელს გზადაგზა ამატებდნენ და გამოფხიზლების საშვალება რელურად არ იყო... ღამის პირველ საათზე ასე ცარიელ და ლამაზ სიყვარულით სასვე ქუჩებში ორი შეყვარებული შესაძლოა სასმლისგან მაგრამ მაინც ძალიან, ძალიან შეყვარეული წყვილი მიაბიჯებდა და მათ უკან ბედნიერების გამზიარებელი ორი უახლოესი ადამიანი მიყვებოდა... რომლებსაც მათი ძალიან თბილი და ზედმეტად სასაცილო დიალოგები კიდევ უდრო ახალისებდათ და გაკვირებუიები ადევნებდნენ თავს მოსიყვარულე თითქმის ცოლ-ქმარს რადგანაც ისტორია, ხო მატი ძალიან დიდი ისტორია ასე უჩვეულოდ მოსიყვარულე ჯერ არ ენახათ .. ანასტასია ყოველთვის იკავებდა გრძნობების გამოხატვისგან თავს მაგრამ დღეს ყველაფრის უფლება მისცა საკუთარ შინაგან ხმას და იმედია არ დადგება დღე როცა ამ ყველაფერს ინანებს...

-ჩემთავს გაფიცებ ხვალ დღე არ გაგითენდებოდა ამ შუარამეს რომ გინდა მოასწრო ყველაფერი რომელსაც 1 თვეში თუ მოაგვარე მადლობას იტყვი?!
-ან რას ველოდო მითახი?! იცი რამდენი ხანი ვიცადე, ყველაფერს ვუცდიდი, მაგრამ ეხლა აღარ დავიცდი, დღესვე უნდა გავყვე, არც ერთი დღით მეტი ამ წუთას- ამ ღამეს ...ხელიც უნდა მოვაწერო და ჯვარიც დავიწერო მიყვარს გესმის მიყვარს...
-აუ ჯვრისეწრა საიდან მოგაფიქრდა კარგი რა ტასო ასე მთვრალს?ასეთ დროს,რომელი მოძღვარი დაგწერთ ჯვარს?(ხვიჩა)
ხელის მოწერამ მშვიდად ჩაიარა ანას დედამ უპრებლომოდ მოაწერინა ხელი. საიუველირო მაღაზიაც ძალიან დიდი ძებნის შემდეგ წყალზე შესულმა მეჯვარეებმა აღმოაჩინეს და ღამის 4 საათზე იუველირს სახლში დაადგენენ...სამფეხა მოხუცი ჯოხით გამოკაკუნდა და დიდი სათვალეებიდან ნაცრისფერი წყლიანი თვალები მოჭუტა , გახარებულმა მიიღო წყვილი და ძალიან ძველი გაკეთებული ძვირფასი ბეჭდები გამოუტანა..
ხვიჩამ გადარეკა და ერთ ადგილას მიასწავლეს ეკლესიამდე დიდი და ქვიანი გზა გაიარეს ბოლოს სინათლეზე გამოჩნდა პატარა ეკლესია და გვერდით კელია, ხმაურზე სინატლე აანთო მამაომ ელოდა და ამიტომ ..
- იცოდე თუ შეგატყოთ რომ მთვრალები ხართ ჯვარს არ დაგწერთ შეიკავეთ ყველანაირად თავი( ხვიჩა
- აუ რიგორ ვკიდივართ(ანა
***
-ყველაფერი ასე იყო
- ანა სადაა?
- ფრენა მაქ ხვალ შუადღესო
- და ეხლა სად მივდივართ
- წუხელ ჯვრის წერის შემდეგ ვიკომ დედამის დაურეკა ,რძალი უნდ გაგაცნოო-იცინოდა ხვიჩ
- მოიცა აუ ვიკო შენ რაღამ გამოგაშტერა...
- უფ მე კიარ გავყევი მთვრალ კაცს ცოლად
- ნუ მნანებინებ ისედაც არ ვარ მაინცდამაინც აღტაცებული
და მაინც უკვე ცოლ-ქმარი იყვნენ,მაგრამ ირონიას და კბენას არცერთი აკლებდა, ალბათ ეს იყო მათი ურთიერთობის ხიბლიც....

***
მისვლისას ყველა თბილად შეგვხვდა,ასეა ან ბიჭში უნდა გაგიმართლოს ან დედამთილშიო, ალბათ მე დედამთილში გამიმართა .პატარა სუფრაც გაგვიშალეს და ასე ვთქვათ რძალი მიიღეს როცა ციციმ ( აწ დედამთილმა ) მკითხა როგორ გადაწყვიტეთ ესე უცებო, დავიბენი და ვეცადე,იმაზე ამეგო ყველაფერი რაც ხვიჩამ მომიყვა, ძალიან ბევრი ვალამაზე და ვამატე,აბა იმას ხმ არ ვეტყოდი არ მახსოვს თქო...ძალიან კარგი იყო ყველაფერი, მაგრამ დაღლილი ჯერ ქორწილით შემდეგ მანქანაში არკომფოტული და დაუსრულებელი ძილით, თანაც აქაც ასე დაძაბული ვიყავი არაფერი მეთქვა ცუდად , პირველი შთაბეჭდილება ყოველლთვის მნიშვნელოვნად მიმაჩნდა...ასე დაღლილი მაინც მხნედ ვიჯექი სუფრასთან და ყველას ვუღიმოდი. მაგრამ ახლა ყველაზე მეტად მინოდა ძილი და ცხელი შხაპი...
ვიკომ როგორცკი ჩემი საცოდავად დაღლილი და ჩაწიტლებული თვალები დაინახაა თვალი ჩამიკრადა და სულ მალე მის საძინებელში აღმოვჩნდი... ჩვეულებრივი ოთახი იყო არაფერი გამორჩეული საწოლნახევრიანი იდგა
- იმედია ნორმალური წოლა შეგიძლია
- მეც მაქვს მაგის იმედი თუარადა შეგიძლია იმ დივანზე დაწვე - საათს იხსნიდა და სრულიად სერიოზულად მელაპარაკებოდა. თვალები ისე დავუქაჩე ალბათ წითელი კაპილარები მიჩანდა
ძალიან მაგრად გადაიხარხარა და კარიდან მომაძახა დაგასწარი აბანოში პირველი მე შევდივარო.რაღას ვიზავდი თავი უკმაყოფილოდ გავაქნიე და ვიკოს კარადაში მოვიქექე ამ ქუსლიანებით და კაბით სიარული მსპობდა ფილთვებს მიცივებდა,სუთქვა მიჭირდა... ვიკოს გარდერობში ვიქექებოდი და ვეძებდი რამე კომფორტულს.. ერთ-ერთ უჯრაში ვიკოს ბოლოზარის პერანგი ვიპოვე და უნებურად მომინდა წამეკითხა, თვალი მოვავლე წარწერებს და უცებ მოგონებრბმაც იჩინრს თავი...
***
- უხ უკვე დიდი ბიჭია ნახე როგორ გაიზარდა - ვიცინოდი მე და რიტას მხარზე ვუჯიკებდი.
- ხო,ხო შენი ბიჭი- გამაჯავრა მანაც ...
ყველა აწერდა და მინდოდა მეც რამე დამეჯღაბნებინა ტელეფონი ამოვიღე და უბრალოდ ტექსტური შეტყობინება გავაგზავნე"marcxniv,jibestan adgili damitove "გამომხედა და გაეღიმა ზარი შევიდა და მეც გაკვეთილზე აღმოვჩნდი ნახევარი გაკვეთილი ვფიქრობდი რა შეიძლებოდა დამეწერა სამახსოვროდ , არადა თავში აზრად არაფერი არ მომდიოდა ფეხზე ვიბრაცია ვიგრძენი და ტელეფონი ამოვაცურე
"mivdivar tu ramis dawera ginda derefanshi gelodebi"რაღაც მოვიმიზეზე და გარეთ გამოვედი,ჩვენს გარდა არავინ არ იყო, გამიხარდა.
თეთი "საროჩკა " უკვე კარგად დაჯღაბვნოდა მხოლოდ ჯიბე იყურებოდა თეთრად. მის წინ გავჩერდი გული საშინლად აჩქარებული მქონდა.. თმა ყურებზე გადავიწიე და სასწაული კალიგრაფიით დავიწყე წერა...
"გილოცავ ვიკო ბედნიერი და წარმატებული იყავი, იმედია ვიდეოს ამიტყვირთავ ესპანეთიდან:დ... იცოდე რო ყოველთვის მეყვარები ისე არა შენ რო გინდა ჩემებურად მეყვარები... და მე სამაგიეროდ იმედი მაქ რო გემახსოვრები ... ალბათ დაგაბნიე ნუ როგორც ყოველთვის ... მეც მაბნევს აქ მარცხნივ რომ გიცემს ასე სწრაფად... მოკლედ სკოლის დამთავრებას გილოცავ პატარავ ...
შენი პირადი შოკი <33 "
რომ დავასრულე თვალებში შევხედე, აჟიტირებული, თვალებ გაპრწყინებული, მიყურებდა ვერ მოვითმინე, თითისწვერებზე ავიწიე და ლოყაზე ვაკოცე "დამიმახსოვრე " ვუჩურჩულე და კიბები ჩავირბინე ... რომ არ გამეკეთებინა ვინანებდი თავის დავიდანაშაულებდი ის ისეთი ბედნიერი იყო... და რაღაცნაირად მეც გადმომედო გული როგორღაც დავიმშვიდე...
მაგრამ, ალბატ ყელაფრად ღირდა რადგანაც ეს მოგონება ჩემთვის ყოველთვის ლამაზად მოგონებად დარჩებოდა და ალბათ მისთვი ოქროს ასოებით იქნებოდა ჩაწერილი…
***
საღამოს უკვე კარგად ვგრძნობდი თავს... წვიმდა ძალიან მაგრად წვიმდა, მე რომ გულში მწვდებოდა და მახარებდა ისე წვიმდა. გადაუღებლად ძლიერად და ნათებით... ფანჯრიდან მზერა,ტუმბოზე მოხტუნავე ტელეფონზე გადმოვიტანე და სწრაფად ვუპასუხე...
-ხო ლიკო
-სად ხარ ანასტასია ? ეს რა პოსტია ფეისბუქზე და მე რატო არ ვიცი არაფერი?-თავში მოვქექე რა პოსტზე მელაპრაკება თქო, არაფერი მომაფიქრდა ... ჩემი ორი ყველაზე საზიზღარი ჩვევა ამომიტივტივდა ერთი რომელიც თქვენთვის უკვე კარგად ნაცნობია დალევასთან დაკავშირებით და მეორე მნიშვნელოვანი მოვლენების პოსტვა ....
-აუ ლიკუ არ ინერვიულო რა
-როგორ არ ვინერვიულო-უარესად აღშფოთდა ლიკა..
-უბრალოდ მომილოცე
-ის მაინც მითარი ვიკო ვინაა?
-შენ რო მოგეწონდა ისაა
-და ასე სწრაფად რატო გადაწყვიტე-ცოტა შვება დავატყვე ხმაში
-ლიკუნა ეხა ვერ აგიხნი დიდი ისტორიაა.. ჩამოვალ და მოგიყვები რა
-ჩამოხვალ ?კიმაგრამ სად ხარ?
-ვიკოს მშობლებთან
-კარგი კარგი -უკმაყოილოდ ჩაილაპარაკა
-მიყვარხარ

-ესეგი მოვეწონე სიდედრს-ხელები შემომხვია და ზურგიდან მიმიკრა...
-ხო ყველაზე კრიტიკულ სიდედრს მოეწონე, მეორე უკეთესია და გაგიმართლა...(თუ ვინმე ვერ მიხვდით ლიკუნა არის ანასტასიას დეიდა რომელსაც საკუთარი ოჯახი არ ყავს და ანასტასიასაც შვილივით ზრდის. და მეორე სიდედრი ანასტასიას დედა )
-მე გოგოში უფრო გამიმართლა-ლაპარაკისას კისერში მეფინებოდა სუნთქვა და სამოვნებისგან მბურძგლავდა ... უცებ მაგრად იქუხა და შევხტი...
მახსოვს ხვიჩასთან ძალიან ვძმაკაცობდი და წვიმა ორვეს გვიყვარდა... იძახდა რომანტიკულიაო,მგარამ მე ყოვეთვის ვამტკიცებდი რომ სენტიმენტალური იყო..-ნანობ რამეს?-შემატრიალა და თვალებში შემომხედა... ელვას შუქის ჩაქრობა მოჰყვა და ამას ძიერი ქუხილი...ვიკოს ხელები მაგრად შემოვხვიე
-მეშინია...-ამოვიკნავლე საცოდავად...გაეცინა და მომშორდა..
-როგორც ყოველთვის უპასხო კითხვების მიემატა ესეც..
-პასუხები რა საჭიროა როცა ძალიან კარგად მიცნობ და იცი რომ თუ რამეს ვინანებ ასე მშვიდად არ ვიქნები...-საწოლზე დაწვა და სადღაც სიბნელეში გავიგონე საბანზე დატყაპუნებული ხელი ... რომ დავწოლილიყავი... ელვამ ცოტა თვალები ამიხილია და საწოლს მივაგნე და კიდევ ერთი ქუხილით შეშინებული საბანში შევძვერი... ვიკომ მკლავებში მომიქცია
-არა ტასო ნანობ!-იყო დამაჯერებელი ტონით ნათქვამიმ სიტყვები-ნანობ რომ არ გახსოვს ამდენი ხნის დაგეგმილი ქორწილი ასე უბრალოდ არ გახსოვს, რომ ვერ მოუყვები შვილებს შენი ზღაპრული პრინცესას ქორწილის ამბებს... და ვერც იმას მოუყვები რა გრძნობა როცა შენ გულს ეუბნები კის როცა ტვინი ამბობს უარს... და დილით იმის ნაცვლად რომ გაიღვიძო ბედნიერმა და გახარებულმა წინა ღამის მეგზურ მამაკაცთან რომელიც ახლა შენი ცხოვრების მეგზურია... ლამაზ წითელი ვარდის ფურცლებით მორთულ ოთახში და ამ ფურცლებზე სადღაც მიგდებული თეთრი კაბით... გვერძე იყურები და გეღიმება... ვიცი ხო ვიცი და დიახ გიცნობ იმაზე უკეთ ვიდრე შეიძლება შენ წამოგედგინოს... და ვიცი რომ ნანობ ასე რომ არ იყო, რომ დილით თავის ტკივილმა გაგაღვიძა და სახე ისე საშინლად მოგემანჭა ალბათ მე ჯერ, რომ არ მინახავს. ირგვლივ რომ მიმოიხედე მანქანა დაინახე, რომელშიც არავინ იჯდა და შემდეგ ბეჭედი როელსაც გაკვირვებული მზერით უყურებდი.. ალბატ კისერიც გტკიოდა არაკომფორტული ძილის გამო და იმის მაგიერ,რომ ბედნიერი ყოფილიყავი . ალბატ ყველაზე დაბნეული იყავი იმიტო, რომ არც კი იცოდი იმ ორი ბიჭიდან რომელიც შენ წინ „მაზუთით“ მოთხუპნულები იდგნენ რომელი იყო შენი ქმარი...და ბევრს მივცემდი, რომ ასე არ ყოფილიყო და მე მაინც მახსოვდეს რამე, რომ მოგიყვე და რომ იმ გაფუჭებულ მანქანაში არ გძინებოდა და თეთრი კაბა გცმოდა კრემისფერის სანცვლოდ და ოთხკაციანი ქორწილი არ გვქონოდა...
-ვიკო მოიცა არა ნუ ამბობ მაგას...
-არა ანასტასია ჩემი ბრალია...
-არა არ ვნანობ ხომ გითარი, არ ვნანობ ბედნიერი ვარ და არც ისე ცუდადაა საქმე ,ტელეფონი აუცილებლად მექნება ფოტოები და ვიდეოები... გახსოვს მე სელფერი ვარ... ეგ სანერვიულო არაა თან შენ შეგიძია გახსენება ...მეც გიცნობ და ვიც რო შეგიძლია გახსენება ჩემგან განსხვავებით -ვუღიმი თითქოს ხვდებოდეს და მხედავდეს.. ისე ბნელა თითს ვერ მიიტან თვალთან...
-იცი რამდენჯერ წამომედგინა პირველი ღამე მარა შენ სიცოცხლეს ვფიცავარ შენ თუ მე დამამშვიდებდი წამითაც არ გამივლია თავში-სიბნელეში მისი სიცილის ხმა ისმის მე რო ჩკუა მეკეთება ის ხმა და ის სიცილი
^^^
დილით ადრე ვიღვიძებ ნუ ვიკოზე ადრე ისე ბავშურად ძინავს ისეთი საყვარელია ... წვალება მიგინდებოდა დავიხარე და ყურის ბიბილოზე კბილები ძალიან მოვუჭირე ...
- უფრო თბილ გაღვიძებას ველოდი - მომანჭული იზელს ყურს
- დილამშვიდობისა- ვუღიმი თითქოს მე არ მეკმინოს წეღან მისი ყურისთვის
- ზედმეტად მშვიდად იწყებ - არ მაკლებს ირონიას და ქვემოდან მიქცევს წამებში ისე, რომ გააზრებაც მიჭირს ყელში მკოცნის , არადა ზუსტად იცის რომ სიკვდილამდე მეღიტინება
- არა არა მომშორდი ვიკო გთხოვ მეღუტუნება ძალიან - ვიცინი და თვითონაც ეღიმება ვგრძნობ
- აბა კიდე სად გეღიტინება? - თვალებში მიყურებს მე ღუტუნისგან ცრემლიანი თვალები მიბრწყინავს - მოიცა დავფიქრდე მემგონი მუცელზე არა?- თვალებს ჭუტავს და მავედრებელ მზერას ყურადღებას არცკი აქცევს
- ვიკო ძალიან ცუდად ვარ მეღიტინება გესმის .. ამოეთრიე ცუდად ვარ... ხელებს ნუ მიჭერ აღარ შემიძლია
- აუ როგორ ტეხავს ეხა ვინმე რო გისმენდეს - იცინის და მეც მეცინებ
- ამ და ვაჟბატონს სად ეღიტინება?
- მე არ მეღიტინება შეყვარებული არ მყავს - კვლავ იცინის
- მის დაკუნთულს სხეულს ზემოდან ვაწვები და თალებში ვუყურებ
- ესეგი არ გყავს
- არა - მეუბნება უდარდელად
- ამ მაშინ ცოლი გეყოლება
-არა თავისუფალი ვარ
- ესეგი თავისუფალი
- გიჟივით- მიცინის
- თუ გაპატიო -ვეუბნები და ვდგები
- ცოლი გამიბრაზდა
- კაპაასი იქნება , ალბათ არჩევაში შეცდი- ვეუბნები უდარდელად
- ხო ჩვეულებრივია რა როგორც ყველა -ვიკოს მაისური გადავიცვი
- ჩემი ტანსაცნელი შენთცისაა შეკერილი , გაკვდება , თან ისე ლამზად გიფარავს ნახევარ საჯდომს ...
- ტანსაცმელი მინდა რა რამე იმ კაბის და ფეხსაცმილს ჩაცმა აღარ მინდა

- დედამთის ეპრანჩები?
- ხო მოდი შენ შედექი მაგხელა ქუსლებზე მაგ კაბაში გამოიკვანწე და დედამთილს გაეპრანჩე
- კაი ხო ვიცი რო მე მეპრანჭები
- კაი ჯანდაბას მალე მაინც თუ წავალთ კიდევ არაუშავს
- კაი ჩავალ და ვეტყვი და თათიას ( ვიკოს და) ტანსაცნელი ექნება რამე დატოვეული - მანამდე თუ მაკოცებ
- კოცნა ჩაცმული რომ ვიქნები მერე
- უჟმური ხარ უჟმური
- სად მიდიხარ ესე ჩაცმული მაისური მაინც გადაიცვი
- ჩემ სექსუალურ ცოლს აცვია
- კარი მაინც მიხურე სირცხვილია- ღიაკარებიდან მელაპრაკება
საწოლზე მოწყვეტით ვეცემი და გვერდით მდგარ ჩარჩიში ჩასმულ ფოტოს ახლაღა ვამჩნევ იქიდან გოგონა მიცინის ... ო ღმერთო რა სიცილი აქ რა ლამაზია ნუთუ ეს მე ვარ ყურებამდე მეცინება ჩემ ფიქრებზე მერე უცებ დამარტყდა და მივხვდი რო ახალი დადებული არ იყო დაა ჩემს ძველ ფოტოს ბავშობიდან ინახავდა .. ახლა უკვე ბედნიერმა გავიღიმე და კარებში მდგარ თმა აბურძგნულ ბიჭს შევხედე, რონელსაც ხელში ტანსაცმელი ეჭირა..ამაზე უარესად გამეღიმა
- ვა ჩემი ცოლი გიპოვია- მანიშნა ფოტოზე
- ხოო შოკია
- ბავშობიდან მასეთი იყო შენ ეხლა უნდა განახა...-ტანსაცმელს ვართმევ საწოლზე წამოწოლილ ვიკოს და ელასტიკებს ფეხებზე სწრაფად ვიცმევ
- რამე თბილი ნახე ჩემთან და ის ჩაიცვი დაბლა გათბობა ახლა ჩავრთე და ცივა ... თათიას არაფერი ქონდა ისეთი -კარადას ვაღებ და ნაცრისფერ სპორტულს ტანზე ვიცმევ
ვიკოს თვალები დახუჭული აქვს და სულაც არ ვედარდები
- შენც ჩაიცვი და ჩავიდეთ რა სირცხვილია12 ხდება- ხმას არ იღებს
- ვიკო შენ გელაპარაკები- თმას ვიკოსავ და საწოლთან ახლოს მივდუვარ , წარბსაც არ იხრის
- ვიკოო კაი რა
- მოდი რა დაიკიდე
- რასქვი დაჯკიდე - ხელს მაჯაში მკიდებ და მის გვერდით ვჩნდები მგარად მხვევს მკლავებს და ახლა უკვე ჩემშ კისერში ფშვინავს
-ადექი რა- ყვირილიდან ხვეწნზე გადავდივარ-ლოყასა და ცხვირს შორის ვკოცნი ... შუბლს ჭმუხნავს
- მორჩა შენი ძმაკაცური კოცნები თუ რამე გინდა იცი სადაც უნდა აკოცო ბიძას
- სირცხვილია შე ველურო გამიშვი უნდა ჩავიდე
- აუ ნუ ფართხალებ და დაიძინე არავინაა სახლში
- ვერ ვსუნთქავ როგორ დავიძინო..
- ხვიჩა სადაა?
- ძინავს
- ადექი რა
- მომასვენე
- არა - ამოიზმუილა და ხელები უკმაყოფილოდ გამიშვა

ქვემოთ პარტყუნით ჩავედი ტელევიზორს არასოდეს ვუყურებდი რა უნდა გამეკეთებინა ძალიან მშიოდა იმათაც მოშივდებოდათ მაგრამ სანამ საჭმელების ძებნას დავიწყებდე, მანადეყავა უნდა გამეკეთბინა სასწრაფოდ ,ძებნში ვიყავი გართული კარადის დაკეტვის ხმა ,რომ გავიგე სწრაფად გავიმართე წელშიდა გულზე ხელ მიბჯენილმა გავხედე ვიკოს
- რა მშიშარა ხარ ტო
- მოჩვენებების მეშინია
- ყავა მეც გამიკეთე რა და ხვიჩასაც უნდა - ადუღებული წყალი დავასხი ჭიქებში და მაცივრიდან ნამცხვრის ნაჭრები მაგიდაზე გადმოვალაგე
- აუ ძმა ხარ ტო(ხვიჩა)

რატომ შეეგუნა ასე მალე?ალბათ ყველას ბუნებრივია გიჩნდებათ ეს ლოგიკური კითხა...
მთელი მისი ცხოვრება ეწინაღმდეგებოდა ბედს ტასო . ყოველთვის უკმაყოფილო იყო აწმყოთი და არასდროს არ მოსწონდა წარსული, ყოველთვის ქონდა გეგმა და მთელი მისი ცხოვრება გათვლილი იყო... მაგრამ ეს ერთფეროვნება ისეთი მოსაბეზრებელი გახდა, ისე უნდოდა რაღც ახალი. იქ სადაც თავს კმფორტულად იგრძნობდა და იქნებოდა ისეთი მინუსიანი ტასო როგორიც მარტო ვიკომ იცოდა...და მიუხედავად ამ მინუსებისა მაინც სიგიჟემდე ეყვარებოდა... სწორედ ამიტომ შეურიგდა ბედს. ამიტომ არ ათხოვა თავის მეორე მეს ყური ... დანებდა ბედს,მაგრამ არ უნანია არცერთი წამი იმიტომ, რომ ასე იყო საჭირო ახალა უკეთესად იყო. უფრო ბედნიერი ვიდრე ოდესმე... ალბათ მან თავის ნეკნს მიაგნო და ამიტომ იზიდავდნენ მაგნიტივით ერთმანეთს ამდენი წლის შემდეგაც... და მათ სიყვარულს არ ერქვა ბავშობის გატაცება ან უბრალოდ ამოჩემება. ეს იყო წრფელი და ნამდვილი გრძნობა რომელმაც აქამდე მოიყვანა რივე მათგანი ...


რაგაცნაიად არეულ-დარელია და ბოდიშით ამისთვის