დილით ადრე ავდექი მინდოდა ბექას გაღვიძებამდე საუზმე გამემზადებინა. რადგან ვიცოდი მერე მარტო ვეღარ დავრჩებოდით ამიტომ ამ წუთებით მინდოდა დატკბობა.ჩემი ტანსაცმელი სრეცხი მანქანაში შევყარე და კარდიდან ბექაას მაისური და შორტები გამოვიღე,ცოტა დიდი მქონდა:) მაგრმ არ შევიმჩნიე. სამზარეულოში ჩავირბინე და საუზმის მომზადებას შევუდექი.ცოტა ხანში ვიღაცის ჩახუტება ვიგრძენი,ვიცოდი რომ ეს ჩემი ბიჭი იყო და ამ დროს ყველაზე ბედნიერი ვიყავი,რადგან მიყვარდა და მასაც უზომოდ ვუყვარდი.სულ ვოცნბობდი რომ მყვარებოდა,ბექას გაცნობის დღიდან ჩემი გული სიგნალს აგზავნიდა გონებასთან და სულ ერთი და იგივეს გაიძახოდა ,,მინდა მიყვარდეს,მინდა მიყვარდეს,,თითქოს გონებაც მიენდო მის ხმას და აი ასე როგორც იქნა მივეცი თავს უფლება რომ მეც ბედნიერი ვყოფილიყავი და ბექაც გამებედნიერებინა.არა და ძალიან მეშინოდა რომ შეიძლება ისე ვერ გამოსულიყო ყველაფერი როგორც გვინდოდა,მაგრამ ცდა მაინც ღირდა რადგან მერე სანანნებელი არ მქონოდა არაფერ,შემეძლო და არ გავაკეთე.მისი შეხება მაგიჟრბდა,მთელს სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლიდა და ცაში მაფრენდა.მოვბრუნდი და გემრიელად ვაკოცე ტუჩებში.ამაზე საერთოდ გაგიჟა და ისე ვნებიანად მეფერა და მკოცნა რომ თავიდან ბოლომდე გამიჯდა მისი სითბო სხეულში.მხიარულად ვისაუზმეთ,ბექა ხან რას მიყვებოდა და ხან რას.ლევანმა დაგვირეკა და გვითხრა რომ 12 საათისკენ უკვე ჩვენთან იქნებოდნენ და ყველაფერი მოჰქონდა სუფრის გასაშლელად.მე მალევე მივალაგე სახლი და ბაღში გავედი.მიყვარდა ეს ადგილი სიმშვიდე სუფევდა ირგვლივ და ეს სილამაე ჩემზე ძალიან დადებითად მოქმედებდა.თან ამ ბაღში გამოვუტყდი ჩემს საყვარელ მამაკაცს სიყვარულში ამიტომ ამ ბაღს ჩემთვის ორმაგი დატვირთვა ჰქონდა და ორმაგად მიყვარდა.ბექა გვერდით მომიჯდა,ჩემს კისერში თავი ჩაჰყო და ცხვირით გამიხახუნა.მის ასეთ ქცევაზე ტანში გამაცია და გამეღიმა.
-რა იყო მოიწყინე ჩემო ცხოვრება?-მკითხა ბექამ როდესც ნახა რომ ხმას არ ვიღებდი.
-შენთან ერთად არასოდეს მოვიწყენ ჩემო ცხოვრება.-ტუჩებში ნაზად ვაკოცე და ისე ვუთხარი.
-აბა რატომ ხარ ჩუმად?-მკითხა ისევ.
-არაფერია,უბრალოდ იმ ღამეზე ვფიქრობ აქ რომ ამომიყვანე.-თვალებში შევხედე და ისე გავაგრძელე საუბარი.-ბექა ძალიან გიყვარვარ?-ვკითხე მოულოდნელად.არც მე მინდოდა ამ კითხვის ხმამაღლა დასმა მაგრამ ქვეცნობიერი სულ ამას მეკითხებოდა და დრო იყო რომ ეს ხმამაღლაც მეთქვა.
-შენ რა ჩემს სიყვარულში ეჭვი გეპარება?-ცოტა არ იყოს ეწყინა გასვიანს ასეთი კითვის დასმა.
-არა ეგ არაფერ შუაში უბრალოდ მაინტერესებს ესე ძალიან როდის შეგიყვარდი სხვა არაფერი.-როდესაც მის სახეს შევხედე ვინანე რომ ეს შეკითხვა დავუსვი ხო და უცებ გამოსწორება ვცადე.
-როდსაც პირველად გნახე და გელაპარაკე მაშინ უკვე ძალიან მომწონდი რადგან შენს სულ სხვანაირი იყავი.ძალიან ალალი და გულწრფელი.პირდაპირობას ადამიანში ძალიან ვაფასებ და ესს ყველაზე მეტად მომეწონა შენში.რადგან მაშინვე ყველაფერი პირდაპირ მითხარი ყველანაირი ტყუილის გარეშე.თან შენს მეამიტ და ბავშვურ სახეს რომ ვუყურებდი ვგრძნობდი როგორ მეღვრებოდა სითბო სხეულში და ეს ყველაფერი რაღაც სოცარ გრძნობას წარმოშობდა ჩემში.შენი კულულები ისე საყვარლად გეყარა მხრებზე და სახეზე რომ მინდოდა მოგფერებოდი დაა იმ წუთას სურვილი გამიჩნდაა ჩემად მეგულე მუდამ.როდესაც წახვედი ლექსომ მითხრა რომ შენ თეკოს დაქალი იყავი და გულში იმედის ნაპერწკალი გამიჩნდა რომ შენთან დაახლოვების საშუალება მომეცემოდა.ლევანის დაბადების დღემ ხომ საერთოდ შნსები გამიორმაგა და პირველმა კოცნამ ჭკუიდან გადამიყვანა.მაგრამ შენს ცრემლებს ვერ ვიტანდი.გული მტკიოდა როდესაც ზიზღის თვალებით მიყურებდი,მასინ საკუთარი თავი ორმაგად მეზიზღებოდა რომ შენ გულს გტკენდი ჩემი არსებობოთ,მარტლა რ ვიცოდი თუ რაიმე გრძნობა გაგჩნდა ჩემს მიმართ თორემ ამ საკითხს აქამდეც მოვაგვარებდი.უბრალოდ ბოლოს უკვე ვეღარ ავიტანე შენი ასეთი წარმოდგენა ჩემზე და გადავწყვიტე ყველაფერი ან დამესრულებინა ან თავიდან დამეწყო.შენ ვერ წარმოიდგენ ჩემს ცხოვრებაში შენი შემოსვლით რამხელა გარდატეხა მოახდინე,მე შენ პირველად გენდო ცხოვრების მანძილზე იმ ადამიანებზე მეტად ვინც მთელი ცხოვრება გვერდში მედგნენ და და ასე იქნებიან მუდამ.შენ იყავი ის ადმიანი ვისაც პირველად გული გადავუშალე და ჩემი ცოხვრება ყველანაირი სილამაზით დასიმახინჯით წინ გადავუშალე.შენ ხარ ის ადამიანირომელიც სიცოცხლეზე მეტად შევიყვარე და მისთვის არც დავფიქრდები ისე გავწირავ ყველაფერს.ოღონდ შენს თვალზე ცრემლი არ დავინახო და შენ იყო ბედნიერი მე მხოლოდ ეს მინდა.მინდა რომ გიყვარდე მთელი ცხოვრება და სულ ჩემთან იყო.არ ვიცი ანა არასოდეს მეხერხებოდა ლამაზი სიტყვებით საუბარი მაგრამ მინდა რომ შენ მუდამ სიყვარულით გაჟღენთილი და ლამაზი სიტყვები მოგიძღვნა.მინდა რომ მთელი ცხოვრება ჩემს გვერდით იყო და ყველაფერი ერთად გადავლახოთ.-ვუსმენდი და ყოველ მის სიტყვაში ვგრძნობდი მის უსაზღვრო სიყვარულს,მის განცდებს და მის სიხარულს.მინდოდა მთელი ცოხვრებაა მისთვის მეყურებინა და სულ ასე ბედნიერდ გვეცხოვრა მუდამ.
-მეც ძალიან მიყვარხარ ბექა,უზომოდ მიყვარხარ,შენ ხარ ჩემი მოპოვებული ბედნიერება და არასოდეს არ გაგიშვებ ხელს.შენ ჩემში ყველაფერი კარგი და ლამაზი გააღვიძე და მინდა რომ სულ ასე ვიყოთ ერთმანეთზე უზომოდ შეყვარებულები.-ეს ვუთხარი და მთელი სხეულით ავეკარი ზედ.მინდოდა მისი სხეულის სითბო კიდევ ერთელ მეგრძნო და დავრწმუნებულიყავი რომ ეს ყველაფერი ცხადი იყო,რომ გამოღვიძების მერე არ გაქრებოდა როგორც სიზმარი. ბექამ მისი ძლიერი მკლავები შემომხვია ჰაერში ამიტაცა და დამაბზრიალა.მე სიცილს არ ვწყვეტდი ის კი ყელში მკოცნიდა და მიყვარხარ ანა სულ იმას გაიძახოდა.ჩვენზე ბედნიერი იმ წუთებში არავინ მეგულებოდა მთელი დედამიწის ზურგზე.უცებ ბექას ტელეფონი აწკრიალდა ისევ ლევანი რეკავდა.
-მოკლედ შენ ხომ ადამიანს არ დააცდი რა.-ბუზღუნით ჩასძახა ბექმ თტელეფონში იქამდე სანამ ლევანი რამეს იტყოდა.
-კარები გაგვიღე და რაც გინდა ის ქენი მერე.-სიცილით უთხრა ლევანმად და პასუხის მოლოდინში გაინაბა.
-დაიცა ტო თქვენ უკვე მოხვედით.ეხლავე მოვდივარ.-ბექას აღარაფერი უთქვას ისე გავარდა კარების გასაღებად და მეც უკან გავყევი.ბავშვები რომ დავინახე ჩემს სიხარულს საზღვარი აღარ ჰქონდა.ყველა ერთმანეთს ვეხუტებოდით და ერთმანეთის ამბებს ვკითხულობდი.
-სახლში მაინც შემოგვიშვით კარებში რომ დაგვაყუდეთ-თქვა ლევანმა და ყურებამდე გაიკრიჭა.ბექამ ერთი მხარზე დაჰკრა და გზა გაუნთავისუფლა შემოსასვლელად.პარკებით დატვირთულებმა მაშინვე სამზარეულოს მიაშურეს და გოგოები ყველაფრის ამოლაგებას შევუდექით.
-აბა თქვენ იცით და თქვენმა ქალობამ.დღეს ისეთი სუფრა უნდა გაგვიშალოთ რომ მომავალ მეუღლეებს თავი მოგვაწონოთ.-თავი სამზარეულოში შემოყო ბექამ და თვალი ჩამიკრა.ამაზე გოგოებს მხოლოდ გაეღიმათ და მე შემომხედეს.სახე ამელეწა სირცხვილისგან.აღარ ვიცოდი სად დავმამულიყავი.მართლაც შუადღისთვის ისეთი სუფრა გვქონდა გაშლილი რომ ყველას შეშურდებოდა.აბა ამ ანგელოზებივით გოგოებს რომ შეგვიშვებდნენ სამზარეულოში რა ეგონათ რომ ვერ შევძლებდით. ბიჭები იჯდნენ და გველოდებოდნენ როდის მოვრჩებოდიტ სუფრის გაშლას.ბექა ფეხზე წამოდგა სადღაც გავიდა და დოქით ღვინო შემოიტანა.კი გამიკვირად მაგრამ მერე მივხვდი რომ ალბათ ეზოში მარანიც ააქვთ მეთქი და იქიდან მოიტანა თქო.ჩვენც ყველაფერს მოვრჩით და სუფრას შემოვუსხედით.ყველამ ჩვენი საყვარელი ადამიანის გვერდით მოვიკალათეთ და მხიარულებას შევუსექით.
-დღეს ყველანი ვსვამთ ერთის გამოკლებით და გაპროტესტებას ადგილი არ ჰქონდეს.-მკაცრად მაგრამ მაინც ღიმილნარევი ხმით წარმოსთქვა ბექამ და ჭიქა ხელში ასწია.
-ეს გამოკლებით მე ვარ არა?-სევდა შეეპარა ხმაში ლექსოს.
-რა ვქნათ ძმაო ცოტაც მოითმინე და ფეხზე რომ წამოდგები კარგად მერე მოვულხინოთ უკეთსად.ყველანი აქ ვართ კი არსად გავრბივართ.-მეგობრულად მოჰხვია ხელი ლევანმა.
-კაი ჯანდაბას.-დანანებით ჩაიქნია ხელი ლექსომ და ჭიქას გაუღიმა.

_________
მაპატიეთ ბავშვებო მართალია პატარაა მაგრამ არ მინდოდა დღევანდელი დღის გაცდენა და შემდეგ თავსაც მალე ავტვირთავ მიყვარხართ ყველააა..<3