ჩაბნელებულ სახლში ვერ ვხედავდი ვინ იყო, მაგრამ მისი სურნელი, ტუჩები, სხეული, კოცნა, სუნთქვა მეცნო... ლუკა იყო ჩემს წინ. ჯერ წინააღმდეგობის გაწევა ვცდე, მე ხომ მასზე გაბრაზებული ვიყავი... ხელი ვკარი, მაგრამ ვერც სხეულს და ვერც ტუჩებს ვერ მოვწყვიტე. გახელებული უფრო ძლიერად მიკრავდა ტანზე.ერთი ხელით ორივე ხელს თავს ზემოთ მიკავებდა, მეორე ხელით კი ჩემს თმას ბღუჯავდა და თავის განძრევის საშუალებას არ მაძლევდა. თეძოებით ძლიერად მაწვებოდა, რომ კედელს არ მოვშორებოდი და გაქცევა არ მეცადა მისგან.
გონება მთელი ძალით მიკიოდა „თავიდან მოიშორე ლანა!“ მაგრამ სხეული გონების კივილს არ უსმენდა...გონება დამებინდა, მოვდუნდი, კოცნაში ავყევი, ვიგრძენი როგორ მოდუნდა ლუკაც, ხელები გამინთავისუფლა, რომელიც მაშინვე მის კისერზე მოვათავსე და ჩემსკენ უფრო მივიზიდე.
თმას ხელი შეუშვა, მხრებიდან ნელ-ნელა ქვევით ჩააცურა, ჯერ წელზე, შემდეგ უკანალზე და ძლიერად მომიჭირა. წამოკივლება ვერ მოვასწარი, რადგან ნიკაპზე გადასული მისი ტუჩები ისევ ჩემს ბაგეებს დასწვდა და ხმა ჩამიხშო.ვნებამორეული დავასრიალებდი მის თმაში ხელებს და სხეულზე ისე ვეკვროდი თითქოს მინდოდა მას შევრწყმოდი.
მალე მის შიშველ წელზე მქონდა ფეხები შემოხვეული. სიბნელეში მიიხვლევდა გზას, არც კი ვიცი საით... ხის მაგიდაზე შემომსვა და სპორთული ჟაკეტი თითქმის შემომახია ტანზე. მაიკაც წამში მომაშორა. გონება დაბინდულმ ვერც კი შევნიშნე როდის გამხადა ელასტიკი. ახლა მხოლოდ საცვლების ამარა, ნახევრად შიშველი ვიჯექი მაგიდაზე და კბილებს მთელი ძალით ვაჭერდი ტუჩებს, რომ კვნესა შემეკავებინა. ლუკა კი ჩემს ყელზე დათარეშობდა და გზას მკერდისკენ მიიკვლევდა. ჯერ ლავიწამდე გაიყვანა კოცნების ბილიკი და შემდეგ აიღო გეზი მკერდისკენ. ერთი ხელი ჩემს წელზე მოეთავსებინა და სასიამოვნოდ დაასრიალებდა, მეორეს კი ფეხზე ... მუცელში ყველა კუნთი დამეჭიმა, რაღაც ლავასავით მწვავდა... სხეული მიცახცახებდა, ვერ ვიოკებდი...
გონს მაშინ მოვედი, როცა ხელი ბიუსჰალტეერისკენ წაიღო. აი მაშინ ჩაირთო გონების ჩამრთველი და წითელი ღილაკიც აბრიალდა.
-საკმარისია.- ჩამწყდარი ხმით ვუთხარი და ხელზე ხელი მოვკიდე. მთელი სხეული მიკანკალებდა, ჩემს ხმას დამაჯერებლობა აშკარად აკლდა.
-არ ვაპირებ შორს წასვლას...-მითხრა თვითონაც შეცვლილი, ვნება გაჟღენთილი ხმით და ისევ ჩემს ტუჩებს დააკვდა. -სულ რამდენიმე გაკვეთილით ფანტასტიურად აითვისე კოცნის ხელოვნება!- ჩამჩურჩულა...
„გონება მოიკრიბე ლანა... „ ისევ აკივლდა ჩემი გონება... მთელი ჩემი არსებით გადავწყვიტე ლუკას მოშორება, სწორედ მაშინ თავად მომშორდა და ხელში ამიყვანა. არ ვიცი როგორ, მაგრამ ძალიან ადვილად მიაგნო ჩემს ოთახს და საწოლზე ჩემიანად გადაწვა.
-ლუკა!- გაპროტესტება დავაპირე.
-ცოტა ხანს დავრჩები და წავალ მერე.-მითხრა და მისი სხეულიდან გადამაწვინა საწოლზე. პლედი სხეულზე მომაფარა, ახლა შევამჩნიე რომ ვცახცახებდი. ნეტავ სიცივისგან? ხელები მჭიდროდ მომხვია და გულში ჩამიკრა. მეც თავი მკერდზე ჩამოვადე და მისი სურნელით ავივსე ფილტვები.
მინდოდა მეჩხუბა, მეყვირა, მაგრამ არ შემეძლო. ჩემი გონება ჩემში არსებულ სიბრაზის ნამცეცებს აგროვებდა, მაგრამ მალევე ეფანტებოდა... გულამდე ვერ მიეტანა...
ვიცოდი, რომ ეს ყველაფერი მალე მორჩებოდა. მხოლოდ ერთი დღე და ისევ ძველ ცხოვრებას დავუბრუნდებოდი... ისევ წიგნები... გამოცდები... უნივერსიტეტი... ვფიქრობდი და გული მეწვოდა, სული მეხუთებოდა, თუმცა უძრავად მედო თავი ლუკას მკერდზე და ვცდილობდი მისი მხურვალე ხელისთვის ყუადღება არ მიმექცია, რომელიც ჩემს ხერხელამზე სასიამოვნოდ დაცურავდა.
არ მინდოდა საკუთარი თავის მომეტყუება. მიას და ნატას ვატყუებდი, ლუკას ვატყუებდი, მაგრამ საკუთარ თავს არა...
მომწონდა ლუკა! სიგიჟემდე! სულის შეხუთვამდე! თუმცა მოლოდინი იმისა, რომ მალე ყველაფერი წარსულს ჩაბარდებოდა, ხმის ამოღების საშვალებას არ მაძლევდა. ვიცოდი ლუკა წავიდოდა და ჩემი გრძნობებიც გაითელებოდა... თვითოეულ ჩემს განცდას და გრძნობას სატვირთო მატარებელი გადაუვლიდა, როცა ზურგს მაქცევდა და თვალს მოეფარებოდა... ვიცოდი რაც მელოდა და მაინც არ მინდოდა მისი მკერდიდან თავის აწევა, მისი მკლავებიდან თავის დაღწევა...
ვერც კი მივხვდი როდის ჩამომიგორდა ცრემლი და ლუკას მოშიშვლებულ მკერდზე დაიდო ბინა.
-ლანა...-მაშინვე წამოყო თავი ლუკამ.-ტირი?
-არა.- ხმაც გამბზარვია. ჩავახველე და ისევ გავიმეორე ამჯერად მტკიცე ხმით.-არა!
-შემომხედე.- მკაცრად მითხრა.
-დროა წახვიდე.- წამოვჯექი საწოლზე. ზურგი ვაქციე.
ეს უნდა დამთავრებულიყო. მიტოვებისთვის განწირული ვიყავი და რაც მალე დათავრდებოდა ყველაფერი, მით უკეთესი იქნებოდა ჩემთვის.
თავიდან თითქოს მეც ვერთობოდი, მაგრამ ახლა აღარ. ლუკამ ისეთი ემოციები და გრძნობები აღძრა ჩემში, რომელიც აქამდე არ განმეცადა. უკვე მტკიოდა განშორება. ვხედავდი ჩემს საწოლში და ვიცოდი რომ განშორების წამზომი ჩართული იყო...
ვიცოდი, რომ მასში მხოლოდ ვნებას ავღძრავდი და მეტი არაფერი. არ შემეძლო მისთვის სათამაშო ვყოფილიყავი... არ შემეძლო ლუკას ცხოვრებაში ვყოფილიყავი მორიგი გასართობი. წამების წინ დეა, ახლა მე... ეს უნდა დამთავრდეს...
-რა იყო?-გაოცდა.-რა მოგივიდა?
-არაფერი ლუკა, წადი და აღარ მომიახლოვდე. ხვალინდელი დღეც და დამთავრდება.-უკვე ძალიან მიჭირდა ხმის კონტროლი. ვერც კი ხვდება, დაუჯერებელია...
-დარწმუნებული ხარ რომ გინდა წავიდე?-მხრებზე მომხვია ხელი და ზურგზე ამეკრო.
-წადი ლუკა.-შევუღრინე. ნეტავ თუ ხვდებოდა რამდენად მტკიოდა საკუთარი სიტყვები? მისგან რამე სხვა რომ მეგრძნო ვნების გარდა, არასდროს გავუშვებდი...- დეა გელოდება, მასთან წადი. ჩემთან დამთავრდა გართობა,,,- დავგესლე... მივახვედრე რა მტკიოდა.
უხმოდ, სწრაფად წამოდგა. არ გავნძრეულვარ. მისგან ზურგით ვიჯექი და მთელი ძალით ვუჭერდი პლედს თითებს. სულ ცოტაც მოითმინე ლანა... ცოტაც და მერე შეგიძლია იტორო...
რამდენიმე წამი არც ლუკა იძვროდა ადგილიდან. მისი გახშირებული სუნთქვა მესმოდა, მაგრამ ჟიუტად არ ვბრუნდებოდი მისკენ. შემდეგ ნაბიჯების ხმა და კარის გაჯახუნება... ბალიშზე დავემხე და ხმამაღლა ავტირდი.


___
გული რომ მოვიოხე და ცოტა გონს მოვედი, ვიგრძენი რომ ვკანკალებდი. საცვლების ამარა ვიწექი საწოლზე. წამოვდექი და იატაკზე მოფენილი ჩემი ტანსაცმელი შევაგროვე. აბაზანაში შევფრატუნდი და ცხელი ჭავლის ქვეშ დავდექი. წყალს ვატანდი დარჩენილ ცრემლებს... ასე რატომ მეტკინა მისი წასვლა? მე ხომ მხოლოდ 5 დღეა ვიცნობ? არ შეიძლებოდა ადამიანი ასეთი მნიშვნელოვანი გამხდარიყო ჩემთვის ასე მცირე დროში. აბა რა მჭირდა?
როგორც იქნა გავლღვი. ხალათ ჩაცმული მივლასლასდი და ემოციებისგან დაცლილი და დაღლილი შევწექი საწოლში.
-აუ კიდევ უნდა დავრჩენილიყავით რა...-მომესმა მიას ხმა.
-ვაიმე დავიყინე გოგო... თან ხომ ვიცი ხვალ ადრე წამოგვყრიან და დასვენება მჭირდება. რობოტი კი არ ვარ.-ბუზღუნებდა ნატა.
შემოსასვლელიდან მესმოდა ოთახში გოგონების ხმა და უკვე ვლოცულობდი აქ არ შემოსულიყვნენ. არ მინდოდა რომელიმეს ასე ვენახე... ახლა ახსნა არ შემეძლო.
-გეცეკვა შენც და არ შეგცივდებოდა რომ დაეკვეხე იმ სკამზე.-ოთახის კარი შემოაღო მიამ და სინათლე აანთო.- ლან დაწექი უკვე?- ჩემს დანახვაზე წამოიკივლა და ჩემი საწოლისკენ გამოქანდა. წამში საწოლზე შემოხტა მუხლებით.
-ჩააქრე რა სინათლე.- ამოვილაპარაკე ძალა გამოცლილიმა.
-რა ხმა გაქვს?- ახლა ნატა წამოვიდა ჩემსკენ.-რა გჭირს?
-არაფერი-თავზე საბანი წავიმხე.
-გოგოო! ამოძვერი მაგ საფარიდან და ამოთქვი რა გჭირს.-საბანს დაეჯაჯგურა ნატა და თავიდან გადამაძრო.
-მომეშვი რა.- ნელ-ნელა ვნებდებოდი ტირილს.
-ლან! ტიროდი? რა გჭირს ჩემო ცუნცულა გოგო? -ახლა მია მომწვდა სახეზე და თავი ამაწევინა.
-არაფერი. -ჯიუტად ვიმეორებდი.
-ვინმემ გაწყენინა? რამე გტკივა? მითხარი გოგო, ნუ გადამრიე.- თავთან მომიჯდა ნატა და ხელი თმაზე გადამისვა.
ბოლო წვეთი იყო. ბალიშში ჩავრგე თავი და ტირილის ახალ ტალღას მივეცი თავი. მესმოდა გოგონების შეძახილები: „ლანა შემომხედე...“ „რამე გტკივა?“ „ვინმემ გაწყენინა?“...
ხმას ვერ ვიღებდი. მეც არ ვიცოდი რა მჭირდა. რატომ მტკიოდა ასე ძალიან...
ცრემლებისგან რომ დავიცალე, თავი წამოვწიე და დასიებული ქუთუთოები ძლივს დავაშორე ერთმანეთს.
- სახლში წასვლა მინდა. გთხოვთ...- ამოვიკვნესე.
-მითხარი ჩემო საყვარელო რა დაგემართა. ვინმემ გაწყენინა? მითხარი, ნუ გამაგიჟე.- თბილად მეუბნებოდა ნატა. თვალებიდან სიბრაზეს, დაძაბულობას და შიშს ასხივებდა. მიუხედავად იმისა, რომ სიმტკიცეს ინარჩუნებდა, მიასგან განსხვავებით, რომელსაც უკვე ეტირა ჩემთან ერთად, ხმა მაინც გაბზარული ჰქონდა.
ზუსტად ვიცოდი ასე რა აშფოთებდათ ორივეს. ჩემი ცრემლები. ბოლოს ბებიას გარდაცვალების გამო ვიტირე. მანამდე კი თვითონაც არ მახსოვს როდის. ცრემლი იმდენად იშვიათად იყო ჩემს ცხოვრებაში, რომ ხან მისი არსებობაც კი მავიწყდებოდა...
-ახლა არ შემიძლია. უბრალოდ, აქ დარჩენა არ მინდა... წასვლა მინდა. ნატა გთხოვ...-ისევ წამომცვივდა ცრემლები.
-წავალთ, წავალთ საყვარელო, აღარ იტირო, გთხოვ...- მია ჩამეხუტა.
-ჩემთან დაწვებით?-ახლა მარტო ყოფნა არ მინდოდა... არ შემეძლო...
-რომც გამაგდო არ წავალ.-აბანოში გავარდა ნატა.
რამდენიმე წუთში გამოვიდა და მერე მიაც შევიდა. მთელი ღამე თვალი არ მომიხუჭავს. არც გოგონები იღებდნენ ხმას, მაგრამ ზუსტად ვიცოდი, რომ ორივეს ეღვიძა.


___
დილით ნატა ადრე ადგა. მიას ეძინა. ჩამჩურჩულა წავალ და ჩვენი წასვლის საქმეს მოვაგვარებო, შუბლზე მაკოცა და გავიდა ოთახიდან.
ნეტავ თუ ვნახავ ლუკას წასვლამდე? თუ მოისურვებდა ჩემს ნახვას? იქნებ ეთხოვა კიდეც დარჩენა? არა! არ მინდა რაღაც უაზრო იმედებს ჩავეჭიდო. შენ გასართობიი იყავი ლანა, მეტი არაფერი. ზედმეტი პრობლემები არავის სჭირდება.
ნახევარ საათში უკან მობრუნდა ნატა.
-შეგვიძლია წავიდეთ. თუ გინდა ცოტა მერე წავიდეთ, დაისვენე ჯერ. -შემომთავაზა.
-არა. რაც მალე წავალთ მით უკეთესი. -საწოლიდან წამოვიწიე და მია შევანჯღრიე. -მია გაიღვიძე, მივდივართ.
-სად?- ამოიფრუტუნა თვალებ დახუჟულმა.
-თბილისში. ადექი ჩაიცვი და შენი ნივთები შეაგროვე.- საბანი გადააძრო ნატამ.
-ვის ელაპარაკე ჩვენს წასვლაზე?-მაინც ვერ შევიკავე კითხვა.
-ლუკას. -მითხრა და თავისი ჩანთა გახსნა.
-მერე რაო?- გული ამიფრიალდა. ხელები ამიკანკალდა.
-თუ მნიშვნელოვანია, წადითო.- მხრები აიჩეჩა ნატამ.
აი, ასე.... მხოლოდ გასართობი იყავი ლანა, ახლა ძველი და უსარგებლო ნივთი ხარ, რომელსაც დაუფიქრებლად მოისვრიდა ნაგვის ურმაში. გულზე ხელი მივიჭირე. მეტკინა... ძალიან მეტკინა...


გაუაზრებლად ავიბარგე ამ ოთახიდან, რომელიც უკვე ინახავდა ჩემზე მოგონებებს. ვერც გავაცნობიერე, ისე მოვხვდი ბათუმის სამარშუტო ტაქსში და როგორ ამოვყავი თავი ბათუმში. რა თქმა უნდა მგზავრობის დროს ცუდად რომ არ გავმხდარიყავი მიამ წამალი დამალევინა და მთელი გზა მეძინა. იქიდან კი თბილისიში წამოვედით.
სახლში გაჭირვებით შევათრიე ჩანთა და ჩემი ოთახისკენ ავიღე გეზი. გოგონებიც შემობარგდნენ. კარი მოვხურე თუ არა საკეტით გადავკეტე და საწოლზე მივწექი..


_________


ჩემო ძვირფასებო. ახალ თავს ვე,ატებ.
წესით ამ თავით უნდა დამესრულებინა, მაგრამ მეტის დაწერას ახლა ვერ ვახერხებ ამიტომ შემდეგი თავიც იქნება მალე. ოღონდ არც თუ ისე "დიდი"
ველი შეფასებებს.
ძალიან დიდი მადლობა მათ ვინც კითხულობთ და მიზიარებთ თქვენს აზრს.
უსაშველოდ მიყვარხართ ყველა.
თქვენი მარი.