დამიანემ მანქანა პატარა, მყუდრო კაფესთან გააჩერა და მანქანის კარები გამიღო.. კაფეში შესვლისთანავე თვალში ახალგაზრდა ქალი მომხვდა, სადღაც 30-35 წლის იქნებოდა, მის გვერდზე კი პატარა გოგონა იჯდა, ალბათ ესე 10-12 წლის... მალევე მივიბყარი ქალის ყურადღება და ჩემკენ წამოვიდა
-სესილი არა?
ნაზი, მაგრამ ტკივილისგან გამტკიცებული ხმით წარმოთქვა ჩემი სახელი და თბილად გამიღიმა
-დ..დიახ და თქვენ...
-ირინა შვილო, ირინა.. - მზერა ინსტიქტურად ბავშვისკენ გამექცა, ქალმაც გააყოლა თვალი ჩემ მზერას და უფრო ფართედ გაიღიმა - ეს ჩემი შვილი ნიაა..
ბავშვს რომ შევხედე, მეგონა ჩემ ანალოგს ვუყურებდი ოღონდაც დაპატარავებულს იმდენად მგავდა... როგორც ჩანს ქალი მიმხვდა ჩემ ფიქრებს და რაღაცის სათქმელად გაღებული პირი ისევ დავხურე...
-ხო ძალიან გგავს, თუ მომცემ სესილი უფლებას ყველაფერს აგიხსნი....
ქალმა მუდარის თვალებით გადმომხედა, მე კიდე ინსტიქტურად დამიანესკენ გავიხედე, რომელსაც ჩემი ხელი მთელი ამ დროის განმავლობაში ძლიერად ეჭირა... როდესაც მისგან თვალებით თანხმობა მივიღე ქალს თავი დავუქნიე და მაგიდასტან დავსხედით...
-უბრალოდ დავიწყებ და არ შემაწყვეტნოთ.... 13 წლის წინ ერთ ერთ ბარში მიმტანად ვმუშაობდი, სადღაც 20 წლის ვიყავი.. დედა არრ მყავდა, მამას კი მძიმე დაავადება ქონდა და წამლები რომ მეყიდა ყველანაირ სამუშაოზე თანახმა ვიყავი.. ჩემმ ერთ ერთმა ნაცნობმა ბარში მიშოვა სამუშაო და მეც დავთანხმდი... ყველ დღე საღამოს შვიდი საათიდან გამთენიის ექვსს საათამდე მიწევდა მუშაობა, ათასი მტვრალი ადამიანის ყურება და მათი დაჟინებული მზერის ატანა... რამდენჯერმე უფრო რთული სიტუაციაც მქონია და ერთ ერთის შედეგი ჩემი ნიაა...
როგორც ყოველთვის იმდღესაც კლუბი გადატენილი იყო, მაგრამ იმაზე მეტი ხალხი იყო ვიდრე ოდესმე ყოფილა, უფროსმა ერთ ერთი მაგისკენ გამგზავნა და მითხრა, რომ მთელი დღე იმ მაგიდისთვის უნდა მემუსავა და რასაც მოისურვებდნენ ყველაფერი უნდა გამეკეთებინა... თავიდან უარი ვთქვი, მაგრამ როგორც კი მამაჩემის სიტუაცია დამიდგა თვალწინ და უფროსის ხელში შეთამაშებულმა ფულის დიდმა შეკვრამ აზრი შემაცვლევინა... ვერ ვიტყვი რომ სიხარულით დავთანმხდი, უბრაოდ იმ დროისთვის „ზედმეტი ათასი“ არ მაწყენდა.... ხელში რაღაც მომაჩეჩა და მითხრა რომ უნდა გამომეცვალა, საპირფარეშოში შევედი და მოცემული ტანსაცმელი ჩავიცვი.. ის იმაზე მოკლე იყო ვიდრე შეიძლებოდა, მაგრამ უკან დახევა გვიანი იყო და ტანზე მოვირგე და მოცემული მაგიდისკენ წავედი, სადაც დაახლოებით 6 კაცი იჯდა... ალბათ სადღაც 35-40 წლისები იქნებოდნენ... მთელი დღე ერთსა და იმავეს მიკვეთვდნენ და ათას უბედურებას მეუბნეოდნენ... მაშინ სულ რაღაც 21 წლის ვიყავი და ვერ ვაანალიზებდი რას ვაკეთებდი... ერთ ერთი შეკვეთის მიტანისას, მათ შორის ყველაზე მაღალმა მიბრძანა მის გვერდზე დავმჯდარიყავი უარი უნდა მეთქვა, როცა უცებ უფროსის სახე წარმოვიდგინე და დაღონებული დავჯექი... ხელებს უაზროდ დაასრიალებდა ჩემ ფეხებზე და უსაიმოვნო შეგრძნებას მიტოვებდა.. ადგომა დავაპირე როცა წელზე ხოლი მომხვია და უკან დამაბრუნდა, თვალით იქ მყოფებს რაღაც ანიშნა და ისინიც მორჩილად მიყვნენ ერთმანეთს და მაგიდა დატოვეს... კაცმა კი უფრ მომთხვნად დაიწყო ხელების ფათური და მე თავის დაღწევის ბოლო მცდელობაც დამიკარგა... ერთი გაფარტხალება მოვახერხე და სახეეში იმდენად ძლიერად გამარტყა გონება დავკარგე... ცოტა გონზე რომ მოვედი უცხო ოთახში ვიყავი.. მუცელზე ძლიერი ხელი მქონდა მოხვეული კისერში კი ცხელი სუნთქვა მეფრქვეოდა.... ინსტიქტურად იწყეს ცრემლებმა დენა, ნელა წამოვდექი ლოგინიდა, მთელი სხეული მტკიოდა, გეგონებოდა ძვლებს სათიტაოდ მიმთვრევდნენ.. გადასაფარებელზე არსებულმა წითელმა ლაქამ დიდად არ გამაკვირვა 21 წლის ვიყავი... 2 კვირის მერე გავიგე რომ ორსულად ვიყავი.. ყველაფრის მიუხედავად აბორტი მაინც არ გავიკეთე და ეხლა ეს ანგელოზი მყავს გვერდზე..

ცრემლიანი მაგრამ, თბილი თვალებით გადახედა ნიას, რომელიც ტელეფონში იმდენად იყო შემზვრალი დარწმუნბული ვარ არცერთ სიტყვა არ გაუგია ირინას ლაპარაკიდან...
-კი მაგრამ ამ ყველაფერს მე რატომ მიყვებით?
ვეცადე ჩუმად მომეწმინდა ცრემლები თუმცა არ გამომივიდა, დამიანემ უფრო მაგრად მმიჭირა ხელი ხელზე...
ქალმა თბილად გამიღიმა და ისევ განაგრძო...
-მამაშენი დავით მაისურაძე
დედა ნანა მაისურაძე და
შვილი სესილი მაისურაძე ...
-რას ნიშნას ქალბატონო ირინა ხო მამაჩემი დავით მაისურძე დედა ნანა და მე სესილი მაგრამ რა შუაშია ეს ყველაფერი ამ ისტორიასთან?
-სესილი რატომ გგავს ნია ესე ზალიან? რატომ დავიწყე იმ წარუსლიდან ამ ყველაფრის მყოლა რომელიც ძალიან მტკენს? რატომ დაგირეკკე და რატომ გთხოვე ეხლავე შეხვედრა და არ და ხვალ ან ზეგ?
ნია შენი ნახევარ დაა სესილი, მაშინ ის კაცი მამაშენი იყო... 13 წლის ინ რამდენი წლის იყავი 3 ან 4 ხო? გახსოვს ის დრო?
გონებაში 13 წლის წინანდელმა კადრება ბუნდოვნად გაირბინა.... გამახსენდა მამას გვიან მოსვლები სახლში ან საერთოდ არ მოსვლები, დედას ნამტირალები თვალები, ჩხუბი, ყვირილი.... ყველაფერი ერთდროულად ამომიტივტივდა გონებაში.... ცრემლებმა უმისამართოდ იწყეს დენა ჩემ სახეზე... დამიანეს რომ გადავხედე მისი სახე არაფერს ამბობდა, ერთი წერტილისთვის გაეჩერებინა თვალი და არაფერს ამბობდ..
-სესილი ეს არ მითქვამს ან მამას რომ ეცხუბო ან სხვა რამე სისულელე რომ ცაიდინო, უბრალოდ მინდოდა ცოდნოდა ჩემ ნიას ვინ იყო მისი და... თუ არ გენდომება ნიასტან ურთიერთობა მაგასაც გაგიგებ, შენი გადასაწყვეტა...ეხლა კი წავალთ, საიამოვნო იყო შენი ნახვა სესილი....
-ქალბატონო ირინა, არ გეგონოთ რომ მე ურთიერთობა არ მინდა ნიასთან, პირიქით ყოველთვის ვოცნებობდი მყოლოდა და ან ძმა... ნიას კი როგორც ჩემ ღვიძლ დას ისე მივიღებ...
ამის თქმა იყო და კაფიდან გმოვედი ისე რომ დამიანეს ძახილისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია... მანქნასთან როგორც კი მივედი,ცრემლება უარესად იწყეს დენა, იქვე ჩავიკეცე და ბოლო ხმაზე ავტირდი.. მალევე ვიგრძენი დამინეს დაძარღვული ხელი წელზე და სიცივიდან სითბოში გადასვლა...
-გესმის დამი მამამ დედას უღალატა, მაშინ როცა სულ პატარა ვიყავი... გესმის ეს რა საშინელებაა, ამას არასდროს ვაპატიებ არასდროს....
-დაწნარდი სესი.. ეეხლა სახლში მივალთ ცხელი ჩაი დალიე და დამშვიდებულზ ვილააპარაკოთ კარგი?
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და თავი საზურგეზე გადავდე.. ცრემლებმა კვლავ დაუკითხავად იწყეს დენა.... ცოტა რომ გამოვფხიზლდი უკვე ოთახში ვიწექი დამიანე კი არსად ჩანდა....
-დამი
ვეცადე ხმამაღლა დამეძახა თუმცა ხმა მდენად ქონდა ჩახლეჩილი მეთვითონ ვერ გავიგე რა ვთქვი, მაგრამ როორც ჩანს დამიანემ გაიგო.. ზუსტად ორ წუთში ჩემთან ერთად ლოგინში იწვა... თავი მის გულზე მედო და ცრემლებით ვუსველებდი მაისურს... ცალი ხელით თავზე მეფერებოდა, მეორეთი კი ხელზე, რომელიც მის მუცელზე მედო... შიგადაშიგ მაკოცებდა ხოლმე თავზე და რაღაცეებს ჩაიბუტბუტემდა...
ვგრძნობდი რაღაც არარეალურს... რაღაცას რაც არასდროს გადამხდენია და ვერ გავრკვეულვარ რა იყო ეს... დამიანესთან როცა ვარ თავს ყოველთვის ძალიან დაცულად და რაღაცნაირად ვგრძნობ, თითქოს ჩემი ყველა ტკივილი ქრება და მხოლოდ ბედნიერების დრო დგება..
ნუთუ ბედნიერება მართლა არსებობს?!
ამდენი ტკივილის მერე შეიძლება ბედნიერება არსებობდეს? ან იქნებ საერთოდ არ არსებობს ეს ბედნიერება და ამდე ტკივილს შეჩვეულებს გვგონია რომ ბედნიერაბ მოვიდა, ან იქნებ ეს ბედნიერება ტკივილია თუმცა იმაზე მსუბუქი ტკივილი ვიდრე წინა იყო და ამ ტკივილს ბედნიერება ვუწოდეთ?!
-დამი
-ჰოუ
-ბედნიერება არსებობს?
-ალბათ...
-ალბათ?
-ხო ალბათ....
-შენთვის რა არის ბედნიერება?
-ჩემთვის?
-ხო შენთვის
-არ ვიცი სესი ბევრი რამ
-მაინც?
-მაინც?!
-ხო მაინც..
-მოდი ეხლა დავიძინოთ სესილი, ხვალ ადრე უნდა ავდგეთ ბაკურიანში მივდივართ...
შუბლზე ცხელი ტუჩები მომადო და თვალები დახუჭა..
თავი ისევ დამიანეს გულმკერდზე მოვათავსე და მეც გადავეშვი სიზმრების სამყაროში....


ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ <3 გავაგრძელო?