1 კვირის შემდეგ.
უნივერსიტეტიდან ძალაგამოცლილი წამოვედი. სახლის კარს გაჭირვებით მოვარგე გასაღები და კარი ჯახუნით მივხურე.
-მოხვედი ლანა?-სამზარეულოდან გამომძახა ნატამ. დაიწყო...
-ხო.-გავძახე და ჩემი ოთახისკენ ავიღე გეზი. ვიცოდი ისევ დამოძღვრას დამიწყებდნენ და ახლა ამის თავი არ მქონდა.
ერთი კვირაა რაც ლაშქრობიდან დავბრუნდით და ერთი კვირაა ნორმალურად არ მისუნთქია. არც გოგონებთან მილაპარაკია ამ თემაზე, მიუხედავად იმისა, რომ დღეში რამდენჯერმე ცდილობენ ამ თემაზე საუბრის წამოწყებას. არადა ყველაფრის დავიწყება მინდა. მინდა ყველა და ყველაფერი დავივიწყო იმ საძულველ 6 დღეს რაც გამახსენებს, რა თქმა უნდა ჩემი გოგონების გარდა...
-აქ შემოდი ქალბატონო და ჩაუშვი მაგ უკვე გამხმარ კუჭში საჭმელი.-დამიღრინა ნატამ. შევბრუნდი. სამზარეულოდან თავი გამოეყო და მიბღვერდა.
-აუ, არ მშია. მე...-ტყუილის მოსაფიქრებლად წამიერად ჩავფიქრდი, მაგრამ ვინ მაცალა?
-ახლა თუ იტყვი, ბუფეტში ვიყავიო, მაშინვე ამოგწიწკნი მაგ ენას ტყუილისთვის.-თვალები დამიბრიალა ნატამ.- ხელები დაიბანე და შემოდი მალე.
ფრუტუნით შევედი ოთახში. ჩანთა საწოლზე მოვისროლე და აბაზანაში შევედი ხელების დასაბანად.
-აბა, როგორ ჩაიარა გამოცდამ?-დავჯექი თუ არა მაგიდასთან, მაშინვე მკითხა მიამ.
-რა ვიცი.- მხრები უინტერესოდ ავიჩეჩე. ვიცოდი, ახლა ჩემს დაკითხვას დაიწყებდნენ და ღაც შეიძლება მოკლე პასუხებით უნდა შემოვფარგლულიყავი.
-ვაიმე რა... ჯერ სულ რა ხასიათი ჰქონდა და ახლა ხომ საერთოდ...-ჯუჯღუნით გადახედა მიამ ნატას.-გოგო! ეს ის გამოცდა იყო, მთელი ერთი თვე დღეს და ღამეს რომ ასწორებდი მეცადინეობით და ახლა ამბობ რა ვიციო?
-აუ, რა გინდათ? -ხელში აღებული ჩანგალი ისევ მაგიდაზე დავდე ბრახუნით. ხმაც გამიმკაცრდა.
-რა უნდა გვინდოდეს? არ იცი? ადამიანს აღარ გავხარ ლანა! გამოფხიძლდი ბოლოს და ბოლოს.-არც ნატა ჩამომრჩა ხმის სიმკაცრით.-შენზე ვნერვიულობთ გოგო! შენ კი გაჩუმებული ხარ , შენს თავში ხარ ჩაკეტილი და საკუთარ თავს იჭამ. რა გავაკეთოთ ჩვენ? გიყუროთ ასე?
ხმა არ ამომიღია. თავი ხელებში ჩავრგე და ხელის გულები თვალებზე მივიჭირე. ტირილის შეკავებას მთელი ძალით ვცდილობდი.
-ლანა!-ხელზე ხელი მომკიდა მიამ და თვალებიდან ჩამომაღებინა.-მომისმინე, არ ვიცი რა მოხდა და ამიტომ ვერაფრით გეხმარები, ვერც მე და ვერც ნატა. რისთვის გყავართ მითხარი... უბრალოდ მითხარი რა შეიცვალა ჩვენს შორის? აღარ გვენდობი, რაღაც გტკივა და ჩვენ არ ვიცით... ამ საქციელის შემდეგ რა ვიფიქროთ, მითხარი...
-მია, არ შემიძლია... ახლა არა...-ღმერთო, რატომ ვერ ვიღებ ხმას? რატომ ვერ ვყვები? რატომ არ ვიღებ გულიდან?
-აჰა... -მხოლოდ ეს წამოიძახა ნატამ, თავის თეფშს დაავლო ხელი და ნიჟარაში ჩადო. მიამაც მაგიდის ზედაპირს გაუსწორა თვალი. ვიცოდი ახლა რომ ისევ უთქმელად გავსულიყავი სამზარეულოდან, მათაც ძალიან ვატკენდი... მეგობრებს ვერ დავკარგავდი.
რატომ მტკივა ასე? რატომ მიჭირს მისი სახელის ხსენება? რატომ მეფლითება გული ნაწილებად? რატომ ვიშლები? რატომ გახდა ყველაფერი ერთი ფერის და უმნიშვნელო?
-მე... ლუკა მიყვარს...-გაუბედავად წარმოვთქვი, მაშინ როცა ნატამ წყალი გათიშა და ოთახში სიჩუმემ დაისადგურა. საკუთარ კითხვებს თავად გავეცი პასუხი და დიახ, მე ლუკა მიყვარდა, სიგიჟემდე, უსასრულობამდე...-სწორედ ეს იყო ჩემი დუმილის მიზეზი.საკუთარ თავსაც კი ვერ ვუტყდებოდი ამაში, რაც ახლა ხმამაღლა ვთქვი.
-არ არსებობს...-წამოიძახა მიამ.
-რა მოხდა იმ საღამოს? რამე დაგიშავა? რამე გითხრა?-ნატა მეცა.
-არა!-უკვე ცრემლები მომდიოდა.
-აბა რა მოხდა? რატომ გამოვიქეცით ასე თავპირის მტვრევით?
და მოვუყვი. ყველაფერი, საწყებული თაგოში გატარებული ღამიდან, დასრულებული ბეშუმის სახლში მომხდარამდე...ორივე გაოგნებული მისმენდა. აშკარად არ მოელოდნენ ამას. მე კი გამალებით ვიწმენდდი ცრემლებს.
-იდიოტია ეგ ლუკა. დამპალი...-გამოლანძღა მიამ და მომეხვია.
-ის ძუ*ნა დეა ნახე რა... თმით უნდა მეთრია როცა, ამის საშუალება იყო.-წამოენთო ნატა.
-მისი რა ბრალია? ძალიათ არავის ახტებოდა...-ამოვისლუკუნე და ჩემს აზუზუნებული ტელეფონი ამოვიღე ჯიბიდან.
-ვინაა?-მკითხა ნატამ, როცა უპასუხოდ გავთიშე.
-ნიკა.-უკმაყოფილო სახე მივიღე.
-მაგას ხომ უთხარი აღარ დარეკოო და რას გაგიწყალა გული?-ახლა მია აიჭრა.
ცოტა ხანი სამივე გავჩუმდით. მე გაშტერებული ვიჯექი და ჩემს ნათქვამზე ვფიქრობდი. ნუთუ შეიძლება ასე მცირე დროში ადამიანის შეყვარება? ასე ტკივილამდე შეყვარება... იმიტომ კი არ ვიყავი ეს ერთი კვირა ჩუმად, რომ ჩემი საქციელის მრცხვენოდა, იმიტომ რომ ჩემს თავში გარკვევა მჭირდებოდა და იმიტომ რომ მტკიოდა გახსენება და მით უმეტეს ლაპარაკი... ლუკა მტკიოდა...

1 კვირის შემდეგ.
-არ მინდა წამოსვლა.-ისევ ნაცნობი დიალოგი. ისევ მე ვჭირვეულობდი.
-მე არ მიკითხავს, ტონს თუ დააკვირდი...-წარბი ამიწია ნატამ.
-ხომ გითხარით, რომ შენი ცხოვრებისკენ მობრუნების ოპერაცია დავგეგმეთ? შენ კი ის უნდა გააკეთო, რასაც გეტყვით.-მიაც ჩაგვერთო.
-ცხოვრებისკენ ბარებში სიარულით უნდა მომაბრუნოთ?-ძალაგამოცლილნა ამოვილაპარაკე. საწოლზე ვიწექი და გოგონების მზერას ბალიშში თავის ჩარგვით ვირიდებდი.
-ზუსტად.-უხეშად მითხრა ნატამ.
-ადამიანები არ ხართ? არ მინდა წამოსვლა.-ბოლოჯერ გავიბრძოლე.
-სრული სერიოზულობით გეუბნები ლანა, ახლა რომ არ ადგე, იცოდე ძალით წამოგაგდებ და ძალითვე წაგიყვან ბარში.-შემომიტია მიამ.
-შენში რაიმე ნაწილი სერიოზულია?-დავცინე და ავიხლართე საწოლიდან. როგორც ჩანს, არ მქონდა არჩევანი.
გოგონების მომზადებული შარვალი და მაიკა ჩავიცვი.
-ესეც წამოიღე, წვიმაა გამოცხადებული.-თბილი ჟაკეტი მომაწოდა მიამ.
-შუა აგვისტოში რა წვიმა გოგო, საიდან მოიტანე, იწვის ქალაქი. -გამეცინა.
-ვაიმე... მოკიდე ხელი რომ გეუბნები რა.-დამიბრიალა თვალები. რა სჭირს დღეს ამას? ნატას ხასიათი გადამდებია?
გასასვლელში ნატამ დიდი ხელჩანთა მოიკიდა.
-რათ გინდა ამხელა ხელჩანთა? სამი საწვიმარი და სამი ქოგა ხომ არ გიდევს? -ირონიულად გადავხედე გოგონებს. მორჩა ხომ გაიტანეს თავისი და მიმათრევდნენ მაინც ბარში და მე მათ ნერვებზე ვითამაშებდი მთელი საღამო.
-აუ, შენი ჭირიმე რა, მოთოკე ირონია.- უკანმოუხედავად მომაძახა ნატამ. მოიცადე ქალბატონო ჯერ სად ხარ...

რამდენიმე წუთის შემდეგ უკვე ბარში ვისხედით სამივე.
-დღეს ვსვამთ.-მიამ წამოიძახა მაგიდასთან დაჯდომისთანავე.- და ლან, შენი ხმა არ გავიგო. არანაირი წინააღმდეგობა.
-კარგი.- ხელები ზევით ავწიე, გნებდები მეთქი.
- ხოდა ძალიან კარგი.- ხელით მიმტანი მოიხმო და სასმელი შეუკვეთა.
-აუ ჩემთვის ერთი წვენიც რა.- ვუთხარი და საპირფარეშოში გავედი.


-მაგრად მეხვევა თავბრუ და მეძინება. წავიდეთ რა...- ამოვიკვნესე მაგიდაზე თავდადებულმა. რა მჭირდა? ბევრი არ დამილევია მხოლოდ რამდენიმე ყლუპი მოვსვი. პირი გამიშრა და წვენის ჭიქა ბოლომდე გამოვცალე.
-სად უნდა წავიდეთ? ხომ გითხარი დღეს ვთვრებით მეთქი და ჯერ ახლა დავიწყეთ ჩვენ.-მიამ გამიცინა.
-მაშინ მე წავალ. გეფიცებით ძალიან მეძინება.-თვალები მეხუჭებოდა.
-5 წუთიც და წავიდეთ. -ნატას უკმაყოფილო ხმა მომესმა.
მაგიდაზე ჩამოვდე თავი და თვალები დამეხუჭა. მერე კი აღარაფერი მახსოვს, დამეძინა.


_______________
ძილის სამყაროდან გამოსულმა, თვალებ გაუხელლად გავშალე ხელები. თავი საშინლად მტკიოდა. საბნიდან ამოვყავი თუ არა ხელები, სიცივე ვიგრძენი. მოიცა, მე რა ორი თვე მეძინა და უკვე ნოემბერი იყო? ცხვირიც გამყივნია. ოთახში ჰაერიც ცივი იყო. ..
თვალები გავახილე და ვინაიდან აღმა ვიწექი, ჭერს მივაპყარი მზერა, ჭერი თეთრი იყო. ჩემი ოთახის ჭერიც თეთრია, ასე რომ აქ ყველაფერი რიგზე იყო, თუმცა თავი მარცხნივ რომ გადავაბრუნე და კედელი ღია ვარდისფრად შეღებილი დავინახე, აქ უკვე დამცხა ამ სიცივეში.
ოთახი მოვათვალერე, ერთი ერთკაციანი ხის საწოლი, რომელშიც მე ვიწექი, ერთი ტუმბო, კარადა, მაგიდა და ორი სკამი იდგა. კედელზე კი მოჩუქურთმებული დიდი სარკე იყო ჩამოკიდებული.
ოთახი მაშინვე მეცნო, მაგრამ რეალურად ვერ აღვიქვამდი. მით უმეტეს არარეალურად აღვიქვი ეს ყველაფერი მაშინ, როცა ერთ-ერთ სკამზე ლუკა დავინახე. ალბათ სიზმარია, მაშინვე გავიფიქრე.
ლუკა უდარდელი სახით მიყრდნობოდა სკამის საზურგეს, ხელები გულზე დაეკრიფა და ფეხი ფეხზე გადაედო. მგონი გამეღიმა კიდეც. საშინელი კმაყოფილება, შვება და სიხარული იგრძნო გულმა, როცა ლუკა დავინახე.
-დილა მშვიდობისა ცოლო.-გამიღიმა ლუკამ და ამ ღიმილმა მაიძულა მეც გამეღიმა.
-დილა მშვიდობის.- „ნეტავ არასდროს გამეღვიძოს“- გავიფიქრე და... მოიცა... ძილში ფიქრი შეგვიძლია? გონება დავძაბე. როგორ გამერკვია სიზმარში ვიყავი თუ რეალურად იჯდა ჩემს წინ ლუკა? უცებ გამახსენდა, რომ სიზმარში კითხვა არ შეუძლია ადამიანს და თვალებით რამე წიგნის მსგავსი მოვძებნე, მაგრამ ვერაფერი რომ ვერ დავინახე, ტელეფონს ვეცი და მაშინვე წერილებში შევედი. პირველივე წერილი გავხსენი და წავიკითხე:
„ლან! როგორ ხარ? ნიკა ვარ. უკვე რამდენი დღეა გირეკავ და შენ არ მპასუხობ. რამე გაწყენინე? შენთან მეგობრობა მინდა და რატომ მარიდებ თავს?მითხარი, რამე გაწყენინე? ამ წერილს რომ წაიკითხავ დამირეკე, გთხოვ“
წერილი ერთხელ რომ ჩავიკითხე, ახლა მეორედ მივუბრუნდი, მერე მესამედ... მივხვდი, რომ არანაირი სიზმარი არ არსებობდა, მაგრამ მექანიკურად ვაკეთებდი ერთი და იგივეს. მივხვდი, რომ ახლა მე და ლუკა ერთ სახლში, ერთ ოთახში ვიყავით... სახლში, რომელშიც ჩემი უსაყვარლესი ხალში ცხოვრობდა. შალვა და თინა, ნინო ბებო და გოგონები... კიდევ ერთხელ დავაპირე წერილის წაკითხვა.
-რას აკეთებ?-ლუკა ინტერესით სავსე თვალებს არ მაშორებდა.
შევკრთი. ტელეფონი ბალიშის ქვეშ შევაცურე. თვალებსა და ყურებს არ ვუჯერებდი. რა მინდა აქ? როდის და როგორ მოვხვდი აქ? ნელ-ნელა ამიხურდა ლოყები, როგორც კი ვიწამე სიყუაციის რეალურობა. ახლა ლუკა ჩემს წინ იჯდა... ჯანდაბა!
-ლანა!-წარბები შეყარა ლუკამ. ამან ცოტა გონს მომიყვანა.
-მე... ჩვენ... აქ რა გვინდა?- ვიკითხე როცა ენასა და გონებას შორის გარკვეული კავშირი დავამყარე.
-დაპირებას ვასრულებთ.-უდარდელად აიჩეჩა მხრები.
გულის საშინლად სწრაფად მიცემდა და დიდი ხანია გასცდა დასაშვებ ზღვარს. ეს რა ხდებოდა ჩემს თავს?
-რომელ დაპირებას?- გაშტერებულმა ამოვილაპარაკე.
-ნინო ბებოს დავპირდით, რომ მოვიდოდით ისევ, არ გახსოვს?- გაიოცა.
-რა? რეებს ბოდავ? რა დაპირება გადაირიე? აქ ვინ მომიყვანა?- როგორც იქნა ნორმალურად გავიაზრე რაც ხდებოდა და ხმას ავუწიე. ისევ თაგოში ვიყავით მე და ლუკა და ისევ ცოლ-ქმრის როლი უნდა გვეთამაშა?
არა! ეს არ მოხდებოდა, მე ეს თამაში წავაგე და ხელახლა ჩაბმას არ ვაპირებდი.
-მე მოგიყვანე. -ისეთი ტონით მითხრა ვითომ ეს ყველაფერი ჩვეულებრივი ამბავი იყო. ახლა ისე გამაბრაზა მისმა უემოციო პასუხებმა სიამოვნებით მივახრჩობდი...
-და რა უფლებით? ვის ჰკითხე? ვინ მოგცა ამის უფლება?-კიდევ ერთი ოქტავით ავწიე ხმა და საწოლიდან წამოვხტი.
-არავისთვის მიკითხავს. რამდენიმე დღე დავრჩებით და წავალთ.
-მე დარჩენას არ ვაპირებ. დღესვე წავალ. თავხედო! არამკითხევ! არ იცი რომ ამას გატაცება ჰქვია?- ხმამაღლა ვლაპარაკობდი და ოთახში ბოლთას ვცემდი. პულსის დარეგულირებას ვერა და ვერ ვახერხებდი. ლუკას სიახლივე საშინლად მოქმედებდა ჩემზე. გული ორად მეპობოდა. შოშისგან და სიხარულისგან.
-ვერსად ვერ წახვალ და რომელ გატაცებაზე ლაპარაკობ? ჩენ ხომ აქ ჩემი ცოლი ხარ? -რაღაცნაირად ჩეცვლილი, თოთქოს ვნებიანი ხმით მითხრა.
ამ ხმამ მისკენ გახედვა მაიძულა. მე მიყურებდა მისი თვალები, სხეულს მითვალიერებდა... ნელა, ძალიან ნელა დავიხედე ტანზე და... არა! მხოლოდ მაისურისა და ტრუსის ამარა ვიდექი მის წინ. მინდოდა მიწა გამსკდომოდა და თან ჩავეტანე.
-ჯანდაბა! -ამოვიკვნესე ჩუმად და ისევ ლუკას გავხედე.
ერთი ხელით ტუჩებს იფარავდა და სიცილის დამალვას ცდილობდა. თვალებში კი ცუდად დაფარული ვნება უკიაფებდა.
-ვერ გიტან, ლუკა!-წამოვიძახე და საწოლში შევხტი. სახე ამიხურდა.
-გეყოფა ახლა და ნუღარ კივიხარ. მთელი დილაა შენს გაღვიძებას ელოდებიან სახლში.-სკამიდან საქმიანი სახით წამოდგა ლუკა და თვალებში ჩამხედა.-ხომ იცი, აქ ჩვენზე რასაც ფიქრობენ. მე ვიცი რას ნიშნავს ეს ოჯახი შენთვის და დამიჯერე, იმაზე ბევრამ მნიშვნელოვანია ჩემთვის, ვიდრე შენ ფიქრეობ. ასე რომ, დაფიქრდი რასაც იტყვი როცა ჩამოხვალ ქვემოთ. გულს ნურავის ვატკენთ.-მითხრა სრულიად სერიოზულად და კარისკენ წავიდა.
თვალი გავაყოლე და კართან დადებული ნატას დიდი ხელჩანთა დავინახე.
-ნატა და მიაც აქ არიან?- ერთდროულად გაოცებულმა და გახარებულმა წამოვიყვირე.
-არა, მარტო ჩვენ ვართ.- შემობრუნდა.
-აბა ნატას ჩანთას აქ რა უნდა?-დავიბენი.
-მანდ შენი ნივთები აწყვია და შეგიძლია გამოიცვალო. ძალიან მშია, მალე ჩამოდი ქვემოთ, თორემ მოგიკვდება ქმარი შიმშილით და ეგაა, დარჩები ქვრივი, ასეთ პატარა ასაკში- გამიცინა, ოთახიდან გავიდა და გაოცებისგან პირდაღებული დამტოვა საწოლში.


___________
ბავშვებო, მაპატიეთ დაგვიანებისთვის.
ახალ თავს ვამატებ და თანაც კიდევ იქნება მომდევნო თავი ( ვეცადე თქვენი თხოვნა გამეთვალისწინებინა და გამეზარდა ისტორია).
შეფასებებს ველი ძვირფასებო.
მიყვარხართ