წესი #10-ღვთისკურთხევის გარეშე ცოლ–ქმარს შორის კავშირი იკრძალება!..

რატომღაც ბოლო წესი ძალიან რაღაცნაირი გამოვიდა,ჩვენი ამბის თხრობას ვასრულებ და თამამად შეგვიძლია განვაცხადოთთითოეულმა წყვილმა,რომ ერთადერთი წესი იყო,რომლის დარღვევა არც გვიცდია!..რა თქმა უნდათავში არც ერთ გოგოს არ მოგვსვლია,რომ თუ კი ჩვენს ბიჭებთან ყველა საიდუმლოს გავამჟღავნებდითდა იდუმალი აღარაფერი დარჩებოდათ,ისინი ჩვენს გვერდით ყოფნას აღარ მოინდომებდნენ,ესსრული აფსურდი იყო,რადგანაც ჭკუა ეკეტებოდათ ჩვენზე,თვით ბიჭებსაც კი დავეკითხეთ მაგსაკითხთან დაკავშირებით და პასუხი სამივესი ერთნაირი იყო:
–ეს ერთადერთი წესია,რომლისდარღვევაც არ მინდა!..–ამ პასუხიდან გამომდინარე ნათლად ჩანს ჩვენი სასტავის ბუნება:ჩვენკარგად ვიცოდით წესები და აქედან გამომდინარე სწორადაც დავარღვიეთ ისინი.დასასრული?დასასრულიროგორი იყო? ალბათ ძალიან იდუმალი,თანაც ამოუცნობი,ბედნიერი და სიყვარულით სავსე...როგორც საქართველოს უკანასკნელი ,,პოლიტიკურად მშვიდი,სექსუალურად მხნე,რომელიც ყველაგოიმს უმღერის და ჩვენგან მოსმენას ითხოვს’’ მეფე–ირაკლი ჩარკვიანი წერს:
,,დრო მხოლოდ სიყვარულსდაინდობს’’ და ჩვენს შემთხვევაშიც ასე მოხდა...
აგარაკიდან ჩამოსვლისშემდეგ,(ამ დროის დადგომის ყოველთვის მეშინოდა,როგორც ზემოთაა მოხსენიებული) ყველაფერიისე გაგრძელდა,როგორც უნდა გაგრძელებულიყო.ჩემი მშობლების ჩამოსვლის შემდეგ,დაახლოებით2 კვირაში ვგებულობ,რომ მე პატარა დაიკო მეყოლება.ეს ამბავი ძალიან შოკისმომგვრელიიყო ჩემთვის და უზომოდ ბედნიერი ვიყავი..როდესაც დედამ და მამამ ეს ამბავი მახარესსიხარულისაგან და შოკისაგან ერთი 5 წუთი ხმა ვერ ამოვიღე,თან იქვე სავარძელში დავჯექი,მამადა დედა მომვარდნენ ცუდად ხომ არ გახდაო და უცებ ათასი რამე უფიქრიათ,თუმცა უეცრადროგორც მჩვევია დაძაბულობა გავანეიტრალე:
–ოჰჰ,უმაიმუნიათ პარიზში,არარა მეგონა აბა ორი ჩემდენი ბარგი–ბარხანით რომ მიმყავდა აეროპორტში,არა რაა ორნი წავიდნენდა სამნი ჩამოვიდნენ,კიდევ კარგი,ძალიან დიდი მადლობა პირდაპირ რომ არ მომიყვანეთ ხელებშიდა არ მითხარით გაიცანი შენი დაიკოაო,სახელი უჩემოდ არ შეურჩიოთ თორემ გადავარქმევ!..–ვუთხარიორივეს,თან გაბრაზებულმა,თან გახარებულმა და ჩავეხუტე.–მეც მაქვს ახალი ამბავი თქვენთვის!–ვუთხარიუცებ და მოვშორდი..
–გისმენთ მამა..
–დეე,მაა,დაჯექით!–მშობლებიდამემორჩილნენ და ინტერესით მიყურებდნენ.–მოკლედ ახლა არ დავიწყებ დიდი შესავლებით,პირდაპირგეტყვით,მე მყავს შეყვარებული!–მამაჩემს სახე შეეცვალა,ფეხზე ადგა და მკაცრი მზერითდამიწყო ყურება.
–რა გყავს გოგო?–ჩამეკითხასერიოზული სახით.
–ხო რა იყო,რა გაგიკვირდავერ გავიგე რა,პარიზში იყავი მეორე შვილით ჩამოხვედი და მე რომ ჩემს საკუთარ აგარაკზეწავედი და შეყვარებულით ჩამოვედი დიდი ამბავი რა!..
–მე მქონდა უფლება!..
–რა უფლება გქონდანუ გამაგიჟე,შე ოჯახაშენებულო ,შვილით ან ქმრით ხო არ ჩამოვსულვარ,შეყვარებულით ჩამოვედი!..
–კაი მამა კაი გეხუმრერა გჭირს–თქვა და სიცილი ვეღარ შეიკავა მამიკომ.–თუ გიყვარს უნდა გყავდეს მამა,ოღონდარ იჩქარო!..–გამაფრთხილა.
–მამა ეგ რომ მინდოდესპირდაპირ ვთხვდებითქო იმას გეტყოდით..–გამეცინამე.
–არა ვის გავხარ ასეთიენის პატრონი რა...ხო არ შეგარჩენს რამეს,დაგტოვებს გაღიმებულს და ენაბლუს..–აღარაფერივუპასუხე და ანდრიას დავურეკე..ცოტა ხანი ვერლაპარაკე,რომ გავთიშე სალომ დამირეკა დამითხრა ორსულად ვარო,რა მაგარია,ჩემი დაიკო და სალოს გოგო ერთად გაიზრდებიან..

*** *** ***
ამ ამბიდან 3 წელი,ჩემიდა ანდრიას ქორწილიდან კი 6 თვე გავიდა.ქორწილი ზღაპრული გვქონდა, ხელი ძალიან ორიგინალურადმთხოვა.ჩემი დაბადების დღე იყო და როგორც ყოველთვის გამომიარა..ჯერ თვალები ამიხვიადა ისე წამიყვანა მანქანისკენ,ცოტა ხანს ვიარეთ,შემდეგ კი გამომიყვანა,სახვევი მომხსნა,თვალებირომ გავახილე სადღაც უკაცრიელ ბაღში ვიყავი,ძირს დავიხედე და ვარდის ფურცლების ბილიკი,უკანმივიხედე,რომ უნდა ჩავხუტებოდი და ოპაა,სადაა ჩემი ანდრია.რა უნდა მექნა ავდექი გავიძვრეფეხზე,ფეხშიშველი გავიარე და ბილიკის დასასრულში რაღაც სკამის მაგვარზე ვიდექი,შევტრიალდიდა ჩემი ბიჭი დაჩოქილი იდგა და ხელში ბეჭედი ეჭირა:
– ეფემია ყიფიანოგეფიცები შენს სიცოცხლეს,რომ სამუდამოდ მეყვარები!პატივს დამდემ,და ცოლად გამომყვები?–აიეს სიტყვა ჩემთვის ძალიან ამაღელვებელი და ბედნიერების მომტანი იყო,თუმცა როგორც აგარაკზე,ისეშევიცვალე სახე და პატარა სპეკტაკლი დავდგი.
–ვერ გამომგყვები!..–ვუთხარიდა ქვედა ტუჩი ამოვატრიალე.ანდრიას სახე შეეცვალა,თავზარი დაეცა ფიქრობდა ,,ცხოვრებათავზე დამენგრაო’’,მაგრამ არ დანებებულა.
–შენ იქნები,ან ჩემიცოლი,ან ჩემი შვილების დედა,ან დედაჩემის რძალი! აირჩიე!–მითხრა მტკიცედ.
–არა ანდრია,მე ვერგამოგყვები ცოლად,მაპატიე..
–რატომ?!
–მშობლები არიან წინააღმდეგი!
–არ არიან!
–სწავლის გაგრძელებამინდა!
–ისედაც აგრძელებ!
–არ მინდა გათხოვება.
–შენ ვინ გეკითხება!
–ახლახანს მკითხე.–მანგაბრაზებულმა შემომხედა
თვალებში ჩავხედეიქნებ მაშინ მაინც წაეკითხა სიმართლე.
მისი თვალები? ჩემიგული ისევ მისი თვალების უღელქვეშ გმინავდა და მოუთმენლად ელოდა მხსნელს ,რომელიც სულმალე გამოჩნდა..
–მატყუებ?!–მკითხრამან,არა ჩემი თავის მიკვირდა რომ არ გამეცინა,არა რა ჩამებარებინა თეატრალურზე ვინმიშლიდა,პროფესიონაალ...
–კაი ხო ჯანდაბასგამოგყვები..
–ეგეთი გამოყოლა არმინდა..
–ოო ნუ გაიბუსე,ვინგითხრა რომ არ მოგყვებოდი,ცოტა ხანში ჩემივე ბარგით მოგაკითხავდი სახლში.
–აჰაჰაჰ ჩემი სულელი..
ის დღე უაზროდ ბედნიერიიყო ჩემს ცხოვრებაში,ქორწილიც არა ნაკლებ ზღაპრული,მოკლედ ყველაფერი ძალიან კარგადიყო..
ზემოთ ვახსენე 6 თვეგავიდათქო ხოდა ახლა ჩვენ ველოდებოდით ჩვენს პატარას,ბიჭი უნდა ყოფილიყო,აქამდე შერჩეულიმქონდა სახელი,ახლა კიდე მამის სახელს ხომ არ დავარქმევდი,ასე რომ რამე ახლის მოფიქრებაიყო საჭირო..საბოლოოდ მატათა დავარქვით,ძალიან მომწონდა ეს სახელი.
რაც შეეხება ნიაკოსდა ნიკუშას,ისინიც დაქორწინდნენ,ჩვენი,ნატასი და სანდროსი და მაგათი ქორწილი მიყოლებითიყო,ჩვენი სასტავიდან მარტოხელა მხოლოდ გიო დარჩა და არც გასულა დიდი ხანი,რომ გვითხრაშეყვარბული მყავსო,მარიამი ერქვა მის სატრფოს,ცოტა ხანში იმათ ქორწილშიც ვიგულავეთდა რაღა გვიჭირს აბა!..