დილით ტკბილი სიზმრებიდან მაღვიძარამ გამომაფხიზლა და ეგრევე თავის მოწესრიგება დავიწყე დღეს ხომ ისეთი დღეა ,ყველაზე მნიშვნელოვანი ჩემი ორი ყველაზე საყვარელი ადამიანისთვის.შხაპი მივიღე,კბილები გამოვიხეხე,ტანი „დავიკრემე“,სუნამო შევისხი წელში გავსწორდი და ჩემს ულამაზეს კაბას ავხედე რომელიც აბრაზე იყო ჩამოკიდებული.“ღმერთო რა ლამაზია“გავიფიქრე და ხელის კანკალით ჩამოვიღე და თან არ ვიცოდი ჩამცვა თუ არა? სრულიად გამჭირვალე კაბა ,საჭირო ადგილებში თვლებით იყო გაწყობილი მაგარამ მაინც ვყოყმანებდი ,სად ახლა ეს კაბა და სად მე? მაგრამ ისე რატომაც არა? რავი ყველა მეუნება რომ მოდელის ტანი გაქვსო და მოდელებს თუ უხდება ესეიგი მეც მომიხდება?ჩავიცვა ვითომ? ამ დროს როცა მე არჩევანის გაკეთებას ვცდილობდი ოთახში საცვლების ამარა ვიდექი და საერთოდ ვერ შევამჩნიე თუ როგორ მომიკაკუნეს კარებზე, მაგრამ როცა გავიხედე უკვე გვიანი იყო.მაქსი კედელზე იყო აყუდებული და გულიანად მათვალიერებდა.
-შენ ?შენ აქ რა გინდა დროზე გადი გაეთრიე-მოკლედ გამოვლანძღე და ხელითაც კი ვცადე რომ გამეგდო, მაგრამ შემოვიდა და ისეთივე სახით უყურებდა ჩემს კაბას როგორითაც მე ვუყურებდი, რამდენიმე წუთის წინ.
-არა ეს კაბა შენ არ მოგიხდება! -სერიოზული სახით მითხრა და ისევ ჩემს ტანს ჩამოხედა რომლის დამალვასაც ვცდილობდი მაგრამ პანიკაში ვერაფერს მივაგენი ,მერე საერთოდ გადავიფიქრე მე რატომ უნდა შემრცხვეს თვითონ შერცხვეს მეთქი ,რამდენიმე წამში კი მივხვდი რომ სჯობდა ისევ მე შემრცხვენოდა და სააბაზანოში დავაპირე შესვლა მაგრამ საკეტი კამიტყდა და კარი ჩაიკეტა.
-რა მოუხერხებელი ხარ,და თან მსუქანი ხარ!-ირონიულად მითხრა მან და მომენტალურად დაეწერა შუბლზე „მწვალებელი“.
-არ ვარ მსუქანი !-საცოდავი ხმით ვთქვი და ჩემს ორმოცდაათ კილოგრამს ჩამოვხედე.
-არა მსუქანი კი არა შეშუპებული ხარ!-შეასწორა მისი ნათქვამი ,კიდებ უფორ ირონიული ხმით.-იცი ემოციებს იმდენად იკავებ რომ დაგროვდნენ და გასივდი.
-რას ნიშნავს ახლა ეს? გადი! არ მაინტერესებს !ხო, მსუქანი ვარ ოღონდ გადი!
უცებ ხელი წელზე შემომხვია და მისკენ მიმიზიდა ,გულში ჩამიკრა და სახე ჩემს ყელში ჩარგო.ვეწინააღმდეგებოდი მაგრამ ვერ ვანთავისუფლებდი თავს ზედმეტი ხმაური არ მინდოდა ,ვინმეს რომ შემოეხედა მაინც უხერხულია.ვიფიქრე რომ ახლა საწოლზე მიმაგდებს და მერე ვიკივლებ მეთქი.მაგრამ მას უბრალოდ ჩაკრული ვყავდი და ასე იდგა ,ახლა სწორედ ის მომენტი იყო როცა შუბლიდან „მწამებელი“ წაეშალა და ჩემი მაქსი იყო.ჩემი ხელები რომლებიც მის მკერდზე მქონდა მიდებული და გაწევას ვცდილობდი ცალი ხელით მის ყელზე დამადებინა ,ჩვენ არ გვჭირდებოდა სიტყვები ,მისი ეს საქციელი ისედაც აღვიძებდა მასში საოცრად მოსიყვარულე ადამიანს ,მაგრამ მაქსი რისი მაქსია ბოლოს ყველაფერი რომ არ გააფუჭოს?
-გაგიტკბა ფისო?
თავიდან მოვიშორე და ისევ დებილივით დავიწყე აქეთ იქეთ სიარული რომ საკეტი რამენაირად გამეღო და სააბაზანოში მეორე კარიდან გავსულიყავი გარდერობში.
წინა დღეს ჩემი ოთახი საგულდაგულოდ დავალაგე იმიტომ რომ ვიცოდი ქორწილის მერე ჩემს ბინაში დავბრუნდებოდი და არ მომიწევდა ამდენი წვალება,ერთი პატარა ჭინჭიც არ იყო იმ კაბის გარდა და დავიწყე მისი ჩამოხსნა .ის ვაჟბატონი კი გარედ გასვლას არ ჩქარობდა,რამდენიმეჯერ დავუყვირე კიდეც მაგრამ ცალყბად მიღიმოდა და თან კისკისებდა როცა გაბრაზებულ სახეს მივიღებდი.ბოლოს და ბოლოს ჩავიცვი ეს კაბა და გადავწყვიტე რომ თმები ჩემით გამეკეთებინა ,არც ისე ცუდათ გამომდიოდა ჩემი მეორე სამსახური სტილისტობა და ვიზაჟისტობა იყო.როცა თავის მოწესრიგებას მოვრჩი ყუთიდან ფეხსაცმელები ამოვიღე და გადავწყვიტე რომ ქვემოთ ჩავსულიყავი მაგრამ ჩემი ოთახის კარი ჩაკეტილი იყო.მაქს გამოვხედე მობეზრებული სახით.
-ახლა მიხვდი რომ სულ ტყვილად იწვალე ამდენი?-თვალი ჩამიკრა და ჩემსკენ შემოტრიალდა.
-რა გინდა?ახლავესვე კარი გააღე !-უკვე შემეშინდა კიდეც.
-ქორწილი გადაიდო და იმის სათქმელად შემოვედი მაგრამ რატომღაც წასვლა ჯერ არ მინდა!-ისეთი სახით მიყურებდა რომ ვგრძნობდი რომ აქ ახლა რაღაც მოხდებოდა რაც ძალიან მინდოდა მაგრამ ვერ ვაღიარებდი.
-ალესანდრამ ბაბუამისის წერილი ნახა რომელიც თხოვდა რომ ქორწილი აუცილებლად მისი თანდასწრებით უნდა ჩატარებულიყო,მან ერთი კვირის უკან გვითხრა რომ ჩამოსვლას ვერ ასწრებდა მაგრამ ალესანდრამ გადაიფიქრა და უნდა რომ დაელოდოს.-ამ ყველაფერს საქმიანი სახით ამბობდა და მეც სერიოზულად ვუსმენდი.
-ეს ბევრი დაუჯდა თქვენს ოჯახს?-მეც ისეთივე საქმიანი სახით ვესაუბრებოდი და თან ახლა ტანსაცმელთან ერთად თავდაჯერებულობაც მომატებული მქონდა.
-არა მოთმინება უფრო ბევრი მიჯდება დღეს ანჯელიკას უნდა შევხვედრილიყავი ,იმ სულელმა ბავშვმა კი მართლა ჩაგვკეტა და ყველა იმ წყეულ სასტუმროში წავიდა.
-მოიცა ? რა ბავშვმა ჩაგკეტა რა ყველა წავიდა?!-გაურკვევლობიდან ვერ გამოვდიოდი რას მეუბნება თუ ისევ მისი ხრიკებია?
-ხო მარტო ხარ ჩემთან და წასასვლელიც აღარსად გაქვს ვერც იყვირებ ! -ბოროტული მზერა მომაპყრო და უნდოდა რომ შევეშინებინე.
-რას ამბობ!ეს რაიმე ანტიკვარული კარი ხომ არ არის?-ისეთივე ირონიით შევეკითხე როგორიდაც თვითონ მელაპარაკებოდა.
-გინდა ჩაამტვრიო? მე უკეთესი ხერხი ვიცი!-ეშმაკურად შემომხედა და კარებზე მიმანარცხა მერე ტუჩბზე გიჟივით დამეწაფა და თან კარებზე მაჭირებდა,თქვენ წარმოიდგინეთ აზრადაც არ მომსვლია რომ თავი გამენთავისუფლებინა.ასე გავიხადე ჩემი ლამაზი კაბაც, მაგრამ როცა მისი მაისურიც და შარვალიც კუთხეში ეგდო გავაჩერე .გაკვირვებული მიყურებდა მერე ჩამეხუტა ,და ასე ჩახუტებულებს ჩაგვეძინა ჩემს საგულდაგულოდ გასწორებულ ლოგინში.
საღამოს ხუთი საათი იყო როცა საწოლში მარტო გამეღვიძა.
შუადღის ძილი? ო ეს იმდენად იშვიათი ფუფუნება იყო ჩემთვის.შევხედე რომ სააბაზანოს საკეტი გამომძვრალი იყო და კარის გასაღებიც ჩემს მაგიდაზე იყო .სააბაზანოში შევედი მაკიაჟი მოვიცილე და წესიერად ჩავიცვი.ქვემოთ ჩავედი.
-ჯესი, საყვარელო ალბათ უკვე გითხრა მაქსმა ყველაფერი შენ შეგიძლია რომ უნივერსიტეტს დაუბრუნდე იმედია ბევრი არ გაგიცდენია ჩვენი გულისთვის.-მითხრა ლინამ და ამ დროს კუთხეში მდგომ ბიჭების მამას ჯონს შევხედე ის შვებულებაში იყო და დღეს უწევდა ჩამოსვლა.შეიძლება ლიზა რაღაცნაირად მიცვლიდა დედას ,მაგრამ მაინც ვგრძნობდი რომ ის ჩემი დედა არ იყო ,ხოლო ჯონი კი საკუთარი მამასავით მიყვარდა .
-ჩემთან მოდი ჩემი პატარა გოგო !-შესძახა ჯონმა და ხელები გაშალა.მეც მივედი და ჩავეკარი. ორივე ვქვითინებდით უცებ დავინახე ჩვენს უკან მყოფი მაქსი რომელიც განცვიფრებული გვიყურებდა, ალბათ იმიტომ რომ ჯონი ძალიან რთული პიროვნება იყო ,მაგრამ არა ჩემთვის. მერე სავარძელზე განმარტოვებით მიმისვა და საუბარი დავიწყეთ,ბევრი რამ იყო ახალი .ახალ ამბებს ოჯახში მხოლოდ მე ვუყვებოდი ! მე მქონდა მხოლოდ ამის უფლება და რაც არ უნდა ბანალურ თემებზე მესაუბრა არ მაჩერებდა და ყოველთვის ბოლომდე მისმენდა.ყველაფერი მოვუყევი ყველა ოჯახის წევრზე და მერე ჩემი ჯერიც დადგა ,საიდუმლოდ გავანდე რომ მისი ბიჭი მომწონდა, მაგრამ ვუთხარი რომ თვითონ მხოლოდ მეარშიყებოდა და მე არ მჯეროდა მისი.თუმცა გულში მაინც სხვანაირად ვფიქრობდი ფაქტები სულ სხვას მიდასტურებდა და პროფესია ხომ საერთოდ კილომეტრზე მისვრიდა ხოლმე მისგან.
******
თითქმის ყველაფერი ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა,ტომს ცხვირი სულ მთალდ მოურჩა აღარანაირი ნაიარევი აღარ ეტყობოდა,ჯონმა ცოტა ხნით შვებულება აიღო, რომ დრო იჯახთან ერთად გაეტარებინა,მაიკი და ალესანდრა ბაბუამისის ჩამოსვლას უცდიდნენ ,რომელმაც სამჯერ გადადო ჩამოფრენა,მხოლოდ მაქსი არ იცვლებოდა ჩემს მიმართ.
ძალიან მინდოდა,რომ ჩემს ბინაში დავბრუნებულიყავი მაგრამ ჯონმა ისე მთხოვა რომ უარი ვერ ვუთხარი ,უნივერსიტეტში მაქსს მივყავდი და იქედან თავქუდმოგლეჯიი და თან სხვა გზით თუ წამოვიდოდი თორე ისე სულ მანქანაში მიმათრევდა,და ამაზე კიდევ უფრო მეშლებოდა ნერვები.ირონიულად მელაპარაკებოდა ხოლმე ჩემს რეპუტაციაზე და ინტიმურ ცხოვრებაზე,ამ თებემის შემდეგ სამჯერ მაინც გავარტყი,მაგრამ უშედეგოდ ,ვერაფლით წაშლი "მწველებელს"მისი შუბლიდან თუ თვითონ არ მოინდოდა.
-მაქს აქამდე სად იყავი?-შევეკითხე ერთხელ როცა უნივერსიტეტში მივყავდი.
-რა შენი საქმეა?-მისი ჩვეული ირონიით მესაუბრებოდა.
-კარგი არაფერს გეკითხები უბრალოდ მე შენ დაგიმეგობრდი,და შენ ყველაფერს ხვდები ჩემზე და მეც მინდა რომ რასაც ვერ ვხვდები შენზე ის რომ მომიყვე.
-აჰა,ესეიგი მე მივმხვდარვარ რომ შენ ჩემამდე ბიჭისთვის ნაკოცნი არ გქონია?
-მე შენ სხვა რამე შეგეკითხე-მე სულელმა ისეთი ტონით ვუთხარი რომ ჩემს ხმაშივე იგრძნობოდა ბასუხი "პირველი შენ იყავი"
-კარგი მოგიყვები,მაგრამ ჯერ შენზე მინდარომ ვიცოდე ყველაფერი.-დაჟინებით მოითხოდა.
-ჩემზე?მე უბრალოდ მშობლებმა პანსიონში დამტოვეს,მერე იქედან ბავშვთა სახლში წამიყვანეს ,მერე გამომიშვეს,მერე სტიპენდიით ჩავაბარე სამედიცინოზე.მშობლები არ ვიცი ვინ არიან.შენი ძმები შემთხვევით გავიცანი და შენი ოჯახი ჩემთვის მალევე იქცა ძვირფასად.
-გასაგებია!არ გიფიქრია რომ მშობლები მოგეძებნა?-სერიოზულად მელაპარაკებოდა არანაირი ირონია არ იგრზნობოდა მის ხმაში.
-კი,ახლაც ვეძებ მაგრამ უშედეგოდ!
-ძალიან ცუდია!
-ახლაშენ მითხარი რა გინდოდა ამდენ ხანს საზღვარგარეთ?
-ამდენ ხანს?არა მე მხოლოდ 5 წელია რაც წასული ვარ ,მანამდე მეც სკოლის პანსიონში ვსწავლობდი იმიტომ რომ ძალიან რთული ბავშვი ვიყავი.მასწავლებლებს კაბას ვუწევდი და როცა გავიზარდე ვ*იმავდი კიდეც.
-დაიწყო მისებურები-ჩავილაპარაკე ცემთვის ,მაგრამ მაინ მაინც გამიგონა,თეძოზე ხელი დამარტყა და ამბავი გააგრძელა.
-როცა თექვსმეტის ვიყავი ერტი გოგო შემიყვარდა,მერე ის გოგო გათხოვდა მერე ბრაზი რომ ჩამეხრჩო ლომის ტაქტიკას მივმართავდი ,მერე ფსიქიკაზე დამეტყო ,მერე გადაწყვიტეს რო აქ ჩემნაირებისთვის ექიმები არ იშოვებოდა და ამიტომაც გამიშვეს საზღვარ გარეთ.დაგაკმაყოფილე?
-ჯერჯერობით კი !-ვუთხარი მე ,მაგრამ ამ ნათქვამში ის ვიგულისხმე ,რომ ამბავს კიდებ უფრო დაწვრილებით მოვაყოლინებდი.
-ნუ გეშინია მერედაც დაგაკმაყოფილებ,ჯერ არ ყოფილა ისეთი შემთხვევა რომ ქალი "ხელცარიელი" გამეშვას.
-მე ეგ არ მიგულისხმია!
-კარგი ხო ! ისე მაშინ მეგონა რომ იმ გოგოს მერე ვერავის შევიყვარებდი, მაგრამ თურმე საეთოდ არ მცოდნია რა არის სიყვარული.-მე შემომხედა და სევდიანად ჩაეცინა,როგორ მინდოდა რომ ჩავხუტებოდი და მეთქვა რომ მე უფრო მიყვარდა და სულ მასთან ვიქნებოდი რაც არ უნდა მომხდარიყო,მაგრამ ვერ გავბედე.
-აი , მოვედით!-მითხრა და სევდიანი მზერით მაცილებდა,მაგრამ მე არ ვჩქარობდი გადასვლას მანქანიდან წამიერად სამყარო გაჩერდა და იმ მომენტის დამთავრება არ მინდოდა.ამ აგონიაში მყოფს ტუცებში ნაზად მაკოცა ხელი ლოყაზე ჩამომისვა და ყურში ჩამჩურჩულა "მე შენ ყველაზე მეტად მიყვარხარ".დაბნეულმა ვერაფერი ვერ გავეცი პასუხად ,უბრალოდ ცრემლები გადმომცვივდა ,მეგონა რომ დამცინებდა მაგრამ გულში ჩამიკრა და სანამ ჩვენმა შექმნილმა საცობმა არ შეგვაწუხა მანამდე მოვუშორებივარ.მერე სასწრაფოდ ჩამოვხტი.იმ დღეს ისე დაბნეული დავდიოდი,მთელი ჩემი ფიქრები მასთან იყო.როგორც იქნა სახლში დავბრუნდი და ვიფიქრე რომ დავინახავდი მაგრამ სახლში არავინ დამხვდა .ჩემს ოთახში რომ შევედი საცვლების ამარა დამხვდა .
-უკვე მოკალათებულხარ!-მხიარულად შევხვტი საწოლზე დაცავეხუტე.
-მაკვირვებს შენი ხასიათის ცვლილება!-ჩამიღიმა და ზემოდან მომექცა ,ბოლოს როცა საცვლებით აღმოვჩნდი ,ისევ შევაჩერე მაგრამ ბოლომდე ვერ ვუმკლავდებოდი მას,ქალისთვის ყველაზე მძიმე იარაღი სიტყვაა."მენდე","არ გატკენ","მიყვარხარ","სულ შენთან მინდა","ჩემი ხარ" მხოლოდ რამდენიმე ასეთი სიტყვა უნდა ქალს რომ ყველაფერზე დაგთანხმდეს.მთელი სხეული მეკრუნჩხებოდა სიამოვნებისაგან,სირცხვილი გამქრალიყო და მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი რომ ეს არასოდეს დამთავრებულიყო.