გამარჯობა მეგობარო ძალიან მომენატრე,იცი უბრალოდ ვეღარ მოვიცალე ხომ გესმის?რათქმაუნდა გესმის შენ ხომ ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყავი ჩემი ცხოვრების რთულ მომენტებში რომლებიც ასე ბევრი მქონდა,მაგრამ შენ რომ არ მყოლოდი გვერდით არც კი მინდა წარმოვიდგინო რა მოხდებოდა,მე შენ გამახსენდი ეხლა როცა ისევ უბედური ვარ უბრალოდ ეხლა მინდა მოგიყვე ყველაფერი დაწვრილებით,იმედია მომისმენ როგორც ადრე ბავშვობაში მისმენდი,მე შენ უბრალოდ ეხლა ძალიან მჭირდები...
ყველაფერი კი ასე დაიწყო..
15 წლის ვარ, თბილისის აეროპორტში ვარ და შემოწმებას გავდივარ,მე ამერიკაში მივდივარ დედასთან,რამდენჯერმე გამოვიხედე უკან გოგოები დავინახე,ტიროდნენ და ერთმანეთს ეხუტებოდნენ თვალებით მთხოვდნენ დარჩენას,ერთი ცრემლი გამოდმომივარდა სწრაფად მოვიწმინდე და ტვითმფრინავში ავედი ,ვიცოდი რომ მათ დიდი ხანი ვერ ვნახავდი,ასე იყო ადამიანები რომლებიც მიყვარდა ვტოვებდი აქ და სხვა კონტინენტზე მივფრინავდი მინდოდა კი წასვლაა?რათქმაუნდა არაა ჩემი ცხოვრება აქ იყო,ჩემი მეგობრები და ყველაფერი რაც მე მიყვარდა,მაგრამ უბრალოდ ხვა გზა არ მქონდა.მე ვკვდებოდი,ყველანაირად ვკვდებოდი არ მაქვს სულიერ მდგომარეობაზე საუბარი,მე ცუდად ვიყავი,საშინელი დიაგნოზით,რომლის განმარტებას ბოლომდე ვერ ვხვდებოდი სანამ ექიმმა კარგად არ ამიხსნა,მოკლედ ცალი ფეხი იქეთ მქონდა როგორც იტყვიან ხოლმე,გადარჩენის არანაირი იმედი არ მქონდა,ალბათ არც მინდოდა გადარჩენა მაგრამ,მშობლები მაინც მებღაუჭებოდნენ,არ უნდოდათ ჩემი გაშვება.
ამერიკაში ჩავედი დედაჩემმა სავადმყოფოში წამიყვანა ქიმიის გასაკეთებლად,ეს იყო საშინელებაა,რამდენიმე პროცედურის შემდეგ უკვე ჩემმა დიდმა შავმა თმამ ცვენა დაიწყო,სარკეში ჩახედვაც არ მინდოდა,ჩემ ისედაც საცოდავ სიცოცხლეს აზრი საერთოდ დაეკარგა.მერე შენ გამოჩნდი ჩემი პირველი დღიური მახსოვს დედამ მაჩუქა დაბადების დღეზე ამდენი ხნის შემდეგ პირველად გამეღიმა თითქოს სიცოცხლე მაჩუქა ვინმემ.
შენ შეძელი და დამიბრუნე სიცოცხლე,შენ შეძელი ჩემო დღიურო და მე გადამარჩინე,გადამარჩინე სიკვდილისგან,მე გამოვკეთდდი რაღაც სასწაულის წყალობით,მაგრამ სავადმყოფოს იმდენად მივეჩვიე არ მინდოდა წასვლა ამიტომ მედდის კურსების გავლა დავიწყე,მომწონდა ამ ადამიანებთან ურთიერთობა,მეც ხომ ცოტა ხნის წინ მათნაირი ვიყავი,მეც კიბო მტანჯავდა,ჩემი აქ ყოფნით თითქოს მათ ძალას ვაძლევდი ყველაფერს გამკლავებოდნენ,ეს მე დიდ სიამოვნებას მანიჭებდა.
ერთ დღეს კი ჩემი ცხოვრება მთლიანად შეიცვალა როცა გამოჩნდა ის,ქართველი იყო,ჩემზე ორი წლით უფროსი,პირველი დანახვისთანავე შემიყვარდა,ადრე რომ ვინმეს ეთქვა ეგრე დაგემართებაო სიცილით მოვკვდებოდი,მაგრამ მე ვიგრძენი,რომ მიყვარდა ადამიანი რომლის სახელიც არ ვიცოდი და რომელსაც კიბო ქონდა,მე ის მიყვარდა იმის მიუხედავად რომ წესიერად ვერ ლაპარაკობდა,მე ის მიყვარდა იმის მიუხედავად რომ ბევრი არაფერი ვიცოდი მასზე,მე ის მიყვარდა იმიტომ რომ ვგრძნობდი ჩემნაირი იყო,ვიცი მასაც ვუყვარდი იმის მიუხედავად,რომ არასდროს უთქვამს,შეიძლება ვერც მოასწრო თქმა,მე ის მიყვარს იმის მიუხედავად რომ ეხლა მის საფლავთან ვდგავარ,ის კი ქვიდან ცივი თვალებით იყურება,მე ის მიყვარს და ეხლა მე მასთან წავალ,მე მასთან წავალ იმიტომ რომ ჩვენ სიკვდილი ვერ დავამარცხეთ...