ახალი წლის კუბიდონი (სრულად)
–თინანა! პირობა პირობაა! სხვანაირად თამაშს აზრი არ აქვს!–მტუქსავს თიკო. მარის იმედით შევყურებ. იქნებ მან მაინც არ გამწიროს. არა, ამას მართლა ვერ გავაკეთებ! –თინი, მოგიწევს! ვიცი, სიგიჟეა, მაგრამ მოგიწევს!–არც ის მექომაგება. მომიწევს?! ღმერთო, მე ახლა უნდა გავიდე სახლიდან მეგობრებთან ერთად, პირველივე შემხვედრს კისერზე ჩამოვეკიდო და ტუჩებზე ვეძგერო?! –კარგით რა! უკეთესი ვერაფერი მოიფიქრეთ?–კარტს ნერვიულად ვრევ. –წუთის წინ ასე არ ჭიკჭიკებდი! –წუთის წინ არც ვიცოდი რომ წავაგებდი!–უპასუხოდ არც ამ რეპლიკას ვტოვებ. –თინანა!–ორივე ერთად მიტევს. –ერთი პირობით! თქვენ არ გამომყვებით!–შეუვალი ვარ მე. –არ მოგვატყუებ?–ისევ ერთხმად ყვირიან. –გპირდებით! ჩემი პირობა ყველასათვის წმინდა და ხელშეუხებელია. იციან, რომ სიკვდილის ფასადაც რომ დამიჯდეს, მას მაინც არ დავარღვევ და ახლა ეჭვიც არ ეპარებათ, რომ სამართლიანობა იზეიმებს. კარს ხმაურით ვიჯახუნებ და ქუჩაში გავდივარ. სულ მალე თორმეტი გახდება. მე კი ბავშვობის მეგობრებმა ასე გამიმეტეს. არა, რა აზრი აქვს ახლა ამას, ისინი ხომ მაინც ვერ დაინახავენ... ანდაც მათი რა ბრალია! განა მე არ წამოვაყენე ეს იდეა? ისინიც ამყვნენ, რას წარმოვიდგენდი რომ მე დავმარცხდებოდი, ე.წ. ''დურაკას'' კარგად ვთამაშობ და სახელიც განთქმული მაქვს. ახლა... ახლა რაღა დამემართა? აშკარად რაღაცაშია საქმე, მააგრამ რაში, არ ვიცი... მივაბიჯებ ლამპიონებით განათებულ გზაზე და დავეძებ მსხვერპლს. ყველა თავის სახლშია შეკეტილი და ახალ წელს ელის, მე რას ვაკეთებ? 2016 წელს ღია ცის ქვეშ ვხვდები! ჩრდილს ვხედავ. ჩემკენ საშუალო სიმაღლის ბიჭი მოემართება. თავი ჩახრილი აქვს. ხელები ჯიბეში ჩაუყვია. მისკენ მივდივარ და მხარზე ხელს მსუბუქად ვარტყამ. –ისაა... უნდა გაკოცო!–გადაჭრით ვეუბნები. –კი, მაგრამ... –მოკეტე და მაკოცე!–ფეხის წვერებზე ვიწევი და ვკოცნი. ჩემდა გასაკვირად ისიც მყვება. ბეჭზე ხელს მხვევს და ტუჩებს ახლა გვერდით აცოცებს. –საკმარისია!–უკან ვიხევ. –მე რომ ვერ ვიკმარე!–უკან მომყვება. –ეგ უკვე შენი პრობლემაა!–მოკლედ ვუჭრი და გზას ვაგრძელებ. –ამ შუაღამისას აქ რა გინდა? თანაც რამდენიმე წუთში 2015 კი არა, 2016 წელი იქნება.–ინტერესით მეკითხება. მე ფეხს ვუჩქარებ. იქნებ აღარ გამომყვეს. –ვეძებ! –რას? –ახალი წლის კუბიდონს!–ტუჩის კუთხეში მეღიმება. –ჩათვალე, რომ იპოვე!–უფრო მიახლოვდება. –ხოო?–ხმა მეხლიჩება. –ხო! –აბა?–მხრებს ვიჩეჩ და მისკენ ვტრიალდები. –ის უკვე შენ წინ დგას! ახლა დაიხრება და გაკოცებს... ჩემკენ იხრება და მკოცნის. თავს ვერ ვიკავებ და კისერზე ხელს ვხვევ. –მორჩი...–კოცნა კულმინაციას აღწევს თუ არა, ვშორდები. ის აღარ მიძალიანდება. –ერთი წუთიღა დარჩა... –სადამდე?–ვერ ვხვდები საიდან სად გადახტა. –ჩემ ახალი წლის კუბიდონად გადაქცევამდე.–მიღიმის. –მერე რა იქნება?–უცნაურად მიცემს გული. –მე და შენ!–შუბლზე ბაგეებს მაკრობს. –მართლა? –მართლა! –და თუ მე არ მინდა...–ეშმაკური ღიმილით ვჩურჩულებ. –მაშინ... –მაშინ?–ვთრთივარ. მინდა ისევ მაკოცოს. –მაშინ მოგანდომებ! ვჩერდები. ისიც აღარ დგამს ნაბიჯს. –რატომ გაჩერდი? –მეც მინდა მომანდომო! მისი სუნთქვა სახეზე მეფრქვევა. ძლიერ მკლავებს წელზე ვგრძნობ და თვალებს ვხუჭავ... რამდენიმე წამიც და ფეირვერკების გასროლის ხმა მესმის... ახალი წლის კუბიდონის ტუჩებს ვგრძნობ... თვალებს ვახელ! ის აქ აღარ არის... ^^^ არ ვიცი რა გამომივიდა... რომ დავიწყე, ვერც გავიგე ისე დავამთავრე! არც ის ვიცი, რისი თქმა მინდოდა ამ ისტორიით... და არც ის ვიცი ისტორია არის თუ არა.. ველი შეფასებებს, იქნებ თქვენ მაინც გამარკვიოთ... თქვენი სოფო! პ.ს. ხვალ ''ბედის მარიონეტის'' ორ თავს გავერთიანებ და ისე დავდებ, დანაკლისი რომ არ განიცადოთ. |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
